Τὸ ἀπρόοπτο στὴν Ποιμαντική μας διακονία
Κάποιες πρῶτες σκέψεις πάνω σὲ ἕνα καίριο ποιμαντικὸ ζήτημα
«Κατὰ τὰς στιγμὰς ἐκείνας, ἡ Χαρμολίνα ἀκουσίως ἐνθυμήθη ἕνα σεβάσμιον κληρικόν, τὸν παπα-Γιάννην, τὸν ἐνορίτην της, ἄνθρωπον προικισμένον μ᾽ ἔκτακτον δραστηριότητα, εἰς τὸν ὁποῖον εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἡμέραν εἶχε συμβῆ ποτὲ νὰ ἔχῃ νὰ ὑποδεχθῇ τὸν περιοδεύοντα Δεσπότην, ἐλθόντα εἰς τὸ χωρίον, καὶ νὰ τὸν φιλοξενήσῃ οἴκοι, καθὸ ἐπίτροπός του· νὰ ἔχῃ νὰ θάψῃ ἓν ἐγγόνι του, τέκνον μιᾶς ἐκ τῶν ἓξ θυγατέρων του, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἀποθάνει αὐθημερόν· νὰ ἔχῃ νὰ δεξιωθῇ, ἐλθόντας ἀπὸ τὴν πόλιν Λ… ὅλον τὸ συμπεθερολόγι τῆς νεωτέρας θυγατρός του, τέως διδασκαλίσσης, ὑπανδρευθείσης εἰς τὴν πόλιν ἐκείνην· καὶ συγχρόνως, τὴν αὐτὴν ἐκείνην ἡμέραν, τοῦ εἶχε κοινοποιηθῆ μία ἀπόφασις «ἐκτελεστὴ» δι᾽ ἓν παλαιὸν χρέος, δισχιλίων τόσων δραχμῶν. Καὶ ὅμως ὁ σεβάσμιος ἐκεῖνος ἱερεύς, ὅλ᾽ αὐτά, τὰ «ἔβγαλε πέρα», ὅπως καὶ ἄλλα πολλά» .Ἀπὸ τὸν πάντα ἐπίκαιρο Παπαδιαμάντη ἐρανίζομαι καὶ τὸ παραπάνω παράθεμα. Γιὰ μιὰ προσπάθεια συντονισμοῦ μὲ τὸ χτές, ἀλλὰ καὶ προετοιμασίας γιὰ τὸ αὔριο. Βλέπεις, τὸ ἀπρόοπτο, ὑπάρχει καὶ θὰ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει. Ὅσο δὲ καὶ νὰ μὴ τὸ ἐπιδιώκουμε αὐτὸ θὰ,