Τόν αγώνα τόν καλό ηγώνισμαι

ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΝ ΚΑΛΟΝ ΗΓΩΝΙΣΜΑΙ.

Αγουρο ακομα το ξημερωμα.
Σχεδον στο τελος του ορθρου, αναμενοντας με οδυνη και ελπιδα, την αρρητη Θεια Μυσταγωγια, που ανακαινιζει και αφθαρτοποιει τον γηρασμενο κοσμο, τον δυσκολεμενο, και τον μπερδεμενο, το νεο Καλογερι, ανεβηκε ασθμαινοντας, τις πολυκαιρισμενες ξυλινες σκαλες, που ετριζαν απο το βαρος του χρονου, του πονου και του κοπου, των ανθρωπων που κληθηκαν να διακονουν, τοσο κατα την αισθητη, οσο και κατα την νοητη τους αναβαση.
Μπαινοντας στο Νοσοκομειο της Μονης της μετανοιας του, ειδε εξαισιον θεαμα.
Κοντοσταθηκε..
Εδω μια αλλης ταξεως μυσταγωγια προσωπικη, τελουταν εν σιωπη και κρυφιως.
Το βαρυφορτωμενο απο τις δεκαετιες οσιο γεροντακι, το οποιο ειχε στην ευθυνη του, ανασηκωμενο με το ελαχιστο, το εσχατο αποθεμα των δυναμεων του, κοιτουσε ευθεια προς τον ξυλινο Εσταυρωμενο, απεναντι στον ξεφλουδισμενο τοιχο.
Ασαλευτο το βλεμμα του προσευχομενου γεροντος.
Μια νοητη γραμμη απειρως και αρρητως ενωμενη με τον Κτιστη.


Αδιαφορουσε απολυτα για το διπλανο μεγαλο μισανοιχτο παραθυρο, που εβλεπε στο πελαγος, χαριζοντας δωρεαν απλοχερα θεια θεα, φυσικης αποκαλυψεως, εξω στην πανεμορφη φυση που ησυχαζε και αυτη, αναμενοντας τον ερχομο του παμφαεστατου διακονητη ηλιου, που θα την φωτιζε ακομα μια μερα, παλι και παλι, αναμενοντας την αγια ωρα, που θα φανει, ο Νοητος Ηλιος της Δικαιοσυνης, και αυτος ο φυσικος, να κανει τελεια και αδιακριτη υπακοη στον Κυριο του, και να σβησει ταπεινα, ολοκληρωνοντας το εργοχειρο που του ανατεθηκε.
Εμεινε να τον κοιταζει ορθιος στην εισοδο, κρυμμενος απο την θεα του, με ενα εκστατικο δεος, τον σεβασμο του πρωταρη,
που βλεπει τον δασκαλο, να ειναι στο απογειο της γνωσης και της τεχνης του, εντρυφωντας και απομυζωντας με ολο το ειναι του, την μυστικη και νηπτικη εκεινη πατερικη μορφη.
Με εναν ιερο, παιδικο, αθωο σεβασμο, ενα βλεμμα ανεξηγητης υφης και ποιοτητας, πληρες στοργικης αγαπης, που πηγαζε απο μεσα του βαθια, χωρις να την εξωτερικευει, αλλα χωρις να μπορει να την ερμηνευσει.
Ανεξιχνιαστο μυστηριο ο ανθρωπος..
Ικανος για τον ουρανο, αλλα και την ιδια στιγμη για τα βαραθρα.
Μεγας, μεσα στην τραγικοτητα του, οταν διαγει εν ταπεινωσει κερδιζει τα υψηλα, και εν πτωχεια κατακτα τα πλουσια, και συναμα τραγικος μεσα στην ψευτομεγαλωσυνη του, οταν ζητα να γινει ισοθεος, και αυτοθεος, παρασυρμενος απο την εγωϊστικη του πλανη, χανει τα παντα, και κερδιζει μονο θανασιμο βραβειο, το αδιεξοδο των χωματενιων φιλοδοξιων του.
Αλλος μαζευει ευλογια και χαρη, με πνευμα, και σκορπιζει αγαπη και ελπιδα, και αλλος μαζευει πλουτο και δοξα, με αιμα, και σκορπαει οδυνη και πονο.
Ας ειναι.