Bλέποντας τη σχέση μας μέσα από τήν πνευματικότητα

August 20, 2013, 1:01 am

≫ Next: Οι αρνητές του Θεού και της Αλήθειας (Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης)

≪ Previous: Ο Προφήτης και Κριτής Σαμουήλ (+ 20 Αυγούστου)

$

0

0

Bλέποντας τη σχέση μας μέσα από την πνευματικότητα

Πως μπορεί μια σε μια συντροφική σχέση ένα ζευγάρι να έχει ταυτόχρονα και μία πνευματική σχέση;

Εάν βλέπετε την σχέση σας σαν μιά σχέση που μπορεί να βγάλει τον καλύτερο εαυτό σας για εσάς και τον/την σύντροφό σας, ανακαλύπτοντας μέσα από αυτή το βαθύ νόημα της ζωής, εάν σας βοηθήσει να ξεπεράσετε τα προηγούμενα όρια και περιορισμούς σας, εάν μέσα από αυτήν έχετε μια βαθειά και άμεση σύνδεση με τον σύντροφό σας, τότε εαυτή είναι όντως και μια σχέση πνευματική.


Η πνευματικότητα πάντα περιέχει και την αναζήτηση για το βαθύτερο νόημα της ζωής. Μπορεί να είναι αναζήτηση για προσωπική σωτηρία ή μιας άμεσης επαφής με το θείο. Αυτοί που έχουν πίστη θα κάνανε τα πάντα να συνδεθούν με την αλήθεια του Θεού. 

Βλέποντας την σχέση σας μέσα από αυτό το πνευματικό περιεχόμενο, υπάρχει και ένα εξαιρετικό κίνητρο να κάνετε το καλύτερο δυνατό που μπορείτε για να την κάνετε να δουλέψει, και μιλώντας/ακούγοντας την καρδιά είναι ένα πολύτιμο εργαλείο που θα βοηθήσει την σχέση σας να ανθίσει.


Η υπέρβαση, που είναι πρωταρχικό χαρακτηριστικό όλων των πνευματικών εμπειριών, σας μεταφέρει πέρα από συνηθισμένες συμπεριφορές με όρια και πέρα από την προσωπικότητα και στενόμυαλες αντιλήψεις του εγώ. Σε προσωπικό επίπεδο, κάνεις την υπέρβαση όταν λειτουργείς και δρας πέρα από τους φόβους σου, βλέπεις κάτι με καινούργια ματιά, ή ανοίγεις σε νέες πιθανότητες. Σε πρακτικό επίπεδο, αυτό σημαίνει να βιώνεις από άλλη οπτική τον εαυτό σου.

Καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ περισσότερα από ότι νόμιζες ότι είσαι, Μπορείς να κινηθείς πέρα από περιορισμούς που είχες ήδη ορίσει. Η συνείδησή σου διευρύνεται με απίστευτα γρήγορο τρόπο πέρα από αυτά που γνωρίζεις διαισθητικά. Σε αυτές τις στιγμές, μεγάλη σοφία μπορεί να ανακτηθεί. Αυτό είναι πέρα από την νόηση, η οποία μπορεί να είναι σκληρή και εγωιστική.

Η σοφία συμπεριλαμβάνει τα πάντα, είναι συμπονετική και χωρίς εγώ.

Η υπέρβαση αυτή μπορεί επίσης να προκληθεί από συναισθήματα και συγκινήσεις. Ακόμα και τα πιο συνηθισμένα πράγματα μπορεί να φαίνονται εξαιρετικά όμορφα. Η καρδία σου ανοίγει και η αγάπη πάει και έρχεται, το να δέχεσαι και να δίνεις γίνεται πολύ απλό και γίνεται πηγαία.

Η δημιουργικότητα ρέει…και οι ιδέες επίσης. Σαν να έχεις επιστρέψει στο σπίτι σου που τίποτα δεν του λείπει. Δεν υπάρχει πίεση για να δώσεις άμεσες λύσεις ή να κάνεις πράγματα με ταχύτητα σε προβλήματα που υπάρχουν, δεν ανησυχείς και δεν φοβάσαι. Υπάρχει σιγουριά, μια βαθειά αυτογνωσία ότι όλα είναι όπως πρέπει να είναι και ότι όλα θα δουλέψουν προς το σωστό.

Οταν ακούς την καρδιά σου σημαίνει ότι σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ταυτόχρονα αγάπη και σοφία παρούσες. Η αγάπη και η σοφία μπορούν να διορθώσουν τα πάντα.
Πρέπει να βουτήξεις μέσα από αυτό στα βαθειά συναισθήματά σου και να αποκαλύψεις ένα ή και τα δύο παρακάτω πράγματα: Φοβάμαι και ή Πονάω (ή τους πολλούς συνδυασμούς των δύο αυτών συναισθημάτων)

Να θυμάστε, υποθέτουμε συνήθως ότι αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Όταν ακούτε την καρδιά σας αποκαλύπτοντας ότι φοβάστε ή ότι πονάτε τότε η καρδιά είναι ανοιχτή. Είστε συναισθηματικά διάφανοι και ευάλωτοι, και αυτό σημαίνει ανοιχτή καρδιά. Όταν ακούτε κάποιον που πραγματικά αγαπάτε να σας λέει αυτό σε μια κατάσταση που σας συμπεριλαμβάνει και ρίχνει ευθύνες τότε φοβούνται ή πονάνε και τότε η καρδιά σας μπορεί να ανοίξει.

Επίσης ένας ακροατής δεν μπορεί να απαντάει διαρκώς. Μερικοί άνθρωποι είναι είτε αισθανόμενοι (βιώνουν τον κόσμο με τα αισθήματα και τις συγκινήσεις) ή σκεπτόμενοι (βιώνουν τον κόσμο μέσα από ιδέες και την λογική). Με αυτόν τον τρόπο, εάν ο ακροατής είναι σκεπτόμενος κυρίως, δεν μπορεί να προσφέρει άμεσα μία λογική απάντηση που είναι χτισμένη στα συναισθήματα. Εάν ο ακροατής είναι αισθανόμενος δεν μπορεί να απαντήσει με μια γρήγορη αντίδραση που παραμορφώνει την πραγματικότητα.

Μέρος της συνομιλίας με την καρδιά είναι ότι καταλαβαίνεις ότι το μυαλό σου ή τα συνασθήματά σου είναι υπεύθυνα να βρουν λύση.

Κανένα πρόβλημα δεν είναι μεγαλύτερο από τον συνδυασμό της αγάπης και της σοφίας. Ο συνδυασμός αυτός θα λύσουν κάθε διαφορά στην σχέση του ζευγαριού εάν και οι δύο αφεθούν σε αυτόν και κατανοήσουν τους φόβους τους και τους πόνους τους. Θα λύσουν το πρόβλημα άμεσα και μόνιμα χτίζοντας σχέση αγάπης.

Μια πνευματική σχέση-κοινωνία προσώπων εις Χριστόν.

www.en-gr.com

---

Οι αρνητές του Θεού και της Αλήθειας (Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης)

August 20, 2013, 8:00 am

≫ Next: Το κάλλος θα σώση τον κόσμο - Μια Αγιορείτικη θεώρηση

≪ Previous: Bλέποντας τη σχέση μας μέσα από τήν πνευματικότητα

$

0

0

Οι αρνητές του Θεού και της Αλήθειας. 

Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης

Περιττό να τονίσουμε ότι η άρνηση της ύπαρξης του Θεού είναι δικαίωμα του καθενός. Ο Θεός μας έδωσε απεριόριστη ελευθερία, ώστε αν θέλουμε και να τον αρνηθούμε.

Δεν θα επιχειρήσω διόλου να αποδείξω την ύπαρξη του Θεού. Πιστεύω ότι δεν αποδεικνύεται λογικά η ύπαρξή του, αλλά μόνο βιώνεται στα βάθη της καρδιάς.Είναι ελεύθερος λοιπόν κάποιος να πρεσβεύει ό,τι θέλει. Δεν χρειάζεται όμως καθόλου ένας άθεος να ειρωνεύεται έναν πιστό και φυσικά το αντίθετο.

Επιτρέψτε να πω πως ο άθεος προσπαθεί εναγώνια να πείσει τον εαυτό του ότι δεν υπάρχει Θεός, δεν αφήνει γι’ αυτόν χώρο στην καρδιά του και ζει στην απόλαυση της ύλης. Που αδυνατεί να χαροποιήσει το πνεύμα. Ο Νίτσε φτάνει εύστοχα να πει: “Απαίσιε άνθρωπε, δεν ανέχεσαι εκείνον που είδε τα βάθη σου και γι’ αυτό τον εκδικείσαι”.

Η πολλή λογική οδηγεί στην αθεΐα, όχι ότι η πίστη είναι παράλογη, αλλά ο ψυχρός ορθολογισμός κοιτά μόνο στη γη. Ο υλισμός επίσης δεν αφήνει χώρο για το Θεό. Ο φυσιοκρατικός πανθεϊσμός, κατά τον Σοπενχάουερ, οδηγεί σε μία ευγενή αθεΐα. Διάφορες νεότερες φιλοσοφικές θεωρίες έχουν αρκετά αθεϊστικά στοιχεία, όπως ο θετικισμός, ο διαλεκτικός ή ιστορικός υλισμός, ο πανσεξουαλισμός, κάποιες αποχρώσεις και αυτού του υπαρξισμού και αρκετές άλλες.

Η θρησκευτικότητα θεωρείται αποκύημα της φαντασίας. Ο Νίτσε στον “Υπεράνθρωπό” του διακηρύσσει ότι κανείς άλλος Θεός δεν υπάρχει πλην του εαυτού του ανθρώπου και στον “Ζαρατούστρα” λέει ότι ο Θεός πέθανε. Κατά τον Μαρξ ο Θεός δεν είναι μια οντολογική πραγματικότητα αλλά η αντικειμενικά προβαλλόμενη φύση. Ο Σαρτρ και ο Καμί τελικά θεοποιούν τον άνθρωπο. Είναι νομίζουμε αρκετά ενδιαφέρουσα η γνώμη του K. Joel. “Δεν υπήρξαν γνήσιοι φιλόσοφοι της αθεΐας, όπως δεν υπήρξαν γνήσιοι υλιστές και αρνητές της ψυχής.

Όσοι κατά καιρούς θεωρήθηκαν ως άθεοι δεν υπήρξαν στην πραγματικότητα τέτοιοι. Αυτοί δεν υπήρξαν αρνητές του θείου, αλλά αρνητές ενός ισχύοντος Θεού ή ενός ορισμένου τρόπου γνώσεως του Θεού. Οι λίγοι όμως φιλόσοφοι, οι οποίοι πράγματι κατά τους νεότερους χρόνους, χαρακτηρίστηκαν ως άθεοι, υπήρξαν ουσιαστικά αντιθεϊστές”.

Ο Γιάσπερς, που μελέτησε καλά τον Νίτσε, λέει πως ο αντιθεϊσμός του περιέχει θρησκευτική νοσταλγία. Ο αντιθεϊσμός και ο υλισμός φέρνουν το μηδενισμό, που δεν χαρίζει γαλήνη στην ψυχή του ανθρώπου, μα μελαγχολία και μοναξιά. Στη Γραφή, η αθεΐα χαρακτηρίζεται αφροσύνη. 

Η θρησκευτική ορμή του ανθρώπου είναι τόσο πλούσια και μεγάλη, ώστε και οι άθεοι δημιουργούν θρησκευτικά υποκατάστατα, ανεβάζοντας στον άδειο θρόνο του Θεού, κατά τον καθηγητή Νικόλαο Λούβαρι, διάφορα είδωλα: Το χρυσό μοσχάρι, τη φύση, τη μαγεία, το κράτος, την επιστήμη, την τεχνική, τη μοίρα, τον ελεύθερο έρωτα.

Σύγχρονοι νεοέλληνες καθηγητές, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι προσκυνούν την άρνηση του Θεού και διακωμωδούν όσους προσκυνούν τον αληθινό Θεό. Υπάρχει μία ψυχολογική ερμηνεία στο γεγονός. Προσποιούμενοι κάποιοι τους άθεους θέλουν να δικαιολογήσουν την αδιάφανη διαγωγή τους και την άτακτη ζωή τους. Έτσι τους ικανοποιούν και ευχαριστούν και διάφορα πραγματικά ή μη εκκλησιαστικά σκάνδαλα. Η αθεΐα έχει σχέση και με την ημιμάθεια, την υπερηφάνειακαι την όπως είπαμε άστατη ζωή. Έτσι μπορούμε άνετα να πούμε πως η αθεΐα δεν οφείλεται σε αντικειμενικά αλλά σε υποκειμενικά αίτια.

Από καιρό ο προοδευτισμός έχει ταυτιστεί με ένα σφοδρό αντιθεϊσμό, αντιεκκλησιασμό, αντιμοναχισμό και αντιχριστιανισμό. Επικρατούν έτσι οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι, οι ψυχαναλυτές, ακόμη και οι μάγοι, οι μάντεις, οι πνευματιστές, οι ωροσκόποι και μελλοντολόγοι….

Θα κλείσω με τους λόγους του έξοχου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: “Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή οτιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά Γραικύλος της σήμερον όστις θέλει να κάμει δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάσει εις ύψος και φανεί και αυτός γίγας. Το ελληνικόν έθνος, το δούλον, αλλ’ ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του”. 

Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης

www.IMKBY.gr

Το κάλλος θα σώση τον κόσμο - Μια Αγιορείτικη θεώρηση

August 21, 2013, 2:21 am

≫ Next: ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ;

≪ Previous: Οι αρνητές του Θεού και της Αλήθειας (Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης)

$

0

0

Το κάλλος θα σώση τον κόσμο - Μια Αγιορείτικη θεώρηση

Αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη

Όταν μιλούμε για το κάλλος που δεν είναι απλώς θέαμα εξωτερικό και πρόσκαιρο ή αισθητικό κατηγόρημα, αλλά δύναμι που σώζει τον κόσμο, τότε το Άγιον Όρος, με την ύπαρξι και τη ζωή του, έχει κάτι να μας πη γιατί ονομάζεται Περιβόλι της Παναγίας και όρος της Μεταμορφώσεως.

Δημιουργηθήκαμε από αγάπη, πού είναι θυσία και προσφορά. Σωζόμαστε με την ίδια κίνησι της αγάπης και της προσφοράς του εαυτού μας από ευγνωμοσύνη σ' Αυτόν πού πρώτος μας αγάπησε.
Στην καρδιά της θείας Λειτουργίας λάμπειαυ­τή η αλήθεια της θείας δόξης και αγάπης· της θυ­σίας του Υιού του Θεού!Καιτης πίστεως πού σώζει τον κόσμο...

Άγιος ει και πανάγιος και μεγαλοπρεπής η δόξα σου·

ος τον κόσμον σου ούτως ηγάπησας

ώστε τον Υιόν σου τον μονογενή δούναι,

ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται,

άλλ' έχη ζωήν αίώνιον.

Αυτή η έκρηξι της θείας αγάπης δημιουργεί και συντηρεί το μυστήριο της ζωής και της σωτη­ρίας του κόσμου. Αυτή καταυγάζει τα σύμπαντα. Αυτή σφραγίζει το Άγιον Όρος και κάνει θεία Λει­τουργία όλη του τη ζωή, καθιστώντας τη μονολόγιστη ευχή («Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με») α­ναπνοή των μοναχών.

Με την ευχή ομολογούμε την πίστι μας σ' Αυ­τόν και ζητούμε το έλεος Του: Κύριε, Ιησού Χρι­στέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν.

Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, ο Θεός, ο δυνατός (σε γνωρίζω και δεν σε γνωρίζω, είσαι απερινόητος). 

Εγώ είμαι αδύνατος και αμαρτωλός.Ομολογώ την αδυναμία μου (πού τη γνωρίζω και δεν τη γνωρίζω). Ζητώ το έλεος Σου. Βοήθει μου τη απιστία. Ελέησόν με.

Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν.

Αυτό λέγεται με τα χείλη, με τον νου και την καρδιά.Λέγεται με το σημείο του τιμίου σταυρού, με τις μετάνοιες. Όσο πιο πολύ συνειδητοποιώ αυ­τό πού λέω, αυτό πού συμβαίνει: ότι Αυτός είναι ο δυνατός, ο Θεός της αγάπης και εγώ είμαι αδύνατος, τόσο και η ενέργεια της ευχής προχωρεί ως ευλογία και εμποτίζει τον νου και την καρδιά μου. Με κρατά στη ζωή. Και με χαροποιεί η αίσθησι ό­τι, ενώ είμαι αδύνατος και αμαρτωλός, είμαι αντικείμενο της αγάπης του Δυνατού.

Και εγκλιματίζεται ο άνθρωπος σ' αυτόν τον χώρο της αγάπης και ησυχίας. Γίνεται ένα με την ευχή. Ενώνεται φυσιολογικά η αναπνοή και ο χτύ­πος της καρδιάς του με αυτήν. Και με κάθε κίνησι των σπλάγχνων του δεν αναπνέει μόνο το οξυγόνο του αέρα, αλλά και τη χάρι του Πνεύματος, ως παράκλησι θεία. Βρίσκεται στο φυσικό του κλίμα και περιβάλλον, πού τον γεμίζει με χαρά.

Τα πάντα φωτίζονται έσωθεν:

Όπως το πρόσωπο του Κυρίου και τα ιμάτια Του έλαμψαν από την άχτιστη και προαιώνια δό­ξα της Θεότητος,

- το κάλλος της Παρθένου λάμπει έσωθεν, εί­ναι ο της κοιλίας αυτής καρπός,

- παρόμοια, οι ταπεινοί και δοσμένοι στον Θεό λάμπουν από μια εσωτερική χάρι και ελευθερία. Δοξολογούν αυθόρμητα, εκούσια και ακούσια, τον Θεό μέρα και νύχτα.

Και ή πλησμονή της αναπαύσεως, ως δύναμι πού τους τρέφει και φως πού τους φωτίζει, παρουσιάζεται σ' όλα τους τα έργα και τις κινήσεις.

Κάτι το αληθινό, αχειροποίητο και ελεύθερο, αναδύεται ακόπως ως θεία δωρεά απ' όλη τους την ύπαρξι. Αλλά, για να γίνη αυτό, πρέπει κανείς πολύ να κουραστή, να πέραση δοκιμασίες, να πεθάνη ατέλειωτες φορές -«καθ' ημέραν αποθνή­σκω». Να γίνη (συχνά) μαρτύριο η ζωή του και "κρανίου τόπος" η διαμονή του. Να το αποδεχθή χωρίς δυσανασχέτησι. Τότε μία αίγλη ακτίστου δόξης ανατέλλει γι' αυτούς τους πονεμένους και σφαγμένους, πού χαρίζει την ελευθερία του μέλλον­τος αιώνος από σήμερα, προς όφελος των πολλών.

Το κάλλος αυτής της πνευματικής ανέσεως, πού δεν είναι απλώς καρπός κόπου και θυσίας αλλά δωρεά της Χάριτος, πλάθει μέσα στο πέρα­σμα των αιώνων το ήθος, το πρόγραμμα, τις ακολουθίες, την αρχιτεκτονική των ναών των μονών και όλου του Όρους. Κάτι το αόρατο και άκτιστο διαμορφώνει τα ορατά και κτιστά. 

Ολόκληρο το μυστήριο της Εκκλησίας,που εί­ναι απόδειξι της μεθ' ημών παρουσίας του Κυρίου, φανερώνεται ως κάλλος αμήχανον μέσα απ' όλη τη λειτουργική θεολογία και λατρευτική ζωή, με τα τυπικά, τις προσευχές, τα λειτουργικά σκεύη, τις εικόνες και την υμνολογία, όπου ψάλλεται σε όλους τους ήχους η δογματική αλήθεια πού έγινε ποίησι.

Και όπως το κάλλος της θείας καλοσύνης σώ­ζει, η αληθινή σωτηρία μέσα στην Εκκλησία γεννά αγίους-καλλιτέχνες. Και συνεχίζεται η ζωή, ως φιλοκαλία Παραδείσου.

Όταν τον δέκατο τέταρτο αιώνα συκοφάντη­σαν τους ησυχαστές του Αγίου Όρους ως πεπλανημένους,ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι συνασκητές του υπερασπίσθηκαν τη γνησιότητα της μοναχικής εμπειρίας, μιλώντας για το φως της Με­ταμορφώσεως. Η θεολογία του ακτίστου φωτός είναι αυτή πού ορίζει τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο της ζωής των μοναχών.

Είπαν ότι το φως της Μεταμορφώσεως δεν εί­ναι ούτε κτιστό ούτε η αμέθεκτη ουσία του Θεού. Δεν είναι λάμψι υλική, πού μια στιγμή φαίνεται και μετά χάνεται. Δεν είναι ίνδαλμα φαντασίας, πού ρίχνει τον άνθρωπο «πολλάκις ... εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ». Είναι η άκτιστη χάρι και ενέργεια πού προΐεται αχωρίστως από τη θεία ουσία. Είναι η φυσική δόξα της Θεότητος. Είναι Θεότης. Είναι «κάλλος δε αληθινόν και εράσμιον περί την θείαν και μακαρίαν φύσιν». Είναι η βασιλεία του θεού.

Και γίνονται κοινωνοί αυτής της χάριτος όχι οπωσδήποτε οι διανοητικά ισχυροί ή οι θεολογικά καταρτισμένοι, αλλά οι πνευματικά κεκαθαρμένοι, με την ταπείνωσι, τη συντριβή της καρδιάς, την πίστι και την αγάπη. Αυτοί πού διαρκώς μετανοούν, ζητούν το έλεος του Κυρίου και παρακαταθέτουν τον εαυτό τους και όλους τους άλλους Χριστώ τω Θεώ.

Αυτοί δέχονται μέσα τους τη Χάρι και τη βιώ­νουν ως ανάπαυσι ψυχής, Βασιλεία του Θεού και δύναμι αγάπης.

Ζης το γεγονός ότι «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».Πιστεύεις όχι επειδή κάποιος κάτι σου είπε, αλλά επειδή γεννιέται μέσα σου η πίστι, γεννιέται μέσα σου η ζωή. Αντανακλάται από παντού μια χάρι άκτιστη. Και ακούγεται από την ησυ­χία «φωνή αύρας λεπτής». 

Δεν υπάρχει κάτι πού να το συνηθίζης.Όλα εί­ναι μια ειρηναία έκπληξι, ανατολή φωτός πού ταυτίζεται με τη ζωή και σωτηρία του κόσμου. Όλα τροφοδοτούν μια πηγή παρακλήσεως, πού νοιώ­θεις μέσα σου να ενοποιή τα πάντα.

Μένεις μόνος και βρίσκεις όλους.Χάνεις δυνά­μεις με το πέρασμα του χρόνου και χαίρεσαι μυστικώς, γιατί χάνεται κάτι το πρόσκαιρο και φθειρόμενο, ενώ μένει το αιώνιο και ανανεούμενο, που λέει καλά για όλο τον κόσμο. 

Ξεκουράζεσαι με τον κόπο.Αγαπάς τους τα­πεινούς.Αδελφώνεσαι με τους βασανισμένους. Εντυπωσιάζεσαι από τους ανύπαρκτους. Αυτοί, ως οι τολμηροί της πίστεως και ελεύθεροι, δόθηκαν στον Δυνατό. Δεν ζήτησαν τίποτε για τον εαυτό τους. Δέχθηκαν το πλήρωμα της ζωής. Έζησαν το «αρ­κεί σοι η χάρις μου» που είπε ο Κύριος στον Παύλο. Και σου μεταδίδουν δωρεάν, χωρίς να ζητούν κανένα αντάλλαγμα, τη χάρι που πήραν από την πηγή της ζωής.

Έτσι, ο απλός και αληθινός αγιορείτης είναι αυτός που σε βοηθά με μόνη την παρουσία του. Δεν θέλει να κατάπληξη κανένα με τις αρετές και τις γνώσεις του. Δεν θέλει να επίπληξη κανένα για τα ελαττώματα ή τις ελλείψεις του. Ο ίδιος κατα­κρίνει τον εαυτό του ολοχρονίς. Και φανερώνεται δι' όλης της συμπεριφοράς του η εύσπλαγχνία του Θεού, που του μαλάκωσε την καρδιά και τον κα­τέπληξε, κατά τη φράσι του αγίου Ιγνατίου: «καταπέπληγμαι την επιείκειαν» του Θεού.

Η αγάπη πού συναντάς, η λεπτότης πού βρί­σκεις, σου κάνουν καλό.
Και η επίθεσι πού δέχεσαι αργότερα από πειρασμούς και συμφορές πού πέφτουν επάνω σου, η μία μετά την άλλη, με πρόθεσι να σε εξαφανίσουν κυριολεκτικά, σε ευεργετούν περισσότερο.

Τότε βρίσκεις μια θεία επίσκεψι και ξένη παρη­γοριά. Σαν να είχε μαζευτή πολύ πουρί γύρω σου. Σαν να ήσουν φασκιωμένος, γυψωμένος από γεγο­νότα και αισθήσεις πού σε πνίγανε. Και ενώ εσύ δεν μπορούσες να ελευθερωθής, ήλθαν άλλοι έξω­θεν και σε χτύπησαν, θέλοντας να σε σκοτώσουν. Χτύπαγαν μετά μανίας. Έριχναν τα τείχη πού σε είχαν φυλακίσει. Έσπαζαν τη γερή κρούστα από κάποιο ψέμα πού σε είχε περιβάλει· ενώ αυτόι χτύπαγαν μανιασμένα, εσύ άκουγες έντρομος.

Εν τέλει, αυτόι πού θέλησαννα σε εξαφανίσουν σε ελευθέρωσαν από μια ψευτιά και αορασία καταχνιάς, πού σε χώριζε από την αλήθεια. Σ' αφήσα­νε μόνο, «ημιθανή τυγχάνοντα», αλλά σκεπασμέ­νο από τη φροντίδα κάποιου καλού Σαμαρείτη, πού τον ένοιωσες δίπλα σου. 

Και αποδείχθηκαν βοηθοί σου οι πειρασμόι πού θέλησαν να σε εξαφανίσουν. Έκαναν αυτό πού εσύ έπρεπε να κάνης, και δεν το μπορούσες. Έζησες την αλήθεια του Γεροντικού: «Έπαρον τους πειρασμούς, και ουδείς ο σωζόμενος».

Κατέστρεψαν ό,τι χρειαζόταν καταστροφή. Και φάνηκε μέσα σου κάτι πού δεν καταστρέφεται, γιατί έχει άλλη αντοχή και φύσι· «χαίρει εν τοις παθήμασι». 

Τελικά μας σώζει αυτό πού μας καταστρέφει, όπως σώζει τον σπόρο ο θάνατος του μέσα στη γη, όταν έλθη η ώρα του. Σωτηρία δεν είναι οι επι­τυχίες και η σταδιοδρομία μας στον χώρο της φθοράς αλλά η κατάργησι του θανάτου και η βα­σιλεία της αγάπης.

Και θέωσι δεν είναι η άπόκτησι των αρετών αλλά η ύπ' αυτών θεία αλλοίωσι και μεταμόρφωσι.

Και το βραβείο στους αγίους δεν δίδεται,κατά τον αββά Ισαάκ, για τις αρετές ούτε για τον κόπο των αρετών, αλλά για την ταπείνωσι πού άπ' αυ­τές γεννιέται. Με την ταπείνωσι ο άνθρωπος συστέλλεται. Χάνεται. Γίνεται «ως μη ελθών εις το είναι»· και ταυτόχρονα διαστέλλεται, γινόμενος κατά χάριν χώρα του Αχώρητου. 

Όλα αυτά αποκτούν υπόστασι και αξία όταν τα βλέπης σαρκούμενα στη ζωή των Αγίων, δη­λαδή στη ζωή και στο ήθος των όντως ταπεινών.

Στις μέρες μας είχαμε μια μεγάλη ευλογία,ως λάμψι θείου κάλλους και χαράς, στο πρόσωπο ε­νός γέροντα πού από παιδί δόθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό.

Γεννήθηκε το 1906. Σε ηλικία δώδεκα ετών ήλ­θε στο Όρος μόνος του,εν αγνοία των γονέων του. Η Παναγία τον οδήγησε στα Καυσοκαλύβια, σ' έ­να καλύβι με καλούς γέροντες. Έζησε μέσα στον παράδεισο του Αγίου Όρους.
 
Με την καθαρή του καρδιά, σύντομα εντόπισε τη μοναδική χάρι των μυστικών ασκητών, των περιφρονημένων, των αγνώστων και ανύπαρκτων. Και θέλησε να χαθή μαζί τους· να χαθή μέσα στις χοροστασίες των Αγγέλων. Και είπε: «Θέλω να φύγω, να χαθώ, να μην υπάρχω». Είχε τέτοια αγάπη προς τον Χριστό. Ζούσε και μίλαγε ως παράφορα ερωτευμένος. Και ο Θεός δεν αγνόησε τον πόθο του αγνού αυτού πλάσματος.

Ένα βράδυ πού πήγε στο Κυριάκο της Σκήτης, πριν αρχίση η ακολουθία, κάθισε στον πρόναο κά­τω από μια σκάλα. Μετά από λίγο μπαίνει στον ίδιο σκοτεινό χώρο ο Γερο-Δημάς, ένας ασκητής πού έμενε μόνος πάνω από τη Σκήτη, σε μια πρω­τόγονη καλύβη. Κοιτάζει γύρω του. Δεν βλέπει κα­νένα. Παίρνει το κομποσχοίνι και αρχίζει τις μετά­νοιες. Λέει την ευχή. Δεν ελέγχει τον εαυτό του και τις κινήσεις του. Βγάζει μια κραυγή ευαρέσκειας. Λάμπει μέσα στο φως. Αυτό μεταδίδεται αμέσως στην εύφλεκτη ύλη του νέου μοναχού, πού συγκλο­νίζεται και κλαίει ασυγκράτητα. Μπήκε δια μιας στον κόσμο της χάριτος του περιφρονημένου α­σκητή.

Και γίνεται ό Γερο-Δημάς ο αρχάγγελος Γαβρι­ήλ για τον ευαγγελισμό του μικρού και άγνωστου μονάχου, που θα ονομαστή αργότερα Πορφύριος και θα αναδειχθή ο πυρφόρος άγγελος της χαράς για όλο τον κόσμο.

Όταν τέλειωσε η ακολουθία, δεν μπορούσε να μιλήση σε κανένα. Πάει στο δάσος. Ξεσπάει σε κραυγές: Δόξα σοι, ο Θεός! Δόξα σοι, ο Θεός!

Ήδη έχουν ανοιχθή οι αισθήσεις του. Βλέπει, ακούει, οσφραίνεται από μακριά. Διακρίνει τι γίνεται στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Του μιλούν τα βράχια, του λένε όλη την Ιστορία και τα μυστικά των Καυσοκαλυβίων.

Ομολογεί:

«Από τότε που έγινα μοναχός, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει θάνατος».

«Όλα τα έβλεπα, αλλά δεν μιλούσα».

Ενώ δέχθηκε το πλήρωμα της ανεκλάλητης χαράς και της υγείας του Πνεύματος, ο Θεός του στέλνει μια αρρώστια. Δεν μπορεί να μείνη στα Καυσοκαλύβια. Βγαίνει στον κόσμο. Χειροτονείται ιερεύς 20 ετών. Γίνεται πνευματικός στα 22.
Είναι αυτός πού φώτισε, δρόσισε και χαροποί­ησε με το θειο χαμόγελο του την καρδιά του εικο­στού αιώνα. Έμεινε από το 1940 έως το 1973 στην Ομόνοια, ως εφημέριος της Πολυκλινικής Α­θηνών, και ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ από τα Καυσοκαλύβια.

Εκοιμήθη στο Άγιον Όρος,εκεί πού έγινε μο­ναχός, τον Δεκέμβριο του 1991. Στα καλογέρια του παρήγγειλε μετά την εκταφή να πάνε τα οστά του στο δάσος τηςΚερασιάς και ούτε οι ίδιοι να ξέρουν πού βρίσκονται.
 

Τα τελευταία του λόγια ήσαν: «ίνα ώσιν εν».Η διδασκαλία και η παρουσία του εκπέμπουν φως και ευωδία παραδείσου.

Είπε: «Είμαστε ένα, ακόμα και με τους ανθρώ­πους πού δεν είναι κοντά στην Εκκλησία... Το παν είναι ο έρωτας στον Χριστό».
 

Υπάρχει κάτι μικρό, ελάχιστο, πού έχει τον πολύ δυναμισμό και ρυθμίζει τα πάντα.
Όταν το βρης,τα δίδεις όλα γι' αυτό το ένα. Και έτσι, τα βρίσκεις όλα, συλλειτουργούντα και χαρούμενα.

Από το ένα οδηγείσαι στα πολλά.Και από τα πολλά και μπλεγμένα φτάνεις στο ένα και καθαρό -αρχικό και τελικό- χωρίς να ταραχθής. 

Ο π. Πορφύριος δεν ταράχθηκε ποτέ. Αλλά μετέδιδε σε όλους τη θεία αγάπη και χαρά, επειδή είχε τον Χριστό μέσα του. 

Δεν έδωσε σημασία στα χαρίσματα. Ούτε τα ζήτησε, ούτε τα καλλιέργησε, ούτε τα πρόβαλε. Δεν ήθελε να παρουσιαστή ως θαυματουργός και χαρισματούχος. Ήθελε να φανέρωση αυτό πού έζησε και γνώρισε: το πόσον ο Θεός είναι αγάπη και έλεος προς όλους.

Είχε τον θείο ερωτά και τη δύναμι του Χρίστου μέσα του. Γι΄ αυτό, τα χαρίσματα ήσαν απλώς βοηθητικά για τη φανέρωσι της αγάπης του Θεού στους ανθρώπους.
Όποιος δεν έχει αυτή τη θεία παρουσία ως δύ­ναμι ζωής, φροντίζει για τα χαρίσματα του και την προβολή τους. Για να αυξηθή η φήμη και το κύρος του. 

Και ενώ προσπαθείνα φανή ότι όλο αυτό γίνε­ται εν αγνοία του και παρά τη θέλησί του, όλοι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει.

Όποιος, σαν τον π. Πορφύριο,έχει τα θεία χαρίσματα, αγωνίζεται να τα κρύψη, και να φανή μό­νο ο Χριστός.

Τελικά όμως δεν μπορεί κανείς να κρυφτή· και οι δυο φανερώνονται:

- Φαίνεται η ελευθερία και η χάρι αυτού πού μέσα του σκιρτά η θεία χαρά.

- Και φανερώνεται, αντίστοιχα, η επώδυνη μέ­ριμνα του άλλου πού θέλει να τιμηθή.

Όποιος θέλει να σώση το κύρος του υποφέρει.Δεν μπορεί να κρύψη την αρρώστια πού τον κατα­τρώει. Κολακεύεται ενδόμυχα (έως συγκλονισμού), όταν επαινήται. Και καταθλίβεται (έως καταρρακώσεως), όταν θίγεται και αμφισβητήται η ιδέα πού έχει για τον εαυτό του.

Γι' αυτό, παρουσιάζει μεγάλες μεταπτώσεις.«Πίπτει πολλάκις εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ». Άλλοτε χαίρεται και ευφραίνεται, και άλλοτε ταράζεται και σκοτίζεται. Άλλους αγαπά και δέχεται. Και άλλους αποπαίρνει και αρνείται.

Αλλά έχει ο Θεός για όλους μας, δικαίους και αδίκους. Ο π. Πορφύριος είναι άλλη περίπτωσι.Δεν έχει κύρος να σώση· έχει τον Χριστό μέσα του, πού τον σώζει. 

Δεν ζη αυτός. Ζη εν αυτω ο Χριστός. Και αυτό φανερώνεται πάνω στα πράγματα.

Είναι πέρα από τα πάθη και τα χαρίσματα· πέ­ρα από τις κολακείες και τους ψόγους. Όλα τα δέ­χεται, αλλά από τίποτε δεν ταράζεται και σε τί­ποτε δεν υποτάσσεται. Έχει τον Χριστό μέσα του, ως φως και ελπίδα για τον εαυτό του και όλο τον κόσμο. 

Αυτό τον κράτησε μακριά από κάθε ταραχή και ψευδοπροβληματισμό, πού θα μπορούσε να σκότιση την ψυχή του και όσους βρίσκονταν κοντά του.

Ενώ έζησε μέσα στον κόσμο, δεν έχασε τη γα­λήνη και τη χάρι της έρημου.

Ενώ έζησε κατά την περίοδοτης αλλαγής του εκκλησιαστικού ημερολογίου, πού τόσους κούρα­σε και έμπλεξε, αυτός έμεινε ανενόχλητος, ασχολούμενος με άλλα θέματα. 

Ενώ τα τελευταία χρόνια πολλή σύγχυσι και φοβία απλώθηκε παντού με τον αριθμό του αντί­χριστου και την ελευσί του, ο π. Πορφύριος έμεινε ατάραχος και γελαστός. Είπε: όταν έχω τον Χριστό μέσα μου, δεν φοβάμαι και δεν ασχολούμαι, με κανένα αντίχριστο. 

Μετέδωσε σε όλους την ειρήνηκαι τη σιγουριά της πίστεως που έχουν οι ταπεινοί και θεοφόροι.

Παρέπεμψε όλους στον Χριστό και στην Εκ­κλησία, όχι στην αυθεντία η στην αρετή του.

Αυτός τρεφόταν από τον θείο έρωτα του Χριστού.Θαύμαζε το κάλλος όλης της δημιουργίας και σκιρτούσε σαν παιδί. Έβλεπε τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και συνέπασχε.Εκεί πού ένας ηθικολόγοςθα εκνευριζόταν βλέποντας κάποια παρεκτροπή, ο π. Πορφύριος ταυτόχρονα έβλεπε τον πόνο της ευαίσθητης ψυ­χής του παρασυρμένου ανθρώπου, πού ζητούσε βοήθεια.

Μόνο αγαπούσε, ευλογούσε και θεράπευε. Δεν απόπαιρνε, δεν καταριόταν κανένα.

Όσο και αν προσπάθησε να διάλυση τον εαυτό του, να πετάξη τα οστά του, να κρύψη τα χαρί­σματα του, το φως της θεϊκής του καλοσύνης τον πρόδωσε· έλαμψε και έγινε σε όλους αισθητό. Η αλήθεια του θείου κάλλους και της αγάπης πού έκρυβε στην ψυχή μένει ζωντανή και μετά την κοίμησί του. 

Η μορφή του δεν περιγράφεται με την ανα­φορά θαυμάτων και χαρισμάτων. Πιο πολύ η πα­ρουσία του εντοπίζεται ως πύλη φωτός. Και αγαλλίασι ψυχής, πού προσφέρεται δωρεάν σε όλους.

Κανένα δεν πλήγωσε, μέχρι τέλους της ζωής του.

Όλων μαλάκωσε τον πόνο και γλύκανε την ψυχή. Είπε: «Όταν φύγω, θα είμαι πιο πολύ μαζί σας». Και έτσι συμβαίνει. Η βασιλεία του Θεού μοιάζει με κόκκο σινάπεως και με το λίγο προζύμι πού κρύβει μέσα του τον πολύ δυναμισμό. 

Ταυτόχρονα, η βασιλεία του Θεού μοιάζει με τη συγκεχυμένη κατάστασι της καθημερινής ζωής πού όλοι γνωρίζομε. Μοιάζει με τη σαγήνη πού μάζεψε τα «καλά και τα σαπρά» μοιάζει με το χωράφι πού έχει τον καλό σπόρο και τα ζιζάνια. Και -όχι τώρα, αλλά στο τέλος- γίνεται το ξεκα­θάρισμα. Εκείνος όμως πού ζη εν Χριστώ βρίσκε­ται από τώρα στο τέλος. Τα βλέπει όλα καθαρά και γαλήνια. «Πάντα ... καθαρά τοις καθαροίς»

Είναι μια αίσθησι πού βλέπει,και ένα φως πού φωτίζει· μας μεταδίδει την αρχική και τελική σιγουριά της αγάπης πού σώζει.

Εάν είσαι Πορφύριος, γνωρίζεις τον δρόμο του θείου έρωτα.

Εάν είσαι σαν τον Πέτρο, πού ήταν αυθόρμη­τος και συμπαθής, αλλά έφτασε μέχρι την άρνησι, μπορείς να μιμηθής τη διαγωγή του, που «εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς». Έτσι μπήκε μέσα στον Παράδεισο και γεύτηκε τη γλύκα της σωτηρίας.

Εάν είσαι σαν τον πατέρα με τη λίγη πίστι και την απιστία, με τις πολλές αρρώστιες και τις συμ­φορές· χωρίς αναλύσεις, εγκατάλειψε τον εαυτό σου και τους άλλους Χριστώ τω Θεώ. Και τότε μυ­στικά θα λάμψη μέσα σου το φως που θα σου λέη ότι ο Θεός είναι αγάπη και «καλά λίαν» εποίησε τα πάντα και ποιεί.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας. Αμήν.

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη

Πρώην Ηγουμένου Ιεράς Μονής Ιβήρων

ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΘΑ ΣΩΣΗ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

http://www.musicheaven.gr

ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ;

August 21, 2013, 4:03 am

≫ Next: ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

≪ Previous: Το κάλλος θα σώση τον κόσμο - Μια Αγιορείτικη θεώρηση

$

0

0

ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ;
τοῦ Μητροπολ. Πισιδίας Σωτηρίου

ΕΡΩΤΗΣΗ:Ἀκούω ὅτι πρέπει νά ἐξομολογούμαστε. Ἀλλά δέν καταλαβαίνω νά ἔχω κάνει κάποια μεγάλη ἁμαρτία. Τί νά πῶ στήν Ἐξομολόγηση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχουν πολλοί ἁπλοί χριστιανοί, πού κάνουν τήν ἴδια ἐρώτηση. Μήπως αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι ἀποφεύγουν νά κάνουν αὐτοεξέταση καί μοιάζουν μέ ἐκείνους πού δέν κάνουν ἰατρικές ἐξετάσεις καί νομίζουν ὅτι εἶναι ὑγιεῖς; Καί ξαφνικά παρουσιάζεται μιά θανατηφόρα ἀρρώστια, κάποτε στό τελευταῖο στάδιο, πού ἡ ἰατρική ἐπιστήμη ἀδυνατεῖ πιά νά θεραπεύσει; Ἂν εἶχαν κάνει νωρίτερα τήν διάγνωση, μπορεῖ νά θεραπεύονταν.

. Ἑπομένως ἡ κατά καιρούς προσέλευση στόν Πνευματικό- Ἐξομολόγοεἶναι ἀπό πολλές πλευρές ὠφέλιμη. Γιατί εἶναι ἀδύνατον νά πεῖ κανείς ὅτι δέν ἔχει κάνει στή ζωή του καμία ἁμαρτία! Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς τό λέγει καθαρά: “Ἐάν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν ούκ ἔχομεν, ἑαυτούς πλανῶμεν καί ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν” (Α´ Ἰωάν.α' 8). 

Δέν ὑπῆρξε, δέν ὑπάρχει καί οὔτε θά ὑπάρξει ἄνθρωπος στή γῆ ἀναμάρτητος.Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἦταν ἀναμάρτητος.Ἑπομένως, καθένας ἔχει συμφέρον, γιά τό δικό του καλό, νά πηγαίνει στόν Πνευματικό, νά τόν βοηθεῖ νά ἀντιληφθεῖ καί ἁμαρτίες πού τυχόν δέν ἤξερε καί νά τίς ἐξομολογεῖται καί αὐτές.

. Στήν προσπάθειά μας νά διαπιστώσουμε τά ἁμαρτήματαστά ὁποῖα εἴμαστε ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πολύ βοηθητικό εἶναι νά μελετᾶμε τίς Δέκα Ἐντολές (Ἔξοδ. κ´1-17) καθώς καί τήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, μέ τήν ὁποία ἑρμήνευσε τόν Νόμο Του (Ματθ. ε´1 ἕως ζ´27). Βεβαίως, ὅταν καθημερινά μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή καί προσέχουμε τί ἀπό αὐτά τηροῦμε καί τί ὄχι , θά ἀνακαλύπτουμε ὅλο καί περισσότερα σημεῖα, στά ὁποῖα θά πρέπει νά στρέφουμε τόν πνευματικό μας ἀγώνα.

. Ἕνα σημεῖο πού χρειάζεται προσοχή εἶναι ὅτι, ἁμαρτία δέν εἶναι μόνον ἡ παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ ἀποφυγή καλῶν πράξεων, πού θά μπορούσαμε νά κάνουμε καί- γιά κάποιο λόγο- ἀποφύγαμε νά κάνουμε. “Εἰδότι καλόν ποιεῖν καί μή ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν” (Ἰακώβ. δ´17).

. Περιληπτικά θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι πρός τρεῖς κατευθύνσεις χρειάζεται νά στρέφει ὁ χριστιανός τό ἐρευνητικό του βλέμμα:

α)Στίς σχέσεις του πρός τόν Θεόν· Τόν πιστεύει εἰλικρινά; Τόν ἀγαπᾶ ὅσο κανέναν ἄλλον; Τόν ὑπακούει; Προσεύχεται πρός Αὐτόν καθημερινά; Τόν ἐπισκέπτεται τακτικά στόν ἱερόν Ναόν Του, γιά νά τοῦ ἐκφράσει τή λατρεία του κατά τήν Θεία Λειιτουργία; Τηρεῖ τίς Νηστεῖες πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἔκφραση θυσίας πρός τόν Χριστόν, πού θυσιάστηκε γιά τή σωτηρία του;

β) Στίς σχέσεις του μέ τούς συνανθρώπους του· τούς ἀγαπᾶ ἐμπράκτως; Τούς συγχωρεῖ ἀπό τήν καρδιά του, γιά ὅ,τι κακό τοῦ εἶπαν ἤ τοῦ ἔκαναν; Χαίρεται μέ τή χαρά τους, ή τούς ζηλεύει; Ἐνδιαφέρεται γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, καθ´ ὅσον εἶναι δυνατόν, ἤ τούς κρίνει καί κατακρίνει;

γ) Στίς σχέσεις του μέ τόν ἑαυτόν του· ἀγωνίζεται νά διατηρεῖ καθαρή τήν ψυχή του καί τό σῶμα του ἀπό ψυχικά καί σαρκικά πάθη, πολλά ἀπό τά ὁποῖα ἀναφέρει ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του (α´ 24-32) καί πρός Ἐφεσίους (ε´16-21); Ὁπλίζεται μέ τά ὅπλα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μᾶς συνιστᾶ ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή Του (ϛ´10-18); Τρέφεται πνευματικά μέ τήν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καθημερινά, καί μέ τήν Μετάληψη τοῦ Ἁγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας, ὅσο συχνότερα μπορεῖ;

. Ἐάν προσέξουμε τά ἀνωτέρω, ἄς μήν ἀνησυχοῦμε. Γιά ἄλλα θέματα θά μᾶς βοηθεῖ ὁ Πνευματικός, μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά τά ἐπισημάνουμε, καί νά καθαριζόμαστε ἀπ´ ὅλα αὐτά.

christianvivliografia.wordpress.com

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

August 21, 2013, 7:39 am

≫ Next: Ο παπα-Γιώργης και ο άπειρος Θεός

≪ Previous: ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ;

$

0

0

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ 

Π.Ιωάννης Καλαιδής

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος
'Ορισμένα στοιχεία τής ζωής μου.
Ό θεός ακούει τίς προσευχές τών πιστών χριστιανών
Μαρτυρία γιά τήν γνωριμία μου μέ τούς αγίους Ραφαήλ. Νικόλαο καί Ειρήνη
Τό καντήλι πού άναψε
Γράμματα ανθρώπων πού έζησαν θαυματουργικές επεμβάσεις τών άγίων.

ΝΕΟΧΩΡΙ - ΣΙΝΤΙΚΗΣ ΣΕΡΡΩΝ 2005

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Οί ενορίτες μου και άλλα πνευματικά μου παιδιά, εδώ καί χρόνια, μέ παρότρυναν νά δημοσιεύσω γιά την δόξα του Παντοδύναμου Θεού, βιογραφικά μου στοιχεία καί σημεία των νεοφανών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης πού συνέβησαν σε μένα καί σέ πιστά μέλη της Εκκλησίας μας. ' Αποτελούν κι αυτά απόδειξη οτι ο Θεός πάντοτε ακούει τίς προσευχές τών αγίων, οί όποιοι, μέ την χάρη πού τούς δίνει ό Κύριος, θαυματουργούν ακόμη καί σήμερα στά δύσκολα χρόνια της άπιστίας καί της άδιαφορίας.

Διαισθανόμενος δτι οδεύω πρός τήν δύση της ζωής μου, αποφάσισα νά δημοσιεύσω τίς προσωπικές εμπειρίες μου αλλά καί θαύματα πού συνέβησαν σέ άλλους.

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Γεννήθηκα τό 1925 εις τό Καμαρωτό Σερρών. Παρασκευή 8 Μαίου, την ήμερα του 'Αγίου 'Ιωάννη του Θεολόγου, γι' αυτό καί μέ ονόμασαν 'Ιωάννη. Καθώς -γνώρισα τόν εαυτό μου έπήγαινα τακτικά στήν έκκλησία καί ιδίως μέσα στό ιερό βήμα βοηθώντας τόν Ιερέα. Καί έλεγα μέ τήν παιδική μου σκέψη νά μέ αξιώσει καί εμένα ο καλός Θεός νά γίνω ένας ιερεύς, νά τόν υπηρετήσω. Καί ό καλός Θεός. πού βλέπει καί ακούει τά πάντα, άκουσε τήν παιδική μου προσευχή καί σέ ηλικία 45 ετών μέ κάλεσε στό μεγάλο αυτό έργο. 'Αργά, βέβαια, αλλά τότε ήρθε τό πλήρωμα του χρόνου.

Τί χαρά είναι αυτή πού μου έδωσε ό καλός Θεός. Δέν μπορώ νά τήν περιγράψω ούτε μέ λόγια ούτε μέ έργα. "Ο,τι καί νά κάνω, ό,τι κι αν πώ δέν άνταποκρίνεται στήν μεγάλη δωρεά πού μου έκανε.

«Μέγας ει, Κύριε, καί θαυμαστά τά έργα σου, καί ουδείς λόγος έξαρκέσει πρός ύμνο ν των θαυμασίων σου».

«Καί τό φως εν τη σκοτία φαίνει, καί ή σκοτία αύτό ού κατέλαβεν» (Ίωάν. 1,5), καί τό φως λάμπει μέσα εις τό σκοτάδι καί τό σκοτάδι δέν ημπόρεσε νά έπισκιάσει τό φως καί νά τό εξουδετερώσει. «Σώσον ημάς Υιέ Θεού, ό εν άγίοις θαυμαστός ψάλλοντάς σοι άλλη-λούϊα». «Τίς γάρ σε διακρίνει; τί δε έχεις ό ουκ έλαβες; εί δέ καί έλαβες, τί καυχάσαι ως μή λαβών;» (Α' Κορ. 4,7).

Ό καλός Θεός ακούει πάντα τίς προσευχές, όταν είναι πρός τό συμφέρον της ψυχής, καί ανταποδίδει τό ζητούμενο κάθε άνθρώπου.

"Εως ότου όμως έλθει τό πλήρωμα του χρόνου, εχω νά σημειώσω ορισμένα βασικά στοιχεία.

«Ει ό Θεός μεθ' ημών ούδείς καθ' ημών». Τό έτος 1947, τήν 28η 'Οκτωβρίου, μέ κάλεσε ή Πατρίδα νά ύπηρετήσω τή θητεία μου έως τίς 20 Μαρτίου 1950, πού άπολύθηκα. Εις τό διάστημα έκεΐνο έκινδύνεψα πολλές φορές, διότι ήταν ό εμφύλιος πόλεμος, άλλά ή Θεία Πρόνοια μέ προστάτευε πάντα από βέβαιο θάνατο. Δέν έπαυα νά προσεύχομαι παρακαλώντας θερμά τόν καλό Θεό νά αποσύρει τήν οργή καί τόν θυμό Του από τό έθνος μας, πού μέ έκανε νά λυπάμαι πάρα πολύ.

Δέν θά ξεχάσω τό όραμα εκείνο πού είδα μέ ανοιχτά τά μάτια του σώματος καί άκουσα μέ τά αυτιά μου. "Ηταν τό 1948. 25 του μηνός Μαρτίου, ημέρα Παρασκευή, πρωινές ώρες, είς τόν στρατώνα της Κομοτηνής. Εϊχαμε επιστρέψει από μιά επιχείρηση μέσα είς τόν θάλαμο· ενώ ήμουν ξαπλωμένος στό στρώμα κάτω στό δάπεδο, άπέναντί μου καί στό ψηλότερο μέρος του θαλάμου, βλέπω τήν εικόνα του Παντοκράτορος Κυρίου ημών Τησού Χριστού, όπως είναι μέσα στήν έκκλησία του Παντοκράτορος, καί ακούω νά μου λέει: «Μή φοβάσαι» κι έπειτα χάθηκε. Αύτό όμως μου έδωσε δύναμη, διότι ήμασταν άπελπισμένοι, καθώς πηγαίναμε κάθε μέρα σέ έπιχειρήσεις, κινδυνεύοντας άπό λεπτό σέ λεπτό. Δόξα νά έχει ό καλός Θεός. Τό 1949, τόν Αύγουστο μήνα, έληξε ό εμφύλιος πόλεμος καί ησύχασε ό ελληνικός λαός. Ευχαριστώ τόν καλό Θεό πού μέ ένθάρρυνε καί μέ γλύτωσε άπό τό πυρ του πολέμου.

Αύτά έπιτρέπει ό καλός Θεός «πρός γνώσιν καί συμμόρφωσιν», άλλά δέν τό κατανοούμε καί πάλι ή αμαρτία συνεχίζεται. Τώρα έχει πλεονάσει ή ασέβεια πρός τόν Θεό, πρός τήν Εκκλησία καί πρός τόν συνάνθρωπο μας, καί, 'αλίμονο, τί μας περιμένει... Σέ πολλά μέρη της γης πυρ καταφλέγει τους άνθρώπους. «Φυλάσσει Κύριος πάντα τά οστά αύτών, έν ές αύτών ού συντριβήσεται» (Ψαλμ. 33, 21). ' Αλίμονο εάν δέν κατα νοή σου μ ε τίς αμαρτίες μας καί δέν μετανοήσουμε.

"Τό έτος 1955, σέ ηλικία 30 έτών, 12 Φεβρουαρίου. ήλθα σέ νόμιμο γάμο μέ τή σύζυγο μου, όνομαζομένη Πολυξένη. "Αμεμπτος μέχρι τότε άπό σαρκική αμαρτία, έλαβα τήν υποχρέωση μου απέναντι στή σύζυγο μου καί τά τρία τέκνα πού μου χάρισε ό Θεός, Θεοδώρα, Χρήστο καί Σοφία καί τόν γέρο πατέρα μου ανίκανο γιά εργασία.

Τά βάρη της οικογενείας μού έπέβαλαν νά εργασθώ παραπάνω. Έβλεπα όμως τά γήϊνα άντί τά ούράνια. 'Αντί του Χριστού πού μέ γλύτωσε άπό τό πυρ του πολέμου, γιά νά τηρώ τίς εορτές Του, έγώ παρέβαινα ορισμένες φορές τίς εορτές μέ τήν εργασία. 'Αλλά έκπλη-ρώθηκε ό ψαλμός «τό έλεός σου Κύριε, καταδιώξει με πάσας τάς ή μέρας της ζωής μου» (Ψα 22,8). «Κύριος ποιμαίνει με καί ούδέν με υστερήσει» (Ψαλμ. 22,1).

Υπάρχουν άνθρωποι πού δίχως ράπισμα τρέχουν πρός τόν Θεό, αλλά είναι λίγοι αυτοί. Οί περισσότεροι άνθρωποι είμαστε «βραδεΐς τί) καρδία» καί μας ραπίζει ό Κύριος ή διά κάποιας άσθενείας ή άτεκνίας ή φτώχειας κτλ. Αυτό γίνεται αφορμή νά πλησιάσουμε τόν Θεό. πού τά πάντα πρός τό συμφέρον των ψυχών μας επιτρέπει. Έτσι, ό καλός Θεός. στίς άρχές τού έτους 1958, επέτρεψε νά υποστώ μία δοκιμαστική άσθένεια καί υπέφερα πολύ. Τρέμανε τά νεύρα μου καί μέ δυσκολία βάδιζα.

Καί τότε έπλησίασα τόν καλό Θεό πηγαίνοντας στήν εκκλησία άπό άνάγκη. ζητώντας τό έλεός Του νά μέ θεραπεύσει. Καί ή χάρη Του δέν άργησε νά μέ έπισκιάσει. Παραμονή τού 'Αγίου 'Αθανασίου Καμαρωτού, 2 Μαίου 1959, είδα τό βράδυ στόν ύπνο μου έναν αρχιερέα ντυμένο στά άσπρα καί μού είπε: «Ζήσε!». Άπό τήν ώρα εκείνη πήγαινα πρός τό καλύτερο, ώσπου έγινα τελείως καλά. Δοξάζω τόν καλό Θεό, Τόν εύχαριστώ. Τί άλλο νά θέλουμε άπό τόν καλό Θεό; Ή θρησκεία μας είναι ζωντανή καί κάνει θαύματα σέ πολλούς πού πραγματικά πιστεύουν. Άπό τότε αγάπησα τόν καλό Θεό καί τήν Εκκλησία του. Πάντα παρακαλούσα- νά μου έν ισχύει τήν πίστη ώς τό τέλος της ζωής μου καί ζητούσα νά τόν πλησιάσω καί άλλο. Εύχομαι όλος ό κόσμος νά Τόν πλησιάσει, γιά νά σωθεί, διότι αύτος είναι ό προορισμός τού κάθε άνθρώπου.

«Έκ γάρ τού λόγου σου δικαιωθήση καί έκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12,37).

Μετά τό 1964 άπέκτησα καί άλλο τέκνο, τή Σοφία.

Άπό τό έτος 1959 έως τό 1970 στίς 3 Ιουλίου, πού μέ κάλεσε ό καλός Θεός στήν ίερωσύνη, εκκλησιαζόμουν ταχτικά- δύο Κυριακές έλειψα είς τό διάστημα αύτό διά στρατιωτική ύπηρεσία. Ό καλός Θεός μέ κράτησε καί δέν άποσπάστηκα άπό τήν Εκκλησία. Ή άγάπη Του μέ προόριζε γιά δούλο ιερέα, όπως σημειώνω παρακάτω.

«Σήμερον, εάν της φωνής αύτού άκούσητε, μή σκληρύνητε τάς καρδίας ύμών ώς έν τω παραπικρασμώ, κατά τήν ήμέραν τού πειρασμού έν τη έρήμω» (Ψαλμ. 94,8).

"Οσο εγώ έτρεχα στήν Εκκλησία άλλο τόσο τήν αγαπούσα. 'Αλλά 6 πονηρός προσπαθούσε νά μέ άποσπάσει, πρώτα μέ τήν σκέψη καί έπειτα σωματικώς. Άλλα όταν «ό Θεός μεθ' ημών ουδείς καθ' ημών». «Ου δέ έπλεό-νασεν ή αμαρτία, ύπερεπερίσσευσεν ή χάρις» (Ρωμ. 5,20). Αυτό έγινε καί πρός έμέ.

Τό έτος 1963, τήν 1η 'Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα, ευρισκόμουν στό κτήμα του Καμαρωτοί) στήν τοποθεσία Κουροΰ-Καβάκ. Τό μεσημέρι έκάθισα στή σκιά τού κάρου καί διάβαζα ενα χριστιανικό έντυπο άπό τήν εκκλησία. Καί τήν ώρα εκείνη σκέφτηκα αμαρτωλά, λέγοντας μέ τό νου μου οτι ό κόσμος μέ περιγελά πού πηγαίνω κάθε Κυριακή καί εορτή στήν εκκλησία. Τήν ώρα εκείνη έγινε τό θαύμα. 'Ακούω μιά φωνή άοράτως νά μού λέει: «Νά πηγαίνεις στήν εκκλησία». Τότε, σηκώθηκα ζητώντας συγγνώμη γιά τήν άμαρτωλή σκέψη καί εύχαριστώντας τόν καλό Θεό, πού μέ ενίσχυσε στήν πίστη μου. 'Επέστρεψα στό σπίτι μου χαρούμενος καί ενισχυμένος. Τί άλλο νά θέλω εγώ ό άμαρτωλός άπό τόν Κύριο!

Ωστόσο, δέν μού είπε νά πάω ούτε μέ τό παλιό ούτε μέ τό νέο ημερολόγιο άλλά στήν έκκλησία, διότι δέν μας σώζει ούτε τό παλιό ούτε τό νέο, άλλά ή πίστη πρός τόν Χριστό καί τά καλά έργα μας.

«Υψώσω σε, Κύριε, ότι ύπέλαβές με, καί ουκ ευφρανας τους έχθρούς μου έπ' έμέ» (Ψαλμ. 29,1). Εξήγηση: θά ανυμνήσω, Κύριε, καί θά διακηρύξω εύγνωμόνως τό υψηλό μεγαλείο Σου, διότι μέ ύπεβάστασας καί ύφα-πλώσας τήν προστατευτικήν Σου χείρα πρόλαβες τήν πτώση καί δέν επέτρεψες νά ευφρανθούν οι εχθροί μου.

"Ομοίως, τό 1964, όταν ήμουν νεωκόρος στήν εκκλησία,· 28 τού μηνός Μαίου, ή μέρα Πέμπτη τό πρωί, στό σπίτι μου στό Καμαρωτό ακούω πάλι τήν φωνή άοράτως νά μού λέει: «Νά ασφαλιστείς». Καί διερωτήθηκα τί ασφάλεια νά κάνω. Τήν χρονιά εκείνη είχα 24 στρέμματα βαμβάκι· καί είπα στήν σύζυγο μου: «Θά πάω νά ασφαλίσω τά κτήματα». Αύτη όμως αντέδρασε. 'Εγώ της είπα ότι μιά φωνή μέ ειδοποίησε νά ασφαλιστώ. Αύτή δέν έπίστευσε, άλλά εγώ δέν μπόρεσα νά κρατηθώ, διότι μία δύναμη μέ ώθούσε άπό μέσα καί άνεχώρησα τήν ϊδια μέρα. 'Επήγα στό Σιδηρόκαστρο καί ασφάλισα τά κτήματα καί ησύχασε ή ψυχή μου.

"Οταν τά βαμβάκια δώσανε τά πρώτα άνθη, έπεσε ενα χαλάζι καί κατέστρεψε τά πάντα. Ό μόνος πού ήταν άσφαλισμένος άπό τό χωριό Καμαρωτό ήμουν έγώ καί αυτό τό όφείλω εις τόν καλό Θεό πού μέ ειδοποίησε. Μέγα τό έλεός σου, Κύριε, «ότι άπέκρυψας ταύτα άπό σοφών καί συνετών, καί άπεκάλυψας αυτά νηπίοις» (Λουκ. 10,21).

Όμοίως συνέβη καί σέ άλλο κτήμα όπου έργαζόμουν, στήν τοποθεσία Έσκύδερμεν, 15 Σεπτεμβρίου 1965. Τό μεσημέρι, πού έκάθισα νά φάω, καί πάλι μού έπέρασε ή σκέψη ότι ό κόσμος μέ κατηγορεί πού εκκλησιάζομαι τακτικά, άλλά καί πάλι τό θαύμα έγινε. Ηλθε ή φωνή άοράτως καί μού είπε: «Νά πηγαίνεις στήν εκκλησία». Μετά άπό αύτό ςαναευχαρί-στησα τόν Θεό καί τήν ώρα έκείνη έσκέφθη-κα: «'Όπως ό Πέτρος αρνήθηκε τόν Κύριο, έτσι κι εγώ θέλησα νά άρνηθώ τήν Εκκλησία, άλλά δέν μέ άφησε ή άγάπη Του καί διά της φωνής του μέ έκράτησε». Δέν πρέπει νά σκε-φτόμεθα άμαρτωλά, διότι ό καλός Θεός τά βλέπει όλα.

Μεγάλη χάρη έχουμε λάβει εμείς οι άνθρωποι άπό τόν Θεό, άρκεΐ νά τό κατανοήσουμε. Τό 10ο τάγμα τού Εωσφόρου, οι πρώτοι άγγελοι, μόνο πού σκέφτηκαν νά κάνουν τόν θρόνο τους πάνω άπό τόν Θεό, έπεσαν στόν "Αδη. Ό 'Αδάμ καί ή Εύα άπό έγωϊσμό βγήκαν άπό τόν παράδεισο, διότι ή Εύα είπε: «ό όφις μέ γέλασε» καί ό 'Αδάμ είπε: «ή Εύα μέ γέλασε». "Οσο γιά μας, σήμερα, όχι μόνον σκεφτόμαστε άλλά καί πράττουμε αμαρτωλά έργα. "Ομως ή εύσπλαχνία Του μας συγχωρεί, άρκεΐ νά μετανοήσουμε ειλικρινά.

Τήν ίδια φωνή άκουσα στις 5 "Ιουνίου τό 1969 στό κτήμα της τοποθεσίας Κουρού-κα-βάκ, ή μέρα Πέμπτη, τήν έβδομάδα τού ' Αγίου Πνεύματος.

"Οταν καί πάλι είπα μέ τήν σκέψη μου «δέν προσφέρω τίποτα στήν εκκλησία» καί τότε ακούσθηκε ή φωνή νά λέει άοράτως: «Μήν άνησυχεΐς!». (Μέχρι τότε είχα ύπηρετή-σει ως νεωκόρος, επίτροπος καί ψάλτης).

Καί εκπληρώθηκε ή φωνή αύτή «μήν άνησυχεΐς», διότι μετά ένα έτος στίς 3 ' Ιουλίου τού 1970, ήμερα Παρασκευή, μέ κάλεσαν στήν ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, γιά νά χειροτονηθώ ιερέας. «Μέγας ει Κύριε, καί θαυμαστά τά έργα σου, καί ούδείς λόγος έξ-αρκέσει πρός ύμνο ν τών θαυμασίων σου» (Ά-ϋ^λουθία τού Μ. 'Αγιασμού). «Τίς Θεός μέγας ώς ό Θεός ημών Σύ ει ό Θεός ημών ό ποιών θαυμάσια μόνος».

'Αρχές τού έτους 1970, στίς 3 'Ιανουαρίου, βλέπω στόν ύπνο μου τόν Σεβασμιώτατο της Μητροπόλεως μας, κ.κ. Ιωάννη, νά μέ καλεί στήν Μητρόπολη καί νά μού δίνει τό Εύαγγέλιο λέγοντας μου νά διαβάσω αυτούς τού ς στίχους: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη...» (Ματθ. 28,19). Καί έγώ τους διάβασα. Μού λέει: «Καλώς! Μέχρι τού άγίου 'Ιωάννου θά σέ κάνω ιερέα».

Τό πρωί σκεφτόμουν τί όνειρο ήταν αυτό καί ότι τά όνειρα δέν πρέπει νά τά πιστεύουμε. 'Όμως. πολλές φορές πραγματοποιούνται.

Κυλούσαν οι μέρες, οι μήνες έως οτου φτάσαμε στίς 24 'Ιουνίου (γενέθλιον τού άγίου 'Ιωάννου τού Προδρόμου). 'Εκείνη τήν ή μέρα μέ έκάλεσε διά τηλεφώνου ό άρχιμανδρίτης π. Γερβάσιος καί μού είπε ότι μέ ζητά ό Σεβα-σμιώτατος Μητροπολίτης γιά χειροτονία. Τήν έπο μένη πήγα στήν Μητρόπολη, πήρα τήν ευχή τού Σεβασμιωτάτου, ό όποιος μέ ρώτησε: «Είσθε υποψήφιος διά ιερέας;». Καί τού άπα-ντώ: «Μάλιστα». Τότε μού δίνει τό ιερό Εύαγγέλιο καί μού λέει νά διαβάσω αύτό τό σημείο : «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη...» (Ματθ. 28,19). Μόλις τό διάβασα μού είπε νά ψάλω τό τροπάριο της Πεντηκοστής. Μόλις τό έψαλα μού λέει: «Θά σέ χειροτονή-σω ιερέα έως τού Ιωάννου».

Στίς 3 'Ιουλίου μέ κάλεσε διά νά μέ χειροτονήσει. Τήν ώρα εκείνη τόν ευχαρίστησα ζητώντας συγγνώμη καί του είπα ότι τό ϊδιο χωρίο του Ευαγγελίου, πού μού είχε δώσει καί έδιάβασα, καί τά λόγια πού μού είπε, ότι θά μέ κάνει ιερέα, μού τά είχε πει πρίν 6 μήνες στόν ύπνο μου. Τότε. μέ συμβούλεψε ό Σεβα-σμιώτατος νά μήν πιστεύω στά όνειρα. Τά όνειρα, όμως, πολλές φορές είναι οράματα, διότι γίνονται θαύματα...

Τό έτος 1973, ώς ιερέας, ύπέφερα αρκετό καιρό άπό ένα πόνο δεξιά στην περιοχή της κοιλίας. Πήγα στίς Σέρρες στό γιατρό. Μού έδωσε φάρμακα, άλλά τίποτα· ό πόνος συνέχιζε. "Εφτασα μέχρι τήν Θεσσαλονίκη· άκτί-νες, εξετάσεις γενικές, άνάλογα φάρμακα, άλλά ό πόνος δέν έφευγε.

Στίς 17 Δεκεμβρίου, ήμέρα Παρασκευή, πήγα πάλι στίς Σέρρες στόν παθολόγο Γρη-γόριο Κελεφό. Αύτός, άφού μέ έξέτασε μού λέει: «Θά σέ στείλω στόν χειρούργο, παλιό ιατρό μέ δράση». Πήγα στόν χειρούργο καί άφού μέ έξέτασε μού λέει: «Δέν πρέπει νά φύγεις, διότι είναι σοβαρό. Αύριο θά χειρουργηθείς, διότι όσο καθυστερείς είναι είς βάρος σου». Έγώ ζήτησα άπό τόν ιατρό νά μού έπιτρέψει νά πάω μέ τό καλό, νά κάνω την Κυριακή τήν θεία Λειτουργία στό χωριό μου καί νά πάρω άδεια άπό τόν Μητροπολίτη καί τήν Δευτέρα νά επιστρέψω, εάν θέλει ό καλός Θεός.

Αυτός άντέδρασε καί είπε ότι θά είμαι υπεύθυνος έάν φύγω. Έγώ τού απάντησα ότι υπεύθυνος είναι ό Θεός. Δέν άκουσα καί έφυγα μέ τήν συνταγή νά μή φάω Κυριακή απόγευμα, καί τήν Δευτέρα νά μού κάνει εγχείρηση. "Εφυγα στεναχωρημένος όχι τόσο γιά μένα όσο γιά τό ποίμνιο μου, διότι σέ εννιά μέρες είχαμε Χριστούγεννα. ΓΙώς θά έμενε τό χωριό μου δίχως εκκλησιασμό; Κάθε ιερέας είναι απαραίτητος τέτοιες μέρες στήν ενορία του (ύπηρετούσα τότε στό Σιδηροχώρι Σιντι-κής). Αύτό μέ έκανε νά σκέφτομαι καί νά άνη-συχώ πολύ.

Τήν επομένη Κυριακή, στίς 19 Δεκεμβρίου, πρίν τήν Δευτέρα πού ήταν νά πάω στό γιατρό, βλέπω στόν ύπνο μου νά έρχεται ό Σεβασμιότατος Μητροπολίτης, κ.κ. 'Ιωάννης, καί νά μού λέει: «Πάτερ 'Ιωάννη τί έχεις;». Τού λέω: «Δέν μπορώ, Σεβασμιότατε. Θέλω άδεια νά πάω γιά εγχείρηση». Μού λέει: «Δέν θά πάς πουθενά». Καί τό θαύμα έγινε- έγινα καλά, δέν πήγα γιά έγχείρηση καί τό βιβλιάριο μου ακόμα γράφει ότι είμαι γιά έγχείρηση. "Αλλά ό ανώτατος γιατρός, ό Θεός, μέ έκανε καλά.

Πίστευα στήν άγιοσύνη του Μητροπολίτη μας, διότι ήταν άπό τους λίγους, καί πίστευα ότι πίσω άπό τήν όψη του κρυβόταν ό Χριστός. 7 Από τότε. δόξα στόν καλό Θεό, δέν πόνεσα ξανά άπό τόν πόνο έκεΐνο. Καί σέ άλλη μία δοκιμαστική άσθένεια μού παρουσιάστηκε ό Μητροπολίτης καί μού είπε: «Σήκω, φτάνει τόσο ή άσθένεια αύτή», καί έγινα καλά.

Σημειώνω ένα ακόμα Θαύμα. Τό 1970, στίς 24 'Οκτωβρίου, είχε άσθενήσει βαριά στό Σιδηροχώρι τό άβάπτιστο παιδί τού Κωνσταντίνου Τσελεκίδη. "Ηλθαν στίς 11 ή ώρα τό βράδυ καί μού λένε: «'Έλα γρήγορα νά βαπτίσουμε τό παιδί, διότι κινδυνεύει». ' Αφού πήγα στό σπίτι τους μέ τά απαραίτητα της 'Εκκλησίας καί τό βαπτίσαμε, έγινε άμέσως καλά, δίχως νά πάει στό γιατρό. Αύτό όλοι μας τό θεωρήσαμε Θαύμα.

Τό 1972, 15 'Ιανουαρίου, τό κοριτσάκι τού Έμμανουηλίδη Κωνσταντίνου υπέφερε άπό τήν κοιλιά του. Τό πήγανε στήν Θεσσαλονίκη επανειλημμένως, τού δώσανε φάρμακα, άλλά δέν έπαυε ο πόνος. Τότε, λέει ή θεία του Βα-λασούλα Έμμανουηλίδου: «"Ας τό πάμε στόν πάτερ νά τό διαβάσει καί μετά τό πάτε στόν γιατρό». Πράγματι τό πήρε μέ πίστη καί τό έφερε στό σπίτι μου νά τό διαβάσω. Τού διάβασα διάφορες εύχές γιά τήν ασθένεια καί έγινε καλά δίχως νά τό πάνε ξανά στόν γιατρό. Καί διαδώσανε παντού ότι έγινε θαύμα.

Τό 1973, 28 Σεπτεμβρίου, πήγα τό τέταρτο παιδί μου στό ΑΧΕΓΙΑ καί, άφού κάναμε γενικές έξετάσεις, οι γιατροί είπαν ότι πάσχει άπό οξεία λευχαιμία καί ότι ή ζωή του είναι περιορισμένη: 2-3 μήνες. Καί ό καλός Θεός άκουσε τίς προσευχές μας, πού ζητούσα νά τό χαρώ λίγο καί τού έδωσε παράταση καί έζησε άλλα 5 έ'τη. Ή επιστήμη τό θεώρησε θαύμα.

Τό 1976, έπισκέφθηκα τόν πρώην γραμματέα της κοινότητος Καμαρωτού, τόν ονομαζόμενο Κωνσταντίνο Τραούση άπό τό Γεφυρού-δι, στήν Κλινική «Γαληνός» Θεσσαλονίκης. Ή κατάστασή του ήταν σοβαρή καί βρισκόταν μήνες στό κρεβάτι. Προσπάθησα νά τόν ένθαρρύνω λέγοντας του ότι πάνω άπό τήν έπιστήμη είναι ό Θεός. Πρέπει όμως κι εμείς νά Τόν πιστεύουμε, νά Τόν καλούμε πρός βοήθεια καί ή χάρη Του θά μάς έπισκιάσει. Τού διάβασα ο,τι έπιτρέπει ή Εκκλησία, τόν σταύρωσα μέ τόν ξύλινο σταυρό καί έφυγα.

Ή πίστη του τόν έκανε καλά καί σέ λίγες ήμερες πήγε στό χωριό του. 'Έστειλε επιστολή στό χωριό μου, στό Καμαρωτό, νά τήν διαβάσει ό Ιερεύς, πατήρ Βασίλειος στήν έκκλη-σία όπου έγραφε ότι έκ θαύματος έγινε καλά καί εύχαριστούσε έμένα τόν άνάξιο καί αμαρτωλό δούλο τού Κυρίου.

Έγώ άπό τό 1973 βρισκόμουν στά Κάτω Πορόϊα.

Τήν 24ην 'Απριλίου τού 1976, Μεγάλο Σάββατο, τήν ώρα της Θείας Λειτουργίας πού ερριχνα τίς δάφνες είς τόν ιερό ναό καί έψαλλα «άνάστα ό Θεός», όταν έφθασα στό δεξιό μέρος της 'Αγίας Τράπεζας, φώς έλαμψε άοράτως σάν αστραπή καί μέ περιέλουσε ολόκληρο. Ένιωσα.νά φεύγω άπό τόν κόσμο αύτό, πλημμύρισε ή ψυχή μου χαρά καί άγαλ-λίαση. Πολλά άτομα μέσα άπό τό Ναό, όπως ή Παπαβραμίδου 'Αγγελική, χήρα, ομολογεί ότι έπάνω στό κεφάλι μου έλαμψε φώς. Αύτό έγινε στόν ιερό ναό Άγίου 'Ιωάννου τού Προδρόμου στά Κάτω Πορόϊα, οπού ύπηρετούσα άπό τό 1973 έως τό 1989.

Ό θεός ακούει τίς προσευχές των πιστών χριστιανών

Εφημέρευα ως ιερεύς στη Λειβαόιά Σερρών. Τό έτος 1984, τό καλοκαίρι, είχε μεγάλη ξέρα καί ήρθαν ορισμένα άτομα στό σπίτι καί μού λένε: «Πάτερ, νά κάνουμε μιά λιτανεία, γιά νά βρέξει». Καί στίς 24 'Ιουλίου μετά τόν εκκλησιασμό πήρανε οι πιστοί ορισμένες εικόνες καί τά λάβαρα καί κάναμε στόν αύλό-γυρο της έκκλησίας περιφορά των εικόνων. Έκάναμε τρεις στάσεις καί διαβάσαμε τίς εύχές πού έχει τό μεγάλο Εύχολόγιο γιά βροχή. Δέν θά ξεχάσω τήν σκηνή εκείνη, πού έβγήκαν άπό τά καφενεία πού είναι δίπλα στήν έκκλησία της Λειβαδιάς, γιά νά δουν τήν λιτανεία, διότι στήν λιτανεία ήταν μόνο γυναίκες καί λίγοι άνδρες. 'Αφού γονατίσαμε καί διαβάσαμε τίς εύχές της Έκκλησίας, είπαμε μέ πίστη θερμή πρός τόν Θεό: «Βρέξε νά δουν οι δούλοι Σου καί νά πιστέψουν τήν παντοδυναμία Σου». Καί τήν 'ίδια ήμερα, παρά τίς αντίθετες προβλέψεις της Μετεωρολογικής 'Υπηρεσίας, άρχισε ή βροχή καί συνέχισε τρεις ή μέρες. Αύτό έγινε καί άλλο καλοκαίρι καί πάλι έβρεξε τήν ίδια μέρα πού κάναμε λιτανεία.

Στίς 10 Αύγούστου τού 1985, έποχή πού τά καπνά ήταν όλα έτοιμα γιά σπάσιμο, ενώ ήμουν στήν εκκλησία τού Νεοχωρίου, άρχισε νά βρέχει καί μιά βουή νά άκούγεται. 'Από μακριά ένα άσπρο σύννεφο, πού φαινόταν νά κατευθύνεται πρός τό χωριό μας έφερνε χαλάζι. Τότε, φόρεσα τό πετραχήλι, βγήκα έξω άπό τόν ναό μέ τόν Σταυρό της έκκλησίας καί σταύρωσα τρεις φορές πρός τό σύννεφο, διαβάζοντας άπό τό Εύχολόγιο τήν εύχή επί παύ-σεως δυσκρασίας άέρων καί κλύδωνα θαλάσσης, γιά νά παύσει αύτη ή θύελλα καί νά φύγει μακριά. Καί τό θαύμα έγινε· τό χαλάζι έφθασε μέχρι τά σύνορα τού χωριού μας καί σταμάτησε, δίχως νά μας κάνει ζημία καθόλου, ένώ στά γύρω χωριά έκανε ζημία μεγάλη. Αύτό είναι γνωστό σέ πολλούς άπό τούς κατοίκους πού μέ ε'ιδανε νά προσεύχομαι. Τό ίδιο έγινε καί στό Νεοχώρι πού ύπηρετούσα ώς ιερεύς. «Σοί δόξα πρέπει Κύριε, ό Θεός ημών καί σοι τήν δόξα ν άναπέμπομεν τώ Πατρί καί τώ Υίώ καί τώ ' Αγίω ίΐνεύματι, νυν καί αεί καί είς τους αιώνας των αιώνων».

Αυτά τά ολίγα πού έγραψα, δέν τά έγραψα γιά νά αποδείξω ότι είμαι κάτι παραπάνω άπό τούς άλλους, άλλά γιά νά φανερώσω τήν αγάπη τού Θεού είς τήν άγια ν Εκκλησία ν Του. Δέν γνωρίζω πού θά κατέληγα, άν δέν μέ κρατούσε ή άγάπη Του κοντά Του καί δέν μού έδινε μιά μεγάλη χαρά, τήν π ιό μεγάλη στόν κόσμο. τήν ούράνια χαρά νά γίνω ιερέας, πού δέν ήμουν είς θέσιν νά τήν βρω σέ όλα τά γήινα αγαθά, στά φαγοπότια, στά χρυσά καί τά μαργαριτάρια, ούτε εις τά αξιώματα τού κόσμου. Ούτε καί όλα τά βασίλεια της γης δέν θά μπορούσαν νά μού τήν δώσουν αύτη ν τήν μεγάλη καί ούράνια χαρά, διότι είναι αιώνια. Οι άλλες χαρές τής γης είναι προσωρινές καί μάταιες.

Μεγάλη άγάπη έχει ό Θεός καί καλεί τούς άνθρώπους, όπως πολλούς προφήτες νά Τόν δοξάσουν. Στόν νομοδότη προφήτη Μωϋσή λέγει: «Θά πάς στήν Αίγυπτο νά πεις στόν Φαραώ νά αφήσει τούς 'Ισραηλίτες. 'Έπειτα, θά τούς πάρεις καί θά τούς φέρεις στη γη τής έπαγγελίας». Αύτός έδειξε ταπείνωση καί λέγει προς τόν θεό: «'Όχι, Κύριε, εγώ, διότι είμαι βραδύγλωσσος». Ό Θεός τότε τού λέει: «Έγώ θά τά λέω είς εσένα καί έσύ είς τόν αδελφό σου τόν 'Ααρών καί έκεΐνος στόν κόσμο». Καί εγινε αύτό πού είπε ό θεός, γιά νά δοξασθεΐ διαμέσου των λόγων αύτών. Καί στόν τόπο τής επαγγελίας τού λαού αύτού έστειλε τόν Υιό Του, τόν Κύριο ν ήμών 'Ιησού Χριστό, γιά νά σώσει τόν κόσμο. Καί ό Κύριος ήμών Ιησούς Χριστός έκάλεσε τούς δώδεκα άποστόλους καί μαθητές του καί τούς έδωσε εντολή λέγοντας: «Σίμων Ίωνά, άγαπάς με πλεΐον τούτων; λέγει αύτώ πάλιν δεύτερον Σίμων Ίωνά, άγαπάς με; λέγει αύτώ· ναί, Κύριε, σύ οίδας ότι φιλώ σε, λέγει αύτώ· βόσκε τά άρνία μου. λέγει αύτώ πάλιν δεύτερον Σίμων Ίωνά, αγαπάς με; λέγει αύτώ- ναί, Κύριε, σύ οίδας ότι φιλώ σε. λέγει αύτω- ποίμαινε τά πρόβατά μου. λέγει αύτώ τό τρίτον· Σίμων Ίωνά, φιλεΐς με; έλυπήθη ό Πέτρος ότι είπε αύτώ τό τρίτον, φιλεΐς με; καί είπεν αύτώ· Κύριε, σύ πάντα οίδας, σύ γινώσκεις ότι φιλώ σε. λέγει αύτώ ό 'Ιησούς· βόσκε τά πρόβατά μου» (Ίωάν. 21,15-17). Μέ αύτά τά λόγια δείχνει πόσο αγαπάει ό θεός τόν κόσμο. "Οπως καί στό περιστατικό μέ τόν Σαούλ. "Οταν ό Σαούλ έπήγαινε στήν Δαμασκό μέ τούς οπαδούς του, γιά νά τυραννήσουν τούς χριστιανούς ό Κύριος τού είπε: «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις; είπε όέ· τίς ει. Κύριε: ό δε Κύριος είπεν έγώ είμι 'Ιησούς όν σύ διώκεις» (Πράξ. 9,4-5). "Ενα σύννεφο τόν κάλυψε τήν ώρα έκείνη καί έμεινε τυφλός. Καί αύτό ήταν ή αιτία πού επίστεψε ό Σαούλ καί μέ τήν χάρη τού Θεού πάλι έλαβε τό φώς του. Καί έπίστεψε στόν Χριστό καί ονομάστηκε Μέγας 'Απόστολος Παύλος καί κηρύττοντας τόν Χριστό έσωσε πολλούς ανθρώπους.

"Ετσι καί πρός έμάς ή φωνή τού Θεού λέει: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί εργάζεσαι τήν ήμέρα τής άργίας;» καί πάλι: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί δέν εκκλησιάζεσαι, γιατί άμαρτάνεις. γιατί δέν μ' άγαπάς. όπως έγώ σέ άγάπησίχ καί έ-σταυρώθηκα γιά σένα γιά νά σέ σώσω;». Έτσι, λοιπόν, έν Χριστώ άδελφοί μου, ό Θεός θέλει τίς άργίες νά έκκλησιαζόμεθα. Νά έκ-κλησιαζόμεθα καί νά αγαπάμε πάνω άπό όλον τόν κόσμο τό άγαθό θέλημα τού Θεού, γιά νά σωθούμε.

Θεέ, δέξου τίς πιό θερμές εύχαριστίες! Πατέρα στοργικέ, Θεέ τού έλέους καί τής αγάπης, πού μέ έκράτησες στήν 'Εκκλησία Σου, Σέ παρακαλώ, θεέ τής αγάπης, ναί τής άγάπης καί τής εύσπλαγχνίας, σώσε τόν κόσμιο Σου. 'Αμήν.

Λέει ό Κύριος ό Παντοκράτωρ, «ώς χρυσόν έν χωνευτήριο) έδοκίμασεν αύτούς» (Σοφ. Σο-λωμ. 3,6). 'Όμως ό πιστός χριστιανός άγόγγυστα υπομένει τίς δοκιμασίες. "Οπως ό δίκαιος καί φίλος τού Θεού. Ίώβ. Τό αύτό καί ό Υιός τού Θεού, ό άναμάρτητος καί Σωτήρας τού κόσμου. ό Κύριος ήμών 'Ιησούς Χριστός, ύπέστη τήν πιό μεγάλη καί φρικτή δοκιμασία μέ έμ-πτυσμούς, κολαφισμούς, μάστιγες, ραπίσματα, μέ άγκάθινο στέφανο, μέ όξος καί χολή καί, τέλος, μέ σταυρικό θάνατο. Όμοίως καί οί νεοφανείς καί θαυματουργοί τών ή μερών μας άγιοι, ό άγιος Ραφαήλ καί ή συνοδία του. Καί ήταν άγιοι καί πρίν τά μαρτύρια, άλλά καί πάλι δοκιμάστηκαν μέ φρικτά βασανιστήρια. "Αρα τί μένει σέ μας τούς αμαρτωλούς;

"Ετσι καί έγώ ό ανάξιος, στήν πρόσκαιρη αυτή ζωή, συνάντησα ορισμένες δοκιμασίες. Πλησίασε πολλές φορές τό τέλος τής ζωής μου, άλλά ή χάρη τού Θεού πάντοτε διά μέσου τών άγίων του, όπως καί πρόσφατα, ό άγιος Ραφαήλ καί ή συνοδία του, μού έδωσαν παράταση ζωής, γιά νά γίνω καλύτερος πρός

τόν Θεό καί τούς άγιους του. Υπάρχει στό ιερό Εύχέλαιο, μετά τό β' Εύαγγέλιο, μιά ευχή: «Ό μή θέλων τόν θάνατον τού αμαρτωλού, ώς τό έπιστρέψαι καί ζήν αύτό ν». Αύτό γίνεται καί σέ κάθε άνθρωπο πού σώζεται άπό κάποιο: θαυματουργική θεραπεία τών αγίων τού Θεού. Περιμένουν οι άγιοι καί ό Θεός μέ χαρά νά γίνουμε καλύτεροι πρός τόν Θεό καί τούς αγίους του, νά τούς πλησιάσουμε μέ προσευχές, μέ εξομολόγηση, μέ ταπείνωση καί μέ τακτικό εκκλησιασμό καί μέ τήν θεία Μετάληψη καί τότε «χαρά γίνεται ένώπιον τών αγγέλων τού Θεού επί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15,10).

Ό Κύριος έθεράπευσε τούς δέκα λεπρούς καί μόνο ένας έπέστρεψε καί είπε «ευχαριστώ»· καί ό Κύριος τού είπε: «Δέκα έθεράπευσα. Οι άλλοι έννέα πού είναι;». Ό καλός Θεός καί οί άγιοί του θέλουν ένα «ευχαριστώ» μετά τήν μεγάλη χάρη πού μας κάνουνε. Οί νεοφανείς άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί Ειρήνη σέ πολλούς παρουσιάζονται καί τούς προσκαλούν νά μεταβούν στόν τόπο τού μαρτυρίου τους, στίς Καρυές Μυτιλήνης, νά τούς προ-σκυνήσουνε γιά νά γίνουνε καλά ή γιά νά πούνε «εύχαριστώ» γιά τήν θεραπεία τους.

Οί άγιοι θέλουν νά γίνουμε άλλοι άνθρωποι, μετά τό θαύμα πού μας έγινε. Νά σωθούμε, όπως καί αυτοί σώθηκαν. Ό προορισμός μας είναι νά αγιάσουμε, γι' αύτό ήρθαν οί άγιοι άπό τόν ουρανό νά μας φανερώσουν πώς ύπάρχει άλλη ζωή, πού αύτοί τήν ζούνε, καί νά μάς βοηθήσουν νά πιστέψουμε ότι ή ζωή συνεχίζεται στά ούράνια. «Σας τό βεβαιώνουμε, λένε, μέ τήν παρουσία μας ότι ύπάρ-χουμε. 'Έχουμε τόν παράδεισο δικό μας». Ή θρησκεία μας είναι ή πρώτη στόν κόσμο καί μοναδική. Δέν σώζει τό ήμερολόγιο τό νέο ή τό παλιό, άλλά ή πίστη μας καί τά έργα μας πρός τόν Θεό. Λέει ό Κύριος: «Έγώ είμι ή άνάστασις καί ή ζωή. Ό πιστεύων είς έμέ, καν άποθάνη, ζήσεται» (Ίω 11,26).

Αύτά μέ τούς νέους αγίους τής έποχής μας, τόν άγιο Ραφαήλ καί τή συνοδία του, είναι τό κάτι άλλο. Νά μάς έξιστορούν πρίν πεντακόσια χρόνια πώς έμαρτύρησαν άπό τούς βαρβάρους Τούρκους, τά βασανιστήρια πού τούς έκαναν καί τόν φρικτό θάνατο. Πρώτη φορά ή Ιστορία τής Έκκλησίας μας γράφει τέτοια γεγονότα φρικτά καί άπάνθρωπα. Χιλιάδες άνθρωποι στόν πλανήτη μας στέλνουν επιστολές στή Μονή τών άγίων ευχαριστώντας γιά τίς ιάσεις πού τούς χάρισαν οί άγιοι οί θαυματουργοί. Ραφαήλ καί ή συνοδία αυτού. Καί άλλοι παρακαλούν μέ επιστολές ή διά τηλεφώνου τήν αγία μητέρα Εύγενία νά μεσιτεύσει στούς αγίους γιά νά θαυματου ργήσουνε στήν άσθένειά τους. Καί άλλοι πάλι, αμέτρητοι, άπό παντού τρέχουν μέ πίστη καί μέ δάκρυα νά προσκυνήσουν τά άγια λείψανα, τους. γιά νά σωθούν άπό τή βασανιστική δοκιμασία. Δέν παύουν πλήθη κόσμου νά μεταβαίνουν, γιά νά εύχα ρ ιστή σου ν τούς νέους θαυματουργούς άγιους καί τήν σεβαστή μητέρα Εύγενία πού ακούραστα διακονεί στό μεγάλο καί σωτήριο έργο τών άγιων απέναντι στόν κόσμο.

'Αγία μητέρα Εύγενία. μεγάλη χάρη_σού έδωσε ό καλος Θεός διά -μέσου τών αγίων του Ραφαήλ καί^τή^συνοδίας του. Είδε ό θεός οτι έχεις αύτά τά προσόντα πρός τόν καλό Θεό καί τόν μοναχισμό, πού είναι ένας άγγελικός κόσμος επί τής γης, ενωμένος μέ τά ούράνια. Ή άγνότητα καί ή δέηση σας κάνουν νά είσθε πολύ κοντά στόν Θεό, καί κοντά σέ σας νά σωζόμεθα κι εμείς. Πρέπει κάθε χριστιανός νά πιστεύει ότι οί παραπάνω άγιοι πού προσκυνούμε είναι άπό τόν Μοναχισμό. Μητέρα ηγουμένη, έχεις καί άλλα πολλά καλά, έχεις ταπείνωση μεγάλη, έχεις υπομονή, τήν άγάπη σέ κάθε πονεμένο καί δοκιμασμένο άνθρωπο καί τό ακούραστο φρόνημα καί τή σοφία νά συντάσσεις τά ώραία βιβλία πού φθάνουν στά πέρατα τής γης. Ελκύεις κάθε άνθρωπο κοντά στό Θεό διά μέσου τών άγιων θαυματουργών Ραφαήλ. Νικολάου καί Ειρήνης. "Ολοι επιθυμούν, μετά τήν προσκύνηση τών αγίων, νά δούνε καί εσάς, γιά νά πάρουν τήν εύλογία σας, προσφέροντας τους πάντα λίγα λόγια σοφά, λόγια παρηγοριάς. 'Έτσι φεύγουν ε χαρούμενοι. Έάν δέν σας δούνε, φεύγουν διψασμένοι. Γνωρίζουμε ότι είσαστε πολύ άπασχολημένη καί κουρασμένη, άλλά αύτό ας μή μάς στερεί τήν παρουσία σας. "Έστω καί γιά ένα λεπτό είναι άπαραίτητη. 'Αγία μητέρα, πολύ σάς ενόχλησα μέ τήν θεραπεία τών άγιων θαυματουργών Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης.

Σάς έστειλα επιστολή εύχαριστώντας τούς άγιους καί εσάς καί παρακαλώντας νά μού στείλετε βιβλία· καί μού στείλατε καί λάδι καί άγιασμό καί βιβλία. ' Αφού τά διάβασα καί έκήρυττα στήν εκκλησία καί παντού τά θαύματα, μοίρασα καί σέ άλλους τά βιβλία σας τά σοφά, νά τά διαβάσουν. "Οσοι τά διάβαζαν ενθουσιαζόταν καί πίστευαν κι αυτοί στους αγίους παρακινώντας καί άλλους. Διοργανώσαμε ένα προσκύνημα μέ 38 άτομα, μέ μεγάλη πίστη καί χαρά καί άγωνία στίς 19 Απριλίου, ημέρα Τετάρτη, τό έτος 1988, καί μέ λίγη τρικυμία στό καράβι έφθάσαμε 5.000 μ.μ. στό ιστορικό καί άγιασμένο άπό τούς άγιους μοναστήρι. Καί μαζί φέραμε καί τό άγιο φώς άπό τά 'Ιεροσόλυμα γιά εύλογία. Πιστεύουμε ότι ο τόπος αυτός είναι άγιος καί έχει τό άγιο φώς τών άγίων μαρτύρων, άλλά φέραμε καί τού Χριστού καί Θεού μας. Δέν θά ξεχάσουμε τήν χάρη πού νιώσαμε μέ τήν ύποδοχή σας. Θά μένει άξέχαστη ή άγάπη πού μάς δείξατε εσείς καί όλες οί άδελφές.

Επήγαμε καί χαιρετίσαμε τούς τάφους τών άγίων μέ δάκρυα παρακλήσεως, άλλοι γιά νά άγιασθούν καί άλλοι γιά θεραπεία καί άλλοι γιά νά εύχα ρ ιστή σου ν τούς άγιους γιά την ΐαση πού έλαβαν. Καί τότε ζητήσαμε τήν εύ-λογία σας, μητέρα, νά μάς έπιτρέψετε νά κάνουμε τόν Εσπερινό. Θά μάς μένει άξέχαστη έκείνη ή αρμονία άπό τήν ταπεινή καί ώραία ψαλμωδία τών άδελφών. Δέν είναι δυνατόν ό καλός Θεός νά μήν άκούσει τέτοιες προσευχές άπό άγνές ψυχές, πού προσφέρονται μέ πίστη

καί ευλάβεια. Είμεθα βέβαιοι πώς ό καλός θεός δέν μας αδικεί, όταν προσευχόμεθα μέ τόση πίστη. Μετά άπό τόν Εσπερινό έκάναμε Παράκληση στόν τάφο του άγίου Ραφαήλ μέ ευλάβεια καί πίστη. Μετά τήν Παράκληση επήγαν οί περισσότεροι στά δωμάτια πού μάς ορίσατε, νά κοιμηθούν. Όρισμένοι. όμως, έμειναν κοντά στόν τάφο τού άγίου, άγρυπνοι καί προσευχόμενοι μέ εύλάβεια καί πίστη. Παρακαλούσαν λέγοντας: «."Αγιοι δείξετε καί σέ μάς νά σάς δούμε» καί, πράγματι, οί άγιοι είναι ζωντανοί καί ακούν καί βλέπουν. Τό θαύμα έγινε στίς 2.15' μετά τά μεσάνυχτα: Έβγήκε ό άγιος Ραφαήλ καί προχώρησε πρός τίς γυναίκες πού ήταν άγρυπνες καί, όταν τόν είδαν, έφώναξαν: «Ό άγιος, ό άγιος Ραφαήλ! Νάτος!». Πρώτη τόν είδε ή Τσολακίδου "Αννα τού κ. Παντελή, δεύτερη ή κ. Φωτεινή Παντα-ζίδου τού Κωνσταντίνου καί τρίτη μία κρητι-κιά. "Αρχισαν νά κλαίνε άπό τήν χαρά τους καί ό άγιος κατευθύνθηκε μέσα στό ιερό. Ή Παρασκευή θεοφανίδου καί ή πρεσβυτέρα άκουσαν ψαλμωδίες καί βήματα μέσα στό ιερό καί ένα φώς έλαμψε δύο φορές. 'Εξημέρωσε ό καλός Θεός τήν ήμέρα καί, άφού έμάθαμε τά εύχάριστα, ότι ό άγιος δέν μάς στέρησε τήν παρουσία του, ή χαρά δλων κορυφώθηκε, γιατί αυτά πού διαβάζουμε στά βιβλία όντως είναι αληθέστατα. Καί. άφού έτελείωσε ο όρθρος από τίς αδελφές, περιμέναμε λιγάκι κι άλλους προσκυνητές. "Οταν έφθασαν, έβαλα «Ευλογημένη ή Βασιλεία» καί άρχισα την θεία Λειτουργία μέ πνεύμα αφοσιωμένο στόν Θεό καί τους αγίους Του, αναλογιζόμενος την ευθύνη πού έχουμε πρός τόν Θεό καί τούς ανθρώπους.

Ή προσευχή πρέπει νά γίνεται μέ πίστη καί μέ ευλάβεια, διότι ό Θεός δέν μυκτηρίζε-ται. Τά βλέπει όλα ακόμη καί αυτά πού σκεφτόμαστε καί δέχεται προσευχές καί θυσίες, όταν γίνονται μέ καλή προαίρεση καί πίστη. Τότε θά έχουμε μισθό από τόν καλό Θεό καί τούς αγίους Του.

"Ετσι τέλειωσε ή θεία Λειτουργία πού θά μου μείνει αξέχαστη. Δέν άντεξα πρίν τό «δι' ευχών», νά μή πώ μέ τή χάρη του Θεού δύο λόγια πού είπε ό Κύριος στόν απόστολο Θωμά, όταν αύτός άπιστη σε: «Έάν μή ϊδω έν ταΐς χερσίν αυτού τόν τύπον των ήλων, καί βάλω τόν δάκτυλο ν μου εις τήν πλευράν αυτού, ού μή πιστεύσω... είτα λέγει τω Θωμά· φέρε τόν δάκτυλο ν σου ώδε καί ϊδε τάς χεΐράς μου, καί

φέρε τήν χεΐρά σου καί βάλε είς τήν πλευράν μου καί μή γίνου άπιστος άλλά πιστός. Καί άπεκρίθη Θωμάς καί είπεν αύτώ· ό Κύριος μου καί ό Θεός μου. Λέγει αύτω ό 'Ιησούς· ότι έώρακάς με, πεπίστευκας- μακάριοι οί μή ίδό-ντες καί πιστεύσαντες» (Ίωάν. 20. 25-29). 'Έτσι καί οί άγιοι αύτοί, Ραφαήλ καί ή συνοδία του, δέν μάς άφησαν νά άμφιβάλλουμε ότι είναι ζωντανοί. Τήν ώρα τής θείας Λειτουργίας είδε ό κ. Νικόλαος Κυριατλίδης τόν άγιο Ραφαήλ μέ ένα τεμάχιο άντίδωρο νά βγαίνει άπό τό ιερό καί νά πηγαίνει πρός τό μέρος του. Τού τό ε^ωσε στό στόμα του λέγοντας: φάτε αύτό». Ό κόσμος μας είναι καλός καί χριστιανικός. Αύτός ό άνθρωπος είναι ταπεινός καί τακτικός στήν έκκλησία καί στή θεία έξομολόγηση καί πιστεύουμε ότι είναι εκλεκτός.

Δέν θά ξεχάσω, άφού σχολάσαμε καί πήγα νά χαιρετίσω τόν άγιο τάφο τού άγίου Ραφαήλ, άπό μακριά άκόμη μού ήρθε μία εύωδία καί οσο πλησίαζα εύωδίαζε άκόμη περισσότερο. Θά μού μείνει άξέχαστη αύτή ή ούράνια εύωδία. Μού είπε ή πρεσβυτέρα ότι είδε τόν άγιο Ραφαήλ νά ομιλεί μαζί μου. Τί χαρά είναι αύτή πού λάβαμε στό προσκύνημα αύτό.

Θά μας μείνει αξέχαστη. Πάμε καί σέ άλλα μοναστήρια καί πιστεύουμε ότι είναι αγιασμένα, αλλά σέ αυτό τό μοναστήρι τούς αγγίζεις τούς άγιους, τούς νιώθεις. Στην εποχή μας οί άγιοι αυτοί είναι εφημερεύοντες γιατροί καί θεραπεύουν άνίατες άσθένειες. Τό μοναστήρι αύτό είναι μεγάλο νοσοκομείο του Θεού, πού χτίστηκε μέ προσευχές καί αίμα άμετρη το μαρτύρων. Δέν περιμένουν μόνο στό μεγάλο αύτό θεραπευτήριο οί άγιοι, άλλά φτάνουν στό δευτερόλεπτο σέ όλον τόν κόσμο, οπού κι άν τούς επικαλεσθούν. Φτάνουν παντού, γίνονται κήρυκες μέ τά θαύματά του>:σέ όλον τόν κόσμο γιά νά πιστέψει στην αληθινή καί ορθόδοξη πίστη, διότι είναι ή μόνη εις τόν κόσμο. "Ηρθαν νά ενώσουν τό παλιό ημερολόγιο, διότι ορισμένοι μέ τό παλιό δέν μας άναγν(ορίζουν γιά χριστιανούς.

Θά μας σώσει ή πίστη πού έχουμε.

Μαρτυρία γιά τήν γνωριμία μου μέ τους άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη

Τό 1985 καί έπί ένα χρόνο καί περισσότερο υπέφερα άπό κολικό τού νεφρού. Είχα φρικτούς πόνους καί, όπου καί άν πήγα, δέν βρήκα θεραπεία. Τότε, βλέπω στόν ύπνο μου τόν Σεβασμιότατο κ. 'Ιωάννη Πάπαλη νά μέ σταυρώνει καί νά μέ εύλογεΐ λέγοντας: «Φτάνει αύτή ή δοκιμασία».

Μετά άπό δύο ή μέρες μού έστειλαν ένα βιβλίο τού Φώτη Κόντογλου. Τό βιβλίο γιά τούς ' Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη μέ τίτλο «Σημείον Μέγα». Συγκλονισμένος διαβάζω γιά πρώτη φορά γιά τούς άγιους πού έζησαν καί μαρτύρησαν 500 χρόνια πρίν, καί σήμερα μέ τόσο θαυμαστό τρόπο αποκαλύπτονται μέ τήν χάρη τού Θεού καί θαυματουργούν.

Παίρνω τότε τηλέφωνο στήν ηγουμένη Εύγενία τής ιεράς μονής των Άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, στην Μυτιλήνη, νά μου στείλει λαδάκι, άγιασμα καί τούς πέντε πρώτους τόμους μέ τά θαύματα καί τό ιστορικό της μονής. Διαβάζοντας καθημερινά τά θαύματα συγκλονισμένος, αρχίζω νά τά διαβάζω καί στόν κόσμο μετά τις Παρακλήσεις της Παναγίας, γιατί ήταν περίοδος του Δεκαπενταύγουστου, τό 1986. Αύτό είχε σάν αποτέλεσμα νά μαζευτεί ένα γκρούπ γιά τό προσκύνημα στους ' Αγίους.

Δώδεκα ημέρες πρίν νά ξεκινήσουμε, καθώς διάβαζα τά θαύματα των 'Αγίων καθισμένος στόν καναπέ τού σπιτιού μου. βλέπω δύο ιερείς νά μπαίνουν στό δωμάτιο μου καί νά μέ θυμιάζουν. Μέχρι νά σηκωθώ νά πάρω την εύχή τους, χάθηκαν από μπροστά μου. Μετά. βλέποντας τό έξώφυλλο τού βιβλίου πού διάβαζα, κατάλαβα ότι ήταν οί "Αγιοι.

Χάρηκα πολύ καί πίστεψα ότι ή χάρη τους θά μέ βοηθήσει νά γίνω καλά.

Μετά μία έβδομάδα, ενώ διάβαζα πάλι τά θαύματα των αγίων, βλέπω στό ίδιο μέρος ένα κοριτσάκι μέ μακρύ λευκό φόρεμα καί κοτσιδάκια νά μού λέει: «Πάτερ 'Ιωάννη, τί έχεις;». Καί εγώ απάντησα: «Έχω έναν κολικό στό νεφρό μέ φρικτό πόνο»· καί μού λέει: «'Έλα στήν Μυτιλήνη καί θά γίνεις καλά». Έγώ τότε ρώτησα: «Καί έσύ δέν θά έρθεις μαζί μας;»· καί μου άπάντησε: «Έγώ εκεί είμαι», καί χάθηκε. Τότε, κατάλαβα άπό τήν φωτογραφία τού βιβλίου ότι ήταν ή αγία Είρηνού-λα, ένώ έγώ νόμιζα ότι ήταν κάποιο κορίτσι άπό τό χωριό. Πράγματι, σέ τρεις μέρες πού πήγαμε στό προσκύ νημα έγινα καλά καί, δόξα τω Θεω, άπό τότε δέν ξαναπόνεσα.

Κατά τήν διάρκεια τού προσκυνήματος είδαμε πολλά θαύματα. Τυφλοί έβλεπαν, άλαλοι μιλούσαν, παράλυτοι περπατούσαν. Γύρισα γεμάτος χαρά δοξάζοντας τόν Θεό καί τούς 'Αγίους Του καί κηρύττοντας τά θαύμα-τά τους παντού καί πάντα, άλλά κυρίως κάθε Κυριακή απόγευμα, πού έκανα τήν Παράκλη-σή τους στήν εκκλησία.

'Από έκεΐ καί μετά, έκανα είκοσι συνολικά προσκυνήματα, δύο φορές τό χρόνο, πολλές φορές μέ δύο, τρία καί τέσσερα λεωφορεία. Καί κάθε φορά πολλοί προσκυνητές ζούσαν θαύματα. «Θαυμαστός ό Θεός έν τοις άγίοις Αύτού».

Σέ κάποιο άπό αύτά τά προσκυνήματα ζήτησα τήν εύλογία άπό τήν ηγουμένη Εύγενία, γιά νά κτίσω καί έγώ ένα εκκλησάκι. Μού άπάντησε: «Εκατό φορές νά έχεις την ευλογία μου».

'Ανέλαβαν πρωτοβουλία κάποιες κυρίες (Φωτεινή Πανταζίδου, Κυριακή Σαββίδου) καί, μετά από κάθε προσκύνημα, ρωτούσαν τούς προσκυνητές αν θέλουν νά άφήσουν γιά τό εκκλησάκι πού θά χτιζόταν τίς 100 ή τις 150 δραχμές πού περίσσευαν κατ' άτομο. Σιγά-σιγά μαζεύτηκαν λίγα χρήματα γιά τά θεμέλια.

Τό 1989, πρίν ξεκινήσουμε γιά τό προσκύνημα, Κυριακή απόγευμα μετά τήν Παράκληση, είπα στούς ανθρώπους πού συμμετείχαν στήν Παράκληση ότι παρακάλεσα τούς αγίους νά δείξουν σέ σας πού θέλουν νά γίνει ή εκκλησία τους. Γυρίσαμε άπό τό προσκύνημα Παρασκευή βράδυ- τό Σάββατο τό πρωί, πού χτυπούσα τήν καμπάνα γιά τόν ορθρο, ήρθε ή κυρία Θεοδώρα Σαρρίδου, εύλαβής χριστιανή, καί μού είπε: «Καλημέρα, πάτερ 'Ιωάννη, πώς περάσατε στό προσκύνημα;». Καί εγώ της απάντησα: «Δόξα τω Θεώ, κυρία Θεοδώρα, περάσαμε καλά. Πάλι οί "Αγιοι μας έκαναν θαύματα καί γυρίσαμε χαρούμενοι». Καί ή κυρία Θεοδώρα μού άπάντησε: «Πάτερ 'Ιωάννη, νά σού πω καί εγώ ένα θαύμα. Στόν κοινοτικό χώρο πού είναι έπίπεδος, στό πάνω μέρος τού χωριού, είδα τόν άγιο Ραφαήλ μέ ιερατικά άμφια. Στό ένα χέρι κρατούσε τό μυστρί καί στό άλλο τό μάρμαρο καί τόν ρώτησα: «Τί κάνετε έόώ, πάτερ;». Καί μού άπάντη-σε: «Νά πεις στόν πατέρα "Ιωάννη ότι εδώ θά κάνει τήν εκκλησία μου». «Ευχαριστώ, κυρία Θεοδώρα, καί έσένα καί τόν άγιο Ραφαήλ, πού μέ σένα μού έδωσε τήν άπάντηση γιά τό πού θέλει νά γίνει ή εκκλησία του».

Κατόπιν αύτού, ξεκινήσαμε νά κάνουμε τά θεμέλια τής έκκλησίας. "Ηταν 25 Αύγούστου 1989. Είχα χρήματα μόνο γιά τά θεμέλια καί είπα στους μαστόρους: «Δέν έχω πολλά χρήματα. "Οσο έχω θά δουλεύετε καί μετά νά βρείτε άλλού δουλειά μόνιμη καί, όταν θά έχω πάλι χρήματα, θά σάς καλέσω». "Ομως, δόξα τώ Θεώ, οί άγιοι βοήθησαν καί δέν σταμάτησε τό έργο ούτε μιά μέρα μέχρι νά τελειώσει. Κάθε μέρα έρχονταν άνθρωποι καί δίνανε χρήματα, όσα άκριβώς χρειαζότανε γιά νά πληρωθούν οί μαστόροι.

Στό διάστημα αύτό κάναμε έρανο στό χωριό γιά τό έργο. Μόνο σέ δύο σπίτια έλειπαν οί οικογενειάρχες. Ό κύριος Καραπαναγιώτης καί ό κύριος Μιχάλης Καλπακίδης είδαν ζωντανα τους άγιους, οι οποίοι και τους είπαν: «Χτίζουμε εκκλησία εδώ καί έσεΐς δέν δώσατε χρήματα, γιατί λείπατε». Καί οί δύο δώσανε χρήματα περισσότερα από τούς άλλους. Στό τέλος, μόνο γιά μιά μέρα δέν είχα χρήματα νά πληρώσω τούς μαστόρους. "Ομως, μόλις έφυγαν άπλήρωτοιοι μαστό ροι. ήρθε κάποιος δωρητής άπό τίς Σέρρες καί έφερε 350.000 χιλιάδες, όσα ακριβώς χρειάζονταν, γιά νά ξεπληρωθούν. Έδωσα άμέσως τό τηλέφωνο των μαστόρων στόν άνθρωπο καί τούς πλήρωσε κατ' ευθείαν ό δωρητής. Αύτό είχε σάν αποτέλεσμα κάποια στιγμή νά ρωτήσουν οί μαστόροι: «Πάτερ 'Ιωάννη, πού τά βρήκατε τά χρήματα;», καί τούς απάντησα ότι οί άγιοι φώτισαν τούς άνθρώπους καί έφεραν όσα άκριβώς χρειάζονταν. Επίσης, σέ μιά κολόνα είχα βάλει ένα κουμπαρά μέ λουκέτο καί κάθε φορά πού δέν έφερναν χρήματα, τόν άνοιγα καί είχε μέσα άκριβώς όσα χρήματα χρειάζονταν.

"Ετσι σέ 8 μήνες, άπό τις 25 Αυγούστου μέχρι τίς 30 'Απριλίου, είχε τελειώσει ή έκκλησία. Τό καμπαναριό, οί εικόνες, τά στασίδια, τό ρεύμα καί όλα τά απαραίτητα γιά μιά έκκλησία είχαν γίνει.

Στίς 2 Μαίου τού 1990 έγινε ή πρώτη θεία Λειτουργία πρωτοστατούντος τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σιδηροκάστρου, κυρίου 'Ιωάννη. Άπό τήν πρώτη αύτή θεία Λειτουργία έγιναν θαύματα. Θ ε ραπ εύτη καν άπό καρδιά, εγκεφαλικά, καρκίνο, απέκτησαν παιδιά, χάθηκαν όγκοι, μίλησαν άλαλοι καί συνεχίζουν μέχρι σήμερα νά θαυματουργούν οί άγιοι. Πολλές φορές στήν άγρυπνία πού κάναμε κάθε μήνα, ορισμένοι άνθρωποι άντί γιά δύο ιερείς έβλεπαν τρεις· συμμετείχε καί ό άγιος Ραφαήλ. Οί άγιοι φτάνουν παντού, Γερμανία, Σουηδία, Κύπρο. ' Αλεξανδρούπολη, Καβάλα. ' Από όλες σχεδόν τίς πόλεις τής Ελλάδος έρχονται άνθρωποι καί μού λένε: «Πάτερ 'Ιωάννη, έγινα καλά άπό τούς άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη».

'Οφείλω ένα μεγάλο «εύχαριστώ» σέ όλους αύτούς τούς άνθρώπους, έπιτρόπους, δωρητές, πού μέ χρήματα καί προσωπική εργασία βοήθησαν στό έργο. Είμαι εύγνώμων σέ όλους τούς κατοίκους τού Νεοχωρίου πού μέ χρήματα ή προσωπική εργασία βοήθησαν γιά τήν ανέγερση τής έκκλησίας τών άγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, αγίας Παρασκευής καί Ζωοδόχου Πηγής. 'Επίσης, γιά τήν άνα-καίνιση τής σκεπής τού άγίου Γεωργίου, τόν νάρθηκα, τήν αίθουσα της υποδοχής. Επιπλέον γιά τήν ανακαίνιση της εκκλησίας των Ταξιαρχών Μιχαήλ καί Γαβριήλ, καθώς επίσης καί των άγιων 'Αθανασίου καί Γεωργίου.

Ευχαριστώ, έπίσης, γιά τήν ανέγερση έκ θεμελίων του Ναού της άγίας Ειρήνης της Μεγαλομάρτυρας στό κέντρο των Κάτω Ποροϊων καί τήν άνακαίνιση του Ναοΰ τού άγίου Δημητρίου Λειβαδιάς.

'Όλα αύτά άναφέρονται πρός δόξαν Θεού καί εύχαριστία των ανθρώπων πού συνετέλεσαν σ' αύτά τά έργα. Ό Θεός νά ανταποδώσει τίς δωρεές Του γιά τήν σωτηρία τους, φώτιση καί ο,τι άλλο άναγκαΐο γιά τήν ζωή τους.

Παρακάτω άναφέρονται ορισμένα θαύματα πού μού γράφουν οί ευεργετημένοι χριστιανοί.

Ίερος Ναός 'Άγιων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης (έργο ιερέως η. 'Ιωάννου Καλαΐδη, Νεοχώρι - Σιντικής Σερρών)

Τό κανδήλι πού άναψε

'Αρχές Δεκεμβρίου, τού έτους 2004, ό πατέρας μού είπε ότι τά χειρόγραφα πού είχε τά έδωσε, γιά νά έκδοθούν σέ βιβλίο. Τό βιβλίο θά κυκλοφορούσε κατά τόν μήνα Μάρτιο τού έτους 2005, διότι δέν ήταν δυνατόν νά τυπωθεί νωρίτερα γιά τεχνικούς λόγους.

"Οταν κατάλαβα ότι έδωσε καί προσωπικά στοιχεία της ζωής του, προβληματίστηκα, γιατί έλεγε πάντα ότι αύτά θά δημοσιευτούν μετά τόν θάνατο του.

Μόλις ό πατέρας άκουσε ότι τό βιβλίο θά είναι έτοιμο τόν μήνα Μάρτιο, είπε: «Τότε θά είναι άργά καί θά μοιραστεί μετά τό θάνατο μου, δωρεάν γιά εύλογία».

Συνέβη όμως γιά όλη τήν οίκογένειά μας καί κυρίως γιά τόν πατέρα κάτι δυσάρεστο.

Στις 7 'Ιανουαρίου, κατά τήν ημέρα της γιορτής του, έπαθε οξύ έμφραγμα τού μυοκαρδίου. Οί γιατροί μας προβλημάτισαν πολύ, γιατί ή ήλικία του δέν επέτρεπε χειρουργική

επέμβαση. Με τήν χάρη του Θεού πολύ γρήγορα τό ξεπέρασε. "Ομως, πολύ σύντομα, στίς 12 Μαρτίου, έπεσε άπό τήν καρέκλα όπου είχε άνεβέΐ, γιά νά άσπαστεί τήν εικόνα τού Χριστού, καί έπαθε ύποκεφαλίδιο κάταγμα τού μυριαίου οστού.

Στό νοσοκομείο τού Κιλκίς πού μεταφέρθηκε. περάσαμε πολύ δύσκολες μέρες, γιατί οί καρδιολόγοι δέν επέτρεπαν νά γίνει ή επέμβαση πού οί όρθοπαιδικοί γιατροί τήν θεωρούσαν απαραίτητη. Τό άποτέλεσμα ήταν νά χρονοτριβεί οποιαδήποτε θεραπεία, ενώ συγχρόνως ό π. 'Ιωάννης είχε δύσπνοια καί ύγρό στούς πνεύμονες. Οί γιατροί μας είπαν ότι δέν είναι δυνατόν νά χειρουργηθεί καί νά ζήσει. Προπαραμονή τού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ό πατέρας λέει στούς γιατρούς νά τόν χειρουργήσουν. 'Εν τω μεταξύ κάποιος τού έφερε άγιο μύρο· σταυρώθηκε, μυρώθηκε καί ή Παναγία μας τόν θεράπευσε.

Οί γιατροί έπανέλαβαν τίς εξετάσεις στούς πνεύμονες καί έμειναν κατάπληκτοι πώς είναι δυνατόν σέ μία ή μέρα νά έξαφανιστεί τό ύγρό καί νά είναι πεντακάθαροι οί πνεύμονες του.

Μετά άπό αύτό, μεταφέρθηκε ό πατέρας στό 'Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, όπου ό γιατρός κ. Δημητρίου έκανε τήν επέμβαση.

Παραμονή τής επέμβασης, ο π. 'Ιωάννης είδε σέ όραμα τόν άγιο Ραφαήλ νά τού λέει: «π. 'Ιωάννη βλέπεις, τό κανδήλι σου πού είναι σβηστό; Θά σού τό ανάψω, θά ζήσεις». Καί πράγματι· τήν άλλη μέρα παραμονή τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου ζήτησε ό ίδιος νά χειρουργηθεί καί ή έπέμβαση είχε μεγάλη επιτυχία. Τήν ημέρα τού Εύαγγελισμού ό πατέρας, ήταν καλά.

Τώρα,;μετά άπό ένα μήνα ό πατέρας περπατάει κανονικά, χωρίς μπαστούνι, παρά τά ογδόντα του χρόνια.

Διαβάστε εδώ τήν συνέχεια
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Γράμματα ανθρώπων πού έζησαν θαυματουργικές επεμβάσεις τών άγιων

Ο παπα-Γιώργης και ο άπειρος Θεός

August 21, 2013, 7:36 pm

≫ Next: Συμβιβάζεται η πρόγνωση του Θεού με την ελευθερία του ανθρώπου;

≪ Previous: ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

$

0

0

Ο παπα-Γιώργης και ο άπειρος Θεός

Ό παπα-Γιώργης, ιερεύς σε κάποιο χωριό της πατρίδος μου, έλεγε κάποτε ότι τον κατέτρωγε ή απορία πώς είναι άπειρος ο Θεός και πώς είναι άπειρος στα ιδιώματα Του, όπως: άπειρος στην σοφία Του, στην παντοδυναμία Του, στην πανταχού παρουσία Του, στην παγγνωσία Του, στην αγαθότητα Του, στην αγάπη Του... άπειρος!!! άπειρος!!! αυτή ή στοχαστική και επίμονη απορία τον κατέτρωγε μέρα-νύχτα.

Σε μια γιορτή του αγίου Δημητρίου, τον κάλεσε ο ιερεύς του διπλανού χωρίου να συλλειτουργήσει μαζί του, για να λαμπρυνθεί "έτι περισσότερο" το πανηγύρι του Ναού. Πράγματι πήγε και προΐστατο της Θείας Λειτουργίας ως φιλοξενούμενος, αλλά και ως έχων τα πρεσβεία της χειροτονίας.

Άρχισε ή Θεία Λειτουργία και ήλθε ή ώρα της αγίας Αναφοράς με τις εκφωνήσεις: «Στώμεν καλώς...» του ιερέως και «Ελεον ειρήνης...» των ιεροψαλτών. και ακολούθησε ή τριαδική αναφορά: «Ή Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού...» και ή απάντησης του λαού δια των ιεροψαλτών: «και μετά του πνεύματος σου...» και ευθύς αμέσως υψώνοντας τα χέρια του ο λειτουργός παπα-Γιώργης προς τον Παντοκράτορα του τρούλου του Ναού εκφώνησε το «Άνω σχώμεν τάς καρδίας...» και τότε, σ' αυτή την στάσι κοκάλωσε!

Μετά το «Έχομεν προς τον Κύριον ..» και βλέποντας ο συλλειτουργός του την "μαρμάρωσι" του, κατάλαβε ότι κάτι θα του συνέβη, όχι όμως κακό. Τον έπιασε απαλά και τον έβαλε μέσα στο Άγιο Βήμα κατεβάζοντας συγχρόνως και τα χέρια του κάτω αφήνοντας τον, όπως μέσα του πληροφορήθηκε, στην έκσταση του και συνέχισε την Θεία Λειτουργία μόνος. Στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων συνήλθε ο παπα-Γιώργης, επανήλθε στη θέση του και συνέχισε κανονικά μέχρι το τέλος την Θεία Λειτουργία.

Στις επίμονες ερωτήσεις του συλλείτουργου του πατρός' Ιωάννη, απαντούσε ότι "δεν θυμάται τίποτα".

Με αφορμή το βιβλίο «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία», μου εξομολογήθηκε ο παπα-Γιώργης την δική του εμπειρία για πρώ τη φορά, με την παράκληση να σεβασθώ την ανωνυμία του.

«Με το "Άνω σχώμεν τάς καρδίας..." ένοιωσα και είδα με τα μάτια της ψυχής μου να αρπάζονται όλες οι καρδιές των εκκλησιαζόμενων χριστιανών μαζί με την δική μου και ως αστραπή να εισέρχονται σε μια απέραντη ανοιχτή ουράνια αγκαλιά του Θεού. Μα ήταν τόσο ανοιχτή αυτή ή αγκαλιά του Θεού Πατρός, όσο όλοι οι ουρανοί των ουρανών μαζί και πιο πλατειά...και όσο ανήρχοντο κατά εκατομμύρια οι καρδιές των ορθοδόξων χριστιανών τόσο και πιο πολύ πλάταινε και άνοιγε αυτή ή άπειρη σε άνοιγμα αγκαλιά του Θεού...και τότε ένοιωσα; βίωσα; κατάλαβα; δεν ξέρω. Ήρθε όμως στη ψυχή μου κάτι, πού είχα ξεχάσει "και τούτο μόνον καταληπτόν ή ακαταληψία αυτού..." και δεν χόρταινα να το απολαμβάνω μέχρις ότου συνήλθα στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.

Αλήθεια! Ποιος ήμουν εγώ ο χωριάτης παπάς, πού ο Θεός καταδέχτηκε να μου λύση την απορία της ψυχής μου;

Από τότε φροντίζω, όσο μπορώ, γιατί είμαι αμαρτωλός, να μη βγω άπ' αυτή την ασύνορη αγκαλιά του Θεού Πατρός και να πεθάνω μέσα σε αυτήν!!!! Ό Θεός ας με συγχώρεση»!!!

Για το άπειρο και φοβερό μεγαλείο του Θεού ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μας λέγει:

Ό Θεός είναι τέλειος εν τω βλέπειν.
Τέλειος εν τω δύνασθαι.
Τέλειος εν μεγέθει.
Τέλειος εν προγνώσει.
Τέλειος εν άγαθωσύνη.
Τέλειος εν δικαιοσύνη.
Τέλειος εν φιλανθρωπία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ.
ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ 

(ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ)

Συμβιβάζεται η πρόγνωση του Θεού με την ελευθερία του ανθρώπου;

August 22, 2013, 2:28 am

≫ Next: ΕΚΘΕΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

≪ Previous: Ο παπα-Γιώργης και ο άπειρος Θεός

$

0

0

Συμβιβάζεται η πρόγνωση του Θεού με την ελευθερία του ανθρώπου; 

Το επίκεντρο της ερώτησης βρίσκεται στο έξης σημείο:Μπορεί ο άνθρωπος να γίνει κάτι άλλο από αυτό που προβλέπει ο Θεός γι’ αυτόν; Ασφαλώς όχι. Άρα η πρόγνωση του Θεού λειτουργεί για τον άνθρωπο ως προορισμός. Επομένως ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος μια και η υποτιθέμενη ελευθερία του ορίζεται από τη βούληση ενός άλλου;

Κάνοντας κανείς μια πρώτη και γενική παρατήρηση πάνω στο ερώτημα πρέπει να πει ότι αυτό είναι αποτέλεσμα περισσότερο φιλοσοφικής εκζήτησης παρά ανθρώπινης εμπειρίας. Ο άνθρωπος βασικά δεν αισθάνεται ότι η βούλησή του, δηλαδή η εσωτερική του ελευθερία, δεσμεύεται από άλλη δύναμη. Με άλλα λόγια το ερώτημα είναι κατηγορίας συλλογιστικής και όχι βιωματικής, δηλαδή ανυπόστατο, με την οντολογική έννοια του όρου.

Το ερώτημα έχει στη διατύπωσή του ένα κρίσιμο σφάλμα, γιατί αντικρίζει τη συμπεριφορά του Θεού από την οπτική γωνία του ανθρώπου. Για τον άνθρωπο που υπόκειται στο χρόνο η από τώρα γνώση ενός μελλοντικού γεγονότος σημαίνει πρόγνωση. Η πρόγνωση προσδιορίζει αναγκαστικά τη διαδικασία του χρόνου να καταλήξει στο προγιγνωσκόμενο. Έτσι η πρόγνωση αποτελεί προορισμό.

Ο Θεός δεν υπάγεται στο χρόνο.Ως δημιουργός του κόσμου είναι πριν από τον κόσμο. Έτσι όμως είναι και πριν από το χρόνο μια και ο χρόνος είναι η μέτρηση των μεταβολών του χώρου, με άλλα λόγια δεν είναι ανεξάρτητος από το χώρο. Έτσι ο Θεός δεν έχει πρόγνωση αλλά γνώση. Αν τώρα στο ερώτημα αντικατασταθεί η λέξη «πρόγνωση» από τη λέξη «γνώση» δεν δημιουργείται αντίφαση.

Και δεν δημιουργείται γιατί κάθε μορφή γνώσης δεν είναι βουλητικά δεσμευτική για τον άλλο. Π.χ. η γνώση του παρελθόντος μου ή, η γνώση του παρελθόντος ενός άλλου δεν με δέσμευσε ή τον δέσμευσε να πάρει τη μορφή που πήρε. Η γνώση του γιατρού για την έκβαση της αρρώστιας του ασθενούς του δεν είναι προσδιοριστική της εξέλιξής της, αλλά αποτελεί διαπίστωση πείρας, δηλαδή συναρίθμηση πολλών ομόλογων αποτελεσμάτων και, όχι βέβαια, προορισμών. Τη γνώση μου ότι ο εαυτός μου σε μια συγκεκριμένη περίπτωση θα αντιδράσει με αυτό ή τον άλλο τρόπο δεν τη θεωρώ ποτέ ως δεσμευτική, αλλά ως προϊόν συγκερασμού πολλών δικών μου ομοταγών συμπεριφορών.

Και στις δύο τελευταίες περιπτώσεις (γιατρού και εαυτού μου) η γνώση, που έχει την επίφαση της πρόγνωσης, δεν προσδιορίζει το αποτέλεσμα, αλλά προσδιορίζεται από αυτό (έστω κι αν αυτό ακόμη δεν έχει συντελεστεί), εφόσον μεσολαβεί η πείρα ανάλογων προηγούμενων περιστατικών. Με λίγα λόγια η γνώση όσο κι αν μπορεί να θεωρηθεί ως δεσμευτική (π.χ. η γνώση των νόμων της φύσης) δεν είναι ποτέ αιτία αλλά αιτιατόν. Δηλαδή δεν είναι δημιουργός των γεγονότων (με την πλατιά έννοια του όρου), αλλά δημιούργημα αυτών. Κατά τον ίδιο τρόπο και η γνώση του Θεού για κάθε συγκεκριμένο άνθρωπο δεν ορίζει τη συμπεριφορά του ανθρώπου αλλά προκύπτει από αυτή.

Ωστόσο το θέμα δεν πρέπει να το δούμε μόνο στο χώρο της καθαρής λογικής, αλλά και πιο πραγματικά, δηλαδή στην περιοχή της διδασκαλίας του Χριστιανισμού. Από τη διδασκαλία του Χριστιανισμού βγαίνει σαφώς το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και ότι η ελευθερία του ανθρώπου αποτελεί θέλημα και επιδίωξη του Θεού: 
Ο Χριστιανισμός καταπολέμησεμε αποφασιστικότητα την αρχαιοελληνική αντίληψη για την ειμαρμένη, που οι τότε άνθρωποι τη θεωρούσαν ανώτερη όχι μόνο από τη βούληση των ανθρώπων, αλλά και από τη βούληση των θεών.

Η αντίληψη για την ειμαρμένηαντιστρατευόταν στο Χριστιανισμό σε πολλά σημεία, ιδιαίτερα μάλιστα στη διδασκαλία του για την αμοιβή των δικαίων, για την τιμωρία των αμαρτωλών. Η μέλλουσα κρίση δεν μπορούσε να έχει λόγο ύπαρξης, αν δεν συνέτρεχε ως προϋπόθεση η ελευθερία του ανθρώπου. 
Η ηθική του Χριστιανισμού δεν στηρίζεται στην πράξη αλλά στην πρόθεση. Τα πράγματα από μόνα τους είναι ηθικά αδιάφορα. Παίρνουν αξία ή απαξία από τη στάση του ανθρώπου απέναντι σ’’ αυτά. Επομένως βάση και προϋπόθεση της χριστιανικής ηθικής είναι η ελευθερία.

Ο Θεός ήρθε στον κόσμο για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την κατάσταση της δουλείας που είχε πέσει με το προπατορικό αμάρτημα. Η σημασία που απέδωσε ο Θεός στην ελευθερία του ανθρώπου αποδεικνύεται από το μεγάλο τίμημα που κατέβαλε γι’ αυτή, με το να γίνει άνθρωπος και να σταυρωθεί.

Η κατάφαση από μέρους του Θεού της αξίας της ελευθερίας αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι αγαπά το διάβολο. Πράγματι τον αγαπά γιατί ο διάβολος είναι δημιούργημα του Θεού «καλό λίαν». Από τη φύση του δεν είναι κακός. Κακός είναι από την πρόθεσή του. Πέρα από αυτό η αγάπη του Θεού για το διάβολο (που γι’ αυτόν είναι κόλαση) μαρτυρείται και από το γεγονός ότι ο Θεός τον συντηρεί στην ύπαρξη. Αν ο Θεός δεν αγαπούσε το διάβολο, ο διάβολος θα είχε εκλείψει.

Όλα τα παραπάνω κατανοούνται από το γεγονός ότι ο Θεός των χριστιανών είναι προσωπικός: και το πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη σχέση. Γι’ αυτό ο Θεός είναι Τριαδικός. Αλλά και η σχέση με τη σειρά της δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ελευθερία. Ακριβώς γι’ αυτό δεν λέμε ότι ο Θεός είναι ουσία, ούτε ότι η ουσία προϋπάρχει του Θεού. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις δίδεται μια προτεραιότητα στην ουσία από το πρόσωπο με τον κίνδυνο να έχουμε ορισμό του προσώπου από κάτι που είναι έξω από αυτό. Τούτο όμως θα σημαίνει ένα είδος προσδιορισμού, κάτι δηλαδή, που θα έθιγε την ελευθερία του προσώπου.
 
Από όλα τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι για το Χριστιανισμό η ελευθερία του ανθρώπου είναι απόλυτα σεβαστή. 

Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι η ελευθερία είναι αυταξία.Η ελευθερία από μόνη της δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Γίνεται καλό ή κακό από τη χρήση της. Γι’ αυτό το σωστό νόημα της ελευθερίας δεν βρίσκεται στο «ελευθερία από κάτι», αλλά στο «ελευθερία για κάτι». Και ακριβώς αυτή η επιλογή του «για» είναι το κρίσιμο σημείο της ελευθερίας. Μπορεί φιλοσοφικά το «για» να είναι μια δούλωση της ελευθερίας, στα πράγματα όμως η σωστή «δούλωση» της ελευθερίας ελευθερώνει την ελευθερία από μια αυτοΰπαρξη δίχως νόημα. Δηλαδή από το: ελευθερία για ελευθερία.

Η πιο σωστή επιλογή του «για» της ελευθερίας είναι η αγάπη, δηλαδή η πρώτη και μοναδική αυταξία, με άλλα λόγια ο Θεός.

[Eσύ θα επιλέξεις.]

 (Ηλία Αντ. Βουλγαράκη, «Χριστιανισμός και κόσμος», εκδ. Αρμός, σ. 168-171)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΘΗΡΑΣ 

ΕΚΘΕΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

August 22, 2013, 4:07 am

≫ Next: ΜΙΚΡΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙ

≪ Previous: Συμβιβάζεται η πρόγνωση του Θεού με την ελευθερία του ανθρώπου;

$

0

0

ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ 

ΤΟ ΚΟΛΙΜΠΡΙ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ

ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σέ όλα αυτά, τά οποία μας καταξιώνουν ώς ανθρώπους και νοηματοδοτούν τήν ζωή, μας μυσταγωγεί καΐ ή Εικόνα, ή διά τού χρυσού καΐ τών χρωμάτων Θεολογία της 'Ορθοδοξίας μέσα στο Φώς της Βασιλείας, άλλά καΐ ή Άγαθοποιΐα, ή διά της Εύσπλαγχνίας καΐ Φιλανθρωπίας όντως Θεολογία μέσα στο Φώς της Αγίας Τριάδος.

Διά της Εικόνος, ή ύλη λαμβάνει βασιλική αξιοπρέπεια αστράφτει μέσα στήν άρρητη φωτοχυσία της Αγίας Τριάδος, έπανευρίσκει τον λόγο της υπάρξεώς της, διακονεί τήν επάνοδο της Δημιουργίας στο αρχαιον κάλλος. Διά της Άγαθοποιΐας, ό Άδελφός μας παροντοποιει τον Θεό, ανακαλύπτει έκ νέου τήν θεοείδιά του, γίνεται όδος θεογνωσίας, συνάπτει ταν Δημιουργία με τον Δημιουργό.

ΕΚΘΕΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ by ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

---

ΜΙΚΡΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙ

August 22, 2013, 2:00 pm

≫ Next: Το όνειρο - Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή -

≪ Previous: ΕΚΘΕΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

$

0

0

Μητροπολίτου 'Ωρωποϋ και Φυλής Κυπριανού

Μικρό Προσευχητάρι

Πρόλογος
Με τήν έκδοσι αύτή τοϋ «Μικρού Προσευχηταρίου» δεν καινοτομοϋμε, απλώς έρχόμεθα φιλανθρώπως νά βοηθήσουμε έκείνους, οΐ όποιοι χωρΐς ένα τέτοιο απλό βοήθημα, ίσως νά μή προσηύχοντο καθόλου.

'Η ποιμαντική πείρα, χάριτι Θεοϋ, μας έχει διδάξει πολύ έπάνω στό ζήτημα αύτό και καρπός της είναι ή έκδοσις αύτή, ή όποία εύχόμεθα νά συμβάλη στήν άναζωπύρωσι της καλης προσπάθειας γιά τήν εύλογημένη προσευχή, τήν μητέρα τών άρετών και της αγιότητος.

'Η σύντομος έξάντλησις και της τρίτης έκδόσεως μαρτυρεί, ότι ό σπόρος έπεσε σέ άγαθή γη, και γι' αύτό με ίδιαίτερη χαρά προβαίνουμε στήν τετάρτη έκδοσι, πρός δόξαν Θεοϋ.

'Εν άρχιερεϋσιν έλάχιστος
'Ο 'Ωρωποϋ και Φυλης Κυπριανός

ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙ by ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Το όνειρο - Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή -

August 22, 2013, 2:20 pm

≫ Next: Αναίρεσις αιρετικών διδασκαλιών περί του προσώπου της Παναγίας

≪ Previous: ΜΙΚΡΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙ

$

0

0

Το όνειρο - Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή 

Το νυμφώνα Σου βλέπω 

Σωτήρ μου κεκοσμημένον
και ένδυμα ουκ έχω
ίνα εισέλθω εν αυτώ… 

Είχα, λέει, μόλις πεθάνει κι ανέβαινα στον Παράδεισο. 

Ο συνονόματός μου Αρχάγγελος με κράταγε απ’ το χέρι και με πάγαινε σε μια αίθουσα μεγάλη και λαμπρή. Σπρώχνω λίγο την πόρτα και τι να δω. 
Πρώτο τραπέζι πίστα η αφρόκρεμα των αγίων: Γεώργιοι, Δημήτριοι, Φανούριος, 

Παρασκευές, Βαρβάρα, Αικατερίνα..
 

“Α πα πα”, λέω, “τι γυρεύω γω δω μέσα”.
Ο Μιχαλάκης μ’ έσπρωχνε να μπω, εγώ στήλωσα τα πόδια, τελικά επικράτησα…
 

“Μη με πολυζορίζεις”, του λέω, “μ’ αυτό το χάλι και τη λασπουριά που ‘χω πάνω 

μου, ντρέπομαι να μπω. Άσε με δω, να τους βλέπω απ’ τη χαραμάδα”.
 

Μόλις το πα, εξαφανίζεται ο αρχάγγελος.
 

Κοιτάω παραμέσα και βλέπω ένα άλλο μεγάλο τραπέζι.  

Εκεί ήταν μαζεμένα όλα τα ρεμάλια και τα αποβράσματα του κόσμου: 

ο αρχιλήσταρχος ο Μωυσής ο Αιθίοπας, η Μαρία η Αιγυπτία, ο τελώνης ο Ζακχαίος, ο Άσωτος υιός, ο ληστής που σταυρώθηκε δίπλα στο Χριστό, η πόρνη που του άλειψε τα πόδια, και χίλια δυο άλλα “μπουμπούκια”.
 

Κι όλοι αυτοί μου ‘καναν νοήματα να μπω.
 

Κει π’ άρχιζα να ξεθαρρεύω και λύθηκαν κάπως τα πόδια μου φύσηξε η αύρα της θάλασσας, βρόντηξε το παραθυρόφυλλο και ξύπνησα.  Το λυχναράκι έκαιγε ακόμη και τα μάτια μου καρφώθηκαν στον απέναντι τοίχο.  Εκεί ήταν κάποιο καδράκι με κεντημένο ένα ρητό:
 

“Δεινόν η ραθυμία  

Μεγάλη η μετάνοια”
 

Μυστήρια πράγματα…
 

Τέσσερις μέρες είμαι σε τούτο το δωματιάκι κι αυτό το καδράκι πρώτη φορά το βλέπω…

Ραθυμία είναι η απροθυμία για εργασία,η οκνηρία, η αδιαφορία, η νωθρότητα, η χαυνότητα. Ο ράθυμος αρέσκεται να είναι αργός, χαλαρωμένος. Κι αν με πολλή καθυστέρηση αποφασίσει να κάνει κάποιες ενέργειες, οι κινήσεις του είναι νωχελικές και άτονες. Γενικά δεν έχει όρεξη για δουλειά. Είναι σε όλα του δυσκίνητος, απρόθυμος και νωθρός. 

Η χαυνότητα που παρουσιάζει είναι ακόμη μεγαλύτερη στα πνευματικά. Κυρίως σ’ αυτά. Δεν έχει προθυμία να εργαστεί ούτε για το Θεό ούτε για την ψυχή του ούτε για την ωφέλεια των αδελφών του. Αδιαφορεί για τον πνευματικό καταρτισμό του. Παραμελεί τη συστηματική παρακολούθηση του εαυτού του. Αναβάλλει να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Αλλά η αναβολή σημαίνει συνήθως ματαίωση. Στην πορεία του ημερήσιου ή εβδομαδιαίου προγράμματός του τα πιο πολλά τελικώς δεν τα κάνει. Κι αν κάνει μερικά, δεν τα κάνει με όρεξη και πνοή αλλά ως αγγαρεία, άτονα και ανόρεχτα.

Ο ράθυμος σιγά-σιγά απορυθμίζεται,ναρκώνεται, αποκοιμίζεται, βυθίζεται στο λήθαργο της αμαρτωλής ζωής. Το νεύρο της ψυχής του δεν αντιδρά στο κακό. Η θέλησή του δεν αντιστέκεται στον πειρασμό. Δε λέει: όχι, δε θα το κάνω αυτό!

Επίσης ο ράθυμος γίνεται δούλος των ηδονών,εξαχρειώνεται! Στη γνωστή ευχή του Μικρού Αποδείπνου προς την Υπεραγία Θεοτόκο: «Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε…» ομολογούμε πόσο μεγάλη ζημιά παθαίνουμε από τη ράθυμη διάθεσή μας! «…και των ηδονών του βίου, ραθυμία γνώμης, δούλον γενόμενον…».

Ο Μέγας Βασίλειος παρατηρεί ότι,όταν κυριευόμαστε από νυσταγμό, η ψυχή μας γίνεται «νωθροτέρα περί της του Θεού εννοίας». Δεν πηγαίνει καθόλου η σκέψη μας στο Θεό. Όλο με τα γήινα ασχολούμαστε. Επίσης όταν κυριευόμαστε από ραθυμία, «καταφρονούμεν των κριμάτων του Θεού». Υποτιμούμε τις εντολές του Θεού. Περιφρονούμε το νόμο του και τα προστάγματά του. Δεν κάνουμε προσπάθεια να συμμορφωθούμε στο άγιο θέλημά του.

Από πού έρχεται η ραθυμία;«Η ραθυμία πόθεν; από καταφρονήσεως», ερωτά και απαντά ο ιερός Χρυσόστομος. Δηλαδή, όταν ο άνθρωπος περιφρονεί το θέλημα του Θεού, σιγά-σιγά η καρδιά του γίνεται χέρσο έδαφος, στο οποίο φυτρώνουν αγκάθια και τριβόλια. Αναπτύσσονται η αμέλεια, η ραθυμία, ο νυσταγμός της ψυχής. «Ενύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίας» (Ψαλ. 118 28)!

Ο ράθυμος δε χρειάζεται δαίμονανα τον πολεμήσει, διότι μόνος του εκθέτει τον εαυτό του στον πειρασμό· μόνος του πέφτει και τσακίζεται. «Και διαβόλου ουκ όντος καταπίπτει, και εις βάραθρα πολλά κακίας εαυτόν καταβάλλει», παρατηρεί ο χρυσορρήμων Πατήρ. Ο διάβολος έχει πείρα αιώνων. Στην αρχή ξεγελά τους απρόσεκτους. Υποσκελίζει τους ραθυμότερους. Όταν όμως διαπιστώμνει ότι δεν του προβάλλουμε καμιά αντίσταση, δεν υποβάλλεται καν στον κόπο να μας πολεμήσει. Μας αφήνει και πέφτουμε μόνοι μας στα βάραθρα της κακίας.

Η ραθυμία από πολλούς θεωρείται ακίνδυνο πάθος, αλλ’ είναι «το πάντων χαλεπώτατον». Ό,τι υποφέρουμε, από τη ραθυμία μας το υποφέρουμε. Η καθημερινή πραγματικότητα το επιβεβαιώνει αυτό με πλήθος παραδειγμάτων. Ακόμη «η των πραγμάτων πείρα» επιβεβαιώνει αυτό με πλήθος παραδειγμάτων. Ακόμη «η των πραγμάτων πείρα» επιβεβαιώνει ότι η ραθυμία και τα εύκολα τα κάνει δύσκολα. Τα παλαίσματα είναι εύκολα γι’ αυτούς που αγωνίζονται με διάθεση να νικήσουν. Για τους ράθυμους όλα φαίνονται μαύρα και δυσκατόρθωτα. Διότι η ραθυμία τους αχρηστεύει τελειώς. Αν είναι όρθιοι, τους κάνει να πέσουν. Κι αν είναι πεσμένοι, δεν τους αφήνει να σηκωθούν. Ο Ιούδας ήταν απόστολος, αλλά εξαιτίας της ραθυμίας του κυριεύθηκε από το πάθος της φιλαργυρίας και έγινε προδότης. Ο Σολομών ήταν σοφός, αλλά κυριεύθηκε από το νυσταγμό της ψυχής και έπεσε πολύ χαμηλά. Άλλοι εξαιτίας της ραθυμίας οδηγούνται στην απόγνωση.

Αλλά να μην απογοητευόμαστε. Εφόσον με την ελεύθερη θέλησή μας ραθυμούμε, μπορούμε οπότε θέλουμε να πετάξουμε από πάνω μας τη ραθυμία. «Ραθυμίαν άπωθεν ημών βαλώμεθα», ψάλουμε στην η΄ ωδή του όρθρου της Μεγάλης Τρίτης. Εφόσον από τη ραθυμία μας πέφτουμε, μπορούμε με την εγρήγορση και τη σπουδή να σηκωνόμαστε! Αν κοιμόμαστε τον ύπνο της αμαρτίας, είναι καιρός να ξυπνήσουμε! «Ώρα ημάς εξ ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ. ιγ΄ 11). Αν είμαστε μεθυσμένοι από το αφιόνι της αμαρτίας, είναι καιρός να ξεμεθύσουμε. Νήψη αυτό σημαίνει. Να είμαστε νηφάλιοι, με καθαρό μυαλό, ξεζαλισμένοι, ξεμέθυστοι.

Η εγρήγορση και η προσευχήείναι τα δύο πνευματικά όπλα που συνιστά ο Κύριος, για να υπερνικούμε τη ραθυμία μας και να αντιμετωπίζουμε νικηφόρα τον πειρασμό. «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν»΄(Ματθ. κς΄ 41). Η εγρήγορση και η προσευχή είναι ξίφος και μάχαιρα κατά των παθών. Αποτελεσματικότατα όπλα στα χέρια κάθε αγωνιστή του καλού αγώνα!

Επίσης μπορούμε να υπερνικούμε τη ραθυμία μας με τη μετάνοια. Είναι ολέθριο πάθος η ραθυμία, αλλ’ η μετάνοια έχει τη δύναμη να το θεραπεύσει. «Δεινόν η ραθυμία! Μεγάλη η μετάνοια», ψάλλουμε σ’ ένα τροπάριο της Μεγάλης Τετάρτης.

Να παρακαλούμε τον άγιο Θεό να μεταβάλει τη ραθυμία μας σε σπουδή και εγρήγορση. Κύριε, «τρέψον εις σπουδήν την ράθυμόν μου προαίρεσιν»! Αν με τη βοήθειά σου γίνει αυτό, όλα τα άλλα διορθώνονται!
 
Από το περιοδικό “ο Σωτήρ”

www.xfd.gr/εκκλησία/πνευματική-ζωή

Αναίρεσις αιρετικών διδασκαλιών περί του προσώπου της Παναγίας

August 22, 2013, 6:16 pm

≫ Next: ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Απόδοση της κοιμήσεως Θεοτόκου

≪ Previous: Το όνειρο - Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή -

$

0

0

Αναίρεσις αιρετικών διδασκαλιών περί του προσώπου της Παναγίας

Αγαπητοί μου αδελφοί θα πούμε ορισμένα για την Θεοτόκο λόγο του ότι οι διάφοροι αιρετικοί έχουν διαστρεβλωμένη διδασκαλία. Άλλοι την εξυψώνουν υπερβολικά όπως οι Παπικοί και άλλοι την υποτιμούν υπερβολικά όπως οι Προτεστάντεςκαι δεν αναγνωρίζουν καμία τιμή προς την Θεοτόκο.

Θεοτόκος, έτσι ονομάζουμε οι Ορθόδοξοι την μητέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού διότι ετεκε Θεό, με αυτό καταδεικνύουμε ότι γέννησε Θεό. Η Παρθένος Μαρία γεννά τον κατά φύση Θεό.

Ήταν Θεός και έγινε άνθρωπος έτσι όταν γεννά τον Κύριο γίνεται Θεοτόκος. Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί Α Τιμ. 3,16.

Γέννησε τον Εμμανουήλ που σημαίνει ο Θεός ανάμεσα μας κατά την προφητεία του Ησαΐα. Έτσι είναι σωστό να καλούμε την Παρθένο Μαρία, Θεοτόκο.

Είναι δε παρθένος διότι κατ' υπέρβαση των νόμων της φύσεως συνέλαβε υπερφυσικώς ενώ ήταν παρθένος. Παρέμεινε παρθένος κατά τον τόκο αλλά και μετά από αυτόν. Οι διάφοροι αιρετικοί που λέγουν περί παιδιών διδάσκουν λανθασμένα. Αυτό το θέμα περί παιδιών θα το δούμε σε επόμενη ανάρτηση.

Οι αιρετικοί μας μέμφουν ότι την ονομάζουμε Παναγία. 

Αυτό που τους λέμε είναι ότι εμείς την συγκρίνουμε με τους Αγίους και όχι με τον Κύριο. 

Είναι υπεράνω των Αγίων και όχι του Κυρίου. Συγκρινόμενη με Αγίους είναι Παναγία. 

Οι Ορθόδοξοι λέμε ότι δεν είναι φύση Παναγία όπως είναι ο Κύριος.

Ενώ όμως λέμε Παναγία σε σχέση με κτίσματα, δυστυχώς ορισμένοι αιρετικοί παρότι το γνωρίζουν υποκριτικά το ξεχνούν ώστε μετά να μας κατηγορήσουν.

Σε ορισμένους μάλιστα πρόκειται περί διπλής υποκρισίας, διότι και γνωρίζουν ότι την λέμε σε σχέση με Αγίους Παναγία αλλά και η Γραφή ονομάζει έως και άψυχα αντικείμενα άγια αγίων.

Αδελφοί μου, ο Σατάν έχει ορισμένους από τους ακολούθους του οι όποιοι έχουν αποστολή να βάζουν στο μυαλό και να διδάσκουν διάφορες κακοδοξίες. 

Όπως ο κυνηγός στήνει πολλές παγίδες έτσι και ο Σατάν και τα δαιμόνια του έχουν διάφορες παγίδες. Ορισμένες διδασκαλίες του έχουν Χριστιανικοτερο προσωπείο από τις άλλες. 

Όταν πλανήσουν κάποιον σε κάποιο χρονικό διάστημα ο ταλαίπωρος πλανημένος γίνεται φερέφωνο του Σατάν. 

Μέσα στο μυαλό των δυστυχών αυτών αδελφών μας ο Σατάν υποβάλει ιδέες αλλά και διδασκαλίες που ανθρώπινος νους δεν θα μπορούσε να σκεφτεί. Ορισμένες φορές δε, εκτός από την υποβολή εμφανίζεται για να τις διδάξει κιόλας, όχι βέβαια με το πραγματικό του πρόσωπο. 

Εάν όμως εξεταστούν όλες αυτές οι διδασκαλίες είναι φανερό από πού προέρχονται και μόνο με την ενέργεια του πονηρού παραμένουν άνθρωποι σε αυτές.

Στις διαβολικές διδασκαλίες τους τα πονηρά πνεύματα προσπαθούν να πλήξουν και την Παναγία διότι έτσι πλήττουν τον ίδιο τον Κύριο. 

Όταν ακούν Παναγία οι αιρετικοί δυσανασχετούν, μας κατηγορούν ότι μόνος Άγιος είναι ο Κύριος. 

Η Γραφήόμως ονομάζει το άψυχο βουνό που μεταμορφώθηκε ο Κύριος άγιο, εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Κύριος· λῦσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου. ὁ γὰρ τόπος ἐν ᾧ ἕστηκας γῆ ἁγία ἐστίν. Β Πετρου 1,18. 

Ο ίδιος ο Κύριος λέγει στον Μωυσή, εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Κύριος· λῦσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου ὁ γὰρ τόπος ἐν ᾧ ἕστηκας γῆ ἁγία ἐστίν. 

Η άψυχη γη αγιάζεται με την παρουσία του Θεού και γίνεται αγία. 

Η γη είναι μεν αγία αλλά η Θεοτόκος που έφερε 9 μήνες μέσα στα σπλάχνα της τον Κύριο είναι η αδελφή Μαρία, η πιστή μαθήτρια και τα λοιπά που ακούμε ανάλογα με το σε ποια αίρεση ψιθυρίζει ο διάβολος. 

Αυτή που εξέλεξε ο Θεός ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες για τους αιρετικούς είναι φαίνεται υποκάτω ακόμη και των αψύχων ορέων και χωμάτων. 

Στην μετάφραση Βάμβα, που τόσο αγαπούν ορισμένοι, ονομάζονται αγιότατα διάφορα αντικείμενα πχ "και θέλεις αγιάσθαι αυτά δια να είναι αγιώτατα" για σκεύη "είναι αγιώτατον" πχ για το ψωμί προσφοράς. 

Να ξέρεις σε ποιον λέγει το Δανιήλ 9,24 ἅγιον ἁγίων (αποκαλεί έτσι τον Κύριο), να μην λες τίποτα όταν μετά ονομάζονται αντικείμενα άγια αγίων, αλλά όταν ακούς Παναγία για την γυναίκα που είχε στην κοιλία της τον Κύριο, που μεγάλωσε τον Κύριο, τότε να εξανίστασαι. Η τύφλωσις σε όλο της το μεγαλείο.

Αυτή την υπό του διαβόλου πνευματική διδασκαλία και τύφλωση την βλέπουμε και στην ερμηνεία στον στίχο Λουκάς 11,28. 

Ας τον δούμε Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν. 

Το μενουνγε σημαίνει βεβαιωτατα είναι βεβαιωτικό. Εμείς δεν θα ασχοληθούμε γραμματικώς με την λέξη ή με τα χειρόγραφα αλλά θα δούμε κάτι άλλο.

Οι αιρετικοί διδάσκαλοι παίζουν με τις λέξεις  προσπαθούν να πουν ότι η λέξη είναι μενουν ή ερμηνεύουν το μενουνγε ως μάλλον, δηλαδή λένε γενικά την θέση ότι είναι μακάριοι οι τηρητές του λόγου του Θεού παρά η Παναγία, λένε δεν έχει καμία σημασία που τον γέννησε η Παναγία, μας λέει εδώ ο Χριστός. 

Αυτό είναι αντιφατικό εάν το δεχτούμε, καταργείται από μόνο του. 

Ντροπή μας να μην μπορούμε να εννοήσουμε τα γλυκά και παρηγορητικά λόγια του Κυρίου. Έχουμε το εγκώμιο της Θεοτόκου με πράξεις, πράγμα που καταλαβαίνει η γυναίκα και μακαρίζει μεγαλοφώνος μάλιστα και οι αιρετικοί τάχα μελετητές της Γραφής που δεν καταλαβαίνουν οτι απλοί ακροατές να ζητούν να γίνει με λόγια και να λένε γιατί ο Χριστός απάντησε έτσι.

Ο Κύριος δείχνει και εδώ και σε ολη την Γραφήότι σε τίποτα δεν θα ωφελούσε την Παναγία απλά να τον γεννήσει εάν δεν είχε και κάθε άλλη αρετή και ταυτόχρονα ενθαρρύνει εμάς.

Μήπως άραγε ο Θεός εξαιρεί την Παναγία από τον μακαρισμό;

Έχουμε αντιδιαστολή εδώ μεταξύ Παναγίας και ακουόντων τον λόγο του Θεού; 

Πώς είναι δυνατόν να είναι μακάριοι αυτοί που ακούν τον λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν και η Παναγία όχι; 

Μήπως η Παναγία δεν τηρούσε τους λόγους του Θεού αλλά εξελέγη εξ όλων των γυναικών για να τον γεννήσει έτσι στην τύχη; 

Μήπως και μετά δεν διατηρούσε τους λόγους του Κυρίου και υιού της στην καρδιά της; ἡ μήτηρ αὐτοῦ διετήρει πάντα τὰ ῥήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς.

Ποτέ δεν υπήρξε άνθρωπος στην Γη που να είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό φορεύς του Αγίου Πνεύματος όσο η Παναγία. Όλα τα λόγια των αιρετικών κατ' αυτής πέφτουν στο κενό. 

Ο διαβάλλων ως συνήθως ψιθυρίζει στο αυτί των αιρετικών διδασκάλων ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λέει το χωρίο. 

Θέλει να παρασύρει στην έπαρση, όχι μόνο ἔσομαι ὅμοιος, αλλά και υπεράνω.

Στους ψ τ Ιεχωβά βάζει να αρνηθούν τον Θεό Πατήρ μεσω της αρνήσεως του Θεού Υιού, σε άλλους σπείρει την έπαρση ώστε να γίνουν όμοιοι με αυτόν και έτσι και αυτοί να αρνηθούν τον Θεό.

Ο Κύριος ποτέ δεν ήθελε οπαδούς να τον λένε με τα χείλη Κύριο, αλλά στην πράξη ήθελε πιστούς. Ποτέ δεν δίδαξε μηχανικά σωσμένους επειδή αυτοί τον ομολόγησαν και έκαναν ένα βήμα μπροστά και από τότε και στο εξής μπορούν να το ρίξουν στον πνευματικό ύπνο. 

Αυτοί που επιλέγει ο Κύριος για δικούς του, επιλέγονται επειδή τηρούν την ορθή διδασκαλία και υπακούν τον λόγο του, έτσι γίνονται φορείς του Αγίου Πνεύματος. 

Γιατί επελέγη η Παναγία; για την καθαρότητα της. 

Η γυναίκα αντιλαμβάνεται την τιμή που έχει γίνει στην Παναγία και την μακαρίζει πράγμα που δεν κάνουν οι αιρετικοί. 

Αυτό το τελευταίο δεν είναι πρωτοφανές, δηλαδή άλλοι να αντιλαμβάνονται ορθώς τα λεγόμενα χωρίς να έχουν ολόκληρη Γραφή στην διάθεση τους αλλά μόνο μια φράση του Χριστού, ενώ διάφοροι τυφλωμένοι πνευματικά αλλά κατά τα άλλα μελετητές για χρόνια της Γραφής να μην μπορούν να εννοήσουν. 

Η γυναίκα αντιλαμβάνεται την μεγίστη τιμή και μακαρίζει την Παναγία, οι ακροατές αντιλαμβάνονται, και ορισμένοι φεύγουν εξ αυτού, ότι πραγματικά θα είναι σώμα και αίμα αυτό που λέει ο Ιησούς ότι θα φάνε, και λοιπά.

Ο Χριστός απαντά στην γυναίκα και της λέγει βεβαιώτατα και είναι μακάρια όχι μόνο γιατί με γέννησε αλλά διότι τηρούσε και υπάκουε τον λόγο μου και τα λέγει αυτά δείχνοντας της κάτι, πηγαίνοντας τον νου της γυναίκας και όλων μάς σε κάτι άλλο από την σαρκική συγγένεια. 

Δείχνει θα λέγαμε την μεγαλύτερη συγγένεια. Αυτή η συγγένεια είναι η πνευματική. 

Μήπως άραγε η Παναγία δεν την είχε και αυτή και μάλιστα στον μέγιστο βαθμό;

Εάν θέλουμε να πούμε ότι τα λόγια του Κυρίου λένε κάτι για την Παναγία αυτό είναι ότι δεν είναι μακάρια μόνο γιατί τον γέννησε αλλά γιατί υπάκουε και τηρούσε τον λόγο Του και ότι ο Κύριος λέγει σε εμάς να προσπαθήσουμε να την μιμηθούμε.

ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν. 

Στην περίπτωση της Παναγίας όχι μόνο μονήν παρ' αυτήν εποίησε αλλά και ενσάρκωθηκε από αυτή.

Θα μπορούσε να επαναλάβει ο Κύριος αυτό που ο αρχάγγελος απεστάλη να πει, δηλαδή ότι είναι ευλογημένη εν γυναιξί και κεχαριτωμένη, ότι αυτή εξελέγη εξ όλων των γυναικών. 

Όμως ομιλεί έτσι όχι επειδή δεν τιμά την Θεοτόκο, αυτή εξάλλου ήταν υπ αυτού η εκλεγμένη εκ πασών τών γενεών, αλλά μιλά έτσι επειδή προτρέπει και ενθαρρύνει εμάς παρά την αμαρτωλότητά μας.

Τι γλυκά αυτά τα λόγια της απαντήσεως του Κυρίου. Τι λόγια αγάπης.
Τι παρηγοριά και τι δύναμη μας προσφέρουν.

Και όμως μερικοί αντί να συγκινηθούν μπροστά στα λόγια του Κυρίου που αντί να πει "Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη" μας λέγει "θάρσει τέκνον" διαστρεβλώνουν και ερμηνεύουν ότι αυτά τα λόγια δήθεν υποτιμούν την Παναγία.

Αυτά τα λόγια απευθύνονται σε εμάς, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι υποβιβάζουν την Παναγία διότι αυτή κατείχε και την σαρκική συγγένεια αλλά και την πνευματική συγγένεια στον μέγιστο βαθμό.

Είναι η ευλογημένη εν γυναιξί του Λουκα 1,28, η γυναίκα του Γέννεσης 3,15.
Ειναι η δεύτερη, η πνευματική Εύα, η οποια ανυψωσε στα ουρανια το ανθρώπινο γένος, είναι η αντίθετη της πρώτης Εύας η οποία έριξε το ανθρώπινο γένος. 

Είναι η πνευματική Εύα που γεννά τον νέο Αδάμ ο οποίος φέρνει την ζωή και κατατροπώνει τον θάνατο. Αυτό που δεν κατόρθωσε η πρώτη Εύα το κατορθώνει η Παναγία.

Εάν δεν είχε τηρήσει τους λόγους του Κύριου πως θα ήταν δυνατό αυτό;
Διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς βούλεται, προφανώς για τους αιρετικούς θα έπρεπε να λέει διαιρούν ιδία εκαστω καθώς έτυχε. 

Πως εκλέχθη ο μέγιστος των προφητών Ηλίας στο αξίωμα; 

Μήπως άραγε ήταν τυχερός σε κάποια ουράνια κλήρωση; Φυσικά και όχι.
Η Θεοτόκος εξελέγη για την καθαρότητα της, εξελέγη και αυτό είναι τετελεσμένο γεγονός, δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει άλλη που να φέρει τον Κύριο. 

Χρειάζεται άραγε επιβεβαίωση ότι ο Θεός εκλέγει τον άξιο;
Τα λόγια του Κυρίου όχι μόνο δεν υποβιβάζουν την Θεοτόκο αλλά την εξυψώνουν, προτρέπουν δε τον πιστό, τον παρηγορούν, τον ενθαρρύνουν.
Αντί οι αιρετικοί να εννοήσουν και να πουν ότι εδώ ο Κύριος δίδει κουράγιο και προτροπή στους αμαρτωλούς, στους στα βάθη ευρισκόμενους πνευματικώς, λένε ότι υποβιβάζει αυτήν που έφτασε στα μέγιστα πνευματικά ύψη.

Πλήρες αναποδογύρισμα.

Την ίδια σημασία βλέπουμε και όταν ομιλεί ο Ιησούς στο χωρίο Ματθαίος 12 47,50 εἶπε δέ τις αὐτῷ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ζητοῦντές σε ἰδεῖν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ λέγοντι αὐτῷ· τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου; καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔφη· ἰδοὺ ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφός καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν. 

Και πάλι εάν εδώ θέλουμε να πούμε ότι τα λόγια του Χριστού λένε κάτι για την Παναγία αυτό είναι ότι την προβάλλουν ως πρότυπο και καλούν τον πιστό να την μιμηθεί, να προσπαθήσει να φτάσει στην καθαρότητα στην αγνότητα στην ταπείνωση και σε κάθε άλλη αρετή και χάρη που έφτασε η κεχαριτωμένη.

Και σε αυτό το χωρίο ο Κύριος δεν περιφρονεί την σαρκική συγγένεια με την Παναγία όπως το θέλουν οι αιρετικοί. 

Αυτό να το υποστηρίξει κανείς είναι παιδαριώδες, ο Κύριος προσπαθεί να τονίσει και να καταδείξει κάτι άλλο στον πιστό και όχι να υποβιβάσει την σχέση του με την μητέρα του. 

Εξάλλου πως μπορεί να ειπωθεί ότι ο Κύριος περιφρονεί την μητέρα του; 

Είπαμε πριν για τον μέγιστο των προφητών Ηλία. 

Θα έδινε ποτέ ο Θεός προορατικό η προφητικό χάρισμα σε έναν οποιοδήποτε; 

Σε έναν αιρετικό, σε έναν βυθισμένο στα πάθη, σε έναν εγωιστή, σε έναν αμετανόητο αμαρτωλό;Βεβαίως και όχι. 

Στην εποχή μας γνωρίσαμε θεοφόρους γέροντες που είχαν διάφορα χαρίσματα, ανάμεσα και το προφητικό. 

Ας σημειώσουν οι αναγνώστες ότι οι προφήτες πάντα στην αληθινή πιστή βρίσκονται, εκεί έχουν συνέχεια. 

Από όταν απέρριψαν τον Κύριο Ιησού Χριστό ούτε ένα προφήτη δεν έβγαλαν οι Ισραηλίτες. 

Αυτά τα άνωθεν χαρίσματα ο Θεός δεν τα έδωσε στην τύχη και στον οποιοδήποτε. 

Πρέπει για να δοθούν να κρατά την ορθή διδασκαλία και να τηρεί "έως κεραίας" τους λόγους του Θεού ο πιστός. Όσο μεγαλύτερο το δοχείο τόσο μεγαλύτερη η χάρις. 

Ας αναρωτηθούν οι αιρετικοί τι δοχείο χάριτος ήταν η Παναγία.

Όπως δεν δίνει επί παραδείγματος χάριν ο Κύριος το προορατικό ή το θαυματουργικό χάρισμα στον οποιοδήποτε αιρετικό, πόσο μάλλον τώρα η Παναγία να επελέγη έτσι τυχαία ώστε να γέννηση τον Θεό και όχι επειδή ήταν καθαρή και τηρούσε τα λόγια του και έτσι να λένε ότι ο Χριστός δήθεν έχει από την μια την Παναγία και από την άλλη υψηλότερα αυτούς που ακούν τα λόγια του.

Η διαβολική υποβολή σε όλο της το μεγαλείο, μακάρια η κοιλία που σε βαστάζε, μάλλον μακάριος είναι αυτός που ακούει τον λόγο του Θεού, μακάριος είσαι εσύ, εσύ που σώθηκες και δεν είσαι ώσπερ των λοιπών, εσύ που τηρείς τον λόγο του Κυρίου (Λουκ. 17,10), που σε βάζω να γλωσσολαλείς, που είσαι πάνω από την Παναγία, που σε βάζω να προφητεύεις κάθε τρεις και λίγο την αρπαγή και με αυτήν λες "εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι".

οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ' ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν.
Ο εκ γενετής τυφλός φιμώνει τους Αρχιερείς με τις απαντήσεις του.
Γίνεται θεολόγος, γκρεμίζει τις συκοφαντίες κατά του Κυρίου.
ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν. 

Δεν αντέχουν αυτά που τους λέει. Τον διώχνουν. 

Σήμερα ο βλέπων τυφλός θα έλεγε στους τυφλούς βλέποντες, εκ του αιώνος ουκ ηκουσθη, ποτέ δεν ακούστηκε γυναίκα, να γεννήσει τον Θεό, ει μη ην ουτη υπεράνω αγίων και κεχαριτωμένη, εάν αυτή δεν ήταν υπεράνω όλων σε αρετή, ουκ ηδυνατο εκλεχθηναι του γεννήσαι Θεον, δεν θα μπορούσε να εκλεχτεί ώστε να γεννήσει τον Θεό.

Αυτή εξέλεξε ως μοναδική μεταξύ όλων των γυναικών ο Θεός ώστε να γίνει μητέρα του. 

Και ενώ όλα αυτά είναι πασιφανή οι αιρετικοί προσπαθούν να υποτιμήσουν την Παναγία.

Η Παναγία δεν ήταν αειμακάριστη, υπερευλογημενη, κεχαριτωμένη και δεδοξασμένη από τον Θεό επειδή μόνο θα κυοφορούσε τον Κύριο αλλά και διότι ήταν υπάκουη και τηρούσε τον λόγο Του. 

Πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ, λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ. Δεν υπάρχουν μηχανικά σωσμένοι ή μηχανικά εκλεγμένοι.

Ήταν ταπεινή η Παναγία, είχε το ταπεινό φρόνημα, αντιθέτως με πολλούς που έχουν ένα υπερφίαλο και αυθαίρετο ύφος…. 

Είπαμε τώρα κάποιους τίτλους της Παναγίας. Ας τους δούμε καλύτερα από την Γραφή. Κεχαριτωμένη, Ευλογημένη εν γυναιξι Λουκάς 1,28. Αειμακάριστη δηλαδή μακαριστή από όλες τις γενεές Λουκάς 1,48. Δοξασμένη από τον Θεό Λουκάς 1,49. 

Εποιησε μοι μεγαλεία σημαίνει ότι ο Θεός την στόλισε με δόξα, την εξέλεξε μέσα από όλες τις γυναίκες, δηλαδή είναι δεδοξασμένη από τον Θεό. 

Αλήθεια πως οι διάφοροι αιρετικοί μιλάνε για την Θεοτόκο;
Λένε ότι η λέξις Παναγία δεν υπάρχει στην Γραφή, αυτό όμως να το πει κανείς είναι τύφλωση και υποκρισία. 

Όταν το όρος ονομάζεται άγιο τότε η γυναίκα που έφερε τον Κύριο 9 μήνες πως πρέπει να ονομαστεί;
Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν. 

Απεστάλη υπό του Θεού. 

Μήπως λέει η Γραφή ότι ο αρχάγγελος Γαβριήλ πήγε στην Παναγία να εκφέρει την γνώμη του;Φυσικά και όχι. 

Πήγε να μεταφέρει επακριβώς τα λόγια του Κυρίου. Αυτά δεν ήταν αδελφή Μαρία ή πιστή μαθήτρια αλλά Κεχαριτωμένη, Ευλογημένη εν γυναιξί.
Την λένε οι αιρετικοί κεχαριτωμένη; Την λένε αειμακάριστη; Την λένε ευλογημένη εν γυναιξί (Εβραϊσμός σημαίνει ευλογημένη υπεράνω όλων των γυναικών) 

Μήπως και αυτά τάχα δεν υπάρχουν στην Γραφή;
Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί. Όλες οι γενεές πλην των αρνουμένων αιρετικών.

Το ότι είναι υπέρ αγίων το κατάλαβαν οι Χριστιανοί της πρώτης Εκκλησίας και για αυτό και η ονομασία Παναγία δεν είναι τωρινή αλλά είναι αρχαιότατη. 

Είναι σωστό αλλά και απαραίτητο να αποδίδουμε μέγα σεβασμό στην Παναγία και όχι να την αποκαλούμε αδελφή Μαρία, πιστή μαθήτρια.
Αυτά είναι μεγίστη αυθάδεια και ασέβεια. 

Με ποιο πνευματικό ανάστημα άραγε θα μπορέσουμε να πούμε αδελφή Μαρία; Η έπαρση όμως που ο Σατάν σπείρει δεν έχει κανένα πρόβλημα.
Ας δούμε ένα παράδειγμα με άγια πρόσωπα στην Γραφή.

Ο Παύλος όταν ομιλεί για τον Αβραάμ δεν λέει ο αδελφός Αβραάμ αλλά με σεβασμό τον αποκαλεί πατέρα Αβραάμ. Και ο Ιάκωβος στην επιστολή του το ίδιο, τον αποκαλεί πατέρα Αβραάμ.

Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. 

Οι αιρετικοί μας μέμφουν όχι μόνο ότι λέμε Παναγία αλλά και ότι λέμε "πάτερ".
Άραγε μετά την "αδελφή Μαρία" θα έχουμε εισαγωγή και του "ἑταῖρε (φίλε) Παύλε"; 

Ο μαθητής ων ηγαπα ο Ιησούς, ο μαθητής που αγαπούσε ο Κύριος θέλει, δις μάλιστα, να δώσει τιμητική προσκύνηση στον άγγελο.

Όλοι φυσικά γνωρίζουμε σε ποια πνευματικά ύψη πρέπει να φτάσεις ώστε να είσαι αγαπημένος του Κυρίου ή για να κληθείς "φίλος Θεού  για να θυμηθούμε τον Αβραάμ που αναφέραμε πριν. 

Και ενώ ο ηγαπημένος του Κυρίου Ιωάννης αποδίδει τιμή και τιμητική προσκύνηση σε έναν άγγελο μερικοί μιλούν για την αδελφή τους την Μαρία.
Είναι να θλίβεται κανείς...

Προχωρώντας θα δούμε τώρα και κάποια άλλα που λένε οι αιρετικοί εναντίων των Ορθοδόξων. 

Μας κατηγορούν ότι έχουμε ύμνους, ότι λέμε Θεοτόκε σώσον ημάς, λέμε και σε μεσίτρια έχω, ότι την λέμε μόνη καταφυγή και βοήθεια και λοιπά.

Μας λένε οι αιρετικοί δεν είναι καταφυγή ο Χριστός; Δεν σώζει ο Χριστός;
Απαντούμε βεβαίως και είναι καταφυγή και σώζει ο Χριστός διότι είναι ο απόλυτος μεσίτης και Σωτήρ αλλά υπάρχουν και οι σχετικοί μεσίτες οι όποιοι είναι ανάμεσα ανθρώπων και Χριστού και επειδή έχουν την παρρησία προς τον Κύριο μπορούν να μας βοηθήσουν. 

Οι εν τω ουρανώ είναι βοηθοί μας προσεύχονται για εμάς, ενδιαφέρονται για εμάς, δεν είναι αδρανείς ούτε κοιμούνται και φυσικά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η σωτηρία μας. 

Καὶ ἄλλος ἄγγελος ἦλθε καὶ ἐστάθη ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου ἔχων λιβανωτὸν χρυσοῦν, καὶ ἐδόθη αὐτῷ θυμιάματα πολλά, ἵνα δώσῃ ταῖς προσευχαῖς τῶν ἁγίων πάντων ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον τὸ χρυσοῦν τὸ ἐνώπιον τοῦ θρόνου.
Οι προσευχές των Αγίων των εν τω ουρανώ έχουν περιεχόμενο που αφορά την σωτηρία μας. 

Όταν λέμε Θεοτόκε σώσων ημάς δεν λέμε ότι η Παναγία είναι ο Θεός και θα μας σώσει, αλλά την παρακαλούμε να πρεσβεύσει στον Σωτήρα Χριστό.
Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ, εὐλογημένη, σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν 

Στο Σωτήρα λοιπόν που έτεκε πρεσβεύει υπέρ ημών, αυτός θα μας σώσει.
Λέγει ο Παυλος να εἴ πως παραζηλώσω μου τὴν σάρκα καὶ σώσω τινὰς ἐξ αὐτῶν. Ρωμ. 11,14 

Αλλού λέγει, ἔπεχε σεαυτῷ καὶ τῇ διδασκαλίᾳ, ἐπίμενε αὐτοῖς· τοῦτο γὰρ ποιῶν καὶ σεαυτὸν σώσεις καὶ τοὺς ἀκούοντάς σου. 

Μεταφράζουμε: Τιμόθεε να επαγρυπνείς και να έχεις την ορθή διδασκαλία και θα σώσεις και τον εαυτόν σου και εκείνους που θα σε ακούσουν. 

οὓς δὲ ἐν φόβῳ σῴζετε, ἐκ τοῦ πυρὸς ἁρπάζοντες, μισοῦντες καὶ τὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς ἐσπιλωμένον χιτῶνα. Δηλαδή, άλλους με φόβο και σύνεση μήπως και σεις βλαφτείτε από το κακό τους παράδειγμα αγωνιστείτε να τους σώζετε, αρπάζοντες αυτούς από την φωτιά των θανασίμων κινδύνων της αμαρτίας.
Γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν. Δηλαδή, ας γνωρίζει εκείνος που θα επαναφέρει έναν αμαρτωλό από τον δρόμο της πλάνης στην αλήθεια ότι θα σώσει μια ψυχή από τον αιώνιο θάνατο. 

Αλλά μήπως ο πιστός σώζει την ψυχή από τον αιώνιο θάνατο και όχι ο Κύριος; 

Ο Παύλος σώζει, ο Τιμόθεος σώζει, και όλοι γενικώς οι πιστοί, σωτήρες.
Μήπως ο μόνος σωτήρ και ο μόνος μεσίτης καταργήθηκε; Φυσικά και όχι.
Όλοι αυτοί είναι σωτήρες με την σχετική έννοια. Όλοι βοηθούν ώστε να οδηγηθούμε στον μοναδικό σωτήρα τον Χριστό. 

Έτσι όταν λέμε Θεοτόκε σώσων ημάς, πρέσβευε υπέρ ημών και λοιπά τα λέμε με αυτήν την σχετική έννοια που είδαμε. 

Η Παναγία είναι η μητέρα μας και μετά την επίγεια ζωή της είναι τώρα στον ουρανό και μας βοηθεί. Και επειδή έχει μεγάλη παρρησία στον Κύριο κατά το "πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη" δηλαδή η δέηση του δικαίου έχει φοβερά αποτελέσματα, εμείς την παρακαλούμε να μας βοηθήσει.

Οι Ορθόδοξοι παρακαλούμε την Θεοτόκο να μας βοηθήσει διότι και αυτή όπως και όλοι οι Άγιοι είναι όργανα Χριστού και μας βοηθούν ώστε να οδηγηθούμε σε αυτόν. 

Λέγει η Γραφή μνήμη δικαίων μετ᾿ ἐγκωμίων, δηλαδή η ανάμνηση των δίκαιων συνοδεύεται πάντοτε από επαίνους και εγκώμια. 

Αἰνέσωμεν δὴ ἄνδρας ἐνδόξους καὶ τοὺς πατέρας ἡμῶν τῇ γενέσει.
Δηλαδή ας αινέσουμε τώρα τους ενδόξους άνδρες, πριν 3 στίχους είχε πει δοξάζοντες Κύριον ὑψώσατε, καθόσον ἂν δύνησθε, δηλαδή δοξολογήσετε και ανυψώστε τον Κύριο όσο μπορείτε. 

Εμείς αναπέμπουμε εγκώμια και αίνους προς τους αγίους και προς την Θεοτόκο μεγαλύνοντας και προβάλλοντας τους συνάμα ως παράδειγμα προς μίμηση.

Το να την τιμούμε, το να την προσκυνούμε τιμητικώς αλλά και να ψάλλουμε προς αυτήν εγκώμια δεν είναι αντιγραφικό όπως οι αιρετικοί θέλουν να το παρουσιάσουν. 

Επί παραδείγματι στην Αποκάλυψη 3,7-12 βλέπουμε την τιμητική προσκύνηση προς αγίους ανθρώπους. 

Ενώ έχει γραφεί ότι μόνο στον Κύριο ανήκει η προσκύνηση εδώ ο ίδιος ο Κύριος υπόσχεται ότι θα εξαναγκάσει τους εχθρούς του επισκόπου Φιλαδελφείας να τον προσκυνήσουν. 

Πάλι στην αποκάλυψη ο Ιωάννης όπως είπαμε πριν και ενώ του είχε ήδη πει από ταπείνωση ο άγγελος μια φορά να μην τον προσκυνήσει, ο Ιωάννης για δεύτερη φορά πάει να τον προσκυνήσει και ο άγγελος τον εμποδίζει ξανά, είναι η τιμητική προσκύνηση. 

Ψάλλουμε λοιπόν προς την Θεοτόκο και της πλέκουμε το εγκώμιο και όταν το κάνουμε αυτό δεν κάνουμε τίποτα άλλο από αυτό που κάνει ο ίδιος Κύριος όταν επί παραδείγματι πλέκει το εγκώμιο του Βαπτιστού και λέγει οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ. 

Όπως η Ελισάβετ πλέκει το εγκώμιο της Παναγίας, όπως ο Παύλος πλέκει το εγκώμιο των πιστών ανδρών και γυναικών στο Εβραίους 11, 4 έως 38.

Ας δούμε τώρα την λέξη γύναι.
Όσοι προσπαθούν να πουν ότι είναι υποτιμητική διδάσκουν λανθασμένα.
Η λέξις γύναι είχε την σημασία, κυρία. Εάν θέλουμε να δούμε λέξη που είναι υποτιμητική θα πρέπει να πάμε στο Β Τιμοθ γ,6. Εκεί θα δούμε την λέξη γυναικάριο. 

ἐκ τούτων γάρ εἰσιν οἱ ἐνδύνοντες εἰς τὰς οἰκίας καὶ αἰχμαλωτίζοντες γυναικάρια σεσωρευμένα ἁμαρτίαις, ἀγόμενα ἐπιθυμίαις ποικίλαις.
Όταν ο Χριστός επαινεί και λέγει "ω γύναι μεγάλη σου η πίστις" προφανώς δεν μιλούσε υποτιμητικά. Το ίδιο και όταν ο άγγελος όταν ρωτά "γύναι γιατί κλαις;" 

Αυτό το γύναι το βλέπουμε στο περιστατικό του γάμου της Κανά. Άλλη μια περικοπή με λόγια του Ιησού που διαστρεβλώνουν οι αιρετικοί.
Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι; οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου. 

Εδώ ο διαβάλλων και πονηρός υποβολέας θέλει να υπαγορεύει ότι το χωρίο έχει την αντίθετη από την ορθή ερμηνεία και διδάσκει τους αιρετικούς να φτάνουν ακόμη και να πουν ότι ταπεινώνει την μητέρα του με αυτό.
Είναι όμως δυνατόν ο Ιησούς να επιτιμά την μητέρα του αλλά μετά να κάνει ότι του ζητεί; 

Λέγει ο Κύριος ότι δεν ήλθε η ώρα μου ακόμη, αλλά εδώ βλέπουμε να κάνει το πρώτο του θαύμα για χάρη της Παναγίας. 

Αυτό είναι υπέρ της Παναγίας. 

Φαίνεται η μεγάλη μεσιτική δύναμη της την οποία ζητούμε όπως αναφέραμε πριν.
Ο αναμάρτητος, ο αθώος που σταυρώθηκε υπέρ των ενόχων είχε την άκρα ταπείνωση, η μητέρα του είχε και αυτή την ταπείνωση.

Η Παναγία λοιπόν είχε εκτός των άλλων αρετών και την αρετή που ο Θεός αγαπάει περισσότερο, την ταπείνωση, την αρετή που αντιστρατεύεται περισσότερο ο Διάβολος.

Στολισμένη με όλες τις αρετές και την ταπείνωση, ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ, η Παναγία ποτέ δεν θα μπορούσε να αυθαδιάσει στον Κύριο. 

Όμως βλέπουμε ότι αμέσως μετά τα λόγια του Ιησού λέγει ἡ μήτηρ αὐτοῦ τοῖς διακόνοις· ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε. 

Εαν υπήρχε εκφραση η εννοια στα λογια του Ιησου επιτιμιτικη η γενικως αρνητικήόπως ερμηνευουν οι αιρετικοί και οχι ενθαρυντικη ποιος ο σκοπος να πει αμεσως η Παναγία "οτι σας πει να το κανετε";

Αν ο Χριστός αρνούνταν, επιτιμούσε ή ταπείνωνε την μητέρα του αφενός αυτά τα λόγια μετέπειτα θα ήταν αυθάδεια και αφετέρου δεν θα επιτελούσε θαύμα.
Οποιοδήποτε σημείο ζητήθηκε προς διαστροφή της διδασκαλίας και του προσώπου του Κυρίου δεν πραγματοποιήθηκε. 

Κάποιοι από τους Φαρισαίους πονηρώς σκεπτόμενοι ζητούν με αυθάδεια θαύμα από τον Κύριο, ὁ δὲ (Κύριος) ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰμὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου.

Αλήθεια αγαπητοί μου, τι θα έλεγε ένας που δεν είχε διαβάσει ποτέ του την Γραφή αλλά του λέγαμε μόνο αυτό το περιστατικό του γάμου και μετά τις δήθεν προφητείες των αιρετικών και τα λόγια τους για το άτομο του περιστατικού; 

Ότι ο ένας προσπαθεί μανιωδώς να κατεβάσει με το ζόρι τον Κύριο κάθε τρεις και λίγο, ενώ άλλος με μια μόνο πρόταση φαίνεται να αλλάζει το πρόγραμμα ενός ολόκληρου Θεού. 

Και ενώ γίνεται αυτό ο ένας δεν έχει σε καμία υπόληψη τον άλλο που αναφέρεται στο περιστατικό του γάμου, τον βάζει σε σειρές να περιμένει τον Κύριο, ναι αυτόν που φαίνεται ότι του άλλαξε το πρόγραμμα με μια πρόταση, και σίγουρα από μέσα του θα θεωρεί τον εαυτό του πλησιέστερα του Κυρίου και από πάνω !!
Μη χειρότερα....

Για αυτό ακριβώς και ψάλλουμε άλαλα τα χείλη των ασεβών. Αυτό είναι κάτι άλλο που μας κατηγορούν οι αιρετικοί. 

Εμείς δεν λέμε να μείνουν άλαλα τα χείλη όσων δεν προσκυνούν την Παναγία, ο Κύριος είπε όστις θέλει να τον ακολουθήσει. 

Αυτό είναι από τον Ψαλμό 30,19 ἄλαλα γενηθήτω τὰ χείλη τὰ δόλια τὰ λαλοῦντα κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν ἐν ὑπερηφανίᾳ καὶ ἐξουδενώσει.
Αναφέρεται στο περιστατικό στο οποίο ο Αχιτόφελ συκοφαντεί υβρίζει και θέλει να σκοτώσει τον Δαυίδ και αυτός παρακαλεί τον Θεό να σταματήσει το ασεβές στόμα του Αχιτόφελ που τον κατασυκοφαντεί.

Έτσι και εδώ η εικόνα θα είναι αιτία για τους υβριστές ώστε να εξωτερικεύσουν την κακία τους, να στραφούν εναντίον και να προσβάλουν την Κυρία Θεοτόκο, η ύβρις θα εκφραστεί μέσω της εικόνος ώστε να ανέβει εις το πρωτότυπον, έτσι ο υμνωδός όπως και ο Δαυίδ ομιλεί ειδικά για αυτούς τους υβριστές και λέγει αφού δεν δέχονται την Παναγία ας σωπάσουν, ας μην βλασφημούν και κακοδοξουν περί της Παναγίας. 

Τον Δαυίδ δεν τον ενδιέφερε να τον προσκυνήσει ως βασιλιά ο Αχιτόφελ με το ζόρι ειδάλλως να μείνει άλαλος, αλλά να μην τον συκοφαντεί.
Οἵτινες οὐ προσεκύνησαν τὸ θηρίον οὔτε τὴν εἰκόνα αὐτοῦ. Αυτοί που δεν προσκύνησαν ούτε το θηρίο, ούτε την εικόνα του. 

ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος μιμείται σε όλα τον Χριστό αλλά αντίθετα.
Όπως έχει ο Κύριος αυτούς που διδάσκουν την ορθή διδασκαλία έτσι έχει και αυτός τα πονηρά δαιμόνια που κηρύττουν ψευδείς διδασκαλίες.
Το θηρίο στήνει και αυτό εικόνα κατά τα πρότυπα της Εκκλησίας του Κυρίου ώστε να προσκυνηθει ως θεός.

Όπως ο Κύριος έκανε αντικείμενα να θαυματουργούν, επί παραδείγματι ράβδος Μωυσέως, ράβδος Ααρών, χάλκινος όφις, μηλωτή Ηλιού, ένδυμα Χριστού, μαντίλι Παύλου και λοιπά, έτσι κάνει το θηρίο να θαυματουργεί η εικόνα του. 

Ξανά βλασφήμως το κάνει. 

Όπως θα έχει και σατανικό ιερατείο έτσι και κατά τα πρότυπα των θαυματουργών εικόνων της Εκκλησίας του Κυρίου φτιάχνει εικόνα.
Εδώ δεν έχουμε γενικώς αποστροφή του Κυρίου προς τις εικόνες αλλά ειδικώς προς την εικόνα θηρίου. 

Ο Κύριος δεν αποστρέφεται τις εικόνες που εξυπηρετούν την λατρεία, ειδάλλως ο Ναός της Ιερουσαλήμ ή η κιβωτός δεν θα είχαν παραστάσεις.
Αποστρέφεται συγκεκριμένα την διαβολική εικόνα που έχει στηθεί από τον αντικείμενο κατά τα πρότυπα της αληθινής Εκκλησίας Του και αυτό είναι φανερό στην Γραφή.

Προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου, Ψαλμ 5,8
εἰσελευσόμεθα εἰς τὰ σκηνώματα αὐτοῦ, προσκυνήσομεν εἰς τὸν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ. Ψαλμ 131,7. 

Προσκύνηση αγίων τόπων η οποία γίνεται δεκτή. (Άραγε ου εστησαν οχι οι πόδες, αλλά υπέρ νουν, ολόκληρος ο Κύριος έστη να μην προσκύνησωμεν;)
Εξάλλου ο Κύριος φρόντισε να αποστομώσει τους αιρετικούς όταν η σκιά του Πέτρου θαυματουργεί, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν. Πραξ 5,15

Τι είναι η σκιά αγαπητοί μου;Ούτε καν ένα αντικείμενο δεν είναι από τα τόσα που ο Θεός έχει επιτρέψει να θαυματουργούν. Είναι ένας τύπος εικόνος η σκιά.
Είναι μια εικόνα του Πέτρου που σχηματίζεται όταν το φως πέφτει επάνω του και που έχει την μορφή του πρωτοτύπου.

Ο Κύριος θεωρεί ότι εκτός από την προσκύνηση του ιδίου του θηρίου, όταν αποδοθεί προσκύνηση στην εικόνα του, τότε αυτή πηγαίνει στο θηρίο και έτσι αμείβει όσους δεν προσκύνησαν την εικόνα του ή τιμωρεί όσους το έκαναν. 

Αυτός που προσκυνά την εικόνα ή υβρίζει την εικόνα, υβρίζει ή προσκυνά το εικονιζόμενο πρόσωπο. 

Έτσι ο Ψαλμωδός λέγει ότι εφόσον δεν δέχονται την ορθή διδασκαλία ας μην επιβαρύνουν την θέση τους, ας μην προχωρήσουν ώστε να αναπέμψουν ύβρεις και συκοφαντίες εναντίον της Θεοτόκου που δια της εικόνος θα ανέβουν εις το πρωτότυπο.

panoszero.blogspot.gr

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Απόδοση της κοιμήσεως Θεοτόκου

August 22, 2013, 9:30 pm

≫ Next: Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

≪ Previous: Αναίρεσις αιρετικών διδασκαλιών περί του προσώπου της Παναγίας

$

0

0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Απόδοση της κοιμήσεως Θεοτόκου

Του Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κυρού Διονυσίου

Η Εκκλησία εόρτασε πανηγυρικά πριν από οκτώ ημέρες την Κοίμηση και τη Μετάσταση της υπεραγίας Θεοτόκου και σήμερα, με την ίδια εορταστική διάθεση κλείνει την εορτή.Με τους ωραιότερους ύμνους κήδεψε τη μητέρα της ζωής, τους ίδιους ύμνους, που σαν απόηχος ακούονται και σήμερα στην Ιερή ακολουθία. Γιατί άλλη καλύτερη γλώσσα, για να εκφράσει το μυστήριο της πίστεως, η Εκκλησία δεν έχει παρά τη γλώσσα της ψαλμωδίας, που είναι μαζί ποίηση και μουσική στην πιο απλή και καθαρή της μορφή. 

Η Εκκλησία, δηλαδή ο λαός του Θεού εορτάζομε και τιμούμε τα πρόσωπα και τα γεγονότα της πίστεως, καθώς γράφει ο Απόστολος, «άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία ημών τω Κυρίω». Ο ύμνος, το εκκλησιαστικό τροπάριο είναι η ζωντανή έκφραση της αμώμητης λατρείας της Ορθοδοξίας. Ας ξεχωρίσουμε λοιπόν κι ας αναλύσουμε ιεροπρεπώς κάποια τροπάρια της μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κι ας είναι αυτό σήμερα το κήρυγμα του θείου λόγου.

Ας μη ρωτήσουμε κι ας μη ζητήσουμε για να βρούμε ποιοι είναι οι ποιητές και οι μελουργοί των τροπαρίων.

Αυτό δεν έχει καμιά απολύτους σημασία. Είναι η Εκκλησία, ο λαός του Θεού. Η ιερά υμνογραφία είναι η φωνή της πίστεως, η παράδοση και η ζωή των γενεών των πιστών. Ποιος ρώτησε για τους ποιητές των δημοτικών τραγουδιών; Είναι ο κάθε λαός μέσα στις ιστορικές περιπέτειες και τους αγώνες του. Το ίδιο και του μεγάλου θησαυρού της υμνογραφίας ποιητής είναι η Εκκλησία· κι αν κάπου ακούονται κάποια ονόματα ιερών ποιητών και υμνογράφων, αλλά και τα ονόματα αυτά και τα πρόσωπα μένουν πάλι και είναι πνευματική περιουσία της Εκκλησίας.

Τα τρία λοιπόν ανώνυμα τροπάρια της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που ψάλλονται στην αρχή του Εσπερινού, είναι από τα πιο χαρακτηριστικά και γνωστά της Εκκλησιαστικής υμνολογίας.Στη γλώσσα της ψαλμωδίας ονομάζονται αυτόμελα, που θα πει πως έχουν ένα δικό τους και ξεχωριστό μουσικό μέλος. Θέλουν να είναι εξόδια άσματα στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά η πίστη της Εκκλησίας τα μετατρέπει σε εγκωμιαστικό χαιρετισμό προς τη μητέρα της ζωής. Αν δεν υπάρχει θάνατος για τους πιστούς, όταν εκδημούν από το σώμα και ενδημούν προς το Θεό, πώς λοιπόν μπορεί να πέθανε η Παναγία Παρθένος Μαριάμ; Παράδοξο πραγματικά είναι το θαύμα· «η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται». 

Η γυναίκα λοιπόν που γέννησε τη ζωή του κόσμου απέθανε, άλλ’ όμως το πανάχραντο σώμα της ανέβηκε στον ουρανό.Σαν άνθρωπος και η Θεοτόκος πληρώνει το κοινό χρέος, αποθνήσκει και ενταφιάζεται με κάθε ιερή τάξη στη Γεθσημανή από τους Αποστόλους. Αλλά ύστερ’ από τρεις ημέρες το καθαρότατο και αμόλυντο σώμα της δεν βρίσκεται στον τάφο. Ο τάφος που για κάθε άνθρωπο, μέχρι την ημέρα της κοινής αναστάσεως, είναι το κρεβάτι της αναπαύσεως του και το χωνευτήρι του κορμιού του, για την Υπεραγία Θεοτόκο γίνεται η κλίμακα που την ανεβάζει στον ουρανό.

Η Εκκλησία μπροστά σ’ αυτό το γεγονός χαιρετίζει τη Γεθσημανή,που έγινε το άγιο τέμενος της Θεοτόκου. Ύστερα στέκει με έκσταση και μιλάει με θαυμασμό στη Δέσποινα του κόσμου, γιατί αυτή και πρώτα υπήρξε θρόνος του Υψίστου και τώρα μετέστη από τη γη στον ουρανό. Τέλος βλέπει να δοξάζουν την κοίμηση της άγιας Παρθένου όλες οι αγγελικές δυνάμεις στον ουρανό κι όλοι οι άνθρωποι στη γη, οι βασιλιάδες κι ο λαός. 

Κι αντί να ξεφύγει από το στόμα της κάποιος λυπητερός λόγος, η Εκκλησία ξεσπάει και στα τρία τροπάρια στο «χαίρε» του Αγγέλου· «Κεχαριτωμένη, χαίρε μετά σου ο Κύριος». Αυτός είναι ο μοναδικός χαιρετισμός του ουρανού προς τη γη, το μήνυμα που έφερε ο Άγγελος προς την αγνή Παρθένο της Ναζαρέτ. «Ο Κύριος μετά σου» είπε ο αρχάγγελος Γαβριήλ, και η Εκκλησία συμπληρώνει, ερμηνεύοντας το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως «ο παρέχων τω κόσμω διά σου το μέγα έλεος». Γιατί όλο το μυστήριο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του άνθρωπου είναι η έκφραση του ελέους και της αγάπης του Θεού, που θύρα για να μπει σαν άνθρωπος στον κόσμο, μεταχειρίστηκε μια ταπεινή παιδούλα, τήν παρθένο Μαρία.
* * *
Μέσα στην υμνολογία της εορτής ξεχωρίζουν οι δυό Κανόνες, που φέρουν τα ονόματα των δυό μεγάλων ποιητών της Εκκλησίας, του Κοσμά και του Δαμάσκηνου. Είναι δυο άνθρωποι αυτοί, που μεγάλωσαν κι έζησαν πολύν καιρό μαζί και με θεοκίνητη γλώσσα ύμνησαν όλες τις μεγάλες Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές της Εκκλησίας. Για να μπορέσουμε, όχι να καταλάβουμε την ποιητική και φιλολογική αξία των εκκλησιαστικών ύμνων, αλλά να αισθανθούμε και να ζήσουμε την ιερή ομορφιά τους, δεν χρειάζεται να είμαστε θεολόγοι και φιλόλογοι. Φτάνει μόνο να μιλά μέσα μας η πίστη· όχι αόριστα και άχρωμα η θρησκευτική πίστη, αλλά η πίστη της Εκκλησίας. Γιατί άλλο πράγμα είναι να μιλάμε τάχα για θρησκεία κι άλλο πράγμα να μιλά μέσα μας η πίστη κι ο κόσμος της Εκκλησίας. Τα τροπάρια της κάθε εορτής, τα τροπάρια τώρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, για τα οποία είναι σήμερα ο λόγος, δεν είναι απλώς θρησκευτικοί ύμνοι, αλλά είναι τροπάρια της λατρείας της Εκκλησίας.

Σταματάμε στον Ειρμό, δηλαδή στο πρώτο τροπάριο του πρώτου Κανόνα, που είναι η Καταβασία της πρώτης Ωδής. Είναι τάχα άγνωστα και ακατάληπτα αυτά που λέμε τώρα;

Άλλ’ αυτό ακριβώς εννοούμε, όταν λέμε ότι πρέπει να μιλά μέσα μας η πίστη και ο κόσμος της Εκκλησίας. Το μεγάλο μας σχολείο, ένα σχολείο στο όποιο φοιτάμε σ’ όλη μας τη ζωή, είναι η Εκκλησία. Δεν είναι τώρα για να πούμε και να διδάξουμε τί είναι Κανόνας και τί είναι Ειρμός και τί είναι Ωδή και τί είναι Καταβασία· αυτά δεν μαθαίνονται σαν κάθε γνώση στο σχολείο, αλλά όπως η μητρική γλώσσα μέσα στο σπίτι· ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός, που κάθε Κυριακή και εορτή συνήθισε να είναι στην Εκκλησία, έμαθε και ξέρει τί λέγεται και τί γίνεται εδώ μέσα. Η κοινή θεία λατρεία της Εκκλησίας δεν είναι μόνο προσευχή, αλλά είναι και διδασκαλία, μια διδασκαλία εποπτική, σαν στο καλύτερο πρότυπο σχολείο.

Σταματάμε λοιπόν στην Καταβασία της πρώτης Ωδής. Είναι το τροπάριο, που ξεχωρίζει μέσα στην ακολουθία του Όρθρου, που ψάλλεται πανηγυρικά σ’ έναν καθαρά ελληνικό ήχο. Γιατί αυτό εννοούμε όταν λέμε και το καυχιόμαστε πώς η Ορθοδοξία είναι Ελληνική. Το σώμα της είναι ευαγγελικό και μόνο το ένδυμά της είναι Ελληνικό· η γλώσσα και η μουσική της ορθόδοξης λατρείας είναι ελληνικά. Κι όπου ακόμα μεταφράστηκαν οι ιερές ακολουθίες και η θεία Λειτουργία σε άλλες εθνικές γλώσσες κι εκεί κάτω από τη μετάφραση φαίνεται η ελληνική γλώσσα κι ακούμε τη φωνή της.

Η Καταβασία λοιπόν της πρώτης Ωδής της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ακούεται σαν ένα γνώριμο στ’ αφτιά μας ελληνικό δημοτικό τραγούδι. «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη, η ιερά και ευκλεής, Παρθένε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς…». Μη σας τρομάζει που λέμε για τραγούδι. Ο άγιος της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο Σκιαθίτης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έλεγε κι έγραφε πως τα τροπάρια της Εκκλησίας είναι τα τραγούδια του Θεού. Και η Καταβασία, για την οποία τώρα είναι ο λόγος, έγινε αφορμή για να γράψει ένα από τα μικρά διηγήματα του με τον τίτλο: «Η πεποικιλμένη».

Να σε μια πρόχειρη μετάφραση τα παραπάνω λόγια της Καταβασίας· «Στολισμένη με τη θεία δόξα η ιερή και παινεμένη, Παρθένε, μνήμη σου, σύναξε όλους τούς πιστούς, για να γιορτάσουν με χαρά…». Τί είναι λοιπόν οι εορτές μας; Τί είναι οι ετήσιες πανηγύρεις της Εκκλησίας;Είναι οι ιερές συνάξεις των πιστών στη μνήμη των προσώπων και των γεγονότων της πίστεως. Αυτό το τονίζομε πάντα· όχι κάποιων ιδεών ή πολιτικών σχημάτων, αλλά των προσώπων και των γεγονότων, γιατί ενυπόστατη και εμπράγματη είναι η πίστη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία εορτάζει όχι την ελευθερία, αλλά τον άγιο Ελευθέριο· όχι την ειρήνη, αλλά την άγια Ειρήνη· όχι την μητέρα, αλλά τον Ευαγγελισμό και την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου· όχι τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Γιατί η πίστη και η λατρεία της Εκκλησίας δεν είναι κάποια θεωρητική και, ιδεολογική διδασκαλία, αλλά κήρυγμα γεγονότων, βίος και ζωή αγίων προσώπων του Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των Άγιων. 

Στην Εκκλησία δεν υπάρχει η αγιοσύνη σαν ένα ιδεολογικό σχήμα, αλλά υπάρχουν άγιοι άνθρωποι. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει μια αόριστη πίστη στο «υπέρτατο ον», που δεν θα πει τίποτα, αλλά υπάρχει η πίστη στην αγία και ομοούσιο και ζωοποιό και αδιαίρετη Τριάδα· στον Πατέρα, που ακούσαμε τη φωνή του στη Βάπτιση και στη Μεταμόρφωση· στο Υιό, που αναστράφηκε μεταξύ μας σαν άνθρωπος· και στο Άγιο Πνεύμα, που το είδαμε στον Ιορδάνη «ωσεί περιστεράν» και στην Πεντηκοστή «εν είδει πύρινων γλωσσών». Αυτά λοιπόν τα πρόσωπα και τα γεγονότα συνάζουν κάθε φορά τους πιστούς, για να εορτάσουν γεμάτοι χαρά και πνευματική ευφροσύνη.

Σ’ έναν ύμνο ακόμα της εορτής της Κοιμήσεως θα σταματήσουμε και θα κλείσουμε το σημερινό κήρυγμα. Είναι το Κοντάκιο.Ας μη ρωτάμε πάλι γιατί λέγεται Κοντάκιο και τί στην εκκλησιαστική υμνογραφία είναι το Κοντάκιο. Αυτό είν’ ένα μάθημα για άλλη περίσταση· άλλ’ αυτό μόνο μπορούμε να πούμε τώρα, πώς το Κοντάκιο είναι ο ύμνος που ψάλλεται στη θεία Λειτουργία από τους ιερείς μέσα στο άγιο Βήμα πριν από το «Άγιος ο Θεός…». Το Κοντάκιο στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, αλλά και σε κάθε εορτή, είναι το τροπάριο που με πολύ σύντομο και επιγραμματικό τρόπο συνοψίζει όλη την υπόθεση της εορτής. Να πώς το ακούσαμε από το χορό των ιερέων τώρα πριν από λίγο· «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω στη γλώσσα μας όσο μπορώ καλύτερα τα λόγια του τροπαρίου αυτού, προσθέτοντας έναν ελαφρό σχολιασμό. Την Υπεραγία Θεοτόκο, που ακοίμητα πρεσβεύει για κάθε πιστό, που όλη μας η ελπίδα είναι στην προστασία της, ο τάφος κι ο θάνατος δεν την κράτησε, γιατί σαν μητέρα της ζωής την πήρε στη ζωή εκείνος που σαρκώθηκε μέσα της «εκ Πνεύματος Αγίου». Δεν κοιμήθηκε, αλλά πρεσβεύει ακοίμητα για μας· δεν μας άφησε, αλλά μας προστατεύει πάντα. Ο τάφος κι ο θάνατος δεν μπόρεσαν να την κρατήσουν. Πώς θα γινότανε τάχα αυτό; Αυτή γέννησε το Χριστό, που είναι η ζωή, κι ο Χριστός την πήρε στα χέρια του μαζί του. Γι’ αυτό λοιπόν και σήμερα και πάντα στη θεία Λειτουργία αυτή είναι η δική μας θερμή δέηση και προσευχή προς το Σωτήρα Χριστό· «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς». Αμήν.

Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή τα εννιάμερα της Παναγίας στο Βόιο

Στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μικροκάστρου, στην Εορτή της Απόδοσης της Κοιμήσεως, ή όπως έχει επικρατήσει να λέγεται από τους ευλαβείς προσκυνητές, και τους κατοίκους της περιοχής του Βοΐου, στα Εννιάμερα της Παναγίας, "Θα πάμε απόψε στα Εννιάμερα στο Τσιαρούσνο", τελείται Μέγας Εσπερινός μετ΄Εγκωμίων και Ιερά Αγρύπνια, την παραμονή της εορτής.

Ψάλλονται, κατά την διάρκεια του Εσπερινού, τα Εγκώμια εις την Υπέρ Αγία Θεοτόκο, και μετά το πέρας των Εγκωμίων γίνεται η Περιφορά του Επιταφείου Της Παναγίας, και στην συνέχεια τελείται η Ιερά Αγρυπνία. Η Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,εορτάζεται 9 ημέρας μετά την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου, στις 23 Αυγούστου.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΙΚΡΟΚΑΣΤΡΟΥ “Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον, δεξαμένη την νύν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας, και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τους συμβοώντας.”

Το Μοναστήρι της Παναγίας στο Μικρόκαστρο της Σιάτιστας αποτελεί σήμερα το κέντρο της πνευματικής και κοινωνικής δραστηριότητας της Μητρόπολης Σισανίου και Σιατίστης.

Η ιστορική του αφετηρία ανάγεται στις αρχές του 19ου αιώνα και αρχικά λειτούργησε ως προσκυνηματικός ναός του χωριού. Με την προσθήκη κτισμάτων διαμορφώθηκε σε “ενοριακό” Μοναστήρι, το οποίο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας πληρώνει τους δασκάλους στα γύρω χωριά, αποτελεί τόπο προσφυγής των διωκομένων, πτωχών και δυστυχών ανθρώπων και δίνει το παρόν “σε χρήμα, αίμα και πνεύμα” στους εθνικούς αγώνες.

Το Καθολικό της Μονής είναι κατάγραφο από Βυζαντινής τέχνης τοιχογραφίες και σήμερα πλήρως ανακαινισμένο αποτελεί κατανυκτικώτατο χώρο λατρευτικής ζωής, στο οποίο συνέρχονται πιστοί απ᾿ όλη την περιοχή και τις γειτονικές πόλεις.

Από το 1950 και εξής στα κτίσματα της Μονής λειτούργησαν διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα (Γεωργική Σχολή, Πρεβεντόρειο, Γηροκομείο, Ορφανοτροφείο, Οικοκυρική Σχολή). Όταν όμως εξέλιπαν οι τρόφιμοι των ιδρυμάτων με προεδρικό Διάταγμα του έτους 1993 η Μονή μετατράπηκε από ανδρώα σε γυναικεία και με την ευλογία του μακαριστού Μητροπολίτου κυρού Αντωνίου εμψυχώθηκε από Μοναστική Αδελφότητα, η οποία καθοδηγούμενη υπό του Γέροντος π. Στεφάνου Ρήνου συνέχισε τις ανακαινιστικές εργασίες με την οικονομική συνδρομή της Νομαρχίας Κοζάνης και της Περιφέρειας Δυτ. Μακεδονίας.

Η Αδελφότητα αποτελούμενη από 20 Μοναχές και οργανωμένη Κοινοβιακή ζωή, επιτελεί έργο πνευματικής αναβάθμισης της περιοχής με τις λατρευτικές εκδηλώσεις, τις ποικίλες Εκκλησιαστικές διακονίες και τις επιμελημένες Εκδόσεις της.

Ο πολυτιμότερος πνευματικός θησαυρός της Μονής είναι η Εφέστιος Εικόνα της Παναγίας της Ελεούσης, της οποίας η ιστόρηση αναφέρεται στον 15ο αιώνα και η οποία ανήκει στις θαυματουργικές εικόνες της ορθόδοξης επικράτειας. Ολόκληρη η Δυτ. Μακεδονία ευλαβείται την εικόνα αυτή. Ιδιαίτερα την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την 15ην Αυγούστου, στη Μονή γίνεται η μεγαλοπρεπής πανήγυρις με τις χιλιάδες των προσκυνητών, τις κατανυκτικές Ακολουθίες, τις λαμπρές τελετές και με το ιδιότυπο έθιμο των Καβαλλάρηδων, που συγκροτούν οι νέοι της Σιάτιστας. Το σπάνιο ή και μοναδικό αυτό έθιμο έχει διπλή σημασία. Θρησκευτική, γιατί περιλαμβάνει την προσκύνηση της Εικόνας της Παναγίας και την οποία οι παρατεταγμένοι ιππείς μοιάζουν να αποτελούν την τιμητική φρουρά της, και εθνική, γιατί μόνο σ᾿ αυτή τη γιορτή δινόταν η ευκαιρία στους υπόδουλους Έλληνες να ζήσουν μία ημέρα ελευθερίας ανεβαίνοντας στα άλογά τους. Διπλό και το μήνυμα στους ορθόδοξους Έλληνες, ότι ακόμη και οι Τούρκοι κατακτητές τιμούσαν την Παναγία, και ότι η δουλεία είναι μέγα δεινό, ενώ η ελευθερία ύψιστο αγαθό.

Ολοκληρώνοντας, ας ευχηθούμε η Κυρία Θεοτόκος που τόσο τιμάται σ᾿ ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο και σε τόσες Ιερές Μονές στη Δυτική Μακεδονία να στέλνει αδιάκοπα την ευλογία της στον πιστό λαό μας.

Εκ της Ιεράς Μονής

www.tovoion.com

ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ακούστε τα Εγκώμια της Παναγίας ΕΔΩ

Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί, ἡ Θεὸν γαστρί σου χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.
Ἀπορεῖ καὶ φύσις, καὶ πληθὺς νοερά, τὸ ἐν σοί, παρθενομῆτορ, μυστήριον, τῆς ἐνδόξου καὶ ἀρρήτου σου ταφῇς.
Βασιλὶς καὶ πόλου, καὶ τῆς γῆς ἀληθῶς, εἰ καὶ τάφῳ σμικροτάτω συγκέκλεισαι, ἐγνωρίσθης πάσῃ κτίσει Μαριάμ.
Γέφυρα ὑψούται, ἡ μετάγουσα πρίν, ἐκ θανάτου πρὸς ζωὴν τὴν ἀκήρατον, τοὺς θανόντας παραβάσει τὸν Ἀδάμ.
Δάκρυσι καὶ θρήνοις, γοεροῖς ἐπὶ σοί, πᾶσαι αἱ σαὶ φίλαι ἐκόπτοντο, τὴν μετάστασιν μὴ φέρουσαι τὴν σήν.
Ἔχαιρον χορείαι, Οὐρανίων Νοῶν, ἀπὸ γῆς σὲ φερομένην δεχόμεναι, εἰς οὐράνια σκηνώματα Ἁγνή.
Ζῶσα ἐν ὑψίστοις, ἀληθῶς Μαριάμ, ὑπὲρ πάντων πρεσβευτὴς ἡμῶν γέγονας, ἀξιώσαι ἐφροσύνης ἀληθῶς.
Ἡ λαμπὰς ἡ θεία, τοῦ ἀρρήτου φωτός, φρικτωρούσα οὐρανόθεν τοὺς δούλους σου, μὴ ἐλλείπης ἀγαθὴ τοὺς ἐπὶ γῆς.

Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

August 23, 2013, 8:46 am

≫ Next: Φώτης Κόντογλου - Οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας.Ὕδωρ Ἀθανασίας.

≪ Previous: ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Απόδοση της κοιμήσεως Θεοτόκου

$

0

0

Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Σα αναθήματα λειτουργούν -συνειδητά ή μη- ως εικόνες παραμυθίας και υπέρβασης του εφήμερου, ως κάτοπτρα μιας προπτωτικής αφθαρσίας, και απτές μαρτυρίες της δια της θείας βούλησης νίκης επί της χοϊκής φύσης του ανθρώπου.

Σα τάματα θεωρήθηκαν από τους Πατέρες της Εκκλησίας απομεινάρια μιας πρακτικής που ακροβατεί στα όρια παγανισμού και χριστιανισμού. 

Ωστόσο, καμιά συνοδική ή άλλη απαγόρευση δεν στάθηκε δυνατόν να εκριζώσει από τη λαϊκή ψυχή τη ανάγκη να αναζητά με κάθε μέσο μια μεταφυσική αρωγή στη φυσική νομοτέλεια της φθοράς.

Με το ίδιο σκεπτικό κατά τη γνώμη μου ο κάθε πιστός προχωρά και στην επαργύρωση ή επιχρύσωση των ενδυμάτων ή κάποιων τμημάτων της εικόνας.
Ως ευχαριστία ή ως ανταμοιβή του εικονιζομένου προσώπου.

Ο Xριστιανισμός όμως ως «θρησκεία» κατεξοχήν πνεύματος και ελευθερίας, δεν επιμένει ούτε συνιστά τα αναθήματα, ιδιαίτερα τα υλικά. Αυτά που αποδέχεται είναι τα πνευματικά μονάχα αναθήματα Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως πιστοί είναι πως, δεν είναι δυνατόν να πετύχουμε τη λύτρωση και τη σωτηρία, αφιερώνοντας ορισμένα αναθήματα σ’ έναν Άγιο, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με τις αρχές του Χριστιανισμού. 

Σε’ αυτή την περίπτωση τα τάματα είναι κυριολεκτικά άχρηστα.
Στο καλύτερο ανάθημα πάντως για την Ορθοδοξία μας, ήταν και είναι η αφιέρωση του ίδιου μας του εαυτού στο Χριστό, δηλαδή να ζούμε – σύμφωνα με τις δυνάμεις του ο καθένας– έτσι όπως ο Χριστός μας έχει ζητήσει κι όχι αμαχητί να παρασυρόμαστε και να υποδουλωνόμαστε στις αδυναμίες μας.

Αυτό είναι το καλύτερο «τάμα» που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στο Θεό, στην Παναγία μας και στους Αγίους μας, αν θέλουμε να κερδίσουμε την ψυχική μας λύτρωση και σωτηρία.

Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ 

by ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Φώτης Κόντογλου - Οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας.Ὕδωρ Ἀθανασίας.

August 23, 2013, 2:30 pm

≫ Next: Βασικά θεολογικά και ηθικά θέματα στις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

≪ Previous: Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

$

0

0

Φώτης Κόντογλου - Ὕδωρ Ἀθανασίας. Οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας. 

(Ἰσαὰκ ὁ Σύρος - Ἰωάννης τῆς Κλίμακος - Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής)

Πολλοὶ ἀπὸ κείνους ποὺ δὲ θέλανε νὰ ἀκούσουνε γιὰ θρησκεία, σήμερα ἀλλάξανε, καὶ ζητᾶνε νὰ διαβάσουνε θρησκευτικὰ βιβλία κι᾿ ἄλλα γραψίματα ποὺ ἔχουνε σχέση μὲ τὴ θρησκεία, κ᾿ ἐδῶ καὶ σ᾿ ἄλλες χῶρες. 

Σὲ κάμποσους ἀπ᾿ αὐτοὺς ἄνοιξε τὸ δρόμοποὺ τοὺς πῆγε κοντὰστὴ θρησκεία,
 κ᾿ ἰδιαίτερα στὴν Ὀρθοδοξία, ἡ βυζαντινὴ τέχνη τῆς ἁγιογραφίας. Ἀφοῦ εἴδανε πόσο βαθειὰ κι᾿ ἀποκαλυπτικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ τέχνη, νοιώσανε καὶ τὴν ἐπιθυμία νὰ γνωρίσουνε καὶ τὴν Ὀρθοδοξία ποὺ βρῆκε ἔκφραση μ᾿ αὐτὴν τὴν τέχνη.
Κι᾿ ἀπὸ τὸ πνευματικὸ ὕψος ποὺ ἀνακαλύψανε στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωγραφική της Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας,συμπεράνανεκαὶ τὸ μεγάλο πνευματικὸ ὕψος τῆς Ὀρθοδοξίας: «Τὸ δένδρον ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ γνωρίζεται».

Στὸν τόπο μας, ἀλλοίμονο!πολὺ λίγοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ καταγίνουνται μὲ τὰ λεγόμενα πνευματικὰ ζητήματα καὶ ποὺ γράφουνε βιβλία, ἔχουνε κάποια σχέση μὲ τὴ θρησκεία, κι᾿ ἀκόμα πιὸ λίγοι μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς δὲν καταδέχουνται μηδὲ νὰ κοιτάξουνε κατὰ κεῖ. Τὴ χριστιανικὴ θρησκεία κι᾿ ὅ,τι ἔχει σχέση μ᾿ αὐτή, τὴ θεωροῦνε ἀνάξια γιὰ νὰ ἀπασχολήση τὰ σοφὰ κεφάλια τους. Γι᾿ αὐτούς, ὅποιος πιστεύει στὸν Χριστὸ εἶναι θρησκόληπτος, στενόμυαλος κι᾿ ἀνεξέλικτος. Τὸ νἆναι κανένας ἄπιστος, καὶ μάλιστα νὰ κομπάζη γι᾿ αὐτό, εἶναι μεγάλος κ᾿ ὑψηλὸς τίτλος πνευματικῆς σοβαρότητας, ποὺ τὸν ἔχουνε οἱ βαθυστόχαστες διάνοιες. Φόβος καὶ τρόμος τοὺς πιάνει μὴν τύχη καὶ τοὺς πάρουνε γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δίνουνε καὶ τὴν παραμικρὴ σημασία στὴ θρησκεία, δηλαδὴ σὲ ἕνα πρᾶγμα ποὺ εἶναι γιὰ τὶς γρηὲς καὶ γιὰ τοὺς φτωχοὺς τῷ πνεύματι. 

Ἕνας τέτοιος μου εἶπε πὼς μὲ θαυμάζει γιὰ τὸ θάρρος ποὺ ἔχω νὰ λέγω καὶ νὰ γράφω πὼς εἶμαι χριστιανός.  

Ὑπάρχουνε οἰκογένειες ποὺ ντρέπουνται γιὰ κάποιον ἀπὸ τοὺς δικούς τους ποὺ εἶναι εὐλαβής, καὶ θυμᾶται κανένας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶπε πὼς ἦρθε στὸν κόσμο νὰ βάλη φωτιά, καὶ νὰ χωρίση τὰ παιδιὰ ἀπὸ τοὺς γονιοὺς κι᾿ ἀδελφὸ ἀπ᾿ ἀδελφό, καὶ πὼς ὅποιος θἄχη σὲ ντροπή του πὼς πιστεύει σ᾿ Ἐκεῖνον καὶ στὰ λόγια του, θὰ τὸν ἔχη κι᾿ ὁ Χριστὸς σὲ ντροπὴ σὰν θὰ ξανἄρθη μὲ θεϊκὴ δόξα τριγυρισμένος ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους: «Ὃς γὰρ ἂν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτη τὴ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῶ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθη ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων».

Ναί. Ὁ Χριστὸς εἶναι ''ντροπὴ'' γιὰ τοὺς ἔξυπνους καὶ πολύξερους ἀνθρώπους τούτου τοῦ κόσμου. Ἡ ἀθεΐα εἶναι τὸ σημεῖο τῆς πνευματικῆς ἀριστοκρατίας. Οἱ βαθυστόχαστες αὐτὲς διάνοιες, ἂν καταδεχτοῦνε καμμιὰ φορὰ νὰ μιλήσουνε γιὰ θρησκεία, τὸ κάνουνε γιὰ νὰ τὴν περιπαίξουνε, ἢ γιὰ νὰ τὴ χτυπήσουνε, παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ κάποια καινούργια φιλοσοφικὴ θεωρία. Ὅλα τὰ ξέρουνε. Τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ γι᾿ αὐτὸ δὲν γνωρίζουνε τίποτα, εἶναι τὸ τί εἶναι αὐτὴ ἡ θρησκεία ποὺ δὲν παραδέχουνται. 

Ὁ Πασκὰλ λέγει πὼς οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ ὅσους πολεμᾶνε τὴ θρησκεία δὲν ξέρουνε τί εἶναι αὐτὸ ποὺ πολεμᾶνε.
 
Οἱ δικοί μας οἱ γραμματισμένοι, προπάντων οἱ λεγόμενοι «λογοτέχνες», δὲν ἔχουνε ἰδέα γιὰ τὴ θρησκεία μας, ἰδιαίτερα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, σὲ καιρὸ ποὺ στὴν Εὐρώπη, ποὺ τὴν ἔχουνε γιὰ δασκάλα τους, γίνεται μεγάλη ἀναταραχὴ στὰ πνεύματα, καὶ κάποιες σπουδαῖες ψυχές, σὰν νἆναι ζαρκάδια διψασμένα μέσα στὸν ξέρακα τῆς ὑλιστικῆς γνώσης, τρέχουνε νὰ ξεδιψάσουνε στὶς δροσερὲς βρύσες τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ποιὸς ἀπὸ τοὺς δικούς μας «λογοτέχνες», αἰσθητικοὺς καὶ στοχαστές, ξέρει τίποτα ἀπὸ τούτη τὴν πνευματικὴ ἀναστάτωση ποὺ γίνεται σήμερα, μακρυὰ ἀπὸ «τὶς λογοτεχνίες, κι᾿ ἀπὸ τὶς αἰσθητικές» ποὺ καταγίνουνται; Ποιὸς θέλησε, κἂν ἀπὸ περιέργεια, νὰ διαβάση κάποια πατερικὰ βιβλία καὶ νὰ ξεζέψη τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὸ μαγκανοπήγαδο ποὺ γυρίζει μὲ δεμένα μάτια; Μὰ κι᾿ ἂν τ᾿ ἀποφασίση κανένας, θὰ δῆ πὼς εἶναι τόσο ἀλλοιώτικα τὰ νοήματα ποὺ θὰ διαβάση, ὥστε δὲν θὰ καταλάβη τίποτα, ὅπως εἶναι μαθημένος στὰ ἀντιπνευματικὰ διαβάσματα, καὶ θὰ τὰ παρατήση. Ἤ, ἂν τύχη νὰ διαβάση κανένα ἁγιωτικὸ βιβλίο, γραμμένο μὲ κείνη τὴ βλογημένη ἁπλότητα ποὺ ἔχουνε τὰ ἀληθινὰ καὶ ἀπροσποίητα πράγματα, θὰ τὸ περιφρονήση, γιατὶ εἶναι συνηθισμένος στὶς πολύπλοκες καὶ μπερδεμένες φιλοσοφίες, κι᾿ ἂς εἶναι σαπουνόφουσκες.

Τὰ βιβλία ποὺ εἶναι γραμμέναἀπὸ τοὺς Πατέρας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μεταφράζουνται σήμερα σὲ πολλὲς γλῶσσες τῆς Εὐρώπης, καὶ πιὸ πολὺ τὰ πιὸ αὐστηρὰ καὶ τὰ πιὸ μυστικά, ποὺ τὰ γράψανε κάποιοι ἅγιοι ποὺ ζήσανε σὲ ἐρημιές, σὲ σπηλιές, καὶ σὲ μοναστήρια ἀπομοναχιασμένα τῆς Ἀνατολῆς. 

Ὓστερ᾿ ἀπὸ τόσους αἰῶνες,ἐκεῖνοι οἱ ταπεινοὶ ἐρημίτες ποτίζουνε τὶς διψασμένες ψυχὲς καὶ τὶς δροσίζουνε, χαρίζοντας τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀθανασίας στὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα ποὺ κυλίστηκε στὴν ἀκολασία σὰν τὸν ἄσωτο γυιό, ὡς ποὺ κατάντησε νὰ τρώγη ξυλοκέρατα μὲ τοὺς χοίρους. Αὐτὴ ἡ ἀνθρωπότητα, καταματωμένη ἀπὸ τὴν περιπλάνησή της, πεινασμένη, γυμνὴ κι᾿ ἀπελπισμένη, κράζει στοὺς πτωχοὺς τῷ πνεύματι, στοὺς καταφρονεμένους ἀσκητάδες, νὰ τῆς δώσουνε βοήθεια, νὰ τὴν κρατήσουνε ἀπὸ τὸ χέρι γιὰ νὰ μὴ βουλιάξη μέσα στὴν ἀφρισμένη καὶ μελανὴ θάλασσα τῆς ἀπιστίας, σὰν τὸν ἀπόστολο Πέτρο. Κ᾿ οἱ ἅγιοι γέροντες, ποὺ ζήσανε πρὶν ἀπὸ πεντακόσια, χίλια, χίλια πεντακόσια χρόνια, κι᾿ ἀπομείνανε λησμονημένοι ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ μέθυσε ἀπὸ τὰ γεννήματα τοῦ μυαλοῦ του καὶ θέλησε νὰ στήση τὸ θρόνο τοῦ ἀπάνω ἀπὸ τὸ Θεό, βλέποντάς τον, λοιπόν, νὰ παραδέρνη ἐλεεινὸς καὶ ξετραχηλισμένος μέσα στὴν ἀνεμοζάλη τῆς ἀπιστίας καὶ νὰ φωνάζη «βοήθεια!», σκύβουνε πονετικὰ καὶ τὸν τραβᾶνε ἀπὸ τὸ χέρι, ἐκεῖ ποὺ τρέμει σύγκορμος, καὶ τοῦ λένε μὲ τὴ γλυκειὰ μὰ κι᾿ αὐστηρὴ φωνή τους, τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στὸν Πέτρο, σὰν τὸν εἶδε νὰ βουλιάζη: «Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;» 

Λοιπόν, ἐπειδὴ εἶναι πολλοὶ σήμερα ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουνε ἐπιθυμία νὰ ἀπογευτοῦνε, ἂς εἶναι καὶ λίγο, ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ πνευματικὸ νέκταρ τῶν Πατέρων, καὶ δὲν βρίσκουνε τὰ προσκυνητὰ συγγράμματά τους, θὰ τοὺς προσφέρουμε λιγοστὰ ἄνθη ἀπὸ τὸν παράδεισο τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ εὐωδιάζει σήμερα τὴν οἰκουμένη, σήμερα, σὲ καιρὸ ποὺ μεριμνοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ τυρβάζουν περὶ πολλά, σφεντονίζοντας λογιῶν-λογιῶν μηχανὲς στὸ φεγγάρι καὶ στὰ ἄστρα, λὲς καὶ κεῖ θὰ βροῦνε τ᾿ ἀθάνατο νερό.

«Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν», εἶπε ὁ Χριστός. Αὐτὴ τὴ βασιλεία ξεσκεπάζουνε οἱ Πατέρες, ποὺ ἤπιανε ἀπὸ «τὸ ὕδωρ τὸ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον».

Μὲ τὰ λιγοστὰ ψίχουλα ποὺ δίνουμε ἀπὸ τὰ πατερικὰ βιβλία, δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβη ὁ ἀναγνώστης πόσος καὶ τί λογῆς εἶναι ὁ μυστικὸς πλοῦτος ποὺ ὑπάρχει μέσα σ᾿ αὐτὰ τὰ βιβλία. Ἐπειδή, ἐδῶ ὁ τόπος εἶναι στενός, καὶ δὲν χωρᾶ κάποια μεγάλα κεφάλαια ἢ κι᾿ ὁλόκληρους λόγους, ἀπ᾿ ὅπου νὰ νοιώση ὅποιος διαβάζει, τὸ σπουδαῖο νόημα καὶ τὴ βαθειὰ ἀλήθεια ποὺ βρίσκεται μέσα σ᾿ αὐτὰ τὰ κείμενα. Κομματιασμένα, ὅπως τὰ δίνουμε, χάνουνε τὴ λάμψη τους καὶ τὸν παλμὸ ποὺ παίρνει ἡ μιὰ φράση ἀπὸ τὴν ἄλλη. Παρεκτὸς ἀπ᾿ αὐτό, ὅποιος διαβάζει τέτοια γραψίματα, πρέπει νὰ εἶναι εὐλαβής. Πρέπει νὰ ἔχη ἀπὸ πρὶν συνηθίση στὸ νὰ ἀναπνέη ἐκεῖνον τὸν ἀέρα τοῦ μυστηρίου, ποὺ εἶναι ἀλλοιώτικος ἀπὸ τοῦτον ποὺ ἀνασαίνουμε σὰν διαβάζουμε νοήματα, στοχασμοὺς καὶ αἰσθήματα γραμμένα ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι βουτηγμένοι στὴν πηχτὴ ὕλη τούτου τοῦ κόσμου.

Μέσα σ᾿ ἕνα βιβλίο μου ἔχω γράψειἕνα ἐγκώμιο στὸνἅγιο Ἰσαὰκ τὸν Σύρο, ἕναν Ἄγγελο μὲ κορμὶ ἀνθρώπινο, ποὺ ἀσκήτεψε στὴν ἔρημο, κατὰ τὰ 550 μ.X., κ᾿ ἔγραψε ἕνα βιβλίο μὲ Λόγους Ἀσκητικούς. Βάζω παρακάτω λίγα λόγια ἀπὸ κεῖνο τὸ ἐγκώμιο, ἐπειδὴ ἀπ᾿ αὐτὰ θὰ μπορέσετε νὰ νοιώσετε καλύτερα ὅσα λέγω παραπάνω: 
                                                                    

 «..Ἂς μὴ σιμώση κανένας σὲ τούτη τὴν ἀτίμητη κιβωτὸ μ᾿ ἐλαφρὺν λογισμό, ἀλλὰ μὲ φόβο καὶ μὲ τρόμο. Γιατὶ ἀλλοιῶς, ἄδικα θὰ θελήσῃ νὰ δροσιστῇ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἁγιασμένη βρύση ὅποιος ἔχει τὴ γέψη του χαλασμένη ἀπὸ τὰ θολὰ καὶ φαρμακερὰ πιοτὰ τοῦ κόσμου.

«Γιὰ τὸν ἅγιο Ἰσαὰκ μπορεῖ νὰ πῆ κανένας πὼς ἡ Σοφία κάθισε σὰν μέλισσα χρυσὴ ἀπάνω στὸ στόμα του. Ὄχι ἡ σοφία τῶν σοφῶν, ἡ μάταια κ᾿ ἡ σαστισμένη, ἀλλ᾿ ἡ ἀμάραντη, ἡ πηγὴ τῆς ἀφθαρσίας, ποὺ ἐλευθερώνει ἀληθινὰ ὅποιον τὴν κατέχει...

«Κ᾿ ἐπειδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μιλᾶ μὲ τὸ στόμα του, τὰ λόγια τοῦ εἶναι ἐξαίσια στὸ κάλλος, ἀπὸ θεῖον οἶστρον πυρπολημένα.Γιὰ τοῦτο, μ᾿ ὅλο ποὺ γράφει τόσα πολλὰ ὁ τρισμακάριος, ἀπομένει μέσα στὸ πνεῦμα μας,μιὰ ἱερὴ σιωπή, σὰν νὰ μὴ μίλησε κανένας, παρὰ σὰν νὰ ἀκοῦμε
ἕνα μακρινὸ ἀντιλάλημα κάποιας θάλασσας ποὺ δὲν τὴ βλέπουμε...

«Τὸ μάτι του βλέπει τὸν ἥλιο χωρὶς νὰ θαμπώση.Σὰν ἀητὸς ἐξαίσιος βγαίνει μέσ᾿ 
ἀπὸ τὰ σύννεφα καὶ πετὰ ἀτάραχος ἀπάνω ἀπὸ τὰ μελανὰ βουνά, ἀγναντεύοντας τὸ βαθὺ πέλαγος, σὲ καιρὸ ποὺ ἐμεῖς καθόμαστε μέσα σ᾿ ἕνα στενοπήγαδο, καὶ κράζουμε νὰ μᾶς ἐλεήση...

«...Φαίνεται πὼς ἤτανε σπουδασμένος στὴν Ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ὅπως δείχνουνε δυὸ-τρία λόγια ποὺ γράφει: «Ἐπειδὴ δέ σου πεπείραμαι τῆς φιλοσοφίας, ὢ ἀγαπητέ, παρακαλῶ σε ἐν ἀγάπῃ παραφυλάττεσθαι ἐκ τῆς ἐπηρείας τοῦ ἐχθροῦ». Καὶ σὲ ἄλλο μέρος γράφει: «Ἡ αἰτία δὲ τῆς φαντασίας τῶν εἰκόνων, ἡ ἀσθένεια καὶ οὐχ ἡ καθαρότης ἐστι τοῦ νοός. Τοῦτο συνέβη ἐν τοῖς ἔξω φιλοσόφοις, ἐπειδὴ ταῦτα ἐνόμισαν εἶναι τὰ πνευματικά, περὶ ὧν διδαχὴν ἀληθινὴν ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐδέξαντο. Ἐκ γὰρ τοῦ σφυγμοῦ καὶ τῆς κινήσεως τοῦ λογιστικοῦ αὐτῶν καὶ ἐκ τοῦ λογισμοῦ τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν ἔδοξαν, τὴ οἰήσει αὐτῶν, ὅτι εἰσὶ τί». «Οἱ φιλόσοφοι», λέγει, «νομίσανε πὼς ἀλήθεια εἶναι οἱ φαντασίες τους, ἐπειδὴ δὲν πήρανε ἀληθινὴ διδαχὴ ἀπὸ τὸ Θεό. Γιατὶ ἀπὸ τὴ σαρκικὴ κίνηση τοῦ λογικοῦ τους κι᾿ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς τοὺς νομίσανε, μὲ τὴν περηφάνεια ποὺ εἴχανε, πὼς αὐτὲς οἱ φαντασίες ἤτανε κάποιο πρᾶγμα ἀληθινό».

«Τὸ δυνατὸ μυαλό του καὶ τὴ σαρκικὴ γνώση τὰ πέταξε ἀπὸ πάνω του καὶ τὰ νέκρωσε, κ᾿ ἔγινε σὰν παιδὶ ἁπλὸς κι᾿ ἀπονήρευτος. Μαζὶ μ᾿ αὐτὰ ἔθαψε καὶ τὸν χαλασμένον ἄνθρωπο καὶ τὸν ξέχασε, σὰν μνῆμα γεμάτο ξερὰ κόκκαλα».

Ἂς βάνουμε παρακάτω λίγες ἀράδες ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ, ποὺ εἶναι, ὅπως ἔγραψε ἕνας σοφὸς σημερινός, σὰν τὰ ξωτικὰ λουλούδια ποὺ βγαίνουνε στὰ ψηλὰ χιονισμένα βουνά:

«Ἀρχὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, κι᾿ αὐτὸς ὁ φόβος δὲν ἀφήνει τὸ νοῦ του νὰ ταράζεται. Ὅπως τὸ βάρος ποὺ μπαίνει στὴ ζυγαριὰ τὴ στερεώνει καὶ δὲν ταράζεται ἀπὸ τὸν ἄνεμο, ἔτσι κρατᾶ ἀμετακίνητή τὴ διάνοια κι᾿ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, κι᾿ ὅταν αὐτὸς λείψη ἀπὸ τὴν ψυχή, ταράζεται ἡ ζυγαριὰ τῆς διάνοιας».

«Παρακίνησε τὸν ἑαυτό σου νὰ μιμηθῆς τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀνάψη περισσότερο μέσα σου ἡ φωτιὰ ποὺ ἄναψε ὁ Χριστὸς μέσα σου, καὶ νὰ καοῦν ὅλες οἱ ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου ποὺ θανατώνουνε τὸν καινούργιον ἄνθρωπο καὶ ποὺ μολύνουνε τὶς αὐλὲς τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶναι ἅγιος καὶ δυνατός. Γιατὶ ἐγὼ παίρνω τὸ θάρρος νὰ πῶ, κατὰ τὰ λόγια του ἁγίου Παύλου, πὼς εἴμαστε ναὸς τοῦ Θεοῦ. Ἂς ἁγνίσουμε λοιπὸν τὸ ναό του, ὅπως εἶναι κι᾿ αὐτὸς ἁγνός, γιὰ νὰ ἐπιθυμήσῃ νὰ κατασκηνώσῃ μέσα σ᾿ αὐτόν. Ἂς τὸν ἁγιάσουμε, ὅπως εἶναι κι᾿ αὐτὸς ἅγιος, κι᾿ ἂς τὸν στολίσουμε μὲ κάθε ἀγαθὸ καὶ τίμιο ἔργο. Ἂς θυμιάσουμε αὐτὸν τὸ ναὸ μὲ τὸ θυμίαμα ποὺ ἀναπαύει τὸ θέλημά Του μὲ καθαρὴ καὶ καρδιακὴ προσευχή. Καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ ρίξη τὸν ἴσκιο της στὴν ψυχή μας ἡ νεφέλη τῆς δόξας του, καὶ θὰ φεγγοβολήση τὸ φῶς τῆς μεγαλωσύνης τοῦ μέσα στὴν καρδιά μας. Καὶ θὰ γεμίσουνε ἀπὸ χαρὰ κι᾿ ἀπὸ εὐφροσύνη ὅλοι ὅσοι κατοικοῦνε μέσα στὴν ἁγιασμένη σκηνὴ τοῦ Θεοῦ, κ᾿ οἱ ἀδιάντροποι θὰ καοῦνε ἀπὸ τὴ φλόγα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

«Ὀνείδιζε τὸν ἑαυτό σου παντοτινά,ἀδελφέ μου, καὶ λέγε: Ἀλλοίμονό μου, ὢ ἄθλια ψυχή, ἔφταξε ἡ ὥρα ποὺ θὰ χωριστῆς ἀπὸ τὸ σῶμα. Γιατὶ εὐχαριστιέσαι μ᾿ αὐτὰ ποὺ θὰ τ᾿ ἀφήσης σήμερα καὶ ποὺ δὲν θὰ τὰ ξαναδῆς πιὰ στοὺς αἰῶνες; Σκέψου ὅσα ἔπραξες καὶ μὲ ποιὰ πράγματα πέρασες τὶς μέρες τῆς ζωῆς σου, ἢ ποιὸς ἐπῆρε τὸν κόπο σου καὶ ποιὸν χαροποίησες μὲ τὸν ἀγώνα σου, γιὰ νὰ ἔλθη νὰ σὲ ὑποδεχτῆ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βγαίνης ἀπὸ τὸ σῶμα. Καὶ ποιὸν εὐχαρίστησες στὸ δρόμο τῆς ζωῆς σου, γιὰ νὰ πᾶς νὰ ξεκουραστῆς στὸ λιμάνι του. Καὶ γιὰ χάρη τίνος κακοπάθησες καὶ κοπίασες, γιὰ νὰ πᾶς κοντά του μὲ χαρά. Ποιὸν φίλο ἀπόχτησες γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, γιὰ νὰ σὲ προϋπαντήση κατὰ τὴν ὥρα ποὺ φεύγεις ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο. Καὶ σὲ ποιὸ χωράφι δούλεψες, καὶ ποιὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ σοῦ δώση τὸ μεροκάματό σου κατὰ τὴ μέρα ποὺ θὰ βασιλέψη ὁ ἥλιος τοῦ χωρισμοῦ σου.

Κράξε καὶ φώναξε μ᾿ ἀναστεναγμὸκαὶ μὲ θλίψη, γιατὶ αὐτὲς οἱ φωνὲς ἀναπαύουνε τὸ Θεὸ περισσότερο ἀπὸ τὶς θυσίες κι᾿ ἀπὸ τὰ ὁλοκαυτώματα. Ἂς ἀναβρύζη τὸ στόμα σου πονεμένες φωνές, ποὺ τὶς ἀκοῦνε μὲ χαρὰ οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Πλύνε τὰ μάγουλά σου μὲ τὰ δάκρυα τῶν ματιῶν σου, γιὰ νὰ ἀναπαυθῆ σὲ σένα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ νὰ σὲ λούση ἀπὸ τὴ βρῶμα τῆς κακίας σου. Ἐξιλέωσε τὸν Κύριο μὲ τὰ δάκρυά σου, γιὰ νὰ ἔλθη νὰ σὲ βοηθήση. Ἐπικαλέσου τὴ Μαρία καὶ τὴ Μάρθα γιὰ νὰ σὲ διδάξουνε λυπηρὲς φωνές. Κράξε στὸν Κύριο.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μας,ἐσὺ ποὺ ἔκλαψες γιὰ τὸν Λάζαρο καὶ ποὺ τὰ μάτια σου στάξανε γι᾿ αὐτὸν δάκρυα πονεμένα, δέξου τὰ πικρὰ δάκρυά μου, δῶσε μου καρδιὰ πικραμένη γιὰ νὰ σὲ ζητήσω ὁλόψυχα. Σὲ ἄφησα, μὴ μ᾿ ἀφήσης. Ξεμάκρυνα ἀπὸ σένα, ἔβγα νὰ μὲ ζητήσης καὶ βάλε με στὴ μάντρα σου μαζὶ μὲ τὰ διαλεχτὰ πρόβατά σου, καὶ θρέψε με μὲ τὸ χορτάρι τῶν θείων μυστηρίων σου».

«Θὰ εὐφρανθῆ ἡ καρδιὰ ἐκείνων ποὺ ζητᾶνε τὸν Κύριο. Ζητήσετε τὸν Κύριο, ὢ κατάδικοι, καὶ δυναμωθῆτε μὲ τὴν ἐλπίδα. Ζητήσετε τὸ πρόσωπό του μὲ τὴ μετάνοια, καὶ θ᾿ ἁγιασθῆτε μὲ τὸ ἁγίασμα τοῦ προσώπου του».
«Πρὶν ἀρρωστήσης νὰ ζητήσης τὴ γιατρειά σου, καὶ πρίν σου ἔρθουνε τὰ θλιβερὰ κᾶνε τὴν προσευχή σου, καὶ τότε θὰ βρῆς τὸ Θεὸ στὸν καιρὸ τῆς λύπης σου, καὶ θὰ σὲ ἀκούση. Ἡ κιβωτὸς τοῦ Νῶε ἔγινε κατὰ τὸν καιρὸ τῆς ἡσυχίας (πρὶν ἔρθει ὁ κατακλυσμός), καὶ τὰ ξύλα τῆς φυτευθήκανε πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια».

«Νὰ συναναστρέφεσαι μὲ τοὺς ταπεινούς, καὶ θὰ μάθης τοὺς τρόπους των. Γιατί, ἀφοῦ ἡ θωριὰ τοὺς εἶναι ὠφέλιμη στὴν ψυχή, πόσο περισσότερο ἡ διδασκαλία ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα τους; Ἀγάπησε τοὺς φτωχούς, γιὰ νὰ ἐλεηθῆς κ᾿ ἐσύ. Μὴν πᾶς κοντὰ στοὺς φιλόνεικους, γιὰ νὰ μὴ βγῆς ἀπὸ τὴ γαλήνη σου. Ἀγάπησε τοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ μίσησε τὰ ἔργα τους, καὶ μὴν τοὺς καταφρονήσης γιὰ τὰ ἐλαττώματά τους, μήπως κ᾿ ἐσὺ πέσης στὰ ἴδια. Νὰ θυμᾶσαι πὼς εἶσαι καμωμένος ἀπὸ χῶμα, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καὶ κᾶνε καλὸ σ᾿ ὅλους. Σὰν συναπαντήσης κάποιον, τίμησε τὸν περισσότερο ἀπὸ τὴν ἀξία του. Φίλησε τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του, καὶ βάσταξέ τα μὲ πολλὴ τιμή, καὶ βάλε τὰ ἀπάνω στὰ μάτια σου. Καὶ σὰν χωριστῆ ἀπὸ σένα, πὲς γι᾿ αὐτὸν κάθε καλὸν λόγο. Γιατὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸν τραβᾶς στὸ καλό, καὶ σπέρνεις σ᾿ αὐτὸν σπόρο καλόν, κι᾿ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ συνήθεια ποὺ συνηθίζεις τὸν ἑαυτό σου, τυπώνεται μέσα σου σφραγίδα ἀγαθή, καὶ θ᾿ ἀποχτήσης πολλὴ ταπείνωση. Σημάδι τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ταπείνωση, ποὺ γεννιέται ἀπὸ συνείδηση ἀγαθή».

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γεννήθηκε κατὰ τὰ 550 μ.X. καὶ φαίνεται πὼς ἤτανε ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη. Καλογέρεψε ἀπὸ μικρὸς κι᾿ ἀσκήτεψε στὴν ἔρημό του Σινᾶ, ζώντας σαράντα χρόνια μέσα σ᾿ ἕνα σπήλαιο. Ὕστερα, τὸν παρακαλέσανε οἱ Πατέρες νὰ ἀναλάβη τὴν ἡγουμενία τῆς Μονῆς.
 
Ἔγραψε μοναχὰ ἕνα βιβλίο, τὴ φημισμένη «Κλίμακα». Τὰ λόγια του εἶναι σύντομα καὶ πυκνά, σὰν τὸ Νόμο ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ, ἀπάνω στὸ βουνὸ Χωρήβ.

Ἰδοὺ μερικὰ λόγια ἀπὸ τὸ ἄφθαρτο αὐτὸ βιβλίο: «Μετάνοια εἶναι τὸ νὰ στερηθῆ ὁ ἄνθρωπος κάθε σωματικὴ ἀνάπαυση κι᾿ ἀπόλαυση, δίχως νὰ λυπηθῆ ὁλότελα.

Βάστα γερὰ τὴ μακάρια χαρμολύπη καὶ τὴν ἁγιασμένη κατάνυξη, καὶ μὴν πάψεις νὰ τὴν ἐργάζεσαι μέσα σου, ὡς ποὺ νὰ σὲ κάνη νὰ ὑψωθῆς ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο, καὶ νὰ σὲ παραστήση καθαρὸν στὸν Χριστό.

Γίνε σὰν βασιλιᾶς μέσα στὴν καρδιά σου, ὑψηλὰ μὲ ταπείνωση καθισμένος, καὶ προστάζοντας στὸ γέλω: φεῦγα, καὶ φεύγει. Καὶ στὸ γλυκὸ τὸ δάκρυ: ἔλα, κ᾿ ἔρχεται. Καὶ στὸ κορμί μας, ποὺ εἶναι σκλάβος καὶ τύραννος: κᾶνε τοῦτο, καὶ τὸ κάνει.

Εἶδα ἀκάθαρτες ψυχὲς ποὺ ἤτανε παραδομένες μὲ μανία στὸν σαρκικὸν ἔρωτα.
Καὶ ὅμως, σὰν μετανοιώσανε καὶ γυρίσανε στὴν εὐσέβεια, ἀπὸ τὴν πείρα ποὺ εἴχανε, μεταστρέψανε τὸν ἔρωτα ποὺ νοιώθανε στὰ σαρκικά, σὲ ἀγάπη γιὰ τὸν Κύριο, καὶ σὰν τὸ μπολιασμένο δέντρο ἀλλάξανε τὸ κακὸ πάθος τους σὲ ἀγάπη ἀχόρταγη γιὰ τὸ Θεό. Γιὰ τοῦτο κι᾿ ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε σὲ κείνη τὴ φρόνιμη τὴν πόρνη πὼς φοβήθηκε, ἀλλὰ πὼς ἀγάπησε πολύ, καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο μπόρεσε νὰ πολεμήση εὔκολα τὸν ἔρωτα μὲ τὸν ἔρωτα.

Πρέπει νὰ τὸ λογαριάζουμεσὰν δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦτο ποὺ θὰ σᾶς πῶ, μαζὶ μ᾿ ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς δώρισε, τὸ ὅτι, δηλαδή, πολλὲς φορὲς πᾶμε καὶ βλέπουμε τοὺς πεθαμένους στὰ μνήματα, κι᾿ ὡστόσο στεκόμαστε ἀδάκρυτοι, ἐνῶ συχνὰ ἐρχόμαστε σὲ κατάνυξη χωρὶς νὰ δοῦμε αὐτὸ τὸ πικρὸ θέαμα.

Ὅποιος κλαίγει ἢ πικραίνεται γιὰ τὸ Θεό,αὐτὸς ἀξιώνεται ἀληθινὰ νὰ δὴ στὴν ψυχὴ τοῦ τὴν οὐράνια καὶ θεϊκὴ παρηγοριά. Κι᾿ ὅποιος φυλάγει καθαρὴ τὴν καρδιά του, μπορεῖ νὰ πάρη ἀπὸ τὸ Θεὸ λάμψη καὶ λαμπρότητα.

Τὰ δάκρυα ποὺ χύνουνται ἀπὸ τὴ θύμηση τοῦ θανάτου, γεννᾶνε τὸ φόβο. Κι᾿ ὁ φόβος γεννᾶ πάλι τὴν ἀφοβιὰ καὶ τὸ θάρρος. Κ᾿ ἡ ἀφοβιὰ φέρνει τὴ χαρά. Κι᾿ ἀφοῦ τελειώσει ἐκείνη ἡ ἀκατάπαυστη χαρὰ ποὺ ἔχει μέσα της ἡ ψυχή, προβάλλει τὸ τριαντάφυλλο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, κι᾿ ἀνεβαίνει στὸ Θεὸ μὲ εὐωδία πολλὴ καὶ πάντερπνη. 
Κανένα πρᾶγμα δὲν ταιριάζει τόσο μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη, ὅσο τοῦτο τὸ χαροποιὸ πένθος. Ὅποια ἐνάρετη ἀρετὴ κι ἂν κάνουμε, ἂν δὲν ἔχουμε καρδιὰ θλιμμένη καὶ πονεμένη, γιὰ μάταιη κι᾿ ἀνώφελη λογαριάζεται.

Ὁ Ἰούδας ἤτανε ἀνάμεσα στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, κι᾿ ὁ ληστὴς ἀνάμεσα στοὺς φονιάδες. Καί, ὢ τοῦ θαύματος! Πῶς, μέσα σὲ μία στιγμὴ ἀλλάξανε τόπο!

Ἀκτημοσύνη εἶναι ὄχι μοναχὰ νὰ μὴν ἔχη τίποτα ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ τὸ νὰ βγάλη καὶ κάθε φροντίδα ἀποπάνω του. Νὰ γίνη ὁδοιπόρος χωρὶς ἐμπόδια καὶ ξένος ἀπὸ κάθε λύπη ἐγκόσμια. Ἀκτημοσύνη εἶναι ἡ πίστη στὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου. Τὸ νὰ ὑποφέρνη κανένας μιὰ προσβολὴ μὲ γενναιότητα, εἶναι κατόρθωμα ἐκείνων ποὺ ἔχουνε ὑψωθῆ ἀπᾶν᾿ ἀπὸ τὸν κόσμο. Ἀλλὰ τὸ νὰ περάση κανένας ἀπὸ παινέματα χωρὶς νὰ ζημιώση τὴν ψυχή του, αὐτὸ εἶναι χάρισμα ποὺ τὸ ἔχουνε μοναχὰ οἱ ἅγιοι.

Εἶναι ντροπὴ νὰ περηφανεύεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ ξένα πράγματα. Κ᾿ ἡ χειρότερη ἀνοησία εἶναι τὸ νὰ καυχιέται γιὰ κάποια χαρίσματα ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸ Θεό. Ὅσα κατορθώματα ἔκανες πρὶν ἀπὸ τὴ γέννησή σου, γι᾿ αὐτὰ μοναχὰ νὰ ὑπερηφανεύεσαι. Γιατί, ὅσα σου συμβήκανε ὕστερα ἀπὸ τὴ γέννησή σου, σοῦ τὰ δώρισεν ὁ Θεός, ὅπως σου δώρισε καὶ τὴν ἴδια τὴ γέννηση. Ἡ πραότητα εἶναι ἕνας βράχος ποὺ στέκεται ψηλότερα ἀπὸ τὸ θυμὸ τῆς θάλασσας καὶ ποὺ λιώνει τὰ κύματα ποὺ τὴ χτυπᾶνε, καὶ δὲν καταλαβαίνει κλονισμὸ καθόλου ὁλότελα. Ὅποιος ἑνώθηκε μ᾿ αὐτὴ τὴ νύφη ποὺ τὴ λένε ταπείνωση, εἶναι ἥμερος, γλυκόλογος, εὐκολοκατάνυκτος, συμπαθητικός, γαλήνιος, χαροποιός, καλοκάγαθος, ἄλυπος, ἄγρυπνος, ἀκούραστος.

Ὅπως ἡ ἀχτίνα τοῦ ἥλιουμπαίνει ἀπὸ μία τρύπα στὸ σπίτι, καὶ βλέπει κανένας καὶ τὴν πιὸ λεπτὴ σκόνη ποὺ σηκώνεται καὶ πετὰ καὶ μερμιδίζει μέσα σ᾿ αὐτή, ἔτσι κι᾿ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, σὰν φτάξει νὰ κατοικήση στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ δείχνει ὅλες τὶς ἁμαρτίες του, ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ μικρότερες. Ἡ πίστη εἶναι μία σταθερότητα ἀκούνητη κι᾿ ἀσάλευτη, μιὰ κατάσταση τῆς ψυχῆς ἀτράνταχτη, ποὺ δὲν τὴ σαλεύει καμμιὰ δύναμη.

Νὰ φαίνεσαι ὅποιος εἶσαι στ᾿ ἀληθινά, καὶ νὰ μὴ γυρεύεις ἔμορφα λόγια καὶ στολίδια γιὰ νὰ φαίνεσαι καλὸς κι᾿ ἄξιος. Ἄλλο κανένα πρᾶγμα δὲν ταιριάζει μὲ τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση, ὅσο τὰ δάκρυα. Γιὰ τοῦτο, ὅποιος εἶναι ταπεινός, κλαίγει.  Μὴ φοβᾶσαι τίποτα. Ὅποιος ἔχει τὴ μακάρια θλίψη στὴν καρδιά του, δὲν γνωρίζει τί θὰ πῆ φόβος ὁλότελα. Ὅσοι θέλουμε νὰ τρέξουμε στὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ἂς σκεφθοῦμε καλὰ πὼς ὁ Κύριος ὅλους ποὺ καταγίνουνται μὲ τὶς φροντίδες τοῦ κόσμου καὶ ποὺ ζοῦνε μ᾿ αὐτές, τοὺς καταδίκασε λογαριάζοντάς τους γιὰ νεκρούς, καὶ λέγοντας: «Ἄφησε τοὺς νεκροὺς νὰ θάψουνε τοὺς νεκρούς». Ὅποιος μίσησε τὸν κόσμο, αὐτὸς ξέφυγε τὴ λύπη. Κι᾿ ὅποιος ἀπόκτησε κάποιο πρᾶγμα ἀπ᾿ ὅσα βλέπουνται, ποτὲ δὲν γλύτωσε ἀπὸ τὴ λύπη. Γιατί πὼς δὲν θὰ λυπηθῇ σὰν στερηθῇ ἐκεῖνο τὸ πρᾶγμα ποὺ ἀγαπᾶ;

Ἡμεῖς οἱ μοναχοὶ δὲν φεύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο γιατὶ ἀπεχθανόμαστε τοὺς φίλους 
καὶ τοὺς συγγενεῖς μας, ἢ τὸν τόπο ποὺ γεννηθήκαμε. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴ βλάβη ποὺ κάνουνε στὴν ψυχή μας.

Τὸν καιρὸ ποὺ βρισκόμουνα στὸ μοναστήρι, ὁ Κύριος πῆρε ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο ἕνα γέροντα ποὺ ἤτανε δεύτερος μετὰ τὸν ἡγούμενο, Μηνᾶς τὄνομά του, ἄνθρωπον θαυμαστό, ποὺ εἶχε κάνει στὸ μοναστήρι πενηνταεννιὰ χρόνια, ὑπηρετώντας σὲ κάθε ἐργασία. Τὴν τρίτη λοιπὸν ἡμέρα μετὰ τὴν κοίμησή του, τὴν ὥρα ποὺ κάναμε τὸ συνηθισμένο μνημόσυνο γιὰ τὸν κοιμηθέντα, ἔξαφνα εὐωδίασε ὅλος ὁ τόπος γύρω ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ βρισκότανε ἡ λάρνακά του. Λοιπόν, ὁ μέγας ἡγούμενος εἶπε νὰ ξεσκεπάσουμε τὴ λάρνακα ποὺ εἴχαμε βάλει μέσα τὸν Ὅσιο. Καὶ σὰν τὴν ξεσκεπάσαμε, βλέπουμε ὅλοι νὰ βγαίνη ἀπὸ τὰ τίμια πόδια του, σὰν ἀπὸ δυὸ βρύσες, τὸ μύρο ποὺ εὐωδίαζε. Τότε εἶπε ὁ διδάσκαλος σ᾿ ὅλους μας: Βλέπετε τοὺς ἱδρώτας τῶν ποδιῶν του ποὺ κοπιάσανε καὶ κουρασθήκανε γιὰ νὰ ὑπηρετοῦνε τοὺς ἄλλους; Σὰν τὸ μύρο τοὺς πρόσφερε στὸ Θεό, καὶ σὰν μύρο τοὺς δέχθηκε ὁ Κύριος.

Ἀπόδειξι τῆς ἀληθινῆς μετανοίας εἶναι ἡ ἀμνησικακία. Κ᾿ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἔχθρα στὴν καρδιά του καὶ νομίζει πὼς μετανόησε, εἶναι ὅμοιος μὲ κεῖνον ποὺ θαρρεῖ πὼς τρέχει στὸν ὕπνο του. Ἡ καταλαλιὰ γεννιέται ἀπὸ τὸ μίσος. Ἡ καταλαλιὰ εἶναι μία λεπτὴ ἀρρώστια, ἀλλὰ ὅμοια μὲ μιὰ χοντρὴ καὶ κρυμμένη βδέλλα, ποὺ ρουφᾶ καὶ καταστρέφει τὸ αἷμα τῆς ἀγάπης. Ἡ καταλαλιὰ ὑποκρίνεται τὴν ἀγάπη, κ᾿ εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἁγνότητας.

Ἂν ἡ σάρκα εἶναι θάνατος, ἐκεῖνος ποὺ τὴ νίκησε, σίγουρα δὲν πεθαίνει.

Εἶδα μέσα στὴν ψυχή μουτὸν ἀσεβῆ νὰ ὑπερυψώνεται καὶ νὰ περηφανεύεται καὶ νὰ ταράζεται σὰν τοὺς κέδρους τοῦ Λιβάνου. Κ᾿ ἔζησα μὲ τὴν ἐγκράτεια, καὶ νά, δὲν ἤτανε πιὰ μέσα μου ὁ θυμός του. Καὶ ζήτησα νὰ τὸν εὔρω, ταπεινώνοντας τὸ λογισμό μου, καὶ δὲν βρέθηκε μέσα μου τόπος του, μήτε τὸ σημάδι του.

Φιλαργυρία εἶναι προσκύνηση σὲ εἴδωλα. Θυγατέρα τῆς ἀπιστίας. Προφασίστρια ἀρρώστιας. Παραπονήτρα γιὰ γεράματα. Προμηνύτρα πείνας. Νὰ μὴ λὲς πὼς μαζεύεις χρήματα γιὰ τοὺς φτωχούς. Γιατὶ μὲ τὰ δυὸ λεπτὰ τῆς χήρας ἀγοράσθηκε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.Ὅποιος δὲν ἔχει τίποτα, κ᾿ ἔχει τὸ Θεὸ μέσα του, εἶναι κύριος ὅλου τοῦ κόσμου. Δὲν ἔχει φροντίδες. Ζῆ ἀμέριμνος. Εἶναι ὁδοιπόρος χωρὶς ἐμπόδιο. Ξένος ἀπὸ λύπη. 
Ὁ πονηρὸς εἶναι σύντροφος συνονόματός του διαβόλου. Γι᾿ αὐτὸ κι᾿ ὁ Κύριος μας δίδαξε νὰ τὸν ὀνομάζουμε μ᾿ αὐτὸ τὸ ὄνομα, λέγοντας«ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ».

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴςἔζησε βασιλεύοντας Κωνσταντῖνος ὁ Πωγωνάτος, δηλαδὴ κατὰ τὰ 670 μ.X. Στὸ παλάτι εἶχε τὸ ἀξίωμα τοῦ Πρωτασηκρίτη, μὰ παράτησε τὶς δόξες τοῦ κόσμου καὶ πῆγε κ᾿ ἔγινε καλόγερος. Στὴν ἡσυχία τοῦ μοναστηριοῦ ἔγραψε πολλὰ καὶ σπουδαία, κατασταθεῖς ἕνας μεγάλος δάσκαλος τῆς Θεολογίας. Καταδιώχθηκε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς γιὰ τὴν εὐσέβειά του, καὶ πέρασε μία ζωὴ γεμάτη κακουχίες καὶ μαρτύρια, ὡς ποὺ παράδωσε τὸ πνεῦμα, ἐξόριστος στὸ Λαζιστᾶν.

Ἀπογευθῆτε, λοιπόν, λίγα ψίχουλα ἀπὸ τούτη τὴν πνευματικὴ τράπεζα: 

«Σὰν ἀνεβαίνει ὁ νοῦς στὸ Θεό, μὲ τὸν ἔρωτα τῆς ἀγάπης του, τότε δὲν αἰσθάνεται καθόλου κανένα ἄλλο πράγμα. Γιατί, βρισκόμενος μέσα στὴ θεϊκὴ καὶ ἄπειρη λάμψη, γίνεται ἀναίσθητος γιὰ ὅλα ὅσα ἔπλασε ὁ Θεός, σὰν τὸ μάτι ποὺ δὲν βλέπει πιὰ τάστρα, ὅταν ἔβγει ὁ ἥλιος.
 
«Ἐκεῖνος ποὺ βλέπει μέσα στὴν καρδιά του ἀκόμα κ᾿ ἕνα μικρὸ σημάδι ἀπὸ ἔχθρα γιὰ ὁποιοδήποτε φταίξιμο ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου, αὐτὸς εἶναι ὁλότελα ξένος ἀπὸ ἀγάπη στὸ Θεό. Γιατί, ἡ ἀγάπη στὸ Θεὸ δὲν παραδέχεται μίσος σὲ κανέναν ἄνθρωπο καθόλου ὁλότελα.
 
«Καλότυχος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ μπορεῖ ν᾿ ἀγαπήση μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη κάθε ἄνθρωπο.

«Ὅπως τὸ φῶς τοῦ ἥλιου τραβᾶ τὸ μάτι ποὺ εἶναι γερό, ἔτσι κ᾿ ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ τραβᾶ τὸν καθαρὸ νοῦ μὲ τὴν ἀγάπη.

«Ἀπάθεια εἶναι ἡ εἰρηνικὴ κείνη κατάσταση, ποὺ γίνεται ἡ ψυχὴ δυσκολοκίνητη γιὰ τὴν κακία.
 
«Ὅποιος δὲν καταφρονᾶ τὴ δόξακαὶ τὴν ἀτίμωση, τὸν πλοῦτο καὶ τὴ φτώχεια, δὲν ἀπόχτησε ἀκόμα τὴν ἀγάπη. Ἐπειδή, ἡ τέλεια ἀγάπη ὄχι μοναχὰ αὐτὰ καταφρονά, ἀλλὰ καὶ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωὴ καὶ τὸ θάνατο. «Ἂν ἐχθρεύεσαι κάποιους ἀνθρώπους, καὶ κάποιους ἄλλους μήτε τοὺς ἐχθρεύεσαι μήτε τοὺς ἀγαπᾶς, καὶ κάποιους ἄλλους τοὺς ἀγαπᾶς, τὸν ἕναν πολύ, τὸν ἄλλον λιγώτερο, ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀνισότητα νὰ γνωρίζης πὼς βρίσκεσαι μακριὰ ἀπὸ τὴν τέλεια ἀγάπη. Γιατὶ αὐτὴ ἡ τέλεια ἀγάπη ξεχωρίζει ἀπὸ τὸ ὅτι κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀγαπᾶ ὅλους ἴσια κι᾿ ὅμοια.

«Σὰν διώξη ἡ διάνοια ἀπὸ πάνω τῆς τὶς πολλὲς θεωρίες γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου ποὺ τὴν πλακώνουνε, τότε παρουσιάζεται σ᾿ αὐτὴ καθαρὸς ὁ λόγος τῆς ἀλήθειας, καὶ τῆς δίνει νὰ καταλάβη τὴν ἀληθινὴ γνώση. Τότε ὁ νοῦς βγάζει ἀποπάνω τοῦ τὶς προτερινὲς ψεύτικες ἰδέες, σὰν τὰ λέπια ποὺ πέσανε ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ μεγάλου Παύλου, τὸν καιρὸ ποὺ ξαναβρῆκε τὸ φῶς του, ὕστερα ἀπὸ τὸ ὅραμα ποὺ τὸν τύφλωσε στὸ δρόμο τῆς Δαμασκοῦ.

«Ὅσο ζῆ κανένας σὲ τοῦτον τὸν κόσμο, κι᾿ ἂν φτάξη στὴν τελειότητα τῆς ἐπίγειας κατάστασης, μὲ τὴν πράξη καὶ μὲ τὴ θεωρία, ἀπόχτησε μοναχὰ ἕνα μέρος ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ γνώση καὶ προφητεία, κ᾿ ἕναν ἀρραβώνα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι ὅμως ὁλόκληρο τὸ πλήρωμα τῆς γνώσης. Καὶ σὰν φτάξη, ὕστερα ἀπὸ τὸ τέλος τῶν αἰώνων στὴν τέλεια γνώση, ποὺ θὰ εἶναι πρόσωπο μὲ πρόσωπο, θὰ καταλάβη τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια, ποὺ στέκεται μόνη της καὶ ποὺ δείχνει τὸν ἑαυτό της σὲ κείνους ποὺ θᾶνε ἄξιοι νὰ τὴν καταλάβουνε. Γιατί, ὅπως λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, τότε θὰ καταντήσουνε ὅλοι, ὅσοι θὰ σωθοῦνε, σὲ ἄνδρα τέλειον στὸ μέτρο τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ σ᾿ Αὐτὸν βρίσκουνται οἱ ἀπόκρυφοι θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσης. Καὶ τότε σὰν φανερωθοῦνε αὐτοὶ οἱ θησαυροί, ποὺ εἶναι τώρα κρυμμένοι, θὰ καταργηθῆ τὸ ἀπὸ μέρος.

«Ἡ πίστη εἶναι μία γνώση ἀναπόδειχτη.Ἂν λοιπὸν εἶναι γνώση ἀναπόδειχτη ἡ πίστη, ἄρα εἶναι μία σχέση ἀπάνω ἀπὸ τὴ φύση, ποὺ μ᾿ αὐτή, δίχως γνώση καὶ δίχως ἀπόδειξη, ἑνωνόμαστε μὲ τὸ Θεό, κατὰ τὴν ἕνωση ποὺ εἶναι ἀπάνω ἀπὸ τὴ νόηση.Τόσο βαθειὰ εἶναι ριζωμένη μὲ τὶς αἰσθήσεις στὴν ἀνθρώπινη φύση ἡ δύναμη τοῦ παραλογισμοῦ, ὥστε οἱ περισσότεροι νὰ νομίζουν πὼς δὲν εἶναι τίποτ᾿ ἄλλο, οἱ ἄνθρωποι, παρὰ μοναχὰ σάρκες, ποὺ ἔχουνε τὴ δύναμη νὰ ἀπολαύσουνε τούτη τὴ ζωή.

«Ἡ ἡδονὴ κ᾿ ἡ ὀδύνηδὲν δημιουργηθήκανε μαζὶ μὲ τὴ σάρκα. Ἀλλά, ἡ παράβαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ἔκανε ὥστε ἡ μὲν ἡδονὴ νὰ ἐπινοηθῆ γιὰ νὰ χαλάση ἡ προαίρεση τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἡ δὲ ὀδύνη ἦρθε σὰν καταδίκη στὸ νὰ διαλυθῆ ἡ σάρκα. Καὶ ἔτσι, ἡ μὲν ἡδονὴ νὰ κάνη τὴν ἁμαρτία θεληματικὸν θάνατο, ἡ δὲ ὀδύνη νὰ ἔχη σὰν ἀποτέλεσμα τὴν καταστροφὴ τῆς σάρκας. Δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ γρήγορο ἀπὸ τὴν πίστη, καὶ τίποτα πιὸ εὔκολο ἀπὸ τὸ νὰ ὁμολογήση κανένας τὴ χάρη ποὺ ἐπῆρε ἀπὸ Ἐκεῖνον ποὺ πίστεψε. Τὸ ἕνα φανερώνει τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει ὅποιος πίστεψε σὲ Κεῖνον ποὺ τὸν ἔπλασε, καὶ τὸ ἄλλο φανερώνει τὴ θεάρεστη διάθεση ποὺ ἔχει γιὰ τὸν πλησίον του.
 
Ὅποιος ξέπεσε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἔχει μέσα στὴ σάρκα τοῦ τὸ νόμο τῆς ἡδονῆς ποὺ βασιλεύει ἀπάνω του, καὶ δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ φυλάξη καμμιὰ ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ προτίμησε τὴ φιλήδονη ζωὴ ἀπὸ τὴ ζωὴ ποὺ γίνεται κατὰ τὸ θέλημα καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο βυθίστηκε στὸ σκοτάδι τῆς ἀμάθειας, ἀντὶ ν᾿ ἀπολαύση τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐρωτικὴ κίνηση τοῦ ἀγαθοῦ, ποὺ προϋπῆρχε μέσα στὸ ἀγαθό, ἐπειδὴ εἶναι ἁπλὴ κι᾿ αὐτοκίνητη, καὶ προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀγαθό, γυρίζει πάλι πίσω σ᾿ αὐτό, γιατὶ εἶναι ἀτελεύτητη κι᾿ ἄναρχη.Κι᾿ αὐτὸ ἐξηγεῖ τὸ δικό μας πόθο νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸ Θεό. Γιατὶ ἡ ἕνωση μὲ τὸ Θεὸ ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη, εἶναι ὑψηλότερη ἀπὸ κάθε ἕνωση. Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι τέλειος στὴν ἀγάπη κ᾿ ἔφταξε στὸ ἔπακρο τῆς ἀπάθειας, δὲν καταλαβαίνει τί διαφορὰ ἔχει τὸ δικό του ἀπὸ τὸ ξένο πράγμα, ἢ ὁ πιστὸς ἀπὸ τὸν ἄπιστο, ἢ ὁ δοῦλος ἀπὸ τὸν ἀφέντη, ἢ τὸ ἀρσενικὸ ἀπὸ τὸ θηλυκό. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἔχει γίνει ἀνώτερος ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν παθῶν, καὶ βλέπει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους σὰν νὰ εἶναι οἱ ἴδιοι, γιὰ ὅλους ἔχει τὰ ἴδια αἰσθήματα.

«Σχεδὸν κάθε ἁμαρτία γίνεται γιὰ τὴν ἡδονή, κ᾿ ἡ τιμωρία της πάλι γίνεται μὲ κακοπάθηση καὶ μὲ θλίψη, ἢ μὲ θεληματικὴ μετάνοια γίνεται ἡ ἀναίρεσή της.  

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν φθονεῖ, ποὺ δὲν θυμώνει, ποὺ δὲν μνησικακεῖ καταπάνω σ᾿ ὅποιον τὸν πείραξε, αὐτὸ δὲν σημαίνει πάντα πὼς ἔχει ἀγάπη μέσα γιὰ τὸν ἐχθρό του. Γιατὶ μπορεῖ νὰ μὴν ἀγαπᾶ καὶ ὅμως νὰ μὴν κάνη κακὸ ἀντὶ κακό, ὅπως λέγει ἡ ἐντολή. Ἀλλά, δὲν μπορεῖ νὰ κάνη καλὸ ἀντὶ κακό, δίχως νὰ βιάση τὸν ἑαυτό του. Ἐπειδή, γιὰ νὰ ἔχη κανένας τὴ διάθεση νὰ κάνη καλὸ σὲ κείνους ποὺ τὸν μισοῦν, πρέπει νὰ ἔχη μέσα του τὴν τέλεια ἀγάπη. Ὅπως τὸ σῶμα, σὰν πεθάνη χωρίζεται ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο, ἔτσι κι᾿ ἡ ψυχή, σὰν βρεθῆ σὲ κείνη τὴν ὑψηλότατη κατάσταση τῆς προσευχῆς, πεθαίνει καὶ χωρίζεται ἀπὸ τὰ νοήματα τοῦ κόσμου.Γιατί, ἂν δὲν πάθη ἕναν τέτοιον θάνατο, δὲν μπορεῖ νὰ βρεθῆ καὶ νὰ ζήση μὲ τὸ Θεό. Καλὴ εἶναι ἡ γνώση καὶ ἡ ὑγεία, ἀλλὰ πολλοὶ ἄνθρωποι ὠφεληθήκανε ἀπὸ τὰ ἐνάντια. Γιατὶ στοὺς κακοὺς ἡ γνώση δὲν συντελεῖ στὸ καλό, τὸ ἴδιο κ᾿ ἡ ὑγεία, μήτε ὁ πλοῦτος, μήτε ἡ χαρά, γιατὶ δὲν τὰ μεταχειρίζουνται γιὰ τὸ ἀληθινὸ συμφέρον τους. Ἂν σταθῆς σὲ προσευχὴ καὶ νοιώσης μέσα σου κάποια χαρὰ ποὺ εἶναι πιὸ μεγάλη ἀπὸ κάθε ἄλλη, τότε βρῆκες τὴν ἀληθινὴ τὴν προσευχή.
 
Σκιὰ θανάτου εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ζωή.
 
«Ἂν προσεύχεσαι ἀληθινά, εἶσαι θεολόγος. Κι᾿ ἂν εἶσαι θεολόγος, προσεύχεσαι ἀληθινά.
Τρία εἶναι τὰ αἴτια ποὺ ἀγαπᾶ τὰ χρήματα ὁ ἄνθρωπος, ἡ φιληδονία, ἡ κενοδοξία κ᾿ ἡ ἀπιστία. Κι᾿ ἀπὸ τἆλλα δυό, ἡ ἀπιστία εἶναι ἡ χειρότερη. Πολλὰ πάθη εἶναι κρυμμένα μέσα στὶς ψυχές μας, μὰ φανερώνουνται σὰν παρουσιασθοῦνε κάποιες περιστάσεις.

«Τὸ «ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»,
ποὺ ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, δὲν ἔχει, κατὰ τὴ γνώμη μου, χρονικὴ σημασία. Γιατὶ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔρχεται μετὰ παρατηρήσεως, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, οὔτε θὰ ποῦνε:Νά, ἐδῶ εἶναι, ἢ ἐκεῖ. Ἀλλὰ εἶναι σχετικὸ μὲ τὴ διάθεση ἐκείνων ποὺ εἶναι ἄξιοί της.
Ἐπειδὴ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρίσκεται μέσα μας, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο».

(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)
 oparadeisos.wordpress.com/

Βασικά θεολογικά και ηθικά θέματα στις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

August 23, 2013, 7:34 pm

≫ Next: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η αναγέννηση των Ελλήνων

≪ Previous: Φώτης Κόντογλου - Οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας.Ὕδωρ Ἀθανασίας.

$

0

0

Διδαχές Αγίου Κοσμά του Αιτωλού 
Βασικά θεολογικά και ηθικά θέματα στις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. 

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης *
Είναι ευλογία, Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί, να έχουμε εδώ διδάσκαλο τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Αυτήν την προχωρημένη ώρα ο Άγιος Κοσμάς θα έλεγε: «Τώρα τι κάνουμε, Χριστιανοί μου; Φθάνουν αυτά που σας είπα;». Φθάνουν αυτά που ακούσαμε τόσες ώρες τώρα, και κοντεύει η αντοχή μας να έρθη στο τέλος της; «Έχω, λοιπόν τώρα, λέει, δύο λογισμούς. ο ένας μου λέγει. φθάνουν αυτά οπού είπες εις τους Χριστιανούς και σήκω κομμάτι αυγή, πήγαινε σε άλλο μέρος ν' ακούσουν κι άλλοι Χριστιανοί, οπού δεν ήκουσαν καμμίαν φοράν λόγον Θεού. Ο άλλος λογισμός μου λέγει. όχι μην πηγαίνης. Κάθισε και αύριον την αυγήν να τους ειπής και τα επίλοιπα. Εύχεσαι τους Χριστιανούς, σου εύχονται και ‘κείνοι και τότε πηγαίνεις. -Τώρα τι λέγετε, χριστιανοί μου. να πηγαίνω ή να καθήσω; -Να καθήσης, άγιε του Θεού».

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ήταν μια εκπληκτική μορφή διδασκάλου.Αυτές τις ημέρες που ξαναδιάβασα τα έργα του τον εζήλεψα και τον εφθόνησα με την καλή έννοια της ζήλειας και του φθόνου. Τον εφθόνησα εν πρώτοις, αγαπητοί μου, διότι σ' ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο, σε πέντε μόνον διδαχές, περιέλαβε τα αναγκαιότερα της χριστιανικής διδασκαλίας. «Έχω πολλά, λέει, να σας πω αλλά δεν με παίρνει ο χρόνος. Θα σας πω τα αναγκαιότερα». Και εμείς οι δάσκαλοι, οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι θεολόγοι, οι κληρικοί όλοι πελαγοδρομούμε και ναυαγούμε μέσα σ' ένα πέλαγος ρητορειών και ασχέτων λόγων, που πολλές φορές δεν αγγίζουν τις ψυχές των πιστών μας. Ακούσαμε προηγουμένως και άλλον ομιλητή να λέει ότι ήταν τόσος ο συνωστισμός των ανθρώπων που πήγαιναν να τον ακούσουν, ώστε εφοβείτο πως, αν επέτρεπε να του φιλήσουν όλοι το χέρι, θα απέθνησκε. Είναι άξιος όντως τέτοιας ζήλειας και φθόνου ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Και είναι επίσης άξιος ζήλειας και φθόνου από όλους εμάς, τους δασκάλους, γιατί κατόρθωσε υψηλές έννοιες και υψηλές αλήθειες και υψηλά δόγματα να τα εκλαϊκεύση και να τα δώση στον απλό λαό με λόγια καταληπτά. Είναι πολύ μεγάλο κατόρθωμα αυτό, μεγάλη κένωση και θυσία. «Σαράντα χρόνια, λέει, εσπούδασα όλες τις πίστες, όλα τα βιβλία». Αυτός ο μορφωμένος κληρικός και λόγιος, που θα μπορούσε να είναι διδάσκαλος στην Αθωνιάδα ή σε άλλα μεγάλα σχολεία της εποχής, κατέβηκε στο λαό για να τον βοηθήσει. 

Ο μεγάλος πατήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος -ποιος μπορεί να συγκριθή με την αρχαιομάθειά του και με την ρητορική του τέχνη! Ρήτωρ, θεολόγος, ο δεύτερος θεολόγος της Εκκλησίας, ποιήματα επικά, γραμματεία μεγάλη, λόγοι σοφοί- επαναλαμβάνοντας τον Απόστολο Παύλο λέγει. «θα προτιμούσα να πω πέντε λόγια και να οπλίσω τον εμόν οπλίτην ή μυρίους πλέξαι στοχασμούς»1. Θα μπορούσα να πω, θέλω να πω μερικά λόγια απλά, ωφέλιμα μέσα στον κόσμο, μέσα στην Εκκλησία, παρά να πλάθω φιλοσοφίες και φλυαρίες και στοχασμούς. 

Λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Δεν μας χρειάζονται φλυαρίες και στοχασμοί. μας χρειάζεται το κήρυγμα των Προφητών, των αποστόλων και των Πατέρων». Και αυτά πρέπει να προβάλλη η θεολογία μας. Συγχωρέστε με -δεν το κάνω για καύχηση- να σας πω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία. Όταν με αξίωσε ο Θεός να γίνω κληρικός -καθηγητής ων στο Πανεπιστήμιο, φτασμένος κατά τα κοσμικά κριτήρια- βρέθηκαν συνάδελφοι -φτασμένοι- να πουν. «καταδέχθηκε ο Ζήσης και έγινε παπάς!». Και όταν μερικές φορές έβγαινα στην τηλεόραση στη Θεσ/νίκη, έπαιρναν απλές γυναίκες, γέροντες, γριούλες κ.λ.π. να υποβάλουν ερωτήματα σ' έναν πανεπιστημιακό καθηγητή, οι κρίσεις των πανεπιστημιακών συναδέλφων ήταν. «με τις γριούλες τώρα κάθεται και ασχολείται!». Αυτόν τον κόσμο πάντως διακόνησε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Δεν τολμούμε βεβαίως να συγκριθούμε μαζί του εμείς οι νεώτεροι, αλλά ας προσπαθούμε τουλάχιστον να κατεβούμε από το ύψος της λογιοσύνης μας και της υπερηφανείας μας και να πούμε με δύο απλά λόγια στο λαό ορισμένα πράγματα.

Και γι' αυτόν τον λόγο, λοιπόν, είναι ζηλευτός και αξιομίμητος ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος εγύρισε αγαπητοί μου σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα. Επί είκοσι χρόνια -ακούσαμε από τους προλαλήσαντες- έκανε ιεραποστολικό έργο! Ισαπόστολος, άλλος Παύλος. Δεν υπάρχει άλλο παράδειγμα αγίου της Εκκλησίας μας, που να εκοπίασε τόσο πολύ ιεραποστολικά -μετά τον απόστολο Παύλο- όσο εκοπίασε ο Άγιος Κοσμάς!

Και ποιο ήταν το οπλοστάσιό του το θεολογικό, ποιο ήταν θα λέγαμε το «ρεπερτόριο» των ομιλιών του, τι κουβαλούσε μαζί του; Βιβλιοθήκες, βιβλία, σοφίες, συγγράμματα σοφά; Όλο και όλο είχε ένα πρόγραμμα τριών ομιλιών. 

Το θέμα μου είναι: «Βασικά ηθικά διδάγματα στις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού». Όλες και όλες οι ομιλίες, τις οποίες με πολύ κόπο και με πολλή σοφία είχε συνθέσει, ήταν σκελετοί τριών μόνον ομιλιών. τρεις Διδαχές στις οποίες προσέθεσε και άλλες δύο, τις οποίες όμως χρησιμοποιούσε μόνο όταν παρίστατο λόγος. 

Τον βασικό σκελετό των τριών ομιλιών τον έκανε σχεδόν σε κάθε μέρος που πήγαινε. ωστόσο, όμως, αναλόγως με το ακροατήριο, τις ειδικές συνθήκες, οι οποίες επικρατούσαν, προσέθετε ή αφαιρούσε ορισμένα πράγματα, και γι' αυτό υπάρχουν παραλλαγές των Διδαχών. Ψάχνουν οι κριτικοί να βρούν. έχουμε τόσα χειρόγραφα και κάθε χειρόγραφο παρουσιάζει μία διαφορετική μορφή της διδαχής του Αγίου Κόσμα. Τι συμβαίνει εδώ; Ορισμένοι μάλιστα είπαν ότι δεν είχε ο άγιος δομή, δεν είχε σχέδιο στις ομιλίες του και ότι τα έλεγε όλα ανακατεμένα, όπως τύχαινε! Απέδειξε όμως ο παριστάμενος στο συνέδριό μας εκδότης των Διδαχών Ιω. Μενούνος ότι είχε σχέδιο ο Άγιος και είχε δομή στις ομιλίες του. Ποια, λοιπόν, ήταν αυτή η δομή των ομιλιών του, η γενική, η βασική;

Ο Άγιος Κοσμάς οδοιπορώντας έφθανε στον τόπο, όπου επρόκειτο να ομιλήση, συνήθως απόγευμα, οπότε επέστρεφαν από τις δουλειές τους τις αγροτικές -οι χωρικοί κυρίως- κατάκοποι και κουρασμένοι. Συγκεντρωνόταν, λοιπόν, ο κόσμος, και ο Άγιος, αφού έστηνε το θρονί και το σταυρό -ή μέσα στον Ναό- έκανε την πρώτη του Διδαχή. 

Τι περιελάμβανε η πρώτη Διδαχή;Άρχιζε από την Αγία Τριάδα «Πρώτα από τον Θεό θα αρχίσουμε» έλεγε. Παρουσίαζε με απλά λόγια το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Παρουσίαζε την δημιουργία των Αγγέλων, την πτώση του Εωσφόρου, προχωρούσε στην δημιουργία του ανθρώπου, στην αμαρτία των πρωτοπλάστων και στη έξωσή τους από τον Παράδεισο. Και αφού τελείωνε εντάσσοντας μέσα στο πλαίσιο αυτό πολλά ηθικά θέματα, θα σας δώσω παραδείγματα μιας-δύο τέτοιων διδαχών, αφού τελείωνε έλεγε: «Τώρα είστε κουρασμένοι. αν θέλετε, φεύγω αύριο το πρωί, φθάνουν αυτά που σας είπα. αν δεν θέλετε, θα μείνω και αύριο το πρωί». Παρέμενε, λοιπόν, και αφού γινόταν Θ. Λειτουργία ή ευχέλαιο ή κάτι άλλο άρχιζε την δεύτερη διδαχή του, η οποία περιελάμβανε πλέον την Καινή Διαθήκη. Ξεκινούσε από την γέννηση της Παναγίας μας, το ζεύγος Ιωακείμ και Άννης, τα Εισόδια της Θεοτόκου, τον Ευαγγελισμό, την Γέννηση του Χριστού, όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με το έργο, την διδασκαλία και τα θαύματα του Κυρίου. 

Η δεύτερη αυτή ομιλίαέφθανε μέχρι την Σταύρωση, μέχρι την Μ. Πέμπτη. Και εδώ βέβαια αναπτύσσοντας αυτά τα δόγματα, αυτήν την διδασκαλία -ελέχθη προηγουμένως πως δόγμα και ήθος είναι το ίδιο πράγμα. δεν τα ξεχώριζε ποτέ ο Άγιος Κοσμάς και όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας- έβρισκε την ευκαιρία να αναπτύσσει στην κατάλληλη συνάφεια ηθικά θέματα.

Μετά από αυτήν την δεύτερη ομιλία έλεγε.«Τώρα θα μείνω και το βράδυ να σας πω τα επίλοιπα». Τα επίλοιπα της τρίτης διδαχής ήταν από την παράδοση του Μυστικού Δείπνου το βράδυ της Μ. Πέμπτης μέχρι την Ανάσταση, την Ανάληψη, την αποστολή των δώδεκα αποστόλων και τέλος τα περί εσχάτων και της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Φυσικά πάλι με ενδιάμεσες αναφορές βασικών ηθικών θεμάτων για να «δέσουν» ήθος και δόγμα. Όταν μερικές φορές συνέβαινε να παρατείνη την παρουσία του σ' έναν τόπο περισσότερο από δύο μέρες, είχε και σχέδιο δύο άλλων διδαχών. 

Η τετάρτη Διδαχή αναλύει με ένα καταπληκτικό τρόπο την παραβολή του Σπορέως.Διάβασα πολλές φορές σε ερμηνευτικά υπομνήματα, ακόμη και για τις ομιλίες στην εκκλησία, σχετικές αναλύσεις. Πουθενά δεν βρήκα αυτήν την ανάπτυξη, αυτήν την ενάργεια, αυτήν την εμβάθυνση, αλλά και απλότητα συγχρόνως που χαρακτηρίζουν την ανάλυση του Αγίου Κοσμά. Η βάση της διδαχής ήταν η παραβολή του Σπορέως, αλλά εμπλουτιζόταν με πολλές διηγήσεις από τους βίους των Αγίων, με παραδείγματα μετανοίας κ.λ.π. 

Τέλος η πέμπτη Διδαχήαναφερόταν σε πολλά και ποικίλα θέματα. στη δύναμη του Σταυρού, στο κομποσχοίνι κ.ά.

Με πέντε, λοιπόν, Διδαχές -μόνον τρεις βασικές- ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έκανε αυτό που έκαναν ο Χριστός και οι Απόστολοι.Αν πάρη κανείς από τα ευαγγέλια την διδασκαλία του Κυρίου μας θα δη ότι τόση περίπου είναι. «Έστι δε και άλλα πολλά όσα εποίησεν ο Ιησούς, άτινα εάν γράφηται καθ' εν...». Είπε πολλά ο Χριστός. Και ο Άγιος Κοσμάς θα μπορούσε να πη πολλά. σαράντα χρόνια σπουδές, αλλά «θα σας πω, λέγει, τα αναγκαιότερα». Και σε τρεις μόνον Διδαχές, με άλλες δύο συμπληρωματικές, με πέντε Διδαχές έκανε ο Άγιος Κοσμάς αυτό το θαύμα των Διδαχών, το οποίο θαυμάζουμε σήμερα.

Θα σας αναφέρω εδώ καταλογάδην, όπως λέμε, και επί τροχάδην, όχι σχηματοποιημένα, τα ηθικά θέματα, τα οποία θίγει στις Διδαχές του. Ανάγνωση θα κάνω, όχι ανάπτυξη.

Αγάπη, ταπείνωση, μετάνοια, συγχώρηση, συγνώμη, νηστεία, εξομολόγηση, προσευχή αδιάλειπτη -είπε ήδη ο π. Αρσένιος ότι υπάρχει ένας ανεπτυγμένος τύπος του «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με»-. Ελεημοσύνη, γάμος, οικογένεια -ειδικότερα στο θέμα αυτό σχέσεις ανδρών και γυναικών- ισότης, ανατροφή παιδιών, σεβασμός προς τους γονείς, σεβασμός προς τους άρχοντας, ντροπή -επανειλημμένως αναφέρεται στην ντροπή, η οποία χάθηκε στις μέρες μας- ευχαριστία και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, αποφυγή αμαρτίας, κόλαση, παράδεισος. Μου έκανε εντύπωση και θα το ρωτούσα στον κ. Μενούνο, ο οποίος έχει αποθησαυρίσει στο τέλος του βιβλίου του σε λήμματα την διδασκαλία του Αγίου, ότι ενώ δεν υπάρχει σελίδα των Διδαχών στην οποία δεν συναντά κανείς τις λέξεις κόλαση και παράδεισος, δεν είναι αποθησαυρισμένες αυτές - δεν ξέρω για ποιο λόγο.

Φροντίδα δια τα πτωχά παιδιά, φροντίδα για τους κεκοιμημένους, μνημόσυνα, θάνατος προσφιλών προσώπων, παιδιών -πως συμπεριφερόμαστε-, καλλωπισμός γυναικών, εμφάνιση ανδρών. Αν είχαμε χρόνο να σας πω για τα θέματα αυτά. Είναι εκπληκτική και εντυπωσιακή η διδασκαλία του! -Ψυχαγωγία. Πώς γιορτάζουμε π.χ. τις γιορτές, την ονομαστική γιορτή του παιδιού -όχι τα γενέθλια- και ποιο είναι το κουρμπάνι το θεϊκό και ποιο είναι το κουρμπάνι το διαβολικό. «Να κάνης, λέει ο Άγιος, κουρμπάνι, όταν γιορτάζη το παιδί σου, αλλά να κάνης κουρμπάνι θεϊκό και όχι διαβολικό».

Αργία της Κυριακής -ελέχθησαν ήδη πολλά- εργασία, φροντίδα για την ψυχή, κατάκριση, ιεροκατηγορία -να μην κατηγορούμε τους ιερείς- ρατσισμός. Ήταν ένας γύφτος στο ακροατήριό του και του λέει. «-Έλα εδώ, εσύ. Γύφτος είσαι; -Ναι, άγιε του Θεού, γύφτος είμαι. -Πώς σου συμπεριφέρονται εδώ οι άλλοι; -Ρώτησέ τους, Άγιε. -Τον έχετε για παιδί του Θεού τον γύφτο; -Όχι, Άγιε, συγχώρησέ μας. -Στο εξής να τον έχετε. είναι παιδί του Θεού και αυτός σαν και σας! Αλλά και, συ γύφτο, να πετάξης τον ζουρνά και το νταούλι». Ζουρνάδες και νταούλια παντού τώρα. Αν ζούσε σήμερα ο Άγιος Κοσμάς -συγχωρέστε με, Σεβασμιώτατε, γιατί βλέπω ότι τείνει να γίνη κανονική ποιμαντική και στις ενορίες και στις επισκοπές ο ζουρνάς και το νταούλι και οι παραδοσιακοί χοροί και τα τραγούδια- αν εζούσε ο Άγιος, θα μας επέκρινε όλους. «Ψάλτες να παίρνετε στους γάμους» λέει. το ίδιο λέγει και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

Προσήλωση στα ουράνια, φυγή από τα γήινα, στήριξη ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας, αφορισμός, εκκλησιασμός, συμπεριφορά μέσα στην εκκλησία, συχνή Θεία Κοινωνία. «να συχνοκοινωνάτε». Άκουσα προηγουμένως την αναφορά στην σχέση του Αγίου Κοσμά με τους Κολλυβάδες. Είναι εμφανής η επίδραση των Κολλυβάδων στον Άγιο και η σχέσις του με αυτούς. Κολλυβάς είναι και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, δεν χρειάζεται να βρούμε επιχειρήματα και να ψάχνουμε εδώ και εκεί για μαρτυρίες.

Αβάπτιστο παιδί. το ακούσαμε και αυτό. Και μου θύμισε αυτό το επίσης επίκαιρο γεγονός. ένας ιερεύς σε κάποια επαρχία ακολουθώντας τους κανόνες της Εκκλησίας δεν εκήδευσε ένα αβάπτιστο παιδί. Και αντί να πέση η ευθύνη στους γονείς, που το άφησαν αβάπτιστο, βρήκε τον μπελά του ο ιερεύς -και σε ανώτατο εκκλησιαστικό επίπεδο- γιατί, λέει, δεν του έκανε ακολουθία. Μα δεν υπάρχει ακολουθία στα ευχολόγια μέσα για αβάπτιστα παιδιά. πουθενά δεν υπάρχει ακολουθία. Αναφέρεται ο Άγιος τρεις-τέσσερις φορές στο θέμα. «Προσέξτε μη σας μείνη το παιδί αβάπτιστο. Και κάνετε, ιερείς, παπάδες, μεγάλες κολυμπήθρες για να βουτάτε όλο το παιδί μέσα, γιατί αν δεν το βουτήξετε όλο, θα έχη κι αυτό, και ‘κείνο και το άλλο».

Μάγοι, μαγικά, τιμή αγίων, ιδιαίτερα της Θεοτόκου, ξόρκια, κομποσχοίνι, φιλοξενία, χηρεία, μοναχισμός, ευλογία, καλόγηρος. «Είναι μεγάλη ευλογία, λέει, να κάνετε ένα παιδί σας καλόγηρο».

Λιτότης, αποφυγή όρκου, βλασφημία, ευχέλαιο, παράκληση και άλλα.Θα σταματήσω όμως εδώ την ανάγνωση των θεμάτων των βασικών, γιατί βλέπω ότι δεν φθάνει ο χρόνος. Θα διαβάσω μόνον στο τέλος -και καταργώ και εγώ τον εαυτό μου εδώ- κάτι που λέει ο Άγιος για την δύναμη του Σταυρού. Και το λέει μάλιστα έχοντας σαν στόχο του τους Εβραίους και τους Μωαμεθανούς. Είναι αυστηρός ο Άγιος Κοσμάς με τους αιρετικούς, με τους ασεβείς και με τους αθέους, πολύ αυστηρός.

Σήμερα επικρατεί η τάση διάλογοι αγάπης και χειροφιλήματα και συμπροσευχές ακόμη. Και ξεκηνώνεται ο απλός κόσμος δικαιολογημένα εναντίον ημών των θεολόγων και των ιεραρχών. «Όποιος συναναστρέφεται με Εβραίο είναι σαν να συναναστρέφεται με τον διάβολο, λέει ο Άγιος. και τολμάτε και έχετε αλισβερίσι, Χριστιανοί, με τους Εβραίους; Τον Πάπα να καταράσθε ότι αυτός εστίν η αιτία!». 

Αιρετικός ο Πάπας, αίρεση ο παπισμός. Ο Άγιος Κοσμάς συντηρούσε και στήριζε αυτήν την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας και απέναντι των Τούρκων και απέναντι των Εβραίων, γιατί υπήρχε κίνδυνος, όπως λέει μια άλλη μεγάλη μορφή, ο Γεννάδιος Σχολάριος, υπήρχε κίνδυνος ο εξισλαμισμός να γίνη ένα μεγάλο ρεύμα. Αυτό πρόλαβε ο Άγιος Κοσμάς, να μη γίνουμε όλοι Μωαμεθανοί. Το ρεύμα αυτό κινδύνευε να παρασύρη το Γένος, να μας αφανίση. Και βγήκε στον κόσμο ο άγιος για να σταματήση το ποτάμι αυτό μόνος του.

Ακούτε τώρα τι λέγει για την δύναμη του Τιμίου Σταυρού.«Ο πανάγαθος Θεός τον Σταυρόν μας εχάρισε. με τον Σταυρόν να ευλογούμε και τα άχραντα Μυστήρια, με τον Σταυρόν να ανοίγωμεν τον Παράδεισον, με τον Σταυρόν να κατακαίωμεν και τους δαίμονας. Μα πρώτα και εμείς να έχωμεν το χέρι μας καθαρό από αμαρτίες και αμόλυντο και τότε, ωσάν κάνομεν τον Σταυρόν, κατακαίεται ο Διάβολος και φεύγει. Ει δε και είμεσθεν μεμολυσμένοι με αμαρτίες, δεν πιάνεται ο Σταυρός που κάνομεν. Όθεν, αδελφοί μου, ή τρώτε ή πίνετε κρασί ή νερόν ή περιπατείτε ή δουλεύετε να μη σας λείπη αυτός ο λόγος από το στόμα σας και ο Σταυρός από το χέρι σας. -Ο λόγος είναι η προσευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ" και ο Σταυρός από το χέρι. Ο λόγος από το στόμα και ο Σταυρός από το χέρι.- Κι αν ημπορείτε το ημερονύκτιον να κάμετε και πενήντα και εκατό κομποσχοίνια, καλόν και άγιον είναι έργον. Και να προσεύχεσθε πάντοτε την αυγήν και το βράδυ και μάλιστα το μεσόνυκτον, οπού είναι ησυχία. Ακούσατε, Χριστιανοί μου, πως πρέπει να γίνεται ο Σταυρός και τι σημαίνει! -Ούτε στις θεολογικές σχολές δεν διδάσκεται αυτό! Ρωτήστε ένα θεολόγο τι σημαίνει ο Σταυρός, δεν ξέρει να σας πη. τι διδάσκουν στα σχολεία; Ακούστε μία ανάλυση-. 

Λέγει το Άγιον Ευαγγέλιον πως η Αγία Τριάς, ο Θεός δοξάζεται εις τον Ουρανόν περισσότερον από τους Αγγέλους.Τι πρέπει να κάνης και εσύ; Σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα με το δεξιόν το χέρι σου και μην ημπορώντας ν' ανεβής εις τον Ουρανόν να προσκυνήσης βάζεις το χέρι σου στο κεφάλι σου, διατί το κεφάλι σου είναι στρογγυλό και φανερώνει τον Ουρανό και λέγεις με το στόμα. καθώς εσείς οι άγγελοι δοξάζετε την Αγίαν Τριάδα εις τον Ουρανόν, έτσι και εγώ ως δούλος ανάξιος δοξάζω και προσκυνώ την αγίαν Τριάδα. Τρία δάκτυλα τον Ουρανόν, την Αγίαν Τριάδα. Και καθώς αυτά είναι τρία, είναι ξεχωριστά είναι και μαζί, έτσι είναι και η Αγία Τριάς, ο Θεός. Τρία πρόσωπα και ένας μόνος Θεός. Κατεβάζεις το χέρι σου από το κεφάλι σου και το βάζεις εις την κοιλίαν σου και λέγεις. Σε προσκυνώ και Σε λατρεύω, ότι κατεδέχθης και εσαρκώθης εις την κοιλίαν της Θεοτόκου δια τας αμαρτίας μου. Το βάζεις πάλιν εις τον δεξιόν σου ώμον και λέγεις. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχωρήσης και να με βάλης στα δεξιά σου με τους δικαίους. Βάζοντας και πάλιν εις τον αριστερόν ώμον λέγεις. Σε παρακαλώ, Κύριέ μου, μη με βάλης στα αριστερά Σου με τους αμαρτωλούς. Έπειτα κύπτοντας κάτω εις την γην: Σε δοξάζω, Θεέ μου, Σε προσκυνώ και Σε λατρεύω, ότι καθώς εβάλθηκες εις τον τάφον έτσι θα βαλθώ και εγώ. Κι όταν σηκώνεσαι ορθός φανερώνεις την Ανάστασιν και λέγεις: Σε δοξάζω, Κύριέ μου, Σε προσκυνώ και Σε λατρεύω πως αναστήθηκες από τους νεκρούς για να μας χαρίσης την ζωήν την αιώνιαν. Αυτό σημαίνει ο Πανάγιος Σταυρός».

Και μία μικρή διήγηση, με την οποίαν τελειώνω. «Ανίσως και θέλετε να σας ειπώ ένα παράδειγμα για να καταλάβετε την δύναμη του Σταυρού, σας το λέγω. Εις την Αίγυπτον, εις το Μισίρι, ήτον ένας βασιλεύς ασεβής. Είχε έναν Εβραίο βεζύρη και από Εβραίος οπού ήτον έγινε και Τούρκος -τους εξευτελίζει και τους δύο εδώ με μια διήγηση!- Άφησε τον ένα διάβολο και πήγε με τον άλλον. Έφυγε από τον Εβραίο και πήγε με τον άλλο διάβολο. Ήξευρε γράμματα εβραϊκά και τούρκικα.

Εις την Αλεξάνδρειαν ήτον ένας Πατριάρχης, το όνομά του Ιωακείμ, αγιώτατος άνθρωπος, σοφός και ενάρετος. Ακούγοντας ο βασιλεύς τον Πατριάρχην, πως ήτον άγιος άνθρωπος τον αγάπα κατά πολλά. Λέγει ο Εβραίος του βασιλέως. Κάτι πολλήν αγάπην έχεις με τον Πατριάρχην. Του λέγει ο Βασιλεύς. ο Ιωακείμ, ο Πατριάρχης, είναι καλός, δίκαιος άνθρωπος. Του λέγει ο Εβραίος, σαν βεζύρης οπού ήτον: Κράξε, Βασιλεύ, τον Πατριάρχην να έλθη. Λέγει του ο Εβραίος, επειδή και ήξευρε το ευαγγέλιον. εγώ θέλω, Πατριάρχη, να φιλονικήσωμεν μερικά και περί πίστεως, για τα δόγματα. Λέγει του ο Πατριάρχης. με τον ορισμό σου, βασιλεύ, έτοιμος είμαι δια την πίστιν μου να χύσω και το αίμα μου. Και κάνοντας αρχήν ο Πατριάρχης να φιλονικά με τον Εβραίο, μ' έναν τρόπον επιδέξιον πάντοτε τον αποστόμωνε τον Εβραίον.

Λέγει ο Εβραίος του Πατριάρχου. τι θέλομεν να φιλονικώμεν; Εγώ ακούω, οπού λέγει ο Χριστός σας εις το ευαγγέλιον πως όποιος έχει πίστιν όσον με ένα σπυρί σινάπι μετατοπά ένα βουνό από τον τόπον του και πηγαίνει σ' άλλο μέρος. Λέγει ο Πατριάρχης. αληθινά έτσι το λέγει το ευαγγέλιον. Λέγει του ο Εβραίος λοιπόν, αν είσαι άξιος, πρόσταξε και συ να σηκωθή από τον τόπον του το βουνό και τότε να πιστεύσω. Εζήτησε ο Πατριάρχης τρεις ημέρες και τρεις νύκτες διορίαν. Τότε έρχεται ο Πατριάρχης και λέγει του βασιλέως. έτοιμος είμαι δια το πρόσταγμα, όπου με πρόσταξες.

Ήτον ένα βουνό από την Αίγυπτον έως τρεις ώρες μακριά. Λέγει ο Εβραίος. Βασιλέα, πρόσταξε τον Πατριάρχη να σηκώση εκείνο το βουνό να πιστεύσωμεν και εμείς. Τότε πιάνει ο Πατριάρχης και θυμιάζει από μακριά εκείνο το βουνό και κάμνοντας τον Σταυρόν του τρεις φορές, λέγοντας και το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σε προστάζω εσέ βουνό να σηκωθής και να έρθης εδώ. Και, ω του θαύματος! Ευθύς εσηκώθη εκείνο το βουνό και έγινε τρία, εις τύπον της Αγίας Τριάδος, και εκίνησε και ερχόταν. Φωνάζει ο βασιλεύς και λέγει. για το όνομα του Θεού! Βοήθησέ μας και εχαθήκαμε. Ερχόταν απάνω τους το βουνό. Και κάνοντας πάλιν δέησιν ο Πατριάρχης εστάθη το βουνό έως έξι μίλια μακριά από την Αίγυπτον και το ωνόμασαν Ντουρ νταγ. θέλει να ειπή. στάσου βουνό πάλιν.

Ο Εβραίος δεν επίστευσεν και λέγει του Βασιλέως. Πάλιν λέγει το Ευαγγέλιον πως όποιος έχει πίστιν, ανίσως και τύχη ανάγκη να πιή θανάσιμον φαρμάκι, δεν αποθαίνει. λοιπόν πρόσταξε τον Πατριάρχην να του κάμω ένα φαρμάκι να το πίη και, ανίσως και δεν αποθάνη, να πιστεύσωμεν και εμείς». Έγινε και το θαύμα αυτό. Ο Εβραίος παρεσκεύασε ιδίαις χερσίν ένα φαρμάκι, το οποίο μόνο να το ήγγιζες στα χείλη θα απέθνησκες. Ο Πατριάρχης ήπιε όλο το ποτήρι και δεν έπαθε τίποτε. Και λέγει τώρα στον βασιλιά. «Πες του να ξεπλύνη τώρα το ποτήρι και να πιη το ξέπλυμα». Και μόλις το ήπιε ο Εβραίος πέθανε μπροστά σε όλους!

Σεβασμιώτατε, κυρίες και κύριοι,

αυτό που δεν έκανα σήμερα, δεν μπόρεσα να το κάνω λόγω του χρόνου, να αναλύσω δηλαδή επαρκώς τα βασικά θεολογικά και ηθικά θέματα των Διδαχών του Αγίου Κοσμά, θα το κάνω γράφοντας ένα βιβλίο, που θα το οφείλουμε στις θαυμάσιες αυτές πρωτοβουλίες της μικρής πληθυσμιακά αλλά μεγάλης πνευματικά Ράχης.

Προσπάθησα απλώς με γενικές αναφορές και ενδεικτικά παραδείγματα να παρουσιάσω την μεγαλειώδη απλότητα ενός νεώτερου Αποστόλου, ο οποίος μέσα στην πλημμυρίδα του Μουσουλμανισμού και την δολιότητα του Εβραϊσμού διέδωσε την Ορθοδοξία και το Γένος.

* Εισήγηση σε ειδικό συνέδριο για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που οργανώθηκε από τον Σύλλογο «Τα Πάτρια» στο χωριό Ράχη της Πιερίας.

1. Α' Κορ. 14,19: «Εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω, ή μυρίους λόγους εν γλώσση».

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ
Πηγή: Περιοδικόν "ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ" τεύχος 4 - Οκτώβριος Δεκέμβριος 2007

• 1. Α' Κορ. 14,19: «Ἐν ἐκκλησίᾳ θέλω πέντε λόγους διὰ τοῦ νοός μου λαλῆσαι, ἵνα καὶ ἄλλους κατηχήσω, ἢ μυρίους λόγους ἐν γλώσσῃ».

---

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η αναγέννηση των Ελλήνων

August 24, 2013, 1:00 am

≫ Next: ΑΠΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ - ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ

≪ Previous: Βασικά θεολογικά και ηθικά θέματα στις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

$

0

0

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η αναγέννηση των Ελλήνων

Γράφηκε κάπου πως «υπάρχουν πρόσωπα, που όταν πρόκειται να τα ιστορήσεις, πρέπει να είσαι πάντα γονατιστός». Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι και ο Κοσμάς ο Αιτωλός! 

Ήταν ένας λεπτός, ωχρός ανθρωπάκος, ως ενάμιση μέτρο ύψος, τυλιγμένος σ’ ένα ράσο τριμμένο, μ’ ένα ξεθωριασμένο σκούφο στο κεφάλι, χοντροπάπουτσα στα μικρά του πόδια, ένα μπαστούνι στό ’να χέρι και στο άλλο ένα κομποσκοίνι μ’ ένα σταυρό κρεμασμένο στην άκρη.

Το βαπτιστικό του όνομα, ήταν Κώνστας, το γένος Δημητρίου.Είχε γεννηθεί από ευσεβείς γονείς και από μικρός είχε δείξει την κλήση του προς την θρησκεία μα και προς τα γράμματα. Έλαβε καλή μόρφωση, ενώ ως διδάσκαλος, δίδαξε και ο ίδιος στην Ναυπακτία. Όταν ιδρύθηκε η περίφημος Αθωνιάδα Σχολή στο Άγιον Όρος, έσπευσε εκεί, ώστε να παρακολουθήσει φιλοσοφικά μαθήματα, ενώ επεδόθη στην μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας. Έλεγε ο ίδιος σχετικώς: «Μελετώντας το άγιον και ιερόν Ευαγγέλιον εύρον μέσα πολλά και διάφορα νοήματα τα οποία είναι όλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλούτος, χαρά, ευφροσύνη, ζωή αιώνιος». Το 1759 εκάρη μοναχός στην μονή Φιλοθέου και εν συνεχεία χειροτονήθηκε ιερεύς.

Ζούσε μια ήρεμη ζωή στο μοναστήρι, μα η ψυχή, γνωρίζοντας ότι οι υπόδουλοι αδελφοί του υπέφεραν, δεν μπορούσε να ηρεμήσει.

Η δράση του – η ίδρυση σχολείων

Η εποχή που ο Κοσμάς ο Αιτωλός ξεκινά την δράση του, είναι μια δύσκολη εποχή. Χριστιανοί φυλακίζονταν και διώκονταν, και μόνον η αποδοχή της πίστεως του Μωάμεθ, τους απελευθέρωνε. Φόροι αβάσταχτοι τους βάραιναν και μόνον ο εξισλαμισμός τους απήλλασσε από αυτούς. Κοπέλες κλείνονταν στα χαρέμια. Αγόρια αρπάζονταν για να γίνουν γενίτσαροι.

Υπό αυτές τις συνθήκες, όχι μόνον άτομα, μα οικογένειες ολόκληρες ή και χωριά μαζί με τους ιερείς τους αναγκάζονταν να αλλαξοπιστήσουν, χάνοντας μαζί με την θρησκεία τους, την εθνική τους συνείδηση και την γλώσσα τους. Από 550.000 χριστιανοί που ζούσαν στη Μακεδονία, Ήπειρο και Αλβανία, είχαν απομείνει μόνο 50.000.

Πολλά ορεινά χωριά, δεν είχαν καν ιερείς. Οι άνθρωποι πέθαιναν, δίχως καν να κηδευτούν θρησκευτικά. Σχολεία, δεν υπήρχαν. Εκκλησιαστική ή γενικότερη αγωγή, ήταν ανύπαρκτη.

Ο Πατρο-Κοσμάς, περιόδευε σε όλη την Ελλάδα, με την γραπτή άδεια του Πατριαρχείου βεβαίως, που ενέκρινε το έργο του.Από την Κ/Πολη, το Άγιον Όρος και την Βόρειο Ήπειρο, ως την Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου∙ σε πολλά δε εξ αυτών, πάνω από μία φορά. Έφτανε στις πλέον απομονωμένες περιοχές, ακόμα και στις χαρακτηριζόμενες ως “απάτητες”, προκειμένου να βρει και να διδάξει και τον τελευταίο ακόμα χριστιανό!

Μαζί του, είχε έναν σταυρό και ένα σκαμνί. Όπου πήγαινε να κηρύξει, έμπηγε τον σταυρό στην γη, κατά το αγιορείτικο συνήθειο, και ανέβαινε πάνω στο σκαμνί, προκειμένου να βλέπει και να τον βλέπουν όλοι και ξεκίναγε. «Δεν βλέπετε ότι αγρίευσε το Γένος μας από την αμάθειαν και εγίναμεν ωσάν θηρία;»! Η πρώτη του έννοια, ήταν να δημιουργήσει σχολεία, προκειμένου να μορφωθούν οι Έλληνες. Θεωρούσε το σχολείο ως το πρώτο θεμέλιο για την θρησκευτική και εθνική αναγέννηση των Ελλήνων και μιλούσε με ιδιαίτερο ζήλο γι’ αυτό, πείθοντας τον κόσμο, οι οποίοι με τα λιγοστά τους χρήματα, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν σχολείο στην περιφέρειά τους. Συχνά, ακόμα και οι γυναίκες έδιναν τα φλουριά από τα στολίδια τους γι’ αυτόν τον σκοπό. Η μεγάλη δε έκπληξη ήταν, ότι καμμιά φορά προσέφεραν και Τούρκοι χρήματα, συγκινημένοι από τις παροτρύνσεις του!

Όχι λίγες φορές, προέτρεπε στην μετατροπή κάποιων εγκαταλελειμμένων εκκλησιών σε σχολεία, ενώ παρότρυνε ακόμα και το γκρέμισμα κάποιων παλαιών ήδη ημιερειπωμένων και εγκαταλελειμμένων, προκειμένου να γίνουν σχολεία, στα οποία τα παιδιά θα μάθαιναν για την πίστη τους, και από τα οποία θα έβγαιναν και οι αυριανοί μορφωμένοι παπάδες, για να λειτουργήσουν τις εκκλησίες μας. «Δια να γνωρίσετε τον πραγματικό δρόμο του Θεού, πρέπει να μαθαίνετε γράμματα.

Δεν μαθαίνονται όμως τα γράμματα χωρίς σχολείο. Δια τούτο σας συμβουλεύω να κάμετε γρήγορα σχολείο. Εκεί γυμνάζεται ο άνθρωπος και μανθάνει τι είναι Θεός, τι είναι άγιος, τι άγγελοι, τι δαίμονες, τι κακία, τι αρετή. Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους.[...] Οι πρόγονοί μας, οι αρχαίοι Έλληνες, με τα γράμματα που εμάθαιναν εις τα σχολεία των, εγίνοντο σοφοί και εφώτιζαν την ανθρωπότητα. Με τα Ελληνικά γράμματα εστηρίχθη και διεδόθη ο Χριστιανισμός». Ίδρυσε πάνω από 250 σχολεία.

Το κηρυκτικό του έργο

Με τα κηρύγματά του, συνέπαιρνε τον κόσμο. «Εγώ», έλεγε προς τον λαό, «με την χάριν του Θεού, μήτε σακκούλα έχω, μήτε σπίτι, μήτε άλλο ράσο και το σκαμνί όπου έχω ιδικόν σας είνε, το οποίον εικονίζει τον τάφον μου. Ετούτος ο τάφος έχει την εξουσίαν να διδάξη βασιλείς, πατριάρχας, αρχιερείς, ιερείς, άνδρας και γυναίκας, νέους και γέροντες, και όλον τον κόσμον».

Προσπαθούσε δε να εμφυσήσει την σύμπνοια και την αγάπη μεταξύ των Χριστιανών, λέγοντας όλη την ώρα πως, η διχόνοια είναι η καταστροφή των Ελλήνων. Τους προέτρεπε να βοηθούν ο ένας τον άλλον στην ανάγκη και οι σχέσεις τους να διέπονται από αλληλοσεβασμό.

Τα ίδια και για τις σχέσεις των δύο φύλων. Σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή «ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ∙ πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ., Γ 28), ο Πατρο-Κοσμάς συμβούλευε τους άνδρες να αλλάξουν συμπεριφορά προς τις γυναίκες τους, καθώς είχαν επηρεαστεί από την τουρκική νοοτροπία, η οποία ήθελε την γυναίκα κατώτερη, σκλάβα. Τους θύμιζε πως, σύμφωνα με την Γένεση, ο Δημιουργός έπλασε την γυναίκα από το πλευρό του, δηλαδή από την μέση, και όχι από το κεφάλι ή από τα πόδια, άρα ούτε ανώτερη είναι ούτε κατώτερη, παρά ισότιμη! «Ανδρα, μη μεταχειρίζεσαι τη γυναίκα σου σαν σκλάβα, διότι ο Χριστός εσταυρώθη δι’ εσέ και δι’ εκείνην, έχετε μίαν πίστιν, ένα βάπτισμα κι’ ο Θεός δεν την έχει κατωτέρα».

Τους εξηγούσε ακόμα ότι η γυναίκα είναι το θεμέλιο της οικογενείας και ότι η ευτυχία είναι αποτέλεσμα μιας αρμονικής συμβιώσεως, που κατορθώνει να αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες με επιείκεια, κατανόηση και αμοιβαία υποχώρηση. Συμβούλευε επίσης τις γυναίκες να έχουν σεμνότητα, να είναι ταπεινές και σκεπασμένες, διότι διαφορετικά φανερώνουν ότι δεν είναι ευχαριστημένες από τον άνδρα τους και επιθυμούν άλλον.

Οι Τούρκοι αντιμετώπιζαν τους Χριστιανούς περίπου ως ζώα.«Όχι, δεν είστε όντα κατώτερα, ούτε σεις ούτε οι γυναίκες σας ούτε τα παιδιά σας. Είσθε τέκνα του Θεού. Επλάσθητε για τα μεγάλα και τα υψηλά. Η ψυχή και του ταπεινώτερου ανθρώπου πρωόρισται δια της πίστεως, του αγίου βαπτίσματος και των λοιπών μυστηρίων και των αγαθών έργων να λάμψη ως ο ήλιος, υπέρ τον ήλιον, να γίνη νύμφη του Χριστού».

Παραλλήλως, προσπαθούσε να τους εμψυχώσει, μιλώντας τους για τους Αρχαίους μας ηρωικούς προγόνους! Ηρακλής, Θησέας, Αχιλλέας, Αρχαία Αθήνα και Σπάρτη, Μ. Αλέξανδρος, παρήλαυναν από τις διηγήσεις του, σαν να τους είχε ζήσει ο ίδιος! Και από εκεί, πεταγόταν στο Βυζάντιο και στην Άλωση, δακρύζοντας για τον ηρωικό θάνατο του τελευταίου αυτοκράτορος Κωνταντίνου Παλαιολόγου. Πάντοτε δε, έκλεινε με την ίδια επωδό: «Και εμείς, αδέλφια, είμαστε γνήσιοι απόγονοι των ενδόξων αυτών προγόνων. Θα ελευθερωθούμε μια μέρα»!

«Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν, τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν μη σας μέλη, δώστε τα, δεν είναι ιδικά σας. ΨΥΧΗ και ΧΡΙΣΤΟΣ σας χρειάζονται. Ετούτα τα δύο όλος ο κόσμος να πέση, δεν ημπορεί να σας τα πάρη, έξω και τα δώσετε με το θέλημά σας». «Να ευφραίνεσθε όπου είσθε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και να κλαίετε δια τους ασεβείς και τους αιρετικούς όπου περιπατούν εις το σκότος».

Το κήρυγμά του είχε τέτοια επίδραση, που επηρέαζε ακόμα και κακούργους. Στα βουνά της Βουβούσης συνάντησε, μια συμμορία ληστών, η οποία τρομοκρατούσε την περιφέρεια. Όταν όμως άκουσαν την διδασκαλία του, αυτή τους άγγιξε τόσο, ώστε μετανόησαν, άφησαν τα όπλα τους, και άλλοι κλείστηκαν σε μοναστήρι θρηνώντας για τα αμαρτήματα που είχαν διαπράξει, άλλοι έζησαν στην κοινωνία, ευεργετώντας τους συνανθρώπους τους, τους οποίους πριν έκλεβαν.

Δεν έκανε μόνο κηρύγματα απευθυνόμενα σε μεγάλο αριθμό ακροατών, παρά, πολύ συχνά, εδίδασκε ιδιαιτέρως, σε φτωχούς και πλούσιους, προσπαθώντας να φέρει στον δρόμο του Θεού, όποιον είχε λοξοδρομήσει.

Οι προφητείες του

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, εκτός από το σπουδαίο εκπαιδευτικό και θρησκευτικό του έργο, εκτός από την χριστιανική του απλότητα και την εν γένει αγιότητά του, είναι γνωστός και για τις διάφορες προφητείες, πολλές από τις οποίες είναι άκρως εντυπωσιακές για την ακρίβεια τους. Αξίζει να παραθέσουμε ορισμένες εξ αυτών, τις πιο χαρακτηριστικές και τις πιο εντυπωσιακές:

«Το ποθούμενον θα γίνη στην τρίτη γενεά. Θα το ιδούν τα εγγόνια σας». Πράγματι τρεις γενιές μετά (κάθε γενιά, υπολογίζεται στα 25 έτη), επετεύχθη το «ποθούμενον», δηλαδή η απευλευθέρωσις της Ελλάδος από τον Τούρκικο ζυγό!

«Θα’ ρθουν οι κόκκινοι σκούφοι κι ύστερα οι Άγγλοι επί 54 χρόνια, και κατόπιν θα γίνη Ρωμαίικο». Η προφητεία αυτή ελέχθη στην Κεφαλληνία, αναφορικά με την απελευθέρωση της Επτανήσου.

«Κόκκινοι σκούφοι», ονομάζονται οι Γάλλοι στρατιώτες, λόγω του χρώματος των καλυμμάτων της κεφαλής τους. Και πράγματι, μετά τους Ενετούς, στα Επτάνησα, εγκαταστάθηκαν οι Γάλλοι, και μετά την αποχώρησή τους, ήλθαν οι Άγγλοι, η παραμονή των οποίων διήρκεσε 54 έτη (1810-1864), όσα ακριβώς είχε προφητεύσει ο Άγιος!

«Θα έλθη όταν σμίξουν αυτά εδώ», απάντησε ο Κοσμάς ο Αιτωλός, δείχνοντας δύο δενδρύλλια, όταν τον ρώτησαν στα Τσαραπλανά της Ηπείρου «πότε θα έρθει το ποθούμενον;»! Τα δύο αυτά δέντρα, μεγάλωσαν, πάχυναν και τελικά έσμιξαν το 1912. Εκείνη την χρονιά, ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωσε την Ήπειρο κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους!

«Θα γίνης μεγάλος άνθρωπος, θα κυριεύσης όλη την Αρβανιτιά [...]. Θα αφήσεις μεγάλο όνομα στην οικουμένη. Και στην Πόλι θα πας, μα με κόκκινα γένεια. Αυτή είναι η θέληση της θείας προνοίας». Αυτά τα λόγια, τα είπε προς τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Πράγματι, εκείνος, πήγε στην Πόλη, μα όχι ως κατακτητής όπως πίστευε και ονειρευόταν, μα ως ηττημένος, και πράγματι με κόκκινα γένια, μέσα στα αίματα, όταν έστειλαν το κομμένο κεφάλι του στον Σουλτάνο.

«Θα δήτε στον κάμπο αμάξι, χωρίς άλογα, να τρέχη γρηγορώτερα από τον λαγό». Σαφής προφητεία για το αυτοκίνητο!

«Θα’ ρθη καιρός, που οι άνθρωποι θα ομιλούν από ένα μακρυνό μέρος σε ένα άλλο, σαν να’ τανε σε πλαγινά δωμάτια, π.χ. από την Πόλι στη Ρωσσία». Πόσο πιο καλή περιγραφή θα μπορούσε να κάνει του τηλεφώνου!

«Οι άνθρωποι θά μείνουν πτωχοί, γιατί δέν θάχουν αγάπη στά δένδρα». Το οικολογικο πρόβλημα, προϊδωμένο μια εποχή, που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν καν τι μπορεί να είναι!

Η σχέση του με τους Τούρκους και τους Εβραίους και το τέλος του

Ο κόσμος τον αγαπούσε, ακόμα και οι ίδιοι οι Τούρκοι, πολλοί εκ των οποίων άκουγαν με ιδιαίτερο σεβασμό τα κηρύγματά του. Εμισείτο όμως θανασίμως από τους Εβραίους! Ένας από τους λόγους, ήταν ότι παρότρυνε τους Χριστιανούς να μην κάνουν τα παζάρια τους την Κυριακή (ημέρα αργίας των Χριστιανών), αλλά Σάββατο (ημέρα αργίας των Εβραίων). «Αδελφοί μου, πρέπει να εργαζώμεθα τας εξ ημέρας και την Κυριακή να σχολάζωμεν και να πηγαίνωμεν εις την Εκκλησίαν. Το κέρδος που γίνεται την Κυριακήν είναι καταραμένον».

Έτσι, λοιπόν, στην Κέρκυρα για παράδειγμα, όταν ο Πατρο-Κοσμάς έφτασε εκεί στις 13 Ιουλίου 1777, οι Εβραίοι μοίρασαν χρήματα πολλά σε “μπράβους”, για να τον κακοποιήσουν. Και όταν στον λόγο του στράφηκε κατά των εκμεταλλευτών του λαού και κατά των Εβραίων, τα πληρωμένα στοιχεία όρμησαν εναντίον του. Όμως, ο λαός, που τον αγαπούσε, τον προστάτευσε, ύστερα από άγρια συμπλοκή. Τότε μάλιστα, σχίστηκε και το αγιορείτικο πουκάμισο του αγίου, και κομμάτια του τα πήραν οι χωρικοί, φυλάσσοντας τα σε κάποιο εξωκλήσι, μέσα σε μια χρυσή θήκη, καθώς τα θεωρούσαν θαυματουργά.

Ο ίδιος, για την σχέση του με τους Εβραίους έγραφε χαρακτηριστικώς προς τον αδελφό του: «Δέκα χιλιάδες χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μισεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες Εβραίοι θέλουν τον θάνατόν μου και ένας όχι»!

Και πράγματι, λες και το είχε προφητεύσει και αυτό, ανάμεσα στις τόσες άλλες του προφητείες, τον θάνατό του τον προκάλεσαν εμμέσως οι Εβραίοι! Συγκεκριμένως, οι Εβραίοι της Ηπείρου τον συκοφάντησαν προς τις Τουρκικές Αρχές ότι τάχα είναι όργανο των Ρώσσων και υποκινητής επαναστάσεως, και αφού έδωσαν αρκετά χρήματα στον Κουρτ πασά του Βερατίου, πέτυχαν την θανάτωσή του.

Τον συνέλαβαν οι Τούρκοι δήμιοι του και τον οδήγησαν στον τόπο της εκτελέσεώς του, δίπλα από τον ποταμό Άψο, όπου και του ανήγγειλαν την θανατική καταδίκη του. Εκείνος, που από παλιά προσευχόταν να αξιωθεί να πεθάνει για την πίστη του Χριστού, γονάτισε για να ευχαριστήσει τον Θεό. Εν συνεχεία, αφού σηκώθηκε και ευλόγησε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, όπως κάνουν οι ιερείς στην λειτουργία, έτεινε τον τράχηλό του στους δήμιους του. Αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια. Τον κρέμασαν από ένα δέντρο. Ήταν 24 Αυγούστου, 1779, ημέρα Σάββατο.

Το λείψανό του πετάχτηκε από τους δήμιούς του στο ποτάμι, απ’ όπου το ανέσυραν ευλαβείς χριστιανοί και το έθαψαν στο ναό των Αγίων Πάντων του χωριού Καλικόντασι.

Στο ίδιο σημείο,ο γνωστός Αλή Πασάς των Ιωαννίνων, που εκτιμούσε τον Άγιο ιδιαιτέρως, ανήγειρε με δική του δαπάνη, μεγαλοπρεπή ναό, ενώ διέταξε την κατασκευή αργυράς θήκης, ώστε να φυλαχθεί ή τιμία κάρα του.Μάλιστα, όταν ένας μουσουλμάνος κατηγόρησε τον Αλή γι’ αυτήν του την πράξη υπέρ ενός χριστιανού, εκείνος απάντησε: «Φέρτε μου ένα μουσουλμάνο σαν κι’ αυτόν τον χριστιανό, και να του φιλήσω τα πόδια»!

Ήδη, οι Χριστιανοί και πριν τον θάνατό του, τον θεωρούσαν άγιο, πολύ δε περισσότερο ύστερα από αυτόν∙ η δε Εκκλησία επικύρωσε την λαϊκή συνείδηση, ανακηρύσσοντας τον ως τέτοιον την 20η Απριλίου 1961.

Μηνάς Κασιμάτης - Φιλίστωρ

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΑΠΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ - ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ

August 24, 2013, 9:56 am

≫ Next: ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ

≪ Previous: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η αναγέννηση των Ελλήνων

$

0

0

ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ

ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ 

Θαύμα φρικτον καί έξαίσιον τοΰ θαυματουργού Σπυρίδωνος,δι' ου τάς βουλάςτων παρανόμων Παπιστών,έματαίωσε, μη συγχωρήσας αύτοίς,νά έγείρουν Άλτάριον,ήτοι θυσιαστήριον,μέσα εις τον έν τη Κερκύρα  Αγιον του Ναόν,συντεθέν, μετά καί ιεράςκαί έπινικείου ακολουθίας, εις αύτό.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΑΤΕΡΙΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
«Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ» ΜΕΘΩΝΗ ΠΙΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑΣ
«ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»


ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΠΑΡΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ by ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ

August 25, 2013, 12:28 am

≫ Next: ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ TAO

≪ Previous: ΑΠΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ - ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ

$

0

0

Ας ξεκινήσουμε γράφοντας λίγα λόγια για τη ζωή το αββά Ισαάκ. Ο όσιος αββάς Ισαάκ καταγόταν από γονείς Σύρους. Γεννήθηκε στη Νινευΐ της Μεσοποταμίας ή, κατ' άλλους, κοντά στην Έδεσσα της Συρίας. Αυτός ο ουρανοπολίτης άνθρωπος, ενώ ήταν στην ακμή της νεότητάς του, απαρνήθηκε τον κόσμο και εγκαταστάθηκε με τον αδελφό του σε ένα κοινόβιο της περιοχής. Εκεί φόρεσε τα αγγελικό σχήμα του μοναχού και ασκήθηκε με αγώνες και κόπους στην πρακτική αρετή. Και αφού, έτσι, υπέταξε τα σαρκικά πάθη στην κατά Θεόν πολιτεία, αποχώρησε σε ερημικό και ήσυχο μέρος, όπου κατοίκησε σε μεμονωμένο κελί, ζώντας μόνος με μόνο το Θεό. Εκεί επιδόθηκε με ζήλο στη νοερή προσευχή και, όπως φαίνεται έμμεσα, από τα κείμενα που μας άφησε, αξιώθηκε από τον Θεό μεγάλων χαρισμάτων. Γράφει λοιπόν ο άγιος, ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα δέχθηκε πολλούς πειρασμούς στο ερημητήριό του και αναρίθμητες πληγές από τα πονηρά πνεύματα, αλλά και μεγάλη βοήθεια και επισκέψεις της θείας χάρης, που τον παρηγορούσε και τον ενδυνάμωνε στους αγώνες του. Αυτά που θα διαβάσετε στα κείμενα που αφήνω, λέει, είναι η πείρα μου από τη μελέτη των θείων Γραφών, από τα άγια στόματα των Πατέρων, και η μικρή δική μου πείρα. Το μεγάλο μυστήριο της ησυχίας, της σιωπής, της μυστικής παρουσίας του Θεού στην καρδιά του, της αδιάλειπτης προσευχής και της πρακτικής αρετής του, μπορούμε με σαφήνεια να το διαβλέψουμε στα κείμενά του. Έτσι π.χ. γράφει στον 38ο Λόγο του:

«Πολλές φορές, όταν έγραφα αυτά, παρέλυαν τα δάχτυλά μου επάνω στο χαρτί, και δεν άντεχα τη θεία ηδονή που έπεφτε στην καρδία μου και προκαλούσε πλήρη σιωπή στις σωματικές μου αισθήσεις». Στην ίδια συνάφεια του κειμένου γράφει ότι, «όποιος έφθασε στην τέλεια αγάπη του Θεού, αυτός δε θέλει πια να μείνει στην παρούσα ζωή», και συνεχίζει: «Δεν αντέχω να φυλάξω τα θεία μυστήρια στη σιωπή, αλλά γίνομαι άφρων και μωρός, για να ωφεληθούν οι αδελφοί μου, διότι αυτή είναι η αληθινή αγάπη».

Ο άγιος αββάς Ισαάκ έζησε γύρω στα 700 μ.Χ. Ας έχουμε την ευχή του.
Οι ασκητικοί λόγοι του αββά Ισαάκ, τα «Ασκητικά», όπως λένε τα βιβλία, γράφηκαν στη συριακή γλώσσα για μοναχούς και ησυχαστές. Για ανθρώπους δηλ. που απαρνήθηκαν τον κόσμο και ζούσαν σε ήσυχο φυσικό περιβάλλον, όπου αγωνίζονταν να μεταμορφωθούν, σωματικά και ψυχικά, σε «καινή κτίση». Αυτός ο δρόμος της άσκησης δεν είναι για όλους. Ωστόσο κι εμείς, που κάνουμε το δικό μας αγώνα, μπορούμε να ωφεληθούμε και να ενισχυθούμε, ζώντας μέσα στον κόσμο στην «υπακοή του Χριστού». Γι αυτό το λόγο, αποφάσισα να μπω μέσα στον ανοιχτό κήπο των κειμένων του, και να μαζέψω εκείνα τα άνθη και τις πρασινάδες, που μου φαίνονταν, εμένα του αρχαρίου, πιο όμορφα και πιο ευωδιαστά. Βέβαια ήταν πολλά που, στα ταπεινά πνευματικά μου μέτρα, ήταν άπιαστα και ασύλληπτα και, γι αυτό, προτίμησα να τα αφήσω να τα μελετήσουν, από άλλες εκδόσεις, οι μοναχοί και οι ερημίτες κι αυτοί, όχι όλοι!

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι ίσως υπάρξουν κάποιοι πνευματικοί κίνδυνοι για το μελετητή αυτού του βιβλίου. Πρώτα πρώτα υπάρχει ο κίνδυνος να θελήσει κάποιος να κάνει αυτά που προσιδιάζουν στην ησυχαστική ζωή, οπότε, ζώντας αυτός στον κόσμο και χωρίς να έχει κοντά του το Γέροντα, θα έχει ψυχικά μπερδέματα, που μπορεί να τον οδηγήσουν ακόμη και σε ψυχονευρωτικές καταστάσεις και φανταστικές ενοχές.

Αν υπάρξει, έστω και υποψία, ότι ο μελετητής μπερδεύεται αντί να ωφεληθεί, ας κλείσει το βιβλίο. Ένα άλλο βιβλίο θα βρεθεί, που θα είναι στα δικά του μέτρα, και θα του φέρει τη χαρά του αγίου Πνεύματος. Ωστόσο, είναι καλό, κατά κάποιο τρόπο, να «βιάζουμε» και εμείς τον εαυτό μας, αφού «η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Όμως η βία πρέπει να ασκείται πάντοτε με την ευλογία του Γέροντα, ή του φωτισμένου και συνετού πνευματικού μας, ανάλογα με τα πνευματικά μέτρα μας, και με κριτήριο πάντοτε την πνευματική μας ωφέλεια και χαρά. Θυμάμαι το μακαριστό Γέροντα Παΐσιο που είπε σε κάποιον που έγραφε τα λόγια του στην κασέτα: «Αυτά που λέω είναι για σένα. Τι τα γράφεις; Αν τ' ακούσουν άλλοι, μπορεί να μελαγχολήσουνε και να τρελαθούνε!».

Έτσι, ας έχουμε υπόψη μας ότι η πνευματική άσκηση διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αν βάλεις έναν, που έχει πρόβλημα στην καρδιά του, να τρέξει με τους κατοστάρηδες, θα μείνει στα πρώτα βήματα! Γι' αυτό οι άγιοι Πατέρες - και ο αββάς Ισαάκ - έχουν

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ by ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ TAO

August 25, 2013, 2:00 pm

≫ Next: Α.Τ.Ι.Α. ΣΕ ΠΙΝΑΚΕΣ ZΩΓΡΑΦΙΚΗΣ- ΜΙΑ ''ΕΝΤΕΧΝΗ'' ΠΛΑΝΗ

≪ Previous: ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ

$

0

0

ΑΝΕΠΙΣΗΜΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ, ΕΚΠΟΝΗΘΕΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ - ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

 ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Σημερα, πού στήν Κίνα γίνονται Χριστιανοί τριάντα χιλιάδες
άνθρωποι τήν ήμέρα - άριθμός άνευ προηγουμένου στήν ιστορία - στή Δύση ολο καί περισσότεροι άνθρωποι άπομακρύνονται άπό τίς χριστιανικές τους ρίζες καί ένδιαφέρονται γιά τήν άρχαία Κινεζική θρησκεία. Γιατί συμβαίνει μιά τέτοια άντιστροφή; Σαφως, έπειδή πολλοί Κινέζοι τώρα βρίσκουν ένα άληθινό βίωμα του Χριστου έν οψει ένός θρησκευτικου διωγμου άπό τήν κομμουνιστική κυβέρνηση, ενώ οι έκκλησίες στήν Δύση, οπου ύπάρχει άφθονία καί έλευθερία, τείνουν νά χάνουν τήν έπίγνωση της ουσίας του Χριστου καί της διδασκαλίας Του.


Στή σύγχρονη δυτική κοινωνία, πολλοί άνθρωποι άπομακρύνονται άπό τόν Χριστιανισμό πού είχαν γνωρίσει στά πρωτα τους χρόνια, έπειδή βρίσκουν οτι οι άλήθειές του καταπνίγονται κάτω άπό μιά έπίπλαστη θρησκευτικότητα. Βλέπουν οτι οι άνθρωποι στίς έκκλησίες δέν άλλάζουν καί δέν γίνονται καλύτεροι, άλλά μαλλον παρηγορουν τόν έαυτό τους καί τούς άλλους μέσα στήν μή άναγεννημένη τους κατάσταση. Βρίσκουν οτι τό πνευμα των δυτικων έκκλησιων, κατά βάθος δέν διαφέρει καί πολύ άπό τό πνευμα του κόσμου γύρω τους. Αυτές οι έκκλησίες έχουν άφαιρέσει άπό τόν Χριστιανισμό τόν Σταυρό της έσωτερικης κάθαρσης. Έχουν άντικαταστήσει μιά άμεση, διαισθητική κατανόηση της Πραγματικότητας καί μιά άληθινή έμπειρία του Θεου μέ τό διανοουμενισμό άφ'ένός καί τόν συναισθηματισμό άφ'έτέρου.

Στήν πρώτη περίπτωση, ό Χριστιανισμός γίνεται κάτι πού μαθαίνεται μέ άποστήθιση: άν άπλως μάθεις σωστά τίς λέξεις - άν άπλως άπομνημονεύσεις άπό τίς Γραφές κάποιους στίχους-κλειδιά, άν καταλάβεις διανοητικά τό νόημά τους καί τούς έπαναλαμβάνεις, άν ξέρεις πως νά συμπεριφέρεσαι καί πως νά μιλας σύμφωνα μέ τή θρησκευτική διάλεκτο της συγκεκριμένης έκκλησίας στήν όποία άνήκεις -τότε θά σωθείς. Ό Χριστιανισμός γίνεται τότε μιά θρησκεία ξερή, βασισμένη στά λόγια, ένα τυπολατρικό σύστημα, ένα σύνολο άπό ιδέες καί τρόπους συμπεριφοράς, καί ένας πολιτικός οργανισμός ό όποίος λειτουργεί μέ τίς ίδιες άρχές οπως οι κοσμικοί οργανισμοί.

Στή δεύτερη περίπτωση, οι δυτικές έκκλησίες προσθέτουν τό στοιχείο του συναισθηματισμου καί του ένθουσιασμου ώστε νά προσδώσουν ζωή στό σύστημά τους. Αλλά τό άποτέλεσμα είναι κάτι έξ ίσου χονδροειδως ύλικό οπως καί ή θρησκευτική τυπολατρεία. Οι άνθρωποι ύπνωτίζονται άπό τίς συναισθηματικές καταστάσεις στίς όποίες αυθυποβάλλονται, καί βλέπουν έναν άντικατοπτρισμό πνευματικής άνόδου ένω παραμένουν δεμένοι στόν ύλικό κόσμο.

Αυτό δέν άποτελεί άμεση άντίληψη της Πραγματικότητας. Δέν είναι τό άπώτατο. Δέν είναι νά άπορεί κανείς, πού οι δυτικοί πνευματικοί άναζητητές, άκόμη καί άν έχουν άνατραφεί σέ χριστιανικά σπίτια, άρχίζουν νά ψάχνουν άλλου, στίς Ανατολικές θρησκείες. Επίσης δέν άποτελεί έκπληξη πού τόσο πολλοί στρέφονται πρός τό βαθύ καί αινιγματικό έργο της προχριστιανικης Κίνας, τό Tao Teh Ching. Διαβάζοντας τόν Lao Tzu, διακρίνουν ένα πνευμα παρόμοιο μέ αυτό του Ίησου Χριστου. Βλέπουν μιά ποιητική άναλαμπή του Χριστου στόν Lao Tzu - μιά άντανάκλαση ή όποία είναι άχνή, άλλά καθαρή παρ' ολ' αυτά. Καί γι'αυτούς, αυτή ή άχνή άλλά καθαρή εικόνα είναι καλύτερη άπό τήν έντονότερη άλλά κηλιδωμένη εικόνα Του πού συναντουν σέ πολλά πράγματα πού τώρα περνιωνται γιά Χριστιανισμός.

Στίς παραδόσεις της άρχαίας Κίνας, ό Δυτικός πνευματικός άναζητητής μπορεί νά μάθει τά βασικά γιά τήν πνευματική ζωή τά όποία οι έκκλησίες άπέτυχαν νά του διδάξουν: πως νά άπαλλαγεί άπό τίς καταναγκαστικές σκέψεις καί νά άποκτήσει ήρεμία του νου, πως νά κόψει τίς έπιθυμίες του καί τίς έξαρτήσεις του, καί πως νά ύπερνικήσει τά άρνητικά συναισθήματα.

Κάποιοι μένουν ικανοποιημένοι παραμένοντας σέ αυτή τήν άτραπό. Ώστόσο σέ κάποιους άλλους άπό έμας, συμβαίνει κάτι παράξενο. Κατά μιά έννοια, προοδεύουμε οσο ποτέ πρίν, άλλά ταυτόχρονα, γιά κάποιο άνεξήγητο λόγο, δέν νιώθουμε πληρότητα. Αφου κατανοήσαμε οτι ύπάρχει κάτι πάνω άπό τό βασίλειο του έγώ καί των παθων, άντιλαμβανόμαστε οτι θά πρέπει νά ύπάρχει κάτι άκόμη πιο πάνω -πάνω καί άπό αυτό πού παρέχει ή αυθεντική Κινεζική παράδοση. Καί βρίσκουμε οτι άν καί έχουμε άφήσει πίσω μας τίς Δυτικές Χριστιανικές όμολογίες, δέν μπορουμε νά άφήσουμε πίσω μας τόν Χριστό.

Γιατί αυτό; Κάποιοι θά έλεγαν οτι, ώς Δυτικοί, έχουμε τόν Χριστιανισμό σάν νά λέμε στά γονίδιά μας. Αλλά θά λέγαμε καί κάτι παραπάνω: οτι, άν καί έχουμε έκτεθεί σέ μιά άμβλυμένη μορφή

Χριστιανισμου, δέν παύει νά έχουμε έκτεθεί στό «Χριστικό Ίδεωδες» -οπως τό άποκαλουσε ό Ohiyesa, ό μεγάλος αυτός πρεσβευτής της θρησκείας των Ίνδιάνων της Αμερικης. Ή ίδια ή σπερματική ιδέα του Ίησου Χριστου - του Θεου πού ένσαρκώθηκε, πού κένωσε τόν έαυτό Του στή δημιουργία, πού μίλησε μέ τόν τρόπο πού μίλησε, πού πέθανε στό Σταυρό γιά νά έπαναφέρει τήν άνθρωπότητα στήν πρωταρχική της κατάσταση καί κατά συνέπεια στόν Παράδεισο - αυτή ή ιδέα είναι άπό μόνη της τόσο δυνατή πού οι μύθοι καί οι διδασκαλίες ολων των θρησκειων του κόσμου ώχριουν σέ σύγκριση μέ αυτήν. Αλλά άν ό Χριστός είναι τόσο πιό μεγαλειώδης ώστε νά ύπερέχει ολων των άλλων, γιατί ή θρησκεία της Δύσης ή βασισμένη σέ Αυτόν, βρίσκεται σέ τόσο οικτρή κατάσταση; Γιατί είναι τόσο έξωτερικευμένη, ύλιστική καί έκκοσμικευμένη; Σίγουρα, πιστεύουμε, ό Χριστός θά πρέπει νά είναι κάτι περισσότερο άπό αυτό.

Αλλά δέν είναι μόνο ή ιδέα του Χριστου πού λειτουργεί στήν ψυχή μας. Ό ίδιος ό Χριστός λειτουργεί μέσα σ'αυτήν. Έχοντας άκούσει τήν άποκάλυψη του Χριστου, είμαστε τώρα ύπεύθυνοι γι'αυτό, καί τώρα ό Χριστός μας βοηθάει νά άναλάβουμε αυτή μας τήν ύπευθυνότητα. Μας βοηθάει νά έλθουμε σ'Αυτόν.

Τό μονοπάτι μας πρός μιά άληθινή βίωση του Χριστου είναι συχνά μακρύ καί έπίπονο. Εμείς οι σύγχρονοι Δυτικοί έχουμε γίνει πολύ έκλεπτυσμένοι, πολύ περίπλοκοι. Όταν μας μιλάει κανείς γιά Χριστιανισμό, τά έχουμε ήδη άκούσει: έχουμε ήδη μάθει νά άντιδρουμε μέ όρισμένο τρόπο στίς χριστιανικές ιδέες. Τά έξαρτημένα άντανακλαστικά πού αυτές οι ιδέες προκαλουν σέ μάς, συχνά συνδέονται μέ ένα συναισθηματικό τραυμα άπό τό παρελθόν πού μας κάνει είτε νά προσκολλώμαστε σ'αυτές, είτε νά έξεγειρόμαστε έναντίον τους. Ή προσκόλληση καί ή έξέγερση δέν είναι παρά δύο οψεις του ιδίου νομίσματος: καί οι δύο στηρίζονται στή συναισθηματική έμπλοκή σέ λόγια καί έννοιες πού παρουσιάζονται ώς ή Πραγματικότητα ή ίδια, άλλά δέν είναι.

Επιπλέον, αυτές οι χριστιανικές ιδέες πρέπει νά συναγωνιστουν χιλιάδες άλλες άπό ολες τίς θρησκείες του κόσμου, στίς όποίες έμείς οι έκλεπτυσμένοι σύγχρονοι άνθρωποι έχουμε τώρα πρόσβαση. Αυτό μας φέρνει άντιμέτωπους μέ ένα παράδοξο: ξέροντας οτι οι διάφορες θρησκείες καί φιλοσοφίες δέν μπορουν νά είναι σωστές ολες ταυτόχρονα, τείνουμε νά σχετικοποιουμε τήν άλήθεια. Ή λογική μας αυτό μας ύπαγορεύει νά κάνουμε. Αλλά, τελικά, οταν έμπιστευόμαστε τή λογική μας, πάντοτε κάνουμε λάθος.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΑΟ by ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Α.Τ.Ι.Α. ΣΕ ΠΙΝΑΚΕΣ ZΩΓΡΑΦΙΚΗΣ- ΜΙΑ ''ΕΝΤΕΧΝΗ'' ΠΛΑΝΗ

August 25, 2013, 3:03 pm

≫ Next: Το κομποσχοίνι στις θρησκείες

≪ Previous: ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ TAO

$

0

0

Α.Τ.Ι.Α. ΣΕ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΕΧΝΗΣ

Πολύς λόγος γείνετε τον τελευταίο καιρό για την παρουσία ''UFO'' σε πίνακες της αναγέννησης. Όλα ξεκίνησαν απο τούς ισχυρισμούς του Ιταλού αρχαιολόγου Roberto Volterri, ο οποίος ισχυρίζεται ότι σε κλασικά έργα Ιταλών ζωγράφων του 15ου αιώνα, απεικονίζονται ιπτάμενα αντικείμενα, πανομοιότυπα ιπτάμενων δίσκων.

Είναι ορθή όμως η άποψη του Roberto Volterri στο θέμα των UFO;

Υπάρχουν όντως Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (ΑΤΙΑ)ή UFΟ η πολλές φορές η φαντασία υπερσκελίζει την πραγματικότητα παρουσιάζοντας ακομα και μια νεφέλη με πρώσοπα Αγγέλων σαν UFO;

Φυσικά υπάρχει και ο αντίλογος στους ισχυρισμούς του Ιταλού αρχαιολόγου. 

Ο Martin Kemp, καθηγητής Ιστορίαςτης Τέχνης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ισχυρίζεται απ’ τη μεριά του ότι, τα υποτιθέμενα UFO δεν είναι παρά αναπαραστάσεις ουράνιων και ιερών δυνάμεων που οι αναγεννησιακοί ζωγράφοι συνήθιζαν να απεικονίζουν στους πίνακές τους που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζονται από έντονη θρησκευτικότητα.

Χαρακτηριστικό είναιτο παράδειγμα του πίνακα “ The Madonna and St John” του Fra Filippo Lippi (1406-1469)που βρίσκεται σήμερα στο the Palazzo Vecchio της Φλωρεντίας. Πίσω από την εικόνα της Παρθένου εμφανίζεται κάτι σαν ιπτάμενος δίσκος.

Μεγενθύνωντας την εικόνα έχουμε καλύτερη άποψη επι του θέματος.

*(Κάντε κλίκ στην είκονα για μεγένθυση)

Aν μελετίσει κανείς τα ''χαρακτιριστηκά'' της εποχής της σε κλασικά έργα Ιταλών ζωγράφων του 15ου αιώνα,βλέπει πώς κυρίαρχη ειναι η τάση να παρουσιάζονται

''νεφέλες'' σε έργα τους δείχνωντας έτσι την παρουσία ουράνιων Θεικών δυνάμεων.

Ο Roberto Volterri ''βλέπει''ιπτάμενα αντικείμενα στο “The Crucifixion” του 14ου αιώνα ή αλλιώς ''Η Βαπτιση Του Κυριου'' του Aert De Gelder ή ακόμα και στο“The Annunciation” by Carlo Crivelli (1486). Είναι όμως έτσι;

 

                                                                                      

 ''Η Βάπτιση Του Κυρίου"

“The Annunciation” *

*(Εδώ είναι σαφής ο θρησκευτικός προσανατολισμόςμε τήν παρουσία του λευκού περιστεριού ως αναπαράσταση Του Αγίου Πνέυματος.)

*(Κάντε κλίκ στην είκονα για μεγένθυση)

Οισχυρισμόςτου Roberο Volterri περι Α.Τ.Ι.Ακαταρρίπτεται.Καθώς είναι εμφανές 
οτι απεικονίζεται να ''ανοίγουν οι ουρανοί'' ως ενέργεια της Θείας Χάριτος με συνοδία πρώσοπα Αγγελικών Χαιρουβίμ.

Ανάλογοι υσχιρισμοί υπαρχουν και για το έργο: 

Il Miracolo Della Neve (c. 1428). Masolino da Panicale. (Napoli, Museo Nazionale di Capodimonte.)  
Και πάλι εδω μια πιο προσεκτική ματιά κάνει ξεκάθαρη την παρουσία της συνήθειας 
των Ιταλών ζωγράφων του 15ου αιώνα,να απεικονήζουν το Θείο εν μέσω νεφέλης.

*(Κάντε κλίκ στην είκονα για μεγένθυση)

Ο Volterri ανάφερει πως βρίσκει καταπληκτικές ομοιότητες στο έργο“ La Tebaide” 

του Paolo Uccelloμε φωτογραφίες UFO που πάρθηκαν την δεκαετία του ’50 
στις Η.Π.Α.! (Τα γνωστά ΑΤΙΑ σε σχήμα ''καπέλου''.)

Η φαντασία του Volterri εδω ξεπερνά την πραγματικότιτα. 
Το πρώσοπο που προσκυνά τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό δεν είναι άλλο από 
τον Άγιο Ιερεμία, οπού σε ολούς σχεδόν τούς πίνακες έχει παντά το κόκκινο καπέλο
του καρδινάλιου να τον συνοδεύει!

Παραθέτουμε ενα μικρό μέρος απο πίνακες με τόν Άγιο Ιερεμία και το κόκκινο 
καπέλο δίπλα του.




Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι δέν υπάρχει κανένα ATIA στο έργο“ La Tebaide” του Paolo Uccello. Πρόκειτε απλά γιά το κόκκινο καπέλο τού καρδινάλιου με εμφανή μάλιστα και τα χαρακτηριστικά ''γορδόνια'' του.

Ένα άλλο ''διάσημο'' έργο είναι τοCRUCIFIXION Svetitskhoveli Cathedral, Mtskheta, Georgia

 

Αν μελετήσει κανείς την Βυζαντινή Αγειογραφεία, αντιλαμβάνετε την σχεδόν καθολική συνήθεια των Αγιογράφων της εποχής να τοποθετούν δίπλα Στόν Εσταυρωμένο Κύριο δύο πρώσοπα άλλοτε μέσα σε κύκλο και άλλες φορές εν μέσω ''πύρινης φλόγας''. Στήν πραγματικότητα δέν είναι τίποτα άλλο παρά η αναπαράσταση του ήλιου και της σελήνης.
 

*(Κάτι το όπιο υσχίει και στο CRUCIFIXION -Η Σταύρωση, αντιλαμβανώμενος κανείς και εδώ την παρουσία των πρωσόπων.) 

Παραθέτουμε και εδώμια μικρή αναφορά σε εικόνες οπου είναι εμφανής η αναπαράσταση του ήλιου και της σελήνης είτε μέσα σε κύκλο, είτε εν μέσω ''πύρινης φλόγας''.

Αναλύωντας διεξοδικά λοιπόν το φαινόμενο των ΑΤΙΑ σε πίνακες να κάνουμε αναφοράστήν θέση της ορθοδοξίας περί μη-ύπαρξης εξωγήινων αντικειμενών, αλλά δαιμονικών δυνάμεων πίσω απο αυτά με σκόπο την ''πλάνη'' των ανθρώπων και την 
απομάκρυνση τους απο την πίστη Στόν Τριαδικό Θεό, Πατήρ-Υιό και Άγιο Πνεύμα.
 

                                  Τέλος ιδιέτερη σημασία σήμερα αποκτούν οι 

                                                Διδαχές περί εσχάτων και Αντιχρίστου

                                              απο τον Όσιο Γαβριήλ τον δια Χριστόν σαλό :

Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα.Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου.
Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει 
ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες.

ΠΗΓΗ : Αμαρτωλός - ανάξιος