Άγιος Νικόλαος Αχρίδος
Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ
«...πεπλήρωται ο καιρός και ήγγικεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω» (Μάρ. 1, 15).
Μετάφραση:Συμπληρώθηκε ο καθορισμένος καιρός κι έφτασε η βασιλεία του Θεού. Μετανοείτε και πιστεύετε στο χαρμόσυνο αυτό μήνυμα.
Εκφωνήθηκε στον καθεδρικό ναό του Βελιγραδίου, σε περίοδο νηστείας.
Αδελφοί μου, σήμερα, σ' αυτή την πόλη πέθαναν δέκα πέντε άνθρωποι. Το ίδιο συνέβη χθες και προχθές. Καθημερινά πεθαίνουν περίπου δέκα πέντε άνθρωποι. Αυτός είναι περίπου ο μέσος όρος νεκρών στο Βελιγράδι. Αν για αυτούς τους νεκρούς κύλησαν έστω δέκα πέντε δάκρυα, σκεφτείτε πως για αυτούς που πέθαναν κατά τη διάρκεια μισού αιώνα, θα έχει σχηματιστεί μία λίμνη δακρύων! Αυτά τα πικρά δάκρυα είναι το αλάτι της ζωής, διαφυλάσσουν, συντηρούν τη ζωή.
Αυτά τα πικρά δάκρυα εξισορροπούν τη ζυγαριά, που φέρει στο ένα ζύγι τα δάκρυα και στο άλλο ζύγι τα πολλά γέλια, την απόλαυση και την αμαρτία αυτής της πόλης. Τόσο πολύτιμα και τρυφερά είναι τα ανθρώπινα δάκρυα για τους νεκρούς! Κυλούν κάθε μέρα και κάθε νύχτα αδιάκοπα. Χύνονται από τα μάτια των μανάδων, των πατεράδων, των γυναικών, των ανδρών, των παιδιών και των φίλων. Η πύλη του νεκροταφείου καθημερινά ανοίγει -η πύλη του θανάτου ποτέ δεν κλείνει- και μέσω αυτής της πύλης, καθημερινά σ' αυτήν την πόλη, δέκα πέντε ανθρώπινα πλάσματα εγκαταλείπουν αυτή τη ζωή.
Δεκαπέντε άνθρωποι καθημερινά! Αυτό σημαίνει σε δυο μήνες ένα ολόκληρο τάγμα στρατού και έξι τάγματα σε μία χρονιά. Υπολόγισε άνθρωπε, ποια εισφορά σε ανθρώπους και σε δάκρυα πλήρωσε η ανθρωπότητα για τη ζωή, κατά τη διάρκεια μόνον της εποχής που ζεις. Θυμήσου πως ο φόρος αυτός είναι μόνον ένα μέρος της αξίας της ζωής σου. Μάθε να σέβεσαι τη ζωή τη δική σου και των άλλων, σαν το πιο πολύτιμο πράγμα, τη ζωή που μόνον ο Θεός, ο Δημιουργός μπορεί να χαρίσει σ' αυτόν τον κόσμο.
Και αύριο θα πεθάνουν άλλοι δεκαπέντε άνθρωποι και ανάμεσα τους μπορεί να είμαστε εσύ και εγώ, φίλε μου. Ας φανταστούμε πως εγώ και εσύ, θα είμαστε ανάμεσα σ' αυτούς τους δεκαπέντε. Ας σκεφτούμε ότι εγώ και εσύ, αύριο το βράδυ θα ξαπλώνουμε όχι στο κρεβάτι μας, αλλά σε τάφο στο νεκροταφείο, δυο μέτρα βαθιά κάτω από το χώμα. Σ' αυτή την περίπτωση, ας αναρωτηθούμε, τι θα ήταν αναγκαίο να κάνουμε εγώ και εσύ, αυτές τις τελευταίες ώρες που μας απομένουν σ' αυτή τη ζωή;
