Επ” Ελπίδι Αναστάσεως (Αληθινή Ιστορία) ή Απόδειπνο στο νεκροταφείο.
Απόδειπνο στο νεκροταφείο. Ο ήλιος ετοιμάζεται για βουτιά πίσω απ’ το βουνό κι είναι τόσο θελκτικό το φως του την ώρα τούτη που με προκαλεί να κοιτάξω από το πλαϊνό μισογερμένο πορτάκι της εκκλησιάς. Φως ιλαρόν πλημμυρίζει τα μάτια μου, δεήσεις για τους αδερφούς μου χαϊδεύουν τ’ αυτιά μου. «Υπέρ των εν ασθενείας κατακειμένων…», η θύμηση στον πατέρα μου και τους πολυάριθμους κατοίκους των νοσοκομείων. Δάκρυα στην ψυχή μου. «Δι’ ευχών» κι όσο να κοιτάξω λίγο ψηλότερα στα σύννεφα χάνεται κι η τελευταία κουκίδα του ηλιάτορα. Μέρα ακόμα και οι λιγοστοί πιστοί σκορπίζουν γρήγορα. Μόνο η κυρά Αλεξάνδρα, παίρνει τον κάτω δρόμο.
Που πας γιαγιά; την ρωτάω.
Εμένα μ’ αρέσει από ‘δω, μου απαντάει. Να περνάω από τον άντρα μου.
Κι εμένα μ’ αρέσει από ‘δω, συμφωνώ μαζί της. Να θυμάμαι πως θα πεθάνω κι εγώ μία μέρα.
Κατηφορίζει στο κοιμητήριο πίσω από το ναό, φτάνει στο μνήμα. Το βήμα της σταθερό, τα μάτια της γεμάτα γλύκα κι ηρεμία. Ούτε ένα δάκρυ. Το παραμικρό τρεμόπαιγμα στη φωνή της. Μόνο χαϊδεύει και φιλάει την φωτογραφία του