Να πάρουμε τον Χριστό και να φύγουμε...
Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν ένας κόσμος δίχως Χριστιανούς, με αφορμή τη Συρία της μεγάλης δοκιμασίας όπου τα αδέλφια μας ή δίνουν την ομολογία του αίματος ή εξαναγκάζονται σε προσφυγιά (για να γίνουν με άλλον τρόπο μάρτυρες...).
Αλλά μετά λέω πως κόσμος χωρίς Χριστιανούς δεν μπορεί να υπάρξει καθώς η διαφοροποίηση είναι πως μειώνονται τα μέλη της στρατευομένης Εκκλησίας και αυξάνονται εκείνα της θριαμβεύουσας.Και τί μ'αυτό;
Μήπως, μέσα από την θεία Ευχαριστία, δεν ανταμώνουμε, δεν ενωνόμαστε εμείς που είμαστε ορατοί (άρα στόχος των βαρβάρων εχθρών της πίστης μας) και οι κεκοιμημένοι που -αόρατα- γεύονται τις πρώτες χαρές του Παραδείσου;
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ένας κόσμος χωρίς Χριστιανούς αλλά Αυτός ο Χριστός που -σαν αδικεμένο Έρωτα- καλούμαστε να Τον πάρουμε στους ώμους και να Τον πάμε μακριά από τις προσβολές. Και τούτο το "μακριά" είναι τόσο κοντά -τελικά- γιατί είναι η ίδια μας η ψυχή την ώρα που κλαίμε γι αυτούς που πονούν, την ώρα που αρνούμαστε να ξεχάσουμε τις ερημωμένες εκκλησιές, τους σπασμένους σταυρούς, τα ματωμένα μοναστήρια, τους δεσποτάδες που εξαφάνισαν, τις καλόγριες που άρπαξαν, τα παιδιά που φτερούγισαν με