ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΤΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ
πατήρ Δαμιανὸς
Προσκυνητής του Θεού, ο άνθρωπος,
μέσα στην αγία και πάγκαλη κτίση Του,
μετά την ακατάκριτη απειρία
που συνοδεύει τον βιολογικό ερχομό του
μέσα σε αυτήν,
προσέρχεται δειλά, δισταχτικά ή άφοβα
να προσχωρήσει
στην αρχέγονη περιπέτεια του γίγνεσθαι.
Προς το ισόβιο και υπέρχρονο
εκείνο νηφάλιο μεθύσι
της άγνωστης γνώσης,
στη μέθεξη του απείρου,
με αγάπη και ταπείνωση.
⁜ ⁜ ⁜
Πιασμένοι με το χέρι του Θεού μέσα μας,
με συνέκδημο τη μυστική χάρη της αγάπης Του,
δίνουμε νερό στη δίψα της ψυχής μας
και ψωμί στη πείνα των σπλάγχνων μας.
Η καρδιά λαχταρά και λυγά.
Ο νους μελετά, νοεί και τηρεί.
Η ενδόμυχη φωνή της συνείδησης
ισοκρατεί το μυστήριο της ελευθερίας.
⁜ ⁜ ⁜
Γινόμαστε βαθμιαία
τυχεροί και μονάκριβοι
στη λιακάδα της ζήσης μας·
Καλότυχοι και ρηγάδες
στα σπάρτα των βιωμάτων μας.
Αποσκιρτάμε και ξεσπιτωνόμαστε,
σεργιανάμε και ταξιδεύουμε,
μαθαίνουμε και γνωρίζουμε,
θυμόμαστε και αναπολούμε.
Ταξιδεύουμε
με τις σχέσεις των ανθρώπων,
μέσα στις καρδιές τους,
είμαστε σχέση
γι’ αυτούς,
σε αυτούς,
και εξαιτίας τους.
Γινόμαστε σχέση για μας,
παρά τις απωθήσεις,
τις εναντιώσεις,
τις αρνήσεις μας.
Σχέση κυκλοτερής και αέναος.
Αυτοί σε μας.
Εμείς σε αυτούς.
Κάποτε, μόνοι και αταίριαστοι.
Κάποτε, μαζί και συνταιριασμένοι.
Ισόψυχοι, γνωστοί κι αγνοημένοι.
⁜ ⁜ ⁜