Quantcast
Channel: ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Viewing all 1937 articles
Browse latest View live
↧

Φυλακή της Καρδιάς

May 1, 2014, 11:16 am
$
0
0

Ένα εύοσμο άνθος άπό  τον πνευματικό λειμώνα τοϋ νέου Αγίου Ίεράρχου Νικολάου ,Bελιμίροβιτς, επισκόπου Aχρίδος
«Πάση φυλακή τηρει σην καρδίαν, έκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. δ' 23)

Στήν καρδιά είναι ή θέλησις, στήν καρδιά είναι ή αγάπη, στήν καρδιά είναι ή κατανόησις, στήν καρδιά είναι τό πρόσωπο τής Παναγίας και Θείας Τριάδος. Ή καρδιά είναι ό οίκος τού Πατρός, τό ιερόν τού Υιού  και τό έργαστήριον τού Αγίου Πνεύματος. Ό Θεός θέλει τήν καρδιά: «Υίέ μου, δός μοι σην καρδίαν» (Παροιμ. κγ' 26). "Ας αναποδογυρίσουν τά βουνά, ας στεγνώσουν οί θάλασσες, ας σέ εγκαταλείψουν οί φίλοι σου, ας χαθή ό πλούτος σου, ας φαγωθή τό σώμα σου από σκουλήκια, ας σέ περιλουση ό κόσμος μέ όλες τις κοροϊδίες πού έχει, μή φοβάσαι- μόνον φυλαξε τήν καρδιά σου, φυλαξε και ένωσέ την μέ τόν Κυριο και δώσε την στόν Κυριο. Άπό τήν καρδιά προέρχεται ζωή· άπό ποΰ ή ζωή στήν καρδιά θά προέλθη, αν ή πνοή τοϋ Κυρίου και ή Πηγή τής Ζωής, ό Θεός, δέν κατοικεί σέ αυτήν;
«Ό αγαθός άνθρωπος έκ τού άγαθού θησαυρού έκβάλλει αγαθά, και ό πονηρός άνθρωπος έκ τού πονηρού θησαυρού εκβάλλει πονηρά» (Ματθ. ιβ' 35).
Αυτοι είναι οί λόγοι τού Κυρίου, ό ' Οποίος πληροί τόν θησαυρό τής καρδιάς σου μέ τά πλουτη Του. Τί είναι αυτός «ό αγαθός άνθρωπος»; Είναι ό αγαθός θησαυρός τής καρδιάς. Και τί είναι «ό πονηρός άνθρωπος»; Είναι ό πονηρός θησαυρός τής καρδιάς. «Έκ γάρ της καρδίας [τού πονηροΰ άνθρωπου] εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχεϊαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημία» (Ματθ. ιε' 19)- και άπό τήν αγαθή καρδιά εκπορεύονται «άγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, άγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτ. ε' 22-23). Βλέπεις τί μεγάλος αποθηκευτικός χώρος είναι ή καρδιά τού άνθρωπου; Βλέπεις πόσα μπορούν νά προσαρμοσθοϋν στήν καρδιά τού άνθρωπου;...
"Ω άδελφέ, ό Θεός, τό 'Άγιον Πνεύμα τό Ίδιο, όταν Τό παρακαλής, μπορεί νά χωρέση στήν καρδιά τοϋ άνθρώπου. Όχι μόνον μπορεί, άλλά και θέλει. Περιμένει μόνον έσένα νά προετοιμάσης τήν καρδιά σου γι' Αυτό. Νά τήν μετατρέψης σέ Ναό, διότι ό Θεός, τό 'Άγιον Πνεύμα μόνον σέ Ναό κατοικεί!...
"Οπως ό όφις προστατευει τήν κεφαλή του, έτσι και σύ έπίσης υίέ, φυλαξε τήν καρδιά σου. Πάνω άπ' όλα πού φυλάσσονται, υίέ, φύλαξε τήν καρδιά σου! Διότι στήν καρδιά εισέρχεται ζωή και άπό αυτήν εξέρχεται ζωή, ζωή πού προέρχεται άπό τόν Ζώντα Θεό.
"Ω Ζωοδότα Κυριε, βοήθησέ μας νά φυλάξουμε τις καρδιές μας γιά Σένα, γιά Σένα τόν Κύριο! Σοι πρέπει δόξα και ευχαριστία εις τούς αιώνας. Αμήν!

Προσευχή Κατανυκτική τού Αγίου Επισκόπου Νικολάου

Κύριε Ιησού, Υίέ Θεού, ελέησαν με τόν άμαρτωλόν! Συγχώρησαν με, Κύριε, συγχώρησον τά αμέτρητα μου πταίσματα. Καθάρισον με τη δυνάμει Σου, διάθρεψόν με διά τού Ζωοπαρόχου "Αρτου Σου, είσελθε εν τοις εγκάτοις μου ώς Ζωογόνος, Καθαρός Αήρ εις πνιγηρόν δωμάτιον, και θεραπευθήσομαι - θεραπευθήσομαι και ζήσομαι. Αμήν!...

Διαβάστε περισσότερα »
↧
Search

Ἕνας ἡσυχαστὴς τοῦ Ἁγίου Ὄρους στὴν καρδιὰ τῆς πόλης: π. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

May 2, 2014, 2:47 am
$
0
0


Ἕνας ἡσυχαστὴς τοῦ Ἁγίου Ὄρους στὴν καρδιὰ τῆς πόλης: π. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991)
Ἄρθρο τοῦ Θανάση Παπαθανασίου, περιοδικὸ Σύναξη τ.117 (2011), σσ. 50-67

Ἡ θεολογικὴ μελέτη τῆς ζωῆς καὶ τῆς διδασκαλίας συγχρόνων προσώπων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ στερεώματος εἶναι μιὰ ἰδιότυπη ἄσκηση[1]. Θὰ τὴν ὀνόμαζα «ἄσκηση στὴ συνάντηση μὲ τὸ σήμερα», ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι πασχίζεις νὰ διακρίνεις ποιὰ ρεύματα συνθέτουν τὴν τρέχουσα συγκυρία, νὰ ἀφουγκραστεῖς τί ἰδιαίτερο κομίζει κάθε παρουσία, νὰ διαγνώσεις συγκλίσεις καὶ ἀποκλίσεις, νὰ νοήσεις τὴ θεολογία ὡς ζωντανὴ πράξη. Ὅλα αὐτὰ ἔχουν κόπο ἄσκησης στὴ μαθητεία καὶ στὴν εὐθυκρισία, κόπο στὸν ὁποῖον ὑποχρεοῦνται μὲν ὅλοι οἱ βαπτισμένοι, ἀλλὰ τὸν ὁποῖον ἀντιστρατεύεται ὁ μορφέας τῶν μονομερειῶν καὶ τῆς αὐτοδικαίωσης.
Ὁμολογῶ ὅτι τὴν πρόσκληση γιὰ πραγμάτευση τοῦ θέματος τὴν ἀποδέχτηκα μὲ ἀμφιθυμία: Ἀπὸ τὴ μιά, βλέπω τὸ ἐν λόγῳ θέμα ὡς πρόκληση γοητευτική, καθ᾿ ὅσον σχετίζεται μὲ διαχρονικὰ ζητήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποστολῆς. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ νιώθω ὡς διακινδύνευση, ὡς ψηλάφηση πραγμάτων ποὺ μὲ ξεπερνοῦν. Σχετίζεται, μάλιστα, μὲ μίαν ἐπὶ πλέον, ἰδιαίτερη δυσκολία. Ὁ γέροντας Πορφύριος δὲν δημοσιοποίησε σχεδὸν κανένα δικό του γραπτὸ κείμενο[2]. Στὴ διάθεσή μας ἔχουμε μαρτυρίες αὐτοπτῶν καὶ αὐτηκόων, οἱ ὁποῖες, ὅμως, φυσικῷ τῷ λόγῳ, ἐμφανίζουν ἐξαιρετικὴ ἀνομοιογένεια. Μιὰ σφαιρικὴ ἀνάγνωσή τους δίνει τὴν αἴσθηση ὅτι σὲ κάποιες ἐξ αὐτῶν ὄντως ἀποτυπώνεται ἡ ὀπτικὴ τοῦ γέροντα, σὲ ἄλλες, ὅμως, ὅτι γενικεύονται ἀδιάκριτα θέσεις, τὶς ὁποῖες ὁ ἴδιος διατύπωσε κατὰ περίπτωση ἢ (ἀκόμη χειρότερα) ὅτι τὰ λόγια του χρησιμοποιοῦνται ἔτσι ὥστε ἁπλῶς νὰ ἐπιβεβαιώνουν πεποιθήσεις τοῦ ἀφηγητῆ!
Προσώρας δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κάτι γι᾿ αὐτό, πέρα ἀπὸ σεβαστικὴ θεολογικὴ δουλειά, ἡ ὁποία θὰ μπορέσει, ἴσως, σὲ βάθος χρόνου, νὰ δείξει τί ἀντέχει καὶ τί ὄχι. Καὶ πάλι, δηλαδή, μὲ ἄσκηση ἔχουμε νὰ κάνουμε, γιὰ τὴν ὁποία καὶ εὐχόμαστε νὰ μὴν ἀστοχήσουμε δραματικά!
ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ Ή...ΑΦΙΞΗ;
Εἶναι πλῆθος οἱ ἅγιοι στοὺς ὁποίους ἀναφερόταν (σὲ διάφορες εὐκαιρίες καὶ μὲ ποικίλες ἀφορμὲς) ὁ γέροντας Πορφύριος. Νομίζω, ὅμως, ὅτι μποροῦμε νὰ σταθοῦμε εἰδικὰ σὲ τρεῖς: στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Καλυβίτη τοῦ 5ου αἰῶνα, τὸν ἅγιο Πορφύριο Γάζης τοῦ 5ου αἰῶνα καὶ τὸν ἅγιο Ἀνδρέα Κρήτης τοῦ 8ου αἰῶνα. Στὴ σχέση τοῦ Πορφυρίου μαζί τους ἀποκαλύπτεται, ἴσως, ἡ λεπτὴ διελκυστίνδα συγκλίσεων καὶ ἀποκλίσεων, ἡ ὁποία, ὅπως εἴπαμε, συμβάλλει στὴ διαμόρφωση τοῦ σήμερα.
Κατ᾿ ἐπανάληψη ὁ Πορφύριος ὁμολόγησε τὴ μεγάλη του ἀγάπη γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Καλυβίτη, ἡ ὁποία τοῦ γεννήθηκε ὅταν, σὲ ἡλικία δώδεκα περίπου ἐτῶν, πρωτοδιάβασε τὸν Βίο τοῦ ἁγίου. Στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀνέβηκε, καὶ μάλιστα σὲ ἄγουρη ἡλικία, ἀκριβῶς μὲ τὸν πόθο νὰ μιμηθεῖ τὸν ἅγιο[3]. Ἀλλά, ποιὰ ἦταν ἡ πολιτεία τοῦ Ἰωάννη τοῦ Καλυβίτη; Σύμφωνα μὲ τὸ συναξάρι του[4],
Διαβάστε περισσότερα »
↧
↧

Οι Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης.

May 3, 2014, 2:51 am
$
0
0




Οι Μυροφόρες γυναίκες  φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης       
Το ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυροφόρων αναφέρεται στη φροντίδα που έδειξαν για το θάνατο του Αθάνατου οι γυναίκες εκείνες που η διδασκαλία του Χριστού τους έδωσε ζωή.


Τότε«ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ως και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας είσηλθεν προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μάρκ. ιε' 43). Υπήρχε κι άλλος ένας μεγάλος άνδρας που είχε έρθει από την Αριμαθαία στο όρος Εφραίμ. Αυτός ήταν ο προφήτης Σαμουήλ. Ο Ιωσήφ αναφέρεται κι από τους τέσσερις ευαγγελιστές, κυρίως σε όσα σχετίζονται με την ταφή του Κυρίου Ιησού. Ο Ιωάννης τον αποκαλεί κρυφό μαθητή του Ιησού (ιθ’ 38). Ο Λουκάς τον ονομάζει άνδρα «αγαθό και δίκαιο» (κγ’ 50), ο Ματθαίος πλούσιο (κζ’ 57). Ο ευαγγελιστής δεν ονομάζει πλούσιο τον Ιωσήφ από ματαιότητα, για να δείξει πως ο Κύριος ανάμεσα στους μαθητές Του είχε και πλούσιους, αλλά για να καταλάβουμε πως μπορούσε εκείνος να πάρει το σώμα του Ιησού από τον Πιλάτο. Ένας φτωχός και άσημος άνθρωπος δε θα ήταν δυνατό να πλησιάσει τον Πιλάτο, εκπρόσωπο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Ο Ιωσήφ ήταν πλούσιος ψυχικά. Είχε φόβο Θεού κι ανέμενε κι αυτός τη βασιλεία του Θεού. Εκτός όμως από τα ιδιαίτερα πνευματικά του χαρίσματα, ο Ιωσήφ ήταν και πλούσιος, άνθρωπος επιρροής. Ο Μάρκος κι ο Λουκάς τον ονομάζουν βουλευτή. Ήταν κι αυτός, όπως κι ο Νικόδημος, ένας από τους πρεσβύτερους του λαού. Όπως κι ο Νικόδημος επίσης, ήταν κι αυτός θαυμαστής και κρυφός μαθητής του Χριστού. Μπορεί οι δύο αυτοί άνδρες να ήταν κρυφοί οπαδοί της διδασκαλίας του Χριστού, ήταν έτοιμοι όμως να εκτεθούν στον κίνδυνο και να σταθούν κοντά Του. Ο Νικόδημος κάποτε ρώτησε κατά πρόσωπο τους πικρόχολους Ιουδαίους άρχοντες, όταν αναζητούσαν να σκοτώσουν τον Χριστό:«Μη ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν μη ακούση παρ’ αυτού πρότερον και γνω τί ποιεί;» (Ιωάν. ζ’ 51).
Ο από Αριμαθαίας Ιωσήφ μπήκε σε μεγαλύτερο κίνδυνο όταν αποφάσισε να πάρει το σώμα του Κυρίου, την ώρα που οι στενοί μαθητές Του είχαν διασκορπιστεί, γιατί οι Ιουδαίοι λύκοι που δολοφόνησαν τον ποιμένα, ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να επιπέσουν και στο ποίμνιο. Το ότι αυτό που έκανε ο Ιωσήφ ήταν επικίνδυνο, το επισημαίνει ο ευαγγελιστής με τη λέξη «τολ-μήσας». Ήθελε τότε κάτι παραπάνω από θάρρος. Ήθελε τόλμη το να παρουσιαστεί στον αντιπρόσωπο του Καίσαρα και να ζητήσει το σώμα του σταυρωμένου«κακούργου». Ο Ιωσήφ όμως, με τη μεγαλοσύνη της ψυχής του, απέβαλε το φόβο του κι απόδειξε πως ήταν πραγματικός μαθητής του Ιησού Χριστού.

«Ο δε Πιλάτος εθαύμασεν ει ήδη τέθνηκε, και προσκαλεσάμενος τον κεντυρίωνα επηρώτησεν αυτόν ει πά-λαι απέθανε· και γνούς από του κεντυρίωνος εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ» (Μάρκ. ιε’ 44-45). Ο Πιλάτος ήταν καχύποπτος και επιφυλακτικός. Ήταν από τους κυβερνήτες που ασκούν την εξουσία τους με βία, όπως με βία την είχε αποσπάσει από άλλους. Δεν μπορούσε να πιστέψει ούτε λέξη ακόμα κι από ευγενείς ανθρώπους, όπως ο Ιωσήφ. Ίσως δυσκολευόταν πραγματικά να πιστέψει πως Εκείνος, που μόλις το προηγούμενο βράδυ είχε καταδικάσει σε σταυρικό θάνατο, είχε ήδη παραδώσει την τελευταία του πνοή στο σταυρό. Ο Πιλάτος αποδείχτηκε πως ήταν ένας γνήσιος αντιπρόσωπος της ρωμαϊκής τυπολατρείας. Ήταν πολύ πιο πρόθυμος να πιστέψει τον κεντυρίωνα, που τον είχε επιφορτίσει με το καθήκον να φρουρήσει το Γολγοθά, παρά έναν εξέχοντα πρεσβύτερο του λαού. Μόνο όταν ο κεντυρίων επιβεβαίωσε «επίσημα» την αναφορά του Ιωσήφ, θέλησε ο Πιλάτος να ικανοποιήσει το αίτημά του.

«Και αγοράσας σινδόνα και καθελών αυτόν ενείλησε τη σινδόνι και κατέθηκεν αυτόν εν μνημείω, ο ην λελατομημένον εκ πέτρας, και προσεκύλισε λίθον επί την θύραν του μνημείου» (Μάρκ. ιε’ 46-47). Άλλος ευαγγελιστής λέει πως αυτός ο τάφος ήταν του Ιωσήφ· «και εθηκεν αυτόν εν τω καινώ αυτού μνημείω» (Ματθ. κζ’ 60) - «εν ω ουδείς ανθρώπων ετέθη» (Ιωάν. ιθ’ 41). Όταν σταυρώνουμε το νου μας για τον κόσμο και τον ενταφιάζουμε σε μια αναγεννημένη καρδιά, σαν σε τάφο, τότε ο νους μας θα αναζωογονηθεί και θ’ αναγεννηθεί ολόκληρος ο εσωτερικός μας άνθρωπος.
Διαβάστε περισσότερα »
↧

Πεντηκοστάριον

May 4, 2014, 12:56 am
$
0
0


Πεντηκοστάριον
Σύντομη εξήγηση των Κυριακών υπό
Του Πατρος Φιλοθέου Φάρου

Η περίοδος από το Πάσχα ως την Πεντηκοστή είναι η λαμπρότερη περίοδος στη ζωή της Εκκλησίας.
Οι ημέρες της νηστείας έχουν τελειώσει. Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας αναστημένος. Η Εκκλησία πλέει στο φως της Αναστάσεως καί της ουράνιας ζωής.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Εκκλησία θέλει με το λειτουργικό της κλίμα να κάνει αισθητή την παρουσία του αναστημένου Χριστού καί της λυτρωτικής Του δυνάμεως. Γι’ αυτό δείχνει πρώτον, πώς ο αναστημένος Χριστός καθαρίζει τον άνθρωπο τόσο απ’ τα συμπτώματα, που είναι η σωματική αρρώστια όσο κι από τις ρίζες της αμαρτίας που είναι τα πάθη καί κυρίως ο ανθρώπινος εγωκεντρισμός.

Δεύτερον, δείχνει πώς τον ανασταίνει όταν είναι πνευματικά νεκρός, τρίτον πώς τον φωτίζει όταν έχει στερηθεί το φως καί βρίσκεται στο σκοτάδι καί τέλος πώς αποκαθιστά στην αρχική της κατάσταση καί την κανονική της σχέση με το Θεό τη φύση του πού έχει διαφθαρεί από την αμαρτία.
Η περίοδος αυτή αρχίζει με την Διακαινήσιμο εβδομάδα κατά τη διάρκεια της οποίας τελείται καθημερινά η πασχαλινή λειτουργία, αφού ολόκληρη η εβδομάδα είναι η ογδόη ημέρα, καί τελειώνει με την Κυριακή των Αγίων Πάντων, που είναι η αρχή μιας άλλης εκκλησιαστικής περιόδου.
Η πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα είναι η Κυριακή του Θωμά. Είναι η παρουσία του Χριστού σε μας, συνηγμένους στην Εκκλησία των "θυρών κεκλεισμένων", καί μας δείχνει πώς εμείς πρέπει να ανταποκριθούμε σ' αυτή την παρουσία καί πώς πρέπει να συναντήσουμε τον αναστημένο Χριστό.
Η Κυριακή των Μυροφόρων περιγράφει το θείο έρωτα που πρέπει να φλογίζει την καρδιά του ανθρώπου για να επιτύχει αυτή τη συνάντηση.

Η Κυριακή του Παραλυτικού μας λέει ότι έχουμε θεραπευθεί από το Χριστό με το νερό του βαπτίσματος πεθαίνοντας καί ανιστάμενοι με Αυτόν σε καινότητα ζωής καί με την ψυχοσωματική θεραπεία του παραλύτου δείχνει την καθαρτική δύναμη που έχει πάνω στον άνθρωπο η θεία ενέργεια.
Ο εορτασμός της Μεσοπεντηκοστής είναι η προσφορά του ύδατος της αληθινής λατρείας, της νέας ζωής της Βασιλείας του Θεού που μας πλημμυρίζει με το πνεύμα του Χριστού του εκ νεκρών Αναστάντος.

Διαβάστε περισσότερα »
↧

Why do children lose faith in God?

May 4, 2014, 9:00 pm
$
0
0





Why do children lose faith in god?


Why is it that some people are able to know God and believe in Him until the end of their days, while others lose their faith while still young ? How does this loss of faith occur and by what means can faith be preserved or renewed ?
Before answering these questions I would like to say a few words to those who say that religious beliefs should not be “foisted upon” children.
Religious faith cannot be foisted upon a person; it is not something which is alien to man, but, on the contrary, it is an essential need of human nature, it constitutes the primary content of man’s inner life.

When we take care to have a child grow up truthful, good, when we develop in him a correct understanding of and a taste for beauty, we do not foist upon him something alien or extraneous to his nature; we only help him to extract this from within himself, we help him recognize within himself those traits and movements which are common to all human souls.
The same should be said concerning knowledge of God.

According to the principle of not foisting anything upon a child’s soul, we would generally have to renounce all assistance to the child in developing and strengthening the talents and capabilities of his soul. We would have to leave him to his own devices until he grew up and decided which principles to adopt and which to reject.
But in this case we would not have guarded the child from external influences, but would have only made these influences chaotic and arbitrary.
Let us return to the question of why some people retain in their hearts a constant and unshakeable faith until the end of their days, while others lose it, sometimes completely and sometimes returning to it with great difficulty and suffering?

What is the reason for such a phenomenon ? It seems to me that it depends on the direction which a person’s inner life takes in his early childhood. If a person, consciously or instinctively, is able to preserve a correct relationship between himself and God, he will not lose faith, but if his ego occupies an unseemly preeminent and dominant place in his soul, then his faith will be superceded. In early childhood a person’s nature does not yet occupy first place, does not yet become an object of worship. For this reason it is said: if you do not become like children, you will not enter the Heavenly Kingdom. As the years advance, our innate egoism grows more and more within us, becomes the center of our attention and the object of our gratification.

Διαβάστε περισσότερα »
↧
↧

Χρυσά Δισκοπότηρα &πολυτελή αφιερώματα στο Ναό ή ελεημοσύνη και αγάπη;

May 5, 2014, 3:17 am
$
0
0

Χρυσά Δισκοπότηρα & πολυτελή αφιερώματα στο Ναό ή ελεημοσύνη και αγάπη; 

Ο αδελφός μας: Ο ιερώτερος Ναός!

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ομιλία Ν΄στο κατά Ματθαίον (απόσπασμα)
"... Κανένας Ἰούδας, λοιπὸν καὶ κανένας Σίμωνας ἄς μὴν πλησιάση σ’ αὐτὸ τὸ τραπέζι: κι οἱ δὺο χάθηκαν ἀπὸ τὴ φιλαργυρία τους. Ἄς ἀποφύγωμε αὐτὸ τὸ βάραθρο κι ἄς μὴ νομίζωμε ὅτι μᾶς φτάνει γιὰ τὴ σωτηρία μας ἀφοῦ γδύσωμε τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά, ποτήριο ἀπὸ χρυσὸ καὶ ἀδαμαντοποίκλιτο νὰ προσφέρωμε στὴν τράπεζα. Ἄν θέλωμε νὰ τιμήσωμε τὴ θυσία, ἄς προσφέρωμε τὴν ψυχή μας ποὺ γι’ αὐτὴν θυσιάστηκε. Αὐτὴ νὰ κάμωμε χρυσῆ. Ἄν αὐτὴ μένει χειρότερη ἀπὸ κόκκαλο καὶ μολύβι κι εἶναι μόνο τὸ σκεῦος χρυσό, ποιὸ τὸ ὄφελος;
Ἄς μὴ προσέχωμε λοιπὸν αὐτὸ μονάχα, πὼς νὰ προσφέρωμε σκεύη χρυσᾶ ἀλλὰ καὶ νὰ προέρχωνται ἀπὸ δίκαιους κόπους. Τότε εἶναι πολυτιμότερα ἀπὸ τὰ χρυσᾶ, ὅταν δὲν ἔχουν πλεονεξία. Δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία χρυσοχοεῖο οὔτε ἀργυροκοπεῖο, ἀλλὰ σύναξη ἀγγέλων. Γι’ αὐτὸ ἔχομε ἀνάγκη ἀπὸ ψυχές. Γιὰ χάρη τῶν ψυχῶν δέχεται ὅλα αὐτὰ ὁ Θεός. Δὲν ἦταν τότε ἐκεῖνο τὸ τραπέζι ἀπὸ ἀσήμι οὔτε τὸ ποτήρι ἀπὸ χρυσό, ποὺ μ’ ἐκεῖνο ἔδωσε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητὰς του τὸ αἷμα του. Ἦσαν ὅλα ἐκεῖνα ἀκριβὰ καὶ φρικτὰ, γιατὶ ἦσαν γεμᾶτα ἀπὸ πνεῦμα.
Θέλεις νὰ τιμήσης τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μὴν τὸ περιφρονήσης γυμνό. Μήτε νὰ τὸν τιμᾶς ἐδῶ μὲ ροῦχα μεταξωτὰ καὶ ν’ ἀδιαφορήσης, ὅταν τὸν βλέπης νὰ πεθαίνη ἔξω ἀπὸ τὴν παγωνιὰ καὶ τὴ γύμνια.
Ὁ ἴδιος ποὺ εἶπε Αὐτὸ εἶναι τὸ σῶμα μου, καὶ τὸ ἐπιβεβαίωσε μὲ τὸ λόγο του, εἶπε καὶ τὸ ἄλλο· Μὲ εἴδατε πεινασμένο καὶ δὲ μοῦ δώσαστε φαγητό. Καὶ ἀκόμα. Ἀφοῦ δὲν τὸ ἐπράξατε σ’ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀσήμαντους, δὲν τὸ ἐπράξατε οὔτε σ’ ἐμένα. Αὐτὸ δὲν χρειάζεται ροῦχα, ἀλλὰ καθαρὴ ψυχή. Ἐκεῖνο ὅμως χρειάζεται πολλὴ φροντίδα.
Ἄς μάθωμε λοιπὸν νὰ ζοῦμε πνευματικὰ καὶ νὰ τιμοῦμε τὸ Χριστό, ὅπως ἐκεῖνος θέλει. Γιατὶ ἡ πιὸ
Διαβάστε περισσότερα »
↧

Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο ηθικός, αλλά ο αγαπών .

May 6, 2014, 3:00 am
$
0
0

Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο ηθικός, αλλά ο αγαπών.

Πολλές φορές ακούτε από το στόμα των ιερέων να ομιλούν για πνευματική προκοπή, ή να λένε:«Ναπροσπαθήσουμε να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι..».Όμως τι σημαίνει τελικά πνευματική προκοπή, τι σημαίνει πνευματικότητα; Μήπως τα έχουμε παρεξηγήσει μέσα στο μυαλό μας;

Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για πνευματικότητα δεν ομιλούν περί ηθικής. Η Εκκλησία αδελφοί μου μας προσφέρει πνευματικότητα, και όχι ηθική τελείωση. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι σίγουρα και ηθικός όμως ο ηθικός δεν συνεπάγεται και το πνευματικός...Το να είμαστε ηθικά καλοί αυτό μπορούμε και μόνοι μας να το πετύχουμε, όμως δεν είναι το ζητούμενο, δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός, δεν αρκεί η ηθική από μόνη της ώστε να ελκύσουμε την χάρη του Θεού. Π.χ. όσο καθαρός κι αν είσαι, όσο εγκρατείς κι αν είσαι, όση αμόλυντη ζωή κι αν έχεις, εάν ζει εν παρθενία, όσο δίκαιος κι αν είσαι, με λίγα λόγια όλοι σε θεωρούν έναν ηθικό άνθρωπο, εάν δεν έχεις ταπείνωση τίποτα δεν κατάφερες..διότι«ο Κύριος ταπεινοίς δίδωσι χάριν».

Για να επανέλθουμε όμως. Λέμε λοιπόν ότι η Εκκλησία, μας προσφέρει πνευματικότητα. Τι είναι λοιπόν η πνευματικότητα; Μπορεί να μετρηθεί;

Η πνευματικότητα αδελφοί μου είναι κατάστασις όπου ο άνθρωπος έχει υπερβεί τον εγωισμό, την
Διαβάστε περισσότερα »
↧

Αββάς Φιλήμων - Φιλοκαλία Ιερών Νηπτικών

May 6, 2014, 11:30 pm
$
0
0





ΑΒΒΑΣ ΦΙΛΗΜΩΝ 
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ 
Σύντομη βιογραφία

Ο οσιότατος πατέρας μας Φιλήμων, ο πιο νηπτικός αλλά και πενθικός από τους θεοφόρους πατέρες, πότε έζησε δεν μας το γνωρίζει η βιογραφία του. Ότι όμως έγινε ευλαβέστατος, όσο λίγοι από τους γέροντες, και πολύπειρος, φίλος της ησυχίας και γνησιότατος μιμητής του Μεγάλου Αρσενίου μπορούν όσοι θέλουν, να το δουν στον παρόντα λόγο.
Επιμένοντας καρτερικά στις προσευχές και τις δεήσεις νύχτα και ημέρα στην ασκητική του καλύβα, σαν μέσα σε κάποιο υπερώο, και πλύνοντας όλο και πιο πολύ τον εαυτό του στα συνεχή δάκρυα και τα γλυκύτατα κλάματά του, ανέβηκε θεοφιλώς ψηλότερα όχι μόνο από όλα τα κακά, αλλά ακόμηκαι από όσα είναι καλά, και πάνω απ’ όλα μαζί τα νοητά και τα αισθητά· και παρουσιάστηκε στο Θεό «κωφός και άλαλος» κατά τη Γραφή, και πέτυχε τον υπέρκαλλο φωτισμό της θείας χάρης Του. Από αυτόν, σαν από ηλιακό δίσκο, πλουτίστηκε άφθονα ο αοίδιμος με την ικανότητα της εξετάσεως και τη διάκριση και τη διορατικότητα και το προορατικό χάρισμα, μέσω της άκρας ησυχίας και σιωπής.
Αξιόπιστος μάρτυρας για όσα είπα, είναι αυτός εδώ ο λόγος. Σ’ αυτόν, περισσότερο απ’ ό,τι σε οποιοδήποτε άλλον, η διδασκαλία της ιερής νήψεως, με δύναμη διακρίσεως, υφαίνεται άριστα, σαν κεντημένη θεοΰφαντη βασιλική πορφύρα, και όσον άφορα στην πράξη, και όσο συντελεί στη θεωρία• και παρέχει την αξιοπιστία της με την πολύχρονη πείρα.
Όποιος λοιπόν επιθυμεί να ξεντυθεί το λεκιασμένο και βρωμερό φόρεμα των παθών, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, τον «παλαιό άνθρωπο», και να ντυθεί το φωτεινό φόρεμα της απάθειας και της χάρης, το οποίο είναι ο «καινός άνθρωπος», όπως μας τον φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός, αυτός θα επιτύχει την αξιέπαινη επιθυμία του, αν μελετά συνεχώς αυτό το λόγο και αν εκπληρώνει όσο μπορεί με τα έργα αυτά που μελετά.

Λόγος περί του αββά Φιλήμονος

Έλεγαν για τον αββά Φιλήμονα τον αναχωρητή, ότι κλείστηκε σε μια σπηλιά κοντά στη Λαύρα που λεγόταν των Ρωμίων, και εκεί διεξήγαγε τα παλαίσματα της ασκήσεως, επαναλαμβάνοντας διαρκώς στη διάνοιά του ό,τι απηύθυνε στον εαυτό του, όπως λένε, ο μέγας Αρσένιος: «Φιλήμων, μην ξεχνάς για ποιο λόγο έφυγες από τον κόσμο». Υπέμενε λοιπόν στη σπηλιά αρκετό καιρό και εργαζόταν την καλαθοπλεκτική. Τα ζεμπίλια που έραβε, τα έδινε στον οικονόμο του για να παίρνει λιγοστό ψωμί, επειδή δεν έτρωγε τίποτε άλλο παρά ψωμί και αλάτι, κι αυτό όχι κάθε μέρα. ως εκ τούτου δε φρόντιζε διόλου για τη σάρκα του(Ρωμ. 13, 14), αλλά ασχολούμενος πάντοτε με τη θεωρία, λουζόταν από το θεϊκό φωτισμό και καθώς από αυτόν μυούνταν σε ανέκφραστα μυστήρια, ζούσε σε διαρκή ευφροσύνη. Πηγαίνοντας στην εκκλησία κάθε Σάββατο και Κυριακή, περπατούσε μόνος και συγκεντρωμένος στον εαυτό του, μην επιτρέποντας σε κανένα να τον πλησιάσει, για να μην ξεφύγει ο νους του από την πνευματική εργασία. Μέσα στην εκκλησία στεκόταν σε μια γωνιά με το πρόσωπο προσηλωμένο στη γη και έχυνε πηγές δακρύων, έχοντας αδιάλειπτο το πένθος και τη μνήμη του θανάτου, κατά το παράδειγμα των αγίων Πατέρων και μάλιστα του μεγάλου Αρσενίου, πάνω στα αχνάρια του οποίου φρόντιζε να βαδίζει.
Διαβάστε περισσότερα »
↧
Search

Ιωάννης Θεολόγος - ο Υιός της Βροντής - Α

May 8, 2014, 1:00 am
$
0
0

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ – ΑΦΓΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΟΓΑΦΙΑ – ΣΩΤΟΥ ΧΟΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΗΜΕΡΑ όπου καί έπιχειροϋμε νά σκιαγραφήσουμε μιά τρισμέγιστη προσωπικότητα της 'Ιστορίας - ταπεινή σάν ένα σπυρί σιτάρι - ζοΰμε σέ έποχή «φαρμακείας καί δηλητηριάσεως». Ό μϋθος τοϋ βασιλιά όπου ζήτησε άπό τόν μάγο νά τόν γεμίσει κτήματα, χρυσαφικά, τρόφιμα, ροϋχα, κοντολογής τοϋ πουλιού τό γάλα, δίχως νά σκεφθεΐ ότι γιά ένα άνώτερο δημιούργημα αύτά όλα άποτελοΰν έλάχιστο ποσοστό εύτυχίας (άφοϋ άκόμη καί τό ζώο μπουχτίζει), έφαρμόζεται στίς ημέρες μας, μέ τήν οδυνηρή συνέπεια ένός άνίατου άγχους. Μιάς μανίας αύ-τοκαταστροφής άνευ προηγουμένου. Ένός αιτήματος ύποδουλώσεως σέ δικτάτορες δολοφόνους, ανήθικους, άδίστακτους θεοποιημένους τυράννους.
Πώς καί γιατί μέσα σέ είκοσι αιώνες παραμερίστηκε, πώς λησμονήθηκε ή τραγική Θυσία της ένανθρω-πήσεως τοϋ προαιώνιου Λόγου καί τής άναρτήσεώς του στό έξαγοραστικό ξύλο; Είναι λοιπόν ή άθεΐα τρέλλα; Κατάντησε ό κόσμος άπέραντο τρελλοκομείο; Ναί, έτσι κατάντησε, άφοΰ ό Δημιουργός τού σύμπαντος έδώ καί δυό χιλιάδες χρόνια έδωσε άποστομωτική άπάντηση στό πνεϋμα τοϋ κακοϋ, ταυτόχρονα καί στους σοφούς τοΰ κόσμου. Όπως άναφέρει ό σοφός σύγχρονός μας Ρώσος Φλωρόφσκυ τό κακό ένώ τρέφεται, στηρίζοντας τήν ύπαρξή του, άπό τό χώμα της γλάστρας τοΰ δημιουργού Θεού, τού μόνου δημιουργού, ύφαρπάζει τό δημιούργημά του, τό λουλούδι του, καί τό ρίχνει σε τρομερή πτώση καί αύτοκαταστροφή. Σέ άνέκφραστη γελοιοποίηση. Τό φανερό ώστόσο πιά τούτο μυστικό έπεκτείνεται. Έχει τήν έξαίρεσή του. Ό ταπεινός όλων τών έποχών όπου ξέρει νά θάβει τό θέλημά του κάτω άπό τό θέλημα τού Θεού, ό «έγκαταλελειμμένος» στήν άκρη τών στεναγμών, κατέχει δίπλα του τήν παντοδυναμία. Γεμίζει τήν καρδιά τού Δυνατού μέ τέτοια συμπό-νοια ώστε τόν άναγκάζει νά τού προσφέρει άρρητα καί ύπερφυσικά. Νά έκτελεί κάθε είδους αίτημά του - έκτός βέβαια τών ψυχοφθόρων. Γιά όποιον ξέρει νά θάβει τό θέλημά του κάτω άπό τό θέλημα τοΰ Θεού δέν ύπάρχει άπογοήτευση. Ποτέ. Μπορεί λόγου χάρη ένα βασανισμένο σήμερα παιδάκι νά ψελλίσει τού άπειρου Θεού: «άνοιξέ μου αύτό τόν βράχο» καί εύθύς άμέσως νά τού έκτελεσθεϊ ή έπιθυμία. Όπως καί μιά βασανισμένη γεροντική ψυχή ή όποια υπομένει «έν όσιότητι», μπορεί μέ αίτημα γονάτων νά γιατρέψει τόν καρκίνο.
... Βασανισμένη έπειτα άπό μιά φοβερή δοκιμασία έξοντώσεως στή Ρώμη, γερασμένη στά μετέπειτα χρόνια ψυχή, «ζώσα έν στεναγμοϊς, έν υπομονή, πραότητι, ά-νοχη καί έν έξορία», ήταν ή προσωπικότητα: Εύαγγελιστής ’Ιωάννης.
Οί σημερινοί όλοι έμείς, τά άνθρωπάκια της τεχνοκρατίας, όπου σάν τό πολύχρωμο παγώνι στραφήκαμε στόν έγωκεντρικό ναρκισσισμό καί γεμίσαμε καί τό παραμικρό μας κύτταρο μέ τό ύπερδραστικό φαρμάκι της ύπερηφάνειας, είναι άδύνατο νά συναντηθούμε μέ τήν λαμπερή αύτή Μορφή της 'Ιστορίας. Σφιχταγκαλιάσαμε τό έφήμερο καί «κατέστημεν τυφλοί». Παρ’ όλα αύτά ή έλάχιστη εύσέβεια πού μάς άπομένει, μάς άναγκάζει νά στεκόμαστε καταμπροστά στήν όλόγλυκια μορφή του, μέ συντριβή καί δέος.


* * *
Τό Ιερό Εύαγγέλιο (Θεόπνευστη, άτράνταχτη Γραφή) μάς σκιαγραφεί σέ μερικά σημεία γιά τόν μικρότερο γιό τού Ζεβεδαίου, τόν έπιστήθιο φίλο τού «Υιού τού Θεού τού ζώντος». («Λαβών ούς προέκρινας τών Ιερών μαθητών, άνήλθες εις όρος καί μετεμορφώθης, έμπροσθεν αύτών, πρό τού τιμίου σταυρού σου καί τού πάθους»). Ένας «εκ τών
Διαβάστε περισσότερα »
↧
↧

Βίος Αγίου Χριστοφόρου του Μεγαλομάρτυρα.

May 8, 2014, 8:00 am
$
0
0

Βίος Αγίου Χριστοφόρου του Μεγαλομάρτυρα

 Βίος Αγίου Χριστοφόρου του Μεγαλομάρτυρα
Ο Άγιος Χριστόφορος ο Μεγαλομάρτυρας τιμάται στις 9 Μαΐου

Ο Άγιος Χριστοφόρος γεννήθηκε περί το 200 μ.Χ. σε μια βάρβαρη χώρα της Ανατολής και της Ασίας. Γεννήθηκε από μια φυλή ανθρωποφάγων. Ήταν γιγαντόσωμος αλλά όμως
και πολύ άσχημος. Γι' αυτό και τον ονόμασαν Ρέπροβο, που σημαίνει, κακομούτρης δηλ σκυλομούρης «κυνοπρόσωπος». Αλλά είχε καλή καρδιά και ο Θεός τον καθοδήγησε
ώστε να τον γνωρίσει.

Γνωρίζει τον Βασιλέα Χριστό
Ο Άγιος επειδή είχε μεγάλη σωματική δύναμη, αποφάσισε να πάει προς τα Δυτικά μήπως βρει κάποιον Βασιλέα μεγάλο για τον υπηρετήσει. Στον δρόμο του όμως συνάντησε έναν
ασκητή, τον οποίο ρώτησε εάν γνωρίζει κανέναν μεγάλο βασιλέα. Ο ασκητής τον φιλοξένησε στο καλύβι του και του είπε ότι γνωρίζει τον πιο Μεγάλο Βασιλέα. Έτσι ο ασκητής τον
κατήχησε εις Χριστόν και τον προέτρεψε Αυτόν τον Βασιλέα να υπηρετήσει, με νηστείες και προσευχές. Ο Άγιος όμως τους είπε ότι για το πρώτο του ήταν αδύνατον να νηστέψει
και για το δεύτερο δηλαδή να προσευχηθεί δεν ήεξερε. Τότε ο ασκητής του έδειξε ένα ποτάμι, το οποίο δεν είχε γεφύρι και τον παρότρυνε να περνάει όλους τους διαβάτες από
τους ώμους του δωρεάν. Αυτό ο Άγιος είπε ότι μπορούσε να το κάνει γιατί τον βοηθούσε η σωματική του διάπλαση. Έτσι έχτισε ένα καλύβι εκεί και υπηρετούσε όλους τους

Γιατί ονομάστηκε Χριστοφόρος;
Ένα βράδυ ο Άγιος ήταν στο κελί του και προσευχόταν ενώ έξω είχε σφοδρή καταιγίδα και το ποτάμι είχε φουσκώσει. Άκουσε τότε κλάματα ενός μικρού παιδιού και όταν βγήκε
έξω άκουσε το παιδί που έκλαιγε και Τον φώναζε να τον περάσει πέρα, για να μην πεθάνει από το κρύο και την βροχή. Πήρε λοιπόν ο Άγιος ένα μεγάλο ξύλο, έκαμε το σταυρό του
και μπήκε στο ποτάμι. Πέρασε πέρα και πήρε στον ώμο του το παιδί. Όταν μπήκε στο ποτάμι, το παιδί του φαινότανε, πως βάραινε διαρκώς. Στηριζόταν με δύναμη στο ξύλο, για
να περάσει και να μη παρασυρθεί από το φουσκωμένο ποτάμι. Η δοκιμασία ήταν μεγάλη. Επιτέλους έφθασε στη αντίπερα όχθη. Όταν άφησε το παιδί του είπε:
Διαβάστε περισσότερα »
↧

"Φωτισόν Μου Το Σκότος! Φωτισόν Μου Το Σκότος!"

May 9, 2014, 8:04 am
$
0
0


 "Φωτισόν Μου Το Σκότος! Φωτισόν Μου Το Σκότος!"    
       
     Ήταν Άνοιξη του 1317, όταν έφτασε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στον ποθούμενο σε αυτόν Άθωνα. Υποτάσσεται στον διάσημο ησυχαστή Νικόδημο, ο οποίος ζούσε τότε έξω από την Λαύρα του Βατοπεδίου. Ο Νικόδημος, ήταν γενναίος και θαυμαστός Μοναχός κατά την πράξη και θεωρία· γνωστός σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος για την αρετή του όταν ακόμη ασκούνταν ανατολικά της Χρυσούπολης, στο όρος το λεγόμενο «τοῦ Αὐξεντίου».

     Ο θείος Γρηγόριος, κείρεται Μοναχός. Μετά την μοναχική του ομολογία, παραδίδεται ολοκληρωτικά στην άσκηση και τις πνευματικές θεωρίες, στην νίψη του νου και στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή. Ο Πατριάρχης Φιλόθεος αφηγείται, ότι, άμεση προστάτιδά του είχε την Θεομήτορα. Πάντοτε σε Αυτήν απέβλεπε. Αυτήν, είχε προ των οφθαλμών του. Την δική Της βοήθεια επιζητούσε. Αυτήν, εξ αρχής, πρόφερε στους λόγους και τις προσευχές του. Και κάτω από την δική Της σκέπη και χειραγωγία, εμπιστεύθηκε ψυχή τε και σώματι τον εαυτό του.
     Είχαν περάσει δύο χρόνια· χρόνια, δακρύων και πνευματικών στεναγμών. Μυστικά, στις προσευχές του, φώναζε από βαθέων:

     –«Φώτισόν μου τὸ σκότος! Φώτισόν μου τὸ σκότος!».

     Βαθύς και πνευματικός, ο λόγος αυτός! Όταν ο θείος Γρηγόριος κραύγαζε αλάλητα προς τον Ουρανό, τότε τον επισκεπτόταν ο Θεός. Από το ένα μέρος έβλεπε το φως του Θεού, και από το άλλο την ανθρώπινη ένδεια. Και έκλαιγε ζητώντας συνεχώς φως, μόνο φως. Για να φωτιστεί το «σκότος» του.
     Ακόρεστη είναι η επιθυμία του θείου φωτός. Όσο κανείς το απολαμβάνει, τόσο περισσότερο διαφλέγεται από αυτό. Γιατί, αν και η ανθρώπινη ψυχή είναι πεπερασμένης φύσεως, όμως οι εφέσεις της είναι άπειρες. Και ενώ λούζεσαι μέσα στο φως, πάλι θρηνείς με τα συνταρακτικά αυτά ρήματα:

     –«Φώτισόν μου τὸ σκότος! Φώτισόν μου τὸ σκότος!».

     Κάποτε, όταν ήταν μόνος ο Γρηγόριος, έχοντας μέσα στην ιερή του ησυχία όλη του την προσοχή προς τον Θεό, είδε όχι στ’ όνειρό του αλλά στον ξύπνιο του, έναν θείο άνδρα να στέκεται μπροστά στα μάτια του, που, όπως λένε, ήταν ο κορυφαίος των Ευαγγελιστών, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Εξεπλάγη ο Γρηγόριος. Τον οποίον, βλέποντας ιλαρώς ο έμπιστος Φίλος και επιστήθιος Μαθητής του Χριστού, Ιωάννης, διέλυσε αμέσως τον φόβο του και του λέει: «Ήρθα σταλμένος από την Υπεραγία Δέσποινα να σε ρωτήσω το εξής· γιατί, νύχτα και μέρα και, σχεδόν όλες τις ώρες, δεν παύεις από του να φωνάζεις:
Διαβάστε περισσότερα »
↧

Ἀναζητώντας τέσσερις μεγάλες ἀξίες ζωῆς.

May 9, 2014, 10:00 pm
$
0
0

Ἀναζητώντας τέσσερις μεγάλες ἀξίες ζωῆς.(Ἀρχιεπσκόπου Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας Αναστασίου)

Οἱ λίγες σκέψεις πού θά θελα νά μοιραθῶ μαζί σας ἔχουν ὡς ἀρχικό πλαίσιο ἕνα στίχο ἀπό τό ποίημα τοῦ Ἄγγλου Νομπελίστα ποιητή Τόμας Ἔλλιοτ, ἀπό τό Choruses from “The Rock’’ (Χορικά ἀπό τόν Βράχο): «Ποῦ εἶναι ἡ σοφία πού ἔχουμε χάσει μέσα στήν πληροφόρηση; Ἡ ἀδιάκοπη καθημερινή πληροφόρηση γιά ἕνα πλῆθος πραγμάτων, θεωριῶν, γεγονότων δημιουργεῖ τόν κίνδυνο νά γίνουμε τελικά ἕνα τεράστιο ἀρχεῖο ἀπό σημαντικά καί ἀσήμαντα πράγματα. Ἡ ἔξοδος ἀπό αὐτή τήν παθητικότητα τῆς συσσωρευμένης πληροφορήσεως ἀπαιτεῖ συνεχῆ ἀξιολόγηση καί σύνθεση. Μέ παρόμοια ταχύτητα αὐξάνουν καί οἱ κάθε εἴδους ἐπιστημονικές γνώσεις, καθώς ζοῦμε σέ μία ἐποχή στήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος βυθίζεται σέ δύο ἄπειρα· στό ἀπείρως σμικρό τῆς ὕλης καί στό ἀπείρως μεγάλο τῶν ἄστρων. Ὁ κατακλυσμός αὐτός ἀπό νέες γνώσεις συχνά μᾶς ὁδηγεῖ σ’ ἕναν ἴλιγγο.
Ἡ ἀνθρωπότητα ξεκίνησε στόν προηγούμενο αἰῶνα μέ καύχηση γιά τά ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας καί μέ πολλή ἐμπιστοσύνη στό μέλλον. Ἤδη ὅμως στήν ἀρχή τοῦ 21ου αἰῶνος πορευόμαστε μέσα σ’ ἕνα σύννεφο ἀβεβαιότητος καί ἀνησυχίας. Ἡ συσσώρευση πληροφοριῶν καί ὁ ὄγκος τῆς γνώσεως δέν φθάνουν. Ἐξακολουθοῦμε νά ἀναζητοῦμε μέσα σέ ὅλα αὐτά ἕνα νόημα ζωῆς, τήν βαθύτερη ἐνότητα πού συνδέει τήν ἀνθρωπότητα, τό σύμπαν. Χρειάζεται μιά ἀνάβαση ἀπό τήν ἁπλή πληροφόρηση καί τή γνώση στή σοφία, πού δίνει στήν κρίση μας διορατικότητα, θέα στό ὅλον, καί στήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά δημιουργικότητα καί ἐπιείκεια. Ἡ σοφία δέν ταυτίζεται μέ τήν ἐξυπνάδα ἤ τήν πολυμάθεια. Εἶναι προϊόν μιάς γενικότερης ἐσωτερικῆς πνευματικῆς ὡριμότητος, μιάς εὐρύτερης συνθέσεως εὐφυΐας, ἐμπειρίας καί γνώσεως, διαύγειας πνευματικῆς καί καλωσύνης.
Ἡ σοφία πού ἔχει συσσωρευθεῖ στούς πολιτισμοιύς διαφόρων λαῶν παραμένει πολύτιμη κληρονομιά γία τήν ἀνθρωπότητα. Ἀλλά ὑπάρχουν διάδφορα ἐπίπεδα σοφίας. Στήν Ἁγία
Διαβάστε περισσότερα »
↧

Της μάνας μου το πρωινό φιλί

May 10, 2014, 10:30 am
$
0
0



ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΜΑΙΟΥ

Με ξύπνησε ξημέρωμα μια αύρα μια πνοή,
στο μάγουλο φτερούγισε της μάνας μου φιλί
το χάδι της με γέμισε με αγάπη και στοργή
και πίσω ξαναγύρισα ξανάγινα παιδί.
Μ’ ένα φιλί και μια ευχή και το χαμόγελο της,
σαν ξύπνησα τον ήλιο μου είδα στο πρόσωπο της.

Σου έφερα ροδόνερο, σιγά μου ψιθυρίζει,
για να πλυθείς και να λουστείς και να γλυκομυρίζεις.
Στέγνωσε τα μαλλάκια σου στις κεντητές πετσέτες
που ‘χουν χρωματιστά πουλιά αστέρια και βιολέτες.
Απ’ τα κεντίδια κόκκινο, πάρε σαν ένα χάδι
στα μάγουλα σου ακούμπησε ν’ αφήσει κοκκινάδι.

Λυμένα άσε τα μαλλιά, στους ώμους ν’ ανεμίζουν
σαν τα φυσάει ο άνεμος αυτά να παιχνιδίζουν,
φόρεσε τ’ άσπρο φόρεμα και το λευκό μαντήλι
και το βαφτιστικό σταυρό ακούμπησε στα χείλη.
Βάλε στο μέρος της καρδιάς το πρωινό φιλί μου
κι έλα για λίγο να σε δω, άστρο και γιασεμί μου.

Έλα και σου ’χω έτοιμα φτερά για να πετάξεις
τα όνειρα σου μάτια μου για να τα κάνεις πράξεις.
Στον ουρανό φτερούγισε σε θάλασσες, σε δάση.
Μα όσο μακριά μου κι αν πετάς ποτέ να μη ξεχάσεις,
στις προσευχές θα βρίσκεσαι και μες στην αγκαλιά μου
στη σκέψη και στα όνειρα στους χτύπους της καρδιάς μου.

Την πρωινή μου την ευχή σου στέλνω πριν χαράξει,
από το μάτι του κακού αυτή να σε φυλάξει.
Κι όταν ξυπνάς κάθε πρωί τον ήλιο σαν κοιτάξεις,
στην αγκαλιά του πρωινού ποτέ να μη ξεχάσεις,
να ψάχνεις μέσα στη ζωή, τα άνθη τα λευκά της
και την ευχή μου θα τη βρεις μέσα στη μυρωδιά της.
Διαβάστε περισσότερα »
↧
↧

"Ένας Επίσκοπος γράφει για τη μάνα.."

May 10, 2014, 12:00 pm
$
0
0

"Ένας Επίσκοπος γράφει για τη μάνα.."

 Γιορταζουμε  αυτήν την Κυριακή την εορτή της μάνας. Την τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία μας κατά την εορτή της Υπαπαντής. 

 Γιορτάζουμε όμως τη μάνα καθημερινά. Αναφέρουμε το όνομά της σε κάθε στιγμή της ζωής μας, γιατί δεν υπάρχει πιο θαυμάσιο πρόσωπο από το πρόσωπο της μητέρας.
«Τι μητρός θαυμασιώτερο;», θα γράψει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. 
Για την μάνα μίλησε ο Χριστός και μέσα στην ανέκφραστη οδύνη του, την παρέδωσε στο μαθητή Του, ως το πιο πολύτιμο κειμήλιο : «Γύναι, ιδού ο Υιός σου» και στο μαθητή Του :«Ιδού η μήτηρ σου».

Το πρόσωπο της μάνας το εγκωμιάζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Άλλωστε, πίσω από μεγάλες μορφές, κρύβεται το πελώριο ανάστημα κάποιας μάνας.

Γι’ αυτές θα πει χαρακτηριστικά ο ειδωλολάτρης Λιβάνιος :«αλοίμονό μας, αν οι χριστιανοί έχουν τέτοιες μανάδες!».
Και ο Κωνσταντίνος Καλλίνικος, ο φωτισμένος αυτός Κληρικός, θα συμπληρώσει «Όλοι οι μεγαλοφυείς και πελώριοι άνδρες είναι δικά σας γεννήματα.

Από την αφανή εστία, παρά την οποία μυσταγωγείτε, διευθύνετε κατά βούληση τον ρου της ιστορίας. Είστε βασίλισσες του λίκνου μας και των καρδιών μας».


Την μάνα, κατά το Μέγα Βασίλειο, δεν την κάνει η γέννηση, αλλά η καλή ανατροφή. Γνώρισμά της, δεν είναι το ότι μόνο φέρει παιδιά στον κόσμο, αλλά η ηθική ανατροφή των παιδιών.«Η μητέρα», συνεχίζει ο Μέγας Βασίλειος, «είναι φρουρός των παιδιών».

Χρησιμοποιεί ως πρώτο μέσο προστασίας το καλό παράδειγμά της, τον τρόπο ζωής τον δικό της, καθώς και ολόκληρης της οικογένειάς της.

Οπλίζει τα παιδιά με την μάχαιρα του πνεύματος. 
Γι’ αυτό και όταν η μητέρα του φεύγει από τον κόσμο αυτό αισθάνεται την ανάγκη να
Διαβάστε περισσότερα »
↧

Περὶ τῶν 8 λογισμῶν, Τὸ πνεῦμα τῆς πορνείας

May 12, 2014, 12:39 am
$
0
0


Περὶ τῶν 8 λογισμῶν, Τὸ πνεῦμα τῆς πορνείας
Ἅγιος Κασσιανὸς ὁ Ρωμαῖos
Περὶ τοῦ πνεύματος τῆς πορνείας καὶ τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας

Δεύτερος ἀγώνας ποὺ ἔχομε νὰ κάνομε εἶναι ἐναντίον τοῦ πνεύματος τῆς πορνείας καί τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας, ἡ ὁποία ἐπιθυμία ἀρχίζει ἀπὸ τὴ μικρὴ ἡλικία νὰ ἐνοχλεῖ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς εἶναι μεγάλος καὶ δύσκολος καὶ ἔχει δύο μέτωπα. Γιατί ἐνῶ τὰ ἄλλα ἐλαττώματα κάνουν τὴ μάχη μόνο μέσα στὴ ψυχή, ὁ σαρκικὸς πόλεμος εἶναι διπλός, καὶ στὴ ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα. Καὶ γι' αὐτὸ πρέπει νὰ ἀναλάβομε διπλὸ πόλεμο. Γιατί δὲν εἶναι ἀρκετὴ ἡ σωματικὴ νηστεία γιὰ νὰ ἀποκτήσομε τὴν τέλεια σωφροσύνη καὶ ἀληθινὴ ἁγνεία, ἂν δὲν ἀκολουθεῖ καὶ συντριβὴ καρδίας καὶ πυκνὴ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ συχνὴ μελέτη τῶν Γραφῶν καὶ κόπος καὶ ἐργασία τῶν χεριῶν, τὰ ὁποῖα μποροῦν νὰ ἀναστέλλουν τὶς ἀκατάστατες ὁρμὲς τῆς ψυχῆς καὶ νὰ ἀνακαλοῦν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὶς αἰσχρὲς φαντασίες. Προπάντων βοηθᾶ ἡ ταπείνωση τῆς ψυχῆς, χωρὶς τὴν ὁποία οὔτε τὴν πορνεία, οὔτε ἄλλο πάθος μπορεῖ κανεὶς νὰ νικήσει. Πρῶτα – πρῶτα λοιπὸν πρέπει μὲ κάθε προσοχὴ νὰ φυλάγει κανεὶς τὴν καρδιά του (5) ἀπὸ ρυπαροὺς λογισμούς. Γιατί ἀπὸ τὴν καρδιὰ βγαίνουν – ὅπως εἶπε ὁ Κύριος – διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖες, πορνεῖες καὶ τὰ λοιπὰ(6).

Καὶ ἡ νηστεία δὲν ἔχει διαταχθεῖ μόνον γιὰ κακοπάθεια τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν προσοχὴ καὶ νηφαλιότητα τοῦ νοῦ, γιὰ νὰ μὴ σκοτιστεῖ ὁ νοῦς ἀπὸ τὴ πολυφαγία καὶ γίνει ἀδύνατος στὴν ἐπιτήρηση τῶν λογισμῶν. Πρέπει λοιπὸν ὄχι μόνο στὴ σωματικὴ νηστεία νὰ βάζομε ὅλη τὴν ἐπιμέλειά μας, ἀλλὰ καὶ στὴν προσοχὴ τῶν λογισμῶν καὶ στὴν πνευματικὴ μελέτη, χωρὶς τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀνέβομε στὸ ὕψος τῆς ἀληθινῆς ἁγνείας καὶ καθαρότητας. Πρέπει λοιπὸν νὰ καθαρίζομε πρῶτα, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, τὸ ἐσωτερικό τοῦ πιάτου καί τοῦ ποτηρίου, γιὰ νὰ γίνει καὶ τὸ ἐξωτερικό τους καθαρὸ (7).
Διαβάστε περισσότερα »
↧
Search

Τό συναξάρι τοῦ Κυρ Βασίλη”

May 12, 2014, 9:30 am
$
0
0

Τό συναξάρι τοῦ Κυρ Βασίλη

 Τό συναξάρι τοῦ κυρ Βασίλη, τό συναξάρι τῆς ἁγιαφτωχειᾶς, εἶναι μία ἀναδρομή στά ἔγκατα τῆς ἑλληνικῆς γῆς. Ἡ ὅλη ἱστορία διαδραματίζεται στήν ἁγία γῆ τῆς ὀρεινῆς Ἠπείρου, ἐκεῖ πού ἔζησε ἡ ἁγιαφτωχειά. Ἡ γυναίκα ἀπό τό Μποντσικό, ἤ ἑλληνιστί Πωγωνίσκος, ὀνομασία πού ἀπαντᾶται στό ὅλο πόνημα τρεῖς-τέσσερις φορές, ὅμως σέ κομβικά σημεῖα, σημεῖα λιμάνια πού βλέπουν ἀπό μέσα τά κύματα τῆς ἀνθρώπινης ἀποζήτησης!
Ἡ πλούσια πτωχία, πού ἐξαρχῆς παραδοξόμορφα προκρίνει ὁ γράφων τή μυθαλήθειά του Βασίλειος, μοῦ θύμισε τόν Ρωμανό τόν Μελωδό, ὁ ὁποῖος στό κοντάκιό του γιά τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ δοξολογεῖ τήν πλούσια πενία τῆς Θεοτόκου. Πῶς εἶναι δυνατόν κανείς νά ζηλεύει τή φτώχεια αὐτή τήν παράδοξη; Κι ὅμως, ὅπως ὁ Ἠρώδης ζηλεύει τόν φτωχέψαντα Θεό καί τή φτωχοπλούσια μάνα του, ἔτσι κι ἐδῶ ὁ πόνος καί ἡ δυσκολία τῆς πτωχείας συνοδεύουν ζηλόφθονα τή γυναίκα τοῦ Πωγωνίσκου.
Στά γρανιτένια δόντια τῆς ἠπειρώτικης Νεμέρτσικας ἡ γέννα ἦταν πόνος καί ἡ διαχείρηση τοῦ πόνου μέ περιφάνεια ἦταν τό ζηλευτό ἄγαλμα πού πῆρε ψυχή καί ὑπόσταση στή χήρα νεομάνα μέ τά τέσσερα παιδιά. Παρόλο πού ὁ συγγραφέας μᾶς λέει ἀπαρχῆς γιά τή χηρέψασα νιότη της, ὁ ἀναγνώστης ἔχει ἤδη ἐντυπώσει στά πτυχοκάρδια του ὅτι πρέπει νά ζωγραφίσει μέ τά μάτια του μία γηράσκουσα νιότη ἤ μία νεανίζουσα γηραιότητα. Δέν εἶναι, λοιπόν, μόνο ἡ πλούσια πενία, εἶναι καί αὐτή ἡ παραδοξολογία πού χρωματίζει τό μυθαλήθεμα τοῦ κυρ Βασίλη. Τί νά περιγράψει κανείς ἀπό τούς χαμούς πού ἔζησε ἡ νιά γερόντισσα; Τήν κόρη της τήν Ἀρετή πού χάθηκε μικρή περιστερά; Μέ τρία γεννίδια ἔμεινε ἡ παράδοξη νεογερόντισσα, ἀναπαρθενεύοντας τή ζωή της μέσα στόν ξεχειλωμένο κόσμο πού παράγει χαλασμούς κι ἐρείπια. Σαράντα χρόνια Τουρκιᾶς τά ἔζησε ἡ φτωχή.
Ὄχι ὅμως πώς οἱ Τούρκοι ‘ξέραν τό χωριό κεῖ πάνω. Κανείς ἐκτός τῆς φτώχειας δέν μποροῦσε νά καταχτήσει τοῦτο τό χωριό. Αὐτή τό κατέλαβε ἐλευθερώνοντάς το! Ἡ φτώχεια τούτη ἦταν ἐλευθεροποιός. Ὅποιος θέλει νά καταχτηθεῖ συνάζει ὕλη, ὅποιος δέν θέλει νά
Διαβάστε περισσότερα »
↧

ΟΙ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΙ

May 13, 2014, 3:06 am
$
0
0



«Οι Άγιοι, έκαναν μεγαλύτερο αγώνα για να κρύψουν την αρετή τους, παρά για να την αποκτήσουν. Ξέρετε τί έκαναν οι δια Χριστόν Σαλοί; Ξέφευγαν πρώτα από την υποκρισία του κόσμου και έμπαιναν μετά στον χώρο της ευαγγελικής αλήθειας.Αλλά, και αυτό δεν τους έφτανε· γι’ αυτό προχωρούσαν στην αγία υποκρισία για την αγάπη του Χριστού. Ύστερα, δεν τους απασχολούσε ό,τι κι αν τους έκαναν, ό,τι κι αν τους έλεγαν οι άλλοι.


Χρειάζεται όμως πολύ μεγάλη ταπείνωση για να το κάνεις αυτό. Ενώ ένας κοσμικός άνθρωπος, αν του πει καμμιά κουβέντα ο άλλος, θίγεται. Ή, αν δεν τον επαινέσει για κάτι που κάνει, στενοχωριέται. Ενώ αυτοί οι Σαλοί χαίρονταν, όταν οι άνθρωποι είχαν “χαλασμένο” λογισμό γι’ αυτούς. Παλιά, υπήρχαν Πατέρες που έκαναν ακόμη και τον δαιμονισμένο, για να κρύψουν την αρετή τους και για να χαλάσουν οι άλλοι τον καλό λογισμό που είχαν γι’ αυτούς.

Όταν ήμουν στην Μονή Φιλοθέου (1956–1958), που ήταν τότε Μοναστήρι ιδιόρρυθμο, ήταν ένας Πατέρας που ασκήτευε προηγουμένως στην Βίγλα (σημ.: η έρημος της «Βίγλας», βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της χερσονήσου του Άθωνα). Αυτός, μόλις κατάλαβε ότι οι Πατέρες, εκεί, είχαν πάρει μυρωδιά την άσκησή του και την πνευματική του προκοπή, έφυγε με την ευλογία του Πνευματικού του.“Άντε”, τους είπε, “βαρέθηκα να τρώω εδώ πέρα μουχλιασμένο παξιμάδι. Θα πάω σε κανένα ιδιόρρυθμο, να τρώω και κρέας, να ζήσω σαν άνθρωπος! Χαμένο, τό ’χω να μείνω εγώ εδώ;!”. Και έτσι, ήρθε στην Μονή Φιλοθέου και έκανε τον δαιμονισμένο.

Άκουσαν οι παραδελφοί του («Παραδελφοί»· οι μοναχοί μιας Καλύβης, οι οποίοι έχουν λάβει την Μοναχική Κουρά από τον ίδιο Γέροντα) ότι δαιμονίσθηκε και έλεγε ο ένας τον άλλον: “Κρίμα, ο καημένος! Δαιμονίσθηκε! Εμ, επόμενο ήταν να δαιμονισθεί. Έφυγε από ’δω, γιατί βαρέθηκε το μουχλιασμένο παξιμάδι. Και πήγε σε ιδιόρρυθμο, για να τρώει κρέας!”.

Αυτός ο υποκριτικά δαιμονισμένος, τί έκανε; Παραπάνω από είκοσι πέντε χρόνια, ούτε μαγείρευε ούτε κοιμόταν. Όλη την νύχτα γύριζε στους διαδρόμους με ένα φανάρι, για να μην κοιμάται. Όταν κουραζόταν ακουμπούσε λίγο στον τοίχο και, μόλις τον έπαιρνε ο ύπνος, πετιόταν, έλεγε για λίγο ψιθυριστά την ευχή “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…” και μετά την συνέχιζε νοερά. Καμμιά φορά, του ξέφευγε και ακουγόταν η ευχή.Όταν συναντούσε κανέναν αδελφό, του έλεγε: “Εύχου!... Εύχου, να φύγει το δαιμόνιο!...”. Έτσι, όλοι τον είχαν για δαιμονισμένο. Ένα μικρό καλογέρι, ήρθε και μου είπε μια μέρα: “Άντε, τον δαιμονισμένο!”. Του είπα: “Μην το λες, αυτό! Αυτός έχει πολλή αρετή, αλλά κάνει τον δαιμονισμένο”. Μετά, τον είχε σε ευλάβεια.

Όταν πέθανε, τον βρήκαν οι Πατέρες να κρατάει στα χέρια του ένα χαρτί, στο οποίο είχε γράψει το όνομα κάθε αδελφού και δίπλα ένα παρατσούκλι, για να διώξει, και πεθαμένος ακόμη, και τον παραμικρό καλό λογισμό που μπορεί να είχε κάποιος γι’ αυτόν. Τελικά, ευωδίασε! Βλέπεις, αυτός πήγε να κρυφθεί· αλλά η Χάρις του Θεού τον πρόδωσε! Γι’ αυτό, δεν πρέπει να βγάζει κανείς συμπεράσματα για έναν άνθρωπο από αυτό που φαίνεται, εάν δεν μπορεί να διακρίνει αυτό που κρύβεται.

Οι δια Χριστόν Σαλοί, δεν έχουν μέσα τους κενό, αλλά ξεχείλισμα από το πολύ γέμισμα της αγάπης του Θεού. Είναι μεγάλοι Άγιοι. Λένε μεν “μπανταλομάρες” (=κουταμάρες, βλακείες), αλλά στην πραγματικότητα λένε σωστές συμβουλές με πολύ βάθος. Έχουν πολύ μεγάλη ταπείνωση· δεν λογαριάζουν καθόλου τον εαυτό τους. Γι’ αυτό και ο Θεός τούς αξιώνει να γνωρίσουν τα θεία μυστήρια και να αποκτήσουν πολλά χαρίσματα. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού, είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου· διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού.
Διαβάστε περισσότερα »
↧
↧

Ἡ Ἐκκλησία, ὁ χῶρος τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου

May 13, 2014, 9:30 am
$
0
0




Ἡ Ἐκκλησία, ὁ χῶρος τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου
 Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης

Ὅσοι θέλουν νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα γνωρίζουν ὅτι αὐτὴ ἡ ἕνωσις γίνεται στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἕνωσις ὄχι βέβαια μὲ τὴν Θεία οὐσία, ἀλλὰ μὲ τὴν θεωμένη ἀνθρώπινη φύσι τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἕνωσις ὅμως αὐτὴ μὲ τὸν Χριστὸ δὲν εἶναι ἐξωτερική, οὔτε ἁπλῶς ἠθική.
Δὲν εἴμαστε ὀπαδοὶ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἴσως οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὀπαδοὶ ἑνὸς φιλόσοφου ἢ ἑνὸς διδασκάλου. Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τὸ πραγματικὸ καὶ ὄχι τὸ ἠθικό, ὅπως λανθασμένα ἔγραψαν μερικοὶ θεολόγοι μὴ ἐμβαθύνοντας στὸ πνεῦμα τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστὸς μᾶς παίρνει, τοὺς Χριστιανούς, παρὰ τὴν ἀναξιότητα καὶ τὴν ἁμαρτωλότητά μας, καὶ μᾶς ἐνσωματώνει στὸ σῶμα Του. Μᾶς κάνει μέλη Του. Καὶ γινόμαστε πραγματικὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἠθικά. Ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ» (Ἐφεσ. ε´ 30).

Βεβαίως ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματικὴ κατάσταση ποὺ ἔχουν οἱ Χριστιανοί, ἄλλοτε εἶναι ζωντανὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄλλοτε νεκρά. Ἀλλὰ καὶ νεκρὰ δὲν παύουν νὰ εἶναι μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας π.χ. ποῦ εἶναι βαπτισμένος, ἔχει γίνει μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἂν δὲν ἐξομολογεῖται, δὲν κοινωνεῖ, δὲν ζεῖ πνευματικὴ ζωή, εἶναι νεκρὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὅμως μετανοήσει, ἀμέσως δέχεται τὴν θεία ζωή. Αὐτὴ τὸν διαποτίζει καὶ γίνεται ζωντανὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς δὲν χρειάζεται νὰ ἀναβαπτιστεῖ. Ὁ ἀβάπτιστος ὅμως δὲν εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμη καὶ ἂν ζεῖ ἠθικὴ κατ᾿ ἄνθρωπον ζωή. Χρειάζεται νὰ βαπτιστεῖ, γιὰ νὰ γίνει μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἐνσωματωθεῖ στὸν Χριστό.

Διαβάστε περισσότερα »
↧

"Ο Άγιος του αιώνα μας"

May 14, 2014, 1:24 am
$
0
0


"Ο Άγιος του αιώνα μας"
 Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη
 Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος  Παν/μίου Αθηνών

Οι Άγιοι ζουν ανάμεσά μας. Δεν αποτελούν ιδιάζουσα χορεία ή απομονωμένο μέρος του Σώματος της Εκκλησίας. Συναποτελούν με το χριστεπώνυμο πλήρωμα το Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της αδιάσειστης στο χρόνο και τη φθορά σωστικής Κιβωτού και προτάσσονται ως οδοδείκτες στην θεία αναγωγή του ανθρωπίνου προσώπου προς την κατάκτηση της «προτέρας ευγένειας».
Υπόκεινται στους ίδιους πειρασμούς με όλους εμάς, πλην όμως, αφουγκράζονται το Ουράνιο θέλημα με περισσή ταπείνωση και χάρη, δωρεά που “κατ’ οικονομίαν” τους παρέχεται μέσω της οντολογικής κοινωνίας της ανθρωπίνης υποστάσεως με το Πρόσωπο του Απολύτου.
Μία τέτοια μορφή που μετουσιώθηκε σε αγιαστικό κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, υπήρξε η μορφή του “Αγίου του αιώνα μας”, όπως επικράτησε στις συνειδήσεις των πιστών, του Αγίου Νεκταρίου Κεφαλά, Μητροπολίτου Πενταπόλεως του θαυματουργού.
Γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1846 στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης από γονείς ευσεβείς  και φιλόχριστους (Δήμος και Βασιλική Κεφαλά). Κατά το Ιερό βάπτισμα έλαβε το όνομα Αναστάσιος. Με βάση την καθολική παραδοχή των συγχωριανών του, ο μικρός Αναστάσιος αναπαυόταν ιδιαίτερα στη μελέτη των Ιερών κειμένων και στη διακονία μέσα στο ναό, βοηθώντας τους ιερείς της περιοχής του[1].
Στη Σηλυβρία έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Δεν μπορούσε όμως να σταματήσει εκεί. Η πίστη και η θέλησή του υπερνίκησαν τα εμπόδια της φτωχής και υπανάπτυκτης γενέτειράς του. Με την ευχή των γονέων του ξεκινάει για την Κωνσταντινούπολη. Εκεί πρωτοεργάστηκε σε καπνοπωλείο με πολλές στερήσεις και δυσκολίες [2]. Παρέμεινε στην Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου εξι χρόνια, με μοναδική παρηγοριά την πίστη στο Νυμφίο της καρδιάς του Κύριο Ιησού Χριστό. Στη συνέχεια διακόνησε ως επιμελητής στο σχολείο που διατηρούσε το Μετόχι του Παναγίου Τάφου.
Το 1866, σε ηλικία είκοσι ετών ταξίδεψε στη Χίο, όπου διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό Λιθί. Οι κάτοικοι του χωριού αναπολούν με ιερή νοσταλγία τα επτά και πλέον έτη που ο Άγιος βρισκόταν ασκητικά ανάμεσά τους. Τη 7η Νοεμβρίου 1876, ο Αναστάσιος εκάρη Μοναχός στην Ιερά Νέα Μονή της Χίου, λαμβάνοντας το όνομα Λάζαρος. Λίγο αργότερα, στις 15 Ιανουαρίου 1877 χειροτονείται διάκονος από τον Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο. Με την ευγενική χορηγία του ευκατάστατου προστάτου του Ιωάννη Χωρέμη, μεταβαίνει στην Αθήνα και ολοκληρώνει τις Γυμνασιακές του σπουδές. Το 1882 εγγράφεται στην Ιερή επιστήμη της Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και αριστεύει. Την 23η Μαρτίου 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος και του απονέμεται και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου στον Ιερό πατριαρχικό Ναό του Αγίου Σάββα στην Αλεξάνδρεια, από τον Πατριάρχη Σωφρόνιο τον Δ΄ (Πατριάρχευσε μεταξύ 1870 και 1899). Τρία χρόνια αργότερα στις 15 Ιανουαρίου 1889, ο Άγιός μας χειροτονείται Αρχιερέας, υπό τον τίτλο του Μητροπολίτου Πενταπόλεως.
Διαβάστε περισσότερα »
↧

H παρεξηγημένη αγιότητα!

May 15, 2014, 7:00 am
$
0
0

H παρεξηγημένη αγιότητα! 

H Θ. Ευχαριστία είναι η κατ’ εξοχήν«κοινωνία αγίων», είναι το αποκορύφωμα του αγιασμού, όχι μόνο γιατί αυτή προσφέρει στον άνθρωπο την τελειότερη και πληρέστερη ένωση (σωματική και πνευματική) με τον μόνον άγιο, αλλά και διότι αποτελεί τον πιο τέλειο εικονισμό της Βασιλείας του Θεού…

Η λέξη«άγιος»ή«αγιότητα»παραπέμπει σε κάτι εντελώς άσχετο και ξένο προς την εποχή μας, προς τον πολιτισμό και τις αναζητήσεις του συγχρόνου ανθρώπου. Ποιος από τους γονείς της εποχής μας φιλοδοξεί να κάνει τα παιδιά του«άγιους»;Ποιο από τα σχολεία μας και τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα καλλιεργούν την αγιότητα ή την προβάλουν ως όραμα και πρότυπο; Ο «επιτυχημένος»άνθρωπος της εποχής μας, το ιδανικό της σύγχρονης παιδείας και του πολιτισμού μας, δεν είναι καν ο «καλός κι αγαθός» των κλασσικών χρόνων. Είναι εκείνος που εξασφαλίζει χρήματα, ανέσεις και κοινωνική προβολή - αυτό θέλουν οι γονείς από τα παιδιά τους, σ’ αυτό κυρίως αποβλέπουν τα εκπαιδευτικά μας συστήματα, αυτό καλλιεργούν τα μέσα επικοινωνίας, αυτό ονειρεύεται η πλειονότητα των νέων μας.
Πράγματι, σε μια κοινωνία, η οποία βιώνει ως το σοβαρότερο πρόβλημά της την ανεργία, και κυριαρχείται από το άγχος πώς να αυξήσει το κατά κεφαλήν εισόδημα, το να γίνεται λόγος για άγιους και αγιότητα αποτελεί πρόκληση, αν όχι πρόσκληση σε γέλωτα και χλευασμό. Ούτως, η αγιότητα αποτελεί ένα«λησμονημένο όραμα».
Λησμονημένο γιατί κάποτε υπήρχε, γιατί αυτό ενέπνεε τον πολιτισμό μας, διότι οι άνθρωποί μας άλλοτε ζούσαν με τους αγίους και αντλούσαν από αυτούς το μέτρο του πολιτισμού τους, αυτοί ήταν οι ήρωες, οι μεγάλοι πρωταθλητές, οι«διάσημοι ποδοσφαιριστές»και «σταρ»των χρόνων τους. Τώρα έχουν μείνει μόνο τα ονόματα των αγίων μας, και αυτά«κουτσουρεμένα»και αλλοιωμένα επί το ξενικώτερον, ενώ οι άνθρωποι προτιμούν πλέον να γιορτάζουν, όχι τις μνήμες των αγίων τους, μα τα δικά τους προσωπικά γενέθλια. Σε μια τέτοια εποχή τι να πει κανείς για την αγιότητα; Ο λόγος του θα πέσει στο κενό.
Μα, από το άλλο μέρος, πώς να μη μιλήσει κανείς για κάτι τόσο κεντρικό και θεμελιώδες για τη ζωή του χριστιανού; Γιατί η πίστη μας χωρίς τους αγίους παύει να υφίσταται. Διότι, αν λησμονήσουμε την αγιότητα, δεν απομένει από την Εκκλησία παρά ο ταυτισμός της με
Διαβάστε περισσότερα »
↧
Viewing all 1937 articles
Browse latest View live
Search
<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>