«Αυτήν την ωραία εξιστόρηση και την ωφέλιμη ζωγραφιά πως μπορείτε να την πείτε ειδωλολατρία;Γιατί η ζωγραφική είναι σύντομη και ωραία, όπως είπε ο πατέρας μας Χρυσόστομος·
«Εγώ και την κηρόχυτη ζωγραφική την αγάπησα, γιατί είναι γεμάτη ευσέβεια». Και ο άγιος Βασίλειος, ο μεγάλος πατέρας μας, εγκωμιάζοντας τους αγίους Τεσσαράκοντα λέγει· «Επειδή και οι λογογράφοι πολλές φορές και οι ζωγράφοι τα περιγράφουν, οι πρώτοι στολίζοντάς τα με το λόγο και οι άλλοι χαράσσοντάς τα σε πίνακες».

Και βέβαια ο λογογράφος έγραψε το Ευαγγέλιο. Και τι έγραψε στο Ευαγγέλιο; Όλη την ένσαρκη οικονομία του Χριστού και την παρέδωσε στην Εκκλησία. Το ίδιο κάνει και ο ζωγράφος.Ζωγραφίζει στον πίνακα της Εκκλησίας την ευπρέπεια, από τον πρώτο Αδάμ μέχρι τη γέννηση του Χριστού, και τις μαρτυρίες των αγίων και τις παρέδωσε και αυτός στην Εκκλησία. Έτσι μάλλον και οι δύο την ίδια ιστορία περιέγραψαν και μας τη διδάσκουν».

(Απόσπασμα από το 3ο κεφάλαιο, Αμφιβαλλόμενο αγ. Ιωάννη Δαμασκηνού, ΕΠΕ 3, Λόγος αποδεικτικός περί των αγίων και σεπτών εικόνων).

Ἐρώτησις αʹ. Τί ἐστι Θεός; Ἀπόκρισις. Θεός ἐστιν οὐσία νοερὰ, ἀθεώρητός τε καὶ ἀνερμήνευτος. Θεός ἐστι πνεῦμα ἄϋλον, ὀφθαλμὸς  ἀκοίμητος, καὶ νοῦς ἀκίνητος. Θεός ἐστιν οὐσία δημιουργικὴ  πάντων  τῶν  ἀοράτων  καὶ ὁρω μένων  κτισμάτων.

 Ἐρώτ. βʹ. Καὶ διὰ τί λέγεται Θεὸς, ὁ Θεός; Ἀπόκ. Θεὸς λέγεται ἀπὸ τοῦ θεωρεῖν τὰ πάντα, οἱονεὶ θεωρὸς, καὶ Θεὸς, ἤγουν θεατὴς πάντων. Καὶ πάλιν Θεὸς λέγεται ἀπὸ τοῦ θέειν καὶ τρέχειν νοητῶς ἀχρόνως τὰ πάντα. Ὁ γὰρ Θεὸς ἀεὶ πανταχοῦ πάρεστιν.

Ἐρώτ.  γʹ.  Καὶ  πόσοι  θεοί  εἰσιν;  Ἀπόκ.  Εἷς  Θεὸς  τῶν   θεῶν,  καὶ  Κύριος τῶν κυριευόντων,  καὶ πλὴν αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἄλλος. Λέγονται δὲ θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι κατὰ χάριν· ὡς τό· «Ἐγὼ εἶπα, Θεοί ἐστε, καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες.»

Ἐρώτ. δʹ. Καὶ ὡς ἔνι εἷς, πῶς λέγομεν αὐτὸν τὸν ἕνα Θεὸν τρισυπόστατον, Πατέρα, καὶ Υἱὸν, καὶ ἅγιον  Πνεῦμα; Ἰδοὺ γὰρ τρεῖς λέγομεν, καὶ οὐχ ἕνα. Ἀλλὰ δίδαξον ἡμῖν πῶς ἐστιν εἷς Θεός· καὶ πῶς πάλιν  τρία πρόσωπα περὶ Θεοῦ λέγομεν.

 Θαυμαστὸν ἡμῖν δοκεῖ τοῦτο, ὅπως καὶ εἷς ἐστιν ὁ Θεὸς, καὶ τρία τὰ πρόσωπα αὐτοῦ. Ἀπόκ. Ἄκουε συνετῶς,  καὶ  νοήσεις  τὸ  τῆς  ἁγίας  Τριάδος  μυστήριον,  καθὼς  δύναται   νοῦς ἀνθρώπων  νοῆσαι.

 Ὡς ἐμοὶ πλὴν δοκεῖ, πρὸς τὴν κατὰ δύναμιν  ἡμῖν τῶν λέξεων λέγεται  τοῦτο.  Ὁ  γὰρ  Θεὸς ἀνερ  μήνευτός  ἐστι,  καὶ  διὰ  τοῦτο  οὐ  δυνάμεθα καταλαβεῖν  αὐτοῦ τὴν φύσιν· οὐδὲ ὅμοιος ἡμῶν  ἐστι μονοπρόσωπος.



Εἰ γὰρ ἦν μονοπρόσωπος, ἐγινώσκομεν ἂν αὐ τὸν, ὡς ἐγινώσκομεν ἀλλήλους ἡμᾶς. Ἀλλ' ἔστιν εἷς μὲν ὁ Θεὸς, τὰ δὲ πρόσωπα αὐτοῦ τρία. Καὶ βλέπε ἀπάρτι τὰ λεγόμενα.


Ὥσπερ ἥλιος ἔνι εἷς, ὁ δὲ ἥλιος ἔχει ἀκτῖνα καὶ φῶς, καὶ εἰσὶν ἐν τῷ ἡλίῳ τρία πρόσωπα, δίσκος, ἀκτὶς, καὶ φῶς· καὶ δίσκος μὲν καυχίον τοῦ ἡλίου, ἀκτὶς δὲ καταβαινομένη λαμπαδοφανῶς   καὶ  κρούουσα πρὸς  τὴν  γῆν·  φῶς  δὲ  τὸ  φωτίζον,  καὶ  εἰς  τοὺς ἐπισκιώδεις τόπους χωρὶς ἀκτῖνος

Πανεπιστήµιο Αιγαίου, Τµήµα Πολιτισµικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας

Quaestiones aliae

ΔΙΑΒΑΣΤΕ Η ΜΕΤΑΦΟΡΤΩΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΔΕΣΜΟ:



ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑ ΣΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΕΙΑΣ ΕΤΕΡΑΙ ΤΙΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.

Χριστιανικές σκέψεις περί θανάτου

Ανδρέας Θεοδώρου, τ. Καθηγητής Πανεπ. Αθηνών


Θεολογία
Τις πιο πάνω περί θανάτου διαπιστώσεις καταφάσκει πλήρως και η χριστιανική, περί θανάτου, φιλοσοφία. Εδώ όμως υπεισέρχεται ένα καινούργιο στοιχείο πρωτόγνωρο για τον άνθρωπο· η μυστηριακή διάσταση του θανάτου, την οποία φωτίζει η χριστιανική πίστη. Το φαινόμενο του θανάτου είναι μυστήριο, όσο μυστήριο είναι και το φαινόμενο της ζωής. Ποιός είναι ο βαθύτερος λόγος τους; Γιατί υπάρχουμε και γιατί πεθαί­νουμε; Από πού ξεκινάμε και πού πορευόμαστε; Στα ερωτή­ματα αυτά, τα τόσο σημαντικά, ανέκαθεν προσπαθούσαν να δώσουν απάντηση ο ανθρώπινος λόγος και τα διάφορα θρησκεύματα. Ψελλίσματα κατά κανόνα αδύναμα, στο μέτρο που αδύναμος είναι και ο ίδιος ο άνθρωπος. Η φλόγα τού ανθρώ­πινου λόγου, και στο πιο φουντωμένο της λαμπάδιασμα, δεν μπορεί να εισδύσει στο σκοτάδι τού τάφου, να τρυπήσει την παγερή πλάκα του, να φωτίσει —αμυδρά έστω— τα συμβαίνοντα μέσα και πέρα από τη ψυχρή του παγερότητα. Με την πί­στη όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι πιστοί δεν βασανίζονται από πιεστικά ερωτηματικά. Δεν σαλεύει το μυαλό τους μπροστά στη μυστηριακή τραγικότητα του θανά­του. Αυτοί έχουν και υπακούουν σε άλλους ρυθμούς. Αφουγκράζονται άλλες φωνές. Ζουν σε αποκαλύψεις Θεού. Απολυπραγμόνητα δέχονται το θείο φανέρωμα με την πίστη τους, το θείο αυτό και θεοποιό φτερούγισμα. Ακούουν το περί θανά­του αποκαλυπτικό μήνυμα, το εμπιστεύονται και το ζουν βιωματικά στις ήσυχες και αναπαυμένες καρδιές τους. Θλίβονται βέβαια για το φρικτό και αποτρόπαιο γεγονός· όμως δεν ταρά­ζονται, δεν λιποψυχούν, δεν κυριεύει απελπισμός τη ψυχή τους, δεν εποδύρονται. Έχουν την ελπίδα τους αγκυροβολημένη στην αλήθεια που σφράγισε ο Θεός. Στην υπαρξιακή κα­ταιγίδα που ανελέητα σαλεύει το ον, η καρδιά τους είναι πια­σμένη από το δέντρο τής θείας ζωής. Τα παραρρέοντα ύδατα δεν την αγγίζουν, οι άνεμοι την αντιπαρέρχονται. Αντιμετωπί­ζουν το τέλος με τη βεβαιότητα που τους παρέχει ο λόγος τού Θεού. Τί περισσότερο μπορούν να επιζητήσουν;



Η χριστιανική πίστη επικροτεί την ιδέα ότι ο θάνατος είναι ένα σύμβαμα. Ότι δεν έχει δική του αυτόνομη οντότητα, είναι σύμπτωμα της απουσίας τής ζωής. Ο Θεός δεν έπλασε το θάνατο. Έπλασε μόνον τη ζωή. Έπλασε τα λογικά όντα για να ζουν αιώνια, όπως αιώνια ζει και ο ίδιος. Ο άνθρωπος δεν θα πέθαινε, αν ζούσε τη φυσική του συνέπεια, στο μέτρο τής πιστότητός του στο θέλημα του Θεού, που ήταν ο λόγος τής υπάρξεώς του. Ήταν δηλαδή υπό όρους αθάνατος. Μπορούσε και να μη αποθάνει. Δείκτης δε και μέτρο τής δυνητικής αυτής αθανασίας ήταν η ηθική δοκιμασία που του έδωσε στον αρχαίο κήπο τής Εδέμ ο Θεός, η απαγόρευση της βρώσεως εκ του ξύ­λου γνώσεως του καλού και του κακού. Ο άνθρωπος όμως αντίθετα προς την πνευματική του νομοτέλεια, παρέβη ασυλλό­γιστα την εντολή τού Θεού. Στοχάστηκε την απαγόρευση και θέλησε να τη δοκιμάσει. Γεύτηκε θεληματικά από τον καρπό. Με τον τρόπο όμως αυτό βρέθηκε έξω από το Θεό, έξω από τους αυθεντικούς λειτουργικούς του ρυθμούς. Ξεστράτισε. Ακολούθησε άλλους δρόμους, άλλα μονοπάτια επικίνδυνα και καταστροφικά. Ψεύτισε τη φύση του. Έγινε ένα λάθος· μία παραφωνία. Έγινε εχθρός τού Θεού. Κυριεύτηκε από την αμαρτία. Έχασε την ταυτότητά του. Έμεινε έρημος στον κό­σμο, ένας ξένος στην πλάση, ένας παρίας και αλήτης. Το ξέφτισμα όμως αυτό της φύσεως του παραβάτη είχε σαν αποτέλεσμα και την καταστροφή της. Η ζωή δεν μπορούσε να υποφέρει το αγριεμένο και σαλεμένο πλάσμα. Ο θάνατος που καρα­δοκούσε τη δική του στιγμή, εισώρμησεν ακάθεκτος στην πλά­ση. Ο Θεός προειδοποίησε τον άνθρωπο· «την ημέρα που θα φάγετε απ' αυτό, θα αποθάνετε». Και ο άνθρωπος δεν έμεινε κοντά στο Θεό και απέθανε. Έχασε τη δυνητική αθανασία του. Έκτοτε όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν. Οι καρποί τού γενάρχη α­κολουθούν πιστά τα ίχνη τής φθαρμένης ρίζας τους. Ο θάνα­τος σφηνώθηκε έτσι στη φύση σαν ένα επεισόδιο, σαν ένα σύμπτωμα, σαν μια ακολουθία τής αλόγιστης συμπεριφοράς τού πρώτου ανθρώπου. Έκτοτε σε κάθε αμαρτία είναι ριζωμένος ο θάνατος: «Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος».

Με ποιά όμως συλλογιστική επέβαλε το θάνατο ο Θεός; Για να εκδικηθεί μήπως το πλάσμα του; Ασφαλώς όχι. Τέτοια κινή­ματα χαμηλά δεν υπάρχουν στη φύση τού Αγίου. Βέβαια η διακοπή τής ζωής ήταν μια δίκαιη τιμωρία για το επαναστατικό τόλμημα. Συνάμα όμως ήταν και μια άκρα παιδαγωγία για τον παραβάτη άνθρωπο. Πρώτον, γιατί η τραγική του κατάληξη στο θάνατο θα του θύμιζε το θλιβερό του κατάντημα, με τί πε­νιχρά στοιχεία αντάλλαξε την αρχέγονή του ευγένεια και έτσι να συντρίβεται, να παιδαγωγείται και να οδηγείται σε μετάνοια για το μέγεθος της απονοίας του. Κατόπιν ο θάνατος, ως κατά­λυση της ζωής, είναι πραγματική ευεργεσία για τον άνθρωπο. Η πρόταση μπορεί να φαίνεται παράδοξη· όμως είναι πέρα ως πέρα αληθινή. Με το θάνατο κόβεται η νομή τής αμαρτίας, αφανίζεται το προσάναμμα της φθοράς. Σε μια παράδοξη σχέση αμοιβαιότητος, η αμαρτία γεννά το θάνατο και ο θάνατος τρώγει την αμαρτία. Έτσι το κακό δεν παραμένει αθάνατο, δεν διαιωνίζεται, περατούται. Μέσα στον τάφο ο νεκρός δεν έχει τη δυνατότητα να αμαρτάνει. Δεν μπορεί να είναι παραβάτης και αποστάτης. Ησυχάζει στην ηρεμία τής σήψεώς του. Ακάθαρτες σκέψεις και λογισμοί, πονηρές επιθυμίες και πάθη, ασχήμιες και αθλιότητες, σκληρότητες και απανθρωπίες, όλα τα σκύβαλα της φθοράς που κουβαλάει μέσα του ο ζωντανός άνθρωπος, δεν μπορούν να τον αγγίζουν. Τα αισθητήριά του αδρανούν στη νεκρική τους κατήφεια. Τελεία και παύλα στην αμαρτία. Έτσι, ό,τι δεν μπορούν να κατορθώσουν οι ζώσες (την αποφυγή δηλ. της αμαρτίας) το καταφέρνουν οι νεκρές σάρκες, τα οστά τα γεγυμνωμένα. Δεν είναι αυτό μια κάποια ευεργεσία; Για φανταστείτε, να ήμασταν αμαρτωλοί, δυστυχισμένοι και άθλιοι και να διαιωνίζαμε την αθλιότητά μας! Να σέρναμε τη δυστυ­χία μας χωρίς σταμάτημα και τελειωμό! Ο Θεός, πιο σοφός από μας, γνωρίζει ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον μας. Απαντά στη δική μας αθλιότητά με τη στοργή και την πατρική παιδαγωγία του. Αραγε συναισθανόμαστε το μέγεθος της δωρεάς;

Κατά τη χριστιανική πίστη ο θάνατος είναι χωρισμός ψυχής και σώματος. Ο άνθρωπος είναι ον σύνθετο. Αποτελείται από σώμα και ψυχή. Είναι διφυής και δισυπόστατος. Η ψυχή του είναι ουσία πνευματική, άυλη και αθάνατη. Είναι το θείο εμφύ­σημα, που έδωσε ζωή στο σώμα, η πνοή τού Θεού. Σ' αυτή καθρεφτίζεται ο Θεός. Είναι η εικόνα τού Θεού, στην οποίαν ανακλώνται οι χαρακτήρες τού θείου αρχετύπου. Δια της εικόνος (συνεκδοχικώς τής ψυχής), που είναι ουσία θελητική και ελεύ­θερη, ο άνθρωπος φέρεται προς τον Θεό, έχει θεοδυναμία και υπέρτατο προορισμό, εξελικτική ανοδικότητα προς το αγαθό, στο τέρμα τής οποίας η εικόνα γίνεται «ομοίωση», η άνθρωπος «κατά χάριν» θεός. Η εικόνα τού Θεού είναι το ηγεμονικό εκείνο στοιχείο που εκφράζει κατ' εξοχήν την ανθρωπινότητα του ανθρώπου και τον εξυψώνει πέρα και πάνω από κάθε άλλη ά­λογη και άψυχη ζωική ύπαρξη. Το σώμα αφ' ετέρου είναι φθαρτό και υλικό (τη φθαρτότητά του την απέκτησε μετά την αμαρτία). Το έπλασε ο Θεός από το χώμα. Το μαστόρεψε με τα δικά του χέρια. Το έκανε ένα θαυμάσιο αρχιτεκτόνημα. Κατόπιν το έδεσε στενά με τη ψυχή, αφού φύσηξε μέσα του τη δική του πνοή. Στο σύνδεσμο αυτό η ψυχή είναι η ηγεμονίδα, η ζωογονούσα και κατευθύνουσα αρχή, ενώ το σώμα είναι το ενδιαίτημα της ψυχής. Με την αρμονική αυτή σύνδεση, ο άνθρωπος απλώνει τις ρίζες του βαθιά σ' ολόκληρη την πλάση. Με το πνεύμα του αγκαλιάζει τον ουράνιο πνευματικό κόσμο (τους αγγέλους), ενώ το σώμα του τον συνάπτει με την υλική κτίση.

Έτσι: συνδέοντας μέσα του τους δύο διαφορετικούς κόσμους (πνευματικό και υλικό) είναι ο ίδιος ένας «μικρός κόσμος» («μικρόκοσμος»), μια επιτομή και περίληψη της δημιουργίας. Με την ομορφιά δε και το δυναμισμό του δίκαια χαρακτηρίζεται ως η κορωνίδα, το στεφάνι τής κτίσεως.

Ο θάνατος επιφέρει τη διάλυση τού δεσμού, την κατα­στροφή τής αρμονικής συζυγίας. Η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα, αδειάζει το σπίτι της, μετακομίζει. Το σώμα εγκαταλείπεται νεκρό και άψυχο. Χάνει το σφριγηλό κάλλος του, σβήνει η φυ­σική του ομορφιά, παραμορφώνεται. Η συνέχεια είναι γνω­στή. Στο μνήμα διαλύεται και αποσυντίθεται. Λίγα οστά μαρ­τυρούν το αλλοτινό σπίτι τού θείου εμφυσήματος. Τί απογίνεται όμως η ψυχή; Ποιά είναι η τύχη της; Η ψυχή φυσικά, ως ουσία άυλη και πνευματική, δεν πεθαίνει. Έτσι την έπλασε ο Θεός, να είναι αθάνατη και άφθαρτη, εικόνα αληθινή δική του. Τί συμβαίνει λοιπόν; Επιχωριάζει στο λείψανό της η ψυχή τουλάχιστο για ένα χρονικό διάστημα; Αλητεύει στον αέρα; Μπαίνει σε άλλο σώμα; Περιπίπτει σε λήθαργο; Τελειοποιείται ηθικά, αναπτύσσοντας τα αγαθά σπέρματα που είχε στον επί­γειο βίο της; Διατηρεί τέλεια και ζωντανά τα φυσικά της αισθη­τήρια; Στα ερωτήματα αυτά δεν μπορεί να δώσει απάντηση ο ανθρώπινος νους, απλούστατα γιατί ανάγονται σε σφαίρα ε­ντελώς ανέφικτη σε κάθε ζωντανό άνθρωπο. Η περί ψυχής διδασκαλία ανήκει στο πεδίο τής πίστεως, επομένως η πίστη είναι εκείνη που μπορεί να δώσει απάντηση στα σχετικά ερωτήματα. Κατά την ορθόδοξη εσχατολογία, η ψυχή μετά την απόθεση του υλικού σκήνους της παραλαμβάνεται υπό πνευμάτων αγαθών αν υπήρξε στη ζωή της αγαθή, κακών δε, αν υπήρξε κακή. Ο φύλακας άγγελος —που έχει κάθε άνθρωπος— την οδηγεί στο αγαθό, μάχεται το διάβολο που θέλει την καταστροφή της και την προστατεύει από κινδύνους και συμφορές. Είναι δε φυσικό να έχει πρωτοβουλίες και να επιστατεί κατά την κρίσιμη ώρα τού θανάτου. Στο σημείο αυτό εκφραστική είναι η προς τον άγγελο ευχή τής Εκκλησίας μας. Αφ' ετέρου είναι γνω­στή και η αίτηση που απευθύνεται στον Κύριο σε κάθε λει­τουργία της: «Άγγελον ειρήνης, πιστόν οδηγόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών παρά του Κυρίου αιτησώμεθα». Παράλληλα τα πονηρά πνεύματα που μισούν θανάσιμα τον άνθρωπο και προσπαθούν να τον απομακρύνουν από τον Θεό, καραδοκούν τη στιγμή του θανάτου για να επιπέσουν ακάθεκτα και να συλλάβουν τις ψυχές εκείνες που θεωρούν δικές τους, δηλαδή όσες στην επίγεια ζωή τους ακολούθησαν τις εισηγήσεις και την κακία τους. Η παρέμβαση αυτή των πνευμά­των είναι φυσικό να συμβαίνει. Κάθε ψυχή, ανάλογα με την πνευματική της ποιότητα, φέρει χαραγμένη επάνω της μια ειδι­κή σφραγίδα: το φωτεινό χρίσμα τού Θεού οι θεοφιλείς και ενά­ρετες, και το σκοτεινό στίγμα τού διαβόλου οι μοχθηρές και φαύλες. Ανάλογα δε με τη σφραγίδα αυτή γίνεται και η αντίστοιχη διεκδίκηση και παραλαβή τους από τα πνεύματα, τους αγγέλους δηλαδή και τους δαίμονες. Ως προς τους τελευ­ταίους αυτούς, είναι χαρακτηριστική η προς την Θεοτόκον ευχή τής ακολουθίας τού μικρού Αποδείπνου: «Και εν τω καιρώ τής εξόδου μου την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα και τας σκοτει­νάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα». Στο πλαίσιο αυτό διαφωτίζονται αντίστοιχα τόσον η ηρε­μία και γαλήνη, όσο και η φρικώδης αγωνία των ψυχών κατά την ώρα του επιθανάτιου ρόγχου τους.

Σε ποιό τόπο μεταφέρονται οι ψυχές παραλαμβανόμενες από τα πνεύματα; Η απάντηση είναι δύσκολη. Βέβαια η ψυχή, ως ουσία άυλη, δεν περιορίζεται ασφυκτικά από τον υλικό χώ­ρο· δεν είναι όμως και πανταχού παρούσα. Η ιδιότητα αυτή ανήκει μονάχα στο Θεό, που είναι η απόλυτη αϋλότητα. Στην αρχαία θεολογία διατυπώθηκε η ιδέα, ότι η αϋλότητα των πνευμάτων είναι σχετική, σε σύγκριση με την απόλυτη αϋλότη­τα του Θεού, επομένως τα πνεύματα πρέπει να περιβάλλονται από κάποια λεπτή και αιθέρια ύλη. Ποιός όμως μπορεί να εί­ναι ο χώρος των ψυχών; Να είναι άραγε ο φυσικός έκτατος χώ­ρος που προσιδιάζει στα ένυλα όντα; Να βρίσκονται δηλαδή κά­που στον πλανήτη μας ή σε κάποιο άλλο σημείο τού φυσικού σύμπαντος; Ή, αφού εισήλθαν σε μια νέα οικονομία υπάρξεως, να κινούνται σε ένα άλλο ιδιότυπο «μυστηριακό» χώρο — όπως συμβαίνει και με τα άλλα πνεύματα— σε ένα «τόπο» πνευματικό, όπως θα λέγαμε το χώρο τής θείας βασιλείας ή του μεταρρυθμισμένου μετά την ανάσταση κόσμου; Ερωτήματα φοβερά δύσκολα και φυσικά αδιάγνωστα στη δική μας ένυλη οικονομία υπάρξεως.

Η Εκκλησία μας τον μετά θάνατο κλήρο και τον «τόπο» των ψυχών ονομάζει μέση κατάσταση. Η φράση χαρακτηρίζει τρόπο, είδος ζωής. Δεν αναφέρεται στο που, αλλά στο πώς των ψυχών. Ο άνθρωπος μετά θάνατον εξακολουθεί να ζει μόνο κατά το ένα του ήμισυ. Το άλλο, το σώμα, απόκειται νεκρό στο χώμα. Αυτό φυσικά δεν πρέπει να είναι ευχάριστο στη ψυχή, που από την πρώτη στιγμή φυτεμένη βαθιά στο σώ­μα της διαμοιράστηκε τη ζωή με αυτό, όλες τις περιπέτειες, θλιβερές και ευχάριστες, του βίου. Είναι δε φυσικό να ποθεί και πάλιν την ένωσή της με το σύντροφο και ομόζυγο. Ονομάζε­ται δε η κατάσταση αυτή μέση, διότι σημαίνει το ενδιάμεσο διάστημα, το οποίον μεσολαβεί μεταξύ τού θανάτου (του τέρ­ματος της ζωής) και της δευτέρας παρουσίας τού Χριστού.

Απόλυτα βέβαιο είναι ότι στη μέση κατάσταση οι ψυχές διασώζουν πλήρως την αυτοσυνειδησία τους. Έχουν πλήρη συναίσθηση της καταστάσεώς τους, θυμούνται περιστατικά, πρόσωπα και πράγματα της επίγειας ζωής, διατηρούν ζωντανές και ακέραιες τις πνευματικές λειτουργίες και δυνάμεις τους. Περί αυτού μας ομιλεί σαφώς ο Κύριος στην πολύ διδακτική παραβολή τού πλουσίου και του Λαζάρου. Μετά θάνατον ο πλούσιος ετιμωρείτο για τη ματαιότητα, την κακότητα και τη σκληράδα του. Ριγμένος στη φλόγα τής κολάσεως, διψούσε φοβερά. Ζητούσε λίγες σταγόνες νερού για να δροσίσει τη γλώσσα του στο πυρωμένο καμίνι που τον έζωνε. Θυμήθηκε το Λάζαρο, τον απόκληρο επαίτη που ήταν ριγμένος στον πυλώνα του, στον οποίον συμπεριφέρθηκε τόσο άπονα και απάνθρω­πα. Θυμόταν και τους αδελφούς του, για χάρη των οποίων παρακάλεσε τον Αβραάμ να στείλει το Λάζαρο στη γη να τους συμβουλεύσει να μη καταντήσουν κι αυτοί στο φοβερό τόπο τής βασάνου. Από την άλλη μεριά ο Λάζαρος, το φτωχό και πληγωμένο πλάσμα που με μαρτυρική υπομονή ζούσε αγόγγυστα τη φτώχια, την εγκατάλειψη και την αρρώστια του, ήταν αναπαυμένος στους κόλπους τού Αβραάμ, ντυμένος στο φως και την απέραντη χαρά κοντά στο στεφανοδότη του Κύριο. Και όλα αυτά φυσικά στη μέση κατάσταση των ψυχών στην οποίαν εισήλθαν και οι δύο μόλις απέθαναν.

Στη βάση αυτής της αυτοσυνειδησίας των ψυχών στηρίζεται και το δόγμα τής μερικής κρίσεως αυτών. Οι ψυχές μετά θάνα­τον συναποκομίζουν ζωντανές και ανεξάλειπτες όλες τις πρά­ξεις τους, τα οποιαδήποτε ενεργήματά τους, τις αρετές και τις κακίες τους. Επί τη βάσει δε αυτών θα κριθούν από τον Θεό σε μια πρώτη φάση ευθύς μετά το θάνατο. Το δόγμα αυτό της πίστεως είναι πολύ σημαντικό διά τον άνθρωπο. «Απόκειται τοις ανθρώποις αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις», λέγει η Γραφή. Ψευδαισθήσεις και στρουθοκαμηλικοί βαυκαλισμοί στο σημείο αυτό είναι πολύ επικίνδυνοι. Η κρίση αυτή είναι βέβαιη και αναπόφευκτη, έχουσα αφετηρία της το θάνατο. Μόλις κλείσει δηλαδή τα μάτια του ο άνθρωπος, τη στιγμή ακριβώς που θα χωρισθεί η ψυχή από το σώμα, θα κριθεί μερικώς από τον Θεόν ανάλογα με το πνευματικό περιεχόμενο του βίου της. Αποτέλεσμα της κρίσεως αυτής θα είναι διά μεν τους δικαίους η μερική απόλαυση της χαράς τής θείας βασιλείας, δια δε τους ασεβείς η μερική πρόγευση των δεινών τής κολάσεως. Η κρί­ση αυτή που είναι απόρροια της αγιότητος και της δικαιοσύνης τού Θεού στηρίζεται στην ηθική ελευθερία τού λογικού όντος, του οποίου η ζωή δεν είναι αυθαίρετη αλλ' υπόλογη στον πλά­στη της, αποτελεί θεμελιακό δόγμα τής πίστεως. Περί κρίσεως γενικότερα ομιλεί το ιερό Σύμβολο της πίστεώς μας: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς», σχετικά δε μίλησε και ο Κύριος. Λέγεται δε μερική η κρίση αυτή σε αντιπαραβολική σχέση προς την καθολική και τελειωτική κρίση που θα γίνει κατά τη δευτέρα παρουσία τού Χριστού, οπότε θα κριθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα και θ' αποδοθεί το πλήρες μέ­τρο τής θείας δικαιοσύνης, έτσι δε θα οριοθετηθούν οριστικά και αμετάκλητα οι δυο αιώνιοι και αντίθετοι μεταξύ τους κό­σμοι, η βασιλεία των ουρανών και η αιώνια κόλαση.

Ο θάνατος, λοιπόν, δεν είναι οριακό σημείο μονάχα για τη ζώσα ύπαρξη, την οποίαν και καταστρέφει, αλλ' είναι σημείο οριακό ως αφετηρία μιας άλλης καινούργιας ζωής, άυλης και πνευματικής στην απεραντοσύνη τής αιωνιότητος. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια συνήθως δεν τη φιλοσοφούμε, πνιγμένοι στο θό­ρυβο και τη σύγχυση της καθημερινής μας ζωής. Συνήθως μας φοβίζει και μας τρομάζει ο θάνατος· δε συνειδητοποιούμε όμως ότι εκείνο που πραγματικά μετράει στη μεγάλη αυτή υπόθεση δεν είναι απλώς το φέρετρο, ο τάφος και τα νεκρικά στέφανα, αλλ' ο τρόπος και η ποιότητα ζωής στο καινούργιο σκαλοπάτι τής ζωής μας, στη μέση κατάσταση των ψυχών. Ότι ευθύς με­τά το θάνατο υπάρχει κρίση δίκαιη και αμείλικτη. Κρίση ανταποδοτική στο οποιοδήποτε περιεχόμενο της ζωής μας. Ότι με­τά το «δεύτε τελευταίον ασπασμόν» δεν τίθεται απλώς επίλογος στο επίγειο δράμα τής ζωής μας στο οποίο πρωταγωνιστές εί­μαστε εμείς με τις πρωτοβουλίες και τις ελευθερίες μας, με τους καημούς και τα βάσανά μας, με τις φωτεινές στιγμές και τις σκοτεινές ώρες μας, άνθρωποι συνάμα και απάνθρωποι, παλιάτ­σοι σ' ένα θέατρο παράλογο με τους φαιδρούς και θλιβερούς ρόλους του, με τα πολλά και αλλόκοτα προσωπεία του. Αλλ' είναι ταυτόχρονα και το άνοιγμα μιας καινούργιας αυλαίας, το στήσιμο ενός νέου θεάτρου που πρωταγωνιστές θα είμαστε και πάλι εμείς, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά ο ρόλος μας θα εί­ναι καθαρά στατικός και παθητικός. Η λειτουργικότητα της ε­λευθερίας θα μας αφαιρεθεί οριστικά. Οι οποιεσδήποτε πρω­τοβουλίες ως δραστηριότητες που είχαμε στον κόσμο, θα στα­ματήσουν. Τα ενδεχόμενα επιλογής θα περικοπούν. Οι ψυχές θα τελούν κάτω από το κράτος μιας κλειστής αναγκαιότητος, κάτω από μια κρίση που θα τους επιβληθεί έξωθεν και παρά τη θέλησή τους. Την ανάγκη αυτής της κρίσεως κανείς —μα απολύτως κανείς— δεν θα μπορέσει ν' αποφύγει. Οι ψυχές θα είναι δέσμιες, οι μεν δίκαιες κάτω από την επιτήρηση των αγαθών πνευμάτων με τη χαρά και την προσμονή τής τελειωτικής τους δικαιώσεως να τις φλογίζει, οι δε φαύλες κάτω από την φρικώδη θηριωδία τών δαιμόνων, με το φρικτό συνειδησιακό μαρτύριο και με το φόβο των επερχομένων ολοκληρωμένων δεινών να τις διακατέχει. Αλλο ενδεχόμενο δεν υπάρχει. Αυτό δε το οποιοδήποτε ενδεχόμενο το χαλκεύουμε εμείς με τις ελεύθερες επιλογές, τον τρόπο ζωής και τη συμπεριφορά μας γενικά πάνω στη γη. Ιδού λοιπόν το βαθύτερο νόημα του θανάτου, το ο­ποίο δεν πρέπει επιπόλαια να παρερχόμαστε. Από το χέρι μας εξαρτάται η τύχη μας, θετική ή αρνητική, στην άλλη ζωή, είτε η χαρά κοντά στον Θεό είτε ο απελπισμός στα βασανιστήρια της κολάσεως. Οι λαμπροί και εξωραϊσμένοι τάφοι καθώς και οι θορυβώδεις εκδηλώσεις τού κόσμου, σε τίποτα δεν πρόκειται να μας ωφελήσουν. Αυτό που κυρίως μετράει είναι η ψυχή μας μετά την έξοδό της από το σώμα να βρει γαλήνη και ανάπαυση κοντά στο δημιουργό και πλάστη της.

Στη χριστιανική πίστη ο θάνατος έχει χάσει την ωμή σημασία του ως καταστροφή και αφανισμός τής υπάρξεως. Το γεγονός αυτό συντελέστηκε στην πάλη που έδωσε ο Θεάνθρω­πος ενάντια στην αμαρτία επάνω στο σταυρό. Έτσι, όπως στο ξύλο τής Εδέμ η αρχαία Εύα με την παρακοή της έφερε το θά­νατο στον κόσμο, έτσι και ο Χριστός στο ξύλο τού σταυρού με την υπέρτατη υπακοή του συνέτριψε το κράτος τού θανάτου και άνοιξε διάπλατα την πύλη που οδηγεί στον ουρανό και την αιώνια ζωή. «Θανάτω θάνατον πατήσας», ψάλλει με ρίγη πανη­γυρικής χαράς η Εκκλησία μας. Ναι, στο θάνατο του Ιησού Χριστού θανατώθηκε ο θάνατος. Γιατί ο θάνατος αυτός δεν ή­ταν ο θάνατος ενός κοινού ανθρώπου, αλλά του ίδιου του Θε­ού που τον γεύτηκε, από άκρα συγκατάβαση, στην προσληφθείσα σάρκα του. Ο Χριστός, ο σαρκωθείς Λόγος τού Θεού, έπαθε και απέθανε «σαρκί» (= στη σάρκα του), διότι η θεία φύ­ση του ήταν άγευστη θανάτου, ως απαθής και αδιάφθορη. Η φύση τού Χριστού που πέθανε ήταν η καθαρή και άσπιλη σάρ­κα του, η οποία βρισκόταν έξω από κάθε αμαρτία κληρονομική και επίκτητη. Ως αγία η σάρκα εκείνη κανένα χρέος δεν είχε προς το απόκριμα της αμαρτίας, το θάνατο. Ο θάνατος του Κυρίου ήταν ελεύθερος και θεληματικός. Δεν ήταν η αναγ­καία απότιση του χρέους τής ξεπεσμένης φύσεως. Δεν ήταν υ­ποχρεωμένος να αποθάνει ο Θεάνθρωπος. Ο θάνατός του ή­ταν η έκφραση της άπειρης αγάπης του «υπέρ της του κόσμου ζωής». Απέθανε για να ζήσουμε εμείς. Στο σταυρό ο θάνατος (εδώ προσωποποιείται ο διάβολος), κτύπησε τον αναμάρτητο. Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του. Αντίπαλος της ζωής, κτύπη­σε και «την των απάντων ζωήν». Κτύπησε τον ίδιο τον Θεό, που ήταν κρυμμένος κάτω από τη ζωοποιό σάρκα του. Μπήκε αναιδώς σε ξένη και άσχετη προς αυτόν περιοχή. Το τόλμημα αυτό, η αυθαίρετη υπέρβαση αρμοδιότητος, επέφερε τη δίκαιη συν­τριβή και την εκπόρθησή του. Το νίκος τού θανάτου σκυλεύτηκε από το νικητή τής ζωής, ο οποίος με τη θεανδρική του δύ­ναμη, αφού έδεσε τον εχθρό, διήρπασε την οικία και τα σκεύη του. Ο σταυρός τού Χριστού ήταν η πανηγυρική κατάλυση του θανάτου που περνά μέσα από το μαρτύριο και τη θυσία, το άνοιγμα προς τη συμφιλίωση με το Θεό, την υιοθεσία και τη ζωή. Αυτό ήταν το μεγάλο μήνυμά του!

Περαιτέρω η κατάλυση του θανάτου ως φθοράς τής φύσεως πετυχαίνεται σε δεύτερη φάση στη ζωηφόρο ανάσταση του Χριστού. Στην ορθόδοξη παράδοση σταυρός και ανάσταση αποτελούν ενότητα αδιαχώριστη και αδιάσπαστη. Χρονικά βέ­βαια ο σταυρός προηγείται της αναστάσεως. Σημασιολογικά ό­μως αποτελούν σύζευξη στην οποία το ένα εμπεριχωρεί το άλ­λο, ως δύο σκέλη μιας και της αυτής ενότητος. Ο σταυρός προηγείται της αναστάσεως, η ανάσταση σφραγίζει το σταυρό. Το Πάσχα, ως διάσωσή μας από τη δουλεία τής αμαρτίας, είναι πάσχα σταυρώσιμο συνάμα και αναστάσιμο (σταυρο-αναστάσιμο). Σταυρός και τάφος είναι τα δύο μεγάλα φωτεινά σύμβο­λα, οι δύο περίλαμπροι δείκτες τής σωτηρίας τού ανθρώπου. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο. Είναι αλ­ληλένδετα και αναπόσπαστα. Η ανάσταση αρχίζει κατ' ουσίαν από την κάθοδο του Χριστού στον Αδη. Ως άδη δε, νο­ούμε σχηματικά το χωρίο τού θανάτου. Εκεί, ο Χριστός, ασκώντας συνδεδυασμένα το προφητικό και το βασιλικό του αξίωμα, κατέβηκε με τη θεόληπτη ψυχή του, και, αφού κήρυξε λύτρωση στα πεπεδημένα πνεύματα, συνέτριψε «πύλας χαλκάς» και «μοχλούς προαιώνιους» (του άδη), επάτησε το θάνατο και ανέστη εκ των νεκρών τροπαιούχος και ένδοξος, αναλαβών και πάλιν το αποκείμενο στον τάφο σώμα του, ανακαινισμένο και άφθαρτο.

Με την ανάσταση του Χριστού καταργείται ο θάνατος όχι απλώς σαν καταλύτης της ζωής, αλλά με την έννοιαν ότι η φθορά, που είναι το ειδικό τίμημα της αμαρτίας, αφανίζεται. Το σώμα τού Χριστού, αν και πραγματικά νεκρό μέσα στο μνήμα, όμως, επειδή ήταν σώμα θεοφόρητο, δηλαδή αναπόσπαστα ε­νωμένο με τη θεότητα, ήταν αδιάφθορο, δεν μπορούσε δηλαδή να υποβληθεί στον καθολικό νόμο τής φθοράς και της σήψεως. Έτσι δε, την τρίτη ημέρα από της ταφής του και όταν ο Θεάν­θρωπος, σκυλεύσας τον άδη, ανέστη εκπορθητής τού θανάτου, ενώθηκε και πάλι με τη θεοδύναμη ψυχή του πνευματοποιημένο και ένδοξο, για να αποκατασταθεί και πάλιν στην ολοκληρία της η ανθρωπότητα του Σωτήρος, η προσωρινώς διασπασθείσα διά του θανάτου. Με την ανάσταση του Χριστού τα πάντα εί­ναι φως και διαφάνεια, αφθαρσία και αθανασία. Δεν υπάρχουν πια σκιερές ρωγμές στην κτίση, σκοτεινά καταχθόνια. Όλα εί­ναι ντυμένα στο τριαδικό φως, στην άδυτη φωτοχυσία τής θείας ενέργειας, στην ανέσπερη μαρμαρυγή τής άφθαρτης θείας φλόγας. Αρκεί μονάχα από το ελεύθερο λογικό πλάσμα να υπάρξει η κατάλληλη προσωπική συνθήκη για τη λειτουργία του άφθαρτου θείου δώρου: η κάθαρση εκ της αμαρτίας και η εν αρεταίς ανάβαση προς το μακάριο φως της αναστάσιμης δό­ξας. Διότι, δυστυχώς, «ου πάντων η θεοποιός ανάβασις». Πολ­λοί προτιμούν θεληματικά την παραμονή τους στήν παγερότητα του πνευματικού θανάτου, στις σκοτεινές ρωγμές τής πα­λαιάς πλάσεως, δέσμιοι της σκοτεινότητος της αμαρτίας και δού­λοι τής φθοράς. Η ανάσταση γι' αυτούς δεν θα λειτουργήσει λυτρωτικά, αλλά μόνο καταδικαστικά και κατακριτικά: ο αιώ­νιος πνευματικός θάνατος μακριά από την πηγή τής ζωής, τον Θεό!

Η ορθόδοξή μας λειτουργική παράδοση εκφράζει κατά τρόπο υπέροχο τον άμεσο συσχετισμό και τη σύνδεση σταυρικού πάθους και αναστάσεως στο λυτρωτικό έργο τού Χριστού, στο ωραίο ανάγνωσμα του όρθρου ευθύς μετά το εωθινό Ευαγγέλιο. Στο ανάγνωσμα αυτό εκφράζονται με λιτή ιεροπρέπεια η μυστική θέαση της αναστάσεως που φλογίζει την ορθόδοξη ψυχή, η χαρά για το συγκλονιστικό τής πίστεως γεγονός που περνά απαραίτητα από το σταυρό και η δοξολογική προσκύνη­ση του Χριστού, της χαράς όλου του κόσμου, ο οποίος είναι ο μόνος αναμάρτητος Θεός και Κύριος:

«Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον, Κύριον Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον. Τον σταυρόν σου Χριστέ ττροσκυνούμεν και την αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν. Συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν ανάστασιν. Ιδού γαρ ήλθε διά του σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τον Κύριον, υμνούμεν την ανάστασιν αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι’ ημάς θανάτω θάνατον ώλεσεν».

Μετά τα όσα ανωτέρω είπαμε, ο θάνατος λαμβάνει, στην περιοχή τής πίστεως, νέο περιεχόμενο και νέους προσανατολι­σμούς. Χωρίς βέβαια να χάσει τη φυσική του τραγικότητα ως φαινόμενο άδοξο και θλιβερό που πλήττει κάθε ανθρώπινη σάρκα και προκαλεί οδύνη και δάκρυα (αφού και ο Κύριος εδάκρυσε για το θάνατο του φίλου του Λαζάρου), όμως από το βάθος τής χριστιανικής πίστεως αναδύεται μετασχηματισμένος σε κάτι ολότελα καινούργιο, αναδομημένος στο μυστήριο της θείας περί τον άνθρωπον οικονομίας και εξυπηρετικός της ηθικής τελειώσεως και σωτηρίας τού ανθρώπου. Ο θάνατος δεν θεωρείται πια ως η ανεπανόρθωτη καταστροφή τής υπάρξεως. Το σώμα στον τάφο δεν είναι καταδικασμένο σε αιώνιο αφανισμό. Η διάλυσή του είναι προσωρινή. Τα οστά και οι σάρκες, που διαλύθηκαν ή εξαφανίστηκαν με οποιοδήποτε τρόπο, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος θα ζωοποιηθούν και πάλιν και θα ανασυνδεθούν για να γίνει εκ νέου το φθαρέν ζώον σε νέα πνευματική και άφθαρτη γένεση. Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα της αναστάσεως. Σε μια τέτοια προοπτική ο θάνατος έχει επεισοδιακό χαρακτήρα. Δεν είναι κάτι μόνιμο και σταθερό, αλλά προσωρινό, μια φάση τής ζωής. Μια αλλαγή σκηνικού στην πορεία τής υπάρξεως. Οι νεκροί στα μνήματα δεν αφανίζονται, κοιμούνται. Γι' αυτό και τα χριστιανικά νεκροταφεία καλούνται κοιμητήρια. Και όπως όποιος κοιμάται τη νύκτα ξυπνά το πρωί στη δροσιά τής καινούργιας ημέρας τής ντυμένης στη χαρά και το φώς, έτσι και οι νεκροί που κοιμούνται στους τάφους τη βα­θιά νύκτα τού θανάτου, θα ξυπνήσουν το πρωί της αναστάσεως, ντυμένοι στο φως της καινούργιας αδιάδοχης ημέρας τού Θεού. Το μήνυμα αυτό είναι πραγματικά χαρμόσυνο κι ελπιδοφόρο. Οι τάφοι είναι σημεία, σύμβολα. Πίσω τους υποφώσκει η αληθινή ζωή. Με το θάνατο ραγίζει βέβαια η καρδία τού ανθρώπου, και αυτού ακόμη του πιστού, όμως ο σκοτεινός απελπισμός δεν κυριεύει τη ψυχή του, δεν θολώνει το μυαλό και τη διάνοιά του. Πιστεύει και ελπίζει. Βλέπει το θάνατο στην πραγματική του διάσταση. Βγάζει τα συμπεράσματά του και ε­τοιμάζεται για το αιώνιο ταξίδι του γεμάτος γαλήνη και ελπί­δα. Διδάσκεται για τη ματαιότητα της ζωής και την αστάθεια των ανθρωπίνων πραγμάτων, προσπαθεί ν' αποκολλήσει τον ε­αυτό του από τα ποικίλα είδωλα της αμαρτίας και, στολισμένος με την πίστη και το νόμο τού Θεού, βαδίζει το δρόμο του ατάραχος προς το μεγάλο αίνιγμα που χλευάζει τη ζωή, διαβλέπων πέρα της παγερότητός του την άυλη φωτεινότητα της αναστάσεως, το γλυκύ όραμα της πίστεως με το οποίο εκοιμήθησαν μυριάδες πιστοί, περιμένοντας τη δική τους ανάσταση ζωής, την είσοδό τους στους κόλπους τής απεραντοσύνης τού Θεού!



Sourse :


alopsis


Πηγή: «ΑΜΩΜΟΙ ΕΝ ΟΔΩ ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ»

 Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ο νηπτικός άνθρωπος μπορεί να κρατήσει  ζεστό και ανθηρό το εσωτερικό  μέρος της καρδιάς του και να είναι  πραγματικό φως για τους γύρω του.

Ο νηπτικός άνθρωπος,ακόμα και μέσα στο ψύχος της γύρω μας ιδιοτέλειας και ευτέλειας, ακόμα και μέσα στην πολυπραγμοσύνη μας και τον καθημερινό εξοντωτικό πολλές φορές αγώνα επιβίωσης, μπορεί να κρατήσει ζεστό και ανθηρό το εσωτερικό μέρος της καρδιάς του και να είναι πραγματικό φως για τους γύρω του.

Ιωάννου (Ζηζιούλα), Μητροπολίτου Περγάμου

Πώς εννοεί η Ορθόδοξη Θεολογία, και πώς πρέπει να αντιλαμβάνεται η Εκκλησία, τη νόσο και τη θεραπεία, αν και όχι με σχήματα και έννοιες ιδεοκρατικές, φυσιοκρατικές ή ψυχολογικό – χρηστικές; Στην προσπάθεια να δώσουμε κάποια απάντηση στο ερώτημα αυτό, ας δανεισθούμε από την πατερική θεολογία τις ακόλουθες θεμελιώδεις αρχές:

1. Η νόσος, η κάθε μορφής νόσος, αποτελεί συνέπεια της πτώσεως του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι η αρρώστια συνδέεται με την αμαρτία, και όχι με την ανθρώπινη φύση. Δεν είναι «φυσικό», συνεπώς, να αρρωσταίνει ο άνθρωπος, αλλά αφύσικο, «παρά φύσιν». Αυτό, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να μας οδηγεί στη θέση που ονομάσαμε φυσιοκρατική ή ιδεοκρατική: θεραπεία και ίαση στην περίπτωση αυτή φαίνεται να σημαίνουν συμμόρφωση προς τη φύση. Εν τούτοις, ορισμένες διευκρινίσεις μάς φέρουν μακριά από κάθε φυσιοκρατική αντίληψη. Η φύση του ανθρώπου καθαυτή, επειδή προέρχεται από το μηδέν, είναι τρεπτή, δηλαδή ρέπει προς τη φθορά και το θάνατο, και συνεπώς προς την αρρώστια. Αλλά η ίδια φύση μπορεί επίσης να υπερβεί τη ροπή αυτή, όχι με δυνάμεις εγγενείς σ’ αυτήν, αλλά αν ενωθεί με τον άφθαρτο και αιώνιο Θεό. Η υπέρβαση αυτή της εγγενούς στην ανθρώπινη φύση τρεπτότητας και φθοράς έχει δοθεί στον άνθρωπο ως «λόγος», ως τελικός προορισμός, του οποίου η πραγμάτωση ανατέθηκε στην ελευθερία του ανθρώπου ως προσώπου: ο πρώτος άνθρωπος ως ελεύθερο πρόσωπο κλήθηκε να κατευθύνει τη φύση είτε προς τον ίδιο τον εαυτό της, είτε προς το πέραν του εαυτού της, το Θεό. Η ελεύθερη επιλογή του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ, υπήρξε η πρώτη από αυτές τις δύο (τροπή της φύσεως προς τον εαυτό της), και έτσι η νόσος από δυνατότητα φυσική, έγινε πραγματικότητα φυσική. Δεν είναι πλέον δυνατόν να μη νοσεί η ανθρώπινη φύση· η νόσος έγινε φαινόμενο «φυσικό», όχι όμως γιατί αυτό ήταν αναπόφευκτο, αλλά γιατί εκεί οδήγησε τα πράγματα η ανθρώπινη ελευθερία. Οι συνέπειες αυτής της θέσεως για τη θεραπεία θα φανούν ελπίζουμε πιο κάτω.

2. Όπως η αμαρτία έτσι και η νόσος έχουν πια καταστεί γενική και παγκόσμια πραγματικότητα, την οποία δεν μπορεί να άρει η ανθρώπινη ελευθερία, παρά το γεγονός ότι σ’ αυτήν οφείλεται η εμφάνιση και εδραίωσή της. Και τούτο γιατί με το θάνατο, που μπήκε στην ύπαρξη, και από απλή φυσική δυνατότητα έγινε και αυτός φυσική πραγματικότητα, κατατμήθηκε η ανθρώπινη φύση, και δεν φέρεται στο σύνολό της, στην καθολικότητά της, από κάθε πρόσωπο. Έτσι η προσωπική ελευθερία ενός ανθρώπου δεν επηρεάζει την ανθρώπινη φύση στο σύνολό της: νοσούν και πεθαίνουν, συνεπώς, όχι μόνον οι αμαρτωλοί, αλλά και οι άγιοι.

3. Η τελική και αληθινή θεραπεία ως πλήρης εξάλειψη της νόσου είναι αδύνατη και ακατόρθωτη για την ανθρώπινη φύση, αλλά και την ανθρώπινη ελευθερία. Η φθορά και η θνητότητα κληροδοτούνται βιολογικά από γενεά σε γενεά, και μαζί τους η νόσος. Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, πιστεύουμε στη θεολογία, χρειάζεται έξωθεν επέμβαση, μια επέμβαση, που πραγματοποιείται για μας στο πρόσωπο του Χριστού, στον οποίο η ένωση της ανθρώπινης με τη θεία φύση, που αποτελούσε την κλήση και τον προορισμό του πρώτου ανθρώπου, πραγματοποιείται χωρίς το πέρασμα από τη βιολογική γέννηση, που διαιωνίζει τη φθορά και το θάνατο, πράγμα αδύνατο για κάθε μεταπτωτικό άνθρωπο. Ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινά υγιής άνθρωπος, όχι γιατί είναι και Θεός —στο Θεό δεν έχουν εφαρμογή οι έννοιες του υγιούς ή του ασθενούς— αλλά διότι η ανθρώπινη φύση Του, απαλλαγμένη από την κληρονομημένη φθαρτότητα και διαρκώς ενωμένη εκούσια και ελεύθερα, χάρη στην υποστατική —δηλαδή την προσωπική ένωση με το Θεό, υπερβαίνει τη φθορά και το θάνατο. Καμιά θεραπεία, συνεπώς, ως αληθινή και ριζική εξάλειψη της νόσου δεν είναι νοητή εκτός Χριστού. Η θεραπεία είναι δυνατή μόνο ως ενσωμάτωση στο Χριστό, τον μόνο αληθινά υγιή άνθρωπο. Δεν είναι χωρίς σημασία το ότι για την Εκκλησία το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας έχει τόσο κεντρική σημασία για τη θεραπεία, και δεν αρκεί ποτέ η ασκητική προσπάθεια της ανθρώπινης ελευθερίας, για να θεραπευθεί κανείς.

4. Παρά ταύτα η ανθρώπινη ελευθερία παραμένει κλειδί για την ορθή κατανόηση τόσο της έννοιας της νόσου όσο και της θεραπείας. Αφού η νόσος πέρασε στην ύπαρξη μέσα από την ανθρώπινη ελευθερία και η θεραπεία και ίαση δεν μπορεί παρά να περάσει από την ίδια πύλη. Το μυστικό αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι ασκητικοί Πατέρες της Εκκλησίας, και γι’ αυτό έδωσαν τόση βαρύτητα στην άσκηση της ανθρώπινης ελευθερίας, ως απελευθέρωσης από τα πάθη. Στο σημείο αυτό ιδιαίτερα σημαντικά είναι όσα μας προσφέρει ο άγιος Μάξιμος.

Θεραπευτικά αξιώματα του αγίου Μαξίμου

Η πεμπτουσία της νοσηρότητας για τον άγιο Μάξιμο βρίσκεται στη φιλαυτία. Η φιλαυτία δεν είναι απλά ένα πάθος: είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των παθών: «θέλεις να ελευθερωθείς από τα πάθη, αποτίναξε τη μητέρα των παθών, τη φιλαυτία» (κεφ. αγαπ. II, I). Όπως αναλύει ο Φώτιος πιστά τη σκέψη του Μαξίμου (Βιβλιοθ. κωδ. 192 – Ρ. G. 103, 637 εξ. ), η φιλαυτία, που αντικατέστησε την αγάπη προς το Θεό, γέννησε την ηδονή, αλλ’ επειδή η ηδονή ήταν ανάμικτη με την οδύνη, ενεπλάκη ο άνθρωπος σε μια ατέρμονα και απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει την ηδονή και να αποβάλει την οδύνη. Από την αγωνιώδη αυτή προσπάθεια γεννήθηκε ο «όχλος των παθών». Και επεξηγεί ο Φώτιος τη σκέψη του Μαξίμου: «Οίον, είμεν της εν φιλαυτία ηδονής αποποιούμεθα, γεννώμεν την γαστριμαργίαν, την υπερηφανίαν, την φιλαργυρίαν, και όσα τον τυχόντα τρόπον πορίζει ηδονήν· ει δε την εν φιλαυτία φεύγομεν οδύνην, γεννώμεν: τον θυμόν, τον φθόνον, το μίσος, την απόγνωσιν και όσα άλλα της ηδυνούσης εστέρηται διαθέσεως. Εκ δε τοις αμφοίν μίξεως τίκτεται η ύπόκρισις, η κολακεία, ο δόλος, και απλώς όσα άλλα μοχθηρά είδη της μικτής έστι πανουργίας επινοήματα».

Με άλλα λόγια αν αποποιηθούμε την ηδονή, διατηρώντας όμως τη φιλαυτία, προκαλούμε τη γαστριμαργία, την υπερηφάνια, τη φιλαργυρία και όλα όσα κατά οποιονδήποτε τρόπο παρέχουν ηδονή, αν δε αποποιηθούμε και αποφύγουμε την οδύνη, πάλι διατηρώντας τη φιλαυτία, προξενούμε το θυμό, το φθόνο, το μίσος, την απόγνωση και όλα όσα εμπεριέχουν στέρηση της ηδονής. Αν πάλι αναμείξουμε και τα δύο και τα αποφύγουμε (δηλ. τόσο την ηδονή όσο και την οδύνη) —διατηρώντας πάντοτε τη φιλαυτία – πέφτουμε στην υποκρισία, τη κολακεία, το δόλο κ. λπ. Τα συμπεράσματα είναι σημαντικά.

α. Η θεραπεία από τα πάθη δεν επιτυγχάνεται με την πάλη απ ευθείας κατά των συγκεκριμένων παθών. Αντίθετα, όπως είδαμε στο χωριό, που μόλις διάβασα, επειδή το όλο πρόβλημα της ψυχικής αρρώστιας γεννάται από τη στέρηση της ηδονής — σε συνδυασμό πάντοτε με τη φιλαυτία— όσο περισσότερη στέρηση προκαλούμε τόσο πιο πολλά πάθη γεννούμε. Τί σημαίνει αυτό. ότι για να θεραπευθούμε από τα πάθη, πρέπει να επιτρέπουμε τα πάθη να υπάρχουν και να λειτουργούν; Ασφαλώς όχι. Αλλά σημαίνει ότι εφ’ όσον χρόνο διαρκεί η φιλαυτία, η εκκοπή των συγκεκριμένων παθών είναι όχι μόνο ανέφικτη, αλλά και όταν επιτευχθεί, επικίνδυνη, γιατί με τη στέρηση της ηδονής, την οποία συνεπάγεται, γεννά άλλα πάθη. Έτσι συμβαίνει συχνά όσοι απαλλάσσονται από σαρκικά πάθη να αναπτύσσουν το πάθος της φιλαργυρίας ή της υπερηφανίας κ. λπ. Δεν πρόκειται, συνεπώς, για θεραπεία όταν εξαλείφονται συγκεκριμένα πάθη. Η μόνη θεραπεία βρίσκεται στην εξάλειψη της φιλαυτίας, που είναι η ρίζα όλων αυτών των παθών.

β. Επειδή η οδύνη αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ηδονής στη μεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου, αποτελεί εσφαλμένη αντίληψη περί ασθενείας, αυτή που ονομάσαμε πιο πάνω χρηστική – αναλγητική προσέγγιση, και που φαίνεται να επικρατεί στη σύγχρονη φιλοσοφία της ιατρικής. Η οδύνη δεν εξαλείφεται με την απάλειψή της, αλλά με την αποδοχή της. Η θεραπεία έρχεται με την πρόσκληση της οδύνης και την εμπειρία της. Συμβαίνει βέβαια πολλές φορές η οδύνη να είναι δυσβάσταχτη, και η εμπειρία της εξοντωτική. Γι’ αυτό κάθε θεραπευτική αγωγή θα πρέπει να προσαρμόζεται στην ανθεκτικότητα του ασθενούς (=οικονομία). Αλλά με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να θεωρήσουμε τον ασθενή θεραπευθέντα, επειδή ψυχολογικά «αναπαύεται» ή δεν υποφέρει. Η τραγικότητα της υπάρξεως βρίσκεται μέσα στον ίδιο το Σταυρό του Χριστού, και καμία θεραπεία δεν μπορεί να παρακάμψει το Σταυρό. Πολλές φορές ξεχνούμε ότι η ηδονή δεν είναι μόνο σαρκική αλλά και ψυχολογική. Αποσπώντας την οδύνη από τη θεραπεία προσφέρουμε την ηδονή, πράγμα που αποτελεί φυγή από την πραγματικότητα και την αληθινή θεραπεία.

γ. Η σωστή θεραπεία από τα πάθη προϋποθέτει, κατά τον Μάξιμο, τρεις βασικές διακρίσεις. Τις περιγράφει στο εξής χωρίο από τα κεφάλαια περί αγάπης: «Ου προς τα πράγματα ο νους πολεμεί του θεοφιλούς, ουδέ προς τα τούτων νοήματα, αλλά προς τα πάθη τα τοις νοήμασι συνεζευγμένα. Οίον ου προς την γυναίκα πολεμεί, ουδέ προς τον λυπήσαντα, ουδέ προς τας τούτων φαντασίας, αλλά προς τα πάθη, τα ταις φαντασίαις συνεζευγμένα (40). Άπας ο πόλεμος του μοναχού προς τους δαίμονας, ίνα τα πάθη των νοημάτων χωρίση. Άλλως γαρ απαθώς τα πράγματα βλέπειν ου δύναται (42), Άλλο εστί πράγμα και άλλο νόημα και άλλο πάθος. Και πράγμα μεν εστίν, οίον ανήρ, γυνή, χρυσός και τα εξής. Νόημα δε, οίον, μνήμη ψιλή τίνος των προειρημένων. Πάθος δε, οίον, φιλία άλογος ή μίσος άκριτον τινός των προειρημένων. Προς ουν το πάθος εστί του μοναχού η μάχη».

Θεωρούμε τις διακρίσεις αυτές του Μαξίμου άκρως σημαντικές για το θέμα της θεραπείας. Και πρώτον, σημαίνουν ότι αποτελεί λανθασμένη μέθοδο η πάλη εναντίον των αντικειμένων, των όντων καθαυτά, επειδή προκαλούν πειρασμούς και δυσκολίες. Το να λέγει αυτό ένας μοναχός, όπως ο Μάξιμος, ο οποίος έφυγε από τα «πράγματα» και πήρε τις αποστάσεις του από τον κόσμο, αποκαλύπτει ότι η φυγή από τα πράγματα δεν αποτελεί λύση, ούτε η παραμονή στα πράγματα, όπως συμβαίνει με όσους ζουν όταν κόσμο, αποτελεί αιτία ασθένειας. Το να εισηγηθούμε, για παράδειγμα, το διαζύγιο σε κάποιον, που υποφέρει ψυχικά από την παρουσία του συντρόφου του, δεν αποτελεί θεραπεία του. Μπορεί το διαζύγιο να άρει προς καιρό την οδύνη του προσώπου αυτού, αλλά το πρόβλημα παραμένει στο ακέραιο. Έτσι πρέπει να θεωρηθεί λανθασμένη και η τρέχουσα αντίληψη ότι ο μοναχός φεύγει από τον κόσμο για να «θεραπευθεί» από τα πάθη αποφεύγοντας τους πειρασμούς. Ολόκληρη η ασκητική παράδοση τονίζει ότι οι πειρασμοί γίνονται πιο δυνατοί, όταν φύγει κανείς από τα «πράγματα» που τους προκαλούν, γιατί μένουν τα «νοήματα» των πραγμάτων, τα οποία πειράζουν τον άνθρωπο.

Το ίδιο όμως ισχύει και για τα «νοήματα» των πραγμάτων. Η μνήμη και η αναπαράσταση των όντων δεν είναι αυτή καθαυτήν απορριπτέα. Πολλοί, αντίθετα με όσα γράφει ο Μάξιμος, μάχονται την τέχνη, τον πολιτισμό και ό,τι άλλο συνεπάγεται λειτουργία της ανθρώπινης φαντασίας, για χάρη της απελευθερώσεως από τα πάθη. Πρόκειται για μια Ωριγενική και Ευαγριανή πνευματικότητα, την οποία ασφαλώς έχει στο νου του και καταπολεμά ο Μάξιμος, γιατί τέτοιες ιδέες ήσαν τότε —και, φοβούμαι, εξακολουθούν να είναι— διαδεδομένες μεταξύ των μοναχών. Ούτε προς τα πράγματα, ούτε προς τα νοήματά τους είναι η πάλη των μοναχών, τονίζει ο Μάξιμος, αλλά προς τα πάθη, που είναι «συνεζευγμένα» σ’ αυτά. Μια σωστή θεραπεία επιβάλλει αυτές τις διακρίσεις. Αλλιώς παράγονται πνευματικά εκτρώματα, άνθρωποι ψυχικά ασθενείς, που έχουν ανάγκη θεραπείας περισσότερο από κάθε άλλον.

δ. Πώς όμως μπορεί να γίνει ο διαχωρισμός του πάθους από τα πράγματα και τα νοήματα: Την απάντηση τη δίνει ο Μάξιμος στην επόμενη αμέσως παράγραφο των όσων είπε πιο πάνω: το εμπαθές νόημα είναι «λογισμός σύνθετος από πάθους και νοήματος. Χωρίσωμεν το πάθος από του νοήματος, και απομένει ο λογισμός ψιλός. Χωρίζομεν δε δι’ αγάπης πνευματικής και εγκράτειας, εάν θέλωμεν». Ο χωρισμός του πάθους από το νόημα δεν γίνεται παρά με την αγάπη, την εγκράτεια (δηλ. την αυτοκυριαρχία) και την ελεύθερη θέληση. Τα στοιχεία όμως αυτά χρειάζονται περισσότερη ανάλυση.

Η αγάπη ως ελευθερία και η ελευθερία ως αγάπη

Τόσο ή έννοια τής αγάπης όσο και εκείνη της ελευθερίας, ενώ αποτελούν κλειδιά για τη σωστή θεραπεία, υπόκεινται και αυτές στη δική τους παθολογία. Έτσι αγάπη μπορεί να είναι στην ουσία μια μορφή ναρκισσισμοί», δηλαδή αγάπης του εαυτού μας μέσα από την μορφή, τον καθρέφτη του άλλου. Ο ναρκισσισμός θεωρείται νόσος, αλλά οι μορφές του είναι τόσο πολλές και δυσδιάκριτες ώστε να μη αντιμετωπίζεται συνήθως στη ρίζα του. Στην πραγματικότητα κάθε ερωτική αγάπη εμπεριέχει στοιχεία ναρκισσισμού, αυτού που ονομάσαμε προηγουμένως στη γλώσσα του Μαξίμου «φιλαυτία». Το «πάθος» της ερωτικής αγάπης συνίσταται στην απαίτηση της αποκλειστικότητας που εμπεριέχει, έτσι ώστε ολόκληρη η ύπαρξη να οικοδομείται επάνω σε δύο πρόσωπα, ωσάν να μη υπήρχαν άλλα όντα γύρω τους. Ο έρωτας είναι στο βάθος μια εγωκεντρική μορφή αγάπης, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πολλές παθολογικές καταστάσεις (εξάρτηση, άγχος αποχωρισμού κ. λπ. ).

Το ίδιο ισχύει και για την ελευθερία. Η ελευθερία ως απελευθέρωση από τον άλλο μπορεί να σημάνει την πιο ωμή μορφή φιλαυτίας, μια παθολογική ανεξαρτησία από τους άλλους, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη ή και αυτοκτονία, όταν διαπιστώνεται ότι οι άλλοι μάς είναι απαραίτητοι, αλλά όχι επιθυμητοί. Έτσι το πρόβλημα δημιουργείται, με ποιόν τρόπο η αγάπη και η ελευθερία μπορούν όχι μόνο να μας απελευθερώσουν από τα πάθη, αλλά και να αποκαθαρθούν τα ίδια από τη δική τους παθολογία. Στο σημείο αυτό η θεολογία θα μπορούσε να προσφέρει τις εξής θέσεις:

α. Την υπέρβαση της αποκλειστικότητας στην αγάπη. «Εάν τινάς μεν μισής τινάς δε ουδέ αγάπης ουδέ μισής, έτερους δε αγαπάς, άλλα συμμέτρως, άλλους δε σφόδρα αγαπάς, εκ ταύτης της ανισότητος γνώθι ότι μακράν ει της τελείας αγάπης, ήτις υποτίθεται πάντα άνθρωπον εξ ίσου αγαπήσαι Η αποκλειστικότητα αναιρεί την αγάπη γιατί υποκρύπτει κάποια μορφή φιλαυτίας. Αγαπούμε τους οικείους μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας, τους «ερωμένους» κ. λπ. , περισσότερο από τους άλλους, γιατί κάποια ανταπόκριση περιμένουμε απ’ αυτούς ή γιατί κάποια ανάγκη, ψυχολογική ή βιολογική μας δένει μαζί τους. Η αγάπη των οικείων υποκρύπτει το πάθος της φιλαυτίας.

β. Την αγάπη των έχθρων. Καμιά μορφή αγάπης δεν είναι πιο ελεύθερη από αυτήν και καμιά μορφή ελευθερίας δεν ταυτίζεται πιο πολύ με την αγάπη των εχθρών. «Ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; [. . . ] και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι» (Λουκ. 6, 32). Η αγάπη που προσδοκά ανταπόδοση είναι «αμαρτωλή», παθολογική. Η αγάπη που δεν περιμένει ανταπόδοση, ή καλύτερα, που απευθύνεται σε όσους μας βλάπτουν, είναι αληθινά «χάρις», δηλαδή ελευθερία. Η αγάπη τσε Θεού «εν Χριστώ» «έτι αμαρτωλών όντων ημών» και εχθρών του Θεού, η αγάπη προς τους αμαρτωλούς είναι η μόνη ελεύθερη αγάπη.

Συμπερασματικά, μόνον όταν συμπίπτει η αγάπη με την ελευθερία έχουμε θεραπεία. Αγάπη χωρίς ελευθερία και ελευθερία χωρίς αγάπη αποτελούν παθολογικές καταστάσεις, που χρειάζονται θεραπεία.

Αλλά πώς μπορεί να συμπέσουν αυτά τα δύο στην πράξη; Είναι εύκολο να αποφαίνεται κανείς για αυτό που πρέπει να γίνει άλλα τί έχει να πει η θεολογία για το πώς μπορεί να γίνει αυτό που πρέπει;

Η Εκκλησία ως θεραπευτήριο

Ερχόμαστε τώρα στο πιο κρίσιμο σημείο της ομιλίας μας: με ποιό τρόπο η Εκκλησία μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο στην πράξη;

Ευθύςεξ αρχής πρέπει να άρουμε μια παρεξήγηση, που επικρατεί ευρύτατα. Η Εκκλησία δεν θεραπεύει τόσο με αυτά που έχει, όσο με αυτό που είναι. Το σημείο αυτό είναι σοβαρότατο. Αναζητούμε όλοι κατά κανόνα στην Εκκλησία τα μέσα της σωτηρίας αλλά η σωτηρία βρίσκεται στο ίδιο το γεγονός της Εκκλησίας και της ενσωμάτωσης σ’ αυτήν. Η διαφορά είναι πελώρια και έχει πρακτική σημασία ως προς τη θεραπεία.

Η Εκκλησία έχει πνευματικούς και το μυστήριο της Εξομολογήσεως που σωστότερα πρέπει να λέγεται της Μετανοίας. Πολλή έμφαση και σημασία έχει αποδοθεί στο στοιχείο αυτό ως προς τη θεραπεία. Αναζητείται ο τέλειος πνευματικός, η τέλεια μέθοδος εξομολογήσεως κ. λπ. , και λησμονείται ότι ο πνευματικός δεν θεραπεύει. Μπορεί να είναι κουρασμένος την ώρα της εξομολογήσεως ή να μην έχει τις κατάλληλες γνώσεις —πράγματα συνηθέστατα. Η θεραπεία δεν θα επέλθει την ώρα του Μυστηρίου, απλούστατα γιατί το Μυστήριο έχει ωςστόχο την ένταξη του ανθρώπου στην κοινωνία της Εκκλησίας, και μόνον εκεί, σιγά-σιγά και μακροπρόθεσμα θα επέλθει η θεραπεία. Πώς θα συμβεί αυτό;

Η Εκκλησία αποτελεί θεραπευτήριο, γιατί προσφέρει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να μεταβεί από την κατάσταση του άτομου σ’ εκείνη του προσώπου. Ποιά η διαφορά; Και πώς συμβαίνει αυτό στην Εκκλησία;

Το άτομο αποτελεί έννοια αριθμητική, που πηγάζει από την απομόνωσή του από τα άλλα άτομα· που είναι αυτό γιατί δεν είναι κάτι άλλο. Το άτομο είναι στο βάθος έννοια αρνητική. Όταν ο άνθρωπος υπάρχει και ενεργεί ως άτομο, ψυχολογικά αυτοπεριφράσσεται, «σχίζεται» από τους άλλους. Πρόκειται για μια παθολογική κατάσταση, που συνιστά πλήθος νοσηρών φαινομένων, και ίσως την πηγή όλων των ασθενειών, αυτό που ο Μάξιμος ονομάζει «φιλαυτία». Το άτομο δεν συνιστά μόνο ηθικής η ψυχολογικής φύσεως πρόβλημα, αλλά έχει οντολογικές διαστάσεις. Συνδέεται με το θάνατο, ο οποίος είναι ο κατ’ εξοχήν τροφοδότης και ταυτόχρονα καταλύτης του άτομου: ο θάνατος είναι αυτός που εξαίρει την ατομικότητα χωρίζοντάς την οριστικά από τους άλλους (ο καθένας πεθαίνει μόνον αυτός), για να τη διαλύσει τελικά στην αποσύνθεση και την ανυπαρξία. Η ατομικότητα είναι φορέας νόσου ή νόσων, ακριβώς γιατί στο βάθος της υποκρύπτεται ο φόβος του θανάτου, του οντολογικού μηδενισμού —αν επιτρέπεται η παράδοξη όσο και αληθινή αυτή αντίφαση. Το ίδιο ισχύει για το σώμα. Αν, όπως ο Μάξιμος, συνδέουν την φιλαυτία με το σώμα, δεν είναι γιατί το σώμα είναι κακό, αλλά γιατί εκφράζει κατ’ εξοχήν το οχυρό της ατομικότητας, εκεί που φωλιάζει η δυνατότητα της αποκοπής μας από τους άλλους, και εκεί που τελικά στοχεύει και επιτυγχάνει ο θάνατος. Η ατομικότητα είναι το πρώτο παθολογικό στάδιο, που περνάει ο άνθρωπος, όταν έχει ανάγκη θεραπείας.

Το δεύτερο στάδιο είναι εκείνο της κοινωνίας. Για να θεραπευθεί από την ατομικότητα ο άνθρωπος, πρέπει να περάσει στη σχέση του με τους άλλους —με οποιαδήποτε μορφή έστω και αρνητική: να θυμώσει, να δείρει ή ακόμα και να σκοτώσει. Αυτό που συνήθως λέγεται «εκτόνωση», αποτελεί μορφή υπερβάσεως του ατομισμού, μορφή «θεραπείας» κατά την ψυχιατρική. Δεν πρόκειται για την έννοια του προσώπου, πρόκειται όμως για μια μορφή σχέσεως και κοινωνίας, που εμφανίζεται ως θεραπεία, χωρίς να είναι.

Το επίπεδο στο οποίο επιδιώκει να φέρει τον άνθρωπο η Εκκλησία βρίσκεται πέρα από αυτήν, στην κατάσταση του προσώπου.

Τί είναι το πρόσωπο;

Η Εκκλησία δανείζεται την έννοια του προσώπου από την πίστη της στον Τριαδικό Θεό και περνώντάς την από την Χριστολογία και την Πνευματολογία την εφαρμόζει στην Εκκλησία. Στην Αγία Τριάδα το πρόσωπο είναι έννοια θετική, σχέση καταφατική, και όχι αρνητική. Τα τρία πρόσωπα της Τριάδος είναι διάφορα το ένα από το άλλο, όχι γιατί απομονώνονται και αποσχίζονται το ένα από το άλλο, αλλά αντίθετα γιατί είναι αναπόσπαστα ενωμένα μεταξύ τους. Η ενότητα, όσο πιο άρρηκτη είναι, τόσο πιο πολύ γεννάει, παράγει ετερότητα. Το γεγονός αυτό εξασφαλίζει οντολογική πληρότητα και σταθερότητα, απουσία θανάτου και αληθινή ζωή. Ο άλλος όχι μόνο δεν είναι εχθρός, αλλά η βεβαίωση της δικής μου ταυτότητας και μοναδικότητας: το Συ που με κάνει να είμαι Εγώ, και χωρίς το οποίο το Εγώ είναι ανύπαρκτο και αδιανόητο.

Και κάτι ακόμα. Στην Αγία Τριάδα η προσωπική ετερότητα και μοναδικότητα δεν αιτιολογείται ψυχολογικά, αλλά οντολογικά. Οι ιδιότητες που διακρίνουν τα τρία πρόσωπα μεταξύ τους είναι μόνο οντολογικές: το κάθε Ένα είναι αυτό που είναι, και τίποτε παραπάνω. Το πρόσωπο δεν κρίνεται από τις ιδιότητές του, αλλά από την απλή κατάφαση της ταυτότητάς του ως μοναδικού και αναντικατάστατου όντος. Δεν είναι το πρόσωπο προσωπικότητα, δηλαδή συνιστάμενη ιδιοτήτων (ύψους, κάλλους ή ασχήμιας, αρετής ή κακίας, ευφυΐας ή βλακείας κ. λπ. . Το πρόσωπο είναι ελεύθερο από ιδιότητες και δεν κρίνεται απ’ αυτές).

Αύτη η αντίληψη περί προσώπου περνάει στην Εκκλησία με τη μορφή της αγάπης και της ελευθερίας του Θεού προς τον κόσμο, όπως αυτή εκφράστηκε «εν Χριστώ» με την αγάπη των εχθρών και των αμαρτωλών. Η Εκκλησία είναι ο χώρος στον οποίο ο άνθρωπος δεν κρίνεται από τις ιδιότητές του —αυτό σημαίνει η συγχώρηση, που παίρνει στο Βάπτισμα και στη Μετάνοια— αλλά από το ότι είναι αυτός που είναι. Η συγχώρηση και η αποδοχή τού ανθρώπου ως προσώπου, ως μοναδικής και ανεπανάληπτης ταυτότητος, μες την κοινότητα της Εκκλησίας, αποτελεί την πεμπτουσία της εκκλησιαστικής θεραπευτικής. Η Εκκλησία θεραπεύει όχι με όσα λέγει, αλλά με ό,τι είναι: κοινότητα αγάπης, μιας αγάπης που δεν είναι συναίσθημα, ώστε να το αναζητήσουμε στο εσωτερικό και τη διάθεση του άτομου, αλλά σχέση, πράγμα που απαιτεί συνύπαρξη και αποδοχή σε μια κοινότητα συγκεκριμένη, κοινότητα αγάπης χωρίς αποκλειστικότητα και όρους. Η Εκκλησία θεραπεύει με το να είναι μια τέτοια κοινότητα, στην οποία εντασσόμενος ο άνθρωπος εθίζεται να αγαπά και να αγαπάται ελεύθερα, όπου κατά τα λόγια του Αγίου Μαξίμου «η τελεία αγάπη ου συνδιασχίζει την μίαν των ανθρώπων φύσιν . . . αλλ’ εις αυτήν αεί αποβλεπομένη πάντας ανθρώπους εξ ίσου αγαπά . . . Διό και ο Κύριος ημών καιΘεός Ιησούς Χριστός την αυτού αγάπην εις ημάς ένδειξάμενος, υπέρ της όλης ανθρωπότητος έπαθεν. . . » (κεφ. άγάπ. I, 72).

Το πρακτικό και αμείλικτο ερώτημα είναι όμως: είναι η Εκκλησία κοινότητα αγάπης, χώρος στον οποίο περνάει κανείς από τη «φιλαυτία» στη «φιλαδελφία», από την νόσο στην ίαση; Στο βαθμό που η απάντηση είναι καταφατική, μπορεί να γίνει λόγος για την Εκκλησία ως θεραπευτήριο. Άλλως, είναι ένα φαρμακείο, που προμηθεύει ταώς ανθρώπους με αναλγητικά, χωρίς να τους μεταμορφώνει από άτομα σε πρόσωπα. Γιατί τα πρόσωπα προϋποθέτουν σχέση, και η σχέση κοινότητα. Διαφορετικά παραμένουν άτομα μεμονωμένα με την “ψευδαίσθηση τής αγιότητας. Extra eccliasiam nulla salus— όχι γιατί εκεί υπάρχουν τα μέσα της σωτηρίας, αλλά γιατί εκεί λειτουργεί το Τριαδικό μυστήριο της αλληλοπεριχωρήσεως των προσώπων.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σε μεγάλο βαθμό απωλέσει τη συνείδηση της κοινότητας, και αν κάνει λόγο σήμερα για θεραπευτήριο μάλλον εννοεί πως είναι φαρμακείο. Παραμένει όμως αληθινή κιβωτός σωτηρίας, γιατί διατηρεί ανόθευτη όχι μόνο την πίστη στον προσωπικό Τριαδικό Θεό και τον Χριστό της καθολικής αγάπης, του Σταυρού και της Αναστάσεως, αλλά και γιατί παραμένει η γνήσια ευχαριστιακή κοινότητα, στην οποία προσφέρονται οι αγαπητικός εκείνες σχέσεις, που μπορούν να θεραπεύσουν τον άνθρωπο μεταβάλλοντάς τον από άτομο σε πρόσωπο. Αυτή την πίστη και αυτή τη σύναξη και κοινότητα πρέπει να τη διατηρήσουμε γνήσια και ενεργό, αν θέλουμε να θεωρούμε τήν Εκκλησία ως θεραπευτήριο.

Ανατρέχοντας σε όσα προσπάθησα να πω αισθάνομαι πως πρέπει να επισημάνω τα ακόλουθα.

Για την Εκκλησία και τη θεολογία η θεραπεία δεν είναι υπόθεση ψυχολογική ή ηθική, αλλά οντολογική. Σκοπός της θεραπείας δεν είναι να ανακουφίσει τον άνθρωπο από τα συμπτώματα της νόσου, αλλά να τον αναγεννήσει μεταφέροντάς τον από τον χώρο της φιλαυτίας, όπου γεννιούνται τα πάθη, στο χώρο της φιλαδελφίας, όπου υπάρχει η αληθινή θεραπεία διά της αγάπης. Το πέρασμα από τον ένα χώρο στον άλλον είναι επώδυνο, γιατί προϋποθέτει το Σταυρό ή με τα λόγια του αγίου Μαξίμου τη βίωση της οδύνης, που συνυπάρχει με την ηδονή. Είναι ένα πέρασμα, που πρέπει να καθοδηγείται με προσοχή και φιλανθρωπία, «ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ίαθή δε μάλλον» (Εβρ. 12, 13).

Στην προσπάθεια αυτή η Εκκλησία και η θεολογία διαθέτουν όχι τόσο τεχνική, ή εξειδίκευση, όσο την πίστη στον προσωπικό Θεό, από την οποία πηγάζει η πίστη στον άνθρωπο ως πρόσωπο, εικόνα και ομοίωση Θεού. την αγάπη του Χριστού την χωρίς όρια και αποκλειστικότητα, και την Εκκλησία ως ευχαριστιακή κοινότητα, η οποία πραγματώνει την αγάπη αυτή ως προσωπική ύπαρξη και σχέση. Ο πόλεμος κατά των παθών και η απαλλαγή από αυτά δεν αποτελούν για την Εκκλησία αυτοσκοπό. Αποβλέπουν στο να αναδυθεί από αυτά το όντως πρόσωπο, να επανενωθεί η κατατεμαχισμένη φύση, και να ξαναβρεί ο άνθρωπος τη σωστή σχέση του με το Θεό, με τούς άλλους ανθρώπους και με την υλική φύση. Υγεία για μας είναι η σωστή σχέση του ανθρώπου με τους τρεις αυτούς παράγοντες (το Θεό, τους άλλους και τη φύση), που αποτελούν τον ορισμό του ανθρώπινου όντος. Ασθένεια είναι η διαταραχή της τριπλής αυτής και τρισδιάστατης σχέσεως. Ίσως αυτό να διαφοροποιεί πολύ τη θεολογία από τη ψυχιατρική —ίσως όχι, εσείς θα κρίνετε. Εκείνο, που είναι βέβαιο είναι ότι τόσο η Εκκλησία όσο και η ιατρική επιστήμη πρέπει να συμπέσουν στη βασική αυτή διαπίστωση, αν πρόκειται να αναπτυχθεί ένας διάλογος μεταξύ τους.

Ιωάννου (Ζηζιούλα), Μητροπολίτου Περγάμου, «Θεολογία και Ψυχιατρική σε διάλογο» -Πρακτικά Ημερίδας- εκδ. Αποστολική Διακονία, σ. 141-156, -απόσπασμα

Πηγή: http://www.pemptousia.gr/

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ,
ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ
ΕΜΜΑΝΟΥΛ ΒΟΥΖΙΚΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝΕΠΗΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ





ΕΙΣΑΓΩΓΗ



Κατωτέρω δημοσιεύομεν, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑορτῆς τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, τὸν πρυτανικὸν λόγον (1981-1982), τὸν ὁποῖον ἐξεφώνησεν ὁ Καθηγητὴς τοῦ Ἀστικοῦ Δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀείμνηστος Ἐμμανουὴλ Βουζίκας μὲ θέμα ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΝΟΜΙΚΟΙ. Διετηρήσαμε τὸ κείμενον τῆς ὁμιλίας ἀκριβῶς ὡς τό πρωτότυπον, ἀλλὰ παρελείψαμε τὰς μεστὰς καὶ ὑψηλῶν νοημάτων συχνὰς καὶ μακροσκελεῖς παραπομπὰς τοῦ ὁμιλητοῦ. Εἴμεθα λίαν δυστυχεῖς διὰ αὐτὴν τὴν παράλειψιν, τὴν πράττομεν μετὰ βαρυτάτης καρδίας∙ ἀλλὰ ἦτο, κατὰ τὴν γνώμην μας, ἀναγκαῖον, διότι, δυστυχῶς, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἀναγνωστῶν, ἰδίως τῶν νεωτέρων γενεῶν, δὲν θὰ εἶναι εἰς θέσιν, ὄχι μόνον νὰ ἐμβαθύνῃ εἰς τὰς πνευματικὰς ἐννοίας, αἱ ὁποῖαι μεταρσιώνουν τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν ἀναβιβάζουν εἰς πολὺ ὑψηλὰς πνευματικὰς σφαίρας, ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ τὰς ἀναγνώσῃ, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ τὰς ἐννοήσῃ. Θὰ ἐφηρμόζετο, δηλαδή, τὸ γνωμικὸν :«οὐ γὰρ ἔγνως, ἅ ἀνέγνως, εἰ γὰρ ἔγνως, οὐ κἄν κατέγνως» (δὲν κατάλαβες τὶ διάβασες, διότι ἄν τὰ καταλάβαινες, δὲν θὰ τὰ ἀγνοοῦσες).

Ζητοῦμεν συγγνώμην ἀπὸ τοὺς ἐπαΐοντας καὶ ἐγκρατεῖς τῆς σωστῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, διότι, καὶ χάριν χώρου καὶ ἐλλείψεως χρημάτων, δὲν δημοσιεύομεν τὰς μακροσκελεῖς παραπομπὰς τοῦ συγγραφέως, αἱ ὁποῖαι δὲν ἀναφέρονται μόνον εἰς χωρία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀλλὰ καὶ εἰς πληθώραν συγγραφέων, ἰδίως ξένων καὶ κυρίως Γερμανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀσχοληθῆ ἐμπεριστατωμένως μὲ τὰ ἔργα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, θαυμάζοντες τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστήρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος καὶ, ὡς ἐρασταὶ τῶν λόγων αὐτῶν, μᾶς ἀποδεικνύουν, ὅτι οἱ μελίρρυτοι αὐτοὶ ποταμοὶ τῆς σοφίας δὲν ἦσαν μόνον ἡ κορυφὴ τῆς Θεογνωσίας καὶ πρυτάνεις τῶν γραμμάτων ἀλλὰ καὶ διαπρύσιοι νομικοὶ ἐπὶ μακρὸν. Μόνον ὁ χρυσορρήμων Ἅγιος Ἰωάννης ἐγκατέλειψεν τὴν «μεγαλοδικηγορίαν» ἐνωρίς, διότι διέγνωσεν, ὅτι εἰς τὰ δικαστήρια εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ δικηγόροι τὸν κάθε πελάτην των νὰ τὸν βγάζουν ἐπάνω ἀπὸ τὸ λάδι ὡς «κάτασπρο περιστέρι», ἀκόμη καὶ ἄν εἶναι «κατάμαυρο κοράκι» καὶ τὸν εἰδεχθέστατον ἐγκληματίαν καὶ θύτην τῶν παραγκωνιζομένων καὶ τῶν κατατρεγμένων θυμάτων ὡς θύμα, γεγονὸς ἀπάνθρωπον καὶ λίαν ψυχοκτόνον. Ὄντως, τὰς ἀποφάσεις, ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, δὲν τὰς «βγάζουν» οἱ δικασταὶ ἀλλὰ κυρίως οἱ «ἀετονύχηδες» δικηγόροι, παρουσιάζοντες τὸ «μαῦρο ὡς ἄσπρο, τὸ πικρὸ ὡς γλυκό, τὸ σκοτάδι ὡς φῶς», μὲ τὴν ἀξιοποίησιν ἀνειλικρινῶν καὶ κυρίως ψευδῶν μαρτύρων. Αὐτὸ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ συμβιβασθῇ μὲ τὸν ἀκέραιον χαρακτῆρα, τὸ χρηστὸν ἦθος καὶ τὴν εὐσυνειδησίαν τῶν μεγίστων αὐτῶν ρητόρων∙ οὕτω ἐγκατέλειψαν τὴν λίαν κερδοφόρον ὑπηρεσίαν τῆς Θέμιδος καὶ ἠκολούθησαν τὴν ὁδὸν τῆς ἀναλώσεως ὑπὲρ τῶν πεινώντων καὶ διψώντων τὴν ἀλήθειαν, τὸν φωτισμὸν καὶ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπων, καταρδεύοντες τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὰ νάματα τῆς Θεογνωσίας.


Βεβαίως αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι ὅλοι, ὅσοι ὑπηρετοῦν τὴν Θέμιδα, ἐργάζονται μὲ ψεύδη καὶ ἀσυνειδησίαν∙ ἀλλ’, ὅμως, εἶναι κοινὸν μυστικὸν τὸ «ὁ Θεὸς νὰ σὲ φυλὰῃ ἀπὸ (σ.σ.κακοὺς) γιατροὺς καὶ δικηγόρους»…

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι εἶναι τὸ σὺμβολον τῆς ὑγιοῦς συνενώσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ μὲ τὸν ἀθάνατον Ἑλληνισμὸν, δηλαδὴ τῶν Ἀρχῶν τοῦ Ἔθνους μας, τὰς ὁποίας ὀφείλομεν νὰ διατηρήσωμε ἡμεῖς οἱ Νεοέλληνες ἀναλλοιώτους.
Τὸ ὅτι αἱ σκοτειναὶ δυνάμεις, διὰ νὰ ὑποδουλώνουν τοὺς λαούς, ἔχουν ὡς δόγμα των νὰ ἀλλοιώνουν τὴν γλῶσσαν, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῶν λαῶν- ἰδιαιτέρως δὲ διὰ τὸν ἑλληνικὸν λαὸν ἰσχύει τὸ δόγμα τοῦ Γερμανοεβραίου Σιωνιστοῦ Kissinger, τὸ ὁποῖον λέγει:«Μόνον ἐὰν ἀποχριστιανοποιήσωμεν καὶ ἀφελληνίσωμεν τοὺς Ἕλληνας, θὰ ἐπιτύχωμεν τὸν σκοπόν μας»- δὲν εἶναι τόσον ἐπικίνδυνον καὶ αἰσχρόν. Αἴσχιστον καὶ χαριστικὴ βολὴ εἶναι ἡ υἱοθέτησις τῶν σκοπῶν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ἀπὸ ἡμετέρους δοτοὺς ἰθύνοντας, ἐξωμότας καὶ ἀνδρείκελα, προδότας, τοποθετημένους ἀπὸ τὰς σκοτεινὰς δυνάμεις εἰς θέσεις κλειδιά.

Αὐτοί, ὡς γενίτσαροι τοῦ πνεύματος, γίνονται ἑκατομμύρια φορὲς περισσότερον ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς γενιτσάρους τῆς ξιφολόγχης. Τὰ δυστυχισμένα αὐτὰ πλάσματα εἶναι ὑποχρεωμένα νὰ ἐξοφλοῦν «γραμμάτια», τὰ ὁποῖα ὑπέγραψαν μὲ τὰς σκοτεινὰς δυνάμεις διὰ τὴν προώθησίν των καὶ διὰ νὰ ἐκτελοῦν ὅλας τὰς ἀπανθρώπους καὶ ἀντιχριστιανικὰς ἐντολὰς τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Φθάνουν, παραδείγματος χάριν, μέχρι τοῦ σημείου ἀναισχύντως καὶ ἀνερυθριάστως νὰ διαστρεβλώνουν βαναύσως καὶ τὴν ἱστορίαν μας καὶ νὰ παρουσιάζουν ἀκόμη καὶ τὸν Κολοκοτρώνην καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους ἥρωας τῆς Ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας ὡς δῆθεν «αἱμοχαρεῖς καὶ δολοφόνους τῶν φιλησύχων καὶ εὐπρεπῶν νοικοκυραίων Τούρκων τῆς Τριπολιτσᾶς καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν τῆς ὑποδουλωμένης Ἑλλάδος»… Καὶ ἐνῷ οἱ γενίτσαροι τῆς ξιφολόγχης πιθανῶς νὰ ἀηδιάσουν, νὰ κουρασθοῦν καὶ νὰ σταματήσουν νὰ ξεκοιλιάζουν τὰ θύματά των, οἱ γενίτσαροι, ὅμως, τοῦ πνεύματος μεθοῦν, καὶ, ὡς «μαινόμενοι ταῦροι ἐν ὑαλοπωλείῳ», κόπτονται νὰ ὑλοποιήσουν ὅλα τὰ καταχθόνια σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, κατακρημνίζοντες συστηματικῶς ὅλας τὰς ἠθικὰς καὶ πνευματικὰς ἀξίας, διὰ νὰ μὴ ὑπάρχουν δυνάμεις ἀντιστάσεως…
 Πρὸς τοῦτο ἐπαναλαμβάνομεν, ὅτι ἐπιβάλλεται νὰ δημιουργήσωμεν σθεναρὰν ὠργανωμένην ἀντίστασιν ἐναντίον τοῦ πολυωνύμου ὠργανωμένου κακοῦ καὶ νὰ ὑπερασπιζώμεθα τὰς ἠθικὰς καὶ πνευματικὰς ἀξίας, καὶ νὰ ἐπανέλθωμεν εἰς τὰς ρίζας μας. Ὅσοι διατεινόμεθα, ὅτι ἐμφορούμεθα ἀπὸ τὰ ἰδανικὰ τῆς Φυλῆς μας, ὀφείλομεν νὰ προβληματισθῶμεν, τὶ πρέπει νὰ κάνωμεν, διὰ νὰ δύνανται αἱ ἑπόμεναι γενεαὶ νὰ μελετοῦν καὶἐννοοῦν εἰς τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν π.χ. τὴν «Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν» τοῦ Θεανθρώπου ἤ τὸν «Περικλέους Ἐπιτάφιον Λόγον» τοῦ Θουκυδίδου (διὰ τὰ ὁποῖα θὰ ἐπανέλθωμε ἐκτενῶς), διὰ νὰ παραμείνωμεν ἁγνοὶ Ἕλληνες καὶ ἐνσυνείδητοι Χριστιανοί∙ διαφορετικῶς, κινδυνεύομεν νὰ μεταγλωττίσωμεν τὰ κείμενα, διὰ νὰ τὰ ἐννοοῦν οἱ νέοι ἄνθρωποι καὶ μὲ τὴν μεταγλώττισιν χάνουν ὄχι μόνον πολὺ ἀπὸ τὰ νοήματά των, ἀλλὰ καὶ τὴν ζωτικότητα καὶ τὴν πνοήν των.
 Ἐὰν δὲν σοβαρευθῶμε καὶ δὲν λάβωμε ριζικὰ μέτρα ἀντιμετωπίσεως, συντόμως θὰ πρέπῃ νὰ μετακαλῶμε Γερμανοὺς καὶ λοιποὺς ἑλληνιστὰς νὰ μᾶς διδάσκουν τὰ σωστὰ ἑλληνικά, δηλαδὴ «ζήτω ποὺ καήκαμε»…



 ΠΡΥΤΑΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
Ἀκαδημαϊκοῦἔτους 1981-1982
Τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Ἀστικοῦ Δικαίου
τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, 
ἀειμνήστου ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Ι. ΒΟΥΖΙΚΑ.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΝΟΜΙΚΟΙ

Ἤδη ἀπὸ τὸ 1837, ὁπότε ἱδρύθη τὸ πρῶτο ἀνώτατο ἐκπαιδευτικὸ ἵδρυμα τῆς χώρας, τὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ἡ ἀνάληψις τῶν πρυτανικῶν καθηκόντων γίνεται διὰ πνευματικῆς προσφορᾶς πρὸς τὸ κοινόν.
Ἡ πνευματικὴ αὐτὴ προσφορὰ πραγματοποιεῖται κατὰ μακρὰν παράδοσιν διὰ τῆς ὑπό τοῦ Πρυτάνεως ἐκφωνήσεως λόγου, ἀναγομένου σὲ θέμα τῆς ὑπ' αὐτοῦ καλλιεργουμένης ἐπιστήμης.
Καὶ τοῦτο γιὰ νὰ πληρωθῇἡ βούλησις τοῦ νομοθέτου, ὁ ὁποῖος ἠθέλησε τὸ Πανεπιστήμιο νὰ ἐκτίθεται στὴ παρακολούθησι τῆς κοινῆς γνώμης, ἐνῷ διὰ τῆς λογοδοσίας τοῦ Προπρυτάνεως νὰ ὑπόκειται στὴν κρίσι τοῦ κοινοῦ καὶ ὄχι μόνον τῆς ἐποπτευούσης ἀρχῆς, δηλαδὴ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.
Νομίζω δὲ ὅτι ἡ προσφορὰ αὐτὴ πρὸς τὸ κοινὸν πραγματοποιεῖται πληρέστερα, ὅταν ὁ πρυτανικὸς λόγος ἀφορᾶ σὲ θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο τὸ κοινὸ ἔχει τοὐλάχιστον προσλαμβάνουσες παραστάσεις.
Γι᾿ αὐτὸ ὡς θέμα τῆς σημερινῆς ὁμιλίας μου ἐδιάλεξα: «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὡς νομικοί».
Πράγματι τὸ θέμα αὐτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ μεγάλο ἐπιστημονικό του ἐνδιαφέρον καὶ τὸ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ Πανεπιστήμιό μας, τοῦ ὁποίου οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ἀποτελοῦν τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο σύμβολά του, ἅπτεται καὶ τῆς θρησκείας καὶ ἑπομένως πληροῦται ἡ προϋπόθεσις τῆς ὑπάρξεως πρόσλαμβανουσῶν παραστάσεων τοῦ κοινοῦ.
Τὸ ἐπιστημονικὸ ἐνδιαφέρον τοῦ θέματος ἔγκειται στὸ ὅτι, ἐνῷ εἶναι βέβαιον ὅτι οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ἄρχισαν τὴ σταδιοδρομία των ὡς δ ι κ η γ ό ρ ο ι — ὡς «συνήγοροι» ἤ «ρήτορες, ὅπως ἐλέγοντο τότε οἱ δικηγόροι — καὶ ἄσκησαν πράγματι ἐπὶ ὡρισμένο χρονικὸ διάστημα τὴν δικηγορία,ἐν τούτοις κατὰ τὴν κρατοῦσαν σήμερα στὴν ἐπιστήμη ἄποψιν οὗτοι δὲν εἶχαν νομικὴ παιδεία καὶ εἰδικώτερα ὄχι μόνον δὲν ἦσαν ἐγκρατεῖς τοῦ τότε ἰσχύοντος ρωμαϊκοῦ δικαίου, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐγνώριζαν κἄν τὴ λατινικὴ γλώσσα. Ἐνῷ, ὅπως θὰ ἀποδείξωμε ἐν συνεχείᾳ, ὄχι μόνον οὗτοι εἶχαν ἑδραία νομικὴ παιδεία, ἀλλὰ εἶναι τεράστια ἡ συμβολὴ των στὸ θεμελιῶδες γιὰ τὴ νομικὴ ἐπιστήμη πρόβλημα τῆς ὀρθῆς μεθόδου ἑρμηνείας τοῦ δικαίου, καθὼς καὶ στὴν ἀναμόρφωσι τοῦ δικαίου.
Ὁ μόνος Ἕλληνας νομικός, ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα αὐτό, εἶναι, καθ᾿ὅσον γνωρίζω, ὁ ἀείμνηστος κορυφαῖος νομοδιδάσκαλος καὶ διδάσκαλός μου Κ ω ν σ τ α ν τ ῖ ν ο ς   Τ ρ ι α ν τ α φ υ λ λ ό π ο υ λ ο ς.
Οὗτος ἀπὸ τὸ 1953 ἐπεσήμανε ὅτι, γιὰ τὸ σχηματισμὸ ἀσφαλοῦς κρίσεως ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, θὰ ἔπρεπε νὰ γίνῃ συστηματικὴ ἔρευνα τῶν ἔργων τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ γενικώτερα τῶν Ἀνατολικῶν Πατέρων. Ἕρευνα, ἡ ὁποία, ὅπως παρατηρεῖ, δὲν εἶχε γίνει μέχρι τότε.
Ἐπιδοθεὶς ἀπὸ πολλοῦ χρόνου στὴν ἔρευνα αὐτή, κατέληξα στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν ἔργων τοῦ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ προκύπτει ὅτι οὗτος εἶχε ἀρτία νομικὴ μόρφωσι καὶ συνεπῶς δὲν εἶναι ὀρθὴ ἡ ἄποψις τοῦ Β a u r —ὁ ὁποῖος μέχρι σήμερα θεωρεῖται «ὁ καλύτερος βιογράφος τοῦ Χρυσοστόμου» —, κατὰ τὴν ὁποία ὄχι μόνον δὲν ἐδιδάχθη ποτὲ τὴ λατινικὴ γλώσσα ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, ἀλλὰ καὶ «σὲ κανένα ἀπὸ τὰ ἔργα του δὲν προδίδεται εἰδικὴ νομικὴ μόρφωσις».
Στὸ ἴδιο δὲ πόρισμα κατέληξα ἐπίσης καὶ γιὰ τὴ νομικὴ παιδεία Βασιλείου τοῦ Μεγάλου καὶ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἔπειτα ἀπὸ συστηματικὴἔρευνα τῶν ἔργων αὐτῶν.
Ἀπὸ τὴν ἔρευνα αὐτὴ συνάγεται ὅτι ἡ ἑδραία νομικὴ παιδεία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν προκύπτει, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀπὸ τὴν τεράστια συμβολὴ καὶ τῶν Τριῶν στὸ θεμελιῶδες γιὰ τὴ νομικὴ ἐπιστήμη πρόβλημα τῆς ὀρθῆς μεθόδου ἑρμηνείας τοῦ δικαίου. Εἶναι πράγματι ἐκπληκτικὸ κάτι ποὺ δὲν ἔχει ἐπισημανθῆ μέχρι σήμερα: ὅτὶ δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι πρὸ δέκα ἕξ ἤδη αἰώνων ἔχουν εἰπεῖ τὴν τελευταία λέξιν τῆς συγχρόνου νομικῆς ἐπιστήμης.
Γιὰ πρώτη, καθ' ὅσον γνωρίζομεν, φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἑρμηνείας τοῦ δικαίου, ἐτόνισαν ρητώςὅτι ἡ λογικὴ ἑρμηνεία τοῦ δικαίου, τῆς ὁποίας τὰ θεμέλια εἶχαν θέσει οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, πρέπει νὰ εἶναι πρὸ παντὸς τ ε λ ο λ ο γ ι  κ η. Δηλαδὴὅτι προέχον στοιχεῖον τῆς λογικῆς ἑρμηνείας τοῦ δικαίου πρέπει νὰ εἶναι ὁ σκοπὸς («τὸ τέλος») τοῦ νόμου. Ἀποκάλυψις πολὺ σημαντικὴ ἐν ὄψει τοῦ ὅτι ὑποστηρίζεται συνήθως ὅτι ἡ τελολογικὴ μέθοδος ἑρμηνείας τοῦ δικαίου εἶναι ἐφεύρημα τῆς νεωτέρας ἐποχῆς.
Ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία, λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, εἶναι ἀδύνατος «εἰ μὴ τὸν σκοπὸν καὶ τὴν αἰτίαν ἑκάστου τῶν γινομένων ἐξετάζειν βουλοίμεθα». Δηλαδή: Ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία εἶναι ἀδύνατος, ἂν δὲν ἐξετάσωμε τὸ σκοπὸ καὶ τὴν αἰτία κάθε διατάξεως. «Ὡς γὰρ ἄνευ θεμελίου σαθρὰἡ οἰκοδομή, οὕτως ἄνευ εὑρέσεως τοῦ σ κ ο π ο ῦ   οὐκ ὠφελεῖ ἡ  Γραφή». Δηλαδή: Ὅπως χωρὶς θεμέλια δὲν εἶναι στέρεα ἡ οἰκοδομή, ἔτσι καὶ χωρὶς νὰ εὕρωμε τὸ σκοπὸ δὲν ὠφελεῖ τὸ γράμμα τοῦ νόμου.

Ὁμοίως ὁ Βασίλειος ταυτίζει ρητῶς τὸ «θέλημα» ἢ      «β ο ύ λ η μ α» τοῦ νομοθέτου πρὸς τὸν «σ κ ο π ὸ ν» τοῦ νόμου.
Ὑποδειγματικὸς δὲ εἶναι πράγματι ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ἀνευρίσκουν τὸ ἀληθὲς νόημα τοῦ νόμου, ἐφαρμόζοντες τὴν ὑπεροχὴ τοῦ πνεύματος ἔναντι τοῦ γράμματος αὐτοῦ, τὴν ὑπεροχὴ τῆς λογικῆς ἔναντι τῆς γραμματικῆς ἑρμηνείας. Ὅταν, ἀναφέρει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο  μ ο ς, τὸ κείμενο τῆς Γραφῆς λέγῃ: «Σκέπασόν με, Κύριε, ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν πτερύγων σου». Μήπως ἐννοοῦμε, ἐρωτᾷ ὁ ἴδιος, ὅτι ἡ ἀόρατος καὶ ἀκατάληπτος ἐκείνη φύσις, ὁ Θεός, ἔχει φτερά, ὅπως θὰ ἐνόμιζε κανείς, ἐὰν προσεκολλᾶτο στὸ γράμμα τοῦ κειμένου; Καὶ ἀπαντᾶ: Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀλλὰ ἐννοοῦμε τὴ «βοήθεια, τὴν ἀσφάλεια», πού μᾶς παρέχει ἡ Δύναμις αὐτή. Ἑρμηνεία, τὴν ὁποία, ἐὰν ἐφήρμοζαν οἱ δικασταὶ τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, δὲν θὰ ἐκινδύνευε νὰ καταδικασθῇ εἰς θάνατον ὁ διάσημος Ἕλληνας ζωγράφος Δ ο μ ί ν ι κ ο ς  Θ ε ο τ ο κ ό π ο υ λ ο ς — ὁ Εl Greco — διότι ἐζωγράφιζε τοὺς ἀγγέλους χωρὶς φτερά. Ἀλλὰ οἱ δικασταὶ τῆς Ἱερᾶς ἐξετάσεως, ὡς γνωστόν, ἐφήρμοσαν ὄχι ἁπλῶς γραμματική, ἀλλὰ πανοῦργο ἑρμηνεία, ἡ ὁποία θὰ ὡδηγοῦσε ἀσφαλῶς σὲ καταδίκη τοῦ Εl Greco, ἂν οὖτος δὲν εἶχε τὴν ἑτοιμότητα νὰ ρωτήσῃ τοὺς δικαστάς του, ἂν ὑπῆρχε κανεὶς ποὺ νὰ ἔχῃ ἰδεῖ τοὺς ἀγγέλους∙ ἡ ἀρνητικὴ δὲ ἀπάντησίς τους ἔσωσε ἀπὸ τὴν καταδίκη καὶ τὸ θάνατο τὸν Εl Greco.
Ἀλλὰ οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι δὲν περιωρίσθηκαν μόνον στὸ νὰ ἐξάρουν ὅτι ἡ λογικὴ ἑρμηνεία τοῦ δικαίου πρέπει νὰ εἶναι πρὸ παντὸς τελολογική. Ἐβελτίωσαν καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ λογικὴ ἑρμηνεία κατὰ τὸ ὅτι ἐτόνισαν ἰδιαιτέρως τὴν ἀνάγκη ἐμβαθύνσεως στὸ ἀληθὲς νόημα τῶν νόμων. Γιὰ τὴν ὀρθὴ κατανόησι τῶν Γραφῶν, λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, πρέπει νὰ καταβῶμεν «πρὸς τὸ βάθος» αὐτῶν, ἄλλως οὐδὲν ὄφελος. Ὅπως λέγει ὁ ἴδιος, γιὰ νὰ εὕρωμεν τὸ ἀληθινὸ μαργαριτάρι πρέπει νὰ πᾶμε βαθειὰ στὴ θάλασσα, ἔτσι καὶ γιὰ νὰ εὕρωμεν τὸ ἀληθινὸ νόημα τοῦ νόμου πρέπει νὰ ἐμβαθύνωμε στὸ κείμενο αὐτοῦ.
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὅμως προχώρησαν ἀκόμη περισσότερο: Πρῶτοι αὐτοί, καθ' ὅσον γνωρίζομεν, ἐτόνισαν ἰδιαίτερα καὶ ἐφήρμοσαν κατὰ τρόπο ἀπαράμιλλο τὴν ἱστορικὴ καὶ τὴ συγκριτικὴ μέθοδο ἐρεύνης σὰν ἐπικουρία τῆς τελολογικῆς μεθόδου ἐρεύνης. Εἶναι δὲ γνωστὸ ὅτι κατὰ τὴ σύγχρονο ἑρμηνευτικὴ ἀντίληψι γιὰ τὴν ἀποδοχὴ ὀρθῶν λύσεων εἶναι ἀπαραίτητο ἡ τελολογικὴ μέθοδος νὰ ἐπικουρῆται καὶ ἀπὸ τὴν ἱστορική, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν συγκριτικὴ μέθοδο ἐρεύνης.
Κατὰ τὴν ἑρμηνεία, λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, πρέπει νὰ ἐρευνᾶται, ἐὰν οἱ νόμοι ἐτέθησαν ὑπὸ τοῦ νομοθέτου τὸν «ἴδιο καιρό» («τὸν αὐτὸν καιρόν»), «γιὰ τοὺς ἴδιους ἀνθρώπους» («τοῖς αὐτοῖς ἀνθρώποις»), «γιὰ ἀνθρώπους τελοῦντες ὑπὸ τὶς ἴδιες συνθῆκες», ἤ, ἀντιθέτως, ἐτέθησαν «σὲ ἄλλο καιρό», «γιὰ ἄλλους ἀνθρώπους», «γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἐτέλουν ὑπὸ ἄλλες συνθῆκες».
Ἀκριβῶς δὲ μὲ τὴν ἐπικουρία τῆς ἱστορικῆς μεθόδου ἐρεύνης οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ἔδωσαν τὴ σωστὴ λύσι σὲ ἕνα θέμα, ποὺ καὶ σήμερα εἶναι ἐπίκαιρο, στὸ θέμα τοῦ ὅ ρ κ ο υ. Ἡ εὐαγγελικὴ ρῆσις «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ὁμόσαι ὅλως», λέγουν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορικὴ μέθοδο ἐρεύνης πρέπει νὰ ἑρμηνευθῇ συσταλτικῶς. Δὲν ἀφορᾶ, λέγουν, ἡ ρῆσις αὐτή, σὲ ὅλους τοὺς ὅρκους. Εἰδικώτερα δὲν ἀφορᾶ στοὺς ὅρκους ἐνώπιον δικαστηρίου ἢ ἄλλης δημοσίας ἀρχῆς, ποὺ ἐπιβάλλονται ἀναγκαστικὰ ὑπὸ τοῦ νόμου, ἀλλὰ ἀφορᾷ μόνον στοὺς καλουμένους «προαιρετικούς» («βολουνταρίους») ὅρκους. Ἀναφέρεται δηλαδὴ στοὺς ὅρκους οἱ ὁποῖοι ἐδίδοντο, καίτοι δὲν ὑπῆρχε πρὸς τοῦτο ὑποχρέωσις ἐκ τοῦ νόμου. Τέτοιοι ὅρκοι ἦταν οἱ ὅρκοι ποὺ ἐδίδοντο τὴν ἐποχὴ ἐκείνη γιὰ τήρησι ἰδιωτικῶν συμφωνιῶν, ὅπως εἶναι λ.χ. ὁ ὅρκος τοῦ ὀφειλέτου ὅτι θὰ ἀποδώσῃ τὸ δάνειο. Καὶ οἱ ὁποῖοι, ἅπαξ δοθέντες, ἦταν κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἔγκυροι, ἐπισύροντες σὲ περίπτωσι μὴ τηρήσεως τὴν ποινὴ τῆς ἐπιορκίας. Ἐνῷ σήμερα, ὡς γνωστόν, τέτοιοι ὅρκοι εἶναι ἄκυροι. Κατὰ τῶν τοιούτων προαιρετικῶν ὅρκων καὶ μόνον κατ᾿ αὐτῶν στρέφονται μὲ δριμύτητα οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, ἐπισημαίνοντες τὰ μεγάλα κακά, ποὺ ἠμποροῦν νὰ προέλθουν ἀπὸ τέτοιους ὅρκους. Καὶ ἀναφέρεται ὑπό τοῦ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο υ ἡ περίπτωσις τοῦ βασιλέως τῶν Ἰουδαίων Σαούλ, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ὁ στρατὸς του ὑπὸ τὴν ἀρχηγία τοῦ υἱοῦ του Ἰωνάθαν ἐνίκησε τὸν ἐχθρό, παρεκίνησε τὸν κατάκοπο στρατὸ νὰ ὁρκισθῇ ὅτι θὰ νηστεύσῃ μέχρι πλήρους ἐξοντώσεως τοῦ ἐχθροῦ. Ἀποτέλεσμα: Ὄχι μόνον ἐξετέθη σὲ κίνδυνο ἥττας ὁ στρατός, ἀλλὰ ὁ βασιλεὺς εὑρέθη πρὸ τοῦ διλήμματος: Νὰ κατασφάξῃ τὸ γιό του, ὁὁποῖος ἔφαγε παραβαίνοντας τὸν ὅρκο, ἢ νὰ γίνη ὁἴδιος ἐπίορκος, διότι εἶχε ὁρκισθῇ νὰ κατασφάξῃ τὸν παραβάτη τοῦὅρκου; Καὶ παρέβη τὸν ὅρκο καὶ ἔσωσε τὸ γιό του.
Οἱ ὅρκοι ὅμως ποὺ ἐπισύρουν τὴν πιὸ δριμεῖα ἐπίθεσι τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι οἱ ἀ ν ή θ ι κ ο ι  ὅ ρ κ ο ι. Δηλαδὴ οἱ ὅρκοι περὶ τηρήσεως παρανόμων καὶ ἀνηθίκων συμφωνιῶν, οἱ ὁποῖοι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἐθεωροῦντο ἔγκυροι. Ὅπως ἦταν ὁ ὅρκος τοῦ Βασιλέως Ἡρώδου πρὸς τὴν θυγατέρα τῆς Ἡρωδιάδος γιὰ τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἰ ω ά ν ν ο υ. Ἐνῷ τέτοιοι ὅρκοι κατὰ τὸ  Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο  ἔπρεπε νὰ μὴ τηροῦνται ὡς ἄκυροι. Καὶ ἀσφαλῶς στὸ  Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ἔχει τὴν πηγή της ἡ διάταξις τῆς Νεαρᾶς 51 τοῦ Ἰουστινιανοῦ, ἡ ὁποία ἀπηγόρευσε τοὺς τοιούτους ὅρκους μὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι «αἱ τοιαῦται (ἐννοεῖται: ὅρκων) παραβάσεις μᾶλλον ἀρέσκουσι Θεῷ παρὰ τὰς τῶν ὅρκων τηρήσεις (δηλαδὴ στὸ Θεὸ ἀρέσουν περισσότερο οἱ παραβάσεις τέτοιων ὅρκων παρὰ οἱ τηρήσεις των)• οὐ γὰρ δεῖ φυλάττεσθαι τὸν ὅρκον οὕτως αἰσχρὸν τὲ καὶ ἄτοπον καὶ εἰς ἀπώλειαν ἄγοντα...».

Ἕνα ἄλλο θέμα, στὸ ὁποῖο οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι δίδουν τὴν ὀρθὴ λύσι μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἱστορικῆς μεθόδου ἐρεύνης, εἶναι, ἂν διὰ τῆς εὐαγγελικῆς ρήσεως «δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες»— δηλαδὴ δανείζετε ἔστω καὶ ἂν δὲν ὑπάρχη ἐλπὶς νὰ σᾶς ἄποδοθῇ καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ δανειζόμενο κεφάλαιο — ἀπηγορεύετο ἡ τοκοληψία ἐν γένει. Μὲ τὴ μέθοδο αὐτὴ καὶ μὲ τὴν γνωστὴ ἐκ τῆς λογικῆς ἀπορρέουσα ρωμαϊκὴ ἑρμηνευτικὴ ἀρχὴ «οὐ δεῖ δικάζειν ἢἀποκρίνεσθαι ἀπὸ προσκομιδῆς μέρους νόμου, ἀλλ᾿ὁλόκληρον καὶ ἀκέραιον τὸν περὶ τούτου νόμον σκοπεῖν» καταλήγουν στὴ μόνη ὀρθὴ συσταλτικὴ ἑρμηνεία τῆς ρήσεως ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι αὕτη ἀφορᾷ μόνον στὰ δάνεια πρὸς τοὺς «πτωχούς» — τὰ ὁποῖα καὶ μόνον εἶχεν ὑπ' ὄψιν ὁ   Ἰ η σ ο ῦ ς —, ὄχι ἑπομένως καὶ στὰ δάνεια πρὸς τοὺς οἰκονομικῶς εὐρώστους καὶ μάλιστα γιὰ σκοποὺς κερδοσκοπικούς.
Ἀπὸ τὰ ἐκτεθέντα παραδείγματα ἐφαρμογῆς τῆς ἱστορικῆς μεθόδου ἐρεύνης ὑπὸ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι φανερὸν ὅτι, ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς μεθόδου αὐτῆς, οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι θὰ ἐτάσσοντο σήμερα ὑπὲρ τῆς ἀρχῆς τῆς πλήρους ἰσότητος τῶν δύο φύλων ἀκόμη καὶ στὸ πεδίο τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου. Εἰδικώτερα εἶναι βέβαιον ὅτι οὖτοι θὰ ἐτάσσοντο ὑπὲρ τῆς διαγραφῆς τῆς βιβλικής διατάξεως τοῦ ἀρθρ. 1387 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος, κατὰ τὴν ὁποία «ὁ ἀνὴρ εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς οἰκογενείας». Μὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι ἡ διάταξις αὐτὴ ἐτέθη «σὲ ἄλλο καιρό» («ἐν ἑτέρῳ καιρῷ»), «γιὰ ἄλλους ἀνθρώπους» («ἑτέροις ἀνθρώποις»), «γιὰ ἀνθρώπους, τελοῦντας ὑπὸ ἄλλας συνθήκας» («ἄλλως διακειμένοις») καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔπαυσε πλέον ν᾿ἀνταποκρίνεται στὶς σημερινὲς κοινωνικὲς συνθῆκες.
Ἐξ ἄλλου τὴ συγκριτικὴ μέθοδο ἑρμηνείας τοῦ δικαίου ἐφαρμόζουν συχνὰ οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, συγκρίνοντες τὸ «γραπτό» θεῖο δίκαιο ὄχι μόνον πρὸς τὸ ἀνθρώπινο θετικὸ δίκαιο, τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς εὑρίσκουν ἄδικο, ἄλλα καὶ πρὸς τὸ «ἄγραφο» φυσικὸ δίκαιο τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τῶν Ρωμαίων καὶ τῶν ἄλλων λαῶν.
Ὡς «φυσικό» δὲ δίκαιο νοοῦν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι τὸὀρθὸ δίκαιο καὶ διὰ τοῦτο χρησιμοποιοῦν πρὸς δήλωσιν αὐτοῦ τοὺς ὅρους: «ὀρθὸς λόγος», «νόμος τοῦ νοός», «νόμος τῆς φύσεως» «ἔμφυτος νόμος».
Μὲ ὅπλο ἀκριβῶς τὸ φυσικὸ δίκαιο, οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὑποσκάπτουν τὰ θεμέλια τοῦ θεσμοῦ τῆς «φοβερώτερης κοινωνικῆς ἀνισότητος τῶν αἰώνων»—γιὰ νὰ χρησιμοποιήσωμε τὴν ἔκφρασι τοῦ Τ r o p l o n g—, τoῦ θεσμοῦ τῆς         δ ο υ λ ε ί α ς. Δὲν ὑπάρχει δεσπότης καὶ δοῦλος, λέγει ὁ      Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς. Δὲν «ἐ κ τ ί σ θ η» δεσπότης καὶ δοῦλος «ἀπ᾿ἀρχῆς ἐννοῶν ὅτι ἡ διάκρισις αὐτὴἀντίκειται στὸ φυσικὸ δίκαιο. Ἡ διαίρεσις αὐτὴ εἶναι φαύλη καὶ τυραννική.
Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἡ συμβολὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὸ πεδίο τοῦ φυσικοῦ δικαίου εἶναι ἄξια ἰδιαιτέρας ἐξάρσεως εἶναι τὸ ὅτι οὗτοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπάρχουν ἀρχὲς τοῦ φυσικοῦ δικαίου — στὴ θέσι τοῦ ὁποίου ὑποκαθιστοῦν οὖτοι τὸ θεῖο δίκαιο — ποὺ εἶναι τόσον θεμελιώδεις, ὥστε κατισχύουν τῶν ἀντιθέτων πρὸς αὐτὲς διατάξεων τοῦ ἑκάστοτε ἰσχύοντος θετικοῦ δικαίου. Οἱ ἀντίθετοι τυχὸν πρὸς τὶς ἀρχὲς αὐτὲς κανόνες τοῦ θετικοῦ δικαίου εἶναι κατὰ τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχας αὐτοδικαίως ἄκυροι.
Ἐὰν, λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, ὁ βασιλεὺς — ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν, εἶχε τὴν ἐποχὴ ἐκείνη καὶ τὴ νομοθετικὴ ἐξουσία — ἐπιτάσσῃ, ἔστω καὶ μὲ νόμο, τὸν ἰδιώτη νὰ κάμη ἀνήθικη πράξι, ὅχι μόνον δὲν πρέπει νὰ τὸν ὑπακούσῃ ὁ ἰδιώτης, ἀλλὰ πρέπει νὰ προσπαθήσῃ νὰ μεταπείσῃ τὸν ἐπιτάσσοντά, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται αὐτὸ νὰ τοῦ στοίχισῃ τὴ ζωή.
«Τέτοια φωνὴ— λέγει ὁ Β a u r — δὲν εἶχε ποτὲ μέχρι τότε ἀκούσει ὁ ἀρχαῖος κόσμος ἀπὸ τὸ στόμα λειτουργοῦ τῆς θρησκείας του».
Μιὰ ἀπὸ τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τοῦ φυσικοῦ δικαίου, ποὺ ὑπέρκεινται κάθε θετικοῦ δικαίου καὶ ἑπομένως κατισχύουν κάθε τυχὸν ἀντιθέτου πρὸς αὐτὴν διατάξεως τοῦ θετικοῦ δικαίου, εἶναι κατὰ τὸ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο καὶ ἡ ἀρχὴ «audiatur et altera pars», εἶναι ἡ ἀρχὴ «μηδένα δικάζειν ἀνήκουστον». Ἀρχή, ποὺ ἦταν μοιραῖο νὰ παραβιασθῇ εἰς βάρος του ἀπὸ τὴ λεγομένη «ληστρική» σύνοδο τῆς Δρυός, ἡ ὁποία τὸν ἐδίκασε καί, ὅπως θὰ ἐκθέσω σὲ λίγο, τὸν καθήρεσε, χωρὶς νὰ τὸν ἀκούσῃ.
Ὄχι μόνον, λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, εἶναι «ἐκτὸς παντὸς νόμου» τὸ νὰ καταδικάζεται κανεὶς ἀναπολόγητος, ἀλλὰ τέτοιο πρᾶγμα δὲν ἀπετόλμησαν οὔτε καὶ αὐτὰ τὰ βαρβαρικὰ δικαστήρια, τὰ δικαστήρια τῶν Σκυθῶν καὶ Σαυροματῶν ἢ ἄλλου βαρβαρικοῦ λαοῦ.
Καὶ εἶναι ὡσὰν νὰ ἀντιγράφουν τὸ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο    οἱ ὑπ' ἀριθ. 1811-1832 τοῦ 1969 ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, αἱ ὁποῖαι, ἀντιδρῶσαι πρὸς τὴν ἄνευ ἀπολογίας ἀπόλυσιν 21 δικαστικῶν λειτουργῶν, διεκήρυξαν ὅτι «τὸ δικαίωμα ἀκροάσεως παντὸς κρινόμενου προσώπου ἀποτελεῖ γενικωτέραν καὶ θεμελιώδη ἀρχὴν τοῦ δικαίου, διασφαλίζουσαν τὸ στοιχειῶδες δικαίωμα ὑπερασπίσεως καὶ ἐφαρμοστέαν κατ' ἀρχὴν ἐν πάσῃ εὐνομούμενῃ πολιτείᾳ».
Ἀλλὰ δυστυχῶς ἦταν μοιραῖ ο ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς νὰ πληρώσῃ προώρως μὲ τὴ ζωή του — σὲ ἡλικία μόλις 59 ἐτῶν — τὸν ἀγῶνα του γιὰ τὴν ἐπικράτησι τῶν ἀρχῶν τοῦ φυσικοῦ δικαίου καὶ τὴν παρρησία του ἔναντι τοῦ τυραννικοῦ καθεστῶτος τῆς ἐποχῆς του.
Ὅπως ἱστορεῖ ὁ βιογράφος του Θ ε ό δ ω ρ ο ς , ὑπῆρχε «νόμος βασιλικός», κατὰ τὸν ὁποῖον, ἐὰν ὁ βασιλεὺς ἢ ἡ βασίλισσα εἰσήρχοντο σὲ ξένο ἀμπέλι καὶ εἴτε «ἑκουσίως» εἴτε κατὰ λάθος («ἀκουσίως») ἤγγιζαν τὸν καρπὸ («ἥπτοντο ἐκ τοῦ καρποῦ»), τὸ ἀμπέλι περιήρχετο αὐτοδικαίως στὴν κυριότητα τῶν βασιλέων. Συνέβη λοιπὸν ἡ βασίλισσα Ε ὐ δ ο ξ ί α νὰ εἰσέλθῃ κατὰ λάθος («ἐξ ἀγνοίας»), ὅπως διετείνετο, στὸ ἀμπέλι μιᾶς χήρας, συνορευόμενο μὲ τὸ δικό της καὶ νὰ κόψη σταφύλια. Κατόπιν αὐτοῦ καὶ κατ' ἐφαρμογὴ τοῦ ἀνωτέρω νόμου ἡ βασίλισσα κατέλαβε τὸ ἀμπέλι καὶ ἠρνεῖτο νὰ τὸ ἀποδώση στὴ χήρα. Ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς κρίνει τὸ νόμο αὐτὸ ὡς αὐτοδικαίως ἄκυρο λόγῳ ἀντιθέσεώς του πρὸς τὸ φυσικὸ δίκαιο καὶ «ἐνοχλεῖ» — μὲ ἐπανειλημμένες ἐπισκέψεις του — τὴ βασίλισσα μὲ τὴ παράκλησι νὰ λυπηθῆ τὴ χήρα καὶ νά τῆς ἀποδώση τὸ ἀμπέλι. Κατὰ μία ὅμως εἰδικὴ πρὸς τοῦτο ἐπίσκεψι τοῦ      Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ  ἡ βασίλισσα διατάσσει νὰ κλείσουν τὴν πόρτα γιὰ νὰ μὴ δεχθῆ τὸ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο. Ἡ ἀντίδρασις τοῦ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ στὴν ἰταμὴ αὐτὴ παραβίασι τοῦ φυσικοῦ δικαίου ἦταν ἄμεση καὶ ἐντονώτατη: παραγγέλλει, ὅταν ἔλθῃ ἡ Εὐδοξία γιὰ νὰ εἰσέλθῃ στὴν ἐκκλησία, νὰ κλείσουν τὴ πόρτα καὶ νὰ τῆς ἀπαγορευθῆ ἡ εἴσοδος. Ἀποτέλεσμα: Ἡ πρώτη ἐξορία τοῦ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ κατόπιν τῆς λεγομένης «ληστρικῆς» Ἐκκλησιαστικῆς Συνόδου τῆς Δρυός, κατὰ τὴν ὁποία ἐπεκράτησαν οἱ δουλεύοντες στὸ παλάτι ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες καὶἐπέβαλαν στὸ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως ἀπὸ τὸ πατριαρχικὸ ἀξίωμα. Ἐξορία φοβερὴ («χαλεπωτάτη») — ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς τὴν χαρακτηρίζει —, διότι ἦταν ἐξορία στὴ νότια ἄκρη τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας — στὴν Κουκουσὸ τῆς Ἀρμενίας — σὲ «φυλακή» μέσα σὲ φρούριο, ποὺ ἐφρουρεῖτο ἀπὸ στρατιῶτες τοῦ βασιλέως. Ἐξορία, τὴν ὁποία ἀναγκάσθηκαν τὰ ἀνάκτορα νὰ ἀνακαλέσουν γιὰ νὰ κατασιγασθῇ ἡ κατακραυγὴ τοῦ λαοῦ καὶ ἔτσι ἐπανῆλθε ὁ  Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς θριαμβευτικὰ στὸ πατριαρχικό του θρόνο.
Ἀλλὰ ὕστερα ἀπὸ λίγο ἀκολούθησε δεύτερη ἐξορία, κατὰ τὴν ὁποία καὶ ὑπέκυψε ὁ Χρυσόστομος στὸ μοιραῖο, ἀπὸ τὶς ἀφόρητες κακουχίες ποὺ ὑπέστη ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες τοῦ βασιλέως. Διότι τὸν μετακινοῦσαν ἐπὶ τρίμηνον συνεχῶς καὶ ὑπὸ βροχήν, χωρὶς ἀνάπαυλα ἀπὸ τόπου εἰς τόπον. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκαναν οἱ στρατιῶτες, γιατί, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Π α λ λ ά δ ι ο ς, εἶχαν τὴν ὑπόσχεσι τῶν προϊσταμένων των, ὅτι, ἄν ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς πέθαινε — ὅπως καὶ πέθανε — κατὰ τὴν μεταφορά του ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, θὰ ἐλάμβανον ἀνώτερους βαθμούς.

Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον ἡ συμβολὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὸ θεμελιῶδες γιὰ τὴν νομικὴ ἐπιστήμη πρόβλημα τῆς ὀρθῆς μεθόδου ἑρμηνείας τοῦ δικαίου καὶ ἡ προσήλωσίς των στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ φυσικοῦ νόμου τὰ μόνα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα καταδεικνύουν τὴν ἑδραίαν νομικὴν κατάρτισιν τῶν μεγάλων αὐτῶν μορφῶν. Εἰδικώτερα ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν ἔργων τοῦ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ ἀποδεικνύεται ὅτι οὖτος ἦτο ἄριστος γνώστης τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου καὶ μάλιστα ὅλων τῶν κλάδων αὐτοῦ: τοῦ κληρονομικοῦ, τοῦ ἐνοχικοῦ, τοῦ ἐμπραγμάτου καὶ τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου.
Ὅσον ἀφορᾷ στὸ κ λ η ρ ο ν ο μ ι κ ὸ  δ ί κ α ι ο  ἀπὸ ἕνα παράδειγμα, ποὺ θὰ σᾶς ἀναφέρω, ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ      Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς ἐγνώριζε κατὰ βάθος ὄχι μόνον τὸ θεσμό, ἀλλὰ καὶ τὴ λεπτὴ νομικὴ λειτουργία τῆς ἐγκαταστάσεως κληρονόμου ὑπὸ ἀναβλητικὴν ἐξουσιαστικὴν αἵρεσιν, πράγματα τὰ ὁποῖα μόνον ἄρτιος νομικὸς μπορεῖ νὰ γνωρίζῃ.
Ὅπως λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, ἐπὶ τῆς «διαθήκης χρημάτων» ἢ τῆς «διαθήκης γηΐνων ἀγαθῶν», ὁ ἐγκατάστατος κληρονόμος «πᾶσαν ἐπιδείκνυται σπουδήν» νὰ ἰδῇ ὑπὸ ποὶους ὅρους τοῦ ἔχει καταλειφθῆ ἡ κληρονομία, ἔτσι καὶ ἐπὶ τῆς «πνευματικῆς διαθήκης» τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ ἐξετάσωμεν ὑπὸ ποὶους ὅρους ἔχει καταλειφθῆ εἰς ἡμᾶς ἡ κληρονομία τῶν «αἰωνίων ἀγαθῶν» («ἐπὶ τίσιν ὁ κλῆρος οὗτος καταλέλειπται»). Λοιπόν, λέγει, τὴν κληρονομία αὐτὴ δὲν μᾶς τὴν ἄφησε ὁ Θεὸς «ἁπλῶς», ἀλλὰ «ὑπὸ αἵρεσιν» καὶ μάλιστα ὑπὸ δύο αἱρέσεις. Ἡ πρώτη αἵρεσις εἶναι: Τήρησις καθ' ὅλην τὴν ζωήν μας τῆς ἐντολῆς «ἃ θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱἄνθρωποι, ταῦτα καὶὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς». Ἡ δὲἡ «ἄλλη», ἡ δευτέρα «αἵρεσις»: «Τὸἀγαπᾶν τὸν πλησίον ὡς ἑαυτόν».
Ὄχι δὲ μόνον τοῦ κληρονομικοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐ ν ο χ ι κ ο ῦ   δ ι κ α ί ο υ  εἶναι βαθὺς γνώστης ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο -    μ ο ς, ἀπὸ τὸὁποῖο ἐνοχικὸ δίκαιο ἀρύεται ἄφθονα ἐπιχειρήματα στὶς ὁμιλίες του. Οὕτω λ.χ. γνωρίζει κατὰ βάθος τὴ λεπτὴ καὶ οὐδόλως νοητὴἀπὸ κάθε μὴ νομικὸἔννοια τῆς ρωμαϊκῆς obligatio, τῆς «ἐνοχῆς» ἢ «ὀφειλῆς» (ἀπό τῆς πλευρᾶς τοῦὀφειλέτου), τὴν ὁποία καὶ χρησιμοποιεῖ κατὰ τρόπο πράγματι ἀριστοτεχνικὸ γιὰ νὰ καταστήσῃἀνάγλυφο τὴν «ὀφειλή», τὸ «χρέος» τοῦ καθενός μας νὰἀγαπῶμε τὸν πλησίον μας.
Τὸ «χρέος τῆς ἀγάπης», λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, εἶναι «χρέος ἀεὶ μὲν ἐκτιννύμενον — δηλαδὴ πάντοτε καταβαλλόμενον —, ἀεὶ δὲὀφειλόμενον». Δηλαδή: χρέος, τὸὁποῖον ἔχει τὴν ἑξῆς ἰδιορρυθμία: καίτοι πάντοτε καταβάλλεται, πάντοτε ὀφείλεται. Ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὰ χρέη τοῦἀνθρωπίνου δικαίου, τὰὁποῖα, ἐὰν καταβληθοῦν, ἀποσβέννυνται. Εἰδικὴἐκδήλωσι τοῦ χρέους αὐτοῦἀποτελεῖ τὸ χρέος τῆς ἐλεημοσύνης πρὸς πτωχούς, ἡὁποία ἐλεημοσύνη ἔχει χαρακτῆρα δανείου, ἀλλὰ δανείου ποὺἔχει τὴν ἑξῆς ἰδιομορφία, τὴν ἑξῆς «φύσιν ξένην καὶ παράδοξον», ὅπως λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς: ὅτι ἕτερός ἐστιν ὁ λαμβάνων (ἐννοεῖται: τὸ δάνειον) καὶἕτερος ὁ τῷ δανείῳἑαυτὸν ὑπεύθυνον καθιστάς». Δηλαδὴἄλλος λαμβάνει τὸ δάνειο — τὸ λαμβάνει ὁ πτωχὸς — καὶἄλλος καθίσταται «χρεώστης» πρὸς ἀπόδοσιν αὐτοῦ∙ χρεώστης εἶναι ὁ Θεός. Καὶ εἶναι πολὺ πιθανὸν ὅτι, λέγων τὰἀνωτέρω ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, ἔλαβεν ὡς πρότυπο τὴν περίφημο ρῆσι τοῦ ρωμαίου νομικοῦ Ο ὐ λ π ι α ν ο ῦ, ὁὁποῖος, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ παρόμοια ρωμαϊκὴ λύσι ἐπὶ θέματος, στὸὁποῖο ἄλλος ἐλάμβανε τὸ δάνειον καὶἄλλος ὤφειλε νὰ τὸἀποδώσῃ, ἀπεφάνθη ὅτι «ἐπὶ δανείου τινὰ παρὰ τὴν ἀκρίβειαν ἐδέχθησαν».
Ὁμοίως ἀπὸἀρκετὰ χωρία τῶν ἔργων τοῦ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ προκύπτει ὅτι οὗτος ἐγνώριζε ἄριστα τὸ θεσμὸ τόσον τῆς προσωπικῆς, ὅσον καὶ τῆς ἐμπραγμάτου ἀσφαλείας τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου.. Ἐνῷ, λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, ὁ πτωχὸς τελεῖἐν ἀδυναμίᾳ νὰ παράσχῃ οἱανδήποτε ἀσφάλειαν, ὅταν δανείζεται, ὁἔχων χρήματα δὲν θέλει ποτὲ νὰ δανείσῃ χωρὶς ἀσφάλεια («ὁ χρήματα ἔχων μηδαμοῦ δανείζειν θέλει ἄνευ ἀσφαλείας∙ ἀπαιτεῖ γὰρ ὁ δανείζων ἢὑποθήκην ἢἐνέχυρα ἢ τὸν ἄντιφωνοῦντα ἢ καὶ διὰ τῶν τριῶν τούτων ἀσφαλειῶν ἐμπιστεύει τὰἑαυτοῦ χρήματα ἢἐγγύας δεχόμενος, ὡς ἔφθην εἰπών, ἢὑποθήκην πραγμάτων ἢἐνέχυρα»).
Ὅσον ἀφορᾷ στὸ ρωμαϊκὸ ο ἰ κ ο γ ε ν ε ι α κ ὸ  δ ί κ α ι ο, εἶναι πάρα πολλὰ τὰ χωρία τῶν ἔργων τοῦ Χρυσοστόμου, ἀπὸ τὰ ὁποῖα προκύπτει, ὅτι ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς εἶχε ἀρίστη γνῶσι αὐτοῦ. Ἔτσι λ. χ. ἐγνώριζε κατὰ βάθος ὅλα τὰ τόσον δύσκολα προβλήματα τοῦ θεσμοῦ τῆς προίκας τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου καὶ ἀπεδοκίμαζε καὶ ἐπετίθετο μὲ σφοδρότητα κατὰ τῆς προίκοθηρίας καὶ γενικώτερα κατὰ τῆς ἄγρας πρὸς γάμον πλουσίων γυναικών. Ἀρκοῦμαι ἐδῶ νὰ μνημονεύσω ἕνα χωρίο, διότι, παρὰ τὴν πάροδο τόσων αἰώνων, εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρο. «Κ α ὶ γ ὰ ρ — λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς — π ο λ λ ῶ ν   ἤ κ ο υ σ α  λ ε γ ό ν τ ω ν  ὁ  δ ε ῖ ν α  ε ὐ π ο ρ ώ τ ε ρ ο ς  γ έ γ ο ν ε   ἀ π ὸ  τ ο ῦ  γ ά μ ο υ,   π έ ν η ς   ὤ ν∙ ἐ π ε ι δ ὴ  γ υ ν α ῖ κ α  ε ὔ π ο ρ ο ν  ἔ λ α β ε ,   π λ ο υ τ ε ῖ  κ α ὶ  τ ρ υ φ ᾷ  ν ῦ ν. Τί λέγεις ἄνθρωπε; Ἀπὸ γυναικὸς κερδαίνειν ἐπιθυμεῖς (ἐπιθυμεῖς νὰ κερδίσῃς ἀπὸ γυναῖκα, δήλ. ἀπὸ τὸν γάμο σου) καὶ οὐκ αἰσχύνῃ(«καὶ δὲν ντρέπεσαι), οὐδὲἐρυθριᾶς (καὶ δὲν κοκκινίζεις); Οὐδὲ εἰς γῆν καταδύῃ («καὶ δὲν σὲ καταπίνει ἡ γῆ) τοιούτους κερδῶν ἐπιζητῶν τρόπους;».
Καὶ εἶναι τὸ χωρίο αὐτὸ ἐπίκαιρο γιατί, ὅσο καὶ ἂν ὁ σύγχρονος νομοθέτης προσπαθῇ νὰ βελτίωσῃ τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, καταργῶν τὸ θεσμὸ τῆς προικός, ἡ ἄγρα πλουσίων γυναικῶν πρὸς γάμον θὰ ἐξακολουθῇ νὰ στιγματίζῃ τὴν κοινωνία μας καὶ δὲν θὰ ἐξαλειφθῇ παρὰ μόνον ἂν ἀνυψωθῇ τὸ ἠθικὸ καὶ πολιτιστικό μας ἐπίπεδο.
Ὅσον ἀφορᾷ στὸ Γ ρ η γ ό ρ ι ο, τὸἀψευδέστερο δεῖγμα τῆς ἑδραίας νομικῆς παιδείας του ἀποτελεῖἡ διασωθεῖσα διαθήκη του, ἡὁποία ἔχει διατυπωθῆ μὲ τέτοια νομικὴἀκριβολογία, ποὺ θὰ τὴν ἐζήλευε καὶὁ καλύτερος νομικός.
Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε ὅτι ἡ διαθήκη αὐτὴ μαρτυρεῖ γνῶσι τῆς λεπτῆς διακρίσεως τῆς ἐγκαταστάσεως κληρονόμου ἀπό της κληροδοσίας, καθὼς καὶ τῆς κατὰ τὸ ρωμαϊκὸ δίκαιο διακρίσεως τῆς διαθήκης ἀπὸ τοῦ κωδικέλλου. Διακρίσεων ποὺ μόνον ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει νομικὴ παιδεία, μπορεῖ νὰ γνωρίζῃ.•
Ἐξ ἄλλου ἀρίστη νομικὴ παιδεία μαρτυροῦν καὶ τὰἔργα τοῦ Β α σ ι λ ε ί ο υ, ἀπὸ τὰὁποῖα προκύπτει βαθεῖα γνῶσις ὄχι μόνον τοῦἰδιωτικοῦ δικαίου, ἀλλὰ καὶ τοῦ δημοσίου δικαίου, ἰδίως δὲ τῶν βασικῶν προβλημάτων τοῦ ποινικοῦ δικαίου.
Ἀπαράμιλλος δὲ εἶναι πράγματι, ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖον οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι λαμβάνουν θέσι ἔναντι θεμελιωδῶν προβλημάτων τοῦ   π ο ι ν ι κ ο ῦ  δ ι κ α ί ο υ μὲ γνώμονα τὸ   σ κ ο π ὸ  τ ῆ ς  π ο ι ν ῆ ς.
«Τοὺς γὰρ τῳ ὁτιοῦν ἀδικοῦντας» — λέγει ὁ Β α σ ί λ ε ι ο ς— «οὐχ ὑπὲρ τῶν ἤδη γεγενημένων κολάζομεν, ἀλλ᾿ὅπως ἂν ἢ αὐτοὶ πρὸς τὸ λοιπὸν ἀμείνους γένοιντο ἢ ἑτέροις ὑπάρξαιεν τοῦ σωφρονεῖν παράδειγμα». Δηλαδή: «Τοὺς ὁπωσδήποτε ἀδικοῦντες δὲν τοὺς τιμωροῦμε ἕνεκα τοῦ διαπραχθέντος ἀδικήματος, ἀλλὰ ἢ γιὰ νὰ βελτιωθοῦν στὸ μέλλον αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἢ γιὰ νὰ ἀποτελέσουν παράδειγμα σωφρονισμοῦ γιὰ τοὺς ἄλλους». «Οὐδεὶς νομοθετῶν — λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς— πρὸς ἀπειλήν λέγει μόνον, ἀλλὰ καὶ πρὸς σωφρονισμόν». Δηλαδή: Κανένας νομοθέτης δὲν νομοθετεῖ μόνον γιὰ νὰ ἀπειλήσῃ, μόνον γιὰ νὰ ἐκφοβίσῃ, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ σωφρονίσῃ. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ ποινὴ ἔχει ὡς σκοπὸ ἀφ᾿ἑνὸς μὲν τὸ «σωφρονισμό» τοῦ ἀδικήσαντος, τὴν εἰδικὴ πρόληψι, ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα—, ἀφ᾿ἑτέρου δὲ ὅπως «τῇ τιμωρίᾳ ἐκείνου καὶ τῷ  δέει τοῦ μὴ τὰ αὐτὰ παθεῖν σωφρονέστεροι γίνωσιν οἱ μετὰ ταῦτα», δηλαδὴ ὅπως μὲ τὴν τιμωρία ἐκείνου καὶ μὲ τὸ φόβο μὴ πάθουν τὰ ἴδια, οἱ ἄλλοι γίνουν σωφρονέστεροι — δηλαδὴ τὴ γενικὴ πρόληψι, ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα.

Τὴν δὲ «μετάνοια» ὡς μέσον βελτιώσεως τοῦ ἐγκληματίου καὶ οὕτω ὡς μέσον εἰδικῆς προλήψεως μελλόντων ἐγκλημάτων χαρακτηρίζει προσφυῶς ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς ὡς «φάρμακον ἁ μ α ρ τ η μ ά τ ω ν κωλῦον αὐτοῖς περιπεσεῖν». Ὡς φάρμακον, δηλαδή, τὸ ὁποῖον ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ διαπράξουν νέα ἐγκλήματα. Μὲ ὅπλο δὲ τὸ φάρμακο αὐτὸ ὁ  Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς δίνει καὶ κερδίζει τὴ γνωστὴ μάχη του κατὰ τοῦ αὐτοκράτορος Ἀ ρ κ α δ ί ο υ, ὁ ὁποῖος ἐθέσπισε νόμο, μὲ τὸν ὁποῖο ἐξαιροῦσε ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἄσυλο τοὺς διαπράξαντας ἐγκλήματα κατὰ τοῦ βασιλέως. Ἐγκλήματα, τιμωρούμενα μὲ τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου. Ὁ προσφεύγων στὴν ἐκκλησία, λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, προσφεύγει ὄχι εἰς τοὺς «τοίχους τῆς Ἐκκλησίας», ἀλλ᾿ εἰς τοὺς «νόμους τῆς Ἐκκλησίας», κατὰ τοὺς ὁποίους ὁ μετανοῶν ἀπαλλάσσεται πάσης ποινῆς. Καὶ ἔτσι ἐπέτυχε νὰ μὴ παραδώσῃ στὸν αὐτοκράτορα Ἀρκάδιο καὶ νὰ διασώσῃ ἀπὸ βεβαία θανατικὴν ἐκτέλεσιν τὸν Ε ὐ τ ρ ό π ι ο, ποὺ εἶχε διαπράξει ἔγκλημα κατὰ τοῦ βασιλέως.
Ὅσον ἀφορᾷ στὸ μέγεθος τῆς καταγνωστέας ποινῆς, οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι κηρύσσουν ὅτι ἡ ποινὴ πρέπει νὰ εἶναι «σύμμετρος», δηλαδὴ πρέπει νὰ ἐπιβάλλεται μὲ γνώμονα ἀφ᾿ἑνὸς μὲν τὸ μέγεθος τοῦ προσβαλλόμενου ἀγαθοῦ, ἀφ᾿ἑτέρου δὲ τὴν προσωπικότητα τοῦ κατηγορουμένου. Ὡς πρὸς τὸ τελευταῖο αὐτὸ κριτήριο ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς εἶναι κατηγορηματικός. Ἐὰν ἐπορνεύθη μιὰ πλούσια καὶ μιὰ πτωχή, δὲν θὰ τιμωρηθοῦν μὲ τὴν ἴδια ποινὴ.
Καὶ ἐρωτᾶται: Αὐτὲς ἀκριβῶς δὲν εἶναι καὶ οἱ σύγχρονες ἀντιλήψεις περὶ ποινῆς;
Βεβαίως τὴν βάσιν τῆς περὶ ποινῆς διδασκαλίας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπετέλεσε ὁ Π λ ά τ ω ν. Τὸ νέον ὅμως στὴ διδασκαλία τῶν Τριῶν Ἰεραρχῶν ἔγκειται στὸ ὅτι ἐπροχώρησαν καὶ πέραν τῶν περὶ ποινῆς ἀντιλήψεων τοῦ Πλάτωνος, διότι ἔδωκαν ἰδιαίτερη ἔμφασι διὰ μὲν τὴν ἀποτροπὴ τελέσεως νέων ἐγκλημάτων, στὴ διὰ «μετανοίας» ἠθικοποίησιν τοῦ ἐγκληματίου ὡς παράγοντα τῆς εἰδικῆς προλήψεως, διὰ δὲ τὴν ἐπιμέτρησιν τῆς ποινῆς εἰς τὸν παράγοντα «προσωπικότης τοῦ ἐγκληματίου».
Ἀπὸ τὰ ἐκτεθέντα κατεδείχθη, νομίζω, πλήρως ὅτι οἱ τρεῖς Ἱεράρχαι δὲν ἦταν μόνον — ὅπως νομίζεται συνήθως — κορυφαῖοι Ἐκκλησιαστικοὶ Πατέρες καὶ γίγαντες τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ ἦταν καὶ κράτιστοι νομικοί. Καὶ μάλιστα νομικοί, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἀξιοποίησαν πλουσίως τὴν ἑδραία νομική τους παιδεία γιὰ τὸ ἀποστολικό τους ἔργο, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπικουρία της ἀφ᾿ἑνὸς μὲν συνέβαλαν σπουδαίως καὶ στὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία καὶ ἀναμόρφωσι τοῦἀνθρωπίνου δικαίου, ἀφ᾿ἑτέρου δὲ διεκήρυξαν πρὸ δέκα ἕξ ἤδη αἰώνων πρωτοπορειακὲς νομικὲς ἰδέες, οἱ ὁποῖες ὄχι ὀρθῶς θεωροῦνται συνήθως ὅτι εἶναι γέννημα τῆς νεωτέρας ἐποχῆς.
Ὁ λόγος δέ, γιὰ τὸν ὁποῖο παρὰ τὴν ἄρτια νομική τους παιδεία ἐγκατέλειψαν οὗτοι τὴ δικηγορία, εἶναι ὅτι τὸ ἐπάγγελμα τοῦτο, ὅπως ἠσκεῖτο στὴν ἐποχή τους, δὲν συνεβιβάζετο πρὸς τὴν ἠθική τους εὐαισθησία καὶ τὶς περὶ δικαίου ὑγιεῖς ἀντιλήψεις τους. «Οἱ νόμοι οἱ ἀνθρώπινοι», λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, «οὐ πάντες τὸ δίκαιον ἔχουσι».. Δηλαδὴ οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι δὲν εἶναι ὅλοι δίκαιοι. Μὲ ἄλλα λόγια ὑπάρχει καὶ ἀνθρώπινο δίκαιο ἄδικο (ius iniustum). Κατ᾿ἀντίθεσιν πρὸς τοὺς θείους νόμους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὅλοι δίκαιοι, οἱ ὁποῖοι «ἡλίου φαιδρότεροι μένουσι». Ὅπως δὲ μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱστορικός τῆς Ἐκκλησίας Σ ω κ ρ ά τ η ς, ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς ἐγκατέλειψε τὴ δικηγορία, «συνιδὼν τὸν ἐν δικαστηρίοις... ἄδικον βίον».
Εἰδικῶς ὡς πρὸς τοὺς πλουσίους διαδίκους τῆς ἐποχῆς του, παρατηρεῖ ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, ὄχι μόνον διαφεύγουν οὗτοι τὴν τιμωρία, ἀλλὰ συμβαίνει καὶ νὰ χειροκροτοῦνται εἰς τὰ δικαστήρια («ἐν δικαστηρίοις κροτεῖσθαι»). Ἐὰν ἦταν εὔκολο, προσθέτει, νὰ δώσουν οἱ πλούσιοι λόγον τῶν πράξεών των ἐνώπιον τῶν δικαστηρίων, οἱ φυλακὲς θὰ ἦταν γεμᾶτες ἀπὸ αὐτοὺς («ἐκ τούτων ἂν εὗρες ἐμπεπλησμένα τὸ δεσμωτήρια»).
Ὅσον ἀφορᾷ στὸ Γ ρ η γ ό ρ ι ο, οὗτος ἐγκατέλειψε τὴν δικηγορία γιὰ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὰς «ἀδίκους κρίσεις τῶν δικαστηρίων καὶ ἀπὸ τὰ ψεύδη τῶν δικηγόρων τῆς ἐποχῆς του», ὅπως ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὁ βιογράφος του.
Ἀλλὰ ὄχι μόνον ἐγνώριζαν ἄριστα τὸ δίκαιον οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, ἀλλὰ σὰν γνήσιοι μαχηταὶ εἶχαν τὸ θάρρος νὰ ἐφαρμόζουν ἔμπρακτα τὶς ἠθικονομικὲς ἀρχές τους, μὴ διστάζοντες νὰ ἀντιταχθοῦν στὰ τυραννικὰ καθεστῶτα τῆς ἐποχῆς των, ἐκθέτοντες ἄνα πᾶσαν στιγμὴν σὲ κίνδυνο καὶ αὐτὴ τὴ ζωή τους. Ἕνας μάλιστα ἀπὸ αὐτοὺς - ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς — ἐπλήρωσε πράγματι μὲ τὴ ζωὴ του τὶς ἀρχὲς του αὐτές, ὅπως ἀνέφερα ἤδη προηγουμένως. Γεγονὸς ποὺ πρέπει νὰ τοὺς καταξιώνη ἀκόμη περισσότερο στὰ μάτια τῶν νεωτέρων.
Διότι εἶναι κοινὸς τόπος ὅτι πολλοὶ οἰκοδομοῦν θεωρίες, ποὺ προκαλοῦν ἀντιδράσεις στοὺς ἰσχυρούς, καὶ τὶς διδάσκουν, ἀλλὰ ὅταν ἔλθουν στὴ δοκιμασία τῆς ἔμπρακτης καὶ αὐτοπρόσωπου ἐφαρμογῆς των, δειλιάζουν καὶ εἴτε τὶς ἀποκηρύσσουν, εἴτε συμβιβάζονται καὶ τὶς τροποποιοῦν.
Αὐτὴ εἶναι μὲ μεγάλη συντομία ἡ σκιαγράφησις τῶν μεγάλων αὐτῶν θεολογικῶν Μορφῶν, θεωρούμενη ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς νομικῆς ἐπιστήμης.
Σκιαγράφησις, ἡ ὁποία ἔχει, νομίζω, ἀξία γιὰ τὴ σημερινὴ ἐποχή, ἡ ὁποία ὄχι σπάνια βάλλει κατὰ τῶν παραδεδεγμένων αἰωνίων πνευματικῶν ἀξιῶν.
Σκιαγράφησις, ἐξ ἄλλου, ποὺ ἔχει γιὰ τὸ Πανεπιστήμιό μας καὶ τὴν ἰδιαίτερη ἀξία ὅτι ἐνισχύει τὴ θέσι ὅτι τὶς αἰώνιες ἀξίες τῆς ζωῆς ἀντιπροσωπεύει κατὰ τρόπο ἐπάξιο καὶ ἀπαράμιλλο τὸ δεξιά της ἕδρας αὐτῆς λάβαρο τοῦ Πανεπιστημίου: Τὸ λάβαρο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τῶν ἀνεπανάληπτων ἐκείνων πνευματικῶν μορφῶν, οἱ ὁποῖες προσέθεσαν ὡς τρίτο στόχο τῆς παιδείας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ἀρετή, τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη. Τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία, ὅπως ἐτόνισα πρὸ ἡμερῶν ἀπὸ τῆς θέσεως αὐτῆς, εἶναι ἡ μόνη δύναμις ποὺ μπορεῖ νὰ δαμάση τὸ θηρίο, ποὺ ὀνομάζεται «ἐγωισμός» στὰ ἄτομα καὶ στὰ ἔθνη, καὶ ἑπομένως νὰ ὁδηγήσῃ εἰς συνεννόησιν καὶ συναδέλφωσιν τῶν λαῶν. Μὲ ἄλλα λόγια εἶναι ὁ μόνος δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ λεωφόρο της εἰρήνης.Ἐὰν ὑπάρχη ἀγάπη, λέγει ὁ Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς, «πάντα ἂν ἐκποδὼν ἐγεγόνει τὰ κακά», θὰ ἐτίθεντο ἐκποδὼν ὅλα τὰ κακὰ καὶ ἑπομένως «οὔτε πόλεμοι θὰ ἐγίνοντο οὔτε μάχες».


ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Ερώτηση.Τι είναι ή ανθρωπινή απάθεια;
Απόκριση.
Απάθεια είναι, όχι το να μη αισθάνονται οί αγωνιστές τα πάθη, αλλά το να μη τα δέχονται. Λόγω των πολλών και ποικίλων αρετών πού απέκτησαν, φανερών και κρυφών, ασθένησαν τα πάθη μέσα τους και δεν μπορούν να επαναστατήσουν εύκολα κατά της ψυχής. Και ή διάνοια δεν χρειάζεται πάντοτε να προσεχή σ' αυτά διότι είναι πάντοτε γεμάτη από αισθήματα πού προέρχονται από την μελέτη και την κοινωνία των αρίστων σκέψεων οί όποιες κινούνται με σύνεση στον νου. Και όταν τα πάθη αρχίσουν να κινούνται, ξαφνικά ή διάνοια αρπάζεται από κάποια σκέψη πού συλλαμβάνεται από τον νου και φεύγει από κοντά τους έτσι τα πάθη μένουν αργά.

Όπως είπε ο μακάριος Μάρκος ο νους που με την χάρη του Θεού επιτελεί πράξεις ενάρετες και πλησιάζει στην γνώση, λίγη αίσθηση λαμβάνει από το άλογο μέρος της ψυχής διότι ή γνώσις του ανθρώπου αρπάζεται στα ύψη και τον αποξενώνει από όλα τα πράγματα του κόσμου, λόγω της αγνείας, της λεπτότητας, της ελαφρότητας και της οξύτητας του νου της. Και λόγω της ασκήσεως των, καθαρίζεται ο νους των και γίνεται διαυγής, επειδή ή σάρκα τους ξηραίνεται από την επίδοση στην ησυχία και την εμμονή σ' αυτήν. Έτσι εύκολα και γρήγορα επέρχεται στον καθένα τους ή θεωρία και τους οδηγεί στην έκσταση. Από τότε γίνονται γεμάτοι θεωρία, ή διάνοια τους δεν στερείται σύνεση ποτέ, αντιθέτως μάλιστα έχουν όλα εκείνα πού τους φέρει ο καρπός του Πνεύματος.

Με την πολυχρόνια συνήθεια εξαλείφονται οι αναμνήσεις της καρδίας των, πού ανακινούν στην ψυχή τα πάθη και ή δύναμις της εξουσίας του Διαβόλου. Πράγματι, όταν ή ψυχή δεν επικοινωνεί με τα πάθη, μελετώντας τα, διότι ασχολείται διαρκώς με άλλη φροντίδα, τότε ή δύναμις των ονύχων των παθών δεν μπορεί να κυριάρχηση στις πνευματικές της αισθήσεις.