Η φιλάνθρωπη στάση της Εκκλησίας έναντι των αιρετικών
Πρώτα θα κοπεί το κεφάλι μου,
παρά θα συμφωνήσω [με τη θανάτωση των αιρετικών]».
Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης προς τον Αυτοκράτορα (PG 99, 1485C)
Το κείμενο που ακολουθεί [1], επιστολή του Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου προς το Μητροπολίτη της Εφέσου Θεόφιλο, κάπου μεταξύ των ετών 821 και 826 [2], παρουσιάζει περιεκτικώς και συνοπτικώς τη θέση της Εκκλησίας έναντι της προοπτικής της ποινικής θανατώσεως αιρετικών, με αφορμή τη δίωξη των Παυλικιανών, οι οποίοι εδώ ονομάζονται Μανιχαίοι, στις αρχές του θ΄ αιώνος, επί των Αυτοκρατόρων Μιχαήλ Α΄ Ραγκαβέ (811-813) και Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου (813-820)[3].
Στο κείμενο αυτό μπορούμε να διακρίνουμε τις εξής σαφείς και τεκμηριωμένες στη Γραφή και την ιερά Παράδοση θέσεις της ορθοδόξου εκκλησιαστικής κοινωνιολογίας: (α) απαγορεύεται στην Εκκλησία να διώκει και πολύ περισσότερο να θανατώνει αιρετικούς, που είναι μάλιστα και αρχή αμοιβαίων αιματοχυσιών, (β) περαιτέρω απαγορεύεται ακόμη και το να προσεύχεται η Εκκλησία εναντίον των αιρετικών - πράξη που οδηγεί στην κόλαση ως τεκμήριο μνησικακίας – αντιθέτως πρέπει να προσεύχεται υπέρ αυτών κατά το παράδειγμα του Χριστού, (γ) κατά την Αγία Γραφή επιτρέπεται να μισεί ο Χριστιανός αυτούς που μισούν το Θεό εκ προθέσεως, αλλά όχι να τους καταδιώκει ή φονεύει, (δ) η Εκκλησία προσεύχεται για τη νικηφόρα έκβαση του πολέμου εκείνου που γίνεται για την προστασία των Χριστιανών από τις βιαιοπραγίες των επιτιθεμένων ξένων εθνών και τον επαινεί, (ε) η Εκκλησία – συμφώνως προς την Αγία Γραφή - αναγνωρίζει στην πολιτεία το δικαίωμα της θανατικής ποινής (και των αιρετικών) αν έχουν διαπράξει σημαντικά ποινικά εγκλήματα, αλλά (στ) η Εκκλησία για τα πνευματικά παραπτώματα (όπως είναι και η αίρεση) εφαρμόζει πνευματικά επιτίμια και όχι σωματικές τιμωρίες μέσω της πολιτείας.