Από το Πάθος στην Ανάσταση.
῾Η Μ. Σαρακοστή καθιερώθηκε ἀπό τήν ᾽Εκκλησία μας ἀκριβῶς γιά νά μᾶς προετοιμάσει νά ζήσουμε τήν Μεγάλη ῾Εβδομάδα μέ τόν τρόπο πού πρέπει: πνευματικά καί ὄχι τυπικά καί ἐξωτερικά. Μοιάζει ἡ περίπτωση μέ τήν σκληρή ἄσκηση καί προπόνηση πού κάνουν οἱ διάφοροι ἀθλητές, γιά νά φτάσουν μόνο καί μόνο στό νά ἀγωνιστοῦν σ᾽ ἕναν ἀγώνα πού μπορεῖ νά κρατήσει μόλις μερικά λεπτά ἤ δευτερόλεπτα. ῎Ετσι ἐκεῖνο πού ἀπαιτεῖ ἡ Μ. ῾Εβδομάδα φαίνεται ὅτι εἶναι ἡ ἑτοιμότητα καί ἡ ἐγρήγορση ἑνός ἀθλητῆ, ἄρα ἡ ραθυμία καί ἡ ἀκηδία εἶναι τά στοιχεῖα ἀρνήσεως καί καταστροφῆς τοῦ πνεύματος πού τήν χαρακτηρίζει.
Ποῦ ὀφείλεται ἄραγε ἡ ἀπαίτηση αὐτή γιά μία τόσο μεγάλη προετοιμασία; Γιατί δέν μπορεῖ κανείς μέ ἄμεσο τρόπο, ἀπροϋπόθετα, νά μπεῖ μέσα στήν Μ. ῾Εβδομάδα;῾Η Μ. ῾Εβδομάδα ἔχει ὡς περιεχόμενο ὅλα ἐκεῖνα τά συγκλονιστικά γεγονότα τοῦ Πάθους, ἀλλά καί τῆς ᾽Αναστάσεως τοῦ Κυρίου, μέ τά ὁποῖα κυρίως μᾶς ἀπολύτρωσε ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο. Πρόκειται δηλαδή γιά γεγονότα πού ἔχουν καθαρά πνευματικό χαρακτήρα καί κατά συνέπεια ἀπαιτοῦν πρός κατανόηση καί θέασή τους ἀνεπτυγμένες πνευματικές αἰσθήσεις. Οἱ πνευματικές αἰσθήσεις δέν γεννῶνται καί δέν ἀνταπτύσσονται αὐτομάτως καί χωρίς κόπο. Γιά νά τίς ἀποκτήσει κανείς χρειάζεται νά κοπιάσει, νά κουραστεῖ μέσα κυρίως ἀπό τόν ἀγώνα κατά τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος πού ἀντιστρατεύεται τό πνεῦμα (βλ. Γαλ. 5, 17). ῾Η Σαρακοστή λοιπόν ἔχει ὡς περιεχόμενο ἀκριβῶς τόν ἀγώνα αὐτόν, πού φανερώνεται μέσα ἀπό τήν νηστεία, τήν πιό ἔντονη καί συχνή προσευχή, τίς μετάνοιες, τίς ἀγρύπνιες. Συμβαίνει κάτι παρόμοιο μέ τό φῶς τοῦ ἥλιου. Γιά νά τό δεῖ κανείς χρειάζεται νά ἔχει ὑγιῆ τά μάτια του, ἀκέραιη τήν αἴσθηση τῆς ὁράσεώς του. ῎Ετσι καί μέ τό πνευματικό φῶς τῶν ἡμερῶν τῆς ῾Εβδομάδος αὐτῆς: δέν μπορεῖ κανείς νά τό δεῖ παρά στόν βαθμό πού ἔχει ὑγιᾶ τήν πνευματική του ὅραση. Τήν ἀλήθεια ὅτι τά γεγονότα εἶναι σάν τό φῶς τοῦ ἥλιου ἀκοῦμε καί στά τροπάρια τῆς πρώτης ἤδη ἡμέρας, τῆς Μ. Δευτέρας, ὅπως στό πολύ γνωστό: ῾Τά πάθη τά σεπτά ἡ παροῦσα ἡμέρα ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ᾽.῾Υπάρχει ὅμως καί μία ἀκόμη ἀλήθεια πού θίγεται μέσα ἀπό τήν παρομοίωση πού κάνουμε καί πού ἐκφράζει πράγματι τό περιεχόμενο τῆς πίστεώς μας. ῞Οπως γιά νά δεῖ κανείς τό φῶς τοῦ ἥλιου ἀπαιτεῖται νά βρίσκεται μέσα στίς ἀκτίνες του, νά εἶναι δηλαδή μέτοχος τοῦ φωτός, κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ἡ κατανόηση καί ἡ θέαση τοῦ φωτός τῶν ἡμερῶν τῆς Μ. ῾Εβδομάδος σημαίνουν μετοχή σ᾽ αὐτό. Μέ ἄλλα λόγια παρακολουθεῖ καί κατανοεῖ τά γεγονότα τοῦ Πάθους καί τῆς ᾽Αναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἐκεῖνος πού μετέχει σ᾽ αὐτά.῾Υπό τό πνεῦμα αὐτό ἡ Μ. ῾Εβδομάδα δέν εἶναι μόνον ἡ πορεία τοῦ Χριστοῦ στά