Επιστολή ανωνύμου Αναγνώστη εις το Ιστολόγιο μας
Βρέθηκα τυχαῖα σὲ μία συζήτηση μὲ ἕναν χριστιανὸ ὁ ὁποῖος πηγαίνει συχνὰ στὸ Ἅγιον Ὅρος. Στὴ συζήτηση ποὺ κάναμε μὲ ρώτησε ἐὰν εἶμαι μὲ τὸ παλιὸ ἑορτολόγιο. Τοῦ ἀπάντησα ὅτι μία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Παλιὸ καὶ Νέο εἶναι ἔννοιες οἱ ὁποῖες δημιουργηθῆκαν μετὰ τὸ ἡμερολογιακὸν σχίσμα. Ὑπάρχει ὅμως Ὀρθοδοξία καὶ Αἵρεσις, ὅπως τὸ βλέπω ἐγώ. Ἰσχυρίστηκε ὅτι οἱ Γέροντές του στὸ Ὅρος τοῦ ἔχουν ἐξηγήσει ὅτι αὐτὰ εἶναι λόγια τῶν "Παλαιοημερολογιτῶν" καὶ ὅτι ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται εἶναι σὲ ἀσφαλῆ λιμένα. Ἐγὼ δὲν μπήκα στὸν κόπο νὰ «διδάξω» τὸν συγκεκριμένο Χριστιανὸ ἀλλὰ αποφάσισα νὰ γράψω τὶς σκέψεις μου μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν συζήτηση.
Οἱ σύγχρονοι αὐτοὶ Γεροντάδες, καθυσυχάζουν τοὺς Χριστιανοὺς ὅτι δὲν συμβαίνει ἀπολύτως τίποτα μὲ θέμα τὴν αἵρεση, ἀλλὰ καὶ ἂν κάποιος ἐνδιαφερθεῖ, τὸν ἑρμηνεύουν ὅτι τὰ δόγματα δὲν εἶναι γιὰ λαϊκοὺς ἀλλὰ γιὰ τοὺς θεολόγους καὶ τοὺς Ἱερεῖς. Καὶ ἐμεῖς ρωτᾶμε: ἄραγε ὅταν ἕνας χριστιανὸς ἀπαγγέλει τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως ποῦ τὰ περισσότερα λόγια του εἶναι δογματικού περιεχομένου μήπως δὲν πρέπει νὰ τὸ ἀπαγγέλει; Ἡ πρέπει νὰ τὸ ἀπαγγέλει μόνο ἕνας θεολόγος ἡ Ἱερεύς; Φυσικὰ καὶ ὄχι, καὶ δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχει κάποιος ποὺ νὰ τὸ ἀσπάζεται αὐτό. Φυσικὰ καὶ ὁποιοσδήποτε Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ ἀπαγγέλλει τὸ Πιστεύω, ὅπως καὶ στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἡ στὶς καθημερινές μας προσευχές. Ὅμως οἱ συγκεκριμένοι Γεροντάδες θὰ μᾶς ἀπαγορέψουν στὸ τέλος ἡ νὰ τὸ διαβάζουμε ἡ ὅταν θὰ ρωτᾶμε νὰ μᾶς ἐξηγήσουν τί λέει, θὰ ἀπαντᾶνε ὅτι «τὰ δόγματα δὲν εἶναι γιὰ λαϊκοὺς μὴν ρωτᾶτε»!! Η μήπως ὅταν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔγραφαν βιβλία ποὺ ἐξηγοῦσαν τὰ δόγματα τῆς πίστης μας, τὰ ἔγραφαν μόνο γιὰ τοὺς Ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ἡ γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως; Φυσικὰ γιὰ ὅλους βεβαίως. Ἀκόμα οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας δίνουν ἐπιτίμια σὲ περιπτώσεις παραβάσεων, καὶ στοὺς Ἱερεῖς ἀλλὰ καὶ στοὺς λαικούς.
Δυστυχῶς στὶς μέρες μας οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀντὶ νὰ συμβουλεύουν τοὺς Χριστιανοὺς γιὰ τὸ θέμα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοὺς συμβουλεύουν νὰ μὴν ἀκοῦνε τοὺς Παλαιοημερολογίτες.
Λέγουν ὅτι τὸ ἑορτολόγιον δὲν εἶναι θέμα πίστεως. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἴκ. Συνόδου ὅμως ὠρισαν: Εἰ τὶς πάσαν παράδοσιν ἔγγραφον ἡ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα καὶ Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα ἢ μετὰ ταῦτα πραχθησομένα, ἀνάθεμα τρίς. Ἐπειδη τὸ παλαιὸν ἑορτολόγιον εἶναι παράδοσις ἔγγραφος, ἐπειδὴ τὸ νέον εἶναι καινοτομία παπικῆς καὶ μασονικῆς προελεύσεως, ὅσοι ἀκολουθοῦν τὸ νέον εἶναι ὑποκείμενοι τῶ ἀναθέματι. Κάποιοι βέβαια "Γεροντάδες" ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἀκολουθοῦν τὸ παπικὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ τὸ ''διορθωμένο'' Ἰουλιανό. Τὸ ἡμερολόγιο εἶναι πρώτιστα ζήτημα ἀστρονομικό. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως, ἀφότου πάνω σ’ αὐτὸ οἰκοδόμησε τὸ ἑορτολόγιο καὶ τὸ Πασχάλιό της, ἀπόκτησε ἐκκλησιαστικὴ σημασία. Γι’ αὐτὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν ἐνδιαφέρει τὸ ἡμερολόγιο ἀπὸ πλευρᾶς ἀστρονομικῆς. Τὴν πλευρὰ αὐτὴ τὴν ἀφήνει στοὺς ἀστρονόμους. Τὴν ἐνδιαφέρει τὸ ἡμερολόγιο, μόνο ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική του πλευρά.
Ἡ Ἐκκλησία τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων ἀναπτύχθηκε μέσα στὸ ρωμαϊκὸ κράτος, ποὺ ἴσχυε τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο. Πάνω σ’ αὐτὸ καθόρισε τὸ «ἑορτολόγιό» της. Οἱ γιορτὲς τῆς ἦταν οἱ ἐπέτειοι τῆς ἄθλησης τῶν μαρτύρων, τῆς μνήμης τῶν ὁσίων της καὶ κυρίως ὁ γιορτασμὸς τοῦ Πάσχα . Ἐπίσης, καὶ ὁρισμένα ἄλλα ἱστορικὰ γεγονότα ἀπ’ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξ αἰτίας τοῦ πιὸ πάνω λόγου, τὸ ἡμερολόγιο ἀπόκτησε καὶ ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα. Ἤ, καλύτερα, θὰ λέγαμε, ὅτι γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἔχει μόνο ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα. Τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν ἐνδιαφέρει τὸ ἡμερολόγιο ἀπὸ πλευρᾶς ἀστρονομικῆς. Οἱ Πατέρες τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, φαίνεται, ὅτι γνώριζαν ὅτι τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο κάθε 128 χρόνια χάνει μία μέρα, ὅτι δήλ. ἡ ἡμερομηνία τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας κατεβαίνει μία μέρα. Γνώριζαν ἀκόμη ὅτι τὸ 325, ποὺ ἔγινε ἡ Σύνοδός τους ἡ ἰσημερία αὐτὴ εἶχε φτάσει στὶς 21 Μαρτίου. Αὐτὸ ὅμως, δὲν τοὺς ἐνδιέφερε.