Ο ΜΙΚΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Ο μικρός Χριστός
Γράφει η Ιφιγένεια Γεωργιάδου
Hταν νύχτα κι ο νεαρός Βασιλιάς καθόταν μόνος στο ιδαίτερο δωμάτιο του.
Την αυριανή μέρα επρόκειτο να γίνη η στέψη του. Και τώρα είχε δώσει την άδεια στους υπηρέτες να τον αφήσουν μόνο.
Πραγματικά όλοι αποσύρθηκαν κ΄έτρεξαν στην μεγάλη αίθουσα του παλατιούνα παρακολουθήσουν τις τελευταίες οδηγίες και μαθήματα από τον δάσκαλο της εθιμοτυπίας.Και τούτο γιατί μερικοί απ΄αυτούς διατηρούσαν ακόμα τους φυσικούς τους τρόπους στην συμπεριφορά και αυτό για ένα αυλικό είναι προσβολή μεγάλη και βαρειά.
Η αποχώρηση τους δεν λύπησε διόλου το παιδάκι-ο νεαρός Βασιλιάς ήταν μόλις 16 χρονών-που έπεσε με ανακούφιση πάνω στα μαλακά μαξιλάρια του ντιβανιού.Ξαπλώθηκε εκεί με τα μάτια και το στόμα ορθάνοιχτα σαν ένας ηλιοκαμμένος Φαύνος του δάσους η σαν αγρίμι που μόλις πιάστηκε από τους διώκτες του.
Και πράγματι ήταν κυνηγοί που τον είχαν βρεί,πέφτοντας απάνω του εντελώς στην τύχη,όπως ακολουθούσε,ξυπόλητο, και με τον αυλό στο χέρι,το κοπάδι κατσίκες του φτωχού βοσκού που τον είχε αναθρέψει και που πάντα φανταζόταν πως ήταν πατέρας του.
Μα ήταν παιδί της μoνάκριβης κόρης του γέρου βασιληά , που τόχε από ένα μυστικό της γάμομε κάποιον κοινό και άσημο θνητό –ένα ξένο- έλεγαν μερικοί που με το μαγευτικό του παίξιμο της λύρας είχε κάνει την νεαρή Πριγκίπισα να τον αγαπήσει;
Αλλοι πάλι μιλούσαν για κάποιο καλλιτέχνη από το Ρίμινι που η πριγκίπισα τον είχε τιμήσει υπερβολικά και που ξαφνικά εξαφανίστηκε από την πόλη, αφήνοντας ατέλειωτο το καλλιτεχνικό του έργο στην Μητρόπολη.Το μωρό το πήρανε τότε από την αγκαλιά της μάννας του, όταν ήταν ακόμα 7 ημερών και ενώ κοιμόταν και το εμπιστεύτηκαν σ΄έναν απλοϊκό χωριάτη και τη γυναίκα του,που δεν είχαν παιδιά δικά τους και ζούσαν σ΄ένα μακρυνό και έρημο μέρος στο δάσος, σε μιάς μέρας δρόμο με άλογο από την πόλη.
Η λύπη η η αρρώστια ,όπως ανάφεραν οι γιατροί του παλατιού –η όπως έκαναν μερικοί τον υπαινιγμό ένα δραστικό ιταλικό δηλητήριο, που ρίχτηκε μέσα σ΄ ένα κύπελλο με μυρωδάτο κρασί-σκότωσε μιάν ώρα μετά το ξύπνημά της την μητέρα που το γέννησε.Και την ίδια ώρα που ο πιστός ταχυδρόμος ,ξεκρεμώντας το μωρό από την σέλα τουέσκυβε από το κουρασμένο άλογο του και χτυπούσε την πόρτα της καλύβας του βοσκού τη νεκρή Πριγκίπισα την κατέβαζαν μέσα σ΄ ένα τάφο, που τον είχαν σκάψει στο πραύλιο του ερημοκκλησιού έξω μακρυά από τα τείχη της πολιτείας. Σ΄ένα τάφο που, καθώς έλεγαν, κοιτόταν κ΄ένας άλλος νεκρός ένας νέος μ΄εξωτική ομορφιά. Τα χέρια του ήταν δεμένα πίσω με σκοινί αι το στήθος του καταματωμένο από βαθιές μαχαιριές…