Ή μέλλουσα βασιλεία.
Ν.Π.ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
Είναι καιρός πλέον νά προσπαθήσουμε νά δοκιμάσουμε κάποια πρόγευση τής αιώνιας μακαριότητος τών δικαίων. Κατά τήν ήμέρα τής κρίσεως ό Κριτής θά στραφεί πρός αύτούς μέ βλέμμα ιλαρό καί φωτεινό καί θά τούς πει μέ γλυκειά φωνή: «Δεϋτε οί ευλογημένοι τοΰ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ήτοιμασμένην ύμϊν βασιλείαν άπό καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε' [25] 34).
’Ώ, ή αιώνια βασιλεία! Πρός αύτήν στρέφονται οί άγιες ελπίδες καί οί άναβάσεις τής καρδιάς μας· πρός αύτήν κατατείνουν όλοι οί ιεροί μας πόθοι. Αύτή είναι τό ύψιστο τέλος τών θεοφιλών άγώνων μας. Αύτή νοσταλγούμε άπό τότε ποό έξορισθήκαμε άπό τόν έπίγειο παράδεισο- πρός αύτή σπεύδουμε άπό τότε πού ό Κύριος είσήλθε θριαμβευτής στόν ούρανό, κλαίοντες καί άγαλλόμενοι, πενθούντες καί χαίροντες. Πρός έκείνη τήν άληθινή κατάπαυση τρέχουμε,γιά νά είσέλθουμε όσοι έπιστεύσαμε (Έβρ. δ' 3). Έσπείραμε έδώ «εν δάκρυσιν»·, Έκεϊ θά θερίσουμε «έν άγαλλιάσει» (Ψαλ. ρκε' [125] 5). Οί ήμέρες τής πολύμοχθης σποράς τών Άγίων - εϊτε άρχοντες είναι αύτοί εϊτε άρχόμενοι- εϊτε σοφοί εϊτε άσοφοι- εϊτε γέροντες εϊτε νέοι καί νήπια- εί'τε άνδρες εϊτε γυναίκες - πρός έκείνη τήν αιώνια ήμέρα άποβλέπουν γιά τήν πλούσια συγκομιδή. Όλοι αύτοί οί 'Άγιοι, ώς μία παγκόσμια λεγεών, πορεύονται διά μέσου τών αιώνων τήν πρός τά άνω πορεία, γιά νά κληρονομήσουν τήν άτελεύτητη ζωή.
’Άς ύψωθούμε λοιπόν καί έμεΐς έπάνω άπό τόν θόρυβο καί τόν πονηρό περισπασμό τής παρούσης ζωής. Καί άς κάμουμε στό εξής άντικείμενο τής φιλόθεης μελέτης καί τών ιερών στοχασμών μας έκεΐνον τόν λαμπρό καί άτελεύτητο «χρυσούν αιώνα». Καί μόνο ή ενθύμηση τής μακαρίας έκείνης άπολαύσεως γεμίζει τήν ψυχή μέ ανέκφραστη παρηγορία καί αναπτερώνει τίς έλπίδες μας. Διότι βεβαιωνόμαστε ότι έκεΐ έναποθέτει ή ακάματη θύελλα τού παρόντος βίου τά ώραιότατα καί εύωδέστατα άνθη, τά όποια άποσπά άπό τόν στέφανο τών θεοφιλών άγώνων έδώ στή γή. Διότι βεβαιωνόμαστε κατά τρόπο μυστικό ότι έκεΐ δέν θά βρούμε μόνο ό,τι ώραϊο χάσαμε καί ό,τι άγιο έγκαταλείψαμε έδώ στή γή, άλλά άσυγκρίτως ώραιότερα καί άφάνταστα άγιότερα.
Ή εύδαιμονία τοϋ Παραδείσου δέν συγκρίνεται μέ καμμία άγία χαρά τοϋ παρόντος κόσμου. Διότι όλες οί χαρές τής έπίγειας ζωής μας άδυνατίζουν άπό τόν φόβο μήπως παραβούμε τό άγιο θέλημα τού Θεού, μήπως άστοχήσουμε στό έργο τής σωτηρίας μας. Διότι έφ’ όσον φορούμε άκόμη σάρκα, κινδυνεύουμε. Έκεΐ όμως θά έχουμε λυτρωθεί άπό όλα αύτά διά παντός. Δέν κινδυνεύουμε πλέον νά άντιμετωπίσουμε τήν όργή τού Κριτού. Αύτή άκριβώς ή χαρά τής αιώνιας λυτρώσεως καί ή άπόκτηση τού παμπόθητου Παραδείσου θά γεμίζει τήν ψυχή μας μέ άνέκφραστη εύφροσύνη, τήν όποία δέν μπορούμε οΰτε κάν νά φαντασθοϋμε στήν παρούσα ζωή. Διότι όπως ένας έκ γενετής τυφλός δέν έχει τή δυνατότητα νά περιγράψει ή νά έκφρά-σει τήν ποικιλία τών χρωμάτων καί τών μορφών, τό φώς τοϋ ούρα-νού, τίς συμμετρικές διαστάσεις καί τά ώραιότατα χρώματα τού πλανήτη μας, κατά παρόμοιο τρόπο λείπουν καί άπό μάς παραστάσεις, έμπειρίες, ιδέες καί λέξεις γιά νά έκφράσουμε τά θαυμάσια τής νέας ζωής. Αντίθετα μάλιστα- οί λέξεις καί οί εικονικές έκφράσεις πού χρησιμοποιούμε γιά νά περιγράψουμε τή μέλλουσα βασιλεία, μάλλον έπισκοτίζουν τήν πραγματικότητα! Άλλά καί όταν άγιοι τού Θεού άνθρωποι μάς μιλούν γιά κάποια πτυχή τής μακαρίας ζωής τού Παραδείσου, ή όποία τούς άποκαλύφθηκε άπό τόν Θεόν, καί πάλι άδυνατούμε νά έννοήσουμε τή γλυκύτητα τής αιώνιας βασιλείας. Διότι πώς είναι δυνατόν νά έννοήσει τή γλυκύτητα τού μέλιτος έκεϊνος πού δέν γνωρίζει τί είναι τό μέλι;