Quantcast
Channel: ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Viewing all 1937 articles
Browse latest View live

Εννέα Σωτήριες Ικεσίες εις την Υπεραγία Θεοτόκο

$
0
0
Εννέα Σωτήριες Ικεσίες εις την Υπεραγία Θεοτόκο
- Μοναχού Κυπριανού Αγιορείτου 

«Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και Ευλογημένος ο Καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών»


ΠρόλογοςΆγχος, απελπισία, κατάθλιψη, σύγχυση, έννοιες οικίες στον σημερινό άνθρωπο που διαισθάνεται ότι ίσως και να μην έχει αύριο στη ζωή του.

Πράγματι υπάρχει πολύς πόνος, ταραχή, ανασφάλεια και οδύνη γύρω μας, αλλά και σε μας τους ίδιους ακόμη. Όλοι μας νιώθουμε ότι στην καθημερινότητά μας βιώνουμε ένα κλίμα γενικής αβεβαιότητας. Οι ανθρώπινες δραστηριότητες δείχνουν να τελματώνουν, οι συνειδήσεις φαίνονται παγερές, τα λόγια των ανθρώπων ακούγονται ψεύτικα.


Χάσαμε απ’ ότι φαίνεται στη ζωή μας τις ουσιαστικές χαρές και αρκούμαστε να συνηθίζουμε ευκαιριακές ικανοποιήσεις.

Ο σημερινός άνθρωπος δείχνει ανήμπορος να αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια γύρω του τα πράγματα και καταφεύγει από πονηρία σε πονηρία και από ψεύδος σε ψεύδος. Πλεονέκτης, εγωιστής, απαιτητικός, νευρωτικός, υποκρίνεται σκυθρωπός στις σχέσεις του, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στην εργασία του και δυστυχώς και στην οικογένειά του.

Παλεύει με τα δικά του πάθη και τα πάθη των άλλων. Ο νους του θολωμένος περισπάται στα μάταια πολλάκις και σε μεταφυσικές πλάνες, προκειμένου να επουλώσει τα υπαρξιακά κενά του, βασανιζόμενος και καταδυναστεύοντας τη φύση της ψυχής του. Δεν ξέρει αληθινά τι του φταίει. Δυστυχώς πολλά μπορεί κανείς να περιγράψει για τη σημερινή κατάσταση στην οποία περιήλθε ο άνθρωπος και η κοινωνία. Το θέμα είναι ΕΝΑ όμως:

Ο άνθρωπος έχασε το δρόμο του. Δεν σκέφτεται τον Θεό. Το λυπηρό είναι ότι τον θυμάται όταν θέλει μονάχα να γογγύσει και να βρίσει. Όπως συμπεριφέρεται προς τον συνάνθρωπό του, έτσι πολλές φορές με αναίδεια συμπεριφέρεται και προς τους Αγίους, την Παναγία, τον Χριστό, αγνοώντας ότι μόνο σ’ αυτούς θα βρει πάντοτε τη γαλήνη, την αλήθεια, την ζεστασιά, τη σιγουριά, 
που τόσο ανάγκη έχει από όλα αυτά.

Συσσωρεύει πάνω του με άγνοια πολλάκις, αλλά με ευσυνείδητη δυστυχώς αδιαφορία τις αρνητικές ενέργειες και συνήθειες του διαβόλου και μάλιστα τις τρέφει ποικιλοτρόπως, νομίζοντας ότι έτσι κατακτάει ή κατευθύνει τις ανθρώπινες δυνάμεις του.

Τι κρίμα. Οι ψυχές μας υποφέρουν και ενώ το γνωρίζουμε, το νιώθουμε, δεν κάνουμε τίποτα απολύτως, τουναντίον επιθυμούμε να καταπιανόμαστε με τα αντίθετα, με ό,τι φέρνει δυσφορία στο τέλος μέσα μας. Και όλα αυτά διότι «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».

Κι όμως ολόκληρη αυτή η ομίχλη εξαφανίζεται όταν ο άνθρωπος γνωρίσει το μυαλό του, την ψυχή του, τις πράξεις του προς τον Θεό. Μόλις Τον αναζητήσει, μόλις Του εξομολογηθεί τις αδυναμίες του, τα πάθη του, τις στενοχώριες του, τις αμαρτίες του, τους πόθους του, τις αγωνίες του, τότε ο άνθρωπος πραγματικά μέσα του ειρηνεύει, παίρνει θάρρος, χαίρεται. Θέλει να ζήσει τα πάντα μέσα στη Σοφία του Θεού, ελπίζει, έχουν νόημα οι πεποιθήσεις του, γιατρεύεται, αποκτάει δύναμη για ζωή, απολαμβάνει την ύπαρξή του και ό,τι έχει γύρω του, ό,τι βλέπει, ό,τι ακουμπάει, ό,τι νιώθει.

Όλα αλλάζουν, ο εσωτερικός του κόσμος μεταστοιχειώνεται. Τρέφεται και χαίρεται πλέον μόνο από καλούς λογισμούς που τον πλουτίζουν από μια ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, που μεταλλάσει μέρα με τη μέρα τη ζωή του και τις αξίες της. Τότε αρχίζει και βλέπει, πάνω του και γύρω του συνέχεια θαύματα της Χάριτος του Θεού προς τον άνθρωπο και ευφραίνεται. Δίνει ΑΓΑΠΗ και εισπράττει ΑΓΑΠΗ και από ανθρώπους και από τον Ίδιο τον Θεό και αέναα ΧΑΙΡΕΤΑΙ.

Τότε, θέλει να ζει κοντά σε ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό. Θέλει να γνωρίσει και να μοιάσει στους Αγίους, να κοιτάξει κατάματα την Μεγαλόχαρη Παναγία, ν’ απλώσει το χέρι του να ακουμπήσει τον Ίδιο τον Χριστό, να Τον αγκαλιάσει.

Τότε ως εκ θαύματος, του αποκαλύπτεται στην ψυχή η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ που είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Κάθε μέρα το νιώθει όλο και περισσότερο. Τα αδιέξοδα το ένα μετά το άλλο γκρεμίζονται.

Ο άνθρωπος ξαναγεννιέται. Εύχεται και προσεύχεται. Διαβαίνει το δρόμο προς τον Παράδεισο. Έτσι απλά ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τα σκοτάδια της δυστυχίας που τον εξουθενώνουν μακριά από τον Θεό.

Αυτό το μικρό αλλά σπουδαίο ποίημα που ακολουθεί, είναι ένα θαύμα δωρεάς από την ΙΔΙΑ 
την Παναγία και τη Χάρη Της, συνάνθρωπέ μου.

Η Δέσποινα του κόσμου, η Παναγία μας, δώρησε με τη Χάρη των Αγίων Ονομάτων Της να επιζητούμε τη λύση, τη δύναμη, την παρουσία Της, το θαύμα Της, σε ό,τι μας απασχολεί στη ζωή μας.

Εντρύφησε στη μελέτη των ικεσιών αυτών και στην παρακλητική τους δύναμη και θα δεις κάθε μέρα όλα να ΑΛΛΑΖΟΥΝ στην ψυχή σου, στο μυαλό σου, στη ζωή σου.

Η Χάρη Της θα σε γεμίζει συνέχεια με τα άρρητα της Αγάπης Της. Την Αγάπη που γεύεται και ο 
Ουράνιος κόσμος, αλλά και ολόκληρη η Οικουμένη.

«Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν»

ΠΡΩΤΗ ΕΥΧΗ

Παναγία Θεοτόκε Παρθένε βασιλεύουσα, Κάλλος Ουράνιο, την πίστη ημών ευφραίνουσα, η Υψηλοτέρα των Ουρανών, το ύδωρ της ζωής, η Δυναστεία των αγαθών, Ζωοδότειρα, Ηγεμονίς, Άνθος εύοσμον, του Δημιουργού των πάντων Θεού εικόνα έμψυχη, χαράς πηγή συμβάντων, Δόξα των Αγγέλων, η αείρρυτος η υμνωδία.

Η Ασύγκριτος, Θεού οσμή και ευωδία, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Ζωηφόρε, της Τριάδος της Αγίας Ευλογία, Δύναμις Θεία, νόσων ιατρός, Γιάτρισσα Αγία. Ο λόγος και το έλεος της άπειρης Αγάπης του Θεού, Πεσόντων ανάκληση, Όπλο σωτηρίας κάθε αμαρτωλού, η φοβερή κατάπτωση του εχθρού, Δύναμις Αγία. Λυτήριον λύπης, Διάδωσμα πιστών και Θεραπεία.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΧΗ

Ουρανών Υψηλοτέρα, Άγιον Ρόδον το Αμάραντον, Δεομένη Μήτηρ των πιστών, Άνθος χαράς ακράδαντον, Άρμα λαμπρόν βασιλικόν της Τρισηλίου Αρχής.

Ανακαίνιση του Κόσμου, στολή ουσίας κτιστής. Η Δέσποινα πάντων ημών, η παρισταμένη τω Θεώ, Όμμα αθέατων θεωριών, το παλάτιο το αγαθό, Ίαση ωκεία, Γοργοϋπήκοε, φοβερή βροντή Θεία, Πορταΐτισσα, και Δύναμις ασθενούντων, η παραμυθία, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Η λυχνία η φωτοφόρος, Μυριώνυμη Ουρανών. Η λύτηρα των νόσων, σωτηρία των Χριστιανών. Βρύση ιαμάτων, Φως θαυμάτων, αθώωση ενόχων. Πρεσβεία θερμή, Θεόνυμφε, Ευλογημένη Κόρη. Άρτος ζωής, Ξίφος δίστομο, Ελπίδα μόνη.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

ΤΡΙΤΗ ΕΥΧΗ

Θεοτόκε κραυγάζομέν Σε, γενού τροφός ζωής εις πάντας τους επικαλουμένους Σε, Σιών στοργής, Ψυχοσώστρια, Αγαθή χειμερία των δεινών, Ελευθερώτρια, Απαλλαγή πειρασμών και συμφορών.

Κυοφορία Αγνή χαράς, το καθάρσιον λυτήριον. Καταργήσασα φθορέα φρενών, δαιμόνων αμυντήριον, Άρμα Ουράνιον, Θεού φόβος καταχθονίων, Φαρμακολύτρια, τέλος κατάρας, ζωής ταμείον, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Η Ρύτειρα των δόλων, Στήριγμα των αθλοφόρων. Το Τείχος το Ακαταμάχητον, η εξάλειψη δαιμόνων, Κραταιή πασών των δαιμόνων ράβδος φοβερή, Πλύση μιαρών, και πάσης ασθενείας συντριβή, Ζώσα Υπέρλαμπρη χαρά, Υπερτέρα ουρανών. Αρχή θαυματουργίας, επίσκεψις των ασθενών.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΥΧΗ

Ελεούσα, Παναγία, νοερών Χάρις, πορφυρή, Στάχυ ολόχρυσο Θεϊκό, καρποφορία Θεϊκή.

Η καθάρια καθέδρα, Κόρη η πολυώνυμη, Κυρία Θεόστεφτη, Θεοχωρία, μετάνοια φωτόνυμη, Αγαθή, νουθεσία αόρατος, θυμίαμα σωφροσύνης, Εφτάφωτη λυχνία, βασιλεία εύοσμη αγιοσύνης, Λαμπρό οχύρωμα, αδιάσειστο Όρος Θείον, Κατοικητήριον του Χριστού, Αγνότητα Αγίων, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Άφθαρτη χαρά της οικουμένης, Σοφία μυστική, Πύρινη στήλη ουρανού, πέλαγος στοργής, άχραντη τιμή, Ουράνια Θεοφιλία, σάλπισμα Αγγέλων κραταιόν, Τιμιωτέρα ανωτέρων στρατευμάτων φοβερών, Άθλος των δικαίων, Άρρητος περιουσία αγαθών, Άνθος Ευαγγελίου, Γη επαγγελίας, Επιστασία Θείων Βουλών.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

ΠΕΜΠΤΗ ΕΥΧΗ

Θεομήτωρ, Θεοκυήτωρ, Δέσποινα Μαρία, Θεοτόκε, δροσοσταλιά Θεού η Αγία, Άρωμα παρθενίας της Θείας Δημιουργίας.

Ευλογία Αρετής, Φως της Αληθείας. Αμβροσία Ουράνια, Χρυσαφένια, αστέρων ποίημα, Εάρ παντοδυναμίας, Αγάπης κυρίαρχον κύημα, η γλυκιά φωνή, Μεσιτεία η Αγαθή, φρόνημα ευσεβείας, Χορηγία εύλαλη αληθινή, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Ο ποθητός λιμήν, κάθε πόνου η γαλήνη, αρρώστων η πνοή, παρηγοριάς γλυκιά σαγήνη, μυστική Ουράνια ευτυχία, ψυχών αθανασία, Χάρις Αγία του Θεού, Παραδείσου μαρτυρία, Ασύλληπτος Θεουργία, Ειρήνης και Αγάπης η λατρεία, Υπεράγαθη, του Κόσμου Κάλλος, Μητέρα Παναγία.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

ΕΚΤΗ ΕΥΧΗ

Παναγία Μήτηρ του Ιησού, Ηλίου η αχτίδα, Πόθος και αγωνία του Κόσμου η ελπίδα, Μυστική βοήθεια σε κάθε δύσκολη πορεία, Λυτρωτικό ξεκίνημα ζωής, Υπερκόσμια θεωρία, Ακοίμητη κανδήλα, Λυχνία Εκκλησιών το Φως, Πολιτεία απαθείας, εξίλασμα πάντων, δικαίων ο ναός, Σοφία Ακήρατη, Ακένωτη πηγή, χώρα Θεού, Αρχή και τέλος, Νύμφη Ανύμφευτη Ιησού Χριστού, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Άσπιλον δάκρυ ανάπαυσης ανθρώπων πονεμένων, Παράκληση αφανής, Δώρον θαυμάτων 
αγιασμένων, Επίγνωση Αληθείας, Αποστόλων ο φωτεινός ο φάρος, Ανείπωτη ωραιότης, Αγίασμα ομορφιά και κάλλος, η νίκη της ζωής, το φτερούγισμα Αγγέλων, Ανάπλαση πιστών, Ανάπαυση πόνων φέρουσα.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

ΕΒΔΟΜΗ ΕΥΧΗ

Πάνσεμνη, Κεχαριτωμένη, Θεόν φέρουσα η Ευλογημένη, ενδιαίτημα Αγίου Πνεύματος, η Λευκοφορεμένη, Θαύμα δείξασα αρρήτως, χαρίτων θάλασσα, Ζωής ύδωρ, Δυναστεία αγαθών, Ηγεμονίς και Γιάτρισσα, Μύρον εύοσμον του Δημιουργού των πάντων, Θεού εικόνα έμψυχη χαράς, πηγή συμβάντων, Κρουνός διάλυσης οδύνων, κολυμβήθρα της ζωής, Θεοτόκε, κιβωτός των 
πιστών, Υπέρμαχος η Αρραγής, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Ανόρθωση των ανθρώπων, αμυντήριο των εχθρών, Αστραπή καταλάμπουσα, προσαγωγή παντοίων αγαθών. Δυνάμενη πάντα, δαιμόνων θρήνος και οδυρμός, Τείχος Απροσμάχητον, θάλψοις

βασάνοις, Νικοποιός, Θεοτίμητη, Δόξα Αγίων, οχύρωμα συνεκτικόν, Παντοκρατόρισσα, προστασία φοβερή, σωρός καλών.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

ΟΓΔΟΗ ΕΥΧΗ

Ευαγγελίστρια, η Παναμώμητος, άβυσσος της ευσπλαχνίας, η Διαζώσουσα, η Δαιμονοκαθαιρέτης, πλούτος ευεργεσίας, Πανυπερούσιον φως, κεραυνός δαιμόνων, και ευφροσύνη, Βάτε φλογοφόρε, σκήπτρο εξουσίας, Ζωήρητη μυρσίνη, Μεσίτρια ευλογημένη, Θείο εγκαλλώπισμα αϊδίου Φωτός, Εγγυήτρια ανέλαβε της ψυχής μας ελπίς και ιατρός, επάκουσε την δέηση ημών της Εκκλησίας Δομήτωρ, θεραπεία των αμαρτωλών, Παναγία Συ η Αντιλήπτωρ, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Δοχείον Θείον, Ηλιόμορφη, Κηδεμών και βοηθός, Ισχύς και συντριμμός, Κρίνο εύοσμο, κόσμου αρωγός, Αΐδια ωδή των ευσεβών, Αμαρτωλών η σωτηρία, Αγγέλων η Κυρία, Τράπεζα Θεϊκή, Πορφύρα Αγία, Παρρησία προς Θεόν, θέωση θνητών, καταφύγιον Ιερόν, θέαμα φλογερόν, αφάνισις πονηρίας, βέλος το πικρόν.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

ΕΝΑΤΗ ΕΥΧΗ

Θεόνυμφη λαμπάδα, τον Ήλιον φέρουσα Χριστόν, Όχημα του Λόγου, Άστρον άδυτον, εγκαλλώπισμα πιστών, Ουράνεια κλεις, Ίαμα και Ίλεως, Δέηση ζωής, Λυτήριον λύπης, φόβον καταργήσασα, χρυσοφαής, Αγνότης Μακαρία, Γέφυρα αιώνιας σωτηρίας, Ύμνος Ασωμάτων, γεγεννημένη νήψις γαλουχίας, Μυριώνυμη, και Μυριώχαρη, άϋλη, Μυροβλύτισσα, Οδηγήτρια, Γρηγορούσα, κόρη Μεσοπαντίτισσα, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Κυριώνυμη Παναγία, Ναέ Θεού, ακατάλυτος, Ουρανώσασα τον χουν, Όμβρος ζωοδότης άλυτος, Όνομα πολυπόθητον, Σκήνωμα οχυρώσασα απόρθητον, Στήριγμα ευσεβών, σκεύος Ιερόν αλώβητον, Αγίας Τριάδος δώρημα το τέλειον παρρησίας, η Χάρις νοερών, παρισταμένη τω Θεώ, φλοξ αθανασίας.

Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

https://sites.google.com/site/orthodoxy






ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΡΑΒΔΙ

$
0
0
ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΡΑΒΔΙ 
- Βασίλειος Νικηφόρωφ-Βόλγιν

Μετάφραση ἀπὸ τὰ ῥωσικά ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Στοὺς «ἀθλήσει καὶ ὁμολογίᾳ διαλάμψαντας» ὀρθοδόξους κληρικοὺς ὅλων τῶν αἰώνων

Σημ:Τὸ βιβλίο μοῦ τὸ χάρισε πρὸ ἐτῶν ὁ Σεβασμιώτατος
Μητροπολίτης Καλαβρύτων καὶ Αἱγιαλείας Ἀμβρόσιος, εἰς μνημόσυνον τοῦ πατρός του Γεωργίου Λενῆ (+22.9.1995) 

Προλογικὸ σημείωμα

Τὰ κείμενα ποὺ ἀκολουθοῦν εἶναι γραμμένα ἀπὸ τὸ ῥῶσο λόγιο Βασίλειο Ἰωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (1901-1941), γόνο φτωχῆς οἰκογένειας τῆς Τβέρ, πού, μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1917, κατέφυγε στὴν Ἐσθονία.

Ἀπὸ τὸ 1921 ὁ νεαρὸς ἐμιγκρὲς ἄρχισε νὰ δημοσιεύει ἄρθρα καὶ δοκίμια σὲ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες μὲ τὸ ψευδώνυμο Βόλγιν (ἐπειδὴ ὁ μεγάλος ρωσικὸς ποταμὸς Βόλγας σχετιζόταν μὲ τὶς παιδικές του ἀναμνήσεις).

Τὸ 1937 κυκλοφόρησε τὸ βιβλίο του «Τὰ ὀνομαστήρια τῆς γῆς» καὶ τὸ 1938 «Τὸ ὁδοιπορικὸ ραβδί».

Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

$
0
0
Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Στὸ χῶρο τοῦ σύμπαντος τὸ φαινόμενο τῆς ἔκλειψης τοῦ ἡλίου εἶναι κάτι ποὺ συχνὰ συμβαίνει. τὸ χῶρο τῆς χριστιανικῆς πίστης ὅμως, ὑπάρχει ἕνας ἥλιος ποὺ δὲν γνωρίζει ἔκλειψη εἰς τὸν αἰώνα. Εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Χριστός! Μαζί του λάμπει στοὺς αἰῶνες καὶ ὁ ἥλιος τῆς Παναγίας μητέρας Σου. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἥλιος, ἡ Παναγία μητέρα τοῦ Θεοῦ, «ἡ μετὰ Θεὸν Θεός», κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸ Θεολόγο, καθὼς εἶναι ἐκείνη ποὺ δέχθηκε μέσα της, ἐκύησε, ἐγέννησε, γαλακτοτρόφησε καὶ ἀνέθρεψε τὸ νοητὸ Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης.

Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἥλιος ἁγνείας, παρθενίας, ὑπακοῆς, ὑπομονῆς, σιωπῆς, ἀγάπης, πίστης, σεμνότητας, καθαρότητας, διακριτικότητας, σωματικῆς καὶ ψυχικῆς ὡραιότητας. Ἥλιος καλοκαιρινός, δεκαπενταυγουστιάτικος, ποὺ λαμπρύνει τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀποτελεῖ καύχημα καὶ κόσμημα τῶν χριστιανῶν.

Ἂς δοῦμε σύντομα τὴ μοναδικὴ ζωὴ αὐτῆς τῆς μοναδικῆς γυναίκας.
Κατὰ τὸ λεγόμενο, «πρωτευαγγέλιο» τοῦ Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, ὁ ἱερέας Ματθᾶν (23ος ἀπόγονός του Δαβίδ, κατὰ τὸν γενεαλογικὸ πίνακα τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ματθαίου), παντρεύτηκε τὴ Μαρία καὶ μαζὶ ἀπέκτησαν τὸν Ἰακώβ, τὸν πατέρα τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ μνήστορος τῆς Παναγίας, καὶ τρεῖς κόρες:

τὴ Μαρία, ἡ ὁποία γέννησε τὴ Σαλώμη τὴ μαία,τὴ Σοβῆ, ἡ ὁποία γέννησε τὴν Ἐλισάβετ, τὴ μητέρα τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου καὶ τὴν Ἄννα, ἡ ὁποία γέννησε τὴ Μαρία, τὴ μητέρα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἄννα (ἡ μνήμη τῆς τιμᾶται στὶς 25 Ἰουλίου), παντρεύτηκε σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν, τὸν τριαντάχρονο τότε Ἰωακείμ (ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 9 Σεπτεμβρίου μαζί με τὴν σύζυγό του Ἄννα), ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπ᾿ τὴ γενιὰ τοῦ Δαβίδ, ὅπως κι ἐκείνη. Ὅμως πέρασαν 40 χρόνια ἔγγαμου βίου καὶ ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα δὲν εἶχαν ἀποκτήσει παιδί. Ἡ ἀτεκνία στὴν ἐποχὴ τοὺς ἦταν μεγάλη ντροπή. Ἀλλὰ αὐτὴ τὴ ντροπὴ τὴν ἔφερναν πάνω τους καὶ οἱ δυό τους ἀγόγγυστα κι ἀδιαμαρτύρητα ἀπέναντι στὸ Θεό. Ὑπέμεναν τὸ θέλημά Σου, Σὸν θερμοπαρακαλοῦσαν, πίστευαν μὲ ἁπλοϊκὴ καὶ πηγαία πίστη στὴν παντοδυναμία Σου καὶ περίμεναν.

Ἀπέναντι στὴ τόση πίστη, ὑπομονὴ καὶ προσευχὴ ὁ Θεὸς ἀπάντησε μὲ πολλαπλὰ μεγάλα θαύματα. Στέλνει τὸν ἄγγελό Σου καὶ λύει τὴν ἀτεκνία τῆς Ἄννας (9 Δεκεμβρίου). Καὶ ἡ γριὰ καὶ στείρα Ἄννα, ὡς ἄλλη Σάρα, θὰ μείνει ἔγκυος καὶ στὰ 60 της χρόνια θὰ γεννήσει καὶ θ᾿ ἀποκτήσει (8 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα Δευτέρα τοῦ ἔτους 15 π.Χ.) κόρη. Καὶ τί κόρη(!) τὴ Μαρία, τὴ μετέπειτα Παναγία Δέσποινα.

Σῆς ἔδωσαν τ᾿ ὄνομα τῆς γιαγιᾶς της, ὅμως τὸ καθένα ἀπὸ τὰ πέντε γράμματα τοῦ ὀνόματός της παραπέμπει καὶ σὲ ἕνα γυναικεῖο πρόσωπο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τὸ ὁποῖο διακρίθηκε γιὰ μία τουλάχιστον ἀρετή:
ἡ Μ-αριάμ, γιὰ τὴν ἁγνότητά της,
ἡ Ἀ-βιγαία (=πηγὴ χαρᾶς), γιὰ τὴν ταπείνωση & τὴ σωφροσύνη της,
ἡ Ρ-αχήλ (=ἀμνάδα), γιὰ τὴν ὀμορφιά της,
ἡ Ἱ-ουδήθ, γιὰ τὴν ἀνδρειοφροσύνη & τὴν πίστη της,

ἡ Ἄ-ννα (=Θεία Χάρη), γιὰ τὴν ὑπομονή της.
Ἔτσι τὸ ὄνομα Μαρία περιγράφει καὶ τὰ χαρίσματα τῆς Παναγίας.
Τὸ δῶρο αὐτὸ τοῦ Θεοῦ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τῆς Μαρίας, ἀπαντοῦν μὲ ἀντίδωρο. Προσφέρουν στὸ Θεὸ ἐκεῖνο ποὺ τοὺς πρόσφερε. Φέρνουν στὸ ναὸ καὶ ἀφιερώνουν στὸ Θεὸ τὴν τρίχρονη(!) κορούλα τους.


Αφιέρωμα στην Παναγία - Κοίμηση της Θεοτόκου 15 Αυγούστου

$
0
0
paterikiorthodoxia.com-Αφιέρωμα στην Παναγία - Κοίμηση της Θεοτόκου 15 Αυγούστου
Αφιέρωμα στην Παναγία - Κοίμηση της Θεοτόκου 15 Αυγούστου

Από τις Θεομητορικές εορτές ξεχωρίζει η εορτή της Κοιμήσεως στις 15 Αυγούστου.

Με αυτήν η Εκκλησία μας εορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου που περιλαμβάνει, πρώτο, το θάνατο και την ταφή της και, δεύτερο, την ανάσταση και τη Mετάστασή της στους ουρανούς.
Στην Ελλάδα γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε πολλά μέρη της χώρας, ονομάζεται δε και «Πάσχα του καλοκαιριού».

To ιστορικό της Κοιμήσεως δεν αναφέρεται σε αρχαίες ιστορικές πηγές του Χριστιανισμού, αλλά σε μεταγενέστερες, και στην πατερική παράδοση.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δίνουν οι πηγές αυτές, η Θεοτόκος ειδοποιήθηκε από άγγελο του Θεού για τον επικείμενο θάνατό της.

Πήγε τότε ο Άγγελος και της είπε:«Αυτά λέγει ο Υιός σου: είναι καιρός να παραλάβω τη μητέρα Μου κοντά Μου. Γι’ αυτό να μην ταραχθείς, αλλά δέξου το μήνυμα με ευφροσύνη, επειδή μεταβαίνεις σε ζωή αθάνατη».

Μόλις το άκουσε η Θεοτόκος, χάρηκε πολύ και από τον πολύ πόθο της να μεταβεί στον μονογενή Υιό της, ανέβηκε με βιασύνη και προθυμία στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, διότι είχε αυτή τη συνήθεια, να ανεβαίνει συχνά σ’ αυτό το όρος. Τότε ακολούθησε θαύμα παράδοξο. Όταν ανέβηκε εκεί η Θεοτόκος, έκλιναν την κορυφή τους τα δέντρα, σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και την προσκύνησαν και έτσι έδειξαν το σεβασμό τους και τίμησαν την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου.

Αφού προσευχήθηκε αρκετά η Πανάχραντη, επέστρεψε στην οικία της. Άναψε φώτα πολλά, ευχαρίστησε τον Θεό και κάλεσε τις συγγενείς και τις γειτόνισσες. Στη συνέχεια, ετοιμάζει όλα τα απαραίτητα για τον ενταφιασμό της. Φανερώνει και στις άλλες γυναίκες τα λόγια που της είπε ο Άγγελος για της εις τους ουρανούς μετάστασή της και σαν απόδειξη των λόγων της, δείχνει το χαροποιό και νικητικό σημείο, που της έδωσε ο Άγγελος, ένα κλαδί φοίνικα.

Οι καλεσμένες γυναίκες, μόλις άκουσαν αυτό το λυπηρό μήνυμα, άρχισαν τους θρήνους και έπειτα παρακαλούσαν την Παναγία να μη τις αφήσει ορφανές. Και η Θεοτόκος τις βεβαίωσε ότι, αφού μετασταθεί στους ουρανούς, θα φυλάει όχι μόνον αυτές αλλά και όλο τον κόσμο. Με τέτοια παρηγορητικά λόγια στάματησε την υπερβολική λύπη τους.

Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του αγγέλου, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο.Τότε ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της.

Μαζί με τους Αποστόλους ήρθε και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Απόστολος Τιμόθεος και οι λοιποί θεόσοφοι ιεράρχες. Όλοι αυτοί, μόλις έμαθαν την αιτία για την οποία συνάχθηκαν αιφνιδίως και παραδόξως, έλεγαν στην Θεοτόκο: «όσο σε βλέπαμε, Δέσποινα, να ζεις και να μένεις στον κόσμο, παρηγορούμεθα σαν να βλέπαμε τον Υιόν σου. Επειδή όμως τώρα με τη βουλή του Υιού σου και Θεού μεταβαίνεις στα ουράνια, γι’ αυτό καθώς βλέπεις θρηνούμε και δακρύζουμε, αν και από την άλλη χαιρόμαστε για όσα θαυμαστά σου έγιναν». Τότε η Θεοτόκος τους αποκρίθηκε: «Μαθητές του Υιού μου και Θεού, μην κάνετε πένθος και λύπη τη χαρά μου».

Όταν ειπώθηκαν αυτάτα λόγια φτάνει και ο Απόστολος Παύλος. Έπεσε στα πόδια της Θεομήτορος, την προσκύνησε και την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής, διότι αν και δεν έζησα σωματικώς κοντά στον Υιό σου, βλέποντας όμως εσένα, νόμιζα ότι έβλεπα Εκείνον».

Μετά αποχαιρετά όλους, ξαπλώνει πάνω στο νεκροκρέββατο, σταύρωσε τα χέρια της, προσφέρει δεήσεις και ικεσίες στον Υιό της για τη σύσταση και την ειρήνη όλου του κόσμου, γεμίζει τους Αποστόλους και ιεράρχες από την ευλογία του Υιού της που δίνεται απ’ αυτήν στους ανθρώπους, και έτσι αφήνει στα χέρια του Υιού της και Θεού την ολόφωτη και παναγία ψυχή της.

Τότε ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος άρχισε να λέει στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια, ενώ οι άλλοι Απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο. Άλλοι προπορεύονταν βαστάζοντας λαμπάδες και ψάλλοντας ύμνους και άλλοι ακολουθούσαν ως το τάφο το σώμα της Θεομήτορος. Ακούγονταν και Άγγελοι από τον ουρανό που έψαλλαν και γέμιζαν τον αέρα οι μελωδίες τους.

Όλα αυτά μην υποφέροντας να βλέπουν και να ακούν οι άρχοντες των Ιουδαίων, παρεκίνησαν κάποιους από το λαό και τους έπεισαν να παρεμποδίσουν την πομπή. Όμως η θεία δίκη πρόφτασε και παίδεψε τους τολμήσαντας με το να τους τυφλώσει.

Έπειτα οι έφτασαν οι Απόστολοι στη Γεσθημανή, ενταφίασαν το πάναγνο σώμα της Θεοτόκου και περίμεναν εκεί τρεις μέρες ακούγοντας ακαταπαύστως σε όλο αυτό το διάστημα τους ύμνους και τις μελωδίες των αγίων Αγγέλων.

Μετά από τρεις ημέρες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Και βέβαια όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής». 

Τι σημαίνει: Μαρία - Θεοτόκος - Παναγία

Μαρία

Ασφαλώς δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο το τι σημαίνει το όνομα Μαρία, και το οποίο είναι το καθ' αυτό όνομα που της δόθηκε αρχικά, και που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και δεν της δόθηκε τυχαία.

Το όνομα Μαρία παράγεται από το εβραϊκό Αϊός το οποίο δηλοί Κύριος και ερμηνεύεται Κυρία διότι, ως Μήτηρ Θεού κυριεύει και εξουσιάζει ουράνια και επίγεια κτίσματα. Έχει δε την κυριότητα της δυνάμεως επειδή το θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμις.

Θεοτόκος

Το καθ' εξοχήν θεολογικό όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Θεοτόκος.

«Θεοτόκον ωνόμασαν την Παρθένον Πατέρες προ της Γ' Οικουμενικής Συνόδου. Στη δε Σύνοδο αυτή εδιωρίσθη το πρώτον να καλείται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία. Ακόμη η Σύνοδος αύτη την γλυκυτάτην ταύτην της Παρθένου προσηγορίαν επικυρώσασα, ως όρον δογματικόν εις πάσαν την οικουμένην παρέδωσε. Πρώτος γαρ ο Ωριγένης Θεοτόκον την Παρθένον εκάλεσε... Ο δε Αλεξανδρείας Κύριλλος, γράφων προς Νεστόριον λέγει, ότι και ο Μέγας Αθανάσιος Θεοτόκον αυτήν και ωνόμασε και ωμολόγει».

Παναγία

Το προσφιλέστατο όνομα της Παναχράντου Δέσποινας είναι χωρίς άλλο το «ΠΑΝΑΓΙΑ». Πότε ιστορικά έλαβε αυτή την προσωνυμία η Παρθένος;

«Αποδίδεται εις την Θεοτόκον και σταθεροποιείται δι ατυήν η προσωνυμία «Παναγία». Ταύτην γνωρίζει ως επικρατούσαν πλέον κατά τον Ε' αιώνα ο Βασίλειος Σελευκείας . Βραδύτερον κατά τον Ζ' αιώνα, ο Ανδρέας Κρήτης αποκαλεί επιμόνως την Άχραντον «αγιωτέραν των αγίων» .

Το όνομα Μαρία περιγράφει τα χαρίσματα της Παναγίας.

Της έδωσαν τ όνομα της γιαγιάς της, όμως το καθένα από τα πέντε γράμματα του ονόματός της παραπέμπεικαι σε ένα γυναικείο πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο διακρίθηκε για μία τουλάχιστον αρετή:

η Μ- αριάμ, για την αγνότητά της

η Α- βιγαία (πηγή χαράς) για ταπείνωση και σωφροσύνη

η Ρ- αχήλ (αμνάδα) για την ομορφιά της

η Ι- ουδήθ, για την ανδρειοφροσύνη και την πίστη της

η Ά- ννα (Θεία Χάρη) για την υπομονή της.

Σύντομα η μοναδική ζωή της Παναγίας
Κατά το λεγόμενο, «πρωτευαγγέλιο» του Ιακώβου του αδελφοθέου, ο ιερέας Ματθάν (23ος απόγονος του Δαβίδ, κατά τον γενεαλογικό πίνακα του Ευαγγελιστή Ματθαίου), παντρεύτηκε τη Μαρία και μαζί απέκτησαν τον Ιακώβ, τον πατέρα του Ιωσήφ, του μνήστορος της Παναγίας, και τρεις κόρες:

τη Μαρία, η οποία γέννησε τη Σαλώμη τη μαία,

τη Σοβή, η οποία γέννησε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου 

και την Άννα, η οποία γέννησε τη Μαρία, τη μητέρα του Χριστού.

Η Άννα, παντρεύτηκε σε ηλικία 20 ετών, τον τριαντάχρονο τότε Ιωακείμ, ο οποίος καταγόταν απ τη γενιά του Δαβίδ, όπως κι εκείνη. Όμως πέρασαν 40 χρόνια έγγαμου βίου και ο Ιωακείμ και η Άννα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Η ατεκνία στην εποχή τους ήταν μεγάλη ντροπή. Αλλά αυτή τη ντροπή την έφερναν πάνω τους και οι δυό τους αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα απέναντι στο Θεό. Υπέμεναν το θέλημά Του, Τόν θερμοπαρακαλούσαν, πίστευαν με απλοϊκή και πηγαία πίστη στην παντοδυναμία Του και περίμεναν…

Απέναντι στη τόση πίστη, υπομονή και προσευχή ο Θεός απάντησε με πολλαπλά μεγάλα θαύματα. Στέλνει τον άγγελό Του και λύει την ατεκνία της Άννας (9 Δεκεμβρίου). Και η γριά και στείρα Άννα, ως άλλη Σάρα, θα μείνει έγκυος και στα 60 της χρόνια θα γεννήσει και θ‘ αποκτήσει (8 Σεπτεμβρίου, ημέρα Δευτέρα του έτους 15 π.Χ.) κόρη. Και τι κόρη(!) τη Μαρία, τη μετέπειτα Παναγία Δέσποινα.

Τής έδωσαν τ όνομα της γιαγιάς της, όμως το καθένα από τα πέντε γράμματα του ονόματός της παραπέμπει και σε ένα γυναικείο πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης .

Στο δώρο αυτό του Θεού οι ευσεβείς γονείς της Μαρίας, απαντούν με αντίδωρο. Προσφέρουν στο Θεό εκείνο που τους πρόσφερε. Φέρνουν στο ναό και αφιερώνουν στο Θεό την τρίχρονη κορούλα τους.

Μεγάλη η καρδιά τους – Μεγάλη η απόφασή τους – Μεγάλη η πίστη τους.

Το τρίχρονο κοριτσάκι τρέχοντας ανέβηκε τα σκαλοπάτια του ναού κι έπεσε στην αγκαλιά του αγίου αρχιερέα Ζαχαρία. Εκείνος προφανώς, γνωρίζοντας ποιό είναι το θέλημα του Θεού γι αυτό το παιδί, γεμάτος χαρά, αφού πρώτα πείθει τον λαό για το σωστό της παράδοξης απόφασής του, οδηγεί (21 Νοεμβρίου) τη μικρή κόρη στα «Άγια των Αγίων» του ναού , εκεί δηλαδή που μόνο ο αρχιερέας έμπαινε κι αυτός μια φορά το χρόνο.
Εκεί φυλάσσονταν από τους ισραηλίτες τα ιερότερα των κειμηλίων τους, η κιβωτός της Διαθήκης που περιείχε τις πλάκες με τις δέκα εντολές, η ράβδος του Ααρών και το δοχείο με το μάννα.

Εκεί θα παραμείνει επί 12 συναπτά έτη η πιο αγνή ψυχή από την αρχή του κόσμου, η μικρή Μαρία, ζωντας με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, υπακοή και τρεφόμενη από αγγελικά χέρια, καθώς εκείνη έμελλε να αναδειχθεί μεγαλύτερη κι από τα «Άγια των Αγίων» και να γίνει η νέα κιβωτός που μέσα της θα στέγαζε τον Λόγο του Θεού.

Στά εννέα της χρόνια θα γνωρίσει την πίκρα της ορφάνιας, καθώς θα στερηθεί και τους δυό αγαπημένους γονείς της.
Έτσι οι ιερείς του ναού και οι συγγενείς της, όταν πλέον ήρθε η ώρα (σε ηλικία 15 ετών) να αφήσει το ναό και να βγεί έξω στον κόσμο, αποφασίζουν να μην την αφήσουν μόνη εκτεθειμένη στους κινδύνους της ζωής, αλλά να την προστατεύσουν.

Τήν θέτουν υπό την προστασία του Ιωσήφ, ενός μακρινού συγγενή της , του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει και του είχε ήδη αφήσει 7 παιδιά, 4 αγόρια και 3 κορίτσια (τα οποία αργότερα θα θεωρηθούν από τον κόσμο και σύμφωνα με το νόμο της εποχής, ως αδέλφια του Ιησού Χριστού). Η απόφασή τους αυτή επικυρώθηκε με θαυμαστό τρόπο, καθώς κατά την εκλογή του Ιωσήφ ως μνηστήρα της Μαρίας, ένα περιστέρι βγήκε από τη ράβδο του και πέταξε πάνω από το κεφάλι του.

Ο Ιωσήφ παρέλαβε τη 16χρονη Μαρία, παρά τους δισταγμούς που είχε, επειδή ήταν χήρος με παιδιά και μεγάλος σε ηλικία (75 ετών).

Η Μαρία δεν πρόλαβε να κλείσει χρόνο στη νέα της ζωή κι ένα ανοιξιάτικο κυριακάτικο απόγευμα στις 25 του Μαρτιού, ενώ με το νού και την καρδιά της ήταν προσηλωμένη στην νοερά προσευχή, με τα χείλη σιγόψελνε ύμνους στο Θεό και με τα χέρια χρυσοκένταγε το νέο «καταπέτασμα» του ναού, άκουσε από τ Αρχαγγελικά του Γαβριήλ τα χείλη, την εκπλήρωση του «πρωτευαγγελίου». «Χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία!. Ο Κύριος μετά σού». Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να συμβεί το ποθούμενο, καθώς αγιωτέρα και καθαροτέρα ψυχή δεν υπήρξε μέχρι τότε, ούτε θα υπάρξει σαν αυτή της Παναγίας. «Μή φοβάσαι, Μαρία, θα γεννήσεις το Γιό του Υψίστου. Πνεύμα Άγιο θα σε επισκιάσει». Και η απάντησή της που ακολούθησε τους πρώτους ανθρώπινους δισταγμούς της: «Ιδού, η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Η σωτήρια απάντηση που περίμενε όλος ο κόσμος, δόθηκε.

Η Μαρία έγκυος. Δεν το χωράει ο νούς του δίκαιου Ιωσήφ. Όμως Άγγελος Κυρίου θα τον ενημερώσει για τα συμβάντα και έτσι εκείνος, μπροστά στα μάτια του κόσμου θα πάρει την ευθύνη και θα καλύψει την Παρθένο.

Η ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ θα γίνει μάνα όντας παρθένος. Παρθένος πριν, κατά και μετά τον τοκετό. Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας. Γι αυτό και στις εικόνες της αγιογραφείται με τρία αστέρια (δυό στους ώμους και ένα στο μέτωπο) πάνω στην εσθήτα της και υμνολογείται ως «Νύμφη ανύμφευτη».

Το γεγονός αυτό βέβαια, δεν μπορεί να το χωρέσει ο νούς όχι μόνο του Ιωσήφ, μά και κάθε ανθρώπου. Κι όμως η εξαδέλφη της Μαρίας η Ελισάβετ, φωτιζόμενη από το πνεύμα του Θεού, θα το πεί: «ήρθε σε μένα η μήτηρ του Κυρίου μου» και το βρέφος που είχε στην κοιλιά της θα σκιρτήσει με την παρουσία της Παρθένου Μαρίας.

Ακολουθεί το ταξίδι προς την Βηθλεέμ τη γενέτειρα του Ιωσήφ, για να απογραφούν εκεί ο ίδιος και η Μαρία, σύμφωνα με την διαταγή του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου

paterikiorthodoxia.com-Αφιέρωμα στην Παναγία - Κοίμηση της Θεοτόκου 15 Αυγούστου

«Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικτε πάσιν η Εδέμ».

Σ' αυτό το άσημο χωριό που βρίσκεται 10 χιλιόμετρα μακριά από την Ιερουσαλήμ θα γεννήσει η Παρθένος σ έναν στάβλο και θα εναποθέσει σ ένα παχνί τον κτίσαντα τον κόσμο όλον.

Ο Εμμανουήλ (=ο Θεός είναι μαζί μας) είναι εδώ κι η μάνα του κρυφά Τόν καμαρώνει, καθώς απλοϊκά τσομπανόπουλα Τόν προσκυνούνε, άγγελοι Τόν υμνούνε, άδολα ζώα Τόν ζεσταίνουν με τα χνώτα τους, μάγοι (σπουδαγμένοι πανεπιστήμονες του καιρού τους) Τόν χρυσώνουν.

Στις 8 μέρες ακολουθεί η περιτομή και η ονοματοδοσία του νεαρού αγοριού. Ιησούς θάναι τ όνομά Του.

Στις 40 μέρες οι ευλογημένοι γονείς του Ιησού, ακολουθώντας την παράδοση και το νόμο του Μωυσή, θα φέρουν το παιδί στο ναό, για να πάρουν όλοι μαζί την ευλογία του Θεού και να συνεχίσουν έτσι οι γονείς με δύναμη και φρόνηση, την ανατροφή του παιδιού τους.

Θα ακολουθήσει η φυγή της αγίας οικογένειας στην Αίγυπτο, κατόπιν αγγελικής προτροπής, για να γλιτώσει ο μικρός Ιησούς από το φονικό μαχαίρι του Ηρώδη. Αγόγγυστα και με χαρά η Μαρία θα υποφέρει τον ξεριζωμό από το σπίτι και τον ξενιτεμό προς χάριν του παιδιού της.

Δεν θα αργήσει όμως να έλθει και η ποθητή μέρα της επιστροφής στην πατρίδα και η εγκατάσταση της ιερής οικογένειας στη Γαλιλαία.

Την Παναγία θα την ξανασυναντήσουμε στα ευαγγέλια.Θα ψάχνει εναγωνίως το δωδεκάχρονο πια αγόρι της, που Το είχε χάσει, κατά την επιστροφή της οικογένειας από το ναό των Ιεροσολύμων, όπου είχαν πάει για την εορτή του Πάσχα. Άραγε μέσα σε τι αγωνία θα ζούσε η αγία της ψυχή εκείνες τις τρεις ημέρες που πέρασαν, προτού βρεί τον Ιησού να διδάσκει στο σπίτι του πατέρα Του, τους σοφούς αρχιερείς του ναού;

Τη λαχτάρα που της έδωσε τότε ο Γιός της, θα της την ξεπληρώσει όταν πια τριαντάχρονος θ αρχίσει το δημόσιο έργο Του.

Για χάρη της μητέρας Του τότε θα κάνει το πρώτο θαύμα Του, αν και ήταν παράκαιρο όπως της είπε. Εντούτοις, θα κάνει το νερό κρασί στον εν Κανά γάμο για να συνεχισθεί το γλέντι και η χαρά των παρευρισκομένων σ αυτό το γιορτάσι, διότι… Εκείνη Τού το ζήτησε!

Σε κάποια άλλη στιγμή όμως, όταν Τον αναζητούσαν η μητέρα του και τ αδέρφια Του, θα πει πώς μητέρα μου κι αδέρφια μου είναι εκείνοι που εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού.

Οι καλοθελητές θα σχολιάσουν πώς πλήγωσε μ αυτά τα λόγια, τη μητέρα Του.

Λέτε, αλήθεια, να αδιαφορούσε τόσο πολύ για Εκείνη ο Κύριος;

Ποιος; Εκείνος, ο οποίος, όταν ήταν καρφωμένος πάνω στο Σταυρό, και φρικτά υπέφερε, εντούτοις νοιάστηκε για ΄κείνη, για να μην μείνει μόνη και απροστάτευτη μετά το θάνατό Του και την έθεσε υπό την προστασία του αγαπημένου Του μαθητή, του Ιωάννη.

Κι Εκείνη λέτε να μη γνώριζε τη σημασία των παραπάνω λόγων του παιδιού της, όταν ήταν:

Εκείνη που Τόν γέννησε και Τόν ανέθρεψε;

Εκείνη που Τόν παράστεκε σ όλες τις περιοδείες Του;

Εκείνη που στο Γολγοθά επάνω και κάτω απ το Σταυρό του παιδιού της ανήμπορη και μόνη παρακολουθεί τα φρικτά γενόμενα?

Εκείνη που κατά την αποκαθήλωση έλουσε με τα δάκρυά της, μύρωσε και νεκροπρεπώς ενταφίασε το πανάγιο σώμα του Γιού της;

Εκείνη που μπροστά στα μάτια της Γιός της και Σωτήρας του κόσμου, αναλήφθηκε στους ουρανούς;

Εκείνη που κατά την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβε στο υπερώο της Ιερουσαλήμ το Άγιο Πνεύμα, μαζί με τους Αποστόλους;

Εκείνη που ξεκίνησε μετά από τον κλήρο που της έλαχε, να πάει να κηρύξει το Γιό της στην Ιβηρία;

Αλλά τελικά, το θέλημα του Γιού της ήταν να βρεθεί στη χερσόνησο του Άθωνα και αυτός ο ευλογημένος τόπος να της παραχωρηθεί από τον ίδιο τον Κύριο, από τότε και έως τα τέλη των αιώνων ως περιβόλι δικό της.

Η Παναγία γνώριζε από τον την ώρα του Ευαγγελισμού της όλα τα μελλούμενα, αλλά «διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής»

Μιά συνεχής σιωπή, προσευχή, διακριτική υπομονή και ταπείνωση, ήταν η ζωή της.

Κι έτσι συνέχισε να πολιτεύεται και μετά την Ανάληψη του Γιού της στους ουρανούς.

Ξενυχτούσε στην προσευχή. Και δεν προσευχόταν όρθια ή γονατιστή. Χρωμάτιζε την προσευχή της με τις επίμονες γονυκλισίες . Έκανε τόσες πολλές μετάνοιες, ώστε στα αγία γόνατά της σχηματίστηκαν «κόμποι» . Το δε μάρμαρο που ακουμπούσαν τα γόνατά της …βαθούλωσε!!!

Μετά την ολονύκτια προσευχή της, ξάπλωνε για λίγο, έχοντας σά στρώμα μία πέτρα.

Η δε προσευχή της έκανε θαύματα! Θεράπευε άρρωστους, έβγαζε δαιμόνια κ.λ.π.

Όμως η φιλεύσπλαχνος Παρθένος δεν είχε περιορισθεί μόνο στην προσευχή, αλλ είχε ανοιχθεί και προς τον κόσμο. Δεν επικοινωνούσε μονό με το Θεό, αλλά και με τον κόσμο. Τή νύχτα δηλαδή την είχε αφιερώσει στην επικοινωνία της με το Θεό και την ημέρα στην επικοινωνία της με το συνάνθρωπο.

* Υποδεχόταν τους ξένους με πλατειά καρδιά. Και τους περιποιόταν.

* Έκανε ελεημοσύνες.

* Έτρεχε στα ορφανά, στις χήρες, στους καταπονημένους, στους θλιβομένους. 

Ώσπου ήρθε η ώρα σε ηλικία άγνωστη σε μας (άλλοι λένε 59 ετών και άλλοι 74 και κάτι, που είναι ίσως και το πιθανότερο), να πάει να συμβασιλεύσει στους ουρανούς μαζί με τον Γιό της .

Ο Άγγελος Γαβριήλ της φέρνει την είδηση της αναχώρησής της μετά τρεις ημέρες στους ουρανούς, προσφέροντάς της ένα κλαδί φοίνικα που είναι σύμβολο αθανασίας.

Στο διάστημα των τριών ημερών, έκανε όλες τις απαραίτητες ετοιμασίες που επιβάλλεται να γίνουν γι αυτό το ταξίδι.

Προσευχήθηκε στο αγαπημένο της όρος των Ελαιών κι εκεί τα δέντρα έκλιναν τις κορφές τους για να την προσκυνήσουν, να την τιμήσουν και να την αποχαιρετήσουν.

Μά τα θαυμάσια του Θεού δεν έχουν τελειωμό. Οι Απόστολοι είχαν διασκορπιστεί στα πέρατα της γης για να κηρύξουν «Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον». Τήν ημέρα της κοιμήσεως της Θεοτόκου όμως, σύννεφα τους άρπαξαν και τους μετέφεραν «Γεσθημανή τώ χωρίω», στο σπίτι της Παναγίας.

Κι Εκείνη τους μιλάει, τους νουθετεί, τους καθοδηγεί και τους παρηγορεί, με την απαράμιλλη γλυκύτητα που την διακρίνει πάντα. Και όταν ήρθε η ώρα (9 το πρωί της 15ης Αυγούστου), παρέδωσε το πνεύμα της στα χέρια του ίδιου του Γιού της, ο Οποίος τότε εκπλήρωσε και την επιθυμία της, να δεί από κοντά τους τόπους όπου πήγε Εκείνος για να ελευθερώσει τους Προπάτορες, αλλά να δεί και τους βασάνους των αμαρτωλών στην κόλαση.

Όταν λοιπόν, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ πήγε την ψυχή της στον χώρο εκείνο, τόσο συγκλονίσθηκε η Θεοτόκος από το φοβερό θέαμα των βασανισμένων στην κόλαση που παρακάλεσε τον Γιό της γι αυτούς τους δυστυχείς. Και Εκείνος για το δικό της χατήρι κάθε χρόνο και για πενήντα ημέρες (από το Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή), απελευθερώνει τους κολασμένους από τα δεσμά της κόλασης.

Όταν η Παναγία άφησε την τελευταία γήινη πνοή της, ο Πέτρος πρώτος της ψάλλει επιτάφια εγκώμια και οι υπόλοιποι Απόστολοι σηκώνουν το νεκροκρέββατό της και προχωρούνε προς το μνήμα για να ενταφιάσουν το πανάγιο σκήνος της.

Όμως οι Ιουδαίοι δεν σέβονται ούτε αυτή την ιερή για κάθε άνθρωπο στιγμή. Ένας απ αυτούς μάλιστα, ο Ιεφονίας έπιασε το νεκροκρέββατο της Παναγίας με σκοπό να το ανατρέψει. Παρευθύς του κόβονται, από αόρατο σπαθί, τα βέβηλα χέρια του. «Μητέρα του Κυρίου και Θεού μου συγχώρα με» φωνάζει. Και αμέσως επανασυγκολούνται τα κομμένα μέλη του σώματός του.
Άλλοι από τον ιουδαϊκό όχλο που ακολουθούσε οργισμένος και με σκοπό να επιτεθεί στη νεκρική πομπή, τυφλώνονται. Όσοι απ αυτούς πίστεψαν στο Χριστό και την μητέρα Του, θα βρούν το φώς τους, όταν ο θεραπευμένος πλέον Ιεφονίας, παίρνει από τα χέρια του Πέτρου το φοίνικα που είχε δώσει ο Γαβριήλ στην Παναγία και τους ακουμπάει στα μάτια.

Όμως και πάλι κατά θεία ευδοκία, «είς εκ των δώδεκα», ο Θωμάς, απουσιάζει από τα γενόμενα. Αρπάζεται από σύννεφο, μόλις την τρίτη ημέρα από την κοίμησή της και μεταφέρεται στη Γεσθημανή. Εκεί βλέπει την Παναγία να ανεβαίνει σύσσωμη στους ουρανούς και να του δίνει, ως ιερό ενθύμιό της, την αγία ζώνη της, η οποία σήμερα φυλάσσεται ως θησαυρός πολυτιμότατος στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους.

Συναντά, λοιπόν, ο Θωμάς τους υπόλοιπους Αποστόλους, οι οποίοι επί τρεις ημέρες δεν έφυγαν πάνω από τον τάφο της Παναγίας, και τους θερμοπαρακαλεί να ανοίξουν τον τάφο της, να την δεί και να την αποχαιρετήσει κι αυτός. Και ώ του παραδόξου θαύματος, όταν άνοιξαν τον τάφο διαπίστωσαν ότι αυτός ήταν άδειος από το πανάχραντο σώμα της Θεοτόκου. Στόν τάφο μέσα είχε μείνει μόνο το σεντόνι με το οποίο τύλιξαν κατά τον ενταφιασμό το νεκρό σώμα της.

Η Παναγία μετέστη σωματικώς στους ουρανούς. Δεν ανέστη απλώς εκ του τάφου, όπως ο Κύριος, αλλά και μετέβη ταυτόχρονα ολόσωμη στους ουρανούς, όπως την είδε ο Θωμάς.Έτσι θα τη δούνε, μετά από λίγες ημέρες, όλοι οι μαθητές να τους χαιρετά και να τους διαβεβαιώνει: «Χαίρετε, ότι μεθ ημών ειμί πάσας τας ημέρας», κι εκείνοι θα αναφωνούν: «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει ημίν».

Δεν έχουμε λοιπόν, μόνο ανάσταση, την πρώτη που ενεργεί ο αναστημένος Χριστός και αυτή προς χάρη της μητέρας Του, αλλά και ανάληψη συνάμα, της Θεοτόκου στους ουρανούς. Γι αυτό και εορτάζουμε το μικρό Πάσχα του καλοκαιριού, τον Δεκαπενταύγουστο, όχι τον θάνατο, αλλά την Κοίμηση της Θεοτόκου.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς για να τιμήσει την Πάναγνη μορφή της, «ιστόρησε» πάνω από 70 εικόνες της Παναγίας. Τήν πρώτη εικόνα της Παναγίας που έφτιαξε, την έφερε στην Κυρία Θεοτόκο κι εκείνη την ευλόγησε. Σύμφωνα με την παράδοση, εικόνες της Παναγίας που έχει φτιάξει ο Ευαγγελιστής Λουκάς είναι η Μεγαλοσπηλιώτισσα στα Καλάβρυτα, η Παναγία Σουμελά στη Βέροια, η Κυκκώτισσα στην Κύπρο, η Ελεούσα στη Βίλνα της Ρωσίας και η Προυσιώτισσα στην Ευρυτανία.

Οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης πάλι, σύμφωνα με την παράδοση, όταν ακόμη ήταν εν ζωή η Υπεραγία Θεοτόκος, για να την τιμήσουν, έχτισαν, στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης, την πρώτη εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στο όνομά της, την οποία μάλιστα η ίδια η Παναγία εγκαινίασε με την παρουσία της.

Ο Μέγας Αλέξανδρος είπε κάποτε.Ένα δάκρυ της μητέρας μου αθώωσε πολλούς. Αλήθεια πόσους έχουν αθωώσει τα δάκρυα και η μεσιτεία της Μεγάλης Μάνας μας της Παναγίας!

Η αγιότητα σε μια ψυχή αυξάνει όσο πιο πολύ αυξάνει η ευλάβειά της προς την Παναγία. Αδύνατον να χάσει την ψυχή του εκείνος που τιμά την Παναγία.

Η Παναγία διδάσκει τους Αποστόλους

Βλέποντας την αγάπη και τη θλίψη τους η Παναγία τους απευθύνει μία τελευταία διδαχή.

«Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς μέγας και ισχυρός και είχε δυο δούλους και άκουσε πως σε κάποιο τόπο γίνεται μεγάλο πανηγύρι και οι άνθρωποι κάνουν μεγάλη πραγματεία (επίπονη εργασία). Φωνάζει τους δυο δούλους του και τους λέγει: Πηγαίνετε στο πανηγύρι και κάνετε πραγματεία εκεί.
Σε ένα μήνα να γυρίσετε πίσω, γιατί όποιος αργήσει θα αποκεφαλιστεί.

Πήραν πολλά χρήματα (χαρίσματα) οι δούλοι και πήγαν στο πανηγύρι. Ο ένας εξ αυτών άγνωστος και ανόητος καθώς ήταν επέλεξε να αγοράσει πράγματα που έλειπαν από το βασιλέα και νόμιζε πως τα έχει ανάγκη. Αγόρασε σπίτια, εργαστήρια και χωράφια, όσα δηλαδή ο βασιλιάς δεν είχε ανάγκη και τον άφηναν παντελώς αδιάφορο. Μέχρι να σπείρει ο δούλος αυτός τα χωράφια, να φτιάξει τα εργαστήρια και να επιδιορθώσει όσα σπίτια ήταν χαλασμένα πέρασαν τέσσερις μήνες ίσως και περισσότεροι.

Ο άλλος δούλος, καθώς ήταν φρονιμότερος αγόρασε πολύτιμους λίθους και γύρισε αμέσως στο βασιλιά καί ο βασιλιάς τον τίμησε και τον δόξασε επειδή φάνηκε αντάξιος της εμπιστοσύνης του ο πρώτος δούλος λοιπόν αποκεφαλίστηκε και θεωρήθηκε εχθρός του βασιλιά.

Έτσι είστε και εσείς όλοι οι Απόστολοι του Υιού μου.... σας έστειλε ο αγαπημένος μου Υιός να πάτε στον κόσμο σαν πραματευτάδες και να κερδίσετε τις ψυχές των πλανεμένων ανθρώπων, που άκουσαν το όνομά Του. Και αν κάποιος από εσάς φίλοι μου και παιδιά μου, φανεί φίλος του διδασκάλου του Υιού μου, αυτόν θέλει να τιμήσει και αυτός στην βασιλεία του. Και εάν δεν θέλετε να αρέσετε στον διδάσκαλό σας, μοναχοί σας θα δεινοπαθήσετε.

Γι’ αυτό παιδιά μου αγαπημένα τρέξτε να κηρύξετε, να φωτίσετε, να καθοδηγήσετε τον πεπλανημένο κόσμο, για να τον κερδίσετε και να τον πάτε στη βασιλεία του Υιού μου. Μη φοβάσθε από τους βασιλείς, όπου μπορούν μόνο το σώμα σας να βλάψουν ενώ στη ψυχή σας δεν δύνανται να κάμνουν τίποτε αλλά να φοβάσθε το Θεό, όπου δύναται και το σώμα και τη ψυχή σας να ζημιώσει , όπως ακριβώς σας το έλεγε ο Υιός μου. Να έχετε αγάπη και ειρήνη μεταξύ σας, να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε γιατί είναι πολύς ο μισθός σας στην βασιλεία των ουρανών Μπορεί λοιπόν εγώ να μεταβαίνω στη βασιλεία του Υιού μου αλλά πάντοτε θα είμαι μαζί σας και θα σας στηρίζω και θα σας παρηγορώ στις θλίψεις σας.»

Αυτά είπε και άλλα πολλά η Παναγία προς τους Αποστόλους και ευθύς έκλεισε τους αγίους της οφθαλμούς και φώναξε δυνατά: «Υιέ μου εις χείρας σου παρατίθημι το πνεύμα μου». Και κοιμήθηκε .Καί την μεν άγια της ψυχή δέχθηκε ο Υιός της στα χέρια του.

Το δε άγιο και θεοδόχο σώμα της το πήραν στους ώμους τους οι μαθητές για να το ενταφιάσουν. Από τη μία μεριά το κρατούσε ο Ιωάννης ο Θεολόγος, από την άλλη ο Πέτρος, από τη τρίτη μεριά ο Ιάκωβος ο αδελφός του Ιωάννη και από την άλλη ο Παύλος. Οι υπόλοιποι Απόστολοι ακολουθούσαν ψάλλοντες και υμνούντες.

paterikiorthodoxia.com-Αφιέρωμα στην Παναγία - Κοίμηση της Θεοτόκου 15 Αυγούστου

Ερμηνεία της Εικόνας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

$
0
0
Ερμηνεία της Εικόνας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου 

Δεκαπενταύγουστος! Το Πάσχα του Καλοκαιριού. Η μεγάλη θεομητορική γιορτή του Αυγούστου, η Κοίμηση της Θεοτόκου, συγκλονίζει κάθε πιστή ψυχή. Ήδη από την πρώτη τουμηνός στις εκκλησίες ψάλλονται καθημερινά οι Παρακλήσεις - εναλλάξ η Μικρή και η Μεγάλη. Οι πιστοί προετοιμάζονται -νηστεύουν, εξομολογούνται, κοινωνούν- για να γιορτάσουν αληθινάτο μεγάλο πανηγύρι.

Μητέρα της Ζωήςη Παναγία μεθίσταται προς την όντως Ζωή, τον Υιό και Θεό Της. Η παράδοση της Εκκλησίας αναφέρεται στην Μετάστασή Της. Χάρη σ αὐτὴν το άχραντο σώμα της Νέας Εύας, της γυναίκας που γέννησε τον φθορέα της φθοράς, δε γεύεται της φθοράς τη δύναμη. «Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται», όμως «κλίμαξ πρὸς οὐρανὸν ὁ τάφος γίνεται».

Η αγία εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι πολυπρόσωπη.Δυό όμως πρόσωπα ξεχωρίζουν στην όλη παράσταση: Ο Χριστός και η Παναγία. Ο Χριστός μας με το ηγεμονικό Του παράστημα που κρατεί την ψυχή της Παναγίας Μητέρας Του, βρέφος φασκιωμένο, και το λιπόσαρκο σκήνωμα της Παναγίας.

«Στην εικόνα δεσπόζει το νεκρικό κρεβάτι, στολισμένο με πλούσια ποδέα, όπου αναπαύεται η Παναγία με τα χέρια σταυρωμένα. Μπροστά στερεωμένο σε ένα απλό κηροπήγιο καίει ένα χοντρό κερί. Πίσω από το νεκρικό κρεβάτι και στη μέση ακριβώς στέκει ο Χριστός με το σώμα σε περίεργη στροφή προς τα δεξιά, προς την κεφαλή της Μητέρας Του. Στα χέρια Του απλωμένα στην ίδια κατεύθυνση, κρατεί την ψυχή της, που έχει τη μορφή φασκιωμένου μωρού με τα χέρια σταυρωμένα. Τον τριγυρίζει δόξα. Μέσα σ αὐτὴν είναι ζωγραφισμένοι στην κορυφή ένα εξαπτέρυγο και σε μονοχρωμία τέσσερεις άγγελοι που πλαισιώνουν το Χριστό με χειρονομίες και έκφραση λύπης στα πρόσωπά τους... Πάνω ακριβώς από το Χριστό στην κορυφή του τόξου της εικόνας έχουν ανοίξει οι πύλες του ουρανού και φαίνονται δυό άγγελοι, πάλι σε μονοχρωμία, να σκύβουν με σκεπασμένα χέρια για να πάρουν με τη σειρά τους την ψυχή της.

Στην κεφαλή και στα πόδια του νεκρικού κρεβατιού είναι μαζεμένοι οι δώδεκα απόστολοι με εκφράσεις, στάσεις και χειρονομίες που δείχνουν βαθειά λύπη. Ο Πέτρος θυμιατίζει στην 
κεφαλή της Παναγίας, ο δε Απόστολος Παύλος και ο Θεολόγος Ιωάννης σκύβουν στα πόδια της και την ασπάζονται. Πιο πίσω είναι τρεις ιεράρχες με ανοιχτά βιβλία και στα αριστερά, στο βάθος,θρηνούν τρεις γυναίκες. Τη σύνθεση κλείνουν στο βάθος, πίσω από τις ομάδες των μαθητών, δυό συμβατικά αρχαιόπρεπα κτήρια. Ανάμεσα σ αὐτὰ διαβάζεται η επιγραφή Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ Θ(ΕΟ)ΤΟΚΟΥ» (Α. Καρακατσάνη). Οι τέσσερεις (εικονίζονται οι τρεις) Ιεράρχες που παραβρέθηκαν στην Κοίμηση, ήταν:ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο Ιερόθεος, ο Διονύσιoς ο Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος. Ο Ιερόθεος δεν εικονίζεται.


Σε κάποιες εικόνες βλέπουμε στη δεξιά άκρη του σπιτιού τον Ιωάννη το Δαμασκηνό που βαστά χαρτί (πάπυρο) με τα εξής λόγια: «Ἀξίως ὡς ἔμψυχόν σε οὐρανὸν ὑπεδέξαντο οὐράνια Πάναγνε θεία σκηνώματα καὶ παρέστηκας...» Και στα αριστερά τον άγιο Κοσμά τον ποιητή κρατώντας άλλο χαρτί που λέει:«Γυναίκα σε θνητήν, ἄλλ᾿ ὑπερφυῶς καὶ μητέρα Θεοῦ εἰδότες,πανάμωμε…»

Σ όλα τα πρόσωπα διακρίνεται η θλίψη, ανάμικτη όμως με τη γλυκιά ελπίδα. Είναι η «χαρμολύπην»,το«χαροποιόν πένθος»,γνώρισμα των πιστών που ζουν με την προσμονή της ανάστασης. Τούτο βλέπουμε και στα τροπάρια της εορτής, που άλλοτε τονίζουν τον τρόμο και το δέος των Αποστόλων, τους οποίους παρουσιάζουν να δακρύζουν και άλλοτε τονίζουν τη χαρά τους, που την εκδηλώνουν με ψαλμούς και ύμνους. Παραθέτουμε δυό αποσπάσματα «Ὅτε ἡ μετάστασις τοῦ ἀχράντου σου σκήνους ηὐτρεπίζετο, τότε οἱ Ἀπόστολοι περικυκλοῦντες τὴν κλίνην τρόμω ἐώρων σε» (Στιχηρό ιδιόμελο όρθρου). «...Καὶ τὸ ζωαρχικὸν καὶ θεοδόχον σου σῶμα κηδεύσαντες ἔχαιρον, πανύμνητε» (Δοξαστικό αποστίχων Εσπερινού).

Σε μερικές εικόνες εικονίζονται στον ουρανό σύννεφα, που μετέφεραν τους αποστόλους στην Ιερουσαλήμ. Σε πολλές εικόνες της Κοίμησης ζωγραφίζεται και το επεισόδιο του αγγέλου και κόβει με το ξίφος του τα χέρια του Ιεφονία. (Πρόκειται για εκείνο τον Εβραίο που αποπειράθηκε να ρίξει στο έδαφος το λείψανο της Θεοτόκου).

Θεολογική ερμηνεία

Η όλη εικόνα όχι μόνον αναπαριστά αυτό που έγινε κατά την εξόδιο ακολουθία της Παναγίας, αλλά δείχνει και το τί είναι η Εκκλησία. Πρόκειται για μια εικόνα που δείχνει κατά τον πλέον ανάγλυφο τρόπο το μυστήριο της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία δεν είναι μια ανθρώπινη οργάνωση, αλλά το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού. Είναι η ενότητα Θεού και ανθρώπων στο πρόσωπο του Χριστού. Στην ιερά εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου βλέπουμε ότι η Εκκλησία έχει στο κέντρο της τον Χριστό και την Παναγία, ως Μητέρα του Χριστού, και γύρω από αυτούς, τους Αποστόλους, τους Επισκόπους και τους Αγγέλους. Η Εκκλησία είναι ο Νυμφίος Χριστός, η μητέρα του Νυμφίου και οι φίλοι του Νυμφίου.


Έπειτα, στην ιερά εικόνα φαίνεται καθαρά ότι στην Εκκλησία έχει καταργηθή ο θάνατος, αλλά αυτό που ονομάζουμε θάνατο είναι ένας απλός ύπνος. Το σώμα δέχεται την Χάρη του Θεού και αυτό λαμπρύνεται, αλλά και η ψυχή ζη μετά θάνατον, και αν ο άνθρωπος έχει αγιασθή βρίσκεται «ἐν χειρί Θεοῦ».Αυτό που συνέβη με την Παναγία, κατά αναλογία, επιθυμούμε να συμβή και σε μάς. Δηλαδή, ευχόμαστε, όταν έλθη η ώρα να φύγουμε από τον κόσμο αυτόν, να είμαστε μέσα στην Εκκλησία, να προσευχόμαστε, να έχουμε τους πνευματικούς πατέρας κοντά μας, να λάβουμε την ευχή τους και κυρίως να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Ακόμη, όπως ο Ιεφωνίας προσπάθησε να ατιμάση το σώμα της Παναγίας και δεν το κατόρθωσε, έτσι υπάρχουν διάφοροι εχθροί, οι οποίοι προσπαθούν να βλάψουν το Σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία, αλλά δεν κατόρθωσαν ούτε θα κατορθώσουν να κάνουν τίποτε, γιατί η Εκκλησία δεν είναι ένα ανθρώπινο σωματείο, αλλά το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού. Η Εκκλησία έχει μεγάλη δύναμη, δεν φοβάται απολύτως τίποτε, αλλά σώζει τους πάντας και αυτούς ακόμη τους λεγομένους εχθρούς της, όταν μετανοήσουν.

xristianos.gr


Ἁγίου Νικόλαου Καβάσιλα: Ὁμιλία στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου

$
0
0
Ἁγίου Νικόλαου Καβάσιλα: 
Ὁμιλία στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου 

Ὤ πόσο πρωτοφανῆ καί ὑπέροχα εἶναι τά μυστήρια τῆς Παρθένου. Ὤ πόσο θαυμαστή αὐτή ἡ δικαιοσύνη! Ὤ μεγαλεῖο ψυχῆς, πού μέ τέτοια ἁγνότητα στόλισε τό σῶμα της! Ὤ σῶμα πού ξεπερνώντας τή φύση του τόσο πολύ ὑψώθηκε μαζί μέ τήν ψυχή! Ὤ φῶς λαμπρό πού καταύγασε ἐκεῖνο τό νοῦ! «Τί νά πῶ καί τί νά διαλαλήσω»; ρωτάει ἔκπληκτος ὁ προφήτης (Δαν. 10, 17). Τόν Θεό, πού κανένας ποτέ δέν περιέλαβε τόπος, πού ἡ κτίση ὅλη – κι ἄν ἀκόμα γίνει μύριες φορές μεγαλύτερη – δέν τόν χωρεῖ, Αὐτόν τόν περιέβαλε μέ τό αἷμα της ἡ Παρθένος. Κι ὄχι ἁπλῶς τόν περιέβαλε, ἀλλά τοῦ ὕφανε μέ τό αἷμα της τέτοιο χιτώνα, πού ἀπό κάθε ἄποψη νά ταιριάζει στό βασιλιά. 

Αὐτή ἡ ἕνωση οὔτε μπορεῖ νά γίνει παράδειγμα σέ τίποτε ἄλλο οὔτε ἀπό κανένα ἄλλο παράδειγμα μπορεῖ νά ἐκφρασθεῖ. Ἀλλά εἶναι μιά ἕνωση μοναδική, πρωτοφανής καί ἀνεπανάληπτη. Γιατί τό αἷμα τῆς μακαρίας ἔγινε αἷμα Θεοῦ – πῶς νά τό ἐκφράσω; – καί, συμμετέχοντας τόσο στενά σέ κάθετι πού Αὐτός εἶχε, ἀναδείχθηκε ὁμότιμο καί ὁμόθρονο καί ὁμόθεο μέ τή θεία φύση. Σέ τέτοιο ὕψος ἁγιότητος ἔφθασε ἡ Παρθένος, τόσο ἡ ἀρετή της ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινο νοῦ!

Ἄνθρωπος ἦταν. Ἀπό τούς ἀνθρώπους ἐβλάστησε. Κι ἦταν μέτοχος σέ κάθε κοινό χαρακτηριστικό τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Δέν κληρονόμησε ὅμως τήν ἴδια νοοτροπία οὔτε παρασύρθηκε ἀπό τήν τόσο μεγάλη κακία πού ἐπικρατεῖ σ’ αὐτή τή ζωή. Ἀλλά νίκησε τήν ἁμαρτία κι ἀντιστάθηκε στή φθορά τῆς φύσεώς μας κι ἔδωσε τέλος στήν κακία. Ἔγινε ἔτσι αὐτή ἡ ἴδια ἁγία ἀπαρχή καί βάδισε πρώτη καί ὑπῆρξε ὁδηγός τῶν ἀνθρώπων στό δρόμο πρός τόν Θεό. Γιατί διατήρησε τή θέλησή της τόσο καθαρή, σάν νά ἦταν μόνη της σ’ αὐτή τή ζωή, σάν νά μήν ὑπῆρχε κανείς ἄλλος ἄνθρωπος οὔτε κανένα ἄλλο πλάσμα νά εἶχε ποτέ δημιουργηθεῖ, σάν νά βρισκόταν μόνη μπροστά στόν μόνο Θεό. Δέν συγκέντρωσε τήν προσοχή της σέ κανένα ἀπό τά κτίσματα οὔτε προσηλώθηκε σέ τίποτε ἀπολύτως ἀπό ὅ,τι ὑπάρχει στόν κόσμο.

Ἀλλά ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή πού ἦρθε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους τούς ἀποχωρίσθηκε κατά τό καλύτερο μέρος. Κι ἔτσι, ἔχοντας ξεπεράσει ὅλη τήν κτίση, τή γῆ, τόν οὐρανό, τόν ἥλιο, τά ἀστέρια, τόν ἴδιο τό χορό τῶν Ἀγγέλων, πού περιβάλλει τόν Θεό, δέν σταμάτησε παρά ἀφοῦ ἑνώθηκε μέ τόν καθαρό Θεό, ἡ καθαρή. Κι ἀναδείχθηκε ἱερώτερη ἀπό τίς θυσίες, τιμιώτερη ἀπό τά θυσιαστήρια γιά τόν Θεό, τόσο πιό ἅγια ἀπό τούς δικαίους καί τούς προφῆτες καί τούς ἱερεῖς, ὅσο ἁγιώτερος ἀπό αὐτούς πού ἁγιάζονται εἶναι ἐκεῖνος πού τούς ἁγιάζει.

Γιατί βέβαια κανείς δέν ἦταν ἅγιος πρίν γεννηθεῖ ἡ μακαρία. Αὐτή πρώτη καί μοναδική, ἀπαλλαγμένη ἐντελῶς ἀπό τήν ἁμαρτία, παρουσιάσθηκε νά εἶναι πραγματικά ἁγία, καί ἁγία ἁγίων κι ὅ,τι ἀκόμη περισσότερο θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ. Κι ἄνοιξε καί στούς ἄλλους τήν πόρτα τῆς ἁγιοσύνης μέ τό νά ἔχει προετοιμασθεῖ κατάλληλα γιά τήν ὑποδοχή τοῦ Σωτήρα, ἀπό ὅπου ἦλθε ἡ ἁγιότητα καί στούς προφῆτες καί στούς ἱερεῖς καί σέ ὁποιονδήποτε ἄλλον ἀξιώθηκε νά συμμετάσχει στά θεῖα μυστήρια.

Γιατί ὁ καρπός τῆς Παρθένου εἶναι ἐκεῖνος πού πρῶτος καί μόνος ἔφερε τήν ἁγιότητα στόν κόσμο. Αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ μακάριος Παῦλος: «πρόδρομος γιά χάρη μας εἰσῆλθε ὁ Ἰησοῦς εἰς τά ἅγια» (Ἑβρ. 6, 20). Γιατί, ἄν συμβαίνει νά λέγεται ὅτι καί πρίν νά ἔρθει ὁ Σωτήρας πολλοί ἄνθρωποι ἀξιώθηκαν νά ἔχουν αὐτή τήν ἐπωνυμία, αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι ἔλαβαν μέρος στά μυστήρια τῆς θείας οἰκονομίας, συμμετέχοντας στίς προτυπώσεις τους. Γι’ αὐτό τό λόγο λέγει ὁ Παῦλος ὅτι καί πρίν ἀκόμη «ὀνειδισθεῖ» ὁ Χριστός, ὁ Μωυσῆς προτίμησε «ἀπό τούς θησαυρούς τῆς Αἰγύπτου τόν ὀνειδισμό τοῦ Χριστοῦ» (11, 26). Καί ἀκόμη, γιά νά μπορέσουν νά εἶναι καλά παρασκευασμένοι γιά τήν ἀληθινή ἁγιότητα κι ἕτοιμοι νά ὑποδεχθοῦν, τήν ἀκτίνα ἐκείνη ἀπό τήν ὁποία ἀνέτειλε ἡ σωτηρία. Μέ αὐτά συμφωνεῖ ἀκριβῶς ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας: «ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καί αὐτοί ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 17, 19). Ἔτσι καταλαβαίνουμε πώς οἱ παλιοί ἐκεῖνοι ἅγιοι, μιά καί ὁ Σωτήρας δέν εἶχε ἀκόμη φανερωθεῖ, δέχθηκαν τόν ἁγιασμό διαμέσου σκιῶν καί συμβόλων.

Ἔπρεπε βέβαια νά λάβει μέρος σέ κάθετι πού ἔκανε ὁ Υἱός της γιά τή σωτηρία μας. Ὅπως Τοῦ μετέδωκε τό αἷμα καί τή σάρκα της κι ἔλαβε ἀμοιβαῖα μέρος στίς δικές του χάριτες, κατά τόν ἴδιο τρόπο ἔλαβε μέρος καί σέ ὅλους τούς πόνους καί τήν ὀδύνη Του. Κι Αὐτός βέβαια καρφωμένος στό σταυρό δέχθηκε στήν πλευρά τήν λόγχη, ἐνῶ διαπέρασε τήν καρδιά τῆς Παρθένου ρομφαία, ὅπως ἀνήγγειλε ὁ ἁγιώτατος Συμεών. Μέ τόν ἴδιο τρόπο καί ὅλα τά ἄλλα μαρτύρια τά προξενοῦσαν οἱ «κύνες» ἐκεῖνοι ἀπό κοινοῦ στόν Υἱό καί στή μητέρα. Τό ἴδιο κι ὅταν χρησιμοποιώντας παλαιοτέρους λόγους Του τόν κατηγοροῦσαν σάν ἀλαζόνα κι ὅταν τόν ὀνόμαζαν πλάνο κι ἀγωνίζονταν ν’ ἀποδείξουν τήν πλάνη του.

Ἔτσι, χάρις σ’ αὐτές τίς ὁμοιότητες αὐτή ἦταν ἡ πρώτη πού ἔγινε «σύμμορφος» μέ τό θάνατο τοῦ Σωτήρα καί γι’ αὐτό ἔλαβε πρίν ἀπό ὅλους μέρος καί στήν ἀνάστασή Του. Γιατί, ὅταν ὁ Υἱός της διέλυσε τήν τυραννία τοῦ Ἅδη κι ἀναστήθηκε, τόν εἶδε βέβαια καί τόν ἄκουσε καί τόν προέπεμψε, ὅσο ἦταν δυνατόν, καθώς ἔφευγε γιά τόν οὐρανό καί πῆρε, μετά τήν Ἀνάληψη, τή θέση του ἀνάμεσα στούς Ἀποστόλους καί τούς ἄλλους συντρόφους του, αὐξάνοντας ἔτσι τίς εὐεργεσίες μέ τίς ὅποιες Ἐκεῖνος εὐεργέτησε τήν ἀνθρώπινη φύση, «ἀναπληρώνοντας», δηλαδή, πιό ἄξια ἀπό ὅλους «τά ὑστερήματα τοῦ Χριστοῦ» (Κολ. 1,24). Γιατί σέ ποιόν ἄλλο μποροῦσε ὅλα αὐτά νά ταιριάζουν παρά στή μητέρα;

Ἦταν ὅμως ἀνάγκη ἡ παναγία ἐκείνη ψυχή νά χωρισθεῖ ἀπό τό ὑπεράγιο ἐκεῖνο σῶμα. Καί χωρίζεται βέβαια καί ἑνώνεται μέ τήν ψυχή τοῦ Υἱοῦ της, μέ τό πρῶτο φῶς ἑνώνεται τό δεύτερο. Καί τό σῶμα, ἀφοῦ ἔμεινε γιά λίγο στή γῆ, ἀναχώρησε κι αὐτό μαζί μέ τήν ψυχή. Γιατί ἔπρεπε νά πέρασει ἀπό ὅλους τούς δρόμους ἀπό τούς ὁποίους πέρασε ὁ Σωτήρας, νά λάμψει καί στούς ζωντανούς καί στούς νεκρούς, νά ἁγιάσει διαμέσου ὅλων τήν ἀνθρώπινη φύση καί νά λάβει ἀμέσως μετά τόν ἁρμόζοντα τόπο. Τό δέχθηκε ἔτσι γιά λίγο ὁ τάφος, τό παρέλαβε δέ καί ὁ οὐρανός, αὐτό τό πνευματικό σῶμα, τήν καινή γῆ, τό θησαυρό τῆς δικῆς μας ζωῆς, τό τιμιώτερο ἀπό τούς Ἀγγέλους, τό ἁγιώτερο ἀπό τούς Ἀρχαγγέλους. Ξαναδόθηκε ἔτσι ὁ θρόνος στό βασιλιά, ὁ παράδεισος στό ξύλο τῆς ζωῆς, ὁ δίσκος στό φῶς, στόν καρπό τό δένδρο, ἡ μητέρα στόν Υἱό, ἀξία καθόλα ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀνθρώπινου γένους.

Ποιός λόγος εἶναι ἀρκετός γιά νά ὑμνήσει, ὤ μακαρία, τήν ἀρετή σου, τίς χάριτες πού σοῦ δώρισε ὁ Σωτήρας, αὐτές πού Σύ δώρισες στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων; Κανείς, ἔστω κι ἄν «λαλεῖ τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων», ὅπως θά έλεγε ὁ Παῦλος (Α΄ Κορ. 13, 1). Προσωπικά μοῦ φαίνεται ὅτι τό νά καταλαβαίνει κανείς καί νά διακηρύσσει σωστά καί ὅπως πρέπει τά μεγαλεῖα Σου ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς αἰώνιας μακαριότητας, πού ἀπόκειται στούς δικαίους. Τά δικά Σου μεγαλεῖα ἀνήκουν μόνο στό χῶρο ἐκεῖνο ὅπου ὁ οὐρανός εἶναι καινός καί ἡ γῆ καινή, τό χῶρο πού φωτίζεται ἀπό τόν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, ὁ ὁποῖος Ἥλιος οὔτε προηγεῖται οὔτε ἕπεται ἀπό τό σκοτάδι, ἐκεῖ ὅπου ὑμνητής τῶν μεγαλείων Σου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας καί Ἄγγελοι αὐτοί πού χειροκροτοῦν. Σ’ αὐτόν μόνο πράγματι τό χῶρο μπορεῖ νά Σοῦ προσφερθεῖ ἡ ὑμνωδία πού Σοῦ ἀξίζει. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύνατον νά ὁλοκληρώσουμε τήν ὕμνησή Σου. Τόσο μόνο μποροῦμε νά Σέ ὑμνήσουμε, ὅσο χρειάζεται γιά νά ἁγιάσουμε τή γλώσσα καί τήν ψυχή μας. 


Γιατί καί μόνο ἕνας λόγος καί μιά ἀνάμνηση, πού ἀναφέρεται σέ κάποιο ἀπό τά δικά Σου μεγαλεῖα, ἀνυψώνει τήν ψυχή καί κάνει καλύτερο τό νοῦ καί μᾶς μετατρέπει ὅλους ἀπό σαρκικούς σέ πνευματικούς καί ἀπό βέβηλους σέ ἁγίους.

Ἀλλ’, ὦ Παρθένε, Σύ πού εἶσαι κάθε ἀγαθό, κάθετι πού ξέρουμε σ’ αὐτή τή ζωή κι ὅ,τι θά μάθουμε, ὅταν ἀφήσουμε τόν κόσμο! Ὤ Σύ, πού ἀρχίζοντας ἀπό τόν ἑαυτό σου ὁδήγησες καί τούς ἄλλους πρός τή μακαριότητα καί τήν ἁγιωσύνη! Ὤ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καί φῶς τοῦ κόσμου καί ὁδός πού ὁδηγεῖ στόν Σωτήρα καί θύρα καί ζωή, Σύ πού εἶσαι ἀξία νά ὀνομάζεσαι μέ ὅλα ἐκεῖνα τά ὀνόματα μέ τά ὅποια προσφωνήθηκε γιά τή σωτηρία πού μᾶς χάρισε ὁ Σωτήρας.

Ὤ Σύ Παρθένε, πού εἶσαι ἀνώτερη ἀπό κάθε ἔπαινο κι ἀπό κάθε ὄνομα, πού θά μποροῦσε νά σέ χαρακτηρίσει, δῶσε νά μπορέσουμε νά κατανοήσουμε καί νά ψάλλουμε κάπως καλύτερα τά μεγαλεῖα Σου καί τώρα, σ'αὐτή τή ζωή, καί μετά ἀπό αὐτήν, στήν αἰωνία. Ἀμήν.


ΠΗΓΗ


Γράμματα ανθρώπων πού έζησαν θαυματουργικές επεμβάσεις τών άγιων

$
0
0
Γράμματα ανθρώπων πού έζησαν θαυματουργικές επεμβάσεις των άγιων

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Κάτω Πορόϊα
'Ονομάζομαι "Αννα Παπαδοπούλου, είμαι 70 ετών, κάτοικος Κάτω Ποροίων.
Στίς 25 Νοεμβρίου 2002 άνακάλυψα όγκο στό δεξί στήθος μου. Οί εξετάσεις έδειξαν ότι ήταν κακοήθης. Στίς 27 Νοεμβρίου 2002 άφαι-ρέθηκε μέ έγχείρηση στό νοσοκομείο Σερρών. 'Αρχές Δεκεμβρίου 2002 πήγα στό Οεαγένειο γιά καθαρισμό τής πληγής καί γιά νά ξεκινήσω χημειοθεραπεΐες. Έμεινα συνολικά δύο ημέρες. Ηρθε ό γιατρός, καθάρισε τήν πληγή καί άλλαξε τίς γάζες. Έπειτα, έγώ έχοντας μαζί μου λαδάκι άπό τόν άγιο Ραφαήλ, άλειψα λίγο λαδάκι στό στήθος μου, στήν πληγή, καί άποκοιμήθηκα. Τότε, είδα τό παρακάτω όνειρο:

Είδα τόν π. Ιωάννη μέ τόν άγιο Ραφαήλ (έναν άγιο μέ τή μορφή τού άγίου Ραφαήλ). Ή μπαλκονόπορτα ήταν δύο πιθαμές ανοιχτή. Ό παπα-Γιάννης έμεινε στήν βεράντα· Δδν πρόλαβε νά μπει μέσα στό θάλαμο. Ό άγιος Ραφαήλ φαινόταν άπό τή μέση καί πάνω, ένώ άπό τή μέση καί κάτω ήταν καλυμμένος μ'ένα σύννεφο. Μπήκε τότε μέσα στό θάλαμο πετώντας, έκανε τόν γύρο τού θαλάμου καί χάιδεψε μέ τό χέρι του τρεις φορές τό στήθος μου καί τού είπα: «'Έβαλα, έβαλα», καί ξύπνησα μέ δάκρυα στά μάτια. "Οταν ξύπνησα, οί άλλοι άσθενείς μέ ρώτησαν: «Κυρία '"Άννα, τί είπες;». «"Έβαλα, έβαλα...... καί τούς διηγήθηκα τό όνειρο. Άπό τότε μέχρι σήμερα έχω κάνει έπτά χημειοθεραπείες. Οί γιατροί λένε ότι δέν χρειάζεται νά κάνω άλλες καί ότι πηγαίνω πολύ καλά. Ή τελευταία χημειοθεραπεία ήταν τέλη Μαίου.

Αννα Παπαδοπούλου
15 Αύγουστου 2003

Σαρακοστή προ τού Πάσχα τού 2003 ήρθαμε στόν π. Ιωάννη νά πάρουμε τήν εύχή του καί τόν παρακαλέσαμε ώς νιόπαντροι νά εύ-χηθεΐ στόν άγιο Ραφαήλ νά μας χαρίσει ένα παιδάκι. Μέ τίς προσευχές τού π. 'Ιωάννου καί τήν χάρη τού άγιου Ραφαήλ, αμέσως μετά τό Πάσχα ή σύζυγος έμεινε έγκυος καί σήμερα (15 Αύγούστου 2003) προχωράει πολύ καλά στην έγκυμοσύνη της. Εύχαριστούμε τόν άγιο καί παρακαλούμε νά συνεχίσει νά μας βοηθάει.

Δημήτριος-Πολνζένη Παπαβέντσα Σέρρες

'Αγαπητοί έν Χριστώ άδελφοί, Θεώρησα χρέος μου νά γράψω αύτη ν τήν επιστολή πρός δόξαν Θεού, πρός όόξαν των 'Αγίων Ραφαήλ. Νικολάου καί Ειρήνης καί άπό εύγνωμοσύνη στόν πατέρα 'Ιωάννη Κα-λαίδη, έφημέριο τού χωριού, ταπεινό δούλο καί άκούραστο εργάτη τού Θεού, οραματιστή
τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης.

"Ηταν φθινόπωρο του 1998, όταν άκουσα άπό κάποιους άόελφούς γιά τό Νεοχώρι Σι-ντικής. γιά τούς 'Αγίους καί γιά τόν πατέρα 'Ιωάννη. Δέν φανταζόμουν ότι αύτή θά ήταν ή άρχή μιας σειράς θαυμαστών γεγονότων, πού μέ τήν χάρη τού Θεού καί τών Άγίων αξιώθηκα νά ζήσω ή άνάξια. "Ενα άπό αύτά θά προσπαθήσω νά σάς εξιστορήσω. "Ενα θαύμα πού δέν συνέβη σέ μένα τήν 'ίδια άλλά έγινα μάρτυς αύτού.

Στίς 5 'Ιανουαρίου τού 2000, άργά τό βράδυ, μού τηλεφώνησε ό άδελφός μου καί μού είπε πώς ό γιός ενός φίλου του, ό Νίκος 20 χρονών. μετά άπό υψηλό πυρετό μιας εβδομάδας νομίζοντας ότι πρόκειται γιά γρίππη, έμενε στό σπίτι καί, όταν έπιδεινώθηκε ραγδαία ή κατάσταση του, πήγαν σέ γνωστό μου γιατρό, ό οποίος διέγνωσε πώς ό Νίκος νοσούσε άπό βαρειά μορφή ήπατίτιδας Β'. 'Έπρεπε νά μεταφερθεί κατεπειγόντως σέ νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. "Οταν ρώτησαν τόν γιατρό, είπε ότι δέν υπάρχουν ελπίδες, γιατί χάθηκε χρόνος μιας έβδομάδας στό σπίτι, μέ άποτέλε-σμα νά καταστραφεί τό συκώτι του. 'Αργότερα στό νοσοκομείο είπαν τά ίδια- ελπίδες μηδαμινές.

'Έτσι, τό πρωί, ήμερα Θεοφανείων, επικοινώνησα μέ τόν πατέρα 'Ιωάννη καί τόν παρακάλεσα νά προσευχηθεί γιά τόν Νίκο. 'Όταν του είπα τί συνέβαινε, ό γέροντας μέ παρηγόρησε λέγοντας μου πώς άσχετα μέ τίς προβλέψεις τών γιατρών, ό Θεός έχει πάντα τόν τελευταίο λόγο. Θά παρακαλούσε τόν "Αγιο Ραφαήλ καί τήν συνοδία του γιά τήν ίαση του Νίκου. Μού τόνισε μάλιστα πώς ό ίδιος είχε προαίσθημα ότι ό Νίκος θά ξεπεράσει τήν δοκιμασία καί θά γίνει καλά. Θά ζήσει.

'Αμέσως, πήρα τόν άδελφό μου νά τού πω τά λόγια τού πατέρα 'Ιωάννη. Αύτός όμως μού είπε ότι ό Νίκος ήταν ήδη σέ κωματώδη κατάσταση στήν εντατική μονάδα μέ μηχανική ύποστήριςη καί μέ υψηλότατη ηπατική καί νεφρική άνεπάρκεια. "Ολοι οί συγγενείς, όπως μού είπε, πήγαν στήν Θεσσαλονίκη νά τόν δούν γιά τελευταία φορά.

"Εδωσα νά τού πάνε μιά είκονίτσα τού άγίου Ραφαήλ καί τής συνοδίας του, άγιασμό καί λαδάκι πού πήρα άπό τήν εκκλησία τών άγίων στό Νεοχώρι. "Ολοι θρηνούσαν τόν Νικολάκη, χωρίς νά υπολογίζουν τήν άγάπη τού Θεού καί τίς θαυματου ργικές έπεμβάσεις τών νεοφανών αγίων μας.

Έτσι, τήν επομένη, στίς 7 'Ιανουαρίου του αγίου 'Ιωάννου του Προδρόμου, τό θαΰμα έγινε. Ό Νίκος όχι μόνο ξύπνησε άπό τό κώμα, αλλά άποσωληνώθη κε καί μάλιστα μίλησε στό τηλέφωνο. «Θαυμαστός ό θεός έν τοις άγίοις Αύτού». Οι γιατροί καί οί συγγενείς έτριβαν τά μάτια τους. "Οταν ό Νίκος βγήκε άπό τό νοσοκομείο τελείως υγιής, οί γιατροί είπαν επί λέξει: «Νίκο πρίν πάς στό σπίτι σου, πήγαινε νά προσκυνήσεις τόν άγιο πού σέ θεράπευσε, γιατί σέ θαύμα χρωστάς τήν ζωή σου».

Εύχαριστώ τόν Θεό καί τούς 'Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη γιά τήν ζωή πού χάρισαν στόν Νίκο, όπως εύχαριστώ καί τόν πατέρα 'Ιωάννη γιά τίς προσευχές καί τίς πρεσβείες του στόν Θεό καί τούς 'Αγίους.
Δοξασμένο τό όνομα των νεοφανών αγίων πού ήλθαν στήν εποχή μας. γιά νά μας γιατρεύουν τά σώματα καί τίς ψυχές μας.



Σινάνη Ζαχαρούλα
Σέρρες, 22-01-2002

Ή αδελφή μου Μαριάννα εισήχθη στήν κλινική, μόλις μπήκε στόν ένατο μήνα τής εγκυμοσύνης της, γιά νά γεννήσει λόγω ύψηλού λευκώματος.
'Απευθυνθήκαμε στόν πατέρα Ιωάννη, γιά νά προσευχηθεί στούς άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη, ώστε νά πάνε όλα καλά. Τελικά μετά άπό άρκετή ταλαιπωρία γέννησε μέ καισαρική ένα υγιέστατο άγοράκι. Μέσα άπό αύτό τό γράμμα θέλουμε νά ευχαριστήσουμε τόν πατέρα 'Ιωάννη, πού μέ τήν προσευχή του βοήθησε καί πήγαν όλα καλά.

Δήμητρα Τσετσέρη
Σέρρες

Είμαι άπό τίς Σέρρες, ήρθα στόν άγιο Ραφαήλ στό Νεοχώρι Σιντικής νά προσκυνήσω τή χάρη Του. Μού διάβασε ευχές ό πατήρ 'Ιωάννης τόσο έμένα οσο καί τήν γυναίκα μου, τον Αύγουστο τού 2000, καί μού είπε ότι μέ τήν χάρη τού 'Αγίου Ραφαήλ θά άποκτήσουμε παιδί.

"Ετσι καί έγινε. Μετά άπό 40 ημέρες μέ τήν βοήθεια τού Θεού καί τού άγίου Ραφαήλ καί τίς εύχές τού πατρός 'Ιωάννη, ή γυναίκα μου έμεινε έγκυος. 'Από εύγνωμοσύνη στόν άγιο Ραφαήλ θά ονομάσω τό παιδί μου, ένα υγιέστατο αγοράκι, Ραφαήλ (γεννήθηκε στίς 22 'Ιουνίου 2001). Ευχαρίστησα τόν Θεό καί τόν άγιο Ραφαήλ γιά τό παιδί πού μας χάρισε καί τόν πατέρα 'Ιωάννη γιά τίς εύχές του.

'Ιωάννης- Άγγελική Τσιντσάρη
Σέρρες

Είμαι κάτοικος Σερρών. Μέ τήν παρέμβαση τού σεβαστού μας πατέρα Ιωάννη καί τίς προσευχές του στόν Θεό καί τούς άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη, σώθηκε ή κόρη μας άπό προβλήματα ψυχολογικά καί μάλιστα τελείωσε τήν ιατρική πρός δόξαν Κυρίου καί τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης. Μπόρεσε καί διάβασε πολύ, παρ'όλες τίς δυσκολίες.
Επίσης ένα θαύμα έσωσε καί τόν σύζυγο μου άπό μεγάλο ατύχημα πού τού συνέβη.

Δοξάζω τόν Θεό καί τούς άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη καί προσκυνώ τήν χάρη τους, πού πάντα είναι συμπαραστάτες καί οδηγοί στόν δύσκολο άγώνα μας. Εύχαριστούμε τούς Αγίους καί τόν πατέρα 'Ιωάννη τού Νεοχωρίου Σιντικής.

Σέρρες

Σεβαστέ παπα-Γιάννη, τήν ευχή σου.
Θέλω μ'αύτά τά λίγα λόγια πού γράφω νά εύχαριστήσω τόν Θεό, τήν Παναγία, τούς αγίους καί εσένα παπα-Γιάννη.

Τόν Νοέμβριο τού 2000 σέ πήρα βράδυ τηλέφωνο καί σέ παρακάλεσα νά κάνεις προσευχή, παράκληση στόν άγιο Ραφαήλ καί στόν άγιο Γεώργιο (πού έχει ό θειος μου τό όνομα του) καί νά παρακαλέσεις νά ζήσει ό θείος μου, Γιώργος Ζίχναλης. πού σέ τροχαίο χτύπησε στό κεφάλι.

Στό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης πού τόν μετέφεραν, οί γιατροί σήκωσαν τά χέρια καί είπαν: «Μόνον ό Θεός μπορεί νά τόν βοηθήσει». Μετά άπό εγχείρηση στό κεφάλι πού τού έκαναν, έμεινε στήν έντατική χωρίς σημεία ζωής. Ή ζημιά ήταν άνεπανόρθοτυη καί άν ζούσε, είπαν οί γιατροί, δέν θά μπορούσε νά κινηθεί. Μόνο ένα θαύμα θά τόν έπανέφερε στήν ζωή.
Εκείνο τό βράδυ, μόλις σού τό είπα στό τηλέφωνο, παπα-Γιάννη, είπες: «Ή Παναγιά θέλει νά ζήσει». Καί ώ, τού θαύματος! Μετά άπό Εύχέλαιο, πού μάς συμβούλεψες νά κάνουμε καί τόν μυρώσαμε, καί προσευχές σέ εκκλησίες καί λαόάκια άπό τήν Παναγία, τόν άγιο Ραφαήλ καί άλλους άγιους, άρχισε νά δείχνει πενιχρά σημεία ζωής. Μέρα μέ τή μέρα τά σημάδια μεγάλωναν.

Πέρασαν άρκετές ή μέρες καί οί γιατροί, πού δέν πίστευαν ότι επανήλθε στήν ζωή, μιλούσαν καθαρά γιά θαύμα. Σέ λίγο έπρεπε νά τόν βγάλουν άπό τήν εντατική, γιατί πέρασε άρκετός καιρός. Τόν έστειλαν στό νοσοκομείο Σερρών καί είπαν οί γιατροί: «Σάς στέλνουμε έναν άνθρωπο πού άπό θαύμα ζει άλλά δέν κινείται». Μέ τήν χάρη τού Θεού καί φυ σ ιοθ ε ρ απ είες, μέ φροντίδες καί ύπο-μονή τών δικών του, σήμερα ό θείος μου Γιώργος Ζίχναλης, ηλικιωμένος, ζει, κινείται, περπατάει πολύ καί άσχολείται στό άμπέλι του.

Δόξα τώ Θεώ. Εύχαρ ιστού με τόν Θεό. Εύχαρ ιστού με. καί έσένα παπα-Γιάννη γιά τίς προσευχές σου καί ό Θεός νά σού χαρίζει υγεία καί πάντα νά μάς θυμάσαι στίς προσευχές σου.
Τήν ευχή σου. παπα-Γιάννη

Σέρρες, Φθινόπωρο 1999

Πρίν ενάμιση περίπου χρόνο είχα υποβληθεί σέ. μαστεκτομή καί κατόπιν σέ χημειοθεραπείες. Κάθε τρεις μήνες έξεταζόμουν στόν γιατρό καί κάθε 6 μήνες έκανα τίς γενικές μου εξετάσεις μέ σπινθη ρογράφημα. άξονικές κτλ.
Σ'όλη αυτήν τήν διάρκεια έπαιρνα κάθε μέρα καί τήν άγωγή πού μού είχαν δώσει οί γιατροί, ένα χάπι συγκεκριμένο. Αύτό τό χάπι όμως είχε καί κάποιες σοβαρές παρενέργειες όπως έγραφε καί στίς οδηγίες στό φυλλάδιο. Μού έφερε αιμορραγίες, αύξηση τού ενδομητρίου καθώς καί μιά κύστη στήν άριστερή ωοθήκη 4 εκατοστών. Τότε άκριβώς, σταμάτησα τό χάπι εκείνο καί άρχισα νά κάνω κάποιες ενέσεις μία φορά τό μήνα. Τά προηγούμενα συμπτώματα άρχισαν σιγά-σιγά νά υποχωρούν.

Εκείνο τό διάστημα ήταν πού γιά πρώτη φορά γνωρίσαμε τόν άγιο.
Παρόμοιες κύστες δέν είναι σίγουρο ότι υποχωρούν άπό μόνες τους μέ τήν διακοπή της ταμοξιφαίνης (χάπι). Πιθανόν νά χρειαζόταν καί επέμβαση.

Τότε, θυμήθηκα ξανά τόν π. 'Ιωάννη στό Νεοχώρι. Σέ ερώτηση γιά τό γιατί ανέφερε σέ μάς τήν περίπτωση γυναίκας μέ κύστη στίς ωοθήκες, όπως είπε. μάς - απάντησε ότι γιά μένα τό είπε έκεΐνο τό περιστατικό· ότι έτσι τόν φώτισε ό Χριστός μας κι ό άγιος Ραφαήλ κι ότι άπό θαύμα δέν χρειάσθηκα έγχείρηση. γιά νά βγάλουν τήν κύστη 4 έκ. άπό τήν ωοθήκη. Σημειωτέον ότι έμεις δέν τού είχαμε μιλήσει συγκεκριμένα γιά τήν κύστη μου. Εκείνος έκανε λόγο άπό μόνος του, χωρίς νά ξέρει ότι είχα καί έγώ τέτοιο πρόβλημα. Απλώς, αναφέραμε κάποιο γυναικολογικό πρόβλημα.

Ό άγιος Ραφαήλ, πού τόν τιμούμε καί τόν αγαπούμε χρόνια κι έχουμε καί λείψανο του στό σπίτι μας, μάς προστάτεψε καί μάς φύλαξε άπό περαιτέρω μπερδέματα.

Έχω μία εγγονή, τήν Παρασκευούλα, που ζει στήν Γερμανία μαζί μέ τούς γονείς της. "Οταν ή μικρή ήταν 4 χρονών, αρρώστησε πολύ βαριά, χωρίς καμιά ελπίδα αποκατάστασης της υγείας της. Οί γιατροί έκαναν δ,τι μπορούσαν. "Ομως, ή άρρώστια τού παιδιού δέν υποχωρούσε καί οί γιατροί είχαν κόψει στούς γονείς κάθε ελπίδα. "Οταν τό έμαθα, στεναχώρια, κλάμα... δέν περιγράφεται. Μέσα στό κλάμα μου σκέφτηκα τόν άγιο Ραφαήλ καί εσένα, πάτερ 'Ιωάννη.

Έτρεξα σέ σας νύχτα, καί σας ευχαριστώ πού μας δεχθήκατε, καί τί κουράγιο πήρα άπό τά λόγια σας. Δέν θά τό ξεχάσω ποτέ όσο ζώ.
Μού δώσατε συμβουλές τί νά κάνω. "Ολα τά έκανα· Εύχέλαιο καί όλα τά άλλα πού μού είπατε, άλλά κράτησα πιό πολύ πού μού είπες: «Προσευχή, παιδί μου, καί πίστη». Πίστεψα μέ όλη μου τήν ψυχή ότι ό άγιος Ραφαήλ δέν θά μας άφήσει, θά κάνει τό θαύμα του. Ναί, παππούλη, τό Θαύμα έγινε. Τό ίδιο βράδυ, πού έκλαιγα μέ πίστη μεγάλη καί ποοσευ-χή καί διάβαζα Παράκληση τού άγίου Ραφαήλ, τόν παρακαλούσα μέ πόνο μεγάλο καί μέ δάκρυα καί τού έλεγα, έάν δέν μπορεί νά πάει ό ίδιος στό παιδί, τήν Παρασκευούλα, στήν Γερμανία, νά στείλει τήν Είρηνούλα νά ακουμπήσει λίγο τό παιδί· έτσι τό ζήτησα καί έγινε. Ναί. παππούλη, τό ίδιο βράδυ χάιδεψε τό παιδί. Τό ίδιο τό κοριτσάκι μάς τό έλεγε: «Μέ χάϊδεψε καί έφυγε». Τής δείξαμε τήν εικόνα καί μάς λέει: «Ναί, ήταν ή άγία Ειρήνη». Τό ίδιο βράδυ ή μάνα της είχε δει μιά λάμψη μεγάλη στό δωμάτιο τού νοσοκομείου, καί πιστέψαμε ότι ή άγία επισκέφθηκε τήν Παρα-σκευούλα. 'Έτρεξα σέ σένα πάλι νά σού τά πω, νά σού εξηγήσω τί είχε γίνει καί μού λες: «Παιδί μου, ό άγιος Ραφαήλ είναι μαζί σας. Ναί, είναι πάντα κοντά στό παιδί». Άπό τότε όλες οί εξετάσεις βγαίνουν καθαρές. Ό γιός μου. παππούλη, τήν πρώτη μέρα πού βγήκε ό γιατρός νά τού πει τί είχε τό παιδί του, δέν τόν έβλεπε σάν γιατρό, τόν είδε σάν έναν άγιο μέ λάμψη στό πρόσωπο πού τού είπε: «Μήν φοβάσαι, τό παιδί θά γίνει καλά».

Δόξα τω Θεώ, έχουν περάσει δύο χρόνια άπό τότε καί τό παιδί είναι πολύ καλά. "Ολες οί εξετάσεις καθαρές, τά χάπια έχουν κοπεί τελείως καί είναι καλά. Ό άγιος Ραφαήλ έκανε τό θαύμα του καί σέ μάς τούς άμαρτωλούς. Δέν θά τό ξεχάσω όσο ζώ, ούτε καί εσάς θά ξεχάσω γιά τό κουράγιο πού μού δώσατε, παππούλη. Ό Θεός νά σάς έχει καλά.

Τόν Σεπτέμβριο θά έρθουν άπό τήν Γερμανία. 'Έχει κλείσει τά έξι καί είναι καλά. Θά σου τήν φέρω νά της δώσεις τήν ευλογία σου, γιατί δέν θά ξεχάσω. 'Έφτασε ή χάρη του αγίου Ραφαήλ καί της άγίας Ειρήνης τόσο μακριά, στήν Γερμανία. Παντού πάνε, παππούλη, μόνο νά τό ζητήσεις μέ μεγάλη πίστη καί προσευχή.

Σέ εύχαριστώ μέσα άπό τήν καρδιά μου γιά τίς προσευχές σου καί τίς Παρακλήσεις πού έκανες γιά τήν Παρασκευούλα, δέν θά τό ξεχάσω ποτέ.
Φιλώ τό χέρι σου, ή γιαγιά της Παρασκευής Βασιλακάκη.
Ευχαριστώ πολύ

Ροδόπολη Σερρών

'Ένα απόγευμα, μέ ειδοποίησε ή ανεψιά μου νά πάω στό σπίτι της, οπού θά γινόταν ή Παράκληση του άγίου Ραφάηλ. Παρ'όλο πού είχα πυρετό, σηκώθηκα καί πήγα.

"Έψαλλε ό ψάλτης τού άγίου Ραφαήλ Νεο-χωρίου. Σέ όλη τή διάρκεια τής Παράκλησης παρακαλούσα τόν άγιο Ραφαήλ γιά τό πόδι μου, πού πονούσε πολύ καί δέν μού επέτρεπε νά γονατίσω καί νά κάνω μετάνοιες.
Τελείωσε ή Παράκληση καί έφυγα μέ τήν πεποίθεση ότι οί άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί Ειρήνη άκουσαν τήν προσευχή μου. Τό βράδυ είδα στόν ύπνο μου πώς κάποιος χτύπησε τήν πόρτα. "Ανοιξα καί ήταν κάποιος, πού φορούσε τά ρούχα τού ψάλτη πού έκανε τήν Παράκληση. Είχε τήν ίδια φωνή, άλλά δέν ήταν ό ψάλτης. Μέ τά χέρια του μού άνασήκωσε τό κεφάλι καί έτοιμάστηκε νά μέ φτύσει. 'Αλλά πρός μεγάλη μου έκπληξη μού έριξε νερό στό πρόσωπο. Τήν άλλη μέρα διαπίστωσα ότι τό πόδι μου, πού μέχρι τότε δέν μπορούσα νά τό λυγίσω, τό ένιωθα καλύτερα καί κατάφερα νά
τό λυγίσω. Κατάλαβα ότι είχε γίνει θαύμα καί τό είπα στούς άλλους δοξάζοντας καί εύχα ρ ιστό) ντας τόν Θεό καί τόν άγιο Ραφαήλ.

Βασιλική Τσαλή
Σέρρες, 18/12/1999

"Εχει περάσει περισσότερο άπό ένας χρόνος άπό τότε πού ένα γεγονός στάθηκε γιά μένα πολύ σημαντικό. "Ας άναφέρω όμως πρώτα τί προηγήθηκε.
'Επί 5 χρόνια υπέφερα άπό πόνους κήλης καί μέ τόν καιρό οί πόνοι γίνονταν πιό έντονοι. 'Επειδή όμως είχα πρόβλημα μέ τήν καρδιά μου (κολπική μαρμαρυγή), ό χειρούργος άπέφευγε νά μέ χειρουργήσει. Πρός τό τέλος της πενταετίας, οί πόνοι έγιναν πιά άνυπόφο-ροι καί ούτε ή ζώνη δέν μέ βοηθούσε. Στίς 24 τού Αύγουστου 1998, τό συζήτησα μέ τόν χειρουργό καί αύτός μέ παρέπεμψε σέ καρδιολόγο γιά εξετάσεις. 'Αποφασίσθηκε νά χειρουργηθώ, άφού πρώτα ληφθούν κάποια μέτρα έκ μέρους των γιατρών.
Έτσι, προγραμματίστηκε ή εισαγωγή μου γιά εξετάσεις στό νοσοκομείο γιά τίς 8 Σεπτεμβρίου καί στίς 11 Σεπτεμβρίου θά εγχειριζόμουν.

 Από τίς 24 Αυγούστου, πού πάρθηκε ή άπόφαση νά χειρουργηθώ, μέχρι τίς 8 Σεπτεμβρίου μέ άπασχολούσε πολύ τό θέμα αύτό καί προσευχόμουν θερμά άν ήταν δυνατόν νά αποφύγω τήν έγχείρηση μέ τήν βοήθεια τού Θεού ή. άν γίνει, νά επιτύχει καί νά ζήσω.

ΓΙληροφορήθηκα ότι. στίς 6 Σεπτεμβρίου, ήμερα Κυριακή, θά γινόταν θεία Λειτουργία στό Ναό τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης στό Νεοχώρι Σιντικής, όπως γίνεται κάθε πρώτη Κυριακή τού μήνα. Είχα άκούσει οτι εκεί λειτουργεί ό έφημέριος τού Νεοχω-ρίου, παπα-Γιάννης, ένας σεβάσμιος ιερέας πού μέ τήν άπλότητά του καί τήν αγιοσύνη του βοηθά πολύ όσους τόν επισκέπτονται, παρακολουθούν τήν θεία Λειτουργία καί ζητούν τήν εύλογία του καί τήν προσευχή του.

Στίς 6 Σεπτεμβρίου πήγα στόν Ναό τού άγίου Ραφαήλ- λειτουργήθηκα, πήρα τήν εύχή τού πατρός 'Ιωάννη καί ζήτησα νά προσευχηθεί γιά τό πρόβλημά μου. Επέστρεψα στό σπίτι μου, ξεκουράστηκα τό μεσημέρι καί τό άπό-
γεύμα σηκώθηκα καί βγαίνοντας γιά δουλειά ξέχασα νά βάλω τήν ζώνη, μάλλον γιατί δέν μού τό θύμισε ό πόνος. Τό βράδυ πού γύρισα στό σπίτι, διαπίστωσα ότι δέν υπήρχε έξόγκω-μα της κήλης, ούτε ένιωθα πόνο.
Εύχαρίστησα μέ τήν καρδιά μου τόν Θεό καί τόν άγιο Ραφάηλ, πού ή προσευχή μου εισακούστηκε κι ένιωθα τ ρ ισ ευτυχισμένος. Τήν Κυριακή, πού θά γινόταν πάλι. θεία Λειτουργία στόν άγιο Ραφαήλ πήγα νά λειτουργηθώ καί νά ευχαριστήσω άπό κοντά.

Μετά τό τέλος της θείας Λειτουργίας περίμενα τόν ιερέα νά βγει άπό τό άγιο Βήμα. "Αργησε λίγο νά βγει καί τόν φώναξε ή πρεσβυτέρα. "Οταν βγήκε, ό σεβάσμιος γέροντας μού λέει: «Έλα, παιδί μου Παναγιώτη, πές μου τί θέλεις». 'Απόρησα, όταν άκουσα τό όνο μά μου, γιατί δέν τού τό είχα πει ποτέ. Τού εξήγησα τί συνέβη, πώς θεραπεύτηκα μέ τήν βοήθεια τού Θεού καί τίς πρεσβείες τού άγιου Ραφαήλ καθώς καί μέ τήν προσευχή καί τήν εύλογία τού ίδιου τού ίερέα. Έχει περάσει άπό τότε περισσότερο άπό ένα έτος καί, δόξα τω Θεώ, δέν έχω καμιά ένόχληση.
'Από τότε, όποτε γίνεται θεία Λειτουργία στόν άγιο Ραφαήλ, πηγαίνω έκεΐ μέ ευγνωμοσύνη νά λειτουργηθώ μαζί μέ πλήθος άλλων πιστών, πού πηγαίνουν νά ζητήσουν βοήθεια ή νά ευχαριστήσουν. Μετά άπό αύτό τό θαύμα πιστεύω καί ομολογώ: «Αιτείτε, καί όοθήσεται ύμΐν, ζητείτε, καί εύρήσετε, κρούετε, καί άνοιγήσεται ύμΐν» (Ματθ. 7,7).


Μέ βαθύ σεβασμό, Παναγιώτης Κρουστάλης
Στίς 9-6-2001 ονειρεύτηκα οτι βρισκόμουν σέ μιά εκκλησία γεμάτη κόσμο.
Περιμέναμε· σέ λίγο βγήκαν κάποιοι ιερείς. δύο-τρεΐς. Ό παπα-Γιάννης προχώρησε μπροστά καί άρχισε νά θυμιατίζει. Φορούσε μαύρα ρούχα μόνο. Στήν άριστερή πλευρά της εκκλησίας είχε πόρτα μικρή. Κάπου έκεΐ καθόταν μιά κοπέλα. Τά μαλλιά της ήταν κοντά μέχρι τόν ώμο καί σκούρα. Ξαφνικά, άρχισε νά βρίζει μέ πολύ άσχημα λόγια τόν παπα-Γιάννη. Έμεΐς πανικόβλητοι προσπαθήσαμε νά τήν βγάλουμε έξω στενάχωρημένοι, πού μιλούσε τόσο άσχημα κατά τού ιερέα.
Πλησίασε κοντά της συνεχίζοντας νά θυμιατίζει καί, ξαφνικά, ή κοπέλα άρχισε νά βγάζει άφρούς καί νά χτυπιέται, μέχρι πού έπεσε κάτω λιπόθυμη. 'Ανατριχιάσαμε όλοι. "Οταν σηκώθηκε δέν είχε τίποτε φοβερό πάνω της καί τήν κρατούσε πάντοτε μία κυρία.

Νικολίνα
Μελβούρνη, Αυστραλίας

Όνομάζομαι Κατερίνα "Ιωαννίδου ή OBRIN, κάτοικος Μελβούρνης, άλλά ή καταγωγή μου είναι άπό τόν "Άγιο Αθανάσιο Δράμας.
"Ημουν παντρεμένη καί δέν μπορούσα νά άποκτήσω παιδί. "Οταν όμως γνώρισα τόν π. 'Ιωάννη άπό τό Νεοχώρι Σιντικης τού Ν. Σερρών καί μέ τήν μεσολάβηση τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης απόκτησα δύο παιδιά καί είμαι πολύ εύτυχής.
Ό πατέρας μου είδε δύο φορές τόν άγιο Ραφαήλ. Μία φορά στήν Μυτιλήνη, σ'ένα προσκύνημα καί μιά άλλη στίς Σέρρες.
Εύχαριστώ τόν π. 'Ιωάννη, τούς άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη γιά τή χαρά πού μας χάρισαν. Θά είμαστε εύγνώμονες γιά πάντα.

Κατερ ίνα-Χρηστος
Λειβαδιά Σιντικης

'Ονομάζομαι Κυριακή Άνδρεάδου καί θέλω νά ζητήσω συγγνώμη άπό τούς άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη πού άργησα νά γράψω τό θαύμα πού έκαναν οί άγιοι.
Τό πρόβλημα. μου ήταν ότι υπέφερα άπό καρδιά 5 χρόνια. Κάθε 6 μήνες πήγαινα καί έκανα τεστ, γιά νά βλέπουν οί γιατροί πού βρίσκομαι μέ τά φάρμακα, πώς πήγαινα. 'Ενώ ήμουν καλά, έπαθε ή καρδιά μου πρίν έλθει τό εξάμηνο καί τηλεφωνήσαμε στό νοσοκομείο Παπανικολάου, γιά νά κλείσουμε ραντεβού γιά τήν έπαύριο, 15-5-1989. Θά κάνανε οί γιατροί επανεξέταση νά δουν πώς έγινε ή ύποτροπή.
Τώρα, ομολογώ τό θαύμα του Θεού καί του άγίου Ραφαήλ. Λέω στήν κόρη μου: «Ελένη, παιδί μου, σκέφτηκα νά πάμε στό Νεοχώρι πού είναι κοντά. Ό π. 'Ιωάννης έχει φέρει τά λείψανα τών άγίων άπό τή Μυτιλήνη καί γίνονται πολλά θαύματα. "Ας πάμε καί έμεΐς νά κάνουμε Παράκληση καί νά προσκυνήσουμε τά λείψανα τών άγίων». Συμφωνήσαμε καί πήγαμε μέ πίστη καί έλπίδα, ότι οί άγιοι θά μάς βοηθήσουν, όπως καί τόσους άλλους. Πήγαμε, κάναμε Παράκληση, μάς μύρωσε ό παπα-Γιάννης άπό τό καντήλι τών άγίων, χαιρετίσαμε καί φύγαμε. Πήγαμε λοιπόν, τήν άλλη μέρα στό Παπανικολάου καί, άφού μέ εξέτασαν, μέ ρωτάνε: «Γιατί ήρθες;». «Έχω καρδιά, τούς λέγω. «Δέν έχεις τίποτε», μού απαντούν. Τούς δείχνω τά χάπια πού έπαιρνα 5 χρόνια τώρα. «Νά τά πετάξεις όλα δέν έχεις τίποτα!».

Κυριακή Ά νδρεάδου
Σέρρες

Μέ πολλή πίστη καί ευλάβεια σας γράφω αυτό τό γράμμα, γιά νά σας άναφέρω ένα Θαύμα πού έγινε στήν κορούλα μου. Έδώ καί τρία χρόνια έπαιρνε ναρκωτικά. Είχε άρχίσει άπό τά ελαφριά καί, όσο πήγαινε, κατέληγε στά βαριά.
Μέχρι πού πρίν άπό 3 μήνες έμαθα ότι είχε άρχίσει καί τήν ηρωίνη.
Τρελάθηκα- δέν ήξερα τί νά κάνω. 'Έκλαιγα καί παρακαλούσα τήν Παναγία νά τό σώσει. "Ωσπου, έντελώς τυχαία, πρίν άπό ένα μήνα πήγα στό «Λυχνάρι» νά άγοράσω μερικά θρησκευτικά βιβλία. Ζήτησα καί τό βιβλίο τού άγίου Ραφαήλ. Τότε ό καταστηματάρχης, έντελώς τυχαία λές -καί τόν έβαλε ό Θεός- μού μίλησε γιά τήν έκκλησία τού άγίου Ραφαήλ, στό Νεοχώρι, καί γιά τόν πατέρα 'Ιωάννη.
Ημέρα Σάββατο τόν επισκέφτηκα καί τού μίλησα γιά όλα αύτά πού μού συμβαίνουν. Μού είπε νά κάνω Εύχέλαιο καί μού έδωσε νά κάνω μία προσευχή κάθε πρωί καί νά πάω νά
έξομολογηθώ γιά τήν σωτηρία τής κόρης μου Ευαγγελίας, καί νά μήν στεναχωριέμαι καί ότι όλα θά πάνε καλά μέ τήν βοήθεια τής Παναγίας καί τού άγίου Ραφαήλ.
Έκανα καί κάνω ό,τι μού είπε μέ πολλή πίστη καί μετά άπό δύο εβδομάδες τό κοριτσάκι μου ήλθε άπό τήν Θεσσαλονίκη άποφα-σισμένο νά αποτοξινωθεί!
Ηταν Σάββατο βράδυ, όταν έκανε τελευταία φορά χρήση ναρκωτικών.

Μαρία Παπαδοπούλου
Ροδόπολη Σερρών, 20-9-2001

'Ονόμασα τήν κόρη μου Ραφαηλία πρός τιμή τού άγίου Ραφαήλ καί έχοντας βαθιά μέσα μου τήν πεποίθεση, ότι θά ήταν ό άγιος προστάτης της γιά όλη τή ζωή της.
Μιά μέρα, έκεΐ πού έπαιζε στήν παιδική χαρά, κρεμάστηκε στό μονόζυγο μέ τό κεφάλι πρός τά κάτω.
Ξαφνικά, έπεσε κάτω λιπόθυμη. "Ολοι πανικοβληθήκαμε. Επικοινώνησα μέ τόν παιδιατρό της καί μου είπε ότι ίσως νά είναι επιληπτική καί έπαθε σπασμούς πάνω στό μονόζυγο. Πήγα νά τρελαθώ άπό τήν στεναχώρια μου. Πήρα τηλέφωνο στόν π. 'Ιωάννη νά τού πώ τόν πόνο μου. Ό παππούλης μέ καθησύχασε. 'Ήμουν σίγουρη ότι θά προσευχόταν στόν Θεό καί στόν άγιο Ραφαήλ γιά τήν Ραφαηλία μου.
Τό βράδυ, πρίν κοιμηθώ, πήρα στά χέρια μου τήν Παράκληση των άγίων, άλλά άπό τήν κούραση καί τήν στεναχώρια δέν μπόρεσα νά τήν διαβάσω καί άποκοιμήθηκα. Στόν ύπνο μου είδα πώς μέσα στό σπίτι μου ύπήρχε δαιμόνιο. Δέν τό έβλεπα, άλλά έβλεπα τίς κουρτίνες νά κουνιούνται.
Έγώ, ό άντρας μου καί τό παιδί μου φωνάζαμε πολλές φορές: «'Ιησούς Χριστός νικά καί όλα τά κακά σκορπάει», άλλά τό δαιμόνιο δέν έφευγε. "Επαιρνα τηλέφωνο στόν π. 'Ιωάννη γιά νά μάς βοηθήσει, άλλά δέν μπορούσα νά τόν βρώ. Τότε, είδα νά ρίχνουν πολύ άγιασμό στό χώλ τού σπιτιού μου. Προχώρησα στό χώλ καί είδα νά στέκονται έκεΐ δύο άντρες- ήταν ό άγιος Ραφαήλ καί ό άγιος Νικόλαος πού έτρεξαν νά μάς βοηθήσουν.
Τίς έπόμενες μέρες κάναμε εξετάσεις, οί όποιες έδειξαν ότι δέν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Δοξάζω καί ευχαριστώ τούς άγιους γιά τήν βοήθειά τους καί τούς παρακαλώ άπό τά βάθη τής καρδιάς μου νά προστατεύουν τό παιδί μου άπό κάθε κακό.



Παναγιώτα Τσαλή
Σέρρες, 20-9-2001

Λέγομαι Πέτρος καί ή γυναίκα μου 'Αναστασία. Θά θέλαμε νά σάς πούμε καί τό δικό μας θαύμα.
Πρίν ένα χρόνο ήρθαμε εδώ καί ό πατήρ 'Ιωάννης μάς διάβασε μιά εύχή, γιά νά αποκτήσουμε καί εμείς μέ τήν εύλογία τού Θεού ένα μωράκι.
Έτσι καί έγινε* μέ τήν εύλογία τού Θεού καί τήν προσευχή τού πατρός 'Ιωάννη άπο-κτήσαμε καί εμείς ένα χαριτωμένο κοριτσάκι.
Δόξα καί τιμή στόν Κύριό μας 'Ιησού Χριστό.

Πέτρος- 'Αναστασία
Ευχαριστούμε καί δοξάζουμε τόν άγιο Ραφαήλ καί τήν συνοδία του γιά τό θαύμα τους. Νά προστατεύουν πάντα τό γλυκό κοριτσάκι μας καί νά τό φωτίζουν νά γίνει μιά καλή κοπέλα, όπως ό Θεός τήν θέλει.

Οικογένεια Πέτρου Τύλλιου
Καμαρωτό

Σεβαστέ πάτερ Ιωάννη, μέ αύτό τό γράμμα θά ήθελα νά σάς εύχαριστήσω γιά τίς προσευχές σας, πού κάνατε γιά μένα στούς αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη, όταν είχα ένα πρόβλημα.

'Ήθελα νά κάνω ένα παιδί. Μετά άπό προσπάθεια κατάφερα νά μείνω έγκυος, άλλά στό δεύτερο μήνα της κυήσεως μου άπέβαλα. Στήν συνέχεια προσπάθησα ξανά, άλλά δέν τά κατάφερα. Οί γιατροί μού λέγανε πώς θά δυσκολευτώ καί πώς έπρεπε νά άκολουθήσω κάποιες έξετάσεις καί θεραπείες, οί όποιες δέν ήταν σίγουρο πώς θά μέ βοηθούσαν άρκε-
τά. Έγώ είχα άπογοητευθεί καί είχα χάσει την αισιοδοξία μου άλλά ποτέ τήν πίστη μου. Έτσι, μετά άπό πολλή προσευχή στους άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη καί φυσικά μετά καί άπό τήν δική σας βοήθεια καί προσευχή, κατάφερα νά μείνω έγκυος τελείως φυσιολογικά χωρίς καμία θεραπεία. Στήν συνέχεια, ή εγκυμοσύνη μου ήταν επαπειλούμενη καί κινδύνεψα νά αποβάλω. Δέν έχασα όμως τήν πίστη μου στούς αγίους. Μέ καθημερινή προσευχή στούς άγιους Ραφαήλ, Ν ικόλαο καί Ειρήνη άλλά καί στήν Παναγία μας καί φυσικά μέ τήν δική σας προσευχή κατάφερα νά ξεπεράσω όλα τά προβλήματα τής εγκυμοσύνης καί νά έχω τώρα στήν άγκαλιά μου ένα αγοράκι τριών μηνών.

Δοξασμένο νά είναι τό όνομά τους! Τούς εύχαριστώ άπό τά βάθη τής ψυχής μου γιά τό Θαύμα τους. Προσεύχομαι καθημερινά καί τούς εύχαριστώ. Μέ τήν πρώτη ευκαιρία θέλω νά πάω σέ αύτόν τόν ιερό τόπο καί νά προσκυνήσω.
Τελειώνοντας, θά ήθελα νά σάς εύχαρι-στήσω θερμά, πάτερ Ιωάννη, πού μέ τίς προσευχές σας μέ βοηθήσατε νά έρθω πιό κοντά στούς άγιους καί νά δώ ένα τους θαύμα. Νa σας έχει καλά ό Θεός καί οί άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί Ειρήνη γιά πολλά χρόνια ακόμα, γιά νά συνεχίσετε νά βοηθάτε τόν κόσμο πού έχει τήν άνάγκη σας. Μέ αιώνια ευγνωμοσύνη, 'Ελένη Σουτζίδου

Καβάλα, 3-2-2000
Σεβαστέ πάτερ τήν εύχή σου.

Είμαι ή Σμαρώ άπό Καβάλα πού σας τηλεφωνώ κάπου-κάπου καί σας συμβουλεύομαι σέ πνευματικά θέματα καί σέ προβλήματα καί άρρώστιες της ζωής. Θέλω νά σας εύχαρι-στήσω γιά τίς συμβουλές σας καί εύχαριστώ τόν Θεό πού έχει ποιμένες όπως έσάς. Εύχομαι νά σας χαρίζει υγεία, μακροημέρευση καί καλό παράδεισο.

Σας άναφέρω τό θαύμα καί τήν μεγάλη εύλογία πού είδε ή μητέρα μου μέ τήν βοήθειά σας καί τήν προσευχή σας. Έχουμε άνάγκη τών προσευχών σας. Κάθε πρωί εύχομαι νά σάς χαρίζει ό Κύριος υγεία καί, άν θέλει νά πάρω κάποτε τήν εύχή σας άπό κοντά. 'Άν διερωτάσθε πώς σάς γνώρισα, σάς λέγω, μέσω τού πατρός Εύσεβίου Βίττη.

Ή μητέρα μου λέγεται 'Αναστασία. Είχε σοβαρότατο πρόβλημα μέ τήν υγεία της. δέν καταλάβαινε τί έκανε καί ξεχνούσε. Τήν πήγα σέ μιά άξιόλογη νευρολόγο καί ή διάγνωση ήταν νόσος άλτσχάϊμερ. δηλαδή μαλάκυνση τού εγκεφάλου.

Στεναχωρέθηκα σέ αφάνταστο βαθμό, γιατί δέν μπορούσα νά συνεννοηθώ μαζί της. Τότε, θυμήθηκα εσάς, γέροντα, καί παραμονές Θεοφανείων τού 2000 σάς πήρα τηλέφωνο νά προσευχηθείτε καί νά μού πείτε τί νά κάνω. Μού είπατε νά κάνω Εύχέλαιο καί νά τήν σταυρώνω κάθε μέρα στό στήθος, στήν πλάτη καί στίς κλειδώσεις καί νά λέω τρεις φορές τό «Πιστεύω». 'Ακολουθήσαμε τίς συμβουλές σας καί ώ, τού θαύματος! Ή κατάσταση σιγά-σιγά άρχισε νά βελτιώνεται. Ξέχασα νά σάς πώ ότι μού είπατε ότι ή μητέρα μου τό έπαθε άπό μεγάλη στεναχώρια, πού όντως πέρασε, καί τά φάρμακα δέν ώφελούν. Τά πέταξα όλα καί συνέχισα νά τή σταυρώνω λέγοντας: «πρός ίασιν ψυχής καί σώματος», όπως μέ συμβουλεύσατε νά κάνω. Τώρα, ή μητέρα μου είναι όπως πριν τη νόσο καί καλλίτερα, γιατί δέν έχει ούτε καν τίς ζαλάδες πού είχε πρίν αρρωστήσει.
Σας ευχαριστώ καί πάλι, γέροντα Ιωάννη, μέσα άπό τήν καρδιά μου.

Ή ταπεινή δούλη του Θεού, Σμαρώ
Νεοχώρι Σιντικης 20-3-2000

Ό Γραμματεύς τού χωριού μέ πήρε τηλέφωνο καί, άφού μέ χαιρέτησε, μού είπε: «Έχω τήν σύζυγο μου στό νοσοκομείο Σερρών μέ φρικτούς πόνους στήν χολή. Οί έξετάσεις έδειξαν ότι έχει έχινόκοκκο καί ότι δέν μπορούν νά κάνουν έγχείρηση στήν χολή καί θά τήν μεταβιβάσουν στήν Θεσσαλονίκη. Σέ παρακαλώ κάνε μιά Παράκληση στό όνομα της συζύγου μου».

Καί τόν διαβεβαίωσα ότι ή Παράκληση θά γίνει άλλά, τού ζήτησα πρίν φύγει νά περάσει άπό τό σπίτι νά τού δώσω λίγο λαδάκι καί άγιασμό καί μιά είκονίτσα τού άγίου Ραφαήλ καί νά πιστέψει στούς άγιους καί όλα θά πάνε καλά. Καί έκλεισα τό τηλέφωνο μέ τόν κ. Κώστα Κυριακίόη καί άνοιξα άλλο τηλέφωνο μέ τήν Παράκληση τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης παρακαλώντας νά προφθάσει ή χάρη τους καί νά τήν σώσουν.

Πρίν τελειώσω τήν Παράκληση, πέρασε άπό τό σπίτι, έπήρε αύτά τά όποια τού ετοίμασα καί μέ πίστη πήγε στό νοσοκομείο τών Σερρών έσταύρωσε μέ τό λαδάκι καί τόν αγιασμό καί τήν είκονίτσα τήν σύζυγο του καί ά-μέσως τήν μεταβίβασαν στό ασθενοφόρο καί τήν μετέφεραν στή Θεσσαλονίκη, στό νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ.

Εκεί έγιναν ξανά οί έξετάσεις καί διαψεύσθηκαν αύτά πού διέγνωσαν στό νοσοκομείο Σερρών. Πιστεύουμε ότι έφθασε ή χάρη τών άγίων καί τά διέψευσε αύτά, δηλαδή τόν έχινόκοκκο πού είχαν διαγνώσει στίς Σέρρες.
Καί τώρα είναι πλήρης χαράς καί υγείας καί εύχαριστεί τούς 'Αγίους πού μέ τήν χάρη τους τήν σώσανε.

Κωνσταντίνος Κυριακίδηςθεσσαλονίκη 17-12-94
Μαρτυρία Θεοδώρας Καλα'ΐδου-Μπουπλέκα, κόρης τού πατρός 'Ιωάννη.

Δοξάζω τόν Παντοδύναμο Θεό, πού μάς λυπήθηκε καί έσωσε τόν άνδρα μου άπό βέβαιο θάνατο.
Είχε πάει γιά έπαγγελματικό ταξίδι στήν 'Ορεστιάδα καί στήν επιστροφή, καθώς έτρεχε μέ τό αυτοκίνητο  έγινε τό κακό. 'Ακόμη δέν κατάφερε νά μάς εξηγήσει αν τό εγκεφαλικό προηγήθηκε τού τ ρ ακα ρ ί σ ματο ς ή άν τό έπαθε τήν στιγμή πού κατάλαβε ότι δέν μπορεί νά άποφύγει τό τρακάρισμα. Τό αύτοκίνητο μας. μόλις ενός έτους, καί τό άλλο, μιά Μερσεντές, έγιναν καί τά δύο μία μάζα. 'Αλλά, ώ τού παραδόξου θαύματος! Ούτε ό άνδρας μου ούτε ό οδηγός καί ή συνοδηγός τού άλλου αυτοκινήτου έπαθαν τίποτα. Τό μόνο χτύπημα πού έπαθε ό άνδρας μου ήταν στήν μύτη καί αύτό τόν γλύτωσε άπό βέβαιη παραλυσία, γιατί όταν βγήκε άπό τό αύτοκίνητο τό δεξί χέρι καί τό δεξί του πόδι ήταν παράλυτα.

Στό σημείο τού ατυχήματος υπάρχει ένα εκκλησάκι τής Παναγίας καί τήν άλλη μέρα ήταν τής Παναγίας τής Μυρτιδιώτισσας (τό άτυχη μα έγινε στίς 23 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Σύλληψης τού άγίου Ιωάννου τού Προδρόμου καί τής όσίας Πολυξένης, γιορτή τών γονέων μου). "Ομως, τήν ώρα τού άτυχήματος ό Βαγγέλης είδε τούς θαυματουργούς άγιους μας νά τόν βγάζουν άπό τήν φωτιά. Βάζοντάς τον στό άσθενοφόρο, όπως ομολογεί ό ίδιος, οί νοσοκόμοι είπαν «χέρι, πόδι άχρηστα». Μέσα στό άσθενοφόρο ένιωσε τήν άνάγκη νά κάνει τόν σταυρό του καί τότε κατάλαβε νά κινούνται τό χέρι καί τό πόδι του. "Ομως, τότε άρχισε ό Γολγοθάς μας, γιατί ό Βαγγέλης δέν μπορούσε νά πει ούτε λέξη. Επίσης, δέν μπορούσε νά γράψει τίποτα, ούτε καν τό όνομά του ή τό τηλέφωνο του. Μεταφέρθηκε στό Νοσοκομείο καί τέσσερις ώρες μετά μέ πήρε ή Τροχαία καί μέ ρώτησαν, άν έχω έναν μουγκό σύζυγο. Καταλαβαίνετε τί πέρασα! 

Όμως, δέν έχασα τήν δύναμή μου, γιατί ήλπιζα πώς ό θεός δέν θά μάς άφήσει άβοήθητους. Έλεγα μέσα μου ότι, έφ'όσον ό θεός τόν γλύτωσε, θά τόν βοηθήσει καί θά μιλήσει. Τήν δεύτερη μέρα τού άτυχήματος, ένώ δέν μπορούσε νά αρθρώσει λέξη καί είχε διεγέρσεις πού δέν μπορούσε νά τίς έλέγξει. μίλησε τηλεφωνικά στόν πατέρα μου, π. Ιωάννη, πού έφευγε γιά προγραμματισμένο προσκύνημα στό μοναστήρι τών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, στήν Μυτιλήνη. Επίσης, στείλαμε τό όνομά του στό "Άγιον 'Όρος. Τήν ημέρα, πού ψαλλόταν παράκληση στό "Αγιον "Όρος γιά τό όνομά του -συγκεκριμένα, Κυριακή άπόγευμα-και προσευχόταν καί στό Μοναστήρι ό πατέρας μου, στίς 5 ή ώρα ό Βαγγέλης έψαλλε τό «"Αξιόν Έστι». Δέν μπορείτε νά φανταστείτε τήν συγκίνησή μου. "Εψαλλε ξανά καί ξανά καί έκλαιγε άπό τήν συγκίνηση. Τώρα, δέκα χρόνια μετά τό άτύχημα ό Βαγγέλης δέν έχει κανένα πρόβλημα.

Ό Παντοδύναμος Θεός μάς λυπήθηκε, παρ'όλο πού δέν άξίζούμε τήν εύνοιά του, καί μάς βοήθησε, νά ξεπεράσει ό Βαγγέλης όλα τά προβλήματά του, γιατί όλη ή δουλειά του στηρίζεται στό μυαλό του καί δέν θά μπορούσε νά δουλέψει άλλιώς.

Στό σημείο πού έγινε τό άτύχημα, στό έκ-κλησάκι, έχω βάλει μία εικόνα της Παναγίας καί μία τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης. Άπό τά βάθη τής καρδιάς μου εύχαριστώ τήν Πανάχραντη Μητέρα του Κυρίου μας καί δικιά μας Μητέρα, τήν Παναγία μας, καί τούς άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη, πού έσωσαν τόν άνδρα μου άπό βέβαιο Θάνατο.

Τό παιδί μου ό Νίκος, μεγάλωνε· άπό 13 έτών, συγχρόνως μαζί μέ τά μαθήματά του στό σχολείο, άρχισε νά οδηγεί μηχανάκι καί νά βοηθάει τόν πατέρα του στήν δουλειά. Σάν παιδί, τού άρεζαν οί μηχανές. Δέν ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στήν οδήγηση, όμως Θαύμαζα πού δέν τού είχε συμβεί ποτέ κανένα άτυχημα.

Ένώ ό Νίκος οδηγούσε εδώ καί λίγα χρόνια μηχανή, σέ άνύποπτο χρόνο μού λέει ό π. 'Ιωάννης καί πατέρας μου: «Νά πάρετε τήν μηχανή άπό τόν Νίκο, γιατί θά σκοτωθεί». Ό πατέρας 'Ιωάννης, είπε στίς 15 Αύγούστου, άγκαλιάζοντας τόν Νίκο καί κλαίγοντας: «Παιδί μου, δέν άκούς τόν παππού σου, πού γονατιστός μέρα νύχτα παρακαλάς τόν Θεό γιά σένα, ούτε τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου καί νά τό ξέρεις θά φύγεις πρόωρα».
Ή προειδοποίηση αύτη άπό τόν πατέρα έπα-ναλείφθηκε άλλες δύο φορές τά Χριστούγεννα καί τό Πάσχα πού προηγούνταν χρονικά τού άτυχήματος. 'Έκανα τήν σκέψη ότι τό παιδί έδώ καί έπτά χρόνια περίπου οδηγεί καί δέν έπαθε τό παραμικρό, ούτε είχε καί ποτέ άτύχημα. Μετά άπό λίγους μήνες, έπαναλαμ-βάνει τό ίδιο: «Πάρτε τή μηχανή άπό τόν Νικολάκη, γιατί θά σκοτωθεί». Καί προσπαθεί νά πείσει καί τόν Νίκο νά έγκαταλείψει τήν μηχανή, χωρίς βέβαια νά καταφέρει τίποτε.

Εκείνο τό διάστημα, ένας φίλος τού Νίκου, πολύ καλό παιδί, σκοτώνεται μέ τήν μηχανή σέ άτύχημα. Στενοχωρηθήκαμε πάρα πολύ όλοι μας καί προπαντός ό Νίκος. Μίλησε στό τηλέφωνο μέ τόν παππού του καί ό παππούς τού είπε: «Ξέρεις παιδάκι μου, πόσες φορές σέ φύλαξε καί σένα ό Θεός άπό βέβαιο θάνατο!». «Ναί, παππού, ξέρω», απάντησε. «Τότε νά προσέχεις, παιδάκι μου». Αύτό τό τηλεφώνημα έγινε ένα χρόνο άκριβώς πρίν τό άτύχημα.

Προσπάθησα νά τόν πείσω νά έγκαταλείψει τήν οδήγηση της μηχανής, χωρίς βέβαια νά τόν τρομάξω, φέρνοντας σάν παράδειγμα τό θάνατο τού φίλου του, άλλά χωρίς άποτέλεσμα. Ό Νίκος είχε τίς δικές του απόψεις γι'αύτό τό θέμα καί δέν μού έδινε σημασία.

Παραμονές 25ης Μαρτίου, περίοδος Μεγάλης Σαρακοστής, πήγα στόν πνευματικό μου νά έξομολογηθώ. 'Όταν τελείωσα τήν εξομολόγηση καί πήγαινα νά βγω άπό τήν πόρτα, μέ γύρισε πίσω καί μού λέει: « Θεοδώρα, παιδάκι μου, κάθισε, θέλω νά σού πώ κάτι. Νά πάρετε τό μηχανάκι άπό τού Νικολάκη τά χέρια. γιατί θά σκοτωθεί τό παλληκάρι». Κι εγώ τού άπάντησα: «Μά, πάτερ, έρχομαι εδώ σέ σας 10 χρόνια. Τό παιδί οδηγεί μηχανάκι άπό τά 13 του χρόνια, δηλαδή εδώ καί 7 χρόνια καί δέν έχει κάνει ούτε γρατσουνιά. Γνωρίζετε ότι δέν άκούει· καί νά τού τό πώ δέν θά μέ ακούσει». Καί μού έπαναλαμβάνει, «παιδί μου, νά πάρετε τό μηχανάκι άπό τού Νίκου τά χέρια, γιατί θά σκοτωθεί». Ένιωσα ένα σφίξιμο στήν καρδιά μου έκείνη τήν ώρα καί βαθιά λύπη. Επέστρεψα στό σπίτι, άλλά, γνωρίζοντας τήν συμπεριφορά τού Νίκου, δέν τού είπα τίποτα άπό ό,τι μού είπε ό πνευματικός μου. 

Λίγες μέρες πρίν τό άτύχημα, ένας γέροντας άπό τό "Αγιον 'Όρος, πού αγαπάει πολύ τόν πατέρα Ιωάννη και γνωρίζει τα παίδια μου άπό μικρά, βγαίνει άπό τό Άγιον 'Όρος καί μέ τόν πατέρα μου κάνουν εύχέλαιο στό σπίτι μου, στης κόρης μου καί στοΰ άδελφοΰ μου. Τρία εύχέλαια. Δέκα μέρες πρίν τό ατύχημα μέ παίρνει τηλέφωνο -πράγμα πού τό κάνει πολύ σπάνια, μόνο όταν είναι μεγάλη άνάγκη- καί μού λέει: «Παιδάκι μου, νά πάρετε τό μηχανάκι άπό τόν Νίκο, γιατί θά σκοτωθεί». Μέσα σέ μισή ώρα μέ πήρε τρεις φορές τηλέ-φωνο καί τήν τρίτη φορά κλαίγοντας μού είπε: «Θεοδώρα, παιδί μου, έχω πληροφορία άπό τόν Θεό· άν δέν πάρετε τό μηχανάκι άπό τόν Νίκο, θά σκοτωθεί, γιατί δέν ξέρει τά σήματα». Μετά άπό δέκα μέρες, τό βράδυ, ώρα 10.30 μ.μ. έγινε τό άτύχημα. Ό τραυματισμός ήταν πολύ σοβαρός. Τό παιδί μου στήν έντα-τική διασωληνωμένο, μέ μηχανική ύποστήρι-ξη τής άναπνοής. Σέ άφασία. Είχε κόψει τήν γλώσσα του καί όλο τό αίμα είχε πάει στούς πνεύμονες, μέ άποτέλεσμα μετά τήν έγχείρηση πού τού έκαναν οί γιατροί νά είναι κλινικά νεκρό. Επιπλέον, γιά τέσσερις μέρες, λόγω τής αιμορραγίας δέν οξυγονώθηκε ό εγκέφαλος, καί αύτό σημαίνει κλινικό θάνατο.

Τήν στιγμή πού έμαθα γιά τό άτύχημα, κατέρρευσα. Πήρα τηλέφωνο στόν πατέρα. Σήκωσε τό άκουστικό ή μητέρα μου καί τής λέγω: «Μητέρα, μέ συγχωρείς πού δέν έχω χρόνο νά σέ προετοιμάσω, άλλά συνέβη ένα φοβερό άτύχημα στόν Νίκο. Ξύπνα τόν πατέρα νά κάνει προσευχή». Στήν συνέχεια βρέθηκα έξω άπό τό χειρουργείο, όπου οί γιατροί προσπαθούσαν νά κρατήσουν στήν ζωή τόν Νίκο. Στίς πέντε τό πρωί, πήρε τηλέφωνο ή μητέρα μου καί είπε: «Παιδί μου. ό πατέρας σου ήταν γονατιστός καί προσευχόταν μέχρι τώρα γιά τόν Νίκο. Τώρα πήγε λίγο στό δωμάτιο του νά ξεκουραστεί καί είπε νά σού πώ νά ήρεμή-σεις, γιατί τό παιδί σέ δώδεκα μέρες θά είναι καλά. Κράτα τήν ψυχραιμία σου, γιατί έσύ θά φύγεις καί αύτό θά ζήσει καί θά έχει άνάγκη άπό φροντίδα».

Άπό τούς γιατρούς δέν ύπήρχε καμία έλπί-δα, ούτε μιά καλή κουβέντα.
Έξω άπό τήν έντατική καταλαβαίνετε τί πέρασα. 9Ηρθε ό πατέρας καί πήγαμε στό γραφείο τών γιατρών, γιά νά μάθουμε γιά τήν κατάσταση τού Νίκου. Οί γιατροί μάς είπαν ότι τό παιδί ήταν κλινικά νεκρό καί ότι δεν έχει ελπίδες νά ζήσει. Δέν ύπήρχε περίπτωση νά έπανέλθει. Καί άν ζούσε, θά ήταν φυτό. Δέν επρόκειτο νά ξυπνήσει. Ό πατέρας έκείνη τήν στιγμή λέει: «Σταματήστε! Τό παιδί μας κοιμαται. Θά ξυπνήσει καί μέ τήν χάρη του Θεού καί τήν δική σας συμβολή θά γίνει καλά». Καί βάζοντας τό κεφάλι κάτω, γιά νά μήν προκαλέσει τούς γιατρούς, είπε καί άκουσα, γιατί καθόμουν δίπλα του: «Ό Θεός δέν επιτρέπει νά ξυπνήσει τώρα, γιατί δέν θά άντέξει τόν πόνο καί θά πεθάνει, άπό τήν καρδιά του».

Μέ πολύ άγώνα, κρυφά άπό τούς γιατρούς, γιατί δέν άφηναν νά μπει κανείς στήν έντα-τική, μπήκε ό π. 'Ιωάννης μέ τά άγια λείψανα τού άγίου Ραφάηλ καί τόν σταύρωσε, τού διάβασε εύχές καί εύαγγελικές περικοπές καί εκείνη τήν ώρα πήρε ζωή τό παιδί. 'Αμέσως μετά πήγαμε στό σπίτι καί στό δωμάτιο τού Νίκου έγινε άπό τόν πατέρα ένα εύχέλαιο. Μόνο ό ίδιος ό πατέρας καί ό καλός Θεός γνωρίζει τί προσευχή έκανε γιά τό παιδί εκείνη τήν ώρα. Μόλις τελείωσε τό εύχέλαιο, μού έπιασε τό χέρι καί μού είπε: «Παιδί μου, ήσύχασε. Ό Νίκος μας αύτή τήν ώρα ξύπνησε. Ή Παναγία τού πήρε τόν πόνο. Ούτε"αχ"δέν θά άκούσεις άπό τό στόμα του». Καί πράγματι στίς έπτά ή ώρα τό άπόγευμα, πού τελείωσε τό εύχέλαιο, καθ'όμολογίαν τών γιατρών ό Νίκος ξύπνησε καί άναρωτιόταν, λόγω τού ότι δέν ένιωθε καθόλου πόνο, γιατί τόν έδεσαν έκεΐ μέσα.

"Οταν είδα τό παιδί μου νά συνέρχεται... Δέν μπορώ νά περιγράψω μέ λόγια τίς στιγμές πού έζησα εύχαριστώντας τόν Θεό καί προσπαθώντας νά συγκρατηθώ γιά νά μην τρελαθώ άπό τήν χαρά μου. "Οταν ρώτησα τούς γιατρούς σέ τί κατάσταση είναι τό μυαλό του. μού είπαν ότι είναι άψογο. Ό πατέρας καθώς καί ένας έν Χριστώ άδελφός ονόματι Γεώργιος προσευχήθηκαν καί έπικαλέστηκαν καί τήν βοήθεια τού άγίου Γεωργίου, φέρνοντας στήν εντατική καί τό άγιο λείψανο του. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι καί ό άγιος Γεώργιος βοήθησε, διότι δέν είναι μόνον «αιχμαλώτων έλευθερωτης» άλλά καί «άσθενούντων ιατρός».

Βέβαια, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τής έκκλησίας μας, όλοι οί άγιοι μάς συμπαραστέκονται καί μάς συντρέχουν σέ δύσκολες καταστάσεις, όταν όλα άνθρωπίνως είναι αδύνατα. Μέ τήν Χάρη τού Παντοδύναμου Θεού πού έχουν εισακούονται άπό τόν Κύριο πάντοτε, όταν τούς έπικαλούμαστε μέ πίστη.
Σέ 12 ήμέρες, όπως άκριβώς τό είχε πει ό π, 'Ιωάννης, μέ τίς πρεσβείες τών άγίων, τίς προσευχές τού π. 'Ιωάννου καί άλλων πατέρων καί έν Χριστώ άδελφών πού προσεύχονταν ό Νίκος άνοιξε τά μάτια καί είπε: «"Ολα
καλά», βάζοντας μία γάζα στήν τραχειοστο-μία, γιά νά ακούγεται ή φωνή του. Καί άρχισε νά επικοινωνεί χωρίς κανένα πρόβλημα.

Άπό κει καί πέρα άκολούθησαν έπεμβάσεις στήν γνάθο, γιατί είχε πολλαπλά κατάγματα. Σήμερα ό Νίκος είναι καλά, μιλάει παρ'ότι τού λείπει ένα κομμάτι άπό τήν γλώσσα, χωρίς αύτό νά είναι αισθητό στήν ομιλία του καί έργάζεται όπως καί πρώτα. Καί όλοι μαζί δοξάζουμε τόν Θεό, πού καί στήν σημερινή έποχή παρά τήν απιστία καί τήν άποστασία μας, παρ'όλο πού πολλές φορές πικραίνουμε τόν Θεό μέ τήν ζωή μας, ό Κύριος άκούει τίς πρεσβείες τών άγίων του. Ακόμη καί έκεί πού άδυνατεί ή έπιστήμη νά θεραπεύσει, έπεμβαί-νει ό Κύριος 'Ιησούς, ό πραγματικός ιατρός, καί θεραπεύει. Οφείλω σέ όλη μου τήν ζωή νά δοξάζω καί νά εύχαριστώ τόν Κύριο γιά τήν δωρεά του σέ μένα καί στήν οίκογένειά μου καί συγκεκριμένα στόν πατέρα μου, όπως τό ομολόγησα στόν ϊδιο μετά τά συμβάντα.
"Ας είναι δοξασμένο τό όνομά Του.

Θεοδώρα Καλαιδη-Μπουμπλέκα
Καπανδρίτι

"Ονομάζομαι Μαρία. Πήρα τηλέφωνο τόν πατέρα 'Ιωάννη νά τόν ρωτήσω γιά τήν νύφη μου, ή όποία δέν μπορούσε νά αποκτήσει παιδί. Ό πατήρ Ιωάννης μού είπε νά τό τάξουμε στούς αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη καί τό παιδί θά έρθει πολύ πιό γρήγορα άπό ό,τι. περιμένουμε. Πράγματι, σέ έπτά μήνες γεννήθηκε πρόωρα ένα άγοράκι, τό οποίο μπήκε στήν θερμοκοιτίδα, έπειδή δέν μπορούσε νά άναπνεύσει. Ξαναπήρα τηλέφωνο τόν πάτερα 'Ιωάννη γιά νά κάνει προσευχή· μού είπε νά τό τάξουμε καί άν μπορούμε νά τού κάνουμε άεροβάπτισμα. Πράγματι, όταν ή νύφη μου τό φώναξε Ραφαήλ πάνω άπό τήν θερμοκοιτίδα, τό παιδί ανάπνευσε κανονικά καί τήν ίδια μέρα τό βγάλαμε. Σήμερα είναι ένα υγιέστατο μωρό βαπτισμένο μέ τό όνομα Ραφαήλ-Νικόλαος.

Λέγομαι Δέσποινα. Τηλεφώνησα στόν πατέρα Ιωάννη γιά την νύφη μου πού ήταν έγκυος καί είχε προβλήματα μέ τήν εγκυμοσύνη της. Σύμφωνα μέ τούς γιατρούς καί τίς εξετάσεις πού τήν κάνανε τό παιδί θά πέθαινε πρίν γεννηθεί, καί άν άκόμη γεννιόταν δέν θά ήταν άρτιμελές λόγω τού ότι τά χρωματοσώ-ματά του ήταν άνύπαρκτα. Ό πατήρ 'Ιωάννης μού είπε νά τό τάξουμε στούς άγιους Ραφαήλ. Νικόλαο καί Ειρήνη καί ότι τό παιδί θά γεννηθεί ύγιέστατο. Πράγματι, τό παιδί γεννήθηκε άρτιμελές. όμως χρειάστηκε νά μπει σέ θερμοκοιτίδα, γιατί ζύγιζε λιγότερο άπό ένα κιλό. "Οταν ξαναρωτήσαμε τόν πατέρα 'Ιωάννη, μάς είπε ότι πολύ π ιό σύντομα άπό ό,τι ύπολογίζουν οί γιατροί θά βγει τό παιδί άπό τήν θερμοκοιτίδα. Καί ότι θά γίνει μία κοπέλα μέχρι εκεί πάνω πού θά τήν χαίρονται καί θά τήν καμαρώνουν οί γονείς της. "Έτσι καί έγινε καί σήμερα ή Ραφαηλία είναι ένα ύγιέστατο κοριτσάκι.

Στίς 20 'Ιανουαρίου 2003 επισκέφθηκε τόν πατέρα μου στό σπίτι μου, στην Θεσσαλονίκη ό πατήρ Νεκτάριος 'Αντωνόπουλος, ηγούμενος της μονής Σαγματά στή Θήβα. Ζήτησε άπό τόν πατέρα νά τόν σταυρώσει, γιατί είχε κάποιο όγκο στό λαιμό καί είχε προγραμματίσει χειρουργείο τόν Μάρτιο. "Εναν μήνα μετά, μέ πήρε ό πατέρας τηλέφωνο μιά μέρα στήν δουλειά μου καί μού είπε ότι σήμερα έγινε τό χειρουργείο τού πατρός Νεκταρίου καί ότι ό πατήρ Νεκτάριος είναι καλά. 'Εγώ δέν κατάλαβα ότι μιλούσε ό πατέρας, γιά θαύμα καί πήρα τηλέφωνο, γιά νά μάθω πώς είναι ό πατήρ Νεκτάριος. "Ενας μοναχός μού είπε ότι θά γίνει τό χειρουργείο τόν άλλο μήνα, τόν Μάρτιο.
Παραμονή τού χειρουργείου πήρα τηλέφωνο νά θυμήσω στόν πατέρα νά κάνει προσευχή γιά τόν πατέρα Νεκτάριο καί μού είπε κατά λέξη: «Ό πατήρ Νεκτάριος είναι καλά». Τήν άλλη μέρα πήρα νά μάθω πώς πήγε τό χειρουργείο καί ένας μοναχός έκπληκτος, μού είπε ότι οί γιατροί δέν βρίσκουν τόν όγκο. Ό όγκος έξαφανίστηκε. Μετά μιά εβδομάδα μίλησα ολο χαρά στόν πατέρα Νεκτάριο, ό όποιος απο εϋγνωμοσυνη προσεφερε τήν ασημένια λειψανοθήκη τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης πού είναι σήμερα μέσα τά ιερά λείψανα τών άγίων.



Η Παναγία των Ελλήνων!

$
0
0

Η Παναγία των Ελλήνων!

Ο Αύγουστος για τoν Ελληνισμό είναι ο μήνας της Παναγίας, καθώς θυμάται και τιμά την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. 

Η γιορτή της Παναγίας, θεωρείται από τις κορυφαίες της Χριστιανοσύνης, ενώ η προετοιμασία των πιστών, που αρχίζει από την 1η Αυγούστου με τη νηστεία, διαρκεί 15 ολόκληρες ημέρες, μέχρι τον ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο.
Σε ολόκληρη την Ελλάδα όπως και στις χώρες της διασποράς, όπου διαμένουν οι απόδημοι Έλληνες, τιμάται με τον δυνατόν καλύτερο η μνήμη της Θεομήτορος και η μετάστασή της από την γη στον ουρανό. 

Κατά τον συναξαριστή, τη μετάσταση της Παναγίας ανήγγειλε στην ίδια ο Άγγελος τρεις μέρες πριν την πραγμάτωσή της. Εκείνη με χαρά δέχτηκε το άγγελμα αφού θα συναντούσε τον πολυαγαπημένο και μονάκριβο γιο της στην Άνω Ιερουσαλήμ, στη θριαμβεύουσα Εκκλησία Του.

«Κάλεσε στο σπίτι της συγγενείς και γείτονες, τους ανακοίνωσε το επίκεντρο μεγάλο ταξίδι «σαροϊ την οικίαν, ετοιμάζει την κλίνη και
πάντα τα προς ταφήν επιτήδεια».

Οι γυναίκες καθώς άκουσαν για την αναχώρηση από την παρούσα ζωή της Θεομήτορος, «μετ’οιμωγής ωλοφύροντο». Η Παναγία τις διαβεβαίωσε πως δεν θα παύσει να φροντίζει για όλον τον κόσμο και μετά την μετάσταση. Θα γίνει η μεσίτρια στον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου. Υπόσχεση που τηρεί μέχρι σήμερα. Και θα τηρεί ως τη συντέλεια του κόσμου.

Εμείς οι Έλληνες και ως έθνος έχουμε πολλές φορές βεβαιωθεί για την τήρηση της μεγάλης αυτής υπόσχεσης. Η Παναγία είναι η Μάνα η δική μας και του έθνους μας.


Ο Αύγουστος είναι όπως είπαμε ο μήνας της Παναγίας, της Μάνας που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Και μεσιτεύει στον υιό της για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Έτσι, περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο, ο λαός μας τιμά και σέβεται την Παναγία, την οποία επικαλείται σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής του.

Εκκλησίες της βρίσκονται πολυάριθμες σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο, ιδιαίτερα το νησιωτικό, ορισμένες δε, όπου υπάρχουν θαυματουργικές εικόνες της, αποτελούν πανελλήνια θρησκευτικά προσκυνήματα, όπως η Παναγία της Τήνου.

Η ομορφιά της Παναγίας


Είναι συγκλονιστική η “Κοίμηση της Θεοτόκου”, στη βυζαντινή αγιογραφία, όπου φαίνεται να κοιμάται η Παναγία με τη γαλήνη απλωμένη στη μορφή της σε απόλυτη εναρμόνιση με την ψυχική της ομορφιά. Μια ομορφιά που διακρίνει κατεξοχήν την Παναγία με την “ωραιότητα της παρθενίας” της και το “υπέρλαμπρον το της αγνείας” της.

Αυτή η ομορφιά που θα γίνει ακόμα πιο αισθητή τη βραδιά του Δεκαπενταύγουστου, κατά τη μεγάλη γιορτή της “Πλατυτέρας των Ουρανών” που θα λάμψει αυτή τη νύχτα στον ουρανό, σκορπίζοντας το γαλάζιό της φως παντού πάνω στη γη.

Παναγία – Προσωνυμία της Θεοτόκου Μαρίας, από τον 3ο αιώνα ως την αγιώτατη από όλους τους αγίους.

Στον ελληνικό λαό η επωνυμία Παναγία έχει καθιερωθεί ως η συνηθέστερη επίκληση της Θεοτόκου, η οποία συνδυάζεται πολλές φορές και με άλλες προσωνυμίες προς την Κεχαριτωμένη Βασίλισσα του Κόσμου.

Οι επωνυμίες προς τη Θεοτόκο προέρχονται από διάφορες αιτίες: 

α) Από τον εικονογραφικό τύπο παραστάσεως της Παναγίας: Βρεφοκρατούσα, Γλυκοφιλούσα, Γαλατούσα, Μεγαλομάτα, Θρηνούσα κ.α.

β) από ιδιότητες της Παναγίας: Ελεούσα, Κυρία, Μεγαλόχαρη, Σωτήρα, Βοήθεια, Οδηγήτρια, Φανερωμένη κ.α.

γ) από την παλαιότητα της εικόνας της: Μαυριώτισσα, Μαχαιρωμένη, Γερόντισσα κ.α.

δ) από τον τρόπο εύρεσης της εικόνας της ή από θαύμα της: Θεοσκέπαστη, Σπηλαιώτισσα, Τρυπητή, Πλατανιώτισσα, Πορταϊτισσα, Μυρτιδιώτισσα, Φιδού κ.α.

ε) από τον τόπο προέλευσης της εικόνας της: Σουμελά, Αθηνιώτισσα, Πολίτισσα, Χρυσοκαστριώτισσα κ.α.

στ) από ιδιάζοντα χαρίσματά της: Αμπελακιώτισσα, Δαμάσια, Παλατιανή, Ολυμπιώτισσα, Υψηλή κ.α.

ζ) από τον κτήτορα του ναού της: Λυκοδήμου, Καλιγού, Περλιγού, Στεφάνα κ.α.

η) από το χρόνο του εορτασμού της ή από την εποχή των αγροτικών εργασιών με τις οποίες συμπίπτει η εορτή της: Φλεβαριανή, Μεσπορίτισσα, Πολυσπορίτισσα, Ακαθή (εκ του Ακάθιστου Ύμνου) κ.α.

Η Παναγία της Σιάτιστας 

Ιδιαίτερα επιβλητικός και γραφικός είναι ο γιορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Μικροκάστρου στη Σιάτιστα.

Στο μοναστήρι αυτό εκατοντάδες πιστοί από όλη την Δυτική Μακεδονία προσκυνούν κάθε χρόνο την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που
χρονολογείται από το 1603. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί η αναβίωση του εθίμου των προσκυνητών καβαλάρηδων Σιατιστινών οι οποίοι με τα στολισμένα άλογα τους κατεβαίνουν στο μοναστήρι της Παναγίας και ύστερα επιστρέφουν στη Σιάτιστα όπου και γίνεται μεγαλοπρεπής η υποδοχή τους από τις αρχές και το λαό.


Το έθιμο έχει τις ρίζες του στα χρόνια της τουρκοκρατίας όταν το πανηγύρι του μοναστηριού στις 15 Αυγούστου έδινε την ευκαιρία στους κατοίκους της περιοχής να ζήσουν μια μέρα ελευθερίας.

Οι αδούλωτοι Σιατιστινοί τότε έβρισκαν την ευκαιρία, έφιπποι, με στολισμένα τα άλογα τους κάτω από τα μάτια των Τούρκων, να δείξουν την λεβεντιά τους και να διατρανώσουν την ελπίδα για την αποτίναξη του ζυγού της δουλείας.

Παναγία Σουμελά: Το σύμβολο της ποντιακής πίστης 

Μια ιστορία, μια παράδοση και ένας θρύλος αγκαλιάζουν το σύμβολο του Πόντου, την Παναγία Σουμελά. Ο Νεόφυτος Καυσικαλυβίτης μας πληροφορεί ότι ο Ευαγγελιστής Λουκάς χάραξε τη μορφή της Παναγίας πάνω σε ξύλο. Την εικόνα της Σουμελά, έφερε στην Αθήνα, μετά το θάνατο του Λουκά, ο μαθητής του Ανανίας και την τοποθέτησαν σε περικαλλή ναό της Θεοτόκου. Για αυτό το λόγο, αρχικά είχε ονομαστεί ως η Παναγία η Αθηνιώτισσα.

Στο τέλος του 4ου αιώνα (380- 386) ιδρύθηκε στο όρος Μελά της Τραπεζούντας, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, από τους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο (κατά κόσμο Βασίλειος και Σωτήρχος,
θείος και ανιψιός, κάτοικοι και οι δυο Αθηνών).

Η παράδοση λεει ότι οι μοναχοί, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Παναγίας, ακολούθησαν την πορεία της εικόνας της που πέταξε ως τον Πόντο. Πέρασαν από τα Μετέωρα, τη Χαλκιδική και από την παραλία της μονής Βατοπεδίου, ένας άγνωστος τους πήρε με το καράβι του και τους πήγε ως τη Μαρώνεια. Από κει, πεζοπορώντας πέρασαν τη Ραιδεστό, έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη και με ένα πλοιάριο πήγαν στην Τραπεζούντα.

Εκεί, τους εμφανίσθηκε και πάλι η Παναγία, πληροφορώντας τους ότι η εικόνα της προπορεύεται στο όρος Μελά. Συνέχισαν αγόγγυστα το ταξίδι τους.

Με πυξίδα τον Πυξίτη ποταμό, ανηφόρησαν προς το όρος Μελά. Εκεί, βρέθηκαν μπροστά σε μια σπηλιά από την είσοδο της οποίας παρατήρησαν μια χρυσαφένια λάμψη. Ήταν το φως της Εικόνας της Αθηνιώτισσας.
Γονατιστοί και δακρυσμένοι, ευχαρίστησαν την Παναγία και της υποσχέθηκαν ότι στο σημείο, θα χτίσουν προς τιμήν της ναό.
Με μοναδικά εφόδια την πίστη, την επιμονή και την εργατικότητα, οι δυο ερημίτες μοναχοί, κατόρθωσαν να χτίσουν την εκκλησία της Σουμελιώτισσας, σκαλιστή μέσα στο βουνό. Από τότε έγινε γνωστή ως ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ (Εις του Μελά-στου Μελά-Σουμελά).

Μέχρι το 1922, υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης, το καταφύγιο και ο εμψυχωτής των ποντίων. Υπήρξε επίσης ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες διατήρησης της ελληνικής γλώσσας και ταυτότητας, καθώς και της αναζωπύρωσης της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των πιστών.

Ο αναπάντεχος ξεριζωμός, ερήμωσε μαζί με τον αλησμόνητο Πόντο και τη Βίγλα της Σουμελιώτισσας. Με την ανταλλαγή, τα ιερά κειμήλια παραχωρήθηκαν, και το 1931 τα ξέθαψε και τα έφερε στην Ελλάδα, ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης προς την τουρκική κυβέρνηση του Ισμέντ Ινονού.
Από το 1952, αρχίζει μια νέα περίοδος. Η ελλαδική ιστορία της Παναγίας
Σουμελά.


Από το 1952 που χτίστηκε ο ναός, η Εικόνα θρονιάστηκε στο νέο της θρόνο. Σκοπός της ανέγερσης της Μονής δεν ήταν η ίδρυση στον ελλαδικό χώρο, ακόμη ενός μοναστηριού, αλλά η ανέγερση ενός προσκυνήματος που θα αποτελούσε σύμβολο και φάρο.




Παναγία της Εκατονταπυλιανής

Ο ναός της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής βρίσκεται στην Παροικία, πρωτεύουσα της νήσου Πάρου.
Yπάρχουν δύο ονομασίες γι'αυτό το ναό: «Καταπολιανή» και «Εκατονταπυλιανή».

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, επικρατούσε η άποψη ότι το πραγματικό όνομα του ναού είναι το πρώτο, και τούτο γιατί βρισκόταν "κατά την πόλιν",προς το μέρος δηλαδή της αρχαίας πόλης, και ότι το δεύτερο είναι δημιούργημα των λογίων του 17ου αιώνα, που θέλησαν να δώσουν μ'αυτό περισσότερη μεγαλοπρέπεια στο ναό. Νεώτερες όμως έρευνες στις πηγές απέδειξαν ότι και οι δύο αυτές ονομασίες είναι σύγχρονες και βρίσκονταν σε παράλληλη χρήση από τα μέσα του 16ου αιώνα. Σήμερα η επίσημη ονομασία του ναού είναι Εκατονταπυλιανή.

Η παράδοση που διασώζεται μέχρι σήμερα σχετικά με την ονομασία Εκατονταπυλιανή έχει ως εξής: "Ενενήντα εννέα φανερές πόρτες έχει η Καταπολιανή. Η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Θα φανεί η πόρτα αυτή και θα ανοίξει, όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη"...

Πολλές παραδόσεις αναφέρονται στην ίδρυση της Εκατονταπυλιανής. Η πρώτη μας πληροφορεί ότι, όταν η Αγία Ελένη μητέρα του πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα Κων/νου του Μεγάλου, πήγαινε στην Παλαιστίνη για να βρει τον Τίμιο Σταυρό , ήλθε με το πλοίο της στην Πάρο. Κοντά στο λιμάνι, στη θέση που βρίσκεται η Εκατονταπυλιανή, υπήρχε τότε ένας μικρός ναός. Σ'αυτό το ναό προσευχήθηκε κι έκανε ένα τάμα:
Αν βρει τον Τίμιο Σταυρό, να κτίσει στη θέση αυτή έναν μεγάλο ναό. Η προσευχή της εισακούστηκε, βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και, πραγματοποιώντας το τάμα της, ανήγειρε αυτόν τον μεγαλόπρεπο ναό.
Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι η Αγ. Ελένη δεν πρόφτασε να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της. Έδωσε όμως εντολή στον γιο της, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος πραγματοποίησε το τάμα της μητέρας του, κτίζοντας αυτόν το ναό.

Τα φίδια της Κεφαλονιάς 


Στη νότια Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, συναντάμε την εκκλησία της Κοιμήσεως. 

Εκεί κάθε Δεκαπενταύγουστο συμβαίνει κάτι περίεργο και θαυμαστό. Από την εορτή της Μεταμορφώσεως εμφανίζονται μέσα κι έξω από τον ναό φίδια. Είναι τα λεγόμενα «φίδια της Παναγίας». 

Στο μέρος αυτό, λεει η μνήμη του λαού, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς, μεγάλο και πλούσιο. Το έζωναν τείχη ψηλά και στην καρδιά του το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή και κουρσάρου που θέριζε το Ιόνιο , έβαλε σκοπό να γυμνώσει το μοναστήρι.

Στον αγώνα της λευτεριάς και στο κράτημα της πίστης οι καλόγριες δεν το παρέδωσαν… Μη μπορώντας όμως να κάνουν αλλιώς, αφού ο αγώνας των όπλων και της βολής έλλειπε, όταν κυκλώθηκαν από τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς των επιδρομέων, συγκεντρώθηκαν όλες τριγύρω από την Αγία Τράπεζα για μια τελευταία έκκληση προς το Θείο, για την ύστατη προσευχή σωτηρίας!

Κύκλος πίστης, κύκλος χρόνου, κύκλος Γιορτής, ζήτησαν από την Παναγιά Προστάτη τους να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, τα σώματά τους αγνά και αμόλυντα να μείνουν… 


Έτσι σαν φίδια Ιερά πλέον γυρίζουν και δίνουν το παρόν, ελέγχουν την πίστη και παρακολουθούν την ορθή πορεία μας στο δρόμο που αυτές χάραξαν, εκεί στην Παναγία την Φιδούσα στο Μαρκόπουλο.




Όσο περνούν οι μέρες πληθαίνουν κι αυτά, και την παραμονή της Κοιμήσεως αυξάνονται υπερβολικά. Από που βγαίνουν, αλλά και που κρύβονται μετά την εορτή, κανείς δεν γνωρίζει. Παραμένει ένα μυστήριο.


Την ώρα του εσπερινού κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους πιστούς, στα προσκυνητάρια και στα στασίδια, χωρίς να φοβούνται κανένα.

Φεύγοντας η 15η Αυγούστου, αναχωρούν και τα φίδια. Γερμανοί φυσιοδίφες τα εξέτασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τα κατατάξουν σε κανένα από τα γνωστά είδη.

Είναι γκρίζα, λεπτά, και δεν περνούν το μέτρο.

Όταν τα χαϊδεύεις, νιώθεις το δέρμα τους βελούδινο και βλέπεις δυο ματάκια σπινθηροβόλα. Στο πλατύ τους κεφάλι σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, καθώς επίσης και στην άκρη της λεπτής γλώσσας τους.

Αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940, καθώς και το 1953, οπότε δοκιμάσθηκε το νησί από τους σεισμούς.

Δείτε εδώ βίντεο για τα φιδάκια, και μικρό αφιέρωμα (με links) στην Κοίμηση της Θεοτόκου. 



Με μεγάλες τιμές εορτάζεται η Κοίμηση της Θεοτόκου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό, σε χώρες με συμπαγή παρουσία Ελλήνων Ορθοδόξων. Πάσχα του καλοκαιριού ονομάζει ο λαός το Δεκαπενταύγουστο, καθώς η «Παρθένος Μαρία» θεωρείται το ιερότερο πρόσωπο της Ορθοδοξίας.


Στην Τήνο, την Παναγία Σουμελά, το Άγιον Όρος, στα νησιά μας και σε κάθε άλλη γωνιά της χώρας, πλήθος κόσμου προσέρχεται στις εκκλησίες για να ακολουθήσει τις περιφορές της εικόνας της Μεγαλόχαρης. Αυτή είναι και η πιο γνωστή ονομασία της Παναγιάς-προς τιμήν των θαυμάτων- αλλά και Φανερωμένη, χάρη στις εικόνες οι οποίες φανερώθηκαν στουςπιστούς στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κυρίως σε βράχους ή σπήλαια. Τόσο μεγάλη ήταν η χαρά όταν βρισκόταν μια εικόνα, ώστε χτιζόταν αμέσως ένα εξωκλήσι στο όνομα της Παναγίας και από τότε, κάθε χρόνο, τελούσαν σειρά εκδηλώσεων στη μνήμη της, την ίδια πάντα μέρα. Λόγω της τοποθεσίας που βρέθηκε η εικόνα της ή όπου υπάρχει ο ναός της, της δίδονται επίθετα όπως, Παναγία η Σουμελά (στο όρος Μελά), Παναγία η Μελικαρού (στη Σκύρο), Παναγία η Φοδελιώτισσα (στο Φόδελε Ηρακλείου), Παναγία η Θαλασσινή, (στην Άνδρο, σε βράχο μέσα στη θάλασσα), Παναγία η Ανέμη, (στη Σαμοθράκη, επειδή φυσά δυνατός άνεμος στο ξωκλήσι της) κ.ά.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου ισοδυναμεί με τη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού στην Ελλάδα, μιας και κάθε νομός ή μικρή επαρχία έχει τη δική της θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ανάλογα με τα τοπικά έθιμα και τα παραδοσιακά προϊόντα της κάθε περιοχής, τα πανηγύρια ποικίλουν ως προς τον πλούτο και το είδος των εκδηλώσεων. Κι επειδή οι λαϊκές παραδόσεις των χριστιανών έχουν πολλά να μοιραστούν με τα έθιμα και τις δοξασίες της αρχαιότητας, τα περισσότερα θρησκευτικά πανηγύρια συνοδεύονται με μουσική και σφάξιμο αρνιών, έτσι όπως γίνονταν οι θυσίες στην αρχαιότητα. ["Ν": Εδώ θα διαφωνήσω. Οι θυσίες γίνονταν σε βωμούς και προσφέρονταν στους θεούς, ενώ εδώ έχουμε απλώς φαγητό για το γλέντι του εορτασμού της ημέρας. Αν μας διαβάζουν και κάποιοι που φρικάρουν με το σφάξιμο των αρνιών, λέω πως η ουσία του εορτασμού έρχεται φυσικά με τη θεία κοινωνία, όχι με το φαγοπότι, που πρέπει να είναι δευτερεύον και ότι το κυρίαρχο].

• Η Μεγαλόχαρη της Τήνου




Στην Τήνο η Μεγαλόχαρη αποτελεί κάθε χρόνο πανελλήνιο προσκύνημα, καθώς χιλιάδες προσκυνητές κατακλύζουν το νησί αυτή την περίοδο και ανηφορίζουν με κατάνυξη προς την εκκλησία της Θεοτόκου προκειμένου να εκπληρώσουν το τάμα τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που διανύουν ολόκληρη την απόσταση από το λιμάνι μέχρι την είσοδο της εκκλησίας γονατιστοί, περνώντας κάτω από τον επιτάφιο με την εικόνα της Μεγαλόχαρης...
Το αποκορύφωμα της γιορτής είναι η λιτάνευση της εικόνας της Θεοτόκου σε όλη την πόλη αμέσως μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας.


Στην Τήνο το Δεκαπενταύγουστο τιμώνται και τα θύματα του υποβρύχιου Έλλη που τορπιλίστηκε από Ιταλικές δυνάμεις ανήμερα της εορτής, μέσα στο λιμάνι.

• Ιερά μονή Παναγίας Σουμελά



Στις πλαγιές του Βερμίου, κοντά στο χωριό Καστανιά, βρίσκεται το πνευματικό κέντρο του Ποντιακού Ελληνισμού, η Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Ευαγγελιστής Λουκάς ήταν αυτός που χάραξε τη μορφή της Παναγίας πάνω σε ξύλο. Στο τέλος του 4ου αιώνα (380- 386) ιδρύθηκε στο όρος Μελά της Τραπεζούντας, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, από τους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο, με μοναδικά εφόδια την πίστη, την επιμονή και την εργατικότητα.

Μέχρι το 1922, υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης, το καταφύγιο και ο εμψυχωτής των Ελληνοποντίων. Υπήρξε επίσης ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες διατήρησης της ελληνικής γλώσσας και ταυτότητας, καθώς και της αναζωπύρωσης της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των πιστών.

Ο αναπάντεχος ξεριζωμός, ερήμωσε μαζί με τον αλησμόνητο Πόντο και τη Βίγλα της Σουμελιώτισσας. Με την ανταλλαγή, τα ιερά κειμήλια παραχωρήθηκαν, και το 1931 τα ξέθαψε και τα έφερε στην Ελλάδα, ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης, ύστερα από ενέργειες του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου προς την τουρκική κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού.
Από το 1952, αρχίζει η ελλαδική ιστορία της Παναγίας Σουμελά. Το 1951-1952 η εικόνα παραχωρείται στο σωματείο «Παναγία Σουμελά» Θεσσαλονίκης, το οποίο και άρχισε την ανέγερση της Μονής, σε ένα επίπεδο του Βερμίου, πάνω από το χωριό Καστανιά, που είχε παραχωρήσει δωρεάν 500 στρέμματα για την ανέγερση του Προσκυνήματος. Από τότε μέχρι σήμερα κάθε χρόνο, το τριήμερο του 15Αύγουστου, είναι πρωτοφανής η συρροή χιλιάδων προσκυνητών απ΄ όλα τα διαμερίσματα της χώρας και το εξωτερικό. Η περιφορά της Εικόνας, μέσα στο χώρο του ιερού προσκυνήματος, γίνεται με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, είναι μια από τις πιο συγκινητικές και κατανυκτικές ακολουθίες.

• Το περιβόλι της Παναγίας




Οι καλόγεροι της μοναχικής πολιτείας του Άθω ονομάζουν το Άγιον Όρος «κλήρον ίδιον της Θεοτόκου» και «περιβόλι της Παναγίας».Σύμφωνα με τις μοναχικές παραδόσεις, η Θεοτόκος επισκέφθηκε το Όρος, όταν, πλέοντας για την Κύπρο μαζί με τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή για να επισκεφθούν τον Λάζαρο, αναγκάστηκαν εξαιτίας μιας μεγάλης τρικυμίας, από τις συνηθισμένες στη βορειοανατολική πλευρά του Άθω, να προσορμιστούν στη θέση όπου αργότερα ιδρύθηκε η Μονή των Ιβήρων.

Στην περιοχή τότε δεν υπήρχαν άλλοι οικισμοί παρά τα ερείπια ενός ναού του Απόλλωνος. Η Παναγία, κατά την παράδοση, ενθουσιάστηκε με το μοναδικό τοπίο του Άθω και ζήτησε από τον Γιο της να της δωρίσει τη χερσόνησο. Τότε, σύμφωνα με την παράδοση, ακούστηκε η φωνή του Χριστού, που αφιέρωνε αιώνια τον Άθω στην Παναγία: «Έστω ο τόπος ούτος κλήρος σος και περιβόλαιον σον και παράδεισος, έτι δε και λιμήν σωτήριος των θελόντων σωθήναι». Από τότε αφιερώθηκε το Όρος ως «κλήρος και περιβόλι της Παναγίας». [Ειδικό άρθρο για την τιμή της Παναγίας στο Άγιο Όρος δείτε εδώ. Δίπλα: εικόνα της Παναγίας ως Ηγουμένης του Άθωνα (Αγ. Όρους)].

• Παναγία Κοσμοσώτειρα



Στο νοτιοανατολικό άκρο του Νομού Έβρου, δίπλα στον ομώνυμο ποταμό και το Δέλτα του, δεσπόζει η σημερινή πόλη των Φερών με το ναό της Παναγίας Κοσμοσώτειρας, σύμβολο της τέχνης και του πολιτισμού της Βυζαντινής Θράκης. Ο ναός έχει ανακηρυχθεί προστάτιδα των απανταχού Θρακιωτών και προσκυνηματικό τους κέντρο.

Το μοναστήρι της Παναγίας Κοσμοσώτειρας χτίστηκε το 1151-52 από τον Σεβαστοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό, γιο του αυτοκράτορα Αλέξιου Α΄ Κομνηνού. Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του ναού είναι σταυροειδής με τρούλο, σε μια - σπανιότατη - παραλλαγή του δικιονίου.

• Παναγία Εικοσιφοίνισσα


Εικοσιφοίνισσα

Κτισμένη στις βόρειες παρυφές του όρους Παγγαίου (Δράμας) σε υψόμετρο 753μ., η μονή ιδρύθηκε από τον Άγιο Γερμανό το 518 μ.Χ. σε απόσταση 50μ. από το μοναστικό οικισμό που είχε ιδρύσει στη θέση Βίγλα γύρω στο 451 μ.Χ. ο επίσκοπος Φιλίππων Σώζων. Το όνομά της εικάζεται ότι προήλθε από παραφθορά της έκφρασης «εικών φοινίσσουσα», διότι η αχειροποίητος εικόνα της Παναγίας λέγεται ότι εξέπεμπε ερυθρωπό φως (φοινικούν χρώμα).

Η ιστορία της μονής παραμένει άγνωστη μέχρι τον 11ο αι., οπότε ανακηρύχθηκε σταυροπηγιακή και κτίστηκε νέος καθολικός ναός. Από το 1472 η μονή γνώρισε περίοδο ακμής μέχρι το 1507. Η δράση των μοναχών στην ευρύτερη περιοχή προκάλεσε την οργή των Τούρκων, οι οποίοι τους θανάτωσαν, χωρίς όμως να καταστρέψουν το κτιριακό συγκρότημα της μονής. Έπειτα από παρέμβαση του Πατριαρχείου στη σουλτανική αυλή, η μονή επανακατοικήθηκε από μοναχούς του Αγίου Όρους γύρω στο 1510-1520 και με τα χρόνια μετατράπηκε σε σημαντικό πνευματικό κέντρο.
Μετά την πυρκαγιά του 1854 που αποτέφρωσε τη δυτική πλευρά της, την επιδημία χολέρας το 1864 που αποδεκάτισε τους μοναχούς, τις λεηλασίες των Βουλγάρων το 1917 και το 1943, η Μονή Παναγίας Εικοσιφοίνισσας άρχισε να επαναλειτουργεί το 1965 με αδελφές-μοναχές.

Σήμερα μέσα στον περίβολο της μονής βρίσκονται η επιβλητική εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τα κελιά των μοναχών, το ηγουμενείο, το αρχονταρίκι, παρεκκλήσι αφιερωμένο στην αγία Παρασκευή, όπου αναβλύζει το αγίασμα, καθώς και μουσείο.

• Το «Πάσχα του Καλοκαιριού» στα Γρεβενά

Η "Κοίμηση"του Δ. Θεοτοκόπουλου, στη Σύρο 

Λαμπρές είναι οι γιορτές του Δεκαπενταύγουστου στην περιοχή των Γρεβενών, όπου ξενιτεμένοι από κάθε γωνιά της γης μαζεύονται και ξεκινούν ένα ατελείωτο γλέντι που κάνει τους αγαπημένους συγγενείς να ξανασμίξουν. Χωριά που το χειμώνα κατοικούνται από 100 το πολύ 200 κατοίκους, την εποχή του Δεκαπενταύγουστου φτάνουν να φιλοξενούν έως και δυο και τρεις χιλιάδες πιστούς.

Το επίκεντρο της γιορτής φυσικά είναι συγκεντρωμένο στο ψηλότερο χωριό της Ελλάδας, τη δοξασμένη και πολυτραγουδισμένη Σαμαρίνα, αφού χιλιάδες προσκυνητές καταφθάνουν στη Μεγάλη Παναγιά για να πανηγυρίσουν σε ένα γλέντι που κρατάει τρεις ολόκληρες ημέρες.

• Παναγία η Εκατονταπυλιανή



Στην Πάρο γιορτάζει η Παναγία η Εκατονταπυλιανή, ένα από τα σπουδαιότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδας, που έχει συμπληρώσει 17 αιώνες ζωής. Οι εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώνονται το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου με παραδοσιακούς παριανούς χορούς και καύση πυροτεχνημάτων.

• Ο Επιτάφιος της Παναγίας στα νησιά



Σε ορισμένα νησιά της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα στην Κασσιόπη της Κέρκυρας ή την Πάτμο και την Ικαρία, οι πιστοί ακολουθούν τα πρότυπα της νεκρώσιμης πομπής που συναντάμε και τη Μεγάλη Παρασκευή.

Στην Κασσιόπη της Κέρκυρας στολίζουν τον επιτάφιο της Παναγίας και ακολουθούν τη λιτανεία με αναμμένα κεριά. Στην Ικαρία μάλιστα, και πιο συγκεκριμένα στον Καμαρόκαμπο στο ξωκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, υπάρχει ένας μικρός σε μέγεθος επιτάφιος και κάθε χρόνο την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου ο ψάλτης τον παίρνει στους ώμους του, για να τον μεταφέρει στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Εκεί ξεκινούν να χτυπούν οι καμπάνες και γυναίκες κάθε ηλικίας τον στολίζουν με λεβάντες και γαρύφαλλα ψάλλοντας προσευχές, μέχρι τα ξημερώματα. Μόλις χαράξει οι καμπάνες χτυπούν καλώντας τους πιστούς να προσέλθουν με αναμμένα κεριά, όπου ξεκινά μια μεγάλη πομπή με προορισμό και πάλι τον Καμαρόκαμπο.

• Δεκαπενταύγουστος στα Δωδεκάνησα

Στα Δωδεκάνησα πιο γνωστή είναι η Παναγία η Καβουριανή στη Λέρο. Βρίσκεται κοντά στον οικισμό Ξηρόκαμπος. Το γραφικό εκκλησάκι ονομάζεται και της Καβουράδαινας, διότι στη θέση που είναι, κατά την παράδοση, ένας ψαράς που έψαχνε για καβούρια βρήκε μέσα σε σχισμή την εικόνα της Παναγίας.

Για τη μοναδικότητά της ξεχωρίζει η Παναγία του Χάρου στους Λειψούς. Είναι η μοναδική εικόνα της Παναγίας που δεν κρατά το Θείο Βρέφος, αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό. Όσο και αν ακούγεται παράξενο το όνομά της, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ευλογεί το πεντάμορφο νησί. Η Παναγία του Χάρου πήρε το όνομά της, από το γεγονός ότι ο νεκρός Χριστός στον σταυρό του μαρτυρίου και ο Χάρος σχετίζονται μεταξύ τους εννοιολογικά. Το μοναστήρι της Παναγίας βρίσκεται ένα χιλιόμετρο έξω από το βασικό οικισμό των Λειψών. Τόσο το εξωμονάστηρο, όσο και η εικόνα χρονολογούνται από το 1600 μ.Χ., όταν έφτασαν στο νησί δύο μοναχοί από την Πάτμο.
Η Παναγία του Χάρου γιορτάζει στις 23 Αυγούστου (εννιάμερα της Παναγίας) και στους Λειψούς στήνεται μεγάλο πανηγύρι. Από το 1943 μέχρι σήμερα τη θαυματουργή εικόνα κοσμούν τα περιώνυμα «κρινάκια της Παναγίας». Τα λουλούδια τοποθετούνται στην εικόνα την άνοιξη, στη συνέχεια ξεραίνονται και στη γιορτή της, κατακαλόκαιρο, ανθίζουν βγάζοντας μοσχομυριστά μπουμπούκια.

• Η Παναγία η Σπηλιανή



Στη Νίσυρο μέσα στο κάστρο των Ιπποτών αναγέρθηκε η Παναγία η Σπηλιανή. Το όνομα έλαβε εξαιτίας του φυσικού χώρου του σπηλαίου στο οποίο βρίσκεται από το 1600 μ.Χ. Η Μονή επί τουρκοκρατίας κυκλοφόρησε χάρτινα νομίσματα με ελληνικά γράμματα για τις συναλλαγές των κατοίκων. Ναυτικοί, κάτοικοι του νησιού, προσκυνητές έχουν κάτι να διηγηθούν για τη βοήθεια που έλαβαν από τη Μεγαλόχαρη.


• Η Παναγία η Διασώζουσα
Στην Πάτμο η Παναγία η Διασώζουσα, πίσω από τη Μονή του Θεολόγου, η εκκλησία της Παναγιάς του Γράβα στη Χώρα, το κάθισμα της Παναγίας του Απόλου στον Κάμπο, το μοναστήρι της Παναγίας στο Λιβάδι, η Παναγία η Κουμάνα στη Σκάλα είναι μερικές μόνο από τις υπάρχουσες στο νησί. Στην κορυφή της χερσονήσου Γερανού δεσπόζει η Παναγία του Γερανού. Στις 14 Αυγούστου τελείται εσπερινός και την επομένη γίνεται λειτουργία με λαϊκό πανηγύρι που διαρκεί όλη τη νύχτα.

• Οι Παναγιές της Καλύμνου

Στην Κάλυμνο οι Παναγίες δίνουν το δικό τους τόνο στη μεγάλη γιορτή του καλοκαιριού. Η Παναγία των Τσουκχουών, η Παναγία η Κυραψηλή, η Παναγία των Αργινωντών, της Τελένδου, της Ψερίμου και των Βοθυνών είναι οι ναοί που ανοίγουν τις πόρτες τους στους πιστούς που αισθάνονται την ανάγκη ν’ ανάψουν ένα κερί στη χάρη Της. Το ελαιοτριβείο της Παναγίας με τα τσούκχουα (το γνωστό πυρήνα των ελιών) υπήρξε η αιτία για το προσωνύμιο που δόθηκε. Στον Αργινώντα προσφέρονται λουκουμάδες και άλλοι μεζέδες, στους Βοθύνους ψήνονται ρεβίθια στους φούρνους και στην Κυρά Ψηλή μετά τον εσπερινό ακολουθεί γλέντι με μοούρι και τσαμπούνες.

• Αστυπάλαια

Στην Αστυπάλαια εκτός από την Παναγία του Κάστρου, υπάρχει η Πορταϊτισσα. Ιδρύθηκε από τον όσιο Άνθιμο στα μέσα του 18ου αιώνα. Έχει ξυλόγλυπτο εικονοστάσι ντυμένο με λεπτό φύλλο χρυσού. Επίσης, υπάρχει το μοναστήρι της Παναγίας της Βλεφαριώτισσας, μέσα σε σπηλιά και στο Καστελάνο το μοναστήρι της Παναγίας της Πουλαριανής

• Παναγία η Γοργοεπήκοος

H Παναγία η Γοργοεπήκοος βρίσκεται κοντά στην ακτή Μιαούλη στην πόλη της Κω. Ο κυρίως ναός χωρίζεται από το Ιερό Βήμα με ένα θαυμάσιας τέχνης ξυλόγλυπτο τέμπλο, ίσως του 18ου αιώνα. Στις τέσσερις γωνίες της στέγης του ναού και στη μία της αψίδας υπάρχουν παλαιοχριστιανικά επιθήματα από διαχωριστικά αμφικιονίσκων με διάκοσμο από σταυρούς. Είναι κτισμένη κατά τον 15ο αιώνα.

• Ρόδος


Στο Ασκληπιό της Ρόδου ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι του 11ου αιώνα μ.Χ. και στο πανηγύρι που γινόταν οι τσοπάνηδες προσέφεραν στην εκκλησία νωπό τυρί, το οποίο αφού αγιάζονταν το μοίραζε ο παπάς στους πιστούς μετά τον εσπερινό της Ανάστασης. Το ίδιο γινόταν και τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά αντί τυρί μοίραζαν σταφύλια.

Στο Μεσαναγρό η Κοίμηση της Θεοτόκου ανεγέρθηκε αρχές του 13ου αιώνα και εκτός από τις αγιογραφίες διασώζεται μεγάλη μαρμάρινη παλαιοχριστιανική κολυμπήθρα με επιγραφή. Στη θέση «Έβγαλες» 4,5 χιλιόμετρα από το Μεσαναγρό υπάρχει η Παναγία η Πλημμυριανή, μοναστηράκι του 17ου αιώνα. Λίγα μέτρα βορειοδυτικά υπάρχει πηγή, το νερό της οποίας περνά κάτω από το μοναστήρι και θεωρείται αγίασμα.
Στην Κοιλάδα των Πεταλούδων η Παναγία η Καλόπετρα υπάρχει από το 1489. Κατέρρευσε το 1779 και ξανακτίστηκε το 1782 από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και πρωταγωνιστή της Επανάστασης του 1821. Το μοναστήρι έχει ξυλόγλυπτο τέμπλο με παλαιές εικόνες και δάπεδο βοτσαλωτό. Διασώζονται εκκλησιαστικά βιβλία τυπωμένα το 1745 στη Βέρνη και στη Βενετία.


Στη Λίνδο η εκκλησία της Παναγίας είναι του 15ου αιώνα με ενδιαφέρουσες αγιογραφίες, έργα του ζωγράφου Γρηγόρη, από τη Σύμη στα 1779, όπως αναφέρει η επιγραφή πάνω από την πόρτα.


Στο Σκιάδι, 90 χιλιόμετρα από τη Ρόδο, υπάρχει η Παναγία η Σκιαδενή. Οφείλει το όνομά της στο «σκιάδιον» (=σκιερό, ιερό τοπίο). Στη θέση της υπήρχε αρχαιοελληνικό ιερό της Αρτέμιδας. Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα της Παναγίας είναι μια από τις τέσσερις που ιστόρησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας υπήρξε από τους σπουδαιότερους λατρευτικούς τόπους της Ρόδου. Λέγεται ότι Τούρκος αξιωματούχος που θέλησε να προσβάλει τους χριστιανούς κάρφωσε με το ξίφος του το εικόνισμα και τρύπησε το δεξί μάγουλο της Παναγίας, απ’ όπου βγήκε αίμα και νερό. Τότε το χέρι του Τούρκου παρέλυσε και μετά τρεις μέρες, αφού μετάνιωσε, η Παναγία τον θεράπευσε. Η Παναγία η Σκιαδενή πανηγυρίζει 8 Σεπτεμβρίου.


Κλείνοντας με τις Παναγίες της Ρόδου πρέπει ν’ αναφερθεί και η Παναγία Φανερωμένη. Λέγεται και Λουβιαρίτσα επειδή στα κελιά της έμεναν οι λουβιάρηδες (λεπροί) του νησιού.



•Η «Αγία Σιών» στην Αγιάσο της Λέσβου


Στην Αγιάσο της Λέσβου, που είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του νησιού, έχει βρεθεί η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας με την ονομασία «Αγία Σιών», την οποία σύμφωνα με μια παλιά παράδοση, κουβάλησε μαζί του από την Ιερουσαλήμ
 ο ιερέας Αγάθων ο Εφέσιος, τον 9ο μ.Χ. αιώνα. Το πανηγύρι της Παναγίας ξεκινά από τις αρχές του Αυγούστου όπου οι πιστοί νηστεύουν από λάδι και κρέας και προσέρχονται για να προσευχηθούν.

• Ιερά Μονή Προυσού στην Ευρυτανία

Η Ιερά Μονή της Παναγίας στον Προυσό της Ευρυτανίας, είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και πανηγυρίζει με κάθε θρησκευτική και εκκλησιαστική λαμπρότητα, στις 23 Αυγούστου, στην Απόδοση της προαναφερθείσης Θεομητορικής εορτής.


Η εικόνα της Παναγίας έχει πολύ μεγάλη ιστορία, λόγω της καταγωγής της από την Προύσα της Μικράς Ασίας, αλλά και πολύ μεγάλη χάρη. Εξάλλου εικάζεται ότι είναι έργο του Αγίου Ευαγγελιστού Λουκά, ο οποίος, όπως μας παραδίδεται από την ιερά παράδοση, ζωγράφισε εικόνες της Παναγίας, του Ιησού Χριστού αλλά και των Αγίων Αποστόλων. Βέβαια, ακόμα και αν δεν είναι έργο του Αγίου Λουκά, εν τούτοις επιτελεί πολλά θαύματα, όπως γίνεται με πολλές άλλες εικόνες.


Συγκεκριμένα η Ιερά Μονή Προυσού ή Πυρσού, βρίσκεται περίπου τριάντα χιλιόμετρα, από την πρωτεύουσα του νομού Ευρυτανίας, το Καρπενήσι, μέσα σε μία κατάφυτη από έλατα περιοχή. Η ιστορία της Εικόνας, και κατ’ επέκταση και της μονής, ανάγεται στην περίοδο της βασιλείας του εικονομάχου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Θεοφίλου (829-842). Η εικόνα της Παναγίας βρισκόταν στον πιο περικαλλή ναό της Προύσας, όπου με τη χάρη του Θεού και την πίστη των χριστιανών επιτελούσε πολλά θαύματα.

Πάνω από χίλιες είναι οι ονομασίες που έχει η Παναγία.Εκατοντάδες είναι οι παραδόσεις και οι θρύλοι που ο λαός με τη βαθιά και αταλάντευτη πίστη του της έχει αποδώσει.

1 Αγγελόκτιστος 168 Ελεημονήτρια 335 Λυκοδήμου 
2 Αγία Σκέπη 169 Ελαία 336 Λυκούρεσι 
3 Αγιάσσου 170 Ελαιοβρύτισσα 337 Μαγαζιώτισσα 
4 Αγιοδεκτινή 171 Ελειμονήτρια 338 Μαγδαληνή 
5 Αγιοηλιώτισσα 172 Ελεοβρύτης 339 Μαδύτου 
6 Αγιολούσαινα 173 Ελέους 340 Μακελάρια 
7 Αγίου όρους 174 Ελεούσα 341 Μαλεβή 
8 Αγνή 175 Ελευθερώτρια 342 Μανδαλάκη 
9 Αγριδιώτισσα 176 Ελπιδοφόρα 343 Μανεδή 
10 Αγριλιώτισσα 177 Ελπϊς Πιστών 344 Μαντιλούσα 
11 Αειμακάριστος 178 Ελωνα 345 Μαραθούντα 
12 Αειμεσιτεύουσα 179 Ενθρονη 346 Μαρία 
13 Αθηνιώτισσα 180 Εξακουστή 347 Μαστών 
14 Αιγύπτια 181 Εξοχική 348 Μαύρη 
15 Αιματούσα 182 Επακούουσα 349 Μαυριώτισσα 
16 Αιμίαλου 183 Επανωχωριανή 350 Μαυρομμάτα 
17 Αιρκώτισσα 184 Επισκοπιανή 351 Μαχαιρωμένη 
18 Ακαθή 185 Επουράνιος 352 Με τους κρίνους 
19 Ακατάβλητος 186 Επουράνιος Πύλη 353 Μεγαλομάρτυρος 
20 Ακατάφλεκτη 187 Επταβηματούσα 354 Μεγαλόχαρη 
21 Ακήραση 188 Ερυπιανή 355 Μεσοσπορίτισσα 
22 Ακρωτηριανή 189 Εσφαγμένη 356 Μητέρα 
23 Αλανιώτισσα 190 Ευαγγελίστρα 357 Μητέρα Θεού επί τον θρόνο 
24 Αλεξανδριανή 191 Ευρετή 358 Μικρά 
25 Αλεξίου Κομνηνού 192 Εύσπλαχνος 359 Μογρονήσι 
26 Αλεπινή 193 Ζαλακιώτισσα 360 Μολυβδοσκέβαστη 
27 Αληθινή 194 Ζεραχιώτισσα 361 Μοναρκά 
28 Αλλοιώτισσα 195 Ζεριχιώτισσα 362 Μυροβλύτισσα 
29 Αλόχη 196 Ζερμπτίτσης 363 Μυρτενή 
30 Αματίτση 197 Ζυλή 364 Μυρτιδιώτισσα 
31 Αμεμπτος 198 Ζωάρκεια 365 Μυφελαιώτισσα 
32 Αμετάθετος 199 Ζωήρρυτος 366 Νάπα 
33 Αμολιανή 200 Ζωηφόρος 367 Νάσσα 
34 Αμόλυντος 201 Ζωοδότειρα 368 Νέα 
35 Αμπελακίων 202 Ζωοδότρα 369 Νέγρων 
36 Αμπελοκήπισσα 203 Ζωοδόχος 370 Νεοφάνεισσα 
37 Αμωμη 204 Ζωοπηγή 371 Νεροφορούσα 
38 Ανασσα 205 Ζωοπόρος 372 Νικητάτου 
39 Αναφωνήτρια 206 Ζωοτόκος 373 Νικοποιός 
40 Αντινίτισσα 207 Ηγήτρια 374 Νταλλιανή 
41 Αντιφωνήτρια 208 Ηγουμένη 375 Νυμφοτόκος 
42 Ανωμερίτισσα 209 Ηδύπνους 376 Ξενοβλήτης 
43 Αξιον Εστί 210 Ηλιόκαλη 377 Ξένων 
44 Απείρανδρος 211 Ηλιοτόκος 378 Ξεσκλαβώτρα 
45 Απειρόγαμος 212 θαλασσινή 379 Ξεσπορίτισσα 
46 Απρόσιτος 213 Θαλασσίτρα 380 Ξηροκαμπίτισσα 
47 Αρακιώτισσα 214 Θαλασσομάχισσα 381 Ξηρορείτισσα 
48 Αράπισσα 215 θαλασσομαχούσα 382 Ξυνήγορος 
49 Αρβανίτισσα 216 Θαρεινή 383 Οδηγήτρια 
50 Αρειας 217 Θεάλεχτη 384 Οικειώτατη 
51 Αρμενοκρατούσα 218 Θεοδίδαχτη 385 Οικονόμισσα 
52 Αρσανά 219 Θεοδόξαστη 386 Ολβιόδωρος 
53 Αρτάκης 220 Θεόκλητη 387 Ολυμπιώτισσα 
54 Αρχαγγελιώτισσα 221 Θεοκνήτωρ 388 Ομόθεος 
55 Αρχισπορίτισσα 222 Θεοκόσμητη 389 Ομονοούσα 
56 Ασπραγγέλου 223 Θεόληπτος 390 Ορθοκωστά 
57 Ασπροβουνιώτισσα 224 Θεομάνα 391 Οσιώτατη 
58 Ασπροπαναγιά 225 Θεομητροπρεπεστέρα 392 Ουρανού και Γης 
59 Ασύγκριτη 226 Θεοσκέπαστη 393 Παγγαιότισσα 
60 Αυγουστιανή 227 Θεοτίμητη 394 Πάθους 
61 Αφέντρικα 228 Θεοτόκος 395 Παιδεύσασα 
62 Αφθορος 229 Θεουργία 396 Παλαιοκαστρίτισσα 
63 Αφροδίτισσα 230 Θεόφραστος 397 Παλαιολογίνα 
64 Αχειροποίητος 231 Θεόφρων 398 Παλατιανή 
65 Αχραντος 232 Θερμιανή 399 Παλίνου 
66 Αψιδιώτισσα 233 Θευαγέστατη 400 Παμμακάριστος 
67 Βαλουκλιώτισσα 234 Θρηνούσα 401 Παναγιόχορτο 
68 Βανιώτισσα 235 Θρηνωδούσα 402 Πανάχραντος 
69 Βαραγγιώτισσα 236 Θωμιανή 403 Πανάχραντος 
70 Βαρδιανιώτισσα 237 Ίαμα 404 Παντάνασσα 
71 Βαρκού 238 Ίαση 405 Παντευλόγητη 
72 Βασίλισσα 239 Ιερόβλαστος 406 Πάντιμος 
73 Βασιληγενέτειρα 240 Ιερομύτης 407 Παντόχαρα 
74 Βατοπεδινή 241 Ιεροσολυμιτική 408 Πάντων χαρά 
75 Βατούσαινα 242 Ιεροσολυμίτισσα 409 Παραμυθία 
76 Βελανιδιά 243 Ιλαρώτατη 410 Παρηγορήτρα 
77 Βελεστίνου 244 Ιμερόεσσα 411 Παρθένα 
78 Βελλά 245 Ισηγορία 412 Παμμακάριστος 
79 Βεργουπουλιανή 246 Καγιά 413 Παυσολύπη 
80 Βηματάρισσα 247 Καθαριώτισσα 414 Πειραιώτισσα 
81 Βιγλιώτισσα 248 Καθαρών 415 Πελαγονίτισσα 
82 Βιδιανή 249 Καθρέπτης 416 Πεπελινίτσης 
83 Βιργιωμένη 250 Κακαβιώτισσα 417 Περίβλεπττος 
84 Βλασαρού 251 Καλαθή 418 Περλιγού 
85 Βλαχέρνα 252 Καλαμιώτισσα 419 Πετραϊδα 
86 Βλέπουσα . 253 Καλάμου 420 Πλαγιά 
87 Βλυχιόρικα 254 Καλιγού 421 Πλατανιώτισσα 
88 Βοήθεια 255 Καλλίτοκος 422 Πλατυτέρα 
89 Βορεινή 256 Καλού Νερού 423 Πολίτισσα 
90 Βούλιστα 257 Καλυβιανή 424 Πολυσπορίτισσα 
91 Βουναρκώτισσα 258 Καμακάρι 425 Πονολύτρια 
92 Βουνογιάτρισσα 259 Καματερός 426 Πόνου 
93 Βουνού 260 Καμένη 427 Πορταϊτισσα 
94 Βουρνιώτισσα 261 Καμπιώτισσα 428 Πορτιανή 
95 Βράχου 262 Κάμπου 429 Πουλάτη 
96 Βρεσθενίτισσα 263 Κανάλα 430 Πρέσβειρα 
97 Βρεφοκομούσα 264 Κανδήξη 431 Προαναγγελλομένη 
98 Βρεφοκρατούσα 265 Κανταριώτισσα 432 Προπύλη 
99 Βρεφουργήσασα 266 Καπνικαραία 433 Προσηγορία 
100 Βρεχούσα 267 Καρδιοβαστάζουσα 434 Προσίστισσα 
101 Βροντιανή 268 Καρδιώτισσα 435 Προστάτρια 
102 Βρόντου 269 Καρποφορούσα 436 Προσφυγιά 
103 Βροχής 270 Καρύπη 437 Προυσιώτισσα 
104 Βρυσιανή 271 Καστριανή 438 Πυριότισσα 
105 Γαλακτίνης 272 Κάστρου 439 Πυροβολήθεισα 
106 Γαλακτοτροφούσα 273 Καστρουλέρου 440 Ραγίου 
107 Γαλανή 274 Κατάκαρπος 441 Ραχοπήδη 
108 Γαλανούσα 275 Καταλωνική 442 Ρόδο το Αμάραντο 
109 Γαλατιανή 276 Κατάπαυση 443 Ρόμβη 
110 Γαλατούσα 277 Καταπολιανή 444 Ρουμελιώτισσα 
111 Γαλαχτοτροφία 278 Καταφυγή 445 Σαμακιώτισσα 
112 Γαλαχτοφορούσα 279 Καψοδερματούσα 446 Σεπτεμβριανή 
113 Γαλουχιότισσα 280 Κερά 447 Σημάου 
114 Γενεσίου Θεοτόκου Σαβαθιανών 281 Κέρνιτσα 448 Σκάλα του Ουρανού 
115 Γέννας 282 Κεχαριτωμένη 449 Σκαλωτή 
116 Γερόντισσα 283 Κεχρινιώτισσα 450 Σκιαδενή 
117 Γεσθημανίτισσα 284 Κηπουραίων 451 Σκοπιότισσα 
118 Γηνατού 285 Κισσιώτισσα 452 Σοίριζα 
119 Γηρομεριού 286 Κιτιού 453 Σοτομβριανή 
120 Γιαλούσα 287 Κλειδί του Παραδείσου 454 Σουμελά 
121 Γιάτρισσα 288 Κλεισούρας 455 Σπηλιώτισσα 
122 Γκαβή 289 Κλεφτοπαναγιά 456 Στεφάνα 
123 Γκιζιλκιζιώτισσα 290 Κοιμητηρίων 457 Σώματα 
124 Γκουβερνιώτισσα 291 Κόκκινη 458 Σωτήρα 
125 Γλυκιώτισσα 292 Κολοκυθιώτισσα 459 Ταξιδιάρα 
126 Γλυκοκυματούσα 293 Κολυβιανή 460 Ταταρνώτισσα 
127 Γλυκοφιλούσα 294 Κορκοδειλιά 461 Τήνου 
128 Γλωσσά . 295 Κορυφή 462 Tης Βάτου 
129 Γοιρδελάκη 296 Κορφιάτισσα 463 Τίμια Σκέπη 
130 Γοργόνα 297 Κοσμοπόθητος 464 Τιμιωτέρα 
131 Γοργοεπήκοος 298 Κοσμοσωτείρα 465 Τοπλoύ 
132 Γουμένισσα 299 Κοσυφοίνισσα 466 Του Χάρου 
133 Γουμερά 300 Κότσικα 467 Τουρλιανή 
134 Γουνιώτισσα 301 Κουκουζέλισσα 468 Τριχερούσα 
135 Γούντα 302 Κουμπελίδικη 469 Τροβάτου 
136 Γουρλομάτα 303 Κουνοπιώτισσα 470 Τρουλή 
137 Γραφιώτισσα 304 Κουρίου 471 Τρυπητή 
138 Γρηγορίτσα 305 Κουροτρόφος 472 Τρυφερούσα 
139 Γρηγορούσα 306 Κουτσουρώ 473 Τσαμπίκα 
140 Γύψενη 307 Κουφή 474 Τσυκκώτισσα 
141 Γωνιά 308 Κουφή Πέτρας 475 Υπέρμαχος 
142 Δαδιού 309 Κοφινή 476 Υψηλή 
143 Δαδιώτισσα 310 Κρεμαστή 477 Φανερουλιώτισσα 
144 Δακρυρροούσα 311 Κρομμυδιώτισσα 478 Φανερωμένη 
145 Δαμάστα 312 Κτιστή 479 Φαρμακολύτρα 
146 Δέηση 313 Κτιτόρισσα 480 Φιδιότισσα 
147 Δεκαπεντούσα 314 Κυκκώτισσα 481 Φιδοττοταμιανή 
148 Δένδρου 315 Κυπαιότισσα 482 Φιδούσα 
149 Δεξιοκρατούσα 316 Κυρά Ξένη και κυρία των Αγγέλων 483 Φίδωσα 
150 Δεόμενη 317 Κώμη 484 Φλεβαριανή 
151 Δερμάτα 318 Λαγουδιανή 485 Φοβερά Προστασία 
152 Δέσποινα 319 Λαμπρότατη 486 Χαιρετισμών 
153 Δημοκράνια 320 Λαμπροφορία 487 Χαλκοπρατειών 
154 Διακονούσα 321 Λαοδηγήτρια 488 Χελιδονού 
155 Διασώζουσα 322 Λαού 489 Χιλιονοματούσα 
156 Δικαιόκριτος 323 Λαρνιώτισσα 490 Χοζοβιώτισσα 
157 Δικαιότατη 324 Λαυριώτισσα 491 Χρυσαφίτισσα 
158 Διότισσα 325 Λάχνη 492 Χρυσοβαλάντη 
159 Δόβρα 326 Λεσινιώτισσα 493 Χρυσογαλούσα 
160 Δομνιανίτισσας 327 Λεφένα 494 Χρυσοδαφνιώτισσα 
161 Δοξάρισσα 328 Λεχούσα 495 Χρυσοκαστριώτισσα 
162 Δουβέργαινα 329 Λιβαδιώτισσα 496 Χρυσοκελλαριά 
163 Δακρύβρεχτος 330 Λιόσα 497 Χρυσοπηγή 
164 Εγγυήτρια 331 Λιόσα 498 Χρυσοσκαλίτισσα 
165 Εκατονταπυλιανή 332 Λογκοβάρδα 499 Χρυσοσπιλιώτισσα 
166 Εκκλησιάρχουσα 333 Λοιμιώτισσα 500 Ψυχοσώστα 
167 Εικονίστρια 334 Λουβαρά 501 Ψυχοσώτρια 

Θεοτοκονύμια


Παναγία η Παραμυθία (Παρηγοριά)

Οι επωνυμίες προς τη Θεοτόκο προέρχονται από διάφορες αιτίες:

α) Από τον εικονογραφικό τύπο παραστάσεως της Παναγίας: Βρεφοκρατούσα, Γλυκοφιλούσα, Γαλατούσα, Μεγαλομάτα, Θρηνούσα κ.α. 
β) από ιδιότητες της Παναγίας: Γιάτρισσα, Ελεούσα, Κυρία, Μεγαλόχαρη, Σωτήρα, Βοήθεια, Οδηγήτρια, Φανερωμένη κ.α. 
γ) από την παλαιότητα ή την κατάσταση της εικόνας της: Μαυριώτισσα, Εσφαγμένη, Μαχαιρωμένη, Γερόντισσα κ.α. 
δ) από τον θέση και τον τρόπο εύρεσης της εικόνας της: Φοδελιώτισσα, Θεοσκέπαστη, Σπηλαιώτισσα, Τρυπητή, Πλατανιώτισσα, Μυρτιδιώτισσα κ.α. 
ε) από θαύμα: Πορταΐτισσα, Φιδούσα κ.α. 
στ) από τον τόπο προέλευσης της εικόνας της: Σουμελά, Αθηνιώτισσα, Πολίτισσα, Μελικαρού, Χρυσοκαστριώτισσα κ.α. 
ζ) από την τοποθεσία όπου βρίσκεται η εκκλησία της: Θαλασσινή, Ανέμη κ.α. 
η) από ιδιάζοντα χαρίσματά της: Αμπελακιώτισσα, Δαμάσια, Παλατιανή, Ολυμπιώτισσα, Υψηλή κ.α. 
θ) από τον κτήτορα του ναού της: Λυκοδήμου, Καλιγού, Περλιγού, Στεφάνα κ.α. 
ι) από το χρόνο του εορτασμού της ή από την εποχή των αγροτικών εργασιών με τις οποίες συμπίπτει η εορτή της: Φλεβαριανή, Μεσπορίτισσα, Πολυσπορίτισσα, Ακαθή (εκ του Ακάθιστου Ύμνου) κ.α. 
ια) Προσωνυμίες της δίδονται επίσης, λόγω της ημερομηνίας που γιορτάζει. Έτσι στην Σίφνο, βρίσκεται η Παναγιά η Δεκαπεντούσα, (γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο), στη Σαντορίνη η Τριτιανή (γιορτάζει την τρίτη μέρα του Πάσχα), στη Σαμοθράκη η Εικοσπενταρούσσα ( γιορτάζει της Μεσοπεντηκοστή). 

Ιδιαίτερα γνωστά είναι επίσης τα επίθετα Μεγαλόχαρη και Φανερωμένη. Η δεύτερη προσωνυμία, αποδίδεται σε εικόνες που φανέρωσαν την ύπαρξη τους με κάποιο θαύμα. Πολλές φορές, αυτό γίνεται μέσω κάποιου οράματος, όπως η εμφάνιση της Παναγίας, στη μοναχή Πελαγία και η εν συνεχεία ανεύρεση της εικόνας της στις 30 Ιανουαρίου του 1823.


Επίθετα της Θεοτόκου

Ἡ Ἁγία Ζώνη 
Ἡ Ἁγία Σκέπη 
Ἡ Θεοτόκισσα (Τῆλος) 
Ἡ Κυρία τῶν Ἀγγέλων 
Ἡ Μεγάλη Παναγία (Πάτμος) 
Ζωοδόχος Πηγή 
Θεομήτωρ 
Μεγάλη Παναγία Σαμαρίνας (Γρεβενά) 
Μεγαλόχαρη 
Νέα Παναγία (Θεσσαλονίκη) 
Παναγία ἡ Αἱματοῦσα (Κύπρος) 
Παναγία ἡ Βατοπαιδινή 
Παναγία ἡ Βελλᾶ 
Παναγία ἡ Βηματάρισσα 
Παναγία ἡ Βηματάρισσα (Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὄρος)
Παναγία ἡ Βλαχαρνέα 
Παναγία ἡ Βλεφαριώτισσα (Ἀστυπάλαια) 
Παναγία ἡ Βοήθεια 
Παναγία ἡ Βρεσθενίτισσα 
Παναγία ἡ Βρεφοκρατοῦσα (Σινᾶ) 
Παναγία ἡ Βρυούλων 
Παναγία ἡ Βρυσιανή (Κάρπαθος) 
Παναγία ἡ Γαλαξᾶ ἢ Θαλασσοκρατοῦσα 
Παναγία ἡ Γαλατιανή (Κάλυμνος) 
Παναγία ἡ Γαλατοῦσα (Ῥόδος) (βοηθὸς στὶς λεχωΐδες μὲ πρόβλημα στὸ θηλασμό) 
Παναγία ἡ Ἀγγελόκτιστη (Κίττιον, Κύπρος) 
Παναγία ἡ Γενεσιουργός 
Παναγία ἡ Γεράνου (Πάτμος) 
Παναγία ἡ Γερόντισσα 
Παναγία ἡ Γερόντισσα (Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος, Ἅγιον Ὄρος) 
Παναγία ἡ Γεωργάνικη (τῶν Μαυρομιχαλαίων) 
Παναγία ἡ Γιάτρισσα (Μανῇ, λόγῳ θεραπευτικῶν ἰδιοτήτων) 
Παναγία ἡ Ἁγιογαλοῦσα 
Παναγία ἡ Ἁγιοσορίτισσα 
Παναγία ἡ Ἁγιοσορίτισσα 
Παναγία ἡ Γκουμπελίδικη (Καστοριά) 
Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα (Ι.Μ. Φιλοθέου, Ἅγιον Ὅρος) 
Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα (Λέσβος) 
Παναγία ἡ Γοργοεπήκοος 
Παναγία ἡ Γοργοεπήκοος (Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, Ἅγιον Ὄρος) 
Παναγία ἡ Γοργόνα (Λέσβος) 
Παναγία ἡ Γουρλομάτα 
Παναγία ἡ Γουρλομάτα (Λέρος) 
Παναγία ἡ Γρηγοροῦσα 
Παναγία ἡ Ἀγρυπνιώτισσα (Ι.Ν. Μεταμορφώσεως, Ξανθή. Ὀρθή, σταυροειδὴς στάση) 
Παναγία ἡ Δαμασιά 
Παναγία ἡ Δαμάστα 
Παναγία ἡ Δεκαπεντοῦσα (Σίφνος) ( ἐπειδὴ γιορτάζει τὸν δεκαπενταύγουστο) 
Παναγία ἡ Δεομένη 
Παναγία ἡ Ὁδηγήτρια 
Παναγία ἡ Διασώζουσα (Πάτμος) 
Παναγία ἡ Διμιοβίτισσα (Μεσσηνία) 
Παναγία ἡ Διώτισσα (Κεφαλονιά) 
Παναγία ἡ Δομιαμίτισσα (Καρπενήσι) 
Παναγία ἡ Δουπιανή (Μετέωρα) 
Παναγία ἡ Δοχειάρισσα (Ἄθως) 
Παναγία ἡ Δροσιανή (Νάξος) 
Παναγία ἡ Δυοχούσαινα (Ψαρά) 
Παναγία ἡ Εὐαγγελίστρια (Τῆνος) 
Παναγία ἡ Εὐθριανή 
Παναγία ἡ Εἰκονίστρια (Σκιάθος) 
Παναγία ἡ Εἰκοσιφοίνισσα (Πάγγαιο Ὅρος) 
Παναγία ἡ Εἰκοσπενταροῦσα (Σαμοθράκη, ἑορτάζει τὴν Μεσοπεντηκοστή) 
Παναγία ἡ Ελευθερώτρια (Ἀθῆναι) 
Παναγία ἡ Ἱεροσολυμίτισσα (Ἱερουσαλήμ) 
Παναγία ἡ Εἰσοδίτισσα (Αἴγιον) 
Παναγία ἡ Ζερβάτι (Βόρειος Ἤπειρος) 
Παναγία ἡ Θαλασσινή (Ἄνδρος, Ναὸς ἐπάνω σὲ βράχο στὴ θάλασσα) 
Παναγία ἡ Θαλασσομαχοῦσα 
Παναγία ἡ Θεοσκέπαστη (Ἄνδρος) 
Παναγία ἡ Ἀθηνιώτισσα 
Παναγία ἡ Θρηνοῦσα 
Παναγία ἡ Καβουριανή (Λέρος) 
Παναγία ἡ Ἀκαθή (Ἀκαθίστου Ὕμνου) 
Παναγία ἡ Κακαβιώτισσα (Λῆμνος) 
Παναγία ἡ Κακοπερατοῦ (Μαραθόκαμπος) 
Παναγία ἡ Καλιγοῦ 
Παναγία ἡ Καλοπέτρα (Ῥόδος) 
Παναγία ἡ Καλυβιανή (Ἠράκλειο) 
Παναγία ἡ Καμαριώτισσα (Σαμοθράκη) 
Παναγία ἡ Κανάλα 
Παναγία ἡ Καρδιανή (Σύρος) 
Παναγία ἡ Καρδιώτισσα (Κρήτη) 
Παναγία ἡ Κασσιωπία (Κέρκυρα) 
Παναγία ἡ Καταφυγή 
Παναγία ἡ Ἐκατονταπυλιανή (Πάρος) 
Παναγία ἡ Κατοπολιανή (Ἀμοργός) 
Παναγία ἡ Καψοδεματοῦσα ἢ Τζιλά (τιμωρεῖ ὅσους ἐργάζονται τὴν ἡμέρα τῶν ἑορτῶν της) 
Παναγία ἡ Κερά (Κρήτη) 
Παναγία ἡ Κεριώτισσα (Ζάκυνθος) 
Παναγία ἡ Κεχριά (Σκιάθος) 
Παναγία ἡ Κισσιώτισσα 
Παναγία ἡ Κορυφινή 
Παναγία ἡ Κορφιώτισσα 
Παναγία ἡ Κοσμοσωτῆρα (Φέρες, Ἔβρος) 
Παναγία ἡ Κουκουζέλισσα (Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας, Ἅγιον Ὄρος) 
Παναγία ἡ Κουμάνα (Πάτμος) 
Παναγία ἡ Κουφή (Σαμοθράκη, θεραπεύει προβλήματα ἀκοῆς) 
Παναγία ἡ Κόχη (Σίφνος) 
Παναγία ἡ Κρεμαστή (Ῥόδος) 
Παναγία ἡ Κρηνᾶ 
Παναγία ἡ Ἀκρωτηριανή 
Παναγία ἡ Κυκκώτισσα 
Παναγία ἡ Κυπαρισσιώτισσα 
Παναγία ἡ Κυρά (Λέρος) 
Παναγία ἡ Κυρά-Χωστή (Κάλυμνος) 
Παναγία ἡ Κυρά-Ψηλή (Κάλυμνος) 
Παναγία ἡ Λαγουδιανή (Θεσσαλονίκη) 
Παναγία ἡ Λαρνιώτισσα (Κάρπαθος) 
Παναγία ἡ Ἐλεοῦσα (Ἀγρίνιον) 
Παναγία ἡ Ἐλεοῦσα (Ἱερὰ Μονὴ Κύκκου, Κύπρος) 
Παναγία ἡ Λεσινιώτισσα 
Παναγία ἡ Ἐλευθερώτρια (Σαλαμῖνα) 
Παναγία ἡ Λεχοῦσα (Σέρρες, ἐπειδὴ προστατεύει τις λεχῶνες) 
Παναγία ἡ Λιθινιώτισσα (Λιθίνες Σιτείας) 
Παναγία ἡ Λιμνιά (Σκιάθος) 
Παναγία ἡ Ἠλιόκαλη 
Παναγία ἡ Λογγοβάρδα (Πάρος) 
Παναγία ἡ Λουβιαρίτισσα (Ῥόδος· στὰ κελιά της διέμεναν λουβιάρηδες (λεπροί) 
Παναγία ἡ Λυκοδήμου 
Παναγία ἡ Ὀλυμπιώτισσα 
Παναγία ἡ Ἔλωνα ( Κυνουρία) 
Παναγία ἡ Μακρυνή (Μαραθόκαμπος) 
Παναγία ἡ Μαντηλοῦσα 
Παναγία ἡ Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία (Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Λαύρας, Καλάβρυτα) 
Παναγία ἡ Ἀμαστή (ἰαματική)
Παναγία ἡ Μαυριώτισσα 
Παναγία ἡ Μαυρομωλίτισσα (Φανάρι) 
Παναγία ἡ Μαχαιρωμένη 
Παναγία ἡ Μεγαλομάτα 
Παναγία ἡ Μεγαλοσπηλαιώτισσα (Ἱερὰ Μονὴ Μεγάλου Σπηλαίου, Καλάβρυτα) 
Παναγία ἡ Μελαχρινή 
Παναγία ἡ Μεσίτρια 
Παναγία ἡ Μεσοσπορίτισσα 
Παναγία ἡ Ἀμίαντος 
Παναγία ἡ Ἄμμωμος 
Παναγία ἡ Ἀμόλυντος (Σίφνος) 
Παναγία ἡ Μοναχή (Σίφνος) 
Παναγία ἡ Μπαλουκλιώτισσα (Προσκύνημα Μπαλουκλῆ, Κωνσταντινούπολις) 
Παναγία ἡ Μπαλουκλιώτισσα 
Παναγία ἡ Ἀμπελακιώτισσα 
Παναγία ἡ Μπόρια (Κορυτσά) 
Παναγία ἡ Μυροβλύτισσα 
Παναγία ἡ Μυρσινιώτισσα (Λέσβος) 
Παναγία ἡ Μυρτιδιώτισσα (Κύθηρα) 
Παναγία ἡ Μυρτιώτισσα (Κάλυμνος) 
Παναγία ἡ Ναυπακτιώτισσα (Ναύπακτος) 
Παναγία ἡ Ἀνέμη (Σαμοθράκη, ἐπειδὴ φυσᾷ δυνατὸς ἄνεμος στο ξωκλήσι τῆς) 
Παναγία ἡ Νεραντζιώτισσα 
Παναγία ἡ Νιαμονίτισα 
Παναγία ἡ Νικοποιός 
Παναγία ἡ Ἀντιφωνήτρια 
Παναγία ἡ Ξενία (Ἱερὰ Μονὴ Ξενιᾶς, Μαγνησία) 
Παναγία ἡ Ξενοπούλα 
Παναγία ἡ Ξεσκλαβώστρα 
Παναγία ἡ Ξεσπορίτισσα 
Παναγία ἡ Οἰκονόμισσα (Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας, Ἅγιον Ὄρος) 
Παναγία ἡ Οὐρανοφόρα 
Παναγία ἡ Παλαιοκαστρίτσα (Κέρκυρας) 
Παναγία ἡ Παλατιανή 
Παναγία ἡ Πανάμωμος 
Παναγία ἡ Πανάχραντος (Ἄνδρος) 
Παναγία ἡ Παντάνασσα (Μυστρᾶς) 
Παναγία ἡ Παντάνασσα (Ἀρκίους) 
Παναγία ἡ Παντάνασσα (Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὄρος) 
Παναγία ἡ Παντοβασίλισσα (Ἱερὸς Ναὸς Γενέσιον τῆς Θεοτόκου, Ῥαφήνα) 
Παναγία ἡ Παντοβλεποῦσα (Θάσος) 
Παναγία ἡ Πάντων Χαρά 
Παναγία ἡ Παραμυθία (Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὅρος) 
Παναγία ἡ Παρηγορίτισσα 
Παναγία ἡ Παρηγορήτρια 
Παναγία ἡ Ὑπάρχουσα (Ἱεροσόλυμα) 
Παναγία ἡ Ἀπείρανδρη 
Παναγία ἡ Πελαγιανή 
Παναγία ἡ Πελαγονήτισσα 
Παναγία ἡ Περγιλοῦ 
Παναγία ἡ Ὑπέρμαχος 
Παναγία ἡ Πλατανιώτισσα (Καλάβρυτα) 
Παναγία ἡ Πλημμυριανή (Ῥόδος) 
Παναγία ἡ Πολίτισσα 
Παναγία ἡ Πολυσπορίτισσα 
Παναγία ἡ Πονολύτρια 
Παναγία ἡ Πορταΐτισσα (Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων, Ἅγιον Ὄρος) 
Παναγία ἡ Ποταμίτισσα (Κάσος) 
Παναγία ἡ Προυσιώτισσα (Ἱερὰ Μονὴ Πυρσοῦ, Προυσσὸς Εὐρυτανίας) 
Παναγία ἡ Πρωτόθρονη 
Παναγία ἡ Ἀρακά 
Παναγία ἡ Ὀρθοκώστα 
Παναγία ἡ Ἀρκουδιώτισσα (ἐπειδὴ μαρμάρωσε μία ἀρκούδα που πήγαινε να πίει τὸ νερὸ τῶν μοναχῶν) 
Παναγία ἡ Ἀρμενοκρατοῦσα (προστατεύει τις λεχῶνες ἀπὸ τὸ «ἀρμένισμα», τὸν ἐπιλόχειο πυρετό) 
Παναγία ἡ Ἀρχαγγελιώτισσα (Ξάνθη) 
Παναγία ἡ Ἀρχισπορίτισσα 
Παναγία ἡ Σαραντασκαλιώτισσα (Μαραθόκαμπος) 
Παναγία ἡ Σκαφιδιά ( Ἠλεία) 
Παναγία ἡ Σκεπαστή (Αἴγιον) 
Παναγία ἡ Σκιαδενή (Ῥόδος) (εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελιστῇ Λουκᾷ) 
Παναγία ἡ Σκοπιώτισσα (Ζάκυνθος, βρίσκεται στο χωριὸ Morsbach στην Ῥωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία τῆς St. Gertud τῆς Γερμανίας κατόπιν θαύματος) 
Παναγία ἡ Σπηλιανή (Νίσυρος) 
Παναγία ἡ Ἄσπιλη 
Παναγία ἡ Στεφανᾶ 
Παναγία ἡ Συνεμπάστρα (Κεφαλονιά) 
Παναγία ἡ Συντριανή (Κέα) 
Παναγία ἡ Ἐσφαγμένη 
Παναγία ἡ Σωτῆρα 
Παναγία ἡ Ταρτάνα (Ἱερὰ Μονὴ Τατάρνας, Καρπενήσι, Εὐρυτανία) 
Παναγία ἡ Τουρλιανή (Μῆλος) 
Παναγία ἡ Τριτιανή (Σαντορίνη· ἐπειδὴ γιορτάζει τὴν Τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα) 
Παναγία ἡ Τριχεροῦσα (Ἵερὰ Μονὴ Χιλανδαρίου, Ἅγιον Ὅρος) 
Παναγία ἡ Τρουλωτή (Λέσβος) 
Παναγία ἡ Τρυπητή (Αἴγιον) 
Παναγία ἡ Τσαμπίκα (Ῥόδος) 
Παναγία ἡ Τσιπιώτισσα 
Παναγία ἡ Φανερωμένη (Λευκάδα) 
Παναγία ἡ Φανερωμένη (Σαλαμῖνα) 
Παναγία ἡ Φανερωμένη (Αἴγιον) 
Παναγία ἡ Φιδοῦσα (Κεφαλονιά) 
Παναγία ἡ Φλεβαριανή 
Παναγία ἡ Φοδελιώτισσα (Φόδελε Ἠραλείου Κρήτης) 
Παναγία ἡ Χαρδακιώτισσα (Κυθραία) 
Παναγία ἡ Χαριτωμένη (Κάλυμνος) 
Παναγία ἡ Χελιδονοῦ 
Παναγία ἡ Ἀχιβάδενα 
Παναγία ἡ Χοζοβιώτισσα ἣ Κυνηγημένη (Ἀμοργός) 
Παναγία ἡ Χοτάσια 
Παναγία ἡ Ἄχραντος 
Παναγία ἡ Χρυσαλινιώτισσα (Κύπρος) 
Παναγία ἡ Χρυσαφίτισσα (Μονεμβασιά) 
Παναγία ἡ Χρυσογαλατοῦσα 
Παναγία ἡ Χρυσοκαστριώτισσα (Πλάκα) 
Παναγία ἡ Χρυσολεόντισσσα (Αἴγινα) 
Παναγία ἡ Χρυσολεοῦσα 
Παναγία ἡ Χρυσομαλλοῦσα (Λέσβος) 
Παναγία ἡ Χρυσοπαντάνασσα 
Παναγία ἡ Χρυσοπηγή (Καπανδρίτι) 
Παναγία ἡ Χρυσοπολίτισσα (Νάξος) 
Παναγία ἡ Χρυσοσπηλιώτισσα (Ἀθῆναι) 
Παναγία ἡ Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου 
Παναγία Ῥόδον τὸ Ἀμάραντον 
Παναγία στὸ Λιβάδι (Πάτμος) 
Παναγία στὴν Μάκρη (Ἀλεξανδρούπολη) 
Παναγία τὸ Ἄξιόν ἐστι (Πρωτᾶτον, Καρυαί, Ἅγιον Ὄρος) 
Παναγία τῶν Αἰμυαλῶν (Δημητσάνα) 
Παναγία τῶν Βλαχερνῶν (Κωνσταντινούπολις) 
Παναγία τῶν Βουθυνῶν (Κάλυμνος) 
Παναγία τῶν Καστριανῶν (Κῶς) 
Παναγία τῶν Παθῶν ( Χῖος) 
Παναγία τῶν Ἀργινωντῶν (Κάλυμνος) 
Παναγία τῶν Σταυροφόρων 
Παναγία τῶν Τσουκχουῶν (Κάλυμνος) 
Παναγία τῶν Χαλκέων (Θεσσαλονίκη) 
Παναγία τῶν Ἀχαρνῶν 
Παναγία τοῦ Γενάτου (Κύπρος) 
Παναγία τοῦ Γραβᾶ στὴ Χώρα (Πάτμος) 
Παναγία τοῦ Δομανδρίου (Λέσβος) 
Παναγία τοῦ Κήπου (Μῆλος) 
Παναγία τοῦ Κύκκου (Ἱερὰ Μονὴ Κύκκου, Κύπρος) 
Παναγία τοῦ Μακρυμάλλη (Ψαχνὰ Εὐβοίας) 
Παναγία τοῦ Μελικαροῦ (Σκύρος, τόπος ὅπου εὑρέθη) 
Παναγία τοῦ Μπαλῆ (Σίφνος) 
Παναγία τοῦ Μπαφέρου (Στεμνίτσα) 
Παναγία τοῦ Πάθους 
Παναγία τοῦ Παπαμελέτιου (Σκόπελος) 
Παναγία τοῦ Ἀπωλλοῦ στον Κάμπο (Πάτμος) 
Παναγία τοῦ Σουμελᾶ (Βέρμιον, ἐπειδὴ βρέθηκε στο ὅρος {στου}Μελᾶ, στον Πόντο) 
Παναγία τοῦ Σταυροῦ (Πάτμος) 
Παναγία τοῦ Χάρακα (Κρήτη) 
Παναγία τοῦ Χάρου (Λειψοὶ Ἰκαρίας) 
Παναγία τῆς Ἁγίας Σιὼν (Παναγία τῆς Ἁγιάσου, Λέσβος) 
Παναγία τῆς Διαρκοῦς Προστασίας (Κρήτη) 
Παναγία τῆς Κάσσου 
Παναγία τῆς Ἄμμου (Σίφνος) 
Παναγία τῆς Ἀποκουῆς (Σύμη) 
Παναγία τῆς Σιάτιπας (Μακεδονίας) 
Παναγία τῆς Σκριποῦς 
Παναγία τῆς Τελένδου (Κάλυμνος) 
Παναγία τῆς Τήνου 
Παναγία τῆς Ψερίμου (Κάλυμνος) 
Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν 
Τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ 
Τῶν Πάντων Προστασία 
Φοβερὰ Προστασία (Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου, Ἅγιον Ὅρος) 

Προσωνυμίες (μερικές από τις 6000 περίπου!!!) που έδωσε στην Παναγία ο ευσεβής λαός του Θεού.

Παναγία Χαρακιανή (=των Βράχων), Ρέθυμνο

«Ιδού, εις αιώνα μακαρίζουσί Σε πάσαι αι γενεαί, Υπερευλογημένη και Κεχαριτωμένη.»
Άξιον Εστίν - Αντιφωνήτρια Άθως, Αγιασώτισσα - Ακλειδιού Λέσβος, Αγία - Αγιογαλούσαινα Άνδρος, Αγγέλων - Αθηνιώτισσα Αθήνα, Αγιοδεκτινή - Ανάληψις – Αρβανίτισσα - Αγρελοπούσαινα Χίος, Αγισηλιώτισσα - Αύλακια - Αρβανιτών Σάμος, Αγιοσωρείτισσα Σινά, Αγριλιώτισσα -Αγρινιώτισσα Κεφ/νία, Αγρού - Αμαλφίτών – Αμουρίου – Αντιφωνήτισσα – Αχειροποίητος - Αγία Σκέπη Κων/πολη, Αερική -Αθηναιώτισσα Σιάτιστα, Αιμιαλών Δημητσάνα, παρά τον Αρτακηνόν κόλπον, Ακρωτηριανή - Αγκαράθου Κρήτη, Αλανιώτισσα Σμύρνη, Αλεθινή Σύμη, Αλινδά εξωκκλήσιον των Βυζαντινών χρόνων, Αρχόντισσα, Αμαρτωλών Σωτηρία Αγία Λαύρα Καλαβρύτων, Αμόλυντος Σίφνος, Αμπελοκήπισσα Λοιδωρίκι, Αμπελακιώτισσα Αρκαδία, Αναφωνήτρια Ζάκυνθος, Άνθος το Αμάραντον Καστελλόριζο, Αντιβουνιώτισσα Κέρκυρα, Ανωμερίτισσα Μακεδονία, Απουτίγιε Απούϊ Παλαιστίνη, Αρμάδας Σπέτσες, Αρείας - Αρεοβίνδου Πελοπόννησος, Αριστεροκρατούσα, Αράπισσα Τρίγλια, Αρμενοκρατούσα Σέρρες, Αρχαγγελιώτισσα Ξάνθη, Αρωμάτων - Ή εν Ασγορίω Κυνουρία, Ασένης - Ασπραγγέλου - Ασπροβουνιώτισσα Αφέντρικα - Αφροδίτισσα – Αχερά – Αράκου - Αψιδιώτισσα - Αψιούς - Αγία Νάπα – Άρσους – Αρτάκης- Αγγελόκτιστος – Αγάπη – Αμαπγού - Ασπροπαναγιά – Ασπροποτάμου – Αιματούσα - Ασπροφορούσα - Αιρκώτισσα - Αιτωλικού - Ακάθιστος – Αμηρού - Αλινιώτισσα Κύπρος, Αλεύρου Μύκονος, Αργοκοιλιώτισσα – Ακαδημιώτισσα - Απειραθίτισσα Νάξος, Αγορίτσα Βόλος, Αχιβάδενα, Αρδευούσα Αλβανία.

Βηθλεεμίτισσα Ιεροσόλυμα, Βηματάρισσα - Βρεφοκρατούσα Άθως, Βαγγελίστρα Μύκονος, Βαλουκλιώτισσα - Βουναρκώτισσα Κύπρος, Βαραγγιώτισα - Βεβαία Έλπίς – Βλαχερνών Κων/πολη, Βαρδιανιώτισσα - Βορειάτισσα Κεφ/νία, Βαρκού Ιθάκη, Βαρνακώβα Δωρίδα, Βασίλισσα Ουρανού και γης Πόρος, Βατοπεδιανή - Βάτος Γαλάζιο, Βατούσαινα Ψαρά, Βελανιδιά - Βουλκάνου Μεσσηνία, Βέργη - Βουργάρα Άνδρος, Βιγλιώτισσα – Βιδιανή – Βιργιωμένη - Βεργοπουλιανή Κρήτη, Βλαχερνίτισσα - Βλασαρού Αθήνα, Βλαχερωνίτισσα Κυδωνία, Βλαχαίρενα Κέρκυρα, Βλαχιόρινα Άρτα, Βορεινή Πεδουλάς, Βορνιώτισσα - Βλέπουσα - Βούλιστα Τήνος, Βουναριώτισσα Σύμη, Βουνάσσα Ήπειρος, Βουνιώτισσα - Βουργαρελίου Ληξούρι, Βουτσάς - Βελλάς Ιωάννινα, Βράχου πλησίον Νεμέας, Βρεφοκομούσα-Βρησάνης Άνδρος, Βροντιανή Σάμος, Βροντοχίου Μύστρας, Βρύσεως-Βυζαντινή Σίφνος, Βυτουμά Μετέωρα, Κρεμαστή Ηλεία, Βοηθούσα, Βουρλιώτισσα, Βουλανιώτισσα, Βροχής - Βουνού Ρουμανία, Βλαδιμήρσκαγια Ρωσία.

Γερόντισσα - Γλυκοφιλούσα - Γαλακτοτροφούσα – Γιαννακοπούλου - Γοργουπήκοος Άθως, Γηροκομίτισσα Πάτρα, Γαλακτινή - Γιαλούσα - Γλωσσά – Γαλατούσα – Γλυκιώτισσα - Γαλαταρκιώτισσα Κύπρος, Γάλακτος Βηθλεέμ, Γάλλου Άνδρος, Γαρδελάκη Ιθάκη, Γενάθ Ιβηρία, Γερανού - Γραβάς Πάτμος, Γηρομερίου Θεσπρωτία, Γιάτρισσα Ταΰγετος, Γιορμουτσάνισσα Λαμπεία, Γλαστριανή - Γρηά Παναγιά Μύκονος, Γαλατινή Κάλυμνος, Γκεχριονιώτιασα Ληξούρι, Γκιζιλκιζιώτισσα Σώκια, Γκιορμιώτισσα - Γριλιώτισσα Κεφ/νία, Γλυκειά Χίος, Γλυκογαλούσα Ρόδος, Γλυφαδιώτισσα Σάμος, Γοργόνα Λέσβος, Γωνιά - Γουβερνιώτισσα - Γουνιώτισσα - Γαλήνη Κρήτη, Γρηγορούσα - Γουδή Αθήνα, Γουμεράς Τραπεζούντα, Γκούρας Τρίκαλα, Γουρλομμάτα Λέρος, Γριλά Ψαρά, Γρηγορίτσα Κύζικος, Γυψένη Ρίδος, Γιάτρισσα Λουτράκι.

Δαμάστας Φθιώτιδα, Δακρυρροούσα – Δαυίδ – Δεκαπεντούσα – Δεμιρλή - Δεμίρ Καπίεν Σινά, Δένδρον Ρουμανία, Δεομένη - Δεξιά Θεσ/νίκη, Δερματά Ζάκυνθος, Δέσποινα Ικαρία, Δευτέρου -Δημακέλων - Διακόνισσα Κων/πολη, Δημοκράνια Θράκη, Δημοσιάνα Κέρκυρα, Διασώζουσα Πάτμος, Διενή Ρόδος, Διότισσα - Δρεπανιώτισσα Κεφ/νία, Δουπιανή Μετέωρα, Δοχειάρισσα Άθως, Διμιοβίτισσα Μεσσηνία, Δυοχούσαινα Ψαρά.

Εγγυήτρια Σινά, Έγκλειστριανή - η εν Έγκρικαπίω Κύπρος, Εικονίστρια Σκιάθος, Εικοσιφοίνισσα Παγγαίο, Εισοδιώτισσα Παγγαίο, Έκατοπυλιανή Πάρος, Έλαία Σύμη, Έλαιοβρύτις - Έλατος - Ελεήμων – Έπακούουσα - Εσφαγμένη - Έφορος του Αγίου Όρους - ο του Ευγενίου - ο της ευεργέτιδος - η παιδεύουσα τον Έκκλησιάρχη Άθως, Ευαγγελίστρια Τήνος, Έλεημονήτρια – Ελέους –Έλεγμών - Έλευθερούσα Πάτμος, Έλιγμότισσα – Ευρετή - Έρυθιανή Χίος, Έλευθερώτρια - Ελεούσα Κοκκιναράς, Έλπίς Κων/πολη, 'Έλωνας Αρκαδίας, Εμπορείου Κάσσος, Έξακουστή Κρήτη, Εξαπτέρου Θράκη, Εξοχική Νίσυρος, Επίσκεψις Νίσυρος, Έπανωχωριανή - Επί Σοι χαίρει Αμοργός, Επισκοπιανή, Επανωκαστρίτισσα, Ευώδες άνθος – Ελεούσα(Βίλνα) Ρωσία.

Ζερμπίτσης Λακωνίας, Ζαλακιώτισσα - Ζωοπηγή Κύπρος, Ζερών - Ζεριχιώτισσα - Ζινδγιγλή Σύμη, Ζυλή – Ζώνη - Ζωοδόχος Πηγή Ήπειρος.

Ηλιόκαλος Σαλαμίνα - Κύπρος.

Θαλασσινή Άνδρος, Θαλασσίστρα Μήλος, Θαλασσομάχισσα Θεμάτων - Θεματισσιάνα Κεφ/νία, Θεοφάνα Κέα, Θημιανή Κρήτη, Θεοσκέπαστη Κύπρος και Άνδρος, Θεοτοκά Αμοργός, Θεραπειώτισσα Κων/πολη, Θερμιανή - Θρηνωδούσσα Νίσυρος, Θρυλιδιώτισσα Λευκωσία. 

Ιαματική –Ιβήρων Κύπρος, Ιεροσολυμίτισσα Ιερουσαλήμ, Ιεσσαί Σάμος, Ικεσία των χαμένων Ρωσία.

Καθαρωτάτη Καρδιά- Καγιαμπασίου - Καγιά Προύσα, Καθαρών Ιθάκη, Καθολική - Καισαριανή Ρόδος, Καμπάδενα Λέσβος, Κότσικα - Κακοπερατιανή - Καλαθή – Καλυβιανή - Καληαρμένισσα Σάμος, Καλογηριανή Τρίκαλα, Καλάμου Ξάνθη, Καμαριώτισσα - Καμπαναριώτισσα - Καμπιόνη - Καμένη Χάλκη, Καμπιώτισσα Σύμη, Κανάλα Κύθνος, Καλαμιώτισσα Ανάφη, Καρδιανή Τήνος, Κυρά των Αγγέλων - Κουμαρού Μύκονος, Κερνίτσης Αρκαδίας, Κρητικιά Μονεμβασία, Κατσικάδα Κυπαρισσία, Κανδήλη Κύνθος, Κανίστρα - Κονίστρα - Καντάρας Σκιάθος, Κάπραινα - Καρβίτζιν - Καρακονησαία Χαιρώνεια, Καρδιοφορίτισσα Γανόχωρα, Καρυονίτισσα Ρόδος, Κασσιώπη Κέρκυρα, Καρύπη - Κασσιόπεια – Καστανόλογγον - Κάστρου - Καστριώτισσα – Κασταλλιώτισσα - Καστελλόριζον, Καστριανή - Κατακεκρυμμένη- Κατακλησσεώτισσα - Καταλωνική Μήλος, Καταστάρα -Καταφυγή Ζάκυνθος, Κατεβατή Κως, Κατωπυλιανή - Καφατιανή - Καψοδερματούσα Αμοργός, Κανταριώτισσα - Καπεταγιώτισσα - Κεραυλίδενα – Κελλίου – Κερκού – Κεφαλληνού - Κεφαλαριώτισσα - Κεχαριτωμένη – Κεχρινιώτισσα - Καλορρίττισσα - Καμαριανή - Κορκοδιλιά - Κοσκινιστή Χίος, Κίρτονος - Κισσεώτισσα - Κιτιού – Κλαυθμώνος - Κλεισούρας ή Κλεισουργίων - Κλειστών Ακράγας και Φυλή, Κοιμητηρίων – Κόκκινη – Κολοκυθιώτισσα - Κηπουριώτισσα - Κουμάνας Κάμπου – Καμουχαρέας – Κλωτά - Καγακαρκάς Πάτμος, Κορονιώτεσσα – Κορφιάτισσα – Κορφυνή - Καλαβρέζα Κεφ/νιά, Κοσμοσώτηρα Θράκη, Κοσσινάσσης Καβάλα, Κουβερνιώτισσα - Κουβουκλιώτισσα – Κουδούρη – Κουκουζέλισσα – Κούλουρη - Κρουσταλλένια - Κρύπτη - Κρυφή – Καλυβιανή – Κιρμονζί - Καρδιώτισα – Κεροπολίτισσα - Καταφυγή Κρήτη, Κουμαριώτισσα Νεοχώρι, Κουμνίου – Κτιστή – Κύκκου – Κυνοσάργους - Κρομμυδιώτισσα - Κυρία των Αγγέλων – Κιβωτός - Καστελλιώτισσα Κύπρος, Κούμουλον - Κουράτορος – Κουρίου - Κουρσουνιώτισσα – Κουσουλιώτισσα – Κουρταλή - Κουτούλια – Κοφινού – Κουφή – Κοχλίου – Κρίνα - Κατασύρτης Άνδρος, Κρεμαστή Πύργος και Ρόδος, Κυπαρισιώτισσα, Κτιτόρισσα Άθως, Κύρου Κων/πολη, Καζάν Ρωσίας.

Λακκοσκητιώτισα Άθως, Λαγουδιανή Θεσ/νίκη, Λαμπηδών Πήλιο, Λαμποβίτη Κέρκυρα, Λαμπρινούσα -Λατομίτισσα-Λαύρα-Λαυρέτου - Λειβαδώτισσα – Λέμβων - Λέτσωνα Χίος, Λάχνη Πάτμος, Λεμονήτισσα Σύμη, Λέφαινα - Λευκουσιάς - Λήμνου Ικαρία, Λεμονήτρα Τήνος, Λιμνιά - Λαουτσάνισσα Εύβοια, Λιβαδιώτισσα – Λουβαρά - Λιμενιώτισσα Κύπρος, Λιμνιώτισσα Μύκονος, Λοβός Κων/πολη, Λίμνης Λέρος, Λιόσα Ζάκυνθος, Λουβιάριτσα Ρόδος, Λινοβρόχια Ιθάκη, Λογγοβάρδα - Λούμα - Λύδδης - Λυπημένη - Λυκοδήμου Πάρος, Λυμπιανή Σκύρος, Λουλουδιανή Ήράκλειο, Λουτριώτισσα - Λαμιώτισσα Κεφ/νία, Λωλο-Παναγιά Άνδρος, Λεπαβίνσκαγια Κροατία.

Μαλεβή Αρκαδίας, Μυροβλύτισσα Άθως, Μεγαλοσπηλιώτισσα Καλάβρυτα, Μολυβδοσκεπάστου Κόνιτσα, Μυρτιδιώτισσα Κήθυρα, Μυρσινιώτισσα Λέσβος, Μαγαζιώτισσα - Μούτσαινα Χίος, Μαγγάνα Κεφαλληνία, Μαγδαλινή- Μαδύτου-Μακαριώτισσα-Μακεδονίτισσα Σκόπελος, Μακρυνή Σάμος, Μακρυμάλλη Εύβοια, Μεγαλόχαρη - Μαλαματένια – Μανδαλάκη - Μανδαλούσα Τήνος, Μαραθούντα Σύμη, Μαρμαριώτισσα - Μαρινακίου – Μαρούλη – Μαρδακίου – Μαρτύρων - Μαστών - Ματαριέ Χαλάνδρι, Μαύρη Λέρος, Μαυρογιάννη Ικαρία, Μαυρομωλίτισσα - Μαχαιρώτισσα-Μαχαιρά - Μεγάλη- Μεγαλογένους - Μαυρομάτα Σώκια, Μακρινίτισσα – Μεγαλομμάτα Πήλιο, Μελαθρότισσα Άνδρος, Μελαχροινή Μάδυτος, Μέλισσες - Μερδιώτισσα - Μεσίτρια Χριστιανών - Μάννα των παίδων Κύπρος, Μερτιώτισσα Ήλιούπολις Αθηνών, Μεσοπόντισσα Μετεώρα, Μήλι-Μητροπολίτου – Μοργονήσι - Μαυροκεφάλου -Μοναστηρακίου- Μεσσαμπελίτισσα – Μανωλίτισσα - Μικρά -Μιασηνών - Μισοσπορίτισσα Κρήτη, Μηχανιώνας Θεσ/νίκη, Μισοχωριανή Σκύρος, Μούσενα – Μουχλιώτισσα - Μεγάλη Παναγία Μύκονος, Μουσταπίδαινα Αττική, Μπαλουκλιώτισσα - Μπαλίνου Κων/πολη, Μπόσκου - Μυρολαιότισσα Σαλαμίνα, Μυρτενή Ρόδος, Μελάτων Άρτα, Μαυρώτισσα Καστοριά, Μαρμαριώτισσα, Μοσχοβίτισσα.

Ναυπακτιώτισσα Ναύπακτος, Νευροκοπιώτισσα, Νικηφόρου, Νάπα - Ναυπλιώτισσα Ρόδος, Νέαν Θεσ/νίκη, Νιαμονίτισσα Χίος, Νερατζιώτισσα Αμαρούσιο, Νεοφανείσα Σαλαμίνα, Νεροφορούσα Κύπρος, Νεροχιονίτισσα - εν τω Νεωρίω - Νικητιάτου - Νίκης- Νικηφόρου-Νικοποιός - Νέα Μονή Κρήτη, Νοτική Άνδρος, Ντόλιαννη Καστοριά, Ντολορόζα Ζάκυνθος, Ντουβαριώτισσα Σμύρνη. 

Ξενιά Αλμυρός, Ξένων, Ξισώτισσα, Ξιδού, Ξαρφανιώτισσα, Ξηροπηγαδιώτισα, Ξηροκαμπίτισσα.

Οδηγήτρια Άθως - Μυστράς, Οικοκυρά, Οικονόμισσα, Οικονόμου, Ολυμπιώτισσα, Ομπλού Πελοπόνησσος, Ορφανή, Ουρανών, Ουρβικίου, Οφιδιώτισσα.



Η Πορταΐτισσα

Παραμυθία - Πορταΐτισσα - Πυροβοληθείσα Άθως, Παμακάριστος Κων/πολη, Παζαργιώτισσα, Πάθους, Παλαιοκάστρου, Παλατιανή, Παλαιόχτιστη - Περλιγγού Κεφ/νιά, Παληανή – Πολίτισσα - Πισωτοιχιώτισσα Κρήτη, Παλαιοκαστρίτισσα - Πλατυτέρα Κερκύρας, Παλιοκαστρινή - Παραπορτιανή Μύκονος, Παλιουρής, ΙΙαλίνου, Παληοπαναγιά, Παλουργώτισσα, Παναγούλα, Παναγιούδα, Πετριανή Λέσβος, Παμμακάριστος, Πλατανιώτισσα Καλάβρυτα, Παναγιάριος, Περίβλεπτος - Παντάνασσα Μυστράς, Πανάχραντος, Πελαγονήτισσα Σκόπια, Προυσιώτισσα Ευρυτανία, Πυργιανή Μύκονος, Πυργιώτισσα Αθήνα, Προύσα Αχαΐα, Πυλαίισσα Καλαμάτα, Πορτοκαλεούσσα Άργος, Παναγία του Καλέ Ιεράπετρα, Παναγία Ψηλή Κάλυμνος, Παναγία των Χαλκέων Θεσ/νίκη, Παναγία του Έβρου, Παναγία Γουμένισσα Κιλκίς, Παναγία του Ακαθίστου Άθως, Παναγία με τα βέλη Ρωσία.

Ρόδον το Αμάραντον Πειραιά και Μύκονος, Ραιδιώτισσα Ιωάννινα, Ροβελίστα Άρτα, Ραχοπήδη, Ραγίου, Ραϊθού, Ροδινή, Ροιδίτισσα, Ρευματοκράτειρα, Ρόμβη, Ροχονιάτη.

Σπηλιανή - Σαραντοσκαλιώτισσα Σάμου, Σαμακιώτισσα, Σάριζα, Σεϊδανάγια, Σεντουκιώτισσα, Σερβουνιώτισσα, Σεπετιώτισσα - Σουδιώτισσα Ηλεία, Σηλυβριανή, Σπανιώτισσα Σιάτιστα, Σιδηρόπετρα, Σπιλιώτισσα Σκύρος, Σισανίου, Σώζουσα Πάτμου, Σκαλωτή, Σκουλουδού Μύκονος, Σκορδυλιανή Κρήτη, Σκαφιδιώτισσα, Σκηνιώτισσα Κίσσαμος.

Τριχερούσα Άθως, Ταξιδιάρα, Ταξιαρχών, Τοπλού Κρήτης, Τορτώσης, Τουρλιανή, Τελωναριά - Τουρλωτή Μύκονος, Τρουλωτή Λέσβος, Τουρλομάτα Λέρος, Τρανή, Τραχιάδα, Τρωχωνίτισσα – Τροοδότισσα Κύπρου, Τρεμιθιώτισσα, Τρίκκερη, Τριμάρτυρος Ήράκλειο - Μύκονος - Σκύρος, Τρέμπελη, Τρικοσυκιώτισσα, Τροοδίτισσα ή Αφροδίτισσα Κύπρος, Τρυπητή Αίγιο, Του Αγάθωνα Φθιώτιδα, Της Κόρωνας - Της Σπηλιάς Καρδίτσα, Της Σκριπούς Ορχομενού Βοιωτίας, Της Σιάτιστας Κοζάνη, Της Τήνου, Της Τατάρνης Ευρυτανία, Της Ράβου, Της Τρυφερότητος – Του Πέρα Αλβανία, Της Τσεστόχοβας Πολωνία, Του Αιγαίου, Του Χαίρε, Του Χάρου Λειψώ Δωδ/νησα, Των Λιθινών.

Υπαπαντή Καλαμάτας, Υγείας, Υπακοή, Υπέρμαχος, Υπογειώτισσα, Υποστροφή, Υψηλή.

Φανερωμένη Σαλαμίνα-Αίγιο-Αρτάκη - Λευκάδα - Λέσβος, Φαλάνδρας, Φαναράκια, Φαναριώτισσα - Φιλότισσα Νάξος, Φοβέρα Προστασία Άθως, Φανερουλιώτισσα, Φρόκαλα Σκύρος, Φαρμάκου, Φουρτούνα Σκύρος, Φάρος, Φειδού Μαρκόπουλο Κεφ/νία, Φαρμακολύτρια, Φιδοποταμιανή, Φιλέρημος Ρόδος, Φραγγαβίλλα Αμαλιάδα.

Χρυσοσπηλιώτισσα Καλάβρυτα - Αθήνα, Χιλιαρμενίτισσα – Χρυσοσκαλίστρια – Χωστή Κρήτη, Χρυσαλιθική, Xρυσαυγιώτισσα, Χρυσαφίτισσα Μονεμβασία, Χελιδονού, Χρυσοβίτζα, Χρυσιώτισσα, Χρυσοβουνώτισσα, Χρυσοδαφνιώτισσα, Χρυσογιαλιώτισσα, Χρυσοελεούσα, Χρυσοθείστρια, Χρυσοκάβα, Χρυσοκαμαριώτισσα, Χρυσοκαστριώτισσα, Χρυσοκεφάλου Πόντου, Χρυσοκελαργιά Κορώνη, Χρυσοκονουσιώτισσα, Χρυσοκουβουκλιώτισσα, Χρυσοκουλλουριώτισσα, Χρυσολάκωνα, Χρυσολλογιάτισσα, Χρυσομαλλούσα Λέσβος, Χρυσολεόντισσα Αίγινα, Χρυσονεγκωμίτισσα, Χρυσοπαντάνασσα, Χρυσοπηγή Σκύρος, Χρυσοπατερίνισσα, Χρυσοραγιώτισσα -Χρυσοπολίτισσα Κύπρος, Χρυσοποδαρίτισσα, Χοζοβιώτισσα Αμοργός.

Ψυχοσώστρα Πάνορμο Θεσσαλονίκης και Σερβίας.

Ωραία Κηπουρός κ. ά.


Ιεροσολυμίτισσα

Ιεροσολυμίτισσα: Αγιογραφία με θεία παρέμβαση


Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, η εικόνα της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας αγιογραφήθηκε τον 19ο αιώνα στους Αγίους Τόπους και είναι... αχειροποίητη. Αυτό σημαίνει πως δεν αγιογραφήθηκε από το χέρι ανθρώπου, αλλά έπειτα από θεία παρέμβαση.

Σύμφωνα με την ίδια παράδοση, εκείνη την εποχή ζούσε μια αγιογράφος μοναχή που λεγόταν Τατιανή στην οποία εμφανίστηκε σε όραμα μια γυναίκα και της είπε: «Αδελφή Τατιανή, ήρθα να με ζωγραφίσεις». Η Τατιανή απάντησε: «Ευλόγησον αδελφή, αλλά εγώ είμαι αγιογράφος και όχι ζωγράφος. Και η επισκέπτρια της είπε: «Τότε να με αγιογραφήσεις». Η μοναχή που εξεπλάγη με το θάρρος της γυναίκας αποκρίθηκε: «Δεν έχω ξύλο (σανίδι), πού να σε ζωγραφίσω;» Τότε εκείνη της έδωσε ένα ξύλο και της είπε: «Ζωγράφισε!» Καθώς τη ζωγράφιζε, τα άμφιά της έγιναν χρυσά, το πρόσωπό της έλαμψε και την άκουσε να λέει: «Μακαρία Τατιανή, μετά τον ευαγγελιστή Λουκά θα με αγιογραφήσεις πάλι εσύ». Η μοναχή τότε ξύπνησε και κατάλαβε πως την επισκέφθηκε στον ύπνο της η Παναγία. Οταν πήγε στην ηγουμένη και της διηγήθηκε το όραμά της εκείνη δεν την πίστεψε και της είπε να αγιογραφήσει την άλλη μέρα μια εικόνα της Παναγίας. Επιστρέφοντας στο κελί της που ευωδίαζε είδε μαζί με την ηγουμένη να βγαίνει από μέσα φως και την εικόνα του οράματος πραγματική και αχειροποίητη! 

Από τότε η εικόνα της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας βρίσκεται στο Ιερό Προσκύνημα του Θεομητορικού Μνήματος της Γεσθημανής στα Ιεροσόλυμα και θαυματουργεί. Λέγεται μάλιστα πως και τις τρεις φορές που πλημμύρισε ο ναός η εικόνα ανέβηκε μόνη της από το μαρμάρινο θρόνο όπου είναι τοποθετημένη και στάθηκε στο σύστημα εξαερισμού χωρίς να στηρίζεται κάπου! Η εικόνα είχε μεταφερθεί πριν από έξι χρόνια στις Μητροπόλεις Αθηνών και Θεσσαλονίκης από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων προσελκύοντας χιλιάδες προσκυνητές.


«Αξιον Εστί» με σφραγίδες απ'όλες τις μονές του Αθω

Σύμφωνα με τις μοναχικές παραδόσεις, η Παναγία επισκέφθηκε το Αγιο Ορος μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή. Αυτό συνέβη όταν κατά τη διάρκεια ταξιδιού τους με προορισμό την Κύπρο εξαναγκάστηκαν να προσορμιστούν στο Αγιο Ορος εξαιτίας μιας μεγάλης τρικυμίας. Στη θέση που προσορμίστηκαν ιδρύθηκε αργότερα η Μονή των Ιβήρων, ενώ η παράδοση θέλει τη Μεγαλόχαρη να ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από το τοπίο του Αθω ώστε ζήτησε από τον Γιο της να της δωρίσει τη χερσόνησο. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οι καλόγεροι ονομάζουν το Αγιο Ορος ως Κλήρον ίδιον της Θεοτόκου. 

Μία από τις πιο γνωστές εικόνες του Αγίου Ορους είναι η εικόνα της Παναγίας, το «Αξιον Εστί». Βρίσκεται στο ναό του Πρωτάτου στις Καρυές του Αγίου Ορους και θεωρείται ως εφέστια προστάτιδα όλων των αγιορείτικων μονών, ενώ φέρει τις σφραγίδες και των είκοσι μονών του Αθω. Μάλιστα, στο παρελθόν κατασκευάστηκαν πολλά πιστά αντίγραφα της εικόνας, καθένα από τα οποία βρίσκεται σε κάθε μονή του Αθω. Αντίγραφα της εικόνας έχουν δοθεί και στον πρίγκιπα Κάρολο της Αγγλίας, στον πρώην πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν και στη βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ελλάδα, ο Δεκαπενταύγουστος στο Αγιο Ορος συνδέεται με την αυστηρή νηστεία και τις απογευματινές συνάξεις των πιστών που ψάλλουν εναλλάξ τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα, σηματοδοτώντας στο ελληνικό ημερολόγιο την κορύφωση του καλοκαιριού.

Χοζοβιώτισσα: Την έσπασαν και ενώθηκε μόνη της

Η Παναγία η Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό είναι ένα επιβλητικό βυζαντινό μοναστήρι χτισμένο επάνω σε βράχο ύψους 300 μέτρα από τη θάλασσα. Το κατάλευκο μοναστήρι χτίστηκε το 1017 μ.Χ. και ανακαινίστηκε 70 χρόνια αργότερα από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, ενώ οφείλει την ονομασία του στο μικρασιατικό χωριό Χόζοβο. Σύμφωνα με την παράδοση, την εποχή των εικονομαχιών μία γυναίκα έβαλε την εικόνα της Παναγίας σε μια βάρκα που έφτασε ακριβώς σε αυτό το μέρος και μάλιστα υπό τη λάμψη θεϊκού φωτός, κάτι που προκάλεσε δέος στους κατοίκους.

Μία άλλη ιστορία αναφέρει ότι τη θαυματουργή εικόνα έφεραν μοναχοί από το μοναστήρι Χοτζεβά της Παλαιστίνης που βρίσκεται κοντά στην Ιεριχώ, οι οποίοι έφυγαν λόγω των διωγμών από τους εικονομάχους. Περνώντας από την Κύπρο οι μοναχοί έπεσαν πάνω σε ληστές που έσπασαν στα δύο την εικόνα και την έριξαν στη θάλασσα. Τα δύο τεμάχια ήρθαν με θαυματουργικό τρόπο κάτω από το βράχο της Αμοργού και κι ενώθηκαν μόνα τους. 

Κάθε χρόνο τον Δεκαπενταύγουστο γίνεται γλέντι α λα ελληνικά στην εκκλησία της Παναγίας της Πανοχωριανής, κοντά στο χωριό Λαγκάδα, όπου προσφέρεται δωρεάν αμοργιανό κρέας πατατάτο, ξιδάτο και ρακόμελο.

Παναγία ἡ Πορταΐτισσα 

«Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος»

Ἡ θαυματουργὴ Πορταΐτισσα, ἡ ἐξέχουσα μεταξύ τῶν θεομητορικῶν εἰκόνων τοῦ Ἄθω, ἦταν ἀρχικὰ φυλαγμένη, καθώς διασώζει ἡ παράδοση, στὴ μικρασιατικὴ Νίκαια. Μιὰ εὐσεβής γυναίκα μέ τὸν μοναχογιό της τὴν εἶχαν τοποθετήσει μέσα στὴν ἰδιόκτητη ἐκκλησία τους καὶ τὴν τιμοῦσαν.

Στὰ χρόνια τῆς δεύτερης εἰκονομαχίας βασιλικοὶ κατάσκοποι ἀνακάλυψαν τὴν εἰκόνα καὶ ἀπείλησαν τὴ γυναίκα πὼς θὰ τὴν σκοτώσουν ἂν δὲν τοὺς δωροδοκήσει. Ἐκείνη ὑποσχέθηκε ὅτι τὴν ἑπομένη θὰ τοὺς ἔδινε τὰ χρήματα. Καὶ τὴ νύχτα, ἀφοῦ προσευχήθηκε μπροστὰ στὴν εἰκόνα, τὴ σήκωσε μέ εὐλάβεια, κατέβηκε στὴν παραλία καὶ τὴν ἔριξε στὴ θάλασσα λέγοντας:

– Δέσποινα Θεοτόκε, ἐσύ ἔχεις τὴ δύναμη κι ἐμᾶς νὰ διασώσεις ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ βασιλιᾶ, ἀλλὰ καὶ τὴν εἰκόνα σου ἀπὸ τὸν καταποντισμό.

Τότε πραγματικὰ ἔγινε κάτι θαυμαστό. Ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα στάθηκε ὄρθια στὰ κύματα καὶ κατευθύνθηκε πρός τὴ δύση. Συγκινημένη ἡ γυναίκα ἀπὸ τὸ γεγονὸς γυρίζει στὸν γιό της καὶ τοῦ λέει:

–Ἐγώ, παιδί μου, γιὰ τὴν ἀγάπη τῆς Παναγίας εἶμαι ἕτοιμη νὰ πεθάνω. Ἐσύ νὰ φύγεις. Νὰ πᾶς στὴν Ἑλλάδα.

Χωρὶς ἀργοπορία τὸ παιδὶ ἑτοιμάστηκε καὶ ξεκίνησε γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη, κι ἀπὸ κεῖ γιὰ τὸν Ἄθωνα, ὅπου ἐμόνασε. Σὰν μοναχὸς ἀσκήτεψε στὸν τόπο πού ἀργότερα ἱδρύθηκε ἡ μονὴ τῶν Ἰβήρων. Αὐτὸ ἦταν οἰκονομία Θεοῦ, γιατὶ ἔτσι πληροφορήθηκαν οἱ ἄλλοι μοναχοὶ τὸ ἱστορικὸ τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας.

Πέρασε καιρός. Ὁ μοναχὸς ἀπὸ τὴ Νίκαια πέθανε, καὶ τὸ μοναστήρι τῶν Ἰβήρων ἱδρύθηκε καὶ ὁλοκληρώθηκε. Ἦταν βράδυ, ὅταν οἱ μοναχοὶ ἀντίκρυσαν ἕνα παράξενο θέαμα: Ἕνα πύρινο στῦλο πού ξεκινοῦσε ἀπὸ τὴ θάλασσα κι ἔφθανε στὸν οὐρανό.

Τὸ ὅραμα συνεχίστηκε ἡμέρες καὶ νύχτες. Κατεβαίνουν οἱ ἀδελφοὶ στὴν παραλία καὶ βλέπουν μέ θαυμασμὸ στὴ βάση τοῦ πύρινου στύλου μιὰ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ὅσο ὅμως τὴν πλησίαζαν ἐκείνη ἀπομακρυνόταν. Συγκεντρώθηκαν τότε στὴν ἐκκλησία καὶ παρακάλεσαν μέ δάκρυα τὸν Κύριο νὰ χαρίσει στὸ μοναστήρι τους τὸν ἀνεκτίμητο αὐτὸ θησαυρό. 

Μεταξύ τῶν μοναχῶν ὑπῆρχε ἕνας εὐλαβής ἀσκητής, πού λεγόταν Γαβριήλ. Σ᾿ αὐτὸν παρουσιάζεται ἡ Παναγία καὶ τοῦ λέει:

– Νὰ πεῖς στὸν ἡγούμενο καὶ στούς ἀδελφούς ὅτι θὰ σᾶς παραδώσω τὴν εἰκόνα μου, γιὰ νὰ σᾶς προστατεύει. Θὰ μπεῖς κατόπιν στὴ θάλασσα, θὰ περπατήσεις πάνω στὰ κύματα, κι ἔτσι θὰ καταλάβουν ὅλοι τὴν εὔνοιὰ μου γιὰ τὸ μοναστήρι σας.

Ἔτσι κι ἔγινε. Ὁ π. Γαβριήλ περπάτησε πάνω στὴ θάλασσα σὰν σὲ στερεὰ γῆ, παρέλαβε μέ εὐλάβεια τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα καὶ ἐπέστρεψε στὴν παραλία. Ἐκεῖ συγκεντρωμένοι ὅλοι οἱ μοναχοὶ τῆς ἐπιφύλαζαν τιμητικὴ ὑποδοχή. Ὕστερα τὴν παρέλαβαν καὶ τὴν τοποθέτησαν στὸ ἱερὸ βῆμα τοῦ καθολικοῦ.

Ὅταν τὴν ἑπομένη ὁ ἐκκλησιαστικός πῆγε ν᾿ ἀνάψει τὰ καντήλια, ἡ εἰκόνα ἔλειπε. Ἐρεύνησε παντοῦ καὶ τὴν ἀνακάλυψε στὸ τεῖχος, πάνω ἀπὸ τὴν πύλη τῆς μονῆς. τὴν ἐπανέφεραν στὸ καθολικό, ἀλλὰ ἡ εἰκόνα ἔφυγε καὶ πάλι. Αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε πολλές φορές. Τέλος ἡ Παναγία παρουσιάζεται στὸν γέροντα Γαβριήλ καὶ τοῦ λέει:

– Νὰ πεῖς στούς ἀδελφούς νὰ μὴ μ᾿ ἐνοχλοῦν. Δέν ἦλθα ἐδῶ γιὰ νὰ φυλάγομαι ἀπὸ σᾶς, ἀλλὰ νὰ σᾶς φυλάω. Ὅσοι ζεῖτε στὸ Ὄρος τοῦτο ἐνάρετα, νὰ ἐλπίζετε στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Υἱοῦ μου. Γιατί, ὅσο ὑπάρχει ἡ εἰκόνα μου μέσα στὴ μονὴ σας, ἡ χάρη καὶ τὸ ἔλεός Του θὰ σᾶς ἐπισκιάζουν πάντοτε.

Ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸ οἱ μοναχοὶ ἔχτισαν παρεκκλήσι κοντὰ στὴν πύλη κι ἐκεῖ τοποθέτησαν τὴν ἱερὴ εἰκόνα.

Πράγματι ἡ Πορταΐτισσα, καθώς ὑποσχέθηκε, προστατεύει τὴ μονὴ καὶ οἰκονομεῖ κάθε της ἀνάγκη.

Ἡ θεραπεία τῆς πριγκίπισσας

Τὸ 1651 οἱ 365 Ἰβηρίτες μοναχοὶ δοκίμαζαν οἰκονομικὴ στενότητα, γι᾿ αὐτὸ ἀνέθεσαν στὴ Θεοτόκο νὰ μεριμνήσει γιὰ τὴ συντήρησή τους. Ἀμέσως ἡ φιλόστοργη Μητέρα ἔτρεξε γιὰ ἐξεύρεση πόρων μέ τὸ ἀκόλουθο χαριτωμένο θαῦμα.

Ἐκείνη τὴν περίοδο ἦταν βαριὰ ἄῤῥωστη ἡ κόρη τοῦ τσάρου τῆς Ρωσίας Ἀλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τὰ πόδια της ἦταν παράλυτα καὶ γιὰ τοὺς γιατροὺς ἀθεράπευτα.

Τὴ θλίψη τῆς πριγκίπισσας καὶ τῶν βασιλέων γονέων της ἔρχεται τώρα νὰ μεταβάλει σέ χαρὰ ἡ θαυματουργὴ Πορταΐτισσα. Παρουσιάζεται μιὰ νύχτα στὸν ὕπνο της, κι ἀφοῦ τῆς ἔδωσε θάῤῥος καὶ ὑποσχέθηκε νὰ τὴ θεραπεύσει τῆς λέει:

– Νὰ πεῖς στὸν πατέρα σου νὰ φέρει ἀπὸ τὴν μονὴ τῶν Ἰβήρων τὴν εἰκόνα μου τὴν Πορταΐτισσα.

Τὸ πρωὶ ἡ ἄῤῥωστη διαβίβασε τὴν ἐντολὴ κι ἀμέσως ξεκίνησε ἔκτακτη ἀποστολή, γιὰ νὰ μεταφέρει στοὺς Ἰβηρίτες μοναχούς τὴν ἐπιθυμία τοῦ τσάρου. Ἐκεῖνοι φοβήθηκαν μήπως ἡ εἰκόνα δέν ἐπιστραφεῖ, καὶ ἀποφάσισαν νὰ στείλουν ἕνα πιστὸ ἀντίγραφο μέ τιμητικὴ συνοδεία τεσσάρων ἱερομονάχων.

Μόλις μαθεύτηκε ὁ ἐρχομός τῆς σεπτῆς εἰκόνας στὴ Μόσχα, ἡ πόλη ἄδειασε. Ὅλοι, βασιλεῖς καὶ λαός, ἔτρεξαν νὰ τὴν προϋπαντήσουν. Στ᾿ ἀνάκτορα ὅμως ἡ πριγκίπισσα κοιτόταν στὸ κρεβάτι, χωρίς νὰ γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμὴ ζήτησε τὴ μητέρα της καὶ τότε πληροφορήθηκε τὸ μεγάλο γεγονός.

– Τί; φώναξε. Ἔρχεται ἡ Παναγία, κι ἐμένα μέ ἄφησαν ἐδῶ;

Πηδᾶ ἀμέσως ἀπὸ τὸ κρεβάτι, ντύνεται καὶ τρέχει νὰ ὑποδεχθεῖ κι ἐκείνη τὴν Παναγία. Ὁ κόσμος εἶδε την παράλυτη πριγκίπισσα καὶ τὰ ἔχασε. Ἡ συγκίνηση κορυφώθηκε, ὅταν ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἔφθασε ἡ ἁγία εἰκόνα κι ἔγινε ἡ τελετὴ τῆς ὑποδοχῆς καὶ τῆς προσκυνήσεως. 

– Μεγαλειότατε, εἶπαν οἱ ἀπεσταλμένοι, προσφέρουμε τὴ σεπτὴ αὐτὴ εἰκόνα σάν δῶρο στὸ εὐσεβές ρωσικὸ ἔθνος.

– Σᾶς εὐχαριστῶ, εἶπε συγκινημένος ὁ τσάρος. Σέ ἔνδειξη τῆς εὐγνωμοσύνης μου σᾶς παραχωρῶ μία ἀπὸ τὶς καλύτερες μονές τῆς πρωτεύουσας, τὸν ἅγιο Νικόλαο. Ἐπίσης ἐτήσιο ἐπίδομα ἀπὸ 2.500 ρούβλια, ἀτέλεια σέ ὅ,τι εἰσάγετε ἀπὸ τὴν χώρα μου, καθώς καὶ δωρεάν μετακίνηση τῶν ἀπεσταλμένων σας.

Τὸ μετόχι αὐτὸ παρέμεινε στὴν κυριότητα τῆς μονῆς Ἰβήρων μέχρι τὸ 1932 καὶ τῆς ἐξασφάλιζε τόσες προσόδους, ὥστε κάλυπτε ὅλες σχέδον τίς ὑλικές της ἀνάγκες.

Ὁ πεινασμένος ὁδοιπόρος

Ἡ μονὴ τῶν Ἰβήρων εἶναι πολύ φιλόξενο μοναστήρι. Αὐτὸ ἀποδίδεται καὶ στὸ ἀκόλουθο περιστατικό:

Ἕνας φτωχός ἐργάτης, κουρασμένος ἀπὸ τὸν δρόμο, ἔφθασε τὸ μεσημέρι πεινασμένος στὴν πύλη τῆς μονῆς. Ζητήσε μόνο λίγο ψωμὶ ἀπὸ τὸν πορτάρη, γιατὶ βιαζόταν νὰ συνεχίσει τὴν πορεία του.

Ὁ πορτάρης, ἄγνωστο γιατί, δέν τοῦ ἔδωσε, ὁπότε ὁ φτωχός ἀναστέναξε βαθιὰ κι ἔφυγε νηστικός.

Ἀνεβαίνοντας πρός τίς Καρυές, σταμάτησε γιὰ λίγο στὴ σκιὰ ἑνός δέντρου. Λυπημένος καὶ κουρασμένος καθώς ἦταν, ξάπλωσε καταγῆς. Ξεφνικὰ ἀκούει βήματα νὰ πλησιάζουν. Ἀνασηκώνεται καὶ βλέπει κοντὰ του μιὰ γυναίκα μ᾿ ἕνα βρέφος στὴν ἀγκαλιά. Μέ ὕφος συμπαθητικὸ καὶ φωνὴ γλυκειὰ τὸν ἐρωτᾶ:

– Τί ἔχεις; Μήπως εἶσαι ἄῤῥωστος;

– Ὄχι, ἀπάντησε ἐκεῖνος, ἀλλα πεινῶ. Παρακάλεσα τὸν θυρωρὸ τῆς μονῆς Ἰβήρων νὰ μοῦ δώσει ψωμί, ἀλλὰ δέν μοῦ ἔδωσε.

– Ἄκου, παιδί μου. Δέν πρέπει νὰ παραπονεῖσαι γιὰ τὸν θυρωρό. Θυρωρός τῆς μονῆς αὐτῆς εἶμαι ἐγώ. Νὰ ἐπιστρέψεις ἀμέσως καὶ νὰ ζητήσεις ψωμὶ ἐκ μέρους μου. Κι ἂν δὲν σοῦ δώσουν, πλήρωσέ το μ᾿ αὐτὰ τὰ χρήματα. Σέ περιμένω ἐδῶ.

Λέγοντας αὐτὰ ἔδωσε στὸν ἐργάτη τρία φλουριά. Ἐκεῖνος, ἀνύποπτος γιὰ ὅσα ἔβλεπε καὶ ἄκουγε, ξεκίνησε γιὰ τὸ μοναστήρι. Χτύπησε τὴν πύλη καὶ κρατώντας ἐπιδεικτικὰ τὰ χρήματα ζήτησε καὶ πάλι ἀπὸ τὸν θυρωρὸ ψωμί, χωρίς νὰ παραλείψει ν᾿ ἀναφέρει τὴ συνομιλία μέ τὴ γυναίκα.

Ὅταν ἄκουσε ὁ μοναχός γιὰ γυναίκα καὶ εἶδε τὰ σπάνια νομίσματα, κατάλαβε ὅτι πρόκειται γιὰ θαῦμα. Χτύπησε τὴν καμπάνα, συγκεντρώθηκαν οἱ ἀδελφοὶ καὶ ἄκουσαν μέ θαυμασμὸ τὸ παράδοξο γεγονός.

Διαπίστωσαν μάλιστα ὅτι τὰ νομίσματα ἐκεῖνα ἦταν ἀφιερωμένα πρίν ἀπὸ πολλὰ χρόνια στὴ θαυματουργὴ εἰκόνα. Βλέποντας ὅμως ἡ Παναγία τὴν ἀνάγκη τοῦ φτωχοῦ, τὰ παρέλαβε καὶ τοῦ τὰ ἔδωσε μέ μητρικὴ εὐσπλαχνία.

Οἱ μοναχοὶ μέ φόβο καὶ εὐλάβεια τὰ ἐπανέφεραν στὴν ἁγία εἰκόνα τῆς Πορταΐτισσας, ἡ ὁποία μέ τὸ θαῦμα αὐτὸ τοὺς δίδαξε τὴ μεγάλη ἀρετὴ τῆς φιλοξενίας. [Η Παναγία η Πορταΐτισσα συνδέεται και με τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία του πειρατή Ραχάι, που την πυροβόλησε και αιμορράγησε. Ο Ραχάι έγινε μοναχός και μετά την κοίμησή του τιμάται ως άγιος Βάρβαρος! Λεπτομέρειες εδώ].

Παναγία ἡ Νιαμονίτισσα

Ἡ μυροβόλος Χίος, ἡ «παιπαλόεσσα», κατὰ τὸν Ὅμηρο, γιὰ τὸ βραχῶδες καὶ ὀρεινὸ ἔδαφός της, ἐθεωρεῖτο ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους «ὡς μία τῶν Μακάρων νήσων» γιὰ τὰ φυσικὰ τῆς πλεονεκτήματα

Αὐτὴ ἡ ὀνομασία θὰ τῆς ταιρίαζε μεταφορικὰ καὶ γιὰ τὴν εὐλάβεια τῶν κατοίκων της. Στὴν ἀρχαιότητα ἦταν γεμάτη ἀγάλματα καὶ εἰδωλολατρικοὺς ναούς. Ἀλλὰ καὶ στὴ χριστιανικὴ ἐποχὴ τὸ πλῆθος τῶν ἱερῶν ναῶν τῆς κινεῖ τὴν περιέργεια κάθε ἐπισκέπτου. «Ἡ χιακὴ κοινωνία, σημειώνει ὁ Μ. Ἴουσηνιανης τὸ 1606, εἶναι εὐλαβέστατη, ἐνῶ ὁ κλῆρος τῆς πολὺ πιὸ ἀξιόλογος ἀπὸ ἄλλων περιοχῶν». Ἔχει ἐπίσης νὰ ἐπιδείξει πολλοὺς ἁγίους καὶ πολλὰ μοναστήρια.

Λίγα χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τοῦ νησιοῦ, στοὺς πρόποδες τοῦ Προβάπου ὅρους, προβάλλει τὸ πιὸ ἀξιόλογο μοναστήρι τῆς Χίου, ἡ παλαίφατη Νέα Μονή. Τὸ πατριαρχικὸ αὐτὸ σταυροπήνιο, μὲ τὰ βασιλικὰ χρυσόβουλα καὶ τὰ περίφημα ψηφιδωτά, εἶναι ὀχυρωμένο ἀπὸ φυσικὰ καὶ τεχνητὰ τείχη καὶ πύργους, τμήματα τῶν ὁποίων σώζονται μέχρι σήμερα.

Οἱ κτιριακὲς ἐργασίες τῆς μονῆς ἄρχισαν τὸ 1034 ἀπὸ τοὺς Χιῶτες ἀσκητὲς Νικήτα, Ἰωσὴφ καὶ Ἰωάννη. Πολύτιμο συμπαραστάτη στὴν προσπάθεια τοὺς αὐτὴ εἶχαν τὸν βυζαντινὸ αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Θ´ τὸν Μονομάχο.

Στὰ ἱστορικά της μονῆς εἶναι διάχυτη ἡ παράδοση γιὰ τὴ θαυμαστὴ εὕρεση τῆς Παναγίας Νιαμονίτισσας. Αὐτὴ τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα ἀνακάλυψαν μέσα σὲ πυκνὸς δάσος οἱ τρεῖς κτήτορες, τριγυρισμένη ἀπὸ ἀδιαπέραστα βάτα καὶ χαμόκλαδα.

Ἡ θεία μορφὴ τῆς Θεοτόκου παριστάνεται σὲ μία ἰδιότυπη καὶ μοναδικὴ στάση: Κρατᾶ στὰ χέρια τὸ θεῖο Βρέφος, ἀλλὰ εἰκονίζεται ὄρθια, μὲ ἀνοιχτῆ τὴ μητρικὴ ἀγκαλιὰ καὶ τὰ πόδια σὲ στάση βηματισμοῦ.

Ἡ ἱερὴ εἰκόνα τῆς Νιαμονίτισσας σώζεται συχνὰ ἡ ἴδια θαυματουργικὰ ἀπὸ πυρκαγιές, ἀλλὰ καὶ σώζει ἀπὸ σφαγές, ἐπιδρομὲς καὶ λοιπὲς περιπέτειες, ποὺ δοκίμασε ἡ Νέα Μονὴ στὴν ἱστορικὴ διαδρομή της.

Ὁ χρυσοχόος

Κάποτε οἱ μοναχοὶ ἀνέθεσαν σ᾿ ἕνα Χιώτη χρυσοχόο νὰ ἐπενδύσει μὲ χρυσὸ ἕνα μέρος τῆς ἱερῆς εἰκόνας, γιὰ νὰ τὴν προφυλάξουν ἀπὸ τὴ φθορά. Ὁ ἐκκλησιάρχης τὴν τοποθέτησε στὸν κυρίως ναό, καὶ ὁ τεχνίτης ἄρχισε τὴν ἐργασία του μὲ εὐλάβεια.

Ξαφνικὰ ἀκούει μία γλυκεία φωνὴ νὰ τοῦ λέει ψιθυριστά:

Ἐλαφρὰ χτύπα, ἐλαφρά» νἄχης τὴν εὐχή μου, γιατὶ ἡ εἰκόνα εἶναι παλαιά!

Σηκώνει τὰ μάπα ὁ χρυσοχόος καὶ βλέπει μία μεγαλόπρεπη γυναίκα μὲ ὁλόχρυση φορεσιά. Δὲν πρόλαβε νὰ τὴ ρωτήσει ποιὰ ἦταν, γιατὶ μπῆκε ἀμέσως στὸ ἱερὸ βῆμα ἀπὸ τὴ νότια πύλη. Τρέχει νὰ τὴν προφθάσει, ἀλλὰ Ἐκείνη εἶχε ἐξαφανιστεῖ. Μπαίνει στὸ ἱερό, καὶ τότε ἀναγνωρίζει στὴ μορφὴ τῆς πλατυτέρας τὴ γυναίκα, ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγο τοῦ εἶχε φανερωθεῖ.

Ἡ καμπάνα

Τὸ καμπαναριὸ τῆς Νέας Μονῆς μοιάζει μὲ τετράγωνο πύργο καὶ ὑψώνεται σχεδὸν τριώροφο μέχρι τὸν θόλο τοῦ καθολικοῦ. Εἶναι στεγασμένο μὲ μολύβι καὶ στολίζεται στὴν κορυφὴ μὲ ὡραῖο σιδερένιο σταυρό. Ἀρχικὰ εἶχε τέσσερις καμπάνες καὶ δυὸ πολυτελέστατα ρολόγια. Ὅλα ὅμως ἐξαφανίσθηκαν τὸ 1822 ἀπὸ τὶς ἀσιατικὲς ὀρδές.

Κάποτε μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες καμπάνες ράγισε. Οἱ μοναχοὶ τὴ φόρτωσαν σ᾿ ἕνα βενετσιάνικο πλοῖο καὶ τὴν ἔστειλαν στὴ Βενετία γιὰ νὰ τὴν ξαναχύσουν.

Τὸ πλοῖο ταξιδεύοντας χτυπήθηκε ἀπὸ ἕνα κουρσάρικο τῶν πειρατῶν τοῦ Βαρβαρόσσα καὶ κινδύνεψε νὰ βουλιάξει. Οἱ ναῦτες, στὴ δύσκολη ἐκείνη στιγμή, ἐπικαλέστηκαν τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας Νιαμονίτισσας. Ὕστερα ἔσπασαν ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴν καμπάνα, τὸ ἔβαλαν γιὰ μπάλα μέσα στὸ κανόνι καὶ χτύπησαν τὸ ἐχθρικὸ πλοῖο. Τὸ χτύπημα ἦταν καίριο καὶ τὸ πειρατικὸ βυθίστηκε.

Τὸ βενετσιάνικο καράβι συνέχισε τὸ ταξίδι κι ἔφθασε στὸν προορισμό του. Ὁ καπετάνιος, ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ σωτηρία τους, ἐφτίαξε μὲ δικά του ἔξοδα τὴν καμπάνα καὶ τὴν πρόσφερε στὴν Παναγία. Λέγεται μάλιστα πὼς ἡ καμπάνα αὐτὴ ἦταν ἡ πιὸ μελωδικὴ ἀπ᾿ ὅλες.

Τὸ ξύλο καὶ τὸ σκοινί

Ἕνα χιώτικο καράβι, ταξιδεύοντας, συνάντησε μεγάλη θαλασσοταραχή. Ὁ καπετάνιος, μπροστὰ στὸν κίνδυνο, φώναξε μὲ τὴ θερμὴ νησιώτικη πίστη του:

- Παναγιά μου Νιαμονίτισσα, σῶσε μας! Καὶ σοῦ τάζω μία λαμπάδα τόσο ψηλή, ὅσο τὸ κατάρτι τοῦ πλοίου!

Δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει τὸν λόγο του, καὶ βλέπει πάνω στὴν ἀφρισμένη θάλασσα τὴν ἴδια τὴ Θεοτόκο, νὰ κρατᾶ στὸ χέρι ἕνα ξύλο κι ἕνα σκοινί. Ὕστερα βυθίστηκε στὸ κύμα.

Ἀμέσως ἡ τρικυμία κόπασε καὶ τὸ πλοῖο προσορμίστηκε σῶο στὸ λιμάνι. Ἐκεῖ, μὲ μεγάλη τους ἔκπληξη, ἀνακάλυψαν σία ὕφαλα τοῦ μία τρύπα. Ἡ τρύπα αὐτὴ ἦταν φραγμένη μ᾿ ἕνα κομμάτι ξύλο κι ἕνα κομμάτι σκοινί...

Τὸ θαῦμα τῆς Παναγίας ἦταν ὁλοφάνερο. Ἀμέσως ξεκίνησαν ὅλο τὸ πλήρωμα γεμάτοι εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ Νέα Μονή. Προσκύνησαν τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα, πρόσφεραν τὸ τάμα τους, μία πελώρια λαμπάδα, κι ἄφησαν στὸν ἐξωνάρθηκα τὸ σωτήριο ξύλο καὶ τὸ σκοινί, τὰ ὁποῖα σώζονται ἐκεῖ μέχρι σήμερα.

Γιὰ τὴν ἴδια αἰτία, καθὼς λέγεται, ὑπάρχει στὸν ἔξω νάρθηκα κι ἕνα σφουγγάρι. Μὲ τὴ χάρη τῆς Νιαμονίτισσας τὸ σφουγγάρι αὐτὸ ἔφραξε τὴ σχισμὴ ἑνὸς ἱστιοφόρου πλοίου, ποὺ κινδύνευε νὰ κανταποντιστεῖ.

Τὸ μουλάρι

Τὸν 17ο αἰώνα, καθὼς σημειώνουν ξένοι περιηγητές, ἡ Νέα Μονὴ ἀριθμοῦσε 100 ἕως 150 μοναχούς, κι ἔμοιαζε μὲ μικρὴ πόλη. Ἀνάλογος ἦταν καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν ὑποζυγίων γιὰ τὴ μεταφορὰ τῶν πολλῶν εἰσοδημάτων.

Κάποτε ἕνας προσκυνητὴς ἀπὸ τὴ Μυτιλήνη παρέδωσε στὸν βουρδουνάρη -ἐπιστάτη τῶν ζώων -τῆς Νέας Μονῆς ἕνα φορτίο λάδι γιὰ τὸ μοναστήρι. Ὁ βουρδουνάρης φόρτωσε ἕνα μουλάρι καὶ ξεκίνησε.

Ὅταν ἔφθασαν στὸ ἐκκλησάκι τοῦ ἁγίου Φανουρίου, σὲ μία κακοτοπιά, τὸ ζῶο παραπάτησε καὶ γκρεμίστηκε στὸ βάραθρο μέχρι τὸ ποτάμι. Ὁ βουρδουνάρης, βέβαιος πὼς σκοτώθηκε, δὲν ἀσχολήθηκε περισσότερο μαζί του. Διηγήθηκε ὅμως στοὺς μοναχοὺς τὸ θλιβερὸ ἐπεισόδιο.

Δὲν πέρασε πολλὴ ὥρα κι ἀκούστηκαν στὴν πύλη τῆς μονῆς χτυπήματα καὶ χλιμιντρίσματα. Τρέχει ὁ πορτάρης ν᾿ ἀνοίξει, καὶ ἄντικρυζει τὸ μουλάρι ποὺ εἶχε γκρεμιστεῖ. Τὸ πιὸ θαυμαστὸ ἦταν, πὼς εἶχε φορτωμένα στὴν πλάτη τὰ τουλούμια μὲ τὸ λάδι ἀκέραια. Ὁ πορτάρης τὸ ἔβαλε μέσα καὶ τὸ ξεφόρτωσε. Τότε ὅμως συνέβη τὸ ἑξῆς παράδοξο: Τὸ ζῶο ἔπεσε ἀμέσως στὴ γῆ νεκρό. Εἶχε πιὰ ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή του.

Ἡ εὐλαβὴς δωρήτρια. 

Κάποια εὐλαβὴς χιώτισα, ἀπὸ τὸ χωριὸ Καλιμασσιά, ἀφιέρωσε ὅλη τὴν περιουσία της στὴ Νέα Μονή. Κάποτε ὅμως ἀρρώστησε καὶ βρέθηκε σὲ μεγάλη οἰκονομικὴ ἀνάγκη. Τότε οἱ συγγενεῖς της, ἀντὶ νὰ τὴ βοηθήσουν, τὴν ἐγκατέλειψαν καὶ τὴν πίκραιναν μὲ λόγια σκληρά:

«Ἂς ἔρθει, τῆς ἔλεγαν, νὰ σὲ κοιτάξει ἡ Νέα Μονή, ἀφοῦ τῆς ἔγραψες τὴν περιουσία σου.

Ἐκείνη δὲν ἔπαυε νὰ προσεύχεται θερμὰ στὴν Παναγία ζητώντας τὴ βοήθειά της. Κι ἕνα βράδυ, μέσα στὸν πόνο καὶ τὴν ἀπελπισία της, βλέπει στὸν ὕπνο τῆς μία γυναίκα. Ἡ γυναίκα αὐτὴ τὴν πλησίασε, τὴν παρηγόρησε καὶ μεταξὺ τῶν ἄλλων τῆς εἶπε:

- Μὴ φοβᾶσαι. Ἡ ἀσθένειά σου θεραπεύτηκε. Πάρε αὐτὸ τὸ φλουρὶ καὶ θὰ φροντίζω ἐγὼ γιὰ σένα.

- Ποιὰ εἶσαι; ρώτησε ἡ ἄρρωστη.

- Εἶμαι ἡ Νέα Μονή.

Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ξύπνησε ἡ γυναίκα θεραπευμένη, κρατώντας στὸ δεξί της χέρι τὸ φλουρί. Πῆγε στὸ μοναστήρι, διηγήθηκε τ᾿ ὄνειρό της στὸν ἡγούμενο Ἄνθιμο καὶ τοῦ παρέδωσε τὸ φλουρί, ποὺ τῆς εἶχε χαρίσει ἡ Παναγία.

Θαυμαστὰ γεγονότα.

Ὅταν τὸ μοναστήρι μετατράπηκε σὲ γυναικεῖο, οἱ μοναχὲς ἔζησαν ὁρισμένα θαυμαστὰ γεγονότα:

Τὸ 1959, τὰ μεσάνυχτα τῆς 4ης Ἀπριλίου, χτύπησαν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες. Χτυποῦσαν μόνες τους, ἐνῶ συγχρόνως ἔβγαινε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μία ἐκτυφλωτικὴ λάμψη.

Ἀρκετὲς φορὲς κινοῦνται μόνα τους τὰ καντήλια μπροστὰ στὴ θαυματουργὴ εἰκόνα, καὶ συχνά, ἐνῶ οἱ μοναχὲς ψάλλουν στὸ ἀναλόγιο, ἀκούγονται βήματα στὸ ἱερό, δυνατοὶ θόρυβοι καὶ γλυκύτατες ψαλμωδίες. ἀκούγονται κυρίως ὅταν ψάλλεται ἡ Θ´ ὠδή, τὸ «Ἄξιόν ἐστι» καὶ οἱ χαιρετισμοὶ τῆς Παναγίας.

Μὲ τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ σημεῖα ἡ Νιαμονίτισσα κάνει αἰσθητὴ τὴν παρουσία τῆς στὸ μοναστήρι καὶ μεταδίδει χαρὰ καὶ παρηγοριὰ στὴ μοναστικὴ ἀδελφότητα.

Παναγία ἡ Κασσιωπία

Στὰ 1530, στὴ βενετοκρατούμενη Κέρκυρα, ἕνας τίμιος νέος, ὁ Στέφανος, γύριζε κάποια μέρα ἀπὸ τὴν πόλη στὸ χωριό του.Στὸν δρόμο συνάντησε κι ἄλλους ὁδοιπόρους, κι ἔτσι βάδιζαν ὅλοι μαζὶ συντροφιά. Κάποια στιγμὴ διέκριναν μακριὰ μερικοὺς νεαρούς, ποὺ μετέφεραν ἀλεύρι ἀπὸ τὸν μύλο. Ἡ παρέα τοῦ Στέφανου μπῆκε σὲ πειρασμό.

- Δὲν τοὺς κλέβουμε τὸ ἀλεύρι; εἶπαν μεταξύ τους. Κανεὶς δὲν μᾶς βλέπει. Θὰ τὸ μοιραστοῦμε καὶ θὰ τὸ μεταφέρουμε στὰ σπίτια μας.

Ὅλοι συμφώνησαν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Στέφανο.

- Εἶναι ἁμαρτία! διαμαρτυρήθηκε. Κι ὕστερα, δὲν θὰ ξεφύγουμε τὴ δικαιοσύνη. Θὰ τιμωρηθοῦμε σὰν ληστὲς καὶ κακοποιοί.

Ἐκεῖνοι ὅμως ἦταν ἀποφασισμένοι. Κι ὅταν πλησίασε ἡ λεία τους, ἐπιτέθηκαν στὰ παιδιά, τὰ ἔδειραν καὶ ἅρπαξαν τὸ ἀλεύρι. Οἱ νεαροί, δαρμένοι καὶ κακοποιημένοι, πῆγαν στὰ σπίτια τους καὶ διηγήθηκαν τὸ ἐπεισόδιο. «Ὕστερα εἰδοποίησαν τὸν διοικητή, τὸν Σίμωνα Μπάιλο, κι ἐκεῖνος ἔστειλε στρατιῶτες γιὰ νὰ συλλάβουν τοὺς κακοποιούς. οἱ στρατιῶτες συνέλαβαν σὰν ὕποπτο μόνο τὸν Στέφανο, γιατὶ οἱ ἄλλοι εἶχαν ἐξαφανιστεῖ. Ἐκεῖνος βάδιζε ἀμέριμνος, ἔχοντας πεποίθηση στὴν ἀθωότητά του. Ἀπολογήθηκε στοὺς στρατιῶτες μὲ εἰλικρίνεια, ἀλλὰ δὲν τὸν πίστεψαν. Τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή.

Ὅταν τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή, ὁμολόγησε πάλι τὴν ἀλήθεια:

- Βάδιζα μὲ τοὺς ληστές, ἀλλὰ μέρος στὴ ληστεία δὲν ἔλαβα. Ἄδικα μὲ κατηγορεῖτε.

Ὁ δικαστὴς ὅμως δὲν τὸν πίστεψε καὶ τὸν καταδίκασε.

- Ποιὰ τιμωρία προτιμᾶς, τὸν ρώτησε, νὰ σοῦ κόψουν τὰ χέρια ἡ νὰ σοῦ βγάλουν τὰ μάτια;

Κι ἐκεῖνος, περίλυπος, προτίμησε τὴ δεύτερη, γιατὶ τοῦ φάνηκε λιγότερο ὀδυνηρή. Μὲ θρήνους καὶ ὀδυρμοὺς ὁδηγήθηκε στὸν τόπο τῆς καταδίκης, ὅπου ἐκτελέστηκε ἡ φοβερὴ ἀπόφαση. Ὁ Στέφανος τώρα, ἀνίκανος γιὰ μετακινήσεις, χειραγωγεῖται ἀπὸ τὴ μητέρα του. Δεκαοχτὼ μίλια ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τοῦ νησιοῦ ἦταν χτισμένη ἡ παραθαλάσσια πόλη Κασσιόπη. Ἦταν γνωστὴ γιὰ ἕνα ναὸ τῆς Θεοτόκου, ἀπὸ τὸν ὁποῖο περνοῦσε πλῆθος λαοῦ καὶ προσκυνοῦσαν τὴ θαυματουργή της εἰκόνα. Ὁ Στέφανος ἀποφασίζει καὶ πηγαίνει στὴν πόλη αὐτή. Θὰ μένει στὸν ναὸ τῆς Θεοτόκου καὶ θὰ ζητᾶ ἐλεημοσύνη ἀπὸ τοὺς φιλάνθρωπους. Προσκύνησε μὲ τὴ μητέρα τοῦ τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα καὶ παρακάλεσε τὸν διακονητὴ μοναχὸ νὰ τοῦ παραχωρήσει ἕνα κελλάκι γιὰ τὴ διαμονή του. Τὴν πρώτη βραδιὰ ἔμειναν μέσα στὴν ἐκκλησία. Ἡ μητέρα του, κατάκοπη, κοιμήθηκε ἀμέσως. Ὁ ἴδιος ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ ἡσυχάσει ἀπὸ τοὺς πόνους. Κάποια στιγμὴ τὸν πῆρε ἕνας ὕπνος ἐλαφρός. Νοιώθει τότε δυὸ χέρια νὰ τὸν ἀκουμποῦν καὶ νὰ ψηλαφοῦν τὶς κόγχες τῶν ματιῶν του. Ἦταν τόσο αἰσθητό, ὥστε ξύπνησε ἀμέσως καὶ ἀναρωτιόταν ποιὸς νὰ τὸν εἶχε ἀγγίξει. Καὶ τότε Βλέπει μπροστὰ τοῦ μία γυναίκα λαμπροφορεμένη καὶ λουσμένη στὸ φῶς. Στάθηκε λίγο κι ὕστερα ἐξαφανίστηκε. Γυρίζει ὁ Στέφανος καὶ βλέπει τὰ καντήλια ἀναμμένα. Ξυπνάει τὴ μητέρα του καὶ τὴ ρωτάει:

- Ποιὸς ἄναψε τὰ καντήλια;

- Σώπα καὶ κοιμήσου, τοῦ λέει ἐκείνη, νομίζοντας πὼς τὸ παιδὶ τῆς ὀνειρεύεται. Ἐκεῖνος ὅμως ἐπέμενε:

- Βλέπω τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Δὲν εἶναι φαντασίες αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω!

Τότε ἡ μητέρα ἀνασηκώθηκε καὶ κοίταξε μὲ ἀνησυχία καὶ λαχτάρα τὸ πρόσωπό του. Ναί, δὲν τὴν ἀπατοῦσαν τὰ μάτια της. Ζοῦσε τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἕνα ὁλοζώντανο θαῦμα: οἱ κόγχες τοῦ παιδιοῦ τῆς στολίζονταν ἀπὸ δυὸ γαλανὰ μάτια! Ἐνῶ, πρὶν τὴν τύφλωση, τὰ μάτια τοῦ Στέφανου ἦταν μαῦρα! Ἀμέσως, μητέρα καὶ γιὸς εὐχαρίστησαν μὲ δάκρυα χαρᾶς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο γιὰ τὴ γρήγορη ἐπέμβασή της. Ἀπὸ τὸν θόρυβο πῆρε εἴδηση ὁ νεωκόρος μοναχὸς κι ἔτρεξε στὸν ναὸ γιὰ νὰ δεῖ τί συμβαίνει. Τὸ ὁλοφάνερο θαῦμα τὸν συγκλόνισε κι ἔφυγε γρήγορα γιὰ τὴ χώρα, γιὰ ν᾿ ἀναγγείλει τὸ γεγονὸς στὸν διοικητή. Ἐκεῖνος, παραξενεμένος, πῆρε μαζί του τοὺς προκρίτους τῆς Κέρκυρας κι ἐπισκέφθηκε τὸν Στέφανο. Εἶδε τὰ νέα μάτια στὶς κόγχες τους καὶ θαύμασε. Εἶδε ἀκόμη, σὰν ἀπόδειξη, καὶ τὸ σημάδι στὰ βλέφαρά του ἀπὸ τὸ πυρακτωμένο σίδερο. Μέσα του ὅμως ὁ διοικητὴς εἶχε καὶ κάποια ἀμφιβολία. Γι᾿ αὐτό, ὅταν ἐπέστρεψε στὴ χώρα, καλεῖ τὸν δήμιο καὶ τὸν ρωτάει:

- Ἔβγαλες, πραγματικά, τὰ μάτια τοῦ Στέφανου, ὅπως εἶχα διατάξει;

- Βεβαίως τὰ ἔβγαλα. Βρίσκονται ἀκόμη μέσα σὲ μία λεκάνη. Ὁρίστε!

Ὁ Μπάιλος κοίταξε ἀνήσυχος τὴ λεκάνη. Πράγματι μέσα σ᾿ αὐτὴν ὑπῆρχαν δυὸ μάτια, καὶ μάλιστα μαῦρα μάτια, ὄχι γαλανά, σὰν κι αὐτὰ ποὺ εἶχε τώρα ὁ Στέφανος. Ἡ ἀλήθεια ἀποδείχθηκε μὲ τὸν πιὸ εὔγλωττο καὶ πειστικὸ τρόπο. Κι ὁ ἡγεμόνας, ἀφοῦ εἰδοποίησε νὰ φέρουν τὸν Στέφανο, τοῦ ζήτησε συγνώμη καὶ τὸν ἀποζημίωσε μὲ πλούσια δῶρα. Τέλος, ἀνακαίνισε μ᾿ ἐπιμέλεια τὸν περίβολο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου.

Παναγία ἡ Λιμνιά

Σὲ μία γραφικὴ παραλία στὸν βόρειο Εὐβοϊκό, ὅπου τὸ ἀρχαῖο Ἐλύμνιο, εἶναι σήμερα χτισμένη ἡ κωμόπολη τῆς Λίμνης. Στὸν περικαλλῆ ναὸ τῆς εἶναι θησαυρισμένη ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς πολιούχου τῆς Παναγίας τῆς Λιμνιᾶς. Στὰ 1560, καθὼς διασώζει ἡ παράδοση, ὅταν ἦταν σουλτάνος ὁ Σουλεϊμᾶν ὁ μεγαλοπρεπής, ἕνα τούρκικο πλοῖο ἔπλεε στὰ μέρη τῆς Κασσάνδρας μὲ κατεύθυνση τὴ Χαλκίδα. Στὸ πλήρωμα τοῦ καραβιοῦ ἦταν κι ἕνας χριστιανὸς ναύτης, ὁ λοστρόμος Δημητρός, ἄνθρωπος εὐλαβὴς καὶ ἡλικιωμένος.

Τὸ καράβι πλησίαζε στὴ Σκιάθο μὲ φουσκωμένα τὰ πανιὰ ἀπὸ τὸν σορόκο. Ξαφνικὰ ὁ ἄνεμος κόπασε. Τότε ὁ Δημητρὸς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ρίξουν τὶς βάρκες στὴ θάλασσα, γιὰ νὰ ρυμουλκήσουν τὸ καράβι. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ βλέπει ὁ λοστρόμος στὸ πλάι τοῦ καραβιοῦ, πάνω στὰ κύματα, ἕνα μεγάλο εἰκόνισμα. Χωρὶς νὰ χάσει καιρό, κατεβαίνει σὲ μία φελούκα, σηκώνει τὴν ἱερὴ εἰκόνα ἀπ᾿ τὸ νερό, καὶ προσκυνάει τὴν Παναγία ποὺ ἦταν ζωγραφισμένη πάνω σ᾿ αὐτή. Ὕστερα ἀνεβάζει τὴν εἰκόνα στὸ κατάστρωμα καὶ τὴν παραδίδει στὸν πλοίαρχο, στὸν Τοῦρκο Μεχμέτ. Ἀμέσως σηκώνεται δυνατὸς βοριάς, ποὺ κολπώνει τὰ πανιά. Τ᾿ ἄλμπουρα τριζοβολοῦν, ἐνῶ ἡ πλώρη σχίζει μὲ ὁρμὴ τ᾿ ἀφρισμένο κύμα.

Παρέκαμψαν τὶς Σποράδες, μπῆκαν στὸν Εὐβοϊκὸ κι ἔβαλαν πλώρη γιὰ τὴ Χαλκίδα. Μόλις ὅμως ἔφθασαν στὴν περιοχὴ τῆς Λίμνης, ὁ ἄνεμος κόπηκε ἀπότομα καὶ τὸ καράβι ἀκινητοποιήθηκε. Ρίχτηκαν καὶ πάλι οἱ βάρκες στὴ θάλασσα καὶ ἄρχισαν νὰ τὸ ρυμουλκοῦν. Ὕστερα ἀπὸ ὦρες ἔφθασαν στὴ βάση τοῦ ὅρους Καντήλι. Ἐκεῖ ἀπροσδόκητα ξεσπᾶ καταιγίδα. Τὰ κύματα σηκώνονται ἀπειλητικὰ καὶ σπρώχνουν τὸ σκάφος πάλι στὴ Λίμνη. Μόλις πλησιάζουν ἐκεῖ, ἡ τρικυμία σταματᾶ καὶ ἡ θάλασσα πάλι γαληνεύει. Τὸ πλήρωμα κάνει καινούργια προσπάθεια νὰ κατευθύνει τὸ καράβι στὸν προορισμό του. Ξεσπάει ὅμως νέα καταιγίδα, πιὸ ἀπειλητική, καὶ τοὺς σπρώχνει πάλι στὴ Λίμνη. Ὁ καπετάνιος καὶ οἱ ναῦτες ἔχουν ἀπελπιστεῖ. Δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν πίσω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ θαλασσινὴ περιπέτεια τὸ χέρι τῆς Παναγίας. Τότε φωτίστηκε ἐπὶ τέλους ὁ εὐλαβὴς λοστρόμος. Πλησιάζει τὸν καπετάνιο καὶ τοῦ λέει:

- Δὲν πρόκειται ν᾿ ἀπαλλαγοῦμε ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ταλαιπωρία, ἂν δὲν βγάλουμε σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ στεριὰ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας.

Ὁ πλοίαρχος συμφώνησε καὶ εἰδοποίησε τὸ χωριὸ Καστριὰ - χτισμένο λίγα χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴν παραλία - νὰ ἔρθουν νὰ τὴν παραλάβουν. Δὲν ἄργησε νὰ καταφθάσει ὁ πιστὸς λαός, ἔχοντας ἐπικεφαλῆς τοὺς ἱερεῖς, μὲ ἑξαπτέρυγα, σταυροὺς καὶ λαμπάδες. Στὴν παραλία τοὺς περίμενε ὁ Δημητρός, ποὺ τοὺς παρέδωσε τὴν ἱερὴ εἰκόνα σὰν ἀτίμητο θησαυρό. Ἀμέσως φύσηξε φρέσκο ἀεράκι κι ἔσπρωξε κατάπρυμα τὸ Ἱστιοφόρο με τοὺς ναῦτες, κατευθείαν γιὰ τὸν προορισμό τους. Ἦταν τὸ «εὐχαριστῶ» τῆς Παναγίας, ἡ εὐαρέσκειά της γιὰ τὸν κόπο τους. Στὸ μεταξὺ ἡ πομπὴ ξεκίνησε μεγαλόπρεπα ἀπὸ τὴν παραλία γιὰ τὸ χωριό. Ἐκεῖ, στὸν ναὸ τῆς ἁγίας Ἄννης, τριγυρισμένον ἀπὸ γέρικες βελανιδιές, πλατάνια καὶ κυπαρίσσια, ἀπόθεσαν τὴ σεπτὴ εἰκόνα. Ἔψαλαν Παράκληση, δοξολογία, καὶ εὐχαρίστησαν τὴ Θεοτόκο γιὰ τὴν ἀνεκτίμητη δωρεά.

Τὴν ἄλλη μέρα ἡ εἰκόνα ἔλειπε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Τὴν ἀναζήτησαν παντοῦ, καὶ τὴ βρῆκαν στὴν τοποθεσία τῆς σημερινῆς Λίμνης. Τὴν ἐπανέφεραν στὸν ναὸ τῆς ἁγίας Ἄννας, ἀλλὰ ἐκείνη ἐπέστρεψε στὸν ἴδιο τόπο. Αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε μερικὲς φορές, κι ἔτσι κατάλαβαν οἱ κάτοικοι πὼς ἦταν θέλημά της νὰ παραμείνει ὁριστικὰ ἐκεῖ. Ἔχτισαν λοιπὸν μία μικρὴ ἐκκλησία καὶ τὴν τοποθέτησαν μέσα σ᾿ αὐτή. Τὴν Ἱερὴ εἰκόνα ἀκολούθησαν καὶ οἱ ἴδιοι. Ἐγκατέλειψαν τὰ Καστριὰ καὶ μετοίκησαν στὴ Λίμνη. Ἀργότερα, στὴ θέση τοῦ πρώτου ναΐσκου ἔχτισαν μεγαλόπρεπο ναό, καὶ τὸν ἀφιέρωσαν στὸ Γενέσιο τῆς Θεοτόκου. Κάθε χρόνο, στὶς 8 Σεπτεμβρίου, γίνεται πανηγυρικὸς ἑορτασμὸς πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας τῆς Λιμνιᾶς. Οἱ διαστάσεις τῆς εἰκόνας εἶναι 95 χ 65 ἐκ. Πάνω σ᾿ αὐτὴ εἰκονίζεται ἡ Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα, ζωγραφισμένη σὲ σκληρὸ καὶ βαρὺ ξύλο καὶ καλυμμένη μὲ ἀσημένια ἐπένδυση.

Ἡ Παναγία σώζει τὴ Λίμνη ἀπὸ τοὺς Γερμανούς

Ἕνα συγκινητικὸ θαῦμα συνέβη στὶς ἡμέρες τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1944. Τὸ γερμανικὸ ἀπόσπασμα, ποὺ κατέστρεψε τὸ Δίστομο (10 Ἰουνίου 1944) κι ἔσφαξε μέσα σὲ δυὸ ἡμέρες πάνω ἀπὸ ἑξακόσιους κατοίκους, περνᾶ τώρα ἀπέναντι στὴν Εὔβοια. Σκοπός του ἡ ὁλοσχερὴς καταστροφὴ τῆς Λίμνης. Ἡ φάλαγγα ἔφθασε στὴν εἴσοδο τῆς πόλεως. Τότε ἀκριβῶς βλέπει ὁ Γερμανὸς διοικητὴς στὴ μέση του δρόμου ἕνα χέρι νὰ ἐμποδίζει τὴ διάβαση τῶν στρατιωτῶν, κι ἀκούει μία φωνὴ νὰ τοῦ λέει:

- Αὐτὸς ὁ τόπος εἶναι δικός μου. Δὲν θὰ τὸν πειράξετε!

Ὁ διοικητὴς φοβισμένος κατεβαίνει στὴ Λίμνη καὶ συναντᾶ τὶς ἀρχές. Ζητᾶ γεμάτος ἀγωνία νὰ μάθει ποιὰ εἶναι ἡ Προστάτιδα τῆς πόλεως.

- Ἡ Παναγία ἡ Λιμνιά, ἀποκρίνονται οἱ προύχοντες. Ἔχουμε ἐδῶ τὴ θαυματουργή της εἰκόνα, ἡ ὁποία βρέθηκε μέσα στὴ θάλασσα.

- Μόνο θεϊκὴ δύναμη θὰ μποροῦσε ν᾿ ἀνατρέψει τὰ σχέδιά μου, ὁμολόγησε ὁ διοικητής, κι ἔφυγε ἀπὸ τὴ Λίμνη ἄπρακτος.

Ἡ σωτηρία ἑνὸς εὐλαβοῦς ναυτικοῦ.

Ὁ λιμνιὸς ναυτικὸς Εὐάγγελος Πανταζὴς διηγήθηκε στοὺς ἐφημέριους τῆς πόλεως τὸ ἑξῆς περιστατικό:

- Ἦταν 14 Δεκεμβρίου τοῦ 1960, ὥρα 2.30´, καὶ ταξιδεύαμε στὰ στενὰ τοῦ Βοσπόρου μὲ τὸ πλοῖο «Παγκόσμιος Ἁρμονία» τῆς ἑταιρείας Νιάρχου. Κοιμόμουν στὴν καμπίνα μου, ὅταν ἄκουσα μία ὑπερκόσμια γυναικεία φωνὴ νὰ προστάζει:

- Πέσετε στὴ θάλασσα!

Πρέπει νὰ σημειώσω ὅτι στὴν Παναγία μας τὴ Λιμνιὰ εἶχα ἰδιαίτερη εὐλάβεια, καὶ τὴν παρακαλοῦσα πρωί-βράδυ νὰ μᾶς προστατεύει. Ξαφνικὰ νοιώθω ἕνα ἀπότομο τίναγμα. Τὸ πλοῖο τραντάχτηκε ὁλόκληρο. Κοιτάζω ἀπὸ τὸ φινιστρίνι καὶ βλέπω τὸ καράβι μας μέσα στὶς φλόγες. Εἴχαμε συγκρουστεῖ μ᾿ ἕνα γιουγκοσλάβικο πετρελαιοφόρο, ποὺ μετέφερε μαζοὺτ καὶ βενζίνη ἀεροπλάνων. Ἀπὸ τὴ σφοδρὴ σύγκρουση ἡ πλώρη μας κόπηκε στὴ μέση, ἐνῶ τὸ ξένο πλοῖο ἔπαθε ρῆγμα βάθους εἴκοσι μέτρων. Ἐγὼ στὸ μεταξὺ ἑτοιμάστηκα καὶ ἔπεσα στὴ θάλασσα ἀπὸ τὴ μεριὰ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας. Ἐνῶ κολυμπούσαμε, πολλὰ δελφίνια γύρω μας εἶχαν σχηματίσει κλοιὸ καὶ μᾶς προφύλαγαν ἔτσι ἀπὸ τοὺς καρχαρίες ποὺ ἀφθονοῦσαν στὴν περιοχή. Δυόμισι ὧρες πάλεψα μὲ τὰ κύματα κι ἔφθασα κάποτε στὶς τουρκικὲς ἀκτές. Ἀπὸ τὰ σαράντα ἕνα ἄτομα τοῦ πληρώματος σωθήκαμε μόνο ἕντεκα. Τὴ διάσωσή μας ἀποδίδουμε στὴν Παναγία μας τὴ Λιμνιά. Γι’ αὐτὸ ἤρθαμε ἀμέσως στὴ Λίμνη, λειτουργηθήκαμε στὸν ἱερὸ ναό της καὶ τὴν εὐχαριστήσαμε γιὰ τὴ σωτηρία μας».

Ας είναι ευλογημένοι οι αδελφοί που επιμελήθηκαν αυτά τα αφιερώματα.





Θεέ Δημητρίου βοήθει μοι

$
0
0
Θεέ Δημητρίου βοήθει μοι 

...Το βίο και τα θαύματα του Αγίου, μπορεί κανεις να τα βρει στα εκκλησιαστικά βιβλία, κ'ίσως δεν πρέπει να επεκταθούμε πιο πολύ έμείς εδώ.

Εκείνο πού πρέπει κάθε χριστιανός να κάμει σήμερα,είναι να μελετήσει και να διδαχθεί απ'  τα μαρτύρια του αγίου Δημητρίου και του αγίου Νέστορος υπομονή και γενναιότητα στις μεγάλες λύπες μας, στις στενοχώριες, στις αρρώστιες, στις περιστάσεις όπου μας πνίγει ό σύγχρονος άδικος και σκλη­ροτράχηλος ειδωλολάτρης, πού λατρεύει σαν θεό τό χρήμα του και την εξουσία του, την περιουσία του και τις αδυναμίες του. 

Όταν μας πιέζουν με την κίβδηληκαι βαρεία μεγαλοπρέπεια τους οί άνθρωποι του μαμμωνά  να βλέπουμε τον μικρό Νέστορα και τον Δαβίδ, και να μην φοβούμαστε τους σύγχρονους Λυαίους και Γολιάθ, όποιοι κι αν είναι.

Εμείς να λέμε αυτό πού είπε ό Νέστωρ:
«Θεέ Δη­μητρίου, βοήθει μοι!»Και τότε: είτε είσαι ή αδύνατη χήρα, μέ τ'ανήλικα ορφανά- είτε ό άρρωστος πατέρας,με μια φούχτα απροστάτευτα παιδιά· εϊτε ή γριούλα ή έρημη, μέσα σε μια κρύα κάμαρη- είτε ό ροζιασμένος τσοπάνος στο ξεχασμένο μαντρί, πού σου στέλνουν μουχλιασμένο ψωμί και μόνο μια φορά τη βδομάδα- είτε ό εργάτης και ό υπάλληλος, πού σε εκμεταλλεύεται ό εργοδότης σου και πλουτίζει εκείνος με τόν ίδρωτα σου,ενώ εσύ πεινας και υποφέρείς- είτε είσαι, τέλος, ένας άδύνατος σε γνωριμίες κοινωνικές κ'έχεις ν'άντιμετωπίσεις έχθρούς σατανικά οπλισμένους (ακόμη και κατω άπ'την υποκριτική ευσεβοφροσύνη τους)·

— όποιος και να 'σαι, γύρισε τα μάτια και τα χέρια σου στον ουρανό και «ό Θεός του Δημητρίου» θα σε βοηθήσει
 

Όσο κι αν φαίνεται πως ό Θεός ανέχεται καμμιά φορά το άδικο και το στραβό, είναι δίκαιοί, και το πληρώνει με τον τρόπο και την ώρα πού έκείνος ξέρει. Όσο μεγάλος κι αν είναι ό Λυαίος, αν δεν είναι πάνω του ό φόβος και ό νόμος του Θεού, θα πέσει. Κι όσο μικρός και αν είναι ό Νέστωρ, όταν έχει το Θεό μαζί του θα νικήσει.

Μπορούμε, μάλιστα, να παρα­καλούμε και τον άγιο Δημήτριο, να μας λυτρώνει με τις πρεσβείες του πρός το Θεό, από τούς κινδύνους και τις έπιβουλές των φανερών και των αφανών έχθρων μας.
 

Κι άς λέμε αυτό το τροπάρι από τους αίνους του Αγίου:«Δεύρο, μάρτυς Χρίστου πρός ημάς, σου δεομένους συμπα­θούς έπισκέψεως». Δηλαδή: «Ελα, μάρτυρα του Χρίστου, σ'έμας πού έχουμε μεγάλη ανάγκη από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη, και γλύτωσε μας από τις τυραννικές φοβέρες και από τη δεινή μανία της αίρέσεως,πού μάς κατατρέχει,σαν να 'μαστε σκλάβοι, και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε, κι αλλάζου­με ολοένα τόπο με τόπο, και πλανιό­μαστε σαν τ'αγρίμια στα βουνά και στα σπήλαια. Λυπήσου μα, πανεύφημε και δός μας ανάπαυση, πάψε τη ζάλη και σβύσε την αγανάκτηση πού σηκώθηκε καταπάνω μαδ, πα­ρακαλώντας τον θεό, πού δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος» (απόδοση: Φ. Κόντογλου).
 

Τελειώνοντας, ας θυμηθούμε πάλι μ'ευλάβεια τό μαρτύριο του μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Σήμερα, βέβαια, δεν μας ζητοϋν να μαρτυρήσουμε για την πίστη μας, ούτε να τιμωρηθούμε 
και να παι­δευτούμε για τ'όνομα του Χρίστου.
 

Όμως, τιμή των Αγίων είναι και όταν ζει κανείς όπως θέλει ό Θεός και οί
"Αγιοι.
 

«Τον δε καιρόν ετούτον, λέ­γει ένας παλαιος συγγραφέας της Έκκλησίας μας, επειδή κανείς δεν είναι να μας βιάζη είς την πίστιν μας,μηδέ ανάγκην έχομεν να μαρτυρήσωμεν, τόσο μόνον θέλει ό Θεός από ήμας, ότι καθώς είναι ή χριστιανική τάξις, έτζι να περιπατούμεν- καθώς αρέσκει τον Χριστόν, έτζι να περνούμεν- όχι με πολυποσίαις και πολυφαγίας, όχι με χορούς και παιγνίδια,όχι με συκοφαντίαις και καταδοσίαι, όχι με πορνείαις και άσωτείαις, όχι με φόνους και μοιχείαις και έχθραις, και με άλλα δαιμονικά έργα- 

Aλλά με σωφροσύνην και παρθενίαν, με άγάπην και όμόνοιαν, με νηστείαν και έγκράτειαν, και με όσα χαίρεται ό Θεός και οί 'Αγιοι-διότι, εί μεν πολιτευώμεσθεν καθώς ορίζει ό Χριστός, έχομεν και μισθόν από τούς Άγίους,δια τάς έορτάς μας και τάς πα­νηγύρεις- ει δε περνούμεν την ζωήν μας, κάμνοντας όσα απο­στρέφεται ό Θεός και μισούν οί Αγιοι, μόνον όσον κοπιάζομεν και μοχθουμεν. Δια τοϋτο, ας ποιούμεν καθώς είναι τής χριστιανικης τάξεως. Ίνα και ό Θεός ευφραίνεται ίς τα έργα μας, και οί 'Αγιοι χαίρωνται είς τάς έορτάς μας».
 

Μ'αυτό τον τρόπο λατρεύεται ό Θεός  τιμούνται οι Άγιοι του και προάγονται πνευματικά τα τέκνα της Εκκλησίας.
 

του Παντελή Πάσχου από το βιβλίο ''Έρως Ορθοδοξίας''Εκδ.Αποστολικής Διακονίας
                     

«ΝΕΝΙΚΗΝΤΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΟΙ ΟΡΟΙ» - ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ

$
0
0
«ΝΕΝΙΚΗΝΤΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΟΙ ΟΡΟΙ» 
ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - καθηγητού 

(ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. 

Η κορυφαία αυτή εορτή είναι για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών. Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα. 

Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκηςδεν αναφέρουν δυστυχώς τίποτε για την ζωή της Παναγίας μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την Πεντηκοστή. Την σιωπή αυτή έρχεται να αναπληρώσει η ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία, όπως είναι γνωστό, μαζί με την Αγία Γραφή, αποτελεί την πηγή της πίστεώς μας. Η ευσέβεια, ο σεβασμός και αγάπη των πιστών της ιεροσολυμίτικης εκκλησίας προς την Θεοτόκο διέσωσαν ορισμένα στοιχεία της ζωής Της, τα οποία καταγράφηκαν αργότερα στα έργα των Πατέρων και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας.

Σύμφωνα με αυτά η Μητέρα του Κυρίου μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου παρέμεινε ένα απλό, αλλά επίλεκτο μέλος της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Οι απόστολοι, οι ποιμένες και οι πιστοί της Εκκλησίας έτρεφαν απεριόριστη αγάπη και σεβασμό προς Αυτήν. Στους δύσκολους καιρούς του διωγμού των χριστιανών στην Παλαιστίνη (Πράξ.8,1) η Παναγία μας έγινε προφανώς ο μεγάλος παρήγορος αυτών. Πόσα χρόνια έζησε δεν γνωρίζουμε. Πάντως δεν πρέπει να γεύθηκε το επώδυνο γήρας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός την πήρε γρήγορα κοντά Του πιθανότατα γύρω στα πενήντα Της χρόνια.

Όταν ήρθε η ώρα λοιπόν της εξόδου Της στάλθηκε και πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της αναγγείλει την θέληση του Θεού και Υιού Της. Ενώ προσευχόταν στον οίκο Της στην Ιερουσαλήμ παρουσιάστηκε ο άγγελος και της προσέφερε ένα μικρό κλαδί φοίνικα και της είπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία. Σου φέρνω μήνυμα από τον Υιό Σου. Ήρθε η ευλογημένη ώρα να πας κοντά Του και να δοξαστείς όπως σου ταιριάζει. Ετοιμάσου λοιπόν και σε τρεις ημέρες θα έρθει Εκείνος να πάρει την τίμια και αμόλυντη ψυχή Σου». Μετά από αυτό και αφού συνήλθε από την οπτασία, χάρηκε πολύ και κίνησε βιαστικά να ανέβει στο αγαπημένο Της Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, εκεί που προσευχήθηκε για τελευταία φορά ο Υιός Της πριν από το πάθος Του. Συνήθιζε να ανεβαίνει συχνά και να προσεύχεται εκεί.
Ανηφορίζοντας το μονοπάτι συνέβη το απροσδόκητο:


Τα δένδρα και οι θάμνοι του δρόμου έγερναν και την προσκυνούσαν! Η άψυχη και άλογη κτίση, όπως είχε εναντιωθεί την ώρα του σταυρικού πάθους του Κυρίου και Υιού Της, τώρα αποκτά ξανά κρίση και συναίσθημα και προσκυνά την Βασίλισσα του κόσμου! Κατευθύνθηκε στο σημείο εκείνο του κήπου που είχε προσευχηθεί και ο Κύριος. Γονάτισε ταπεινά, ύψωσε τα σεπτά της χέρια και ατένισε τον ουρανό και αφού ευχαρίστησε το Θεό τον παρακάλεσε για την σωτηρία του κόσμου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της προσευχής Της ένα ουράνιο φως Την έλουζε. Το τίμιο και άγιο πρόσωπό Της έλαμπε από θεία ενέργεια.

Μετά γοργά γύρισε στον οίκο Της και άρχισε να ετοιμάζει τα απαραίτητα της κηδείας Της. Μάζεψε επίσης τους συγγενείς και πιστούς φίλους και φίλες Της και τους ανακοίνωσε την θέληση του Κυρίου να την καλέσει κοντά Του. Εκείνοι όταν το άκουσαν ξαφνιάστηκαν και άρχισαν να θρηνούν το χωρισμό της Μητέρας του Κυρίου. Εκείνη τους παρηγόρησε λέγοντάς τους πως αυτή είναι η θέληση του Θεού και πως από την θέση Της στον ουρανό θα πρεσβεύει πάντοτε για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Για παρηγοριά τους δώρισε δύο από τα φορέματά Της, την σκέπη (το μαντίλι της κεφαλής) και την εσθήτα Της, τα οποία αποτέλεσαν κατόπιν από τους πολυτιμότερους θησαυρούς της Εκκλησίας μας! 

Την Τρίτη ημέρα μετά την επίσκεψη του αρχαγγέλου, η Κυρία Θεοτόκος αφού ντύθηκε μόνη Της τα νεκρικά Της ενδύματα, κάλεσε και πάλι τους φίλους Της και ξάπλωσε ήρεμα στην κλίνη Της. Τότε συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός: Μια δυνατή βοή ακούστηκε στον σπίτι Της, μια φωτεινή νεφέλη το κάλυψε. Πάραυτα μεταφέρθηκαν σε νεφέλες από τα πέρατα της οικουμένης οι άγιοι Απόστολοι προκειμένου να παραβρεθούν στην έξοδό Της. Κατά τον ίδιο τρόπο μεταφέρθηκε επίσης ο απόστολος Παύλος, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο άγιος Ιερόθεος, πρώτος επίσκοπος των Αθηνών, ο άγιος Τιμόθεος και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα της Εκκλησίας. Η Κυρία Θεοτόκος, αφού χαιρέτισε και ευλόγησε όλους, παρέδωσε την αγία ψυχή Της στα χέρια του Υιού Της ο Οποίος κατέβηκε από τον ουρανό για να την παραλάβει ο Ίδιος.

Οι συγκεντρωμένοι απόστολοι, οι προεστοί της εκκλησίας των Ιεροσολύμων και ο πιστός λαός άρχισαν να ψάλλουν εξόδιους ύμνους στην Θεομήτορα. Ταυτόχρονα ακούστηκε να συμψάλλει στρατιά αγγέλων από τον ουρανό! Η ουράνια μελωδία ακούστηκε σε ολόκληρη την πόλη. Φόβος και έκσταση κατέλαβε τους κατοίκους της αγίας πόλεως. Μόνο οι σκληρόκαρδοι και φθονεροί Ιουδαίοι δεν συγκινήθηκαν από αυτό το θαυμαστό γεγονός.
Μετά σχηματίσθηκε νεκρική πομπή η οποία κατευθυνόταν στο χωριό Γεθσημανή, όπου θα θάπτονταν το τίμιο σκήνωμά Της. Οι θρήνοι του πιστού λαού, που είχε χάσει την Μάνα του, έσμιγαν με τις ψαλμωδίες των αποστόλων. Στα ιλαρά πρόσωπά τους κυλούσαν δάκρυα λύπης και χαράς.

Πριν φτάσουν στον τόπο της ταφής έφτασαν φανατικοί Ιουδαίοι και θέλησαν να βεβηλώσουν την έξοδο της Μητέρας του Ιησού,τον Οποίο μισούσαν θανάσιμα. Με ύβρεις, απειλές και λοιδορίες προκαλούσαν την σεμνή ομήγυρη. Κάποιος από αυτούς είχε την αναίδεια να πλησιάσει το σεπτό φέρετρο της Θεοτόκου, με σκοπό να ρίξει στο έδαφος το άγιο σκήνωμα. Μόλις τόλμησε να αγγίξει το στολισμένο με μυρωδάτα άνθη νεκροκρέβατο, πάραυτα κόπηκαν και τα δυο του χέρια και έμειναν κολλημένα σε αυτό. Ταυτόχρονα έχασε και το φως του! Τότε κατάλαβε την αισχρότατη πράξη του και με φωνές γοερές δήλωνε την μετάνοιά του και παρακαλούσε την Παναγία να τον λυπηθεί και να τον θεραπεύσει. Και ω του θαύματος, ο άνθρωπος εκείνος θεραπεύτηκε αμέσως! Κατόπιν ομολόγησε την ανομία και την απιστία του και έγινε χριστιανός. Με δάκρυα στα μάτια ακολουθούσε και αυτός την ιερή πομπή. Αντίθετα οι άλλοι σύντροφοί του παρέμειναν ψυχροί και αμετανόητοι μπροστά στο μεγάλο θαύμα της Θεομήτορος!

Εκεί στο ήσυχο χωρίο της Γεθσημανή έγινε η κήδευση του άχραντου λειψάνου της Παναγίας μας. Το θεοδόχο σώμα Της, τέθηκε σε περιποιημένο μνημείο, που ετοίμασαν οι Χριστιανοί της αγίας πόλεως. Με λυγμούς και δάκρυα οι άγιοι απόστολοι και οι άλλοι Χριστιανοί σφράγισαν το μνημείο και αποχώρησαν. 

Η ευσεβής παράδοση της Εκκλησίας μας αναφέρει πως μετά την ταφή και αφού πέρασαν τρεις ημέρες, έφτασε στην Γεθσημανή αργοπορημένος ο απόστολος Θωμάς από τις μακρινές Ινδίες, όπου έκανε ιεραποστολή. Ζήτησε επίμονα, με δάκρυα στα μάτια και λύπη πολύ, να του ανοίξουν τον τάφο για να δει και να προσκυνήσει για τελευταία φορά το τίμιο σκήνωμα της αγαπημένης Μητέρας του Δασκάλου του. Μπροστά στην επιμονή του οι άλλοι απόστολοι άνοιξαν τον τάφο και, ω του θαύματος, ο τάφος ήταν κενός, ο Κύριος μετέστησε το πάνσεπτο σώμα Της στον ουρανό, ώστε να μην γευτεί την φυσική φθορά. Η αργοπορία το Θωμά χαρακτηρίστηκε από την Εκκλησία ως οικονομία του Θεού, για να γίνει γνωστή η μετάσταση της Κυρίας Θεοτόκου! Ο κενός τάφος Της στην Γεθσημανή αποτελεί μέχρι σήμερα πηγή αγιασμού των μυριάδων πιστών που τον επισκέπτονται κάθε χρόνο και τεκμήριο της μετάστασής Της στον ουρανό. 

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η ιερή μνήμη της Κοιμήσεώς της Παναγίαςμας είναι, όπως είπαμε, μια καλή ευκαιρία να εκδηλώσει ο ευσεβής λαός των πιστών την αγάπη, τον σεβασμό, και την ευγνωμοσύνη του προς Αυτήν, η Οποία όντας άνθρωπος, αξιώθηκε να γίνει το τιμιότατο θείο δοχείο, το ιερότατο σκεύος, ώστε να δεχτεί τον άπειρο Θεό στο καθαρότατο σαρκίο Της, να κυοφορήσει τον άναρχο και αναλλοίωτο Θεό στην τίμια γαστέρα Της, να θρέψει τον απόλυτα αυτάρκη Θεό από τα παρθενικά Της αίματα, να κρατήσει στα σεπτά Της χέρια τον «αχώρητον παντί».

Το ιερό πρόσωπο της Θεοτόκου αποτελεί, σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία μας, μέρος του απερινοήτου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. 


Μετά τον Τριαδικό Θεό Αυτή κατέστη το κύριο πρόσωπο, το οποίο συνέβαλε ουσιαστικά στην υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Εκλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα κορίτσια, αμέτρητων γενεών, ως η καθαρότερη και αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, προκειμένου να γίνει Θεοτόκος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως για την υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, ο Θεός έδωσε τον Υιό του τον μονογενή και η ανθρωπότητα έδωσε την Παναγία. Στο ιερό πρόσωπο Εκείνης έγινε η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου. Μέσα στο πάναγνο σώμα Εκείνης έγινε η μεγάλη καταλλαγή (Εφεσ.2,16) και από αυτό ξεκίνησε η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, η αναδημιουργία και η θέωση του πεπτωκότος ανθρώπου.

Ο μεγάλος Πατέρας της αρχαίας Εκκλησίας άγιος Ειρηναίος (+199) παραλλήλισε και σύγκρινε την Θεοτόκο με την προμήτορα του ανθρωπίνου γένους, την Εύα, ώστε να δείξει τη διαφορά μεταξύ τους. Η παρθένος Εύα δεν έκαμε καλή χρήση των θείων δωρεών και δυνατοτήτων, που είχε λάβει από το Θεό, αλλά τα χρησιμοποίησε για το κακό και την καταστρατήγηση του θείου θελήματος. Η αιτία και η ρίζα της ανταρσίας αυτής υπήρξε ο εγωισμός και η έπαρση. Αν εκείνη υπήρξε φορέας της αλαζονείας, η Παναγία υπήρξε το πρότυπο της υπακοής και της ταπείνωσης. 


 Ο ιερός πατήρ τονίζει πως «... η Εύα (έπρεπε) να αποκατασταθή εν τη Μαρία, ίνα μια παρθένος να γίνη συνηγόρος άλλης παρθένου και να εξαλήψη την ανυπακοήν της πρώτης δια της παρθενικής υπακοής» (Ειρ. Επιδ. Αποστ. Κηρύγματος 32,33). Επίσης ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων (+ 386) έγραψε πως «Δια παρθένου της Εύας ήλθεν ο θάνατος, έδει δια παρθένου, μάλλον δε εκ παρθένου φανήναι την ζωήν» (Κυρίλ. Ιερ. Κατηχ. 12,ιε΄ ). Η ευλογημένη ρήση Της προς τον άγγελο του ευαγγελισμού «ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ.1, 38) αποτελεί σαφώς την πεμπτουσία της συμβολής Της στο έργο της εν Χριστώ σωτηρίας του κόσμου.

Το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα, στο οποίο αποκαταστάθηκε η ανθρώπινη φύση στην αρχαία προπτωτική της μορφή και ωραιότητα, υπήρξε η Θεοτόκος. Με την επέλευση του Αγίου Πνεύματοςκατά τον Ευαγγελισμό (Λουκ.1, 35) καθαρίστηκε από τον ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος, τον οποίο έφερε και Αυτή εκούσα, ως μέτοχος της ανθρώπινης φύσεως, καθιστώντας Την πλέον άμωμη κηλίδος ώστε, να δεχτεί στα αγνά σπλάχνα Της το «πυρ της θεότητος» και να μην καεί. Από τότε έγινε η «Κεχαριτωμένη», η αγιοτέρα ύπαρξη μετά τον Τριαδικό Θεό. Στο πρόσωπό Της έγινε η απαρχή της λυτρώσεως του κόσμου και της θεώσεως του ανθρώπου.

Η συμβολή της Παναγίας μας κατά τη διάρκεια του επί γης απολυτρωτικού έργου του Χριστού υπήρξε τεράστιο.Βρισκόταν συνεχώς πλάι στον Λυτρωτή μας, από τη Γέννηση ως το Πάθος, την Ανάσταση και την Ανάληψη. Δοκίμασε, ως μητέρα, τις πίκρες των παθημάτων του Θείου Γιου της, με αποκορύφωμα εκείνη του σταυρικού θανάτου Του. Ένοιωσε κοντά Του την αγωνία Εκείνου για την υλοποίηση του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου. Σύμφωνα επίσης με την αρχέγονη παράδοση της Εκκλησία μας Αυτή ήταν που εμψύχωνε τους διωκόμενους πρώτους χριστιανούς της νεαρής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.

Κοντολογίς η επί γης ζωή της Παναγίας μας υπήρξε ένας συνεχής αγώνας και προσφορά για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο πιστός λαός του Θεού, γι’ αυτό αποδίδει στη Θεοτόκο, από την αρχαιότητα ως σήμερα, ύψιστη τιμή, τη μεγαλύτερη, μετά τον Τριαδικό Θεό. Πρέπει να σημειωθεί εδώ, πως μόνο η Ορθοδοξία μας αποδίδει την δέουσα τιμή στην Μητέρα του Κυρίου μας.

Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου είναι αφιερωμένο στην Παναγία μας.Οι Ορθόδοξοι πιστοί, συμμετέχουμε καθημερινά στις ακολουθίες των υπέροχων Παρακλητικών Κανόνων, νηστεύουμε, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε. Τρέχουμε με δάκρυα στα μάτια να εναποθέσουμε σε Αυτή τις δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής μας, Την παρακαλούμε με ζέση ψυχής να ελαφρώσει τον βαρύ ζυγό μας, διότι πιστεύουμε ακράδαντα πως η γλυκιά Θεομάνα και μετά την σεπτή Της Κοίμηση συνεχίζει να αγαπά και να νοιάζεται για μας τους ανθρώπους. 


Μέσα στη μεγάλη καρδιά Της υπάρχει χώρος για τον κάθε άνθρωπο, όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για τους αμαρτωλούς και ασεβείς, ακόμα και για τους υβριστές Της! Η μακάρια θέση Της κοντά στον Υιό Της και Θεό μας Ιησού Χριστό, της δίνει την ευχέρεια να προσεύχεται για τον καθένα μας, για κάθε μας πρόβλημα. Τα αποτελέσματα των βοηθειών Της είναι απτά. Γι’ αυτό ψάλλουμε στον περίφημο Μικρό Παρακλητικό Κανόνα προς Αυτήν: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ’ αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως».

antiairetikos.blogspot.gr


O παπα Τύχων

$
0
0
O παπα Τύχων (Ἄγνωστος συγγραφεύς)

Ἔλεγε ὁ παπα-Τύχων: - Γιὰ νὰ βρεῖς καλὸ πνευματικὸ πρέπει νὰ κάνεις τρεῖς μέρες προσευχὴ καὶ κατόπιν τί ὁ Θεὸς θὰ φωτίσει. Καὶ στὸ δρόμο ποὺ θὰ πηγαίνεις νὰ κάνεις προσευχὴ νὰ τὸν φωτίσει ὁ Θεὸς νὰ σοῦ πεῖ λόγους καλούς.Ἔλεγε ἀκόμη:

- Πάντοτε νὰ κάνεις εὐχὴ πρὶν ἀρχίσεις κάθε ἐργασία. Νὰ λὲς «Θεέ μου, δῶσε μου δύναμη καὶ φώτιση» καὶ κατόπιν νὰ ἀρχίσεις τὴν δουλεία σου. Καὶ στὸ τέλος «δόξα τὸν Θεό».

Ἔλεγε πάλι:- Ἡ κόλαση ἔχει γεμίσει ἀπὸ ἀνθρώπους παρθένους – ὑπερήφανους. Ταπεινὸ ἄνθρωπο θέλει ὁ Θεός.

Κάποτε τοῦ εἶχε στείλει κάποιος ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ μιὰ ἐπιταγή. Τὴν ὥρα ὅμως ποὺ τὴν ἔπαιρνε ὁ Γέροντας ἀπὸ τὸ Ταχυδρομεῖο, τὸν εἶδε ἕνας κοσμικὸς καὶ νικήθηκε ἀπὸ τὸν πειρασμό τῆς φιλαργυρίας.


Πῆγε λοιπὸν τὴν νύχτα στὸ Κελλί τοῦ Γέροντα, γιὰ νὰ τὸν ληστέψη, μὲ τὸν λογισμὸ ὅτι θὰ εὕρισκε καὶ ἄλλα χρήματα, χωρὶς νὰ ξέρη ὅτι καὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶχε πάρει ὁ Γέροντας τὰ εἶχε δώσει τὴν ἴδια ὥρα στὸν κυρ - Θόδωρο, γιὰ νὰ πάρη ψωμιὰ γιὰ τοὺς φτωχούς. Ἀφοῦ τὸν βασάνισε ἀρκετὰ τὸν Γέροντα - τὸν ἕσφιγγε μὲ ἕνα σχοινὶ στὸν λαιμὸ του - διεπίστωσε ὅτι πράγματι δὲν εἶχε χρήματα καὶ ξεκίνησε νὰ φύγη. Ό Πάπα - Τύχων τοῦ εἶπε:

- Θεὸς συγχωρέσοι, παιδί μου.

Ὁ κακοποιὸς αὐτὸς ἄνθρωπος πῆγε καὶ σὲ ἄλλον Γέροντα μὲ τὸν ἴδιο σκοπό, ἀλλὰ ἐκεῖ τὸν ἔπιασε ἡ Ἀστυνομία, καὶ ὁμολόγησε μόνος του ὅτι εἶχε πάει καὶ στὸν Πάπα - Τύχωνα. Ὁ Ἀστυνόμος ἔστειλε χωροφύλακα καὶ ζήτησε τὸν Γέροντα γιὰ ἀνάκριση, ἐπειδὴ θὰ γινόταν ἡ δίκη τοῦ κλέφτη. Ὁ Γέροντας στενοχωρέθηκε γι'αὐτὸ καὶ ἔλεγε στὸν χωροφύλακα:

- Παιδί μου, ἐγὼ τὸν συγχώρεσα μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου τὸν κλέφτη.

Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἔδινε καθόλου σημασία στὰ λόγια τοῦ Γέροντα, γιατί ἐκτελοῦσε ἀνώτερη διαταγή, καὶ τὸν τραβοῦσε καὶ τοῦ ἔλεγε:

- Ἄντε, γρήγορα, Γέροντα! ἐδῶ δὲν ἔχει συγχώρεση καὶ «εὐλόγησαν».

Τελικὰ τὸν λυπήθηκε ὁ Διοικητὴς καὶ τὸν ἄφησε ἀπὸ τὴν Ἱερισσὸ νὰ γυρίση στὸ Κελλί του, ἐπειδὴ ἔκλαιγε σὰν μωρὸ παιδί, γιατί νόμιζε ὅτι θὰ γίνη καὶ αὐτὸς αἰτία νὰ τιμωρηθῆ ὁ κλέφτης.

Ὅταν τὸ θυμόταν αὐτὸ τὸ περιστατικό, δὲν μποροῦσε νὰ τὸ χωρέση στὸ μυαλό του καὶ μοῦ ἔλεγε:

- Πὰ-πὰ-πά, παιδί μου! αὐτοὶ οἱ κοσμικοὶ ἄλλο τυπικὸ ἔχουν"δὲν ἔχουν τὸ «εὐλόγησον», «Θεὸς συγχωρέσοι».

Ἐνῶ ὁ Γέροντας τὴν λέξη «εὐλόγησον» τὴν χρησιμοποιοῦσε πάντα καὶ μὲ τὶς πολλὲς καλογερικὲς ἔννοιες, ὅπως τὸ «εὐλογεῖτε» ἢ «εὐλόγησον», ὅταν ζητοῦσε ταπεινὰ τὴν εὐλογία τοῦ ἄλλου, καὶ μετὰ θὰ ἔδινε καὶ αὐτὸς τὴν εὐλογία του μὲ τὴν εὐχὴ «Ὁ Κύριος νὰ σὲ εὐλόγηση». Μετὰ ἀπὸ τὸν συνηθισμένο χαιρετισμὸ ὁδηγοῦσε τοὺς ἐπισκέπτες στὸ Ναὸ καὶ ἔψαλλαν μαζὶ τὸ Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ τὸ Ἄξιον ἐστὶν καί, ἐὰν ἦταν καλὸς καιρός, ἔβγαιναν ἔξω, κάτω ἀπὸ τὴν ἐλιά, καὶ καθόταν μαζί τους πέντε λεπτά, μετὰ σηκωνόταν μὲ χαρὰ καὶ ἔλεγε:

- Ἐγὼ τώρα κεράσματα. Ἔβγαζε νερὸ ἀπὸ τὴν στέρνα καὶ γέμιζε ἕνα κύπελλο γιὰ τὸν ἐπισκέπτη, ἔβαζε καὶ στὸ δικό του τενεκάκι (κονσερβοκούτι, ποὺ τὸ χρησιμοποιοῦσε καὶ γιὰ μπρίκι) καὶ ἔψαχνε μετὰ νὰ βρῆ κανένα λουκούμι, ἄλλοτε κατάξηρο καὶ ἄλλοτε μυρμηγκοφαγωμένο, τὸ ὁποῖο, ἐπειδὴ ἦταν εὐλογία τοῦ Πάπα Τύχωνα, δὲν προξενοῦσε ἀηδία. Ἀφοῦ τὰ ἑτοίμαζε, ἔκανε τὸν Σταυρὸ του ὁ Γέροντας, ἔπαιρνε τὸ νερὸ καὶ ἔλεγε: «Πρῶτα ἐγὼ· εὐλογεῖτε!» καὶ περίμενε νὰ τοῦ πῆ ὁ ἐπισκέπτης τὴν εὐχὴ «Ὁ Κύριος νὰ σὲ εὐλόγηση», ἀλλιῶς δὲν ἔπινε νερό. Μετὰ θὰ ἔδινε καὶ αὐτὸς τὴν εὐχή του.

Τὴν εὐχὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὴν αἰσθανόταν ὡς ἀνάγκη, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς Ἱερωμένους ἢ Μοναχοὺς ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς λαϊκούς, μικροὺς καὶ μεγάλους στὴν ἡλικία. Μετὰ ἀπὸ τὸ κέρασμα περίμενε νὰ ἰδῆ ἐὰν ἔχουν κανένα θέμα. Ὅταν ἔβλεπε ὅτι εἶναι ἀργόσχολος ἄνθρωπος καὶ ἦρθε μόνο γιὰ νὰ πέραση τὴν ὥρα του, τότε τοῦ ἔλεγε:

- Παιδί μου, στὴν κόλαση θὰ πᾶνε καὶ οἱ τεμπέληδες, ὄχι μόνο οἱ ἁμαρτωλοί. Ἐὰν παρέμενε καὶ δὲν ἔφευγε, τὸν ἄφηνε ὁ Γέροντας καὶ ἔμπαινε στὸ Ναὸ καὶ προσευχόταν, καὶ ἔτσι ὁ ἐπισκέπτης ἀναγκαζόταν νὰ φύγη.

Ὅταν πάλι ἤθελε νὰ ἐκμεταλλευθῆ κανεὶς τὴν ἁπλότητα τοῦ Γέροντα, γιὰ νὰ ἐξυπηρέτηση τὸν ἄλφα ἢ βήτα σκοπό του, τὸ καταλάβαινε μὲ τὴν θεία του φώτιση καὶ τοῦ ἔλεγε:

- Παιδί μου, ἐγὼ Ἑλληνικὰ δὲν ξέρω· πήγαινε σὲ κανέναν Ἕλληνα, γιὰ νὰ συνεννοηθῆς καλά.

Φυσικά, δὲν λυπόταν ποτὲ τὸν κόπο οὔτε τὸν χρόνο, ὅταν ἔβλεπε πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα στοὺς ἀνθρώπους. Ἐνῶ μὲ τὸ στόμα συμβούλευε, μὲ τὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ προσευχόταν. Ἡ προσευχὴ του ἦταν πιὰ αὐτοενέργητη, καρδιακή. Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τὸν πλησίαζαν, τὸ αἰσθάνονταν αὐτό, γιατί ἔφευγαν πολὺ δυναμωμένοι. Καὶ ὁ Γέροντας τοὺς εὐλογοῦσε μέχρι νὰ κρυφτοῦν πιά.

Κάποτε τὸν εἶχε ἐπισκεφθεῖ ὁ Πατὴρ Ἀγαθάγγελος ὁ Ἰβηρίτης, ὡς Διάκος. Ὅταν ἔφευγε, ἦταν σκοτάδι, δὲν εἶχε φωτίσει ἀκόμη. Ὁ Πάπα - Τύχων προεῖδε τὸν κίνδυνο, ποὺ θὰ διέτρεχε ὁ Διάκος, καὶ ἀνέβηκε αὐτὴ τὴν φορὰ στὸ τοιχάκι τῆς μάνδρας καὶ εὐλογοῦσε συνέχεια. Ὅταν ἔφθασε ὁ Διάκος στὴ ράχη καὶ εἶδε τὸν Γέροντα νὰ εὐλογῆ ἀκόμη, τὸν λυπήθηκε καὶ τοῦ φώναξε νὰ μὴ κουράζεται, νὰ μπῆ στὸ κελλί του. Αὐτὸς ὅμως ἀτάραχος μὲ ὑψωμένα τὰ χέρια, σὰν τὸν Μωυσῆ, προσευχόταν καὶ εὐλογοῦσε. Ἐνῶ λοιπὸν βάδιζε ξένοιαστος ὁ Διάκος, ξαφνικά, πέφτει πάνω σὲ καρτέρι κυνηγῶν, ποὺ περίμεναν ἀγριόχοιρους. Ἕνας κυνηγὸς τράβηξε νὰ ρίξη, ἀλλὰ οἱ εὐχὲς τοῦ Γέροντα ἔσωσαν τὸν Διάκο ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὸν κυνηγὸ ἀπὸ τὴν φυλακή. Γι'αὐτό μοῦ ἔλεγε πάντα ὁ Γέροντας:

- Παιδί μου, νὰ μὴν ἔρχεσαι ποτὲ τὴν νύχτα, γιατί τὴν νύχτα τὰ θηρία περπατοῦν, καὶ οἱ κυνηγοὶ τὰ περιμένουν κρυμμένοι...

Ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία ἔλεγε στὸν Μοναχό, ποὺ θὰ τὸν βοηθοῦσε καὶ θὰ ἔκανε τὸν ψάλτη, νὰ ἔρχεται τὸ πρωΐ μὲ τὸ φώτισμα. Τὴν ὥρα δὲ τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ ἔλεγε νὰ μένη στὸν μικρὸ διάδρομο, ἔξω ἀπὸ τὸν Ναό, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ λέη τὸ Κύριε, ἐλέησον, γιὰ νὰ νιώθη τελείως μόνος του καὶ νὰ κινῆται ἄνετα στὴν προσευχή του. Ὅταν ἔφθανε στὸ Χερουβικό, ὁ Πάπα -Τύχων ἠρπάζετο εἴκοσι ἕως τριάντα λεπτά, καὶ ὁ ψάλτης θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπαναλάβη πολλὲς φορὲς τὸ Χερουβικό, μέχρι νὰ ἀκούση τὶς περπατησιές του στὴν Μεγάλη Εἴσοδο. Ὅταν τὸν ρωτοῦσα μετὰ στὸ τέλος «τί βλέπεις, Γέροντα», ἐκεῖνος μοῦ ἀπαντοῦσε:

-Τὰ Χερουβεὶμ καὶ Σεραφεὶμ δοξολογοῦν τὸν Θεό.

Ἔλεγε ἐπίσης στὴν συνέχεια:

- Ἔμενα μετὰ ἀπὸ μισὴ ὥρα μὲ κατεβάζει ὁ φύλακάς μου Ἄγγελος καὶ τότε συνεχίζω τὴν Θεία Λειτουργία.

Κάποτε, τὸν εἶχε ἐπισκεφθῆ ὁ π. Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης. Ἐπειδὴ ἡ πόρτα τοῦ Πάπα - Τύχωνα ἦταν κλειστή, καὶ ἀπὸ τὸν Ναὸ ἀκούγονταν γλυκιὲς ψαλμωδίες, δὲν θέλησε νὰ ἐνόχληση μὲ τὸ χτύπημα τῆς πόρτας, ἀλλὰ περίμενε νὰ τελειώσουν, γιατί νόμιζε ὅτι βρίσκονται στὸ «Κοινωνικό». Σὲ λίγο βγαίνει ὁ Πάπα - Τύχων καὶ ἀνοίγει τὴν πόρτα. Ὅταν μπῆκε ὁ π. Θεόκλητος, δὲν βρῆκε κανέναν ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Πάπα - Τύχωνα. Τότε κατάλαβε ὅτι οἱ ψαλμωδίες ἐκεῖνες ἦταν Ἀγγελικές.

Στὰ γεράματά του πιά, ἐπειδὴ ἔτρεμαν τὰ πόδια του, ἔρχονταν συνήθως καὶ λειτουργοῦσαν ὁ Πάπα Μάξιμος καὶ ὁ Πάπα - Ἀγαθάγγελος, οἱ Ἰβηρίτες, ποὺ ἦταν πιὸ κοντά, καὶ τοῦ ἄφηναν καὶ Ἅγιον Ἄρτο, γιατί κοινωνοῦσε κάθε μέρα. Φυσικά, ἦταν προετοιμασμένος κάθε μέρα μὲ τὴν ἁγία του ζωή. Γιὰ τὸν Πάπα - Τύχωνα ὅλες σχεδὸν οἱ ἡμέρες τοῦ χρόνου ἦταν Διακαινήσιμες, καὶ ζοῦσε πάντα τὴν Πασχαλινὴ χαρά. Συνέχεια ἄκουγε κανεὶς ἀπὸ τὸ στόμα του τὸ Δόξα σοι ὁ Θεός, Δόξα σοι ὁ Θεός. Αὐτὸ συνιστοῦσε καὶ σὲ ὅλους: νὰ λέμε τὸ Δόξα σοι ὁ Θεός, ὄχι μόνο ὅταν περνᾶμε καλά, ἀλλὰ καὶ ὅταν περνᾶμε δοκιμασίες, γιατί καὶ τὶς δοκιμασίες τὶς ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς γιὰ φάρμακα τῆς ψυχῆς.

Πολὺ πονοῦσε γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ ὑπέφεραν στὸ ἄθεο καθεστὼς τῆς Ρωσίας. Μοῦ ἔλεγε μὲ δακρυσμένα μάτια:

-Παιδί μου, ἡ Ρωσία ἔχει ἀκόμη κανόνα ἀπὸ τὸν Θεὸ· θὰ περάση ὅμως.

Γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ὁ Γέροντας δὲν νοιαζόταν καθόλου οὔτε καὶ φοβόταν, γιατί εἶχε πολὺ φόβο Θεοῦ (θεία συστολὴ) καὶ εὐλάβεια. Ἐπειδὴ ἀγωνιζόταν καὶ μὲ πολλὴ ταπείνωση, δὲν διέτρεχε οὔτε τὸν πνευματικὸ κίνδυνο τῆς πτώσεως. Ἑπομένως, πῶς νὰ φοβηθῆ καὶ τί νὰ φοβηθῆ; Τοὺς δαίμονες, ποὺ τρέμουν ἀπὸ τὸν ταπεινὸ ἄνθρωπο, ἢ τὸν θάνατο, ποὺ συνέχεια τὸν μελετοῦσε καὶ ἑτοιμαζόταν χαρούμενος γι'αὐτόν; Μάλιστα, εἶχε ἀνοίξει καὶ τὸν τάφο του μόνος του, γιὰ νὰ εἶναι ἕτοιμος, καὶ ἔμπηξε καὶ τὸν Σταυρό, ποὺ καὶ αὐτὸν τὸν εἶχε κάνει ὁ ἴδιος, καὶ ἔγραψε τὰ ἑξῆς, ἀφοῦ εἶχε προαισθανθῆ τὸν θάνατό του:

«Ἁμαρτωλὸς Τύχων, Ἱερομόναχος, 60 χρόνια στὸ Ἅγιον Ὅρος. Δόξα σοι ὁ Θεός».

Πάντα μὲ τὸ Δόξα σοι ὁ Θεὸς θὰ ἄρχιζε καὶ μὲ τὸ Δόξα σοι ὁ Θεὸς θὰ τελείωνε ὁ Γέροντας. Εἶχε συμφιλιωθῆ πιὰ μὲ τὸν Θεό, γι'αὐτὸ χρησιμοποιοῦσε περισσότερο τὸ Δόξα σοι ὁ Θεὸς παρὰ τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

Κινεῖτο, ὅπως εἴδαμε, στὸν θεῖο χῶρο, ἀφοῦ λάμβανε μέρος καὶ στὴν οὐράνια δοξολογία μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἐπειδὴ εἶχε ἀνάψει πιὰ ἡ φλόγα τοῦ θείου ἔρωτος μέσα στὴν καρδιά του, γι'αὐτὸ καὶ δὲν τὸν συγκινοῦσαν τὰ μάταια πράγματα, ὅπως ἀνέφερα. Τὸ κελλὶ του ἦταν καὶ αὐτὸ μικρό. Εἶχε ἕνα τραπεζάκι ποὺ ἀκουμποῦσε εἰκόνες, καθὼς καὶ τὸ ἀκοίμητο κανδήλι καὶ τὸ θυμιατήρι. Δίπλα εἶχε τὸ Ἀγγελικό του Σχῆμα καὶ τὸ τριμμένο του ράσο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ τοίχου εἶχε τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ σὲ μία ἄκρη εἶχε τρεῖς σανίδες γιὰ κρεβάτι μὲ μιὰ κουρελιασμένη κουβέρτα ἁπλωμένη γιὰ στρῶμα. 

Γιὰ σκέπασμα εἶχε ἕνα παλιὸ πάπλωμαμὲ τὰ βαμβάκια ἀπ'ἔξω, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔπαιρναν καὶ τὰ ποντίκια βαμβάκι, γιὰ νὰ κάνουν τὶς φωλιές τους. Ἐπάνω στὸ δῆθεν μαξιλάρι του εἶχε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἕνα βιβλίο μὲ ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου. Τὸ δὲ πάτωμα τοῦ κελλιοῦ του ἦταν μὲν ἀπὸ σανίδες, ἀλλὰ φαινόταν σὰν σουβαντισμένο,ἐπειδὴ δὲν σκούπιζε ποτέ, καὶ οἱ λάσπες, ποὺ ἔμπαιναν ἀπὸ ἔξω, μὲ τὰ γένια καὶ τὰ μαλλιά, ποὺ ἔπεφταν κάτω χρόνια ὁλόκληρα, εἶχαν σχηματίσει κανονικὸ σουβά. Ὁ Πάπα - Τύχων δὲν ἔδινε καμιὰ σημασία στὸ καθάρισμα τοῦ κελλιοῦ του ἀλλὰ στὸ καθάρισμα τῆς ψυχῆς του, γι'αὐτὸ καὶ κατόρθωσε νὰ γίνη δοχεῖο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Συνέχεια ἔπλενε τὴν ψυχή του μὲ τὰ πολλά του δάκρυα καὶ χρησιμοποιοῦσε χονδρὰ προσόψια, ἐπειδὴ τὰ συνηθισμένα μανδήλια δὲν τὸν ἐξυπηρετοῦσαν.

Εἶχε φθάσει σὲ μεγάλη κατάσταση πνευματικὴ ὁ Γέροντας! Ἡ ψυχὴ του εἶχε γίνει πολὺ εὐαίσθητη, ἀλλὰ γιὰ νὰ βρίσκεται ὁ νοῦς του συνέχεια στὸν Θεό, εἶχε φθάσει καὶ σὲ ἀναισθησία σωματική. Ἀφοῦ δὲν αἰσθανόταν πιὰ καμιὰ ἐνόχληση ἀπὸ τὶς μύγες, τὰ κουνούπια καὶ τοὺς ψύλλους, ποὺ εἶχε χιλιάδες. Τὸ κορμὶ του ἦταν κατατρυπημένο καὶ τὰ ροῦχα του γεμάτα ἀπὸ κόκκινα στίγματα. Μοῦ λέει ὁ λογισμός μου ὅτι καὶ μὲ τὶς σύριγγες νὰ τοῦ τραβοῦσαν τὸ αἷμα του τὰ ζουζούνια, πάλι δὲν θὰ τὸ αἰσθανόταν. Μέσα στὸ κελλὶ του κυκλοφοροῦσαν ὅλα ἐλεύθερα, ἀπὸ ζουζούνια μέχρι ποντίκια. Κάποτε τοῦ εἶπε ἕνας Μοναχός, ἐπειδὴ ἔβλεπε τὰ ποντίκια νὰ χοροπηδοῦν:

- Γέροντα, θέλεις νὰ σοῦ φέρω μία γάτα;

Ἐκεῖνος ἀπάντησε:

- Ὄχι, παιδί μου. Ἐγὼ ἔχω μία γάτα, μιάμιση φορὰ μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν γάτα. Ἔρχεται ἐδῶ, τὴν ταΐζω, τὴν χαϊδεύω, καὶ μετὰ πηγαίνει στὴν καλύβα της κάτω στὸ λάκκο καὶ ἡσυχάζει. Ἦταν μία ἀλεποῦ, ἡ ὁποία ἐπισκεπτόταν τὸν Γέροντα τακτικά, σὰν καλὸς γείτονας.

Εἶχε ἐπίσης καὶ ἕνα θηλυκὸ ἀγριόχοιρο, ποὺ γεννοῦσε κάθε χρόνο κοντὰ στὸ φράχτη τοῦ κήπου του, γιὰ νὰ τὴν προστατεύει ὁ Γέροντας.

Ὅταν ἔβλεπε κυνηγοὺς νὰ περνοῦν ἀπὸ τὴν περιοχή του, τοὺς ἔλεγε ὁ Πάπα - Τύχων:

- Παιδιά μου, ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν μεγάλα γουρούνια. Φύγετε.

Οἱ κυνηγοὶ νόμιζαν ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἀγριόχοιροι στὴν περιοχή του καὶ ἔφευγαν.

Ὁ ἅγιος Γέροντας σὰν καλὸς πατέρας τοὺς μὲν ἀνθρώπους ἔτρεφε πνευματικά, τὰ δὲ μεγάλα ἄγρια ζῶα τὰ τάϊζε ἀπὸ τὴν λίγη τροφὴ ποὺ εἶχε καὶ τὰ χόρταινε περισσότερο ἀπὸ τὴν πολλή του ἀγάπη, καὶ τὰ μικρὰ ζουζούνια τ'ἄφηνε νὰ θηλάζουν ἀπὸ τὸ λίγο του αἷμα.

Εἶχε γερὴ κράση ὁ Γέροντας, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πολλὴ ἄσκηση εἶχε ἐξαντληθῆ. Ὅταν τὸν ρωτοῦσε κανεὶς «τί κάνεις, Γέροντα, εἶσαι καλά», ἀπαντοῦσε:

- Δόξα σοι ὁ Θεός, καλὰ εἶμαι, παιδί μου. Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄρρωστος, ἀλλὰ ἀδυναμία ἔχω.

Πολὺ στενοχωριόταν, ὅταν ἔβλεπε καλοθρεμμένο νέο, καὶ περισσότερο, ὅταν ἔβλεπε καλοθρεμμένο Καλόγηρο, ἐπειδὴ δὲν ταιριάζουν τὰ πάχια μὲ τὸ Ἀγγελικὸ Σχῆμα.

Μιὰ μέρα τὸν ἐπισκέφτηκε ἕνας λαϊκὸς πολὺ χονδρὸς καὶ τοῦ λέει:

- Γέροντα, ἔχω πόλεμο σαρκικὸ μὲ βρώμικους λογισμούς, ποὺ δὲν μ'ἀφήνουν καθόλου νὰ ἡσυχάσω.

Ὁ Πάπα - Τύχων τοῦ εἶπε:

- Ἐάν, παιδί μου, ἐσὺ θὰ κάνης ὑπακοή, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ ἐγὼ θὰ σὲ κάνω Ἄγγελο. Νὰ λές, παιδί μου, συνέχεια τὴν εὐχή, τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, καὶ νὰ περνᾶς ὅλες τὶς ἡμέρες μὲ ψωμὶ καὶ νερό, καὶ τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ νὰ τρῶς φαγητὸ μὲ λίγο λάδι. Νὰ κάνης καὶ ἀπὸ ἑκατὸν πενήντα μετάνοιες τὴν νύκτα καὶ νὰ διαβάζης μετὰ τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας καὶ ἕνα κεφάλαιο ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Συναξάρι τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας. 

Μετὰ ἀπὸ ἕξι μῆνες, ποὺ τὸν ξαναεπισκέφτηκε, ὁ Γέροντας δὲν μπόρεσε νὰ τὸν γνωρίση, γιατί εἶχαν φύγει ὅλα τὰ περίσσια πάχια, καὶ μὲ εὐκολία πιὰ χωροῦσε ἀπὸ τὴν στενὴ πόρτα τοῦ Ναοῦ του. Ὁ Γέροντας τὸν ρώτησε:

- Πῶς περνᾶς τώρα, παιδί μου;

Κι ἐκεῖνος ἀπήντησε:

- Τώρα νιώθω πραγματικὰ σὰν Ἄγγελος, γιατί δὲν ἔχω οὔτε σαρκικὲς ἐνοχλήσεις οὔτε καὶ βρώμικους λογισμοὺς καὶ αἰσθάνομαι πολὺ ἐλαφρός, ποὺ ἔφυγαν τὰ πάχη.

Μὲ τέτοιες πρακτικὲς συμβουλὲς νουθετοῦσε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοῦ ζητοῦσαν βοήθεια.

Ἐκτός, φυσικά, ἀπὸ τὴν μεγάλη πεῖρα ποὺ εἶχε ἀποκτήσει, εἶχε λάβει καὶ θεῖο φωτισμὸ ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἀσκητικούς του ἀγῶνες. Μετὰ ἀπὸ τὶς νουθεσίες του ἐπακολουθοῦσαν οἱ προσευχές του, ποὺ τὶς αἰσθάνονταν οἱ ἐπισκέπτες ἔντονα, ὅταν ἔφευγαν. Τὸ πετραχῆλι σχεδὸν ποτὲ δὲν τὸ ἔβγαζε, γιατί πολλὲς φορὲς τὸ σήκωνε ἀπὸ τὸν ἕναν ἄνθρωπο καὶ τὸ ἅπλωνε στὸν ἄλλον καὶ ἔπαιρνε τὶς ἁμαρτίες ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του καὶ τοὺς ξαλάφρωνε μὲ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Ἐξομολογήσεως. Τὶς ἐξομολογήσεις, ποὺ τοῦ ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι, τὶς ξεχνοῦσε ἀμέσως καὶ ἔτσι ἔβλεπε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους πάντοτε καλοὺς καὶ ὅλο καλοὺς λογισμοὺς εἶχε γιὰ ὅλους, γιατί εἶχε ἐξαγνισθῆ πιὰ ἡ καρδιά του καὶ ὁ νοῦς του.

Κάποτε τὸν εἶχε ρωτήσει ἕνας Ἡγούμενος:

-Γέροντα, ποιὸς ἀδελφὸς εἶναι πιὸ καθαρὸς μέσα στὸ Κοινόβιο;

Ὁ Πάπα - Τύχων ἀπήντησε:

- Ἅγιε Καθηγούμενε, ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ εἶναι καθαροί.

Ποτὲ δὲν πλήγωνε ἄνθρωπο, ἀλλὰ τοῦ θεράπευε τὰ τραύματα μὲ τὸ βάλσαμο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἔλεγε στὴν πονεμένη ψυχή:

- Παιδί μου, ἐσένα ὁ Χριστὸς σὲ ἀγαπάει, σὲ συγχώρεσε. Ὁ Χριστὸς ἀγαπάει περισσότερό τοὺς ἁμαρτωλοὺς ποὺ μετανοοῦν καὶ ζοῦν μὲ ταπείνωση.

Πάντα τόνιζε τὴν ταπείνωση καὶ ἔλεγε χαρακτηριστικά:

- Ἕνας ταπεινὸς ἄνθρωπος ἔχει περισσότερη Χάρη ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους. Κάθε πρωΐ ὁ Θεὸς εὐλογεῖ τὸν κόσμο μὲ τὸ ἕνα χέρι, ἀλλ'ὅταν ἰδῆ κανέναν ταπεινὸ ἄνθρωπο, τὸν εὐλογεῖ μὲ τὰ δύο Του χέρια. Πὰ-πὰ-πά, παιδί μου! ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μεγαλύτερη ταπείνωση, εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ ὅλους.

Ἐπίσης, ἔλεγε γι'αὐτοὺς ποὺ παρθενεύουν πὼς πρέπει νὰ ἔχουν καὶ ταπείνωση, γιατί ἀλλιῶς δὲν σώζονται μόνο μὲ τὴν παρθενία, διότι ἡ κόλαση εἶναι γεμάτη καὶ ἀπὸ ὑπερήφανους παρθένους.

- Ὅταν καυχᾶται κανεὶς ὅτι εἶναι παρθένος - ἔλεγε -θὰ τοῦ πῆ ὁ Χριστός: «Ἐπειδὴ δὲν ἔχεις καὶ ταπείνωση, πήγαινε στὴν κόλαση». Ἐνῶ σ'ἐκεῖνον ποὺ ἦταν ἁμαρτωλὸς καὶ μετανόησε καὶ ζῆ ταπεινὰ μὲ συντριβὴ καρδίας καὶ ὁμολογεῖ ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός, θὰ τοῦ πῆ ὁ Χριστός: «Ἔλα, παιδί μου, ἐδῶ στὸν γλυκὸ Παράδεισο».

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν μετάνοια τόνιζε πολὺ τὴν μελέτη τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου νὰ γυρίζη συνέχεια γύρω ἀπὸ τὸν Θεό. 

Ἐπίσης, τόνιζε τὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων: Εὐεργετινό,Φιλοκαλία, Ἅγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Ἅγιο Μάξιμο, Συμεὼν Νέο Θεολόγο, Ἀββᾶ Μακάριο καὶ Ἀββᾶ Ἰσαάκ. «Ἡ μελέτη, ἔλεγε ὁ Γέροντας, θερμαίνει καὶ τὴν ψυχή, καθαρίζει καὶ τὸν νοῦ καὶ ἔτσι ἀσκεῖται μὲ προθυμία ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀποκτάει ἀρετές, ἐνῶ, ὅταν δὲν ἀσκῆται,ἀποκτάει πάθη».

Μιὰ μέρα ρώτησε τὸ Γέροντα Παΐσιο:

- Ἐσύ, παιδί μου, τί βιβλία διαβάζεις;

Τοῦ ἀπάντησε:

-Ἀββᾶ Ἰσαάκ.

- Πὰ-πὰ-πά, παιδί μου! αὐτὸς ὁ Ἅγιος εἶναι μεγάλος! Οὔτε ἕναν ψύλλο δὲν σκότωνε ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ.

Ἤθελε μὲ αὐτὸ ποὺ εἶπε νὰ τονίση τὴν μεγάλη πνευματικὴ εὐαισθησία τοῦ Ἁγίου.

Ὁ Πάπα - Τύχων προσπαθοῦσε νὰ μιμηθῆ τὸν Ἅγιο Ἰσαάκ, ὄχι μόνο στὸ ἡσυχαστικό του πνεῦμα ἀλλὰ καὶ στὴν εὐαισθησία τῆς πνευματικῆς του ἀρχοντιᾶς, καὶ δὲν ἐπιβάρυνε κανέναν ἄνθρωπο.

Ἔλεγε στοὺς Μοναχοὺς ὅτι πρέπει νὰ ζοῦν ἀσκητικά, γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὶς μέριμνες, καὶ ὄχι νὰ δουλεύουν σὰν ἐργάτες καὶ νὰ τρῶνε σὰν κοσμικοί. Γιατί τὸ ἔργο τοῦ Μονάχου εἶναι οἱ μετάνοιες, οἱ νηστεῖες, οἱ προσευχές, ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους, καὶ λίγη δουλειὰ γιὰ τὰ ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρύνη τοὺς ἄλλους, διότι μὲ τὴν πολλὴ δουλειὰ καὶ μέριμνα ξεχνάει κανεὶς τὸν Θεό. Ἔλεγε χαρακτηριστικά:

- Ὁ Φαραὼ ἔδινε πολλὴ δουλειὰ καὶ πολὺ φαγητὸ στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ νὰ ξεχάσουν τὸν Θεό.

Πρὶν ἀρχίση τὶς συμβουλὲς τοῦ ὁ Γέροντας, εἶχε τυπικὸ νὰ κάνη πρῶτα προσευχή, νὰ ἐπικαλεσθῆ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ τὸν φώτιση, καὶ αὐτὸ συνιστοῦσε καὶ στοὺς ἄλλους. Ἔλεγε: «Ὁ Θεὸς ἄφησε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ μᾶς φωτίζη. Αὐτὸ εἶναι νοικοκύρης. Γι'αὐτὸ καὶ ἢ Ἐκκλησία μας ἀρχίζει μὲ τὸ Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Ἐνῶ ἔλεγε αὐτὰ γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλοιωνόταν τὸ πρόσωπό του, καὶ πολλοὶ εὐλαβεῖς ἄνθρωποι τὴν ἔβλεπαν αὐτὴ τὴν ἀλλοίωση. Εἶπε γέρων:

- Κάποτε πῆγε ἕνας μοναχὸς σ` ἕνα κελὶ ποὺ ἦταν καθαρό, περιποιημένο, ἀρχοντικὸ ἐπίσημο. Εἶπε: «Ὅπως εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ Γέροντα ἔτσι εἶναι καὶ τὸ κελί του». Πῆγε σ` ἕνα ἄλλο ποὺ ἦταν ἀκατάστατο, ἀραχνιασμένο κι ἄνω – κάτω. Εἶπε: «Ὁ Γέροντας εἶναι καλός, ἀσχολεῖται συνέχεια μὲ τὰ πνευματικά, καὶ δὲν ἔχει καθόλου καιρὸ γιὰ τὰ ὑλικά».Ἦταν ἀγαθὸς ὁ μοναχὸς αὐτὸς καὶ τὰ ἔβλεπε ὅλα ὄμορφα. Ὅ,τι εἶσαι αὐτὸ βλέπεις, ὅ,τι ζητᾶς αὐτὸ βρίσκεις.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

«Δόξα εἰς τὸν Γολγοθᾶ τοῦ Χριστοῦ». Ὦ Θεῖε Γολγοθᾶ, ἁγιασμένε μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Σὲ παρακαλοῦμε, πές μας πόσες χιλιάδες ἁμαρτωλῶν μὲ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, τὴν μετάνοια καὶ τὰ δάκρυα καθάρισες καὶ γέμισες τὸν νυμφώνα τοῦ Παραδείσου; Ὦ! μὲ τὴν ἀγάπη σου τὴν ἄρρητη, Χριστὲ Βασιλιά, μὲ τὴν Χάρη Σου ὅλα τὰ οὐράνια παλάτια γέμισες ἀπὸ μετανοοῦντας ἁμαρτωλούς. Σὺ καὶ ἐδῶ κάτω ὅλους ἐλεεῖς καὶ σώζεις. Καὶ ποιὸς μπορεῖ ἀντάξια νὰ Σὲ εὐχαριστήση, ἔστω κι ἂν εἶχε Ἀγγελικὸ νοῦν; Ἁμαρτωλοί, ἐλᾶτε γρήγορα. Ὁ Ἅγιος Γολγοθᾶς εἶναι ἀνοικτὸς καὶ ὁ Χριστὸς εὔσπλαχνος. Προσπέσετε πρὸς Αὐτὸν καὶ φιλήσετε τὰ ἅγιά Του πόδια. Μόνον Αὐτὸς σὰν εὔσπλαχνος μπορεῖ νὰ γιατρέψη τὶς πληγές σας! Ὤ, θὰ εἴμαστε εὐτυχεῖς, ὅταν ὁ πολυεύσπλαχνος Χριστὸς μᾶς ἀξίωση μὲ μεγάλη ταπείνωση καὶ φόβο Θεοῦ καὶ καυτὰ δάκρυα νὰ πλύνωμε τὰ πανάχραντά Του πόδια καὶ μὲ ἀγάπη νὰ τὰ φιλήσουμε! Τότε ὁ Χριστὸς εὔσπλαχνος θὰ εὐδοκήση νὰ πλύνη τὶς ἁμαρτίες μας καὶ θὰ μᾶς ἄνοιξη τὶς πόρτες τοῦ Παραδείσου, ὅπου μὲ μεγάλη χαρά, μαζὶ μὲ τοὺς Ἀρχαγγέλους καὶ Ἀγγέλους,τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφεὶμ καὶ μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, αἰώνια θὰ δοξάζωμεν τὸν Σωτήρα τοῦ κόσμου, τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν Ὁμοούσιο καὶ ἀδιαίρετο Τριάδα.

Ἱερομόναχος Τύχων - Ἅγιον Ὅρος

Κυριακή Η'Ματθαίου: Λόγος εις τους εκ πέντε άρτων τραφέντας πεντακισχιλίους (Όσιος Βασίλειος επίσκ. Σελευκείας)

$
0
0
Κυριακή Η'Ματθαίου- Λόγος εις τους εκ πέντε άρτων τραφέντας πεντακισχιλίους (Όσιος Βασίλειος επίσκ. Σελευκείας)

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον Κεφ. Ι δ. 14 – 22


Τω καιρώ εκείνω, εξελθών ο Ιησούς είδε πολύν όχλον, και εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς, και εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών. Οψίας δέ γενομένης προσήλθον αυτώ οι μαθηταί αυτού λέγοντες» έρημός εστιν ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν, απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα. Ο δέ Ιησούς είπεν αυτοίς» ου χρείαν έχουσιν απελθείν, δότε αυτοίς υμείς φαγείν. Οι δέ λέγουσιν Αυτώ» ουκ έχομεν ώδε ει μή πέντε άρτους και δύο ιχθύας. Ο δέ είπε» φέρετέ μοι αυτούς ώδε. Και κελεύσας τους όχλους ανακλιθήναι επι τους χόρτους, λαβών τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας, αναβλέψας εις τον ουρανόν, ευλόγησε και κλάσας έδωκε τοις μαθηταίς τους άρτους, οι δέ μαθηταί τοις όχλοις. Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οι δέ εσθίοντες ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι, χωρίς γυναικών και παιδίων. Και ευθέως ηνάγκασεν ο Ιησούς τους μαθητάς Αυτού εμβήναι εις το πλοίον και προάγειν αυτόν εις το πέραν, έως ού απολύση τους όχλους.

Απόδοση:

Όταν βγήκε στη στεριά, είδε πολύν κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, και γιάτρεψε τους αρρώστους των. Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός, και η ώρα περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια», του απαντούν. «Φέρτε μού τα εδώ», τους λέει. Κι αφού πρόσταξε τον κόσμο να καθίσει για φαγητό πάνω στο χορτάρι, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές, και οι μαθητές στο πλήθος. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί που έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Αμέσως ύστερα ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές του να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη. (Επιμέλεια κειμένου: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη)

Ομιλία του Οσίου πατρός ημών Βασιλείου Επισκόπου Σελευκείας, με θέμα τους εκ των πέντε άρτων τραφέντας πεντακισχιλίους.

Επαινώ μεν τον πόθο της φιλομαθείας, αποδέχομαι δε τον βαθμόν της φιλοθεΐας. Και γνωρίζω ποιος σας εμφύτευσε τον εξαίρετον αυτόν ζήλο. Γνωρίζω τον εκπαιδευτή της αρετής σας, τον πατέρα και συγχρόνως ποιμένα και ιατρόν και κυβερνήτην. Αυτόν που διαπρέπει στην ευαγγελική ζωή, και πνέει χάριν αποστολικήν. Αυτόν ο οποίος σας χειραγωγεί προς τους ουρανίους λειμώνες με πνευματικά σαλπίσματα, ως θησαυρός πνευματικών εννοιών που είναι. Την έμψυχον εικόνα της φιλανθρωπίας, αυτόν που υπερέβη την πραότητα του νόμου και είναι ανίκητος από τον θυμόν, λάμπει δε από σοφία, και στεφανώνεται με αρετές.

Αλλά πολύς ο πλούτος της αποστροφής σας κατά του θανάτου, και το πλάτος της φιλομαθείας σας, όπως είπα. Κι εγώ πώς να σας παραθέσω το πτωχό μου γεύμα; Πώς να χορτάσω με τις μικρές δυνατότητες του λόγου μου την άπληστο κοιλία της ακοής σας; Πώς θα επαρκέσει γλώσσα πτωχή να ευφράνει τόσον λαό; Ή, για να χρησιμοποιήσω επίκαιρα τα λόγια των Αποστόλων: «Πόθεν ημίν εν ερημία άρτοι τοσούτοι;», ώστε πάλιν ο πλούσιος Δεσπότης, απαλλάσσοντας από την πτωχεία, να χαρίσει την αφθονία;
«Ηκολούθει», λέγει, «όχλος πολύς τω Σωτήρι». Ακολουθούν τον ποιμένα τα πρόβατα, οι ασθενείς τον διώκτη των ασθενειών τους, οι δούλοι τον ελευθερωτήν των ψυχών. Ευρήκαν μίαν οδόν απλανή, και όλοι σ’ αυτή συνέρρεαν. Όποιος ήθελε τον ακολουθούσε, ο άρρωστος απηλλάσσετο από το νόσημά του. Είχε αναβλύσει πηγή φιλανθρωπίας και όλοι απελάμβαναν.

Απορροφημένοι, λοιπόν, παρέτειναν την οδοιπορία μέχρι την έρημο. Τον παλαιό καιρό, όταν ο Θεός νομοθετούσε δια του Μωϋσέως στην έρημο, είχε περιβάλει το όρος Σινά με φωτιά, και οι φλόγες εξηκοντίζοντο στον ουρανό. Φόβος και ζόφος μαζί με σάλπιγγες και αλαλαγμούς κατέπλητταν εκείνους που παρακολουθούσαν. Αλλά τώρα ο Δεσπότης, αφήνοντας τον φόβο, περιεβλήθη μορφήν δούλου, δεικνύοντας τη φιλανθρωπία του με την πρόσληψη ανθρωπίνης φύσεως. 

Και παλαιά μεν η γη είχε ακούσει: «Εξαγαγέτω η γη βοτάνην χόρτου», ενώ τώρα την τράπεζα που εστρώθη στο έδαφος, την γεμίζει με αγαθά ο ίδιος ο Δεσπότης.

Παίρνοντας λοιπόν ο Κύριος τους ιχθύς, αφού εστράφη προς τον ουρανόν τους ευλόγησε. Άραγε ζητεί ωσάν να έχει ανάγκη; Άραγε υψώνοντας το βλέμμα καλεί σε βοήθεια τον ουρανό; Άραγε από αλλού αντλεί τη δύναμη της ευεργεσίας, και δίδει λαβή στον Άρειο, και οπλίζει τη γλώσσα του Ευνομίου για να εκτοξεύσουν τις βλασφημίες τους κατά του Υιού; Όχι βέβαια, αλλά προλαμβάνει τα εγκλήματα των Ιουδαίων. Επειδή ο Ιουδαίος πάντοτε ερευνά για αιτίες, και από αυτά που απολαμβάνει αλιεύει κατηγορίες. Επειδή λοιπόν κάποτε ο Θεός χορήγησε στην έρημο το μάννα στους Ισραηλίτες, και σε εκείνους που εβάδιζαν στη γη είχε απλώσει ουράνια τράπεζα, και εδίδαξε την πέτρα να μιμηθεί τα νέφη εξάγοντας ύδωρ απ’ αυτήν, ήκουσε δε, αντί για ευχαριστίες, λόγια αχάριστα: «Επεί επάταξε πέτραν και έρρευσαν ύδατα, μη και άρτον δύναται δούναι;» —έπειδη εκτύπησε τον βράχο και εξεχύθησαν ύδατα, μήπως ημπορεί να μας δώσει και άρτο; 

Γι’ αυτό λοιπόν ο Χριστός στα εγγόνια τους, για να μην πάρουν το μέγεθος του θαύματος σαν πρόφαση για συκοφαντία, ότι προσπαθεί δήθεν να δείξει ότι είναι μεγαλύτερος αυτός από τον Πατέρα, και επινοήσουν πάλι τη συνηθισμένη συκοφαντία της αντιθεΐας, αναθέτει το κατόρθωμα στον Πατέρα, υψώνοντας το βλέμμα στον ουρανό, αρπάζοντας την κατηγορία από τις ιουδαϊκές γλώσσες. Διότι έτσι μεταχειρίζεται πάντοτε ο Χριστός τις ιουδαϊκές πονηρίες. Έτσι τότε που εθεράπευσε τον λεπρό και εκήρυξε με εξουσία τη φυγή του πάθους, παρέπεμψε στο νόμο αυτόν που ηλευθερώθη από τη νόσο, λέγοντας: «προσένεγκε το δώρον σου τω ιερεί εις μαρτύριον» —ας γίνει δηλαδή μάρτυρας της θεραπείας ο νόμος και ας φραγεί η γλώσσα της παρανομίας. Γι’ αυτό και τώρα υψώνει το βλέμμα στον ουρανό, αποστομώνοντας τον κατήγορο της αντιθεΐας. Αλλά εκτός αυτού και εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους που κάθονται για φαγητό, να γνωρίζουν καλά τον αίτιο της απολαύσεως. Επειδή είναι ομολογία το να βλέπει κανείς στον ουρανό.

«Λαβών τοίνυν τους άρτους, έδωκε τοις μαθηταίς δούναι τοις όχλοις. Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν». Ω, τι πράγματα συνέβαιναν τότε! Οι άρτοι εγεννούσαν άρτους, και εγέμιζαν τα χορταρένια τραπέζια αυτοσχέδιες τροφές. Άρτοι ελεύθεροι από γεωργικούς ιδρώτες, που δεν εβλάστησαν από στάχια, αλλά άνθησαν από χέρια Δεσποτικά, μολονότι πολλά προϋποθέτει η ανθρώπινη τροφή: το όργωμα της γης, τη σπορά από τους γεωργούς, τη μεταβολή των αέρων σε νέφη, τη γέννηση βροχής, την κατάλληλη υγρασία γης και ατμοσφαίρας, τις αλλαγές θερμοκρασίας, τις εναλλαγές της σελήνης, τις νύκτες με τα αστέρια που τρεμοσβήνουν, τη βλάστηση των σταχιών, την έγκαιρη ωρίμανση των καρπών, την ταλαιπωρία του αλωνίσματος, τη συνεργασία του μύλου, την αφαίρεση του περιττού, το έντεχνο πλάσιμο και την απαραίτητη συμμετοχή της φωτιάς. 


Αυτά τα πραγματοποίησε τώρα όλα μαζί ο Κύριος μόνο με το άγγιγμα του χεριού του, αφού παρευρίσκετο εμπρός τους αυτός που διεγείρει την κοιλία της γης προς καρποφορίαν. Παρευρίσκετο αυτός που περιβάλλει τον ουρανό με νεφέλες. Παρευρίσκετο αυτός που έχει δωρίσει στους θνητούς τη σοφία της τέχνης. Παρευρίσκετο «ο φέρων άπαντα τω ρήματι του στόματος αυτού». 

Παρευρίσκετο εκεί επιβεβαιώνοντας την παρουσία του με τη σάρκα που εφορούσε. Έδειξε με ένα θαύμα ποιος είναι αυτός που κρατά τα ηνία της κτίσεως. Έλυσε το παλαιό έγκλημα των Ιουδαίων και το αχόρταστο πάθος τους. Δεν θα ημπορούσαν πλέον να λέγουν «μη και άρτον δύναται δούναι;».

Ιδού ότι και με άρτους εγέμισαν την έρημο. Ας διδάξει, Ιουδαίε, η συγγένεια των θαυμάτων ποιος είχε χορηγήσει και εκείνα.

«Και έφαγον», λέγει, «και εχορτάσθησαν, και ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις». Ισάριθμα με τους Αποστόλους τα κοφίνια, ώστε ο καθένας τους βαστάζοντας από ένα να έχει τον κόπο μάρτυρα του θαύματος. Και ο ώμος με την αίσθηση της τριβής να εκπαιδεύσει προς συνειδητοποίηση του γεγονότος, ο δε κόπος να εξασφαλίζει τη μνήμη, για να μη θεωρήσουν φαντασία αυτό που είδαν, και βυθιστούν σε λογισμούς από το μέγεθος του θαύματος. Και επειδή ο νους δεν επαρκεί για να αντικρύσει με τους δικούς του οφθαλμούς το παράδοξον θαύμα, να μη γεννήσει σιγά – σιγά την υποψία πως ήταν όνειρο το γεγονός. Παρατείνει τη μνήμη του γεγονότος με το πλήθος των περισσευμάτων, ώστε καθημερινώς η βρώση, διδάσκοντας τη γνώση, να διεγείρει τη μνήμη.


Δέξου, παρακαλώ, τον άλλον Ευαγγελιστή, συνήγορο των λεγομένων να λέγει:«ην γαρ η καρδία αυτών πεπωρωμένη, και ου συνήκαν (δεν συνειδητοποίησαν δηλαδή) επί τοίς άρτοις». Φανερώνει το πάθος, για να κηρύξει το θαύμα. Διότι είναι μεγάλο το να φθάσουν πέντε μόνον άρτοι για τόσες χιλιάδες. Όμως το να μείνουν και τόσα πολλά περισσεύματα, όχι μόνον στους μαθητάς εγεννούσε τη μνήμη του θαύματος, αλλά φανέρωνε και τη δύναμη εκείνου που το πραγματοποίησε. Επειδή, αν τους έδιδε όσο είχαν ανάγκη, θα ενοθεύετο η χάρις της φιλοτιμίας του, και κάνοντας αυτό, δεν θα είχε γίνει σαφές πως είναι ο Κύριος του παντός, αφού υπηρέτησε μόνο την ανάγκη. Ενώ τώρα που η δωρεά έγινε ευρύτερη από την ανάγκη, μαρτυρεί την εξουσία Εκείνου που τη χορήγησε.

Ας μάθωμε και από αλλού σαφώς αυτό που λέγω:Κάποτε εδίδετο στους Ισραηλίτες το μάννα δια μέσου του Μωϋσέως. Αλλά επειδή αυτός που διακονούσε το θαύμα ήταν δούλος, μαζί μ’ αυτόν ήταν και το δώρο υποδουλωμένο στην ανάγκη, αφού το περιττόν εξηφανίζετο. Και όποιο χέρι αρρώσταινε από απληστία, την ώρα της συλλογής, υπεχρέωνε και το δώρο να αρρωστήσει μαζί του. Ο ουρανός έστελνε κάτω στους Ιουδαίους την τροφή με μέτρο, και ο χρόνος υπερνικούσε το δώρο, και είχε προθεσμία η χάρις. Επειδή καθώς τελείωνε η πορεία στην έρημο, υπέδειξε πλέον και η γη τον φυσικόν άρτον. Τότε έπαυσε το μάννα, και το ταμείο του ουρανού για τους ανθρώπους έκλεισε.

Μετάφερε το νου σου σε άλλον υπηρέτη, ο οποίος διετάχθη να θαυματουργήσει με προθεσμία. Ο μέγας Ηλίας, που στείρωσε τον ουρανό με όρκο, συνεκράτησε τον αέρα με τα χείλη, και με τη φωνή κατεδίκασε σε αργία την κτίση. Αυτός έπεισε της φιλοξένου χήρας το έλαιο να μετατραπεί σε πηγή, και το ολίγον αλεύρι δεν ολιγόστευε μαζί με τον χρόνο, αλλά όσο κατανάλωνε η φύσις, τόσο αντικαθιστούσε η χάρις. Όταν ήλθε η βροχή, έκανε πτερά και το δώρο του Ηλία. Υπηρετούσε, διακονούσε δουλικώς και όχι από κάποια κυριαρχική φιλοτιμία. Γι’ αυτό τώρα ο Κύριος πολλαπλασιάζει δυσανάλογα με την ανάγκη, φανερώνοντας την εξουσία του, και δίδοντας σε όλους να καταλάβουν ποιος είναι «ο διδούς την τροφήν πάση σαρκί».


Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(13ος Αιών, Migne P.G. τομ. 85, στ. 360 - Από το βιβλίο «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», σελίς 203 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς) 
http://www.alopsis.gr



Αποδυναμώσαμε το νόημα της αργίας (π. Θωμάς Βαμβίνης)

$
0
0
Αποδυναμώσαμε το νόημα της αργίας 
(π. Θωμάς Βαμβίνης)

Τον τελευταίο καιρό έγιναν έντονες συζητήσεις με αφορμή την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, δηλαδή για το άρθρο 16 του νομοσχεδίου, και ήδη νόμου, με τίτλο: «Κανόνες ρύθμισης της αγοράς προϊόντων και της παροχής υπηρεσιών».

Οι πιο έντονες αντιδράσεις εκδηλώθηκαν από τούς συνδικαλιστικούς φορείς των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των εργαζομένων σ’ αυτές, πού βλέπουν αφ’ ενός μεν να συμπιέζεται το κέρδος τους με την αύξηση τού κόστους λειτουργίας τών επιχειρήσεών τους, αφ’ ετέρου δε νά εξαφανίζεται ο ελάχιστος χρόνος ανάπαυσης κατά εβδομάδα πού μέχρι τώρα είχαν.

Όμως, η κατάργηση τής αργίας τής Κυριακής δέν είναι ένα απλό θέμα, διότι δέν έχει μόνον οικονομικές παραμέτρους, αλλά καί πολιτιστικές καί θρησκευτικές. Υπερτονίστηκαν οι οικονομικές, δέν δόθηκε, όμως, όση προσοχή χρειαζόταν στήν πολιτιστική καί θρησκευτική παράμετρο.

Υπήρξαν, βέβαια, άρθρα από εκκλησιαστικά πρόσωπα καί θεσμικά όργανα, πού μίλησαν γιά τήν αργία τής Κυριακής, αλλά καί γιά πιθανούς κρυπτόμενους λόγους τής κατάργησής της, μέ σοβαρά επιχειρήματα, ιστορικές αναφορές καί πνευματικές αναλύσεις. Η πλειοψηφία τού Κοινοβουλίου όμως δέν έλαβε σχεδόν καθόλου υπόψη της τά κείμενα αυτά, ίσως γιατί οι θρησκευτικοί καί πολιτιστικοί λόγοι δέν αγγίζουν, όπως φαίνεται, τήν μεγάλη πλειοψηφία τού λαού καί ως εκ τούτου δέν θεωρείται ότι προσπορίζουν ψήφους.

Μπορεί νά ακουστή ως λόγος πικρός, όμως, πρέπει νά λεχθή.Τό νόημα τής αργίας τής Κυριακής έχει αποδυναμωθή από τά ίδια τά μέλη τής Εκκλησίας, πού διαβρώνονται από τό πνεύμα τής εκκοσμίκευσης.

Όλες οι μέρες ίσες

Ο αββάς Ιωάννηςκάποτε, μεταξύ άλλων, ρώτησε τόν αββά Βαρσανούφιο «ει δεί διαφοράν έχειν ημερών». Καί ο Αββάς απάντησε: «Καί περί τών ημερών, έχε αυτάς ίσας, αγίας, καλάς? πάντα ούν συνετώς πράττε καί αποβαίνει σοι εις ζωήν εν Χριστώ τώ Κυρίω ημών».

Η ημέρα αγιάζεται από τόν τρόπο τής ζωής μας. Όμως, οι σύγχρονοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί «πράττουν συνετώς», όταν μεταβάλλουν τό Σάββατο, τήν ημέρα τών κεκοιμημένων, σέ ημέρα γάμων, ώστε νά γλεντούν «ελεύθερα» μέχρι τήν πρωΐα τής Κυριακής, στήν οποία κατόπιν «αναπαύονται» λόγω αργίας, παραθεωρώντας τό πνευματικό νόημα τής αργίας αυτής; «Πράττουν συνετώς», επίσης, όταν παραθεωρούν, ως «ατομική ευσέβεια» ή μοναχική υπερβολή καί ιδιορρυθμία, τό ησυχαστικό περιεχόμενο τής αργίας από «πάν γήινον έργον»; Για πολλούς Χριστιανούς όλες οι ημέρες έχουν γίνει ίδιες, όχι όμως άγιες καί καλές.

Ο Χριστός συμπληρώνοντας τόν Νόμο, «Μνήσθητι τήν ημέρα τών σαββάτων αγιάζειν αυτήν», έδειξε ότι τό νόημα τής αργίας τού Σαββάτου (και γιά εμάς τής Κυριακής) είναι η έξοδος από τήν ιδιοτέλεια μέ έργα αγάπης, μέ «προσκαρτέρηση» στόν Ναό «καί ταίς εν αυτώ συνάξεσι», μέ πνευματική μελέτη και προσευχή. Γενικά, ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς δίνει ως περιεχόμενο τής Κυριακής τήν ετοιμασία τού εαυτού μας «προς υποδοχήν τών μελλόντων αγαθών», μέ «την των κακών απραξίαν» καί τήν πράξη τών προσταγμάτων τού Θεού.

Όταν δέν τιμούμε τό δώρο τής αργίας, μέ τήν εκπλήρωση τών επιθυμιών τού δωρεοδότη, τότε κάποτε αυτό τό δώρο θά «αρθή αφ’ ημών».

(Πηγή: alopsis.gr «Εκκλησιαστική Παρέμβαση» Ιούλιος 2013)

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ: 
Η Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής

ΚΙ ΕΔΩ: Περί της αργίας της Κυριακής του Επισκόπου Αγίου Ευσεβίου Αλεξανδρείας

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου

$
0
0
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου

Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου.Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τί κάνεις, άνθρωπε μου; Ζητάς από το Θεό να σε σπλαχνιστεί, κι εσύ καταριέσαι τον άλλο;
Μη γελιέσαι. Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς. Το ξέρεις. Και όμως, όχι μόνο δεν συγχωρείς, αλλά παρακαλάς και το Θεό να μη συγχωρήσει! Αν, όμως, δεν συγχωρείται εκείνος που δεν συγχωρεί, πώς θα συγχωρηθεί εκείνος, που και τον Κύριο παρακαλάει να μη συγχωρήσει;


Αν είναι κακό να έχεις εχθρούς, σκέψου πόσο χειρότερο είναι να τους κατηγορείς και να τους καταριέσαι. Εσύ πρέπει να δώσεις λόγο για το ότι έχεις εχθρούς, και κατηγορείς εκείνους; Πώς θα σου δώσει άφεση ο Θεός, όταν Του ζητάς να βλάψει άλλους, την ώρα που Τον παρακαλάς για τα δικά σου αμαρτήματα κι έχεις ανάγκη από μεγάλο έλεος;

Όταν μάλιστα, προσεύχεσαι για τον εαυτό σου, γυρίζεις τη ματιά σου δεξιά κι αριστερά, χασμουριέσαι και φέρνεις στο νου σου χίλιους δυο λογισμούς. Όταν, όμως, προσεύχεσαι εναντίον των εχθρών σου, το κάνεις με μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και διαύγεια σκέψεως. Γνωρίζει, βλέπεις, ο διάβολος πως, όταν ζητάμε το κακό των άλλων, στρέφουμε το ξίφος εναντίον μας, γι' αυτό τότε δεν διασπά την προσοχή μας και δεν τραβάει το νου μας εδώ κι εκεί.Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου. Γιατί αν πεις, "Τιμώρησε τον εχθρό μου", έκλεισες το στόμα σου. 

Έχασε πια η γλώσσα σου το δικαίωμα να μιλάει στο Θεό. Πρώτα-πρώτα επειδή εξαρχής Τον παρόργισες, κι υστέρα επειδή ζητάς πράγματα που είναι αντίθετα στον ίδιο το χαρακτήρα της προσευχής. Αφού, δηλαδή, προσέρχεσαι για να ζητήσεις συγχώρηση αμαρτημάτων, πώς μιλάς για τιμωρία;

Το αντίθετο έπρεπε να κάνεις, να παρακαλάς για τους άλλους, ώστε στη συνέχεια να παρακαλέσεις με παρρησία και για τον εαυτό σου. Αν προσευχηθείς για τους συνανθρώπους σου, τα πέτυχες όλα, έστω κι αν δεν πεις το παραμικρό για τις δικές σου αμαρτίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό από μια ψυχή που μνησικακεί και μισεί.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακάθαρτο από μια γλώσσα που κακολογεί και καταριέται.Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Το στόμα σου δόθηκε όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου. Ο Θεός σε πρόσταξε να συγχωρείς, κι εσύ Τον παρακαλάς να καταργήσει τη δική Του εντολή; Δεν σκέφτεσαι ότι ευχαριστιέται και γελάει ο διάβολος, όταν ακούει μια τέτοια προσευχή; Δεν συλλογίζεσαι ότι, από το άλλο μέρος, λυπάται ο Θεός, ο Πλάστης σου, ο Ευεργέτης σου, ο Σωτήρας σου;

"Μα αδικήθηκα", λες, "και είμαι πικραμένος". Τότε, λοιπόν, προσευχήσου εναντίον του διαβόλου, που μας αδικεί περισσότερο από κάθε άλλον. Γιατί αυτός δημιουργεί και τους εχθρούς και τις έχθρες, αυτός είναι ο μεγάλος και μοναδικός εχθρός σου, με τον οποίο δεν είναι δυνατό να συμφιλιωθείς ποτέ.

Ο συνάνθρωπος, απεναντίας, όσα κι αν σου κάνει, είναι αδελφός σου. Γι' αυτό οφείλεις να προσεύχεσαι για το καλό του, για την ευτυχία του, για τη μετάνοια και τη σωτηρία του. Ας φροντίσουμε λοιπόν, αγαπητοί μου, να ζούμε και να ενεργούμε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου, για να είναι καρποφόρα η προσευχή μας και να πετύχουμε τη βασιλεία των ουρανών.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος



Ακόμα και τους εχθρούς σας... Love Your Enemies...

$
0
0
«αγαπάτε τους εχθρούς υμών»
Ακόμα και τους εχθρούς σας... Love Your Enemies...

Ήρθαν οι Έλληνες και τα είπαν όλα. Τα πάντα όλα.
Όσοι ακολούθησαν μετά, απλά σχολίασαν αυτά που είπαν οι Έλληνες.

Τίποτε δεν προστέθηκε μετά στην ανθρώπινη διανόηση.
Τίποτε δεν στόλισε επιπλέον την αναζήτηση της ευδαιμονίας του Αριστοτέλη.

Αλλά κάτι έλλειπε.Σαν το κερασάκι στην τούρτα. 
Κάτι ήταν λειψό.
Μέχρι που ήρθε Εκείνος και είπε το ανυπέρβλητο:


«Αγαπάτε Αλλήλους»!!
Και συμπληρώθηκαν τα πάντα.

Τίποτε και κανένας δεν μπορούσε να συμπληρώσει αυτή την ρήση.
Κι όμως, Εκείνος, ξεπέρασε ακόμη κι αυτό. Και είπε το απίστευτο, το μοναδικό στους αιώνες των αιώνων:

«αγαπάτε τους εχθρούς υμών»

Τι να πεις;
Απλά προσκυνάς.

Σήμερα Εκείνος είπε το ανείπωτο:

Λουκά στ΄ 31-36

Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. Και εάν δανείζητε παρ΄ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχαρίστους και πονηρούς. Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί.

Μετάφραση
Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ΄ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ΄ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν΄ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτε.Κι έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας. (Πηγή: Ι. Μ. Σάμου)

Love Your Enemies27 “But I say to you who hear: Love your enemies, do good to those who hate you, 28 bless those who curse you, and pray for those who spitefully use you. 29 To him who strikes you on the one cheek, offer the other also. And from him who takes away your cloak, do not withhold your tunic either. 30 Give to everyone who asks of you. And from him who takes away your goods do not ask them back. 31 And just as you want men to do to you, you also do to them likewise.


32 “But if you love those who love you, what credit is that to you? For even sinners love those who love them. 33 And if you do good to those who do good to you, what credit is that to you? For even sinners do the same. 34 And if you lend to those from whom you hope to receive back, what credit is that to you? For even sinners lend to sinners to receive as much back. 35 But love your enemies, do good, and lend, hoping for nothing in return; and your reward will be great, and you will be sons of the Most High. For He is kind to the unthankful and evil. 36 Therefore be merciful, just as your Father also is merciful.




Περί ονείρων και οραμάτων

$
0
0
ΠΕΡΙ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΩΝ

Ένα θέμα που δημιουργεί αρκετή σύγχυση σε πολλούς συνανθρώπους μας, ακόμη και σε βαπτισμένους χριστιανούς, είναι το θέμα των ονείρων και των οραμάτων. Δεν είναι εύκολο τις περισσότερες φορές να διακρίνει κανείς αν τα όνειρα ή τα οράματα προέρχονται από τον Θεό, από δαιμονική ενέργεια ή είναι απλώς φυσικά γεγονότα. Γι᾽ αυτό και απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στην αποδοχή τους ή όχι, κάτι που μας έχουν επισημάνει οι περισσότεροι νηπτικοί και ασκητικοί διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας.

Έτσι, κατά τους πατέρες αυτούς, το όνειρο, το όραμα ή και το θαύμα ακόμη, δεν παρουσιάζονται με καθαρότητα ενώπιόν μας, μάλλον η ερμηνεία και η αξιολόγησή τους δεν γίνονται αφ᾽ εαυτών, αλλ᾽ εξαρτώνται από τις δικές μας προϋποθέσεις:

ανάλογα μέ τον βαθμό διακρίσεως που διαθέτουμε προβαίνουμε και στην εκτίμηση των παραπάνω φαινομένων. Αυτό σημαίνει ότι η ερμηνεία που θα δώσουμε μπορεί να γίνει αφορμή για πρόοδο ή οπισθοδρόμηση στην πνευματική μας ζωή, αφού η ερμηνεία θα χρωματιστεί από το περιεχόμενο της καρδιάς μας. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιο όραμα για παράδειγμα θεωρείται ως εκ Θεού προερχόμενο, ενώ στην πραγματικότητα είναι δαιμονικής εμπνεύσεως, όπως πιθανόν και το αντίστροφο. Τον πρώτο λόγο λοιπόν στα θέματα αυτά τον έχει, καθώς είπαμε, η αρετή της διακρίσως.

Η απόκτηση της αρετής αυτής δεν είναι καθόλου εύκολη. Η διάκριση θεωρείται γενικά από την πατερική μας παράδοση ως ένα από τα σπουδαιότερα χαρίσματα του Θεού, που για να το αποκτήσει κανείς χρειάζεται να καθαρίσει τον νου και την καρδιά του από ό,τι βρώμικο και εμπαθές έχουν ως περιεχόμενό τους. Ανάλογα δε με τον βαθμό καθάρσεως γεύεται αντιστοίχως και του χαρίσματος της διακρίσεως. Η διάκριση δηλαδή είναι αποτέλεσμα της παρουσίας του αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο. Έτσι όσο βλέπει κανείς να ενεργούν μέσα του τα πάθη και οι αμαρτίες δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στην κρίση και τη διάκρισή του. Συνήθως στις περιπτώσεις αυτές η κρίση υπόκειται στον νόμο της πλάνης. Πλανεμένη λοιπόν η ζυγαριά της κρίσεως στη διάνοια του ανθρώπου πλανεμένα θα εκτιμά και τα όνειρα ή τα οράματα ή και αυτά ακόμη που φαίνονται ως θαύματα.

Πολύ περισσότερο βεβαίως ισχύει η παραπάνω αλήθεια, αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι τα φαινόμενα των ονείρων και των οραμάτων έχουν πολλαπλή την καταγωγή τους. Μέσα από αυτά, καθώς είπαμε, μπορεί να δρα ο Θεός, μπορεί όμως και ο διάβολος, ή μπορεί και να είναι απλώς κάτι το φυσικό. Κατά τους νηπτικούς πατέρες μας, το πιο σύνηθες είναι να δρα μέσα από αυτά κυρίως ο πονηρός. Αυτός προσπαθεί μέσω της φαντασίας να πλησιάσει και να πλανήσει τον άθρωπο, προκειμένου να τον οδηγήσει στην καταστροφή του. Για να πετύχει μάλιστα τον σκοπό του, πέρα από τρομακτικές μορφές που μπορεί να πάρει, φτάνει στο σημείο να εμφανιστεί, κατά τον απόστολο, και ως ῾άγγελος φωτός᾽. Μπορεί ακόμη να εμφανιστεί ως Χριστός, ως Παναγία, ως κάποιος άλλος άγιος, πάντως με τέτοιον τρόπο, ώστε να κάνει τον άνθρωπο να τον εμπιστευθεί. Μερικές εμφανίζεται μέσα σε τέτοιο φως, που δημιουργεί κλίμα χαράς και παρηγοριάς, αναμιγμένης όμως με υπερηφάνεια και υπεροψία, σαφές δείγμα της πλάνης.

Ακριβώς λοιπόν έχοντας αυτά υπόψιν οι Πατέρες μας μάς προειδοποιούνμε τα κείμενά τους και μας λένε να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε τέτοια πράγματα, όταν μας παρουσιάζονται, διότι μπορεί να είναι δαιμονικές καταστάσεις και επιρροές. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος για παράδειγμα, ο μέγας αυτός ασκητικός διδάσκαλος, σε ειδικό λόγο του για τα όνειρα αναφέρει ότι ῾όποιος πιστεύει στα όνειρα είναι παντελώς άσοφος και άπειρος᾽. Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να εγείρει την ένσταση:μήπως έτσι, απορρίπτοντας τα όνειρα και τα οράματα και τα περεμφερή, απορρίψουμε και τα εκ Θεού προερχόμενα; Διότι κανείς δεν αρνείται ότι πηγή μερικές φορές αυτών είναι ο Θεός. Οι Πατέρες μας λοιπόν προβλέποντας μία τέτοια ένσταση, ή μάλλον αντιμετωπίζοντάς την την εποχή τους, μας πρόλαβαν και σ᾽ αυτό. Κι η απάντησή τους, όσο περίεργα και παράδοξα ηχεί τούτο, είναι και πάλι αρνητική. Δηλαδή και από τον Θεό να προέρχονται, και πάλι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί. Και η αιτιολογία είναι ότι μπορεί να φαίνονται πως είναι εκ Θεού και να μην είναι.

Ας παραθέσουμε προς επιβεβαίωση των παραπάνω τα λόγια ενός μεγάλου και πάλι νηπτικού Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας, του αγίου Διαδόχου επισκόπου Φωτικής, από το έργο του ῾Κεφάλαια Γνωστικά 100᾽. 

Λέει συγκεκριμένα στο 38ο κεφάλαιο: ῾Εμείς είπαμε βεβαίως για τη διαφορά καλών και κακών ονείρων, όπως ακούσαμε από πεπειραμένους Γέροντες. Όμως μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη αρετή το να μη δίνει κανείς σημασία στα όνειρα. Διότι τα όνειρα δεν είναι τίποτε άλλο, τουλάχιστον τα περισσότερα, από είδωλα των λογισμών που περιφέρονται εδώ κι εκεί ή, όπως είπα, φαντασίες, διά των οποίων εμπαίζουν τους ανθρώπους οι δαίμονες. Επομένως αν δεν αποδεχθούμε κάποτε κάποιο όραμα που θα σταλεί σ᾽ εμάς από την αγαθότητα του Θεού, δεν θα οργισθεί εναντίον μας, διότι το αρνηθήκαμε, ο πολυπόθητος Κύριος Ιησούς. Διότι γνωρίζει ότι αυτό το κάνουμε από φόβο μήπως μας απατήσουν οι δαίμονες᾽. 

Και συνεχίζει ο όσιος στο επόμενοκεφάλαιο, το 39ο: ῾Ας είναι για υπόδειγμα (αναφορικά προς τη συμβουλή στο προηγούμενο κεφάλαιο) ότι ένας δούλος προσκαλείται υπό του Κυρίου του από την εξώπορτα σε ώρα νυκτερινή και ύστερα από πολυχρόνια απουσία του. Ο δούλος φοβούμενος μήπως η φωνή, λόγω ομοιότητος, δεν είναι του κυρίου του, δεν ανοίγει τελείως τη θύρα σ᾽ αυτόν. Διότι αν απατηθεί, θα εκθέσει σε κίνδυνο την περιουσία που του εμπιστεύθηκε. Όταν δε έγινε ημέρα, ο κύριος του υπηρέτη όχι μόνον δεν οργίσθηκε εναντίον του, αλλά και τον επαίνεσε όλως ιδιαιτέρως, επειδή από την υπερβολική πίστη να μη χάσει τίποτε από τα πράγματά του, θεώρησε και τη φωνή του ακόμη ως απατηλή᾽.

Νομίζουμε ότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η επιφυλακτικότητά μας στα θέμα ονείρων, οραμάτων, θαυμάτων είναι σημείο σοφίας και σύνεσης εκ μέρους μας, εφόσον γίνεται για λόγους πίστεως και αγάπης προς τον Κύριο.Ταυτοχρόνως είναι σημείο πνευματικής μας προόδου να θέτουμε τέτοιες καταστάσεις, όταν επιμένουν, υπό την κρίση φωτισμένων και εμπείρων πνευματικών. Ασφαλώς, κάνοντας αυτό η χάρη του Θεού θα είναι μαζί μας, λόγω ακριβώς της ταπεινώσεώς μας.


Οι άγιοι αναρχικοί - Θ. Ι. Ρηγινιώτης. H απόσυρση στην εσώτατη της καρδίας έρημο.

$
0
0
H απόσυρση στην εσώτατη της καρδίας έρημο. 
Οι άγιοι αναρχικοί -Θ. Ι. Ρηγινιώτης

Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. στην αιγυπτιακή έρημο άρχισε τη ζωή της η μακροβιότερη αναρχική κοινωνία όλων των εποχών: οι χριστιανοί αναχωρητές. 

Ήταν άνθρωποι που ζούσαν εκεί,για να βρουν την ησυχία που τους ήταν απαραίτητη για την προσευχή τους. Όπως, όταν θέλεις ν’ ακούσεις έναν δίσκο με πολύ λεπτή μουσική, κλείνεις πόρτες και παράθυρα και απομονώνεσαι στην πιο ήσυχη γωνιά σου (λέει ο π. Σωφρόνιος τουEssex), έτσι κι όταν θέλεις ν’ ακούσεις τη φωνή του Θεού απομονώνεσαι στο πιο ήσυχο μέρος που μπορείς να βρεις. Δεν το κάνεις από μίσος ή αποστροφή προς τον κόσμο ή προς το σώμα σου ή προς τις χαρές της ζωής κ.τ.λ. Αυτό έχει ξεκαθαριστεί πολλές φορές στην ιστορία του χριστιανισμού. Απλώς, το πιο ήσυχο μέρος για ν’ ακούσεις είναι η έρημος.

Η εκπληκτική αυτή κοινωνία της «πανερήμου», όπως την ονόμαζαν, αν και περιελάμβανε μερικά μοναστήρια (που ήταν οργανωμένες και ιεραρχημένες κοινότητες), στο σύνολό της ήταν «αναρχική», γιατί δεν περιείχε καμιά απολύτως εξουσιαστική δομή, εκτός από την άτυπη –αλλά πολύ ουσιαστική– σχέση δασκάλου και μαθητή, δηλαδή «γέροντα» και «υποτακτικού». Με τη σχέση αυτή κάθε καινούργιος κάτοικος της ερήμου εισαγόταν στις πνευματικές επιστήμες, όπως στην ταπείνωση και τη διάκριση (την ικανότητα αξιολόγησης των πνευματικών εμπειριών). Η σχέση ήταν ελεύθερη:

Έπρεπε να υπακούς απόλυτα στο γέροντά σου (να του εμπιστευτείς τη ζωή σου, για να απελευθερωθείς από την εξάρτηση στις επιθυμίες σου), αλλά μπορούσες να φύγεις από αυτόν, να πας σ’ έναν άλλο ή και να μείνεις χωρίς γέροντα. Κανείς δε σε υποχρέωνε να κάνεις τίποτα.

Σ’ αυτή την κοινωνία, που ήταν γεμάτη αγάπη πολύ περισσότερο από τις δικές μας συμβατικές κοινωνίες, πολλοί έχασαν το δρόμο, αλλά και χιλιάδες αγίασαν. Στο Γεροντικό αναφέρεται ότι ο άγιος Ιάκωβος της Πανεφώ, όταν ρωτήθηκε, από κάποιον αδύναμο μοναχό, ώς πού μπορεί να φτάσει ο κάτοικος της πανερήμου, ύψωσε τα χέρια σε προσευχή και φλόγες πετάχτηκαν από τα δάχτυλά του. «Αν θέλεις, γίνε όλος σαν φωτιά» απάντησε.

Φυσικά η κοινωνία της πανερήμου δεν ήταν αποκομμένη από την παγκόσμια Εκκλησία, ούτε επιθετική απέναντι σε άλλες εκφάνσεις της χριστιανικής ζωής. Και, πολύ περισσότερο, δεν αρνιόταν την ιεροσύνη και τα άγια μυστήρια, που μας παραδόθηκαν από το Θεό για να μας βοηθήσουν στην ένωσή μας μ’ Εκείνον και μεταξύ μας. Γι’ αυτό μοναστήρια και αναχωρητές συνυπήρχαν αρμονικότατα, ενώ κάποιοι αναχωρητές κατέληξαν επίσκοποι και Πατέρες της Εκκλησίας, χωρίς να θεωρήσουν ότι αυτό αντιστρατεύεται στον «δικό τους τρόπο» προσέγγισης του Θεού. Επισκέπτονταν (ή είχαν ανάμεσά τους) ιερείς κανονικά χειροτονημένους από επίσκοπο, λειτουργούσαν και κοινωνούσαν το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού.


 Όμως η ιεροσύνη στην αρχαία και στην ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι «εξουσιαστικός θεσμός», αλλά χάρισμα του Αγίου Πνεύματος

Και ο ιερέας δεν είναι κάποιος «αντιπρόσωπος του Θεού», αλλά ο φορέας του χαρίσματος (και της ευθύνης) να τελεί τη θεία λειτουργία, την εξομολόγηση και τις άλλες θεμελιώδεις εκκλησιαστικές πράξεις και να φέρνει τα άχραντα μυστήρια στους χριστιανούς. Ο ίδιος, ως άνθρωπος, μπορεί να υποτάσσεται ως μαθητής σε έναν άγιο διδάσκαλο, που να μην είναι ιερέας.Το ότι κοινωνούσαν ακόμη και οι πιο προοδευμένοι πνευματικά αναχωρητές, φαίνεται από περιπτώσεις όπως της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, που, αν και ζούσε στα βάθη της παλαιστινιακής ερήμου και ήταν η ίδια μια μεγάλη διδασκάλισσα της αγιότητας, ο Θεός έστειλε τον άγιο Ζωσιμά, να την κοινωνήσει πριν την κοίμησή της.

Έσβησε η πανέρημος;

 

Θα έλεγα πως η κοινωνία αυτήδιατηρήθηκε μέχρι τη μουσουλμανική κατάκτηση της βόρειας Αφρικής, αν και δεν είμαι βέβαιος πως έπαψε ποτέ εντελώς να υπάρχει. Όμως το σπουδαίο είναι πως γρήγορα ξεπήδησαν κι άλλες παρόμοιες «πανέρημοι», στην έρημο της Παλαιστίνης, στη χερσόνησο του Άθωνα, στα δάση της Ρωσίας, αλλά και στα δάση της Γαλλίας, στα νησιά γύρω από τη Βρετανία και σε πολλά άλλα μέρη της Ευρώπης, όταν ολόκληρη η Ευρώπη γνώριζε μόνον ένα χριστιανισμό, τον ορθόδοξο.

Ας σημειωθεί ότι κάθε αναρχική κοινωνία, για να πραγματωθεί, χρειάζεται υψηλή πνευματική καλλιέργεια των μελών της. Η καλλιέργεια αυτή ήταν η επιδίωξη των χριστιανών αναχωρητών, η πνευματική πρόοδος, που πρώτο βήμα είχε την κάθαρση της καρδιάς και τελευταίο –μιας μακράς και δύσκολης πορείας– την ένωση με τον Τριαδικό Θεό διά του Χριστού, τη θέωση, που ταυτίζεται με την αγαπητική ένωση προς όλα τα πλάσματα του κόσμου. Το τελευταίο φανερώνει και ότι η κοινωνία της πανερήμου δεν ήταν «ιδιόρρυθμη» και «θνησιγενής», παρόλο που όλοι οι κάτοικοί της ήταν άγαμοι. Ήταν άγαμοι, αλλά δεν ήταν στείροι –η κατάστασή τους υπερέβαινε το γάμο, γιατί ο γάμος ξεκινά ως ένωση με έναν άνθρωπο, ενώ εκείνοι επιδίωκαν, και πετύχαιναν στο βαθμό που προόδευαν, ένωση με όλους και με όλα.


Ο μοναχός είναι «ο πάντων κεχωρισμένος και πάσι συνηρμοσμένος» 
(χωρισμένος απ’ όλους και ενωμένος με όλους) κατά τον ασκητικό συγγραφέα του 4ου αι. Ευάγριο Ποντικό. Φυσικά ήταν άνθρωποι και των δύο φύλων.

Μια ακόμη διευκρίνιση: οι αναχωρητές δεν ζούσαν απομονωμένοι, παρά μόνον κάποιοι που έφταναν στο ανώτατο στάδιο πνευματικής προόδου (αγιότητας) και μπορούσαν να είναι τέλεια ενωμένοι με όλους χωρίς να βλέπουν κανέναν (μα και ένας μεγάλος επιστήμονας μπορεί να ζει εντελώς απομονωμένος, γιατί θέλει να ασχολείται απερίσπαστος με την επιστήμη του). Οι μεγάλοι αυτοί δάσκαλοι (που ταυτίζονταν τόσο με τους συνανθρώπους τους, ώστε ένιωθαν τη χαρά και τον πόνο των άλλων ως δικά τους) είχαν υπερβεί και τις φυσικές ανθρώπινες ανάγκες –τον ύπνο, το φαγητό, τη θερμότητα– ή μάλλον είχαν τόσο γεμίσει από τη χάρη του Τριαδικού Θεού, έχοντας παραδώσει ολόκληρο τον εαυτό τους στα χέρια Του, ώστε ζούσαν ήδη τα ύψη του παραδείσου και οι ανάγκες τους αυτές είχαν ξεπεραστεί από μόνες τους.


Ο μεγάλος τους ασκητικός αγώνας (οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι χαμαικοιτίες [=το να κοιμούνται στο έδαφος]) συνέβαλλε σ’ αυτή την ένωση με το Θεό, αλλά δεν την προκαλούσε αυτόματα, γιατί «υπάρχει ακραία άσκηση και εκ του πονηρού», για να θυμηθούμε το λόγο της μεγάλης Μητέρας της ερήμου, της αγίας Συγκλητικής.

Ο ασκητικός αγώνας στον αρχαίο –και τον ορθόδοξο– χριστιανισμό συμβάλλει στο απόλυτο άνοιγμα της καρδιάς μας προς το Θεό, δεν είναι μια «πνευματική και σωματική εξάσκηση» που ενεργοποιεί «δικές μας δυνάμεις» κάνοντάς μας «συνειδητούς και δυνατούς», όπως στις θρησκείες της κεντρικής και ανατολικής Ασίας.
Ο κανόνας για τους ερημίτες ήταν να ζουν σε συστάδες καλυβιών, σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, ώστε να υπάρχει η οριακή ανθρώπινη σχέση που επιτρέπει την άσκηση της έμπρακτης αγάπης, παρηγορεί στη μοναξιά της ερήμου και προστατεύει από τους πειρασμούς – και ιδίως το μεγαλύτερο πειρασμό, την ψευδαίσθηση της αγιότητας, που ονομάζεται, στη γλώσσα της ερήμου, «πλάνη». Γι’ αυτό στους βίους τους υπάρχουν τόσοι σοφοί διάλογοι μεταξύ τους, αλλά και τόσες περιπτώσεις ζεστής και βαθιάς συμπεριφοράς. Η έρημος δεν είναι απομόνωση. 

 Ο κοσμικός αναρχισμός και η έρημος
 
Οι νεότεροι επαναστατημένοι στοχαστές, που αποκαθήλωσαν το Θεό από την καρδιά τους, χωρίς να Τον έχουν γνωρίσει ποτέ, ανακάλυψαν τον αναρχισμό, αλλά δεν έμαθαν για την ύπαρξη αυτής της αναρχικής κοινωνίας, παρόλο που, όταν εκείνοι έγραφαν ή αγωνίζονταν ποικιλότροπα, τουλάχιστον η ρωσική και η αθωνική πανέρημος υπήρχαν στην ακμή τους.  

Η τελευταία (το Άγιο Όρος) ακμάζει και σήμερα, μέσα από τις δυσκολίες και τις περιπέτειες της ανθρώπινης ιστορίας φυσικά.


Βέβαια, άγιοι αναδείχθηκαν και συνεχίζουν ν’ αναδεικνύονται και στις πόλεις, αθόρυβα και ταπεινά, όπως αρμόζει στον ταπεινό Θεό μας, που καμία σχέση δεν έχει με το μπαμπούλα του γνωστού σε σας ηθικισμού. Όμως κάθε άγιος ή αγία –ακόμη και σε μια πολυκατοικία ή σε μια πλινθοπαράγκα, όπου μπορεί να μεγαλώνει δέκα παιδιά– έχει λίγη έρημο στην καρδιά του. Τη χρειάζεται, για ν’ αποσύρεται εκεί και ν’ αφουγκράζεται την πιο λεπτή μουσική του κόσμου, την προσευχή.

Μ’ αυτή την ενατένιση της αγιοτόκου πανερήμου, μέσα από επιτόπιες επισκέψεις ή από βιβλία σαν το Γεροντικό, το Μητερικό, το Λειμωνάριο, τη Θηβαΐδα του Βορρά, το Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα (του γέροντα Παΐσιου) κ.π.ά., θαρρώ πως είναι κατάλληλο να ξεκινήσει την πορεία του όποιος θέλει να γνωρίσει αληθινά το χριστιανισμό. 

Μπορεί συχνά οι εμπειρίες του να γίνουν σκανδαλιστικές, μπορεί κάποτε, άθελά του, να περάσει κι από λάθος δρόμο. Όμως η ευχή των αγίων της ερήμου –της αμμώδους ερήμου της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης, της δασώδους ερήμου του Άθωνα, της δασώδους, βαλτώδους ή παγωμένης ερήμου της Ρωσίας, των δασών της Ρουμανίας ή της Σερβίας, ακόμη και της παγωμένης ερήμου της Αλάσκας, όπου αγίασαν ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, ο άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ, ο άγιος Ιάκωβος Νετσέτωφ κ.ά., αλλά και της τσιμεντένιας ερήμου της Ομόνοιας των 
Αθηνών, όπου αγίασε ο γέροντας Πορφύριος– η ευχή όλων αυτών των δασκάλων ως πολύτιμος σύντροφος και πολικός αστέρας θα τον συνοδεύει. Καλό ταξίδι.

πηγή ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟκαι ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ



ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ “Η Ωραία Ελλάς” Σαράντος Καργάκος

$
0
0
*(κηφηνείον-εκ του κηφήνα-αρσενικής μέλισσας)

Σαράντος Καργάκος

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η … εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά φοβάται τη δουλειά.

Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»… παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε…
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο 
λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά!

Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ’ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΕΠΑΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!…) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια.

Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία.

Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια.

Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;

Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν.

Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.

Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία 
το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου.

Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε … αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία.

Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας.

Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων.

Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. [...]

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα 
«κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.

Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά.

Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν… Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!

Κι εμείς;

Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας.

«Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια».

Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα…

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τεύχος 395, Νοέμβριος 2004, σσ.548-550
Από το περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» τεύχος 45
http://www.eptalofos.gr

Οι «κρυφοί» συμβολισμοί πίσω από τα άμφια των Επισκόπων

$
0
0

Συμβολισμοί, βιβλικές παραπομπές και στιγμές από την ζωή του Ιησού «κρύβονται» στα άμφια των ιερέων. Σε μια θρησκεία που βρίθει συμβολισμών και παραβολικών μηνυμάτων τα άμφια των λειτουργών δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση.

Συνήθως το μάτι μας «πέφτει» στα εντυπωσιακά, τα οποία σε αντίθεση με τις λαμπρές μέρες του Βυζαντίου με τους χρυσούς Σταυρούς και τα πολύτιμα πετράδια … απλά γυαλίζουν.

Τι συμβολίζουν όμως οι στολές των κληρικών;


Το www.dogma.grσας παρουσιάζει εν συντομία, τα κυριότερα μέρη της αρχιερατικής ενδυμασίας με μια σύντομη επεξήγηση

Η ΜΙΤΡΑ
Μοιάζει με στέμμα βασιλικό. Συνήθως κοσμείται από εικόνες των Αποστόλων ή δεσποτικών εορτών. Λέγεται πως η τελική του μορφή επηρεάστηκε την εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Συμβολίζει το αγκάθινο στεφάνι του Ιησού.

ΤΟ ΩΜΟΦΟΡΙΟ
Οι Επίσκοποι φορούν δύο, το μικρό και το μεγάλο. Τα εναλλάσσουν ανάλογα με την στιγμή της Θ. Λειτουργίας. Το φορούν γύρω από τους ώμους τους και η παράδοση επιβάλλει να είναι πάντα λευκά.

Τα ωμοφόρια συμβολίζουν το χαμένο πρόβατο που έσωσε ο Χριστός.

Ο ΣΑΚΟΣ
Πρόκειται για άλλη μια «προίκα» από την εποχή του Βυζαντίου. Σχεδόν πανομοιότυπο ένδυμα με αυτό που φορούσε ο αυτοκράτορας, πέρασε στους Επισκόπους που μέχρι τότε φορούσαν φελώνιο.

Στις άκρες του κρέμονται δώδεκα μεταλλικά κουδούνια που συμβολίζουν το διδακτικό έργο των Επισκόπων.

Το όνομα «σάκος» είναι εξελληνισμός της εβραϊκής λέξης «σακ» που σημαίνει το ένδυμα της μετάνοιας.

Ο Σάκος όπως και τα ωμοφόρια είναι άμφια που φορούν μόνο οι Επίσκοποι.

ΤΟ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΟ
Ο τίτλος του έχει να κάνει με το γεγονός πως πρέπει να φοριέται ακριβώς πάνω από το δεξί γόνατο. Κοινό σε Ιερείς και Αρχιερείς. Στους Ιερείς αυτός ο ρόμβος σημαίνει πως έχει το οφίκιο του πνευματικού, ότι δηλαδή μπορεί να εξομολογεί.

Συμβολίζει τη νίκη της ζωής έναντι του θανάτου μέσω της Αναστάσεως.

ΤΟ ΣΤΙΧΑΡΙΟ
Κοινό ένδυμα για διακόνους, ιερείς και αρχιερείς. Είναι πάντα λευκό.

Συμβολίζει την αγνότητα και το φως.

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΡΑΒΔΟΣ
Το σύμβολο της διοικητικής και πνευματικής εξουσίας του Επισκόπου. Καταλήγει σε έναν Σταυρό γύρω από τον οποίο πλέκονται δυο φίδια.

Αντίστοιχες ράβδους μπορούν να φέρουν και οι Ηγούμενοι εντός των μονών τους.


ΕΓΚΟΛΠΙΟ
Στρογγυλό –συνήθως- εικόνισμα που κρέμεται από τον λαιμό του αρχιερέα. Ένα ακόμη σύμβολο του αξιώματος που κατά την παράδοση είναι η απεικόνιση της αγνής καρδιάς.

ΕΠΙΜΑΝΙΚΑ
Ένα ακόμη κοινό ένδυμα που φορούν σε όλες τις βαθμίδες της ιεροσύνης.

Συμβολίζουν τις χειροπέδες που είχαν φορέσει στον Ιησού οι σταυρωτές Του αλλά και την δύναμη του Θεού όπως διαχέεται μέσα από τα χέρια των κληρικών.

ΕΠΙΤΡΑΧΗΛΙΟ
Κοινό επίσης σε ιερείς και αρχιερείς. Εξαιτίας του Σάκου φαίνεται ελάχιστα στις αρχιερατικές στολές. Συμβολίζει την χάρη του Αγίου Πνεύματος όπως διαχέεται από τοπν ουρανό προς την γη.

Στο πετραχήλι, όπως το λέμε όλοι, ακόμη και τα κρόσσια έχουν το δικό τους συμβολισμό.

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας αυτά, συμβολίζουν τις ψυχές των ανθρώπων του ποιμνίου τους, για τις οποίες είναι υπεύθυνοι και θα λογοδοτήσουν κατά την ήμερα της κρίσεως.

Αυτές είναι μόνο οι βασικές εξηγήσεις πίσω από την σημειολογία των αμφίων.


Ο Προφήτης και Κριτής Σαμουήλ (+ 20 Αυγούστου)

$
0
0
Ο Προφήτης και Κριτής Σαμουήλ
 (+ 20 Αυγούστου) 

Θεόδωρος Ρόκας 

Ο προφήτης Σαμουήλ, ο τελευταίος Κριτής του Ισραήλ, εμφανίστηκε στο προσκήνιο της βιβλικής ιστορίας κατά το τέλος της περιόδου των Κριτών, η οποία λόγω έλλειψης βασιλιά, «οὐκ ἦν βασιλεὺς ἐν Ἰσραήλ» (Κριτ. 21,25), ήταν περίοδος χαοτική με έντονη πολιτική αστάθεια και εισροή πολλών ξένων λατρευτικών στοιχείων στην ισραηλιτική θρησκεία. Ο Σαμουήλ καταγόταν από τη μικρή πόλη Ραμά, αφιερώθηκε από τη μητέρα του Άννα, που τον γέννησε ύστερα από μακρά περίοδο ατεκνίας, στο ιερό της Σηλώ το σημαντικότερο ιερό χώρο των Ισραηλιτών, επειδή εκεί φυλασσόταν η Κιβωτός της Διαθήκης, με επικεφαλής των ιερέων τον Ηλί και ανατράφηκε σύμφωνα με τη μωσαϊκή παράδοση.

Ένα βράδυ, ενώ κοιμόταν στο ιερό της Σηλώ, άκουσε τη φωνή του Θεού να τον καλεί και έτσι κλήθηκε στο αξίωμα του προφήτου.
Η σκηνή αυτή θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως μια θεοφάνεια με σκοπό την κλήση του προφήτη και την αποστολή μηνύματος από το Θεό κατά τη διάρκεια νυκτερινού ονείρου, φαινόμενο συνηθισμένο για την αρχαία Ανατολή, όμως στη διήγηση του 3ου κεφαλαίου του Γ’ Βασιλειών, γίνεται λόγος για θεία αποκάλυψη την ώρα που ο Σαμουήλ ήταν ξύπνιος.

Ενώ με τη δράση των Κριτών ασχολείται κυρίως το βιβλίο των Κριτών με τη φυσιογνωμία του Σαμουήλ, καθώς και του προκατόχου του Ηλί, ασχολείται το βιβλίο Α’ Βασιλειών, επειδή στο βιβλίο αυτό αναφέρεται η εγκαθίδρυση του θεσμού της βασιλείας στο αρχαίο Ισραήλ, εγκαθίδρυση την οποία ανέχθηκε ο Θεός, ο απόλυτος βασιλιάς του Ισραήλ και επιτέλεσε ο Σαμουήλ κατόπιν εντολής του Θεού, χρίοντας ως πρώτο βασιλιά τον Σαούλ το γιο του Κις (Α΄ Βασ. 10,1-9) και όντος αυτού εν ζωή έχρισε τον Δαυίδ το γιο του Ιεσσαί ως δεύτερο βασιλιά και διάδοχο του Σαούλ (Α’ Βασ. 16,1-13) επειδή ο Σαούλ είχε αποδοκιμαστεί από το Θεό (Α’ Βασ. 15,1-9).

Έχοντας εγκαθιδρυθεί ο θεσμός της βασιλείας και διαχωριστεί το ηγετικό αξίωμα από το προφητικό (όσο δεν υπήρχε βασιλιάς, ο Σαμουήλ εκτός από το προφητικό ασκούσε και το ηγετικό αξίωμα) αποχώρησε από το δημόσιο βίο, αποχαιρετώντας το λαό και παραγγέλλοντας του να τηρεί τις εντολές του Θεού, χωρίς φυσικά να αποκοπεί εντελώς από αυτόν (Α’ Βασ. 12,1-25), αλλά ασκούσε κριτική στις κινήσεις του βασιλιά υπενθυμίζοντας του ότι βασιλιάς του Ισραήλ είναι ο Θεός και ο ίδιος (ο Σαμουήλ) το όργανο που χρησιμοποίησε ο Θεός για να τον χρίσει (Α’ Βασ. 15,1). Οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως αντίποδα της πολιτικής των βασιλέων παρά το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς συναναστρέφονταν άμεσα με το βασιλικό Οίκο.

Ο Σαμουήλ εκτός από ηγέτης του ισραηλιτικού λαού, μέχρι την εμφάνιση του θεσμού της βασιλείας, ήταν και προφήτης του Θεού του υψίστου. Μάλιστα η εμφάνισή του σε μια περίοδο όπου ασκείτο η νεκρομαντεία, χαρακτηριστική μορφή της ψευδοπροφητείας, (Α’ Βασ. 28,4-25) και η έλλειψη οργανωμένης προφητείας, σύμφωνα με το οποίο θα διακρινόταν το ορθό από το εσφαλμένο: («ὅρασις οὐκ ἦν διαστέλλουσα») Α’ Βασ. 3,1 συνεπάγεται την άμεση επέμβαση του Θεού στην ανάδειξη κεκλημένου προφήτη που θα μετέφερε το λόγο Του και θα ερμήνευε τις εντολές Του.

Η οργανωμένη αυτή προφητεία, σύμφωνα με το Α’ Βασ. 3,1, χαρακτηρίζεται ως «ὅραση» δηλ. αποκάλυψη του λόγου του Θεού μέσω οράσεως. Ο προφήτης ενώ ήταν ξύπνιος, όχι σε όνειρο, δεν έβλεπε εικόνες ή παραστάσεις αλλά τον ίδιο το λόγο του Θεού. Η όραση αποτελεί μέσο μετάδοσης του προφητικού λόγου και εγκαινιάζεται από τον Κριτή και προφήτη Σαμουήλ, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως «ὁρῶν» ή «βλέπων» (Α’ Βασ. 9,9), όρος ο οποίος υποδηλώνει λόγω την ιδιότητα που είχε ο Σαμουήλ να «βλέπει» και να δίνει απαντήσεις που προέρχονταν από το Θεό και όπως σχολιάζει ο Θεοδώρητος Κύρου ο Σαμουήλ ως «βλέπων» δεν ήταν ένας κοινός οραματιστής που προέλεγε τα μέλλοντα, αλλά αυτός έβλεπε με τα μάτια του πνεύματος.

Ο Σαμουήλ εκτός από «ὁρῶν» ή «βλέπων» (Α’ Βασ. 9,9) αναφέρεται ως «ὁμιλών» (Α’ Βασ. 3,20), όρος ο οποίος υποδηλώνει τον ομιλούντα εξ ονόματος του Θεού και αυτόν που ως αποστολή του είχε να μεταφέρει το θείο λόγο καθώς και ως «ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ» (Α’ Βασ. 9,10) υποδηλώνοντας την ιδιαίτερη σχέση που είχε ο Σαμουήλ με το Δημιουργό του. Στο πρόσωπό του δηλ. συγκεντρώθηκαν οι προφητικοί όροι «ὁρῶν», «βλέπων», «ὁμιλῶν» και «ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ» αποδεικνύοντας έτσι την επέμβαση του Θεού ώστε να αναδειχθεί ο Σαμουήλ ως προφήτης Του και να τεθεί στην υπηρεσία Του.

Η περίοδος της προφητείας την οποία εγκαινιάζει ο Σαμουήλ στιγματίζεται από το στοιχείο της έκστασης. Ως εκστατική προφητεία που χαρακτηρίζεται η προφητεία που εξάγεται από τα χείλη του προφήτου όταν εκείνος περιέλθει σε έκσταση. Το φαινόμενο της έκστασης δεν ήταν καινοφανές για την προφητεία του αρχαίου Ισραήλ, αλλά στοιχείο κοινό για τους προφήτες των χαναανιτικών λαών, όπου λατρευόταν ο Βάαλ.

Οι προφήτες του Βάαλ τραυματίζονταν με αιχμηρά αντικείμενα κατά τη διάρκεια μουσικής και χορών ώστε να εξάγουν άναρθρες κραυγές ενώ αυξανόταν ο ερεθισμός. Όμως οι προφήτες του αρχαίου Ισραήλ περιέρχονταν σε έκσταση όταν καταλαμβάνονταν από το πνεύμα του Θεού, το οποίο σύμφωνα με την προσέγγιση των Πατέρων της Εκκλησίας είναι το ίδιο το Άγιο Πνεύμα και εξήγγειλαν δομημένο προφητικό λόγο.

Η προφητεία της εποχής του Σαμουήλ παρουσιάζεται ως μαζικό κίνημα γνωστό ως «χορός τῶν προφητῶν» (Α’ Βασ. 10,5).Οι «χοροί τῶν προφητῶν» ήταν θρησκευτικοί όμιλοι με σκοπό τη διαφύλαξη της μωσαϊκής παράδοσης με βασικά τους χαρακτηριστικά την ηγεσία από μια εξέχουσα φυσιογνωμία και την έκσταση. Επικεφαλής της ομάδας αυτής των προφητών ήταν ο ίδιος ο Σαμουήλ και η ομάδα – σχολή αυτή θεωρείται ως παρακαταθήκη που άφησε στο λαό του Θεού.

Ο Σαμουήλ, αφού εκπλήρωσε την αποστολή που του είχε αναθέσει ο Θεός δηλ. την εγκαθίδρυση του θεσμού της βασιλείας και τη χρίση του βασιλιά Δαυίδ ενώ ζούσε ακόμα ο Σαούλ καθώς και την εισαγωγή – οργάνωση της προφητείας, ήλθε η ώρα να αποχαιρετήσει τον επίγειο κόσμο και να αποθάνει και να ταφεί στην αυλή του στην Αρμαθαίμ έχοντας συγκεντρωμένο γύρω του ολόκληρο τον ισραηλιτικό λαό (Α’ Βασ. 25,1).

Ο Σαμουήλ, όπως επιγραμματικά αναφέρει το υπόμνημα από το Συναξάρι της μνήμης του, προφήτευσε για σαράντα χρόνια και τελείωσε το προφητικό του έργο χίλια τριάντα πέντε χρόνια (1035) πριν από την έλευση του Χριστού. Η μνήμη του τιμάται την 20η Αυγούστου.

www.pemptousia.gr

Viewing all 1937 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>