Αρχαίον κάλλος (Ιω.Καρδάση)
Εισαγωγικά
Είναι γνωστόν, ότι η αρχαιοελληνική λέξη«κάλλος» σημαίνει την ωραιότητα, την καλλονή, την ομορφιά, η δε φράση «ο εις κάλλος βίος»σημαίνει τον ηθικά καλό βίο. Η δε πρόταξη της λέξης«αρχαίον»υποδηλώνει την προπτωτική κατάσταση του ανθρώπου, όπου εκτός του«κατ’ εικόνα»υπήρχε και το«καθ’ ομοίωσιν».Στον μεταπτωτικό άνθρωπο, το «καθ’ ομοίωσιν»εξέπεσε, οπότε και το «κατ’ εικόνα» αμαυρώθηκε και η όλη προσπάθεια του ανθρώπου έκτοτε είναι η επαναφορά του στην προπτωτική του κατάσταση, στο «αρχαίον κάλλος».
Αν η προσπάθεια αυτή ευοδωθεί«εν ζωή»έχει καλώς. Αν όχι, τότε υπάρχει η δυνατότητα της αναμόρφωσης και στην πέραν του τάφου ζωή, με μια προϋπόθεση. Την έναρξη τουλάχιστον του σταδίου της μετανοίας και της προσπάθειας της κάθαρσης της καρδιάς. Αν το στάδιο αυτό δεν ολοκληρωθεί, τότε υπάρχει η δυνατότητα της ολοκλήρωσης μετά θάνατον και μάλιστα η μετάπτωση του ανθρώπου στο δεύτερο στάδιο του φωτισμού του νου και στη συνέχεια στο τρίτο στάδιο της θεοπτίας, δηλ. της θέας του Θεού.
Για την επίτευξη του τελευταίου σταδίου, που σημαίνει την επαναφορά του ανθρώπου στο «αρχαίον κάλλος»,η Εκκλησία εύχεται κατά τις επικήδειες ακολουθίες, στον Δημιουργό, όπως βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή, ώστε ο άνθρωπος να επανέλθει στο«καθ’ ομοίωσιν».
ΑΡΧΑΙΟΝ ΚΑΛΛΟΣ
Συχνά ακούγεται στις επικήδειες ακολουθίες το θαυμάσιο εκείνο ψαλμικό: «Ο πάλαι μεν, εκ μη όντων πλάσας με, και εικόνι σου θεία τιμήσας, παραβάσει εντολής δε πάλιν με, επιστρέψας εις γην εξ ης ελήφθην, εις το καθ΄ ομοίωσιν επανάγαγε, το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι». Εδώ, ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου παρακαλείται να
